บทที่ 510

เธอเพิ่งพูดจบ ได้ยินเพียงเสียง "เอียด" และทันใดนั้นประตูออฟฟิตของผู้จัดการก็เปิดออก

หลังจากนั้น จางปิ่งหยวนก็วิ่งออกมาอย่างกระตือรือร้น

เพราะรีบมากจนเกือบหกล้ม

"ขอถามหน่อย ใครคือคุณลู่ ลู่เฉินครับ?"

จางปิ่งหยวนมองไปรอบ ๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียด

"ผมเอง"

ลู่เฉินก้าวขึ้นไปข้างหน้าสองก้าว

"คุณลู่ครับ ต้องขอโทษจริง ๆ นะครับ เมื่อกี้ผมมีตาหามีแววไม่ ผมละเลยท่านทั้งหลายไป ยังขอให้ท่านผู้ใหญ่ไม่ถือสาผู้น้อยเลยนะครับ"

จางปิ่งหยวนวิ่งไปข้างหน้าเขาอย่างรวดเร็ว เขาเปลี่ยนความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้และโค้งคํานับอย่างอ่อนน้อมต่อลู่เฉิน

"ห้ะ?"

ด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมเช่นนี้ ทำเอาถานหง ชิงเหยาสองคนอึ้งไปเลย

จางปิ่งหยวนที่ไม่ไหวหน้าใครเลยแม้แต่หน้าซือถูหลางในเมื่อกี้ ทําไมเวลาภายในพริบตา เขากลับอ่อนน้อมถ่อมตนต่อลู่เฉินได้ล่ะ?

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

"ผู้จัดการจางพูดเกินไปแล้วครับ เรามาเริ่มคุยธุรกิจกันเลยเถอะครับ" ลู่เฉินพูดอย่างตรงไปตรงมามาก

"ได้ครับ ๆ ๆ..."

จางปิ่งหยวนพยักหน้ารัว ๆ ก่อนพูดพลางหัวเราะว่า "ท่านทั้งหลาย เชิญข้างในครับ"

"เชิญครับ"

ลู่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วจูงหลี่ชิงเหย