ตอนที่2 ลูกไม่รักดี

ผู้เป็นแม่และพ่อหัวใจแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ หลังจากที่รับรู้ว่า 'วนิดา' ลูกสาวคนเดียวของพวกเขาอายุเพียง24 ปี ได้ทำเรื่องที่น่าอับอายตั้งครรภ์ทั้งที่ยังไม่แต่งงานและยิ่งไปกว่านั้นเธอก็เป็นความหวังเดียวที่จะชูหน้าตาของคนครอบครัวในอนาคตเช่นกัน

แต่มาวันนี้ความคาดหวังเหล่านั้นที่พวกเขาได้ปูทางวางแผนอนาคตเอาไว้ที่จะให้หญิงสาวมีหน้าที่การงานที่ดีและมีมั่นคงในชีวิต เมื่อถึงเวลาแต่งงานก็จะได้ไปเป็นสะใภ้คนรวยในวันข้างหน้า แต่สุดท้ายแล้วก็พังทลายลงไปในพริบตาเดียวเพราะความไม่เอาไหนของเธอ...

ทำให้ผู้เป็นแม่ทั้งเสียใจและโกรธมากในเวลาเดียวกัน ได้พุ่งเข้ามาทุบตีหญิงสาวทั้งน้ำตาด้วยความโกรธเกรี้ยวพลางด่าทอเธอสารพัดจนผู้เป็นพ่อต้องรีบเข้ามาห้ามปราม อย่างไม่อยากให้ทุกอย่างมันแย่ลงไปกว่านี้

“แม่พอเถอะ อย่าตีลูกเลยนะพ่อขอร้อง” ผู้เป็นสามีรั้งร่างภรรยาเอาไว้พลางเอ่ยเสียงสั่นทั้งน้ำตาลูกผู้ชาย

“ทำไมแกถึงกับฉันแบบนี้ รู้มั้ยฉันคาดหวังกับแกมากขนาดไหน ทำไมแกไม่เคยนึกถึงใจฉันกับพ่อแกบ้างเลยนังลูกเนรคุณ!” ฝ่ามือของแม่ผู้ให้กำเนิดยังคงเอื้อมฟาดไปตามร่างกายของหญิงสาวไม่ยั้ง อย่างโกรธจนเลือดขึ้นหน้าทั้งตะเบ็งเสียงเกรี้ยวกราดส่วนลึกของวิญญาณความด้วยความเสียใจที่พุ่งเข้าจุกอก

“แม่หนูขอโทษ หนูผิดไปแล้ว หนูขอโทษจริงๆ”

หญิงสาวเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นปล่อยให้ผู้เป็นแม่ทุบตีเธออย่างไม่คิดจะขัดขืนแต่อย่างใด เอ่ยคำขอโทษน้ำเสียงสั่นร่ำไห้สะอื้นทั้งน้ำตาพลางยกมือไหว้ด้วยความรู้สึกผิดไม่น้อยราวกับว่าหัวใจถูกใครสักคนบดขยี้ไม่เหลือชิ้นดีไม่ต่างอะไรกับพวกท่านทั้งสองเลยในตอนนี้

“มาขอโทษตอนนี้มันได้อะไรขึ้นมา ตอนแกทำลงไปเคยนึกบ้างมั้ยว่าฉันกับพ่อแกต้องเจ็บปวดกับความไม่รักดีของแกทั้งขายหน้าขนาดไหน หากคนอื่นรู้เจ้าว่าแกท้องก่อนแต่งแบบนี้นะหะ!”

“หนูรู้ค่ะว่าหนูผิดจนไม่น่าให้อภัยจริงๆ แต่หนูไม่ได้ตั้งใจให้แม่กับพ่อต้องมาเสียใจและไม่อยากให้เรื่องมันเกิดขึ้นแบบนี้เลยนะคะแม่” นัยน์ตาแดงก่ำที่มีหยดน้ำตาหลั่งลงมาไม่ขาดสายของหญิงสาวเต็มไปด้วยความชอกช้ำ นั่งคุกเข่าต่อหน้าท่านทั้งสองเงยใบหน้าขึ้นจ้องมองอย่างวิงวอนทั้งขอความเห็นใจ

“ถ้าแกรู้ว่าตัวเองดีว่าผิด แล้วตั้งแต่แรกทำไมไม่รู้จักป้องกันดีๆ ถึงได้ปล่อยให้ท้อง เคยเห็นหัวฉันบ้างมั้ยในสายตาแก ตอนนี้ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ไม่อยากจะเชื่อเลยลูกสาวอย่างแกจะทำให้ฉันผิดหวังได้ถึงขนาดนี้!”

“อึก! แม่”

“ใจเย็นๆ เถอะนะแม่ ลูกมันผิดไปแล้วจะดุจะด่าไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก ทางที่ดีเรารีบมาช่วยแก้ปัญหาดีกว่านะ”

ผู้เป็นสามียกมือใหญ่ขึ้นลูบไหล่บางของภรรยาเบาๆ พลางเอ่ยปลอบประโลมให้เธอสงบสติใจเย็นลง ทั้งที่ในใจก็รู้สึกผิดหวังในสิ่งที่หญิงสาวลูกสาวคนเดียวของเขาทำลงไปไม่น้อย แต่หากอารมณ์จะทำให้ทุกอย่างแย่ลงเขากลับเลือกที่จะใจเย็นและคิดหาวิธีแก้ไขเสียดีกว่า

“คุณก็เหมือนกันนะพ่อ ดีแต่เป็นอยู่แบบนี้เหมือนกัน ตามใจลูกจนเคยตัวไม่เคยดุเคยว่า ใจเย็นจนลูกมันถึงได้เสียคนจนท้องแบบนี้ไง”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นแล้วแทนที่จะให้ภรรยาใจเย็นลงแต่กลับยิ่งทำให้เธอน้ำเสียงแข็งอย่างมีโทสะมากขึ้นกว่าเดิม หันหลังกลับมาสั่งสอนชี้หน้าต่อว่าผู้เป็นสามีทันทีด้วยความโกรธเดือดดาลจนคนใจเย็นอย่างเขาถึงกับหดตัวหวาดกลัวในทันที

“มะ แม่ใจเย็นก่อนนะจ๊ะ อย่าขึ้นเสียงเลยมันไม่ดี”

“ไม่ดีตรงไหน”

“เชื่อพ่อเถอะนะ ถึงยังไงยัยดาก็ลูกเรานะแม่” ผู้เป็นสามีพยายามเกลี้ยกล่อมกับภรรยาแทนลูกสาวอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“หึ่ย เป็นเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก!”

“นะแม่นะ เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว โกรธยัยดาไปก็ไม่ได้อะไรหรอก อารมณ์ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะแม่ ไม่สู้เรามาช่วยกันหาทางแก้ปัญหาดีกว่านะ”

ผู้เป็นสามีเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนระคนแสดงสีหน้าวิงวอนขอร้องให้ภรรยาเชื่อฟังตามคำแนะนำของเขา จนสุดท้ายทำให้เธอต้องยอมใจอ่อนสงบสติอารมณ์โกรธลงตามคำขอร้องอย่างช่วยไม่ได้ แต่ในดวงตาของเธอยังคงฉายแววของความเจ็บปวดไม่จางหาย ได้หันกลับมาก้มลงมองลูกสาวที่นั่งกุมหน้าตัวงอร้องไห้สะอื้นอยู่ตรงหน้าจนแทบจะสิ้นสติไปอยู่รอมร่ออยู่ครู่หนึ่งอย่างคับแค้นใจ

แต่ถึงอย่างไรแล้วผู้เป็นแม่ก็เกลียดลูกตัวเองที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจไม่ลงอยู่ดี ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ข่มกลั้นความรู้สึกร้องไห้เก็บความเจ็บปวดเหล่านี้เอาไว้ในใจ แล้วค่อยๆ ยกมือหลังมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาที่เปื้อนบนใบหน้า

“ก็ได้ ฉันจะยกโทษให้แกก็ได้…”

หญิงสาวได้ยินคำให้อภัยดังนั้น เธอได้ค่อยๆ เหงนใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้มขึ้นมอง ดวงตาเธอเบิกกว้างอย่างตื้นตันใจก่อนจะลุกขึ้นยืนพุ่งเข้ามากอดร่างของผู้เป็นแม่เอาไว้แน่นแล้วร้ำไห้สะอื้นอย่างหนักออกมาอีกครั้ง

“แม่…หนูรักแม่นะ อึกๆ”

“…”

เสียงสะอื้นแต่ละครั้งของหญิงสาวดุจดั่งมีดคมเฉือนหัวใจของผู้เป็นแม่ทีละแผล ทรมานจนสุดที่จะทนทาน ถึงแม้ว่าเขาจะทำเป็นเย็นชาไม่เอ่ยพูดตอบอะไรทำได้เพียงแค่ยืนนิ่งปล่อยให้ลูกสาวอย่างเธอกอดอยู่อย่างนั้น

ความรักความห่วงใยหญิงสาวรับรู้ได้ผ่านอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของท่าน ความรู้สึกผิดมากมายถูกกลั่นออกมาเป็นน้ำตา เธอได้แต่ยืนสำนึกผิดอยู่ในอ้อมกอดของท่าน ทำให้ผู้เป็นพ่อที่เห็นภรรยาและลูกสาวคืนดีต่อกันแล้วเขาก็รู้สึกซาบซึ้งและสบายใจขึ้นไม่น้อยเช่นกันที่ความสัมพันธ์ครอบครัวได้กลับมาเป็นดังเดิม

“แกหยุดร้องได้แล้ว...รีบเช็ดน้ำตาซะ”

“อึก ค่ะแม่”

น้ำเสียงผ่อนคลายของผู้เป็นแม่ได้เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา หญิงสาวได้ยินดังนั้นจึงได้คลายอ้อมกอดออกแล้วรีบยกหลังมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าตามคำสั่งในทันทีต่อหน้าท่านทั้งสองอย่างกระตือรือร้นและดีใจมาก

“ไหนๆ เรื่องมาถึงขั้นนี้จะแก้ไขตอนนี้สายไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นมีทางเดียว...คือแกต้องไปกับฉัน” น้ำเสียงไม่ร้อน ไม่เย็นแต่กลับแฝงความน่าเกรงขามอยู่ในทีของผู้เป็นแม่พูดออกมาด้วยสีหน้าที่จริงจังกว่าครั้งไหนๆ ทำให้หญิงสาวและผู้เป็นพ่อถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะเอ่ยปากถามออกมาอย่างเคลือบแคลนสงสัย

“ปะ ไปไหนคะแม่”

“นั่นสิแม่จะพาลูกไปไหน”

“ก็ไปหาตัวการที่ทำให้แกท้องยังไงล่ะ” น้ำเสียงเฉียบขาดจริงจังของผู้เป็นแม่เอ่ยตอบขึ้น

“ตะ แต่แม่คะ หนูคิดว่าคงไม่…”

“คงไม่อะไร แฟนแกทำแกท้องมันก็ต้องรับผิดชอบ…เลือกเอาถ้าแกไม่ไปกับแม่ แม่ก็จะไปเอาเลือดหัวมันออกด้วยตัวเอง!”

“แม่จ๋าใจเย็นก่อนนะ แม่จะไปตอนนี้เลยเหรอ”

จิตใจที่สงบลงได้ไม่นานก็เกิดความกระวนกระวายขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาสุกใสของหญิงสาวกลอกตาซ้ายขวาอย่างลังเลและเต็มไปด้วยความกังวลใจจนหยาดเหงื่อไหลซึม เพราะในใจเธอนั้นไม่อยากจะให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่หากเมื่อผู้เป็นแม่กลับยืนกรานด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นห้ามโต้แย้งใดๆ แบบนี้แล้วก็ยากที่จะขัดขืน

“หยุดเลยนะพ่อ เงียบไปเลยท้องลูกมันก็โตขึ้นทุกวันนะ เรื่องแบบนี้จะให้รอช้าได้ยังไง วันนี้ต้องไปคุยกันให้รู้เรื่องเอาให้รู้ดำรู้แดงไปเลย ดูสิว่ามันจะมีความเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม”

“เอ่อ…” ผู้เป็นสามีถึงกับพูดอะไรไม่ออกและไม่สามารถช่วยเกลี้ยกล่อมได้อีกต่อไป

“แต่แม่คะหนูว่า…”

“ไม่ต้องมีตงมีแต่อะไรทั้งนั้น ไปกับแม่เดี๋ยวนี้!”

"อ๊ะ แม่"

"แม่จ๋ารอพ่อด้วย"

ไม่ทันได้เปิดโอกาสให้หญิงสาวพูดหาข้ออ้างมากไปกว่านี้ ผู้เป็นแม่ใจร้อนไม่รอช้าที่จะคว้าข้อมือของเธอลากให้เดินตามไปขึ้นรถมุ่งหน้าไปหาชายหนุ่มในทันที