ตอนที่ 3 ก็แค่แซวเล่น

หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์สุดช็อกมาเมื่อวันก่อนที่พี่พีทเรียกชื่อของลัลนาโดยที่เธอไม่ได้เตรียมใจ เสียงของพี่พีทที่ทุ้มนุ่มลึก ทำให้หญิงสาวเหมือนต้องมนตร์สะกดและแทบไม่มีสมาธิทำงานเลย แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้เพราะเพื่อนคนอื่น ๆ เขาไม่ได้รู้ว่าเธอนั้นแอบชอบผู้ชายคนนี้

แล้วกว่าพวกเราจะทำงานกันเสร็จก็ปาไปเกือบร้านปิด ตลอดเวลาที่พวกเราทำงาน ร่างเล็กก็คอยมองหาร่างสูงเป็นระยะจนเพื่อนสาวต้องสะกิดให้หันมาสนใจงานกลุ่มตรงหน้า และเมื่อพวกเราตัดสินใจแยกย้ายเพื่อกลับหอ จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ครบหนึ่งอาทิตย์แล้วที่เริ่มเปิดเรียน วันนี้ก็เป็นวันเสาร์ที่เป็นวันหยุดฉันกลับมาบ้านในเย็นวันศุกร์ ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาพวกเราก็เลือกที่จะไปทำงานที่ร้านนั้นทุกวันเพราะเพื่อนสาวตัวดีเป็นคนเลือกร้าน

  

          “นาลูกรัก ทำอะไรอยู่คะคนสวยของแม่” คุณแม่เอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาในห้องลูกสาวสุดที่รักที่เป็นเหมือนเจ้าหญิงองค์น้อยของบ้านหลังนี้ พร้อมกับลูบหัวร่างเล็กอย่างเอ็นดู

          “กำลังหาข้อมูลช่วยเพื่อนทำรายงานค่ะคุณแม่  คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าคะ” ร่างเล็กกอดแขนคนเป็นแม่อย่างออดอ้อนพร้อมกับยิ้มหวาน

          “แม่จะมาเรียกลงไปกินข้าว พี่ชายเราใกล้ถึงบ้านแล้ว” 

          “พี่ลีก็จะมากินข้าวด้วยเหรอคะ” ร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจที่จะได้เจอพี่ชาย ถึงจะปะทะฝีปากกันบ้างแต่ก็รักกันมาก ๆ และพี่ชายก็รักเธอมากเช่นกัน

          “ใช่ค่ะ บ้านจะขาดใครไปได้ยังไง น้องสาวกลับมาทั้งที พี่ชายเราจะไม่มาเดี๋ยวก็ได้มีคนแถวนี้งอนกันพอดี  แม่ขี้เกียจต้องมานั่งดูพวกเราเป็นพ่อแง่แม่งอนกัน” คนเป็นแม่พูดอย่างขบขัน เมื่อเอ่ยถึงลูกทั้งสองคนที่เวลางอนกันที คนเป็นแม่แทบจะลมจับทุกครั้ง

          “คุณแม่ก็อย่าแซวสิคะ หนูไม่ใช่คนขี้งอนสักหน่อย” ร่างเล็กเอนซบแขนคนเป็นแม่อย่างงอน ๆ

          “เก็บของแล้วรีบลงมานะคะเจ้าหญิงของแม่” คนเป็นแม่เดินออกจากห้องไปเหลือเพียงก็แต่เจ้าของห้องที่เตรียมเก็บของเพื่อลงไปกินข้าว

          ภายในห้องที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยรูปดาราศิลปินมากหน้าหลายตาที่เป็นเหมือนยาใจในสมัยเรียนมัธยม ร่างเล็กได้ไปคอนเสิร์ตศิลปินที่ชอบ ทางครอบครัวสนับสนุนเธออย่างดีไม่เคยห้ามถ้าอยากทำอะไร และตอนนี้ก็มีอีกสิ่งที่เธอสนใจก็คือชายหนุ่มที่เธอนั้นแอบชอบ นั่นคือพี่พีท แต่เธอไม่ได้เอารูปหรืออะไรมาติดเหมือนรูปศิลปิน มันจะดูเหมือนสตอล์กเกอร์เกินไปและเธอจะไม่เอามันมาไว้ในห้องที่บ้านแน่นอน มีหวังพี่ชายได้ล้อเธอแน่ ๆ

          ร่างเล็กเก็บของบนโต๊ะทำงานจนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเดินลงมาชั้นล่างของบ้านที่ตอนนี้บรรดาแม่บ้านและพี่เลี้ยงกำลังจัดเตรียมโต๊ะอาหารจนใกล้เสร็จแล้ว แม่ที่เดินลงมาก่อนหน้าก็เดินเข้ามาหาร่างเล็กอีกครั้งพร้อมกับพาไปนั่งที่โต๊ะ อาหารมากมายเรียงรายเต็มโต๊ะไปหมด มีแต่ของโปรดทั้งลูกสาวและลูกชายที่กำลังเดินทางกลับบ้านมาเพื่อพบกับครอบครัว 

          “พี่ชายเราบอกว่าอย่าเพิ่งกินก่อนนะ” เสียงคนเป็นแม่พูดอย่างขบขันเมื่อได้เห็นสีหน้าลูกสาวที่งอง้ำด้วยท่าทางน่ารัก 

          “คุณแม่ก็ ไปเชื่อพี่ลีแล้วมาพูดกับหนูแบบนี้ได้ยังไงคะ หนูน้อยใจนะ เหมือนหนูเห็นแก่กินเลย” ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจก่อนจะมองค้อนคนเป็นแม่ไปวงใหญ่

          “แล้วคุณพ่อล่ะคะคุณแม่”

          “อยู่ในห้องทำงาน เดี๋ยวพี่ชายเรามาก็คงลงมาแล้วละ” 

เสียงเจื้อยแจ้วของร่างเล็กที่กำลังคุยกับคนเป็นแม่อย่างออกรส พร้อมกับคนเป็นประมุขของบ้านที่เดินลงมาจากชั้นสองของบ้านพอดี ร่างเล็กหันไปเห็นพ่อก่อนจะยิ้มกว้างพลางลุกขึ้นไปกอด พ่อที่เห็นลูกสาวมาออดอ้อนก็ถึงกับเอ่ยยิ้มอย่างเอ็นดู ไม่นานนักเสียงรถที่คุ้นเคยก็มาจอดยังลานจอดที่หน้าบ้าน

“พี่ลีมาแล้วค่ะคุณพ่อ”

“ไปรับพี่เขาหน่อยสิลูก”

“ได้เลยค่ะคุณพ่อ” ร่างเล็กเอ่ยพร้อมกับรีบวิ่งออกไปที่หน้าบ้านเพื่อรอคนเป็นพี่ลงจากรถ เมื่อคนพี่เห็นน้องสาวสุดที่รักวิ่งออกมาก็ถึงกับขมวดคิ้วเพราะความซน พร้อมกับเดินมายังร่างเล็กแล้วใช้กำปั้นทุบไปกลางหัว

“พี่ลีทำหนูทำไมเนี่ย”

“ก็เราซน ไปเข้าบ้านได้แล้ว” คนพี่เดินกอดคอน้องสาวที่ยังคงแอบงอนพี่แต่ก็ไม่ได้โกรธที่เขาแกล้งพร้อมกับเดินเข้ามาในบ้านด้วยกัน

คนเป็นประมุขของบ้านคลี่ยิ้มอย่างดีใจที่วันนี้ได้เจอกับลูกชายคนโต เพราะตั้งแต่รับช่วงต่อเรื่องทำธุรกิจก็แทบไม่ได้เจอเจ้าลูกชายสุดที่รักเลย จะกลับมาทีก็แค่ตอนที่โทร.ตามมากินข้าวที่บ้าน แถมเจ้าหญิงน้อยของเขาก็เพิ่งจะออกจากอกคนเป็นพ่อไปเพื่อเข้าเรียนมหาวิทยาลัยและขอไปอยู่หอพักเพื่อเรียนรู้สังคมใหม่ ๆ

“สวัสดีครับคุณพ่อ สวัสดีครับคุณแม่”

“กว่าจะกลับมาได้นะ”

“ผมงานเยอะเหมือนพ่อตอนนั้นนั่นแหละ พ่อน่าจะเข้าใจดีนะ” ร่างสูงอดแขวะพ่อไม่ได้ เพราะเขาก็รู้ดีว่างานที่บริษัทนั้นเยอะแค่ไหน แต่ยังมาบ่นลูกตัวเองแบบนี้มันน่าน้อยใจนัก

“โอย พ่อคะ พี่ลี วันนี้เรามากินข้าวไม่ได้มาทะเลาะกันนะ” ร่างเล็กที่เห็นว่าพ่อนั้นเอ่ยทักพี่ชายด้วยคำพูดเชิงน้อยใจ แถมพี่ชายก็ตอบกลับพ่อเชิงน้อยใจเหมือนกัน เลยรีบเบรกไว้ก่อน

“มาลูกกินข้าวกันเถอะ คุณก็แซวลูกไปได้” คนเป็นเเม่ต้องรีบเดินเข้ามาจูงมือลูกชายไปนั่งที่โต๊ะ เพื่อหยุดสงครามน้อยใจย่อม ๆ 

“วันนี้งดคุยเรื่องงานนะคะ” ร่างเล็กเอ่ยเตือนคนพ่อและคนพี่เพราะมาทีก็ชอบคุยเรื่องงานจนหัวจะปวด เวลาครอบครัวแท้ ๆ