บทที่ 367

"คุณควรจะไสหัวไปตั้งนานแล้ว อยู่ที่นี่มีแต่จะทําร้ายคนอื่น"

ลู่เฉินพูดเย็นชา

"ก่อนที่พ่อของคึณจะจากไป ให้ผมชักชวนให้คุณกลับบ้าน แต่ถูกผมปฏิเสธ"

ผู้เฒ่าขี้เหล้านั่งบนเก้าอี้และเทชาให้ตัวเอง "ผมบอกว่าตระกูลลู่ไม่ต้อยไปกว่าสถานการณ์อันตราย แทนที่จะโจมตีซึ่งกันและกันคนต่างๆข้างใน ใช้ชีวิตอย่างอิสระดีกว่า"

"ผลสุดท้ายที่ทําให้ผมไม่คาดคิดก็คือ พ่อคุณเห็นด้วยแล้วจริง ๆ"

"เขาบอกว่า ขอแค่คุณมีความสุขก็พอ ตระกูลลู่ จะเป็นผู้สนับสนุนคุณเสมอ"

"เขาแค่หวังว่าคุณจะหาเวลากลับไปไหว้แม่ของตัวเองสักหน่อย"

พอคําพูดนี้ออกมา ลู่เฉินก็แข็งตัวทันที

หัวใจราวกับถูกแทงด้วยอะไรบางอย่าง

เขาลูบหยกที่แม่ส่งให้ที่หน้าอกและหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า "ผมจะกลับไป แต่ไม่ใช่ตอนนี้ วันที่ผมกลับไป ก็คือตอนที่ฆาตกรเสียชีวิต!"

ถ้าเขาไม่สามารถถือหัวฆาตกรเพื่อเซ่นไหว้แม่ของเขา เขาจะมีนห้ากลับบ้านได้อย่างไร

"ได้แล้ว อะไรที่ควรพูดผมก็พูดแล้ว ตัดสินใจอย่างไร คุณดูเองเอง"

จิบชาลงไป ผู้เฒ่าขี้เหล้าก็เดินขึ้นไปชั้นบนอีกคํา อยากจะนอนต่อ

และลู่เฉิน นั่งบนเก้าอี้ เริ่มครุ่นคิด

ไตร่ตรองแผนการแก้แค้นของตัวเอง

"คิดอะไรอยู่ล่ะ"