บทที่ 387

"กล้าตีแม่นายเหรอ? แกกําเริบเสิบสานจัง!"

เมื่อเห็นว่าอู๋จินหลานถูกตบจนล้มลง หญิงชรากี่คนก็ตกตะลึงก่อน แล้วก็โกรธจัด ตะโกนด่าไปพลาง รีบพุ่งไปพลาง ทำท่าทางดุร้ายต่าง ๆ

"กลุ่มหญิงใจหยาบ!"

ลู่เฉินหน้ามืดครึ้ม เขาไม่พูดอะไรสักคํา ก็ตบหน้าสองสามครั้งโดยตรง ทำให้พวกหญิงชราบินไป

บางคนหมดสติไปทันที บางคนมีเลือดออกทางจมูกและปาก บางคนฟันร่วงไป

ในชั่วพริบตา คนที่เพิ่งใช้ความรุนแรงไม่กี่คน ล้วนนอนอยู่บนพื้นและขยับตัวไม่ได้

"ไอ้คนที่แซ่ลู่ แกใจกล้าจัง กล้าตีพวกเราเหรอ? กูว่าแกเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว"

หลี่มู่หยวี่ลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซ ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความดุร้ายและความเกลียดชัง

เธอเป็นคุณหนูของตระกูลร่ำรวย และยายของเธอก็เป็นหนึ่งในผู้กุมอํานาจของตระกูลหลี่

อีกฝ่ายเป็นคนขยะคนหนึ่ง กล้าลงมือทำร้ายคนจริง ๆ ไม่รู้ที่ตายจริง ๆ

"ผมไม่เพียงแต่จะตีคุณ ผมยังต้องทำให้คุณเป็นพิการด้วย"

ลู่เฉินเตะที่ท้องของหลี่มู่หยวี่อย่างแรง

หลี่มู่หยวี่ส่งเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวน แล้วก็บินไปเหมือนกระสุนปืนใหญ่ กระแทกกับกําแพงอย่างแรงและอาเจียนเป็นเลือดไม่หยุด

"ไอ้สัตว์ แกมันไอ้สัตว์!"

"แกตายแน่ ทั้งครอบครัวแ