บทที่ 430

หวงฝู่เจี๋ยทำหน้าบึ้งตึง "น้องลู่เป็นเพื่อนของผม ผมค้ำประกันแทนเขาได้ ถ้ามีปัญหาอะไร ผมจะรับผิดชอบเอง"

"เฮ้ย พวกคุณมัวทําอะไรชักช้า? รีบเข้ามาสิ!"

เมื่อเห็นหลายคนยืนอยู่ที่หน้าประตู หวงฝู่ชุนที่ในห้องก็อดไม่ได้ที่จะเร่งเร้า

"เห๊อะ! ไอ้เด็ก แกอย่าเล่นตุ๊กติ๊กดีกว่านะ กูจะจ้องมองแกตลอดเวลา!"

หลังจากเตือนแล้ว หวงฝู่สงถึงจะหลีกทางให้

"น้องลู่ อย่าถือสาเขาเลยนะ เชิญเข้าไปเถอะครับ"

หวงฝู่เจี๋ยขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระ เขารีบพาลู่เฉินเข้าไปยังหน้าเตียงผู้ป่วย

"น้องๆ ได้ยินว่าคุณมียาเม็ดโกลเด้นกาหรอ?" ผู้อาวุโวถงเอ่ยปากก่อน

ท่าทางที่กระตือรือร้นนั้น เหมือนกับคนที่หิวมาสามวันมองเห็นอาหารอร่อย ๆ เต็มโต๊ะเลย

"มีหน่ะ แต่มีไม่เยอะ ทั้งหมดล้วนสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ" ลู่เฉินตอบ

จากตราที่ปักบนเสื้อก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายคือคนของหุบเขาราชายา

เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา เขาได้แต่ตอบอย่างนี้

"ที่แท้เป็นยาวิเศษที่สิบทอดจากบรรพบุรุษหรอ? นองๆ คุณยังมียาเหลืออยู่อีกกี่เม็ดล่ะ ผมยอมซื้อในราคาสูงเลย!" ผู้อาวุโสถงถามอย่างร้อนใจ

"ก่อนหน้านี้มีสองเม็ด แต่ถูกทําลายไปหนึ่งเม็ด ตอนนี้เหลือเพียงเม็ดสุดท้ายแล้ว "