5 อดทนจนกว่าจะถึงวันนั้น

# วันต่อมา

แม้ว่าค่ำคืนที่ผ่านมาจะเร่าร้อนกับสามีจนร่างกายอ่อนเพลียไปหมด  แต่พลอยไพลินก็ตื่นขึ้นแต่เช้าเพื่อทำอาหารเช้าให้กับสามี เธอตั้งใจทำอาหารอย่างเต็มที่และพยายามสร้างบรรยากาศที่อบอุ่นในบ้าน เมื่อสามีลงมาที่โต๊ะอาหารเธอก็บริการตักข้าวให้สามีอย่าเอาใจ ทุกอย่างบนโต๊ะล้วนแต่เป็นของโปรดของเขาทั้งนั้น  เธอจดจำและใคกทำโดยไม่ได้ถามเขา เธอสังเกตุการกินของเขา ว่าชอบอะไร หรือไม่ชอบอะไร เธอใส่ใจสามีในทุกรายละเอียด โดยที่เขานั้นไม่เคยรู้เรื่องอะไรของเธอเลย

หลังจากทานอาหารเสร็จ สามีก็เตรียมตัวไปทำงานตามปกติ ไม่ได้มีการบอกกล่าวมีร่ำลาอะไรกับภรรยาเหมือนคู่รักทั่วไป พลอยไพลินที่เคยชินแล้วก็ได้แต่มองตามรถออกไปพร้อมรอยยิ้ม เธออยากอยู่ทำหน้าที่นี้ไปนานๆ อย่าอยู่เคียงข้างสามีแบบนี้แม้จะไร้ค่าในสายตาของเขาก็ตาม

เมื่อพี่อัศวินออกไปทำงานแล้ว พลอยไพลินจึงกลับมาที่ห้องนั่งเล่น เธอเปิดแท็บเล็ตส่วนตัวและเริ่มเข้าคอร์สเรียนออนไลน์เกี่ยวกับการทำอาหารและทำขนม เป็นความชอบมาตั้งแต่ยังเด็กเพราะพลอยไพลินเคยทำอาหารช่วยคุณยายอยู่บ่อยๆ ฝีมือการทำอาหารถอดแบบมาจากผู้เป็นยายที่เคยเป็นเจ้าของร้านอาหารมาก่อน ทำให้พลอยไพลินมีความฝันที่จะอยากมีร้านเป็นของเธอเองเช่นกัน เธอใช้เวลาตลอดทั้งวันตั้งใจเรียนรู้และฝึกฝนทักษะใหม่ๆ เพื่อที่จะมีความสามารถเพิ่มขึ้นและเตรียมตัวสำหรับอนาคต สักวันเธอจะยืนได้ด้วยตัวเองไม่พึ่งเงินของสามี และเป็นการวางแผนอนาคตที่สักวันจะได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่มีสามีเคียงข้าง

หลังจากทำอาหารตลอดทั้งวันพลอยไพลินก็ต้องวางมือเพราะถึงเวลาที่สามีจะเลิกงานแล้ว เธอลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้ดูสวย เพื่อสร้างความประทับใจให้สามีได้ชายตามองดูเธอบ้าง ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาเขาจะไม่เคยคิดอะไรกับเธอเลยก็ตาม แต่เธอจะทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุดจนกว่าจะถึงวันนั้น

อาหารที่เธอตั้งใจทำจนสุดฝีมือได้ถูกวางเรียงอยู่บนโต๊ะอย่างสวยงาม รอเวลาแค่สามีกลับมา แต่ผ่านไปเกือบชั่วโมงก็ไร้วี่แววของสามีจนกระทั่งดึกๆเขาก็ยังไม่กลับมา และไม่มีแม้แต่สายเรียกเข้าที่จะโทรมาบอกว่าติดงานหรือติดประชุมอย่างที่สามีคนอื่นทำ พลอยไพลินลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความห่อเหี่ยวใจ

ไม่เป็นไรเก็บไว้กินพรุ่งนี้ก็ได้ เธอให้กำลังใจตัวเองและเก็บอาหารที่เธอเพิ่งทำไม่กี่ชั่วโมงเข้าไปในตู้ไว้อุ่นกินพรุ่งนี้ เธอรู้ดีว่าคืนนี้สามีไม่กลับมาแน่นอน

และไม่ใช่คืนนี้ที่เขาหายไป อาการหายไปแต่ละครั้งอย่างต่ำก็ต้อง 2-3 วัน เธอไม่เคยชินกับการหายไปของเขาเลยสักครั้ง ยังคงเสียใจและเจ็บปวด ในทุกค่ำคืนที่ต้องนอนคนเดียวมันเหงาเหลือเกิน เธอโหยหาอ้อมกอดของสามีเรากับเด็กที่ต้องการผู้ปกครอง เธอเสพติดการมีคู่นอนจนรู้สึกอ้างว้างเวลาที่ไม่มีเขา การมองไปเห็นที่นอนว่างเปล่ามันเดียวดายและทรมานหัวใจ

ถึงจะเจ็บปวดเพียงแค่ไหน พลอยไพลินก็ลุกขึ้นมาทำหน้าที่ตัวเอง ยังคงทำอาหารไว้รอสามีเพียงเพราะคิดว่าสักวันเขาจะมา หากวันไหนที่เขาไม่มาก็ได้แต่ให้กำลังใจตัวเองและก้าวต่อไป เธอยังคงมุ่งมั่นเรียนออนไลน์เกี่ยวกับการทำอาหารและขนมเพื่อเตรียมตัวสำหรับอนาคต เธอรู้ดีว่าการพัฒนาตัวเองเป็นสิ่งสำคัญที่จะทำให้เธอสามารถยืนหยัดได้ด้วยตัวเองได้ และเพื่ออนาคตของใครสักคนที่กำลังจะเกิดมา

 ในห้องครัวของบ้านหลังใหญ่อบอวนไปด้วยกลิ่นหอมของขนมที่พลอยไพลินเพิ่งจะได้สูตรมาจากอินเทอร์เน็ต ขณะที่พลอยไพลินกำลังถือถาดขนมออกมาเพื่อจะถ่ายกับบรรยากาศสวนดอกไม้หน้าบ้านเพื่อเป็นการโปรโมทลงหน้าโซเชี่ยงของเธอ สายตาของเธอก็ไปสะดุดกับผู้หญิงที่กำลังก้าวเดินลงมาจากรถคันหรู

คุณสุดา พลอยไพลินเอ่ยชื่อของผู้หญิงที่เป็นคนรักของสามีอย่างแผ่วเบา แต่หัวใจของเธอนั้นกลับเต้นแรงและเจ็บปวดเหลือเกิน

สุดาเดินตรงเข้ามาหาภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของแฟนหนุ่มด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอิจฉาและความไม่พอใจ หากเธอยอมตกลงแต่งงานกับเขาตั้งแต่วันนั้นผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็คงจะเป็นเธอ แต่ไม่เสียใจหรอกนะเพราะตอนนี้แฟนหนุ่มของเธอก็กำลังเสียค่ะแล้วมาใช้ชีวิตกับเธออย่างที่สัญญากันไว้

" ไม่คิดจะเชิญแขกเข้าบ้านหน่อยหรือไง?" สุดาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร อยู่ต่อหน้าอัศวินเธอจะเป็นคนที่อ่อนหวานและเอาใจเก่ง แต่นิสัยจริงๆเธอเป็นคนขี้เหวี่ยงขี้วีนตามนิสัยของคุณหนูเอาแต่ใจ

" เชิญค่ะ" พลอยไพลินผายมือฉันเป็นสาวของเจ้าของบ้านอย่างมีมารยาท พยายามที่จะแสดงความเป็นมิตรกับผู้หญิงตรงหน้าทั้งๆที่หัวใจไม่ได้อยากคุยด้วยเลยแม้แต่น้อย เพราะตัวเธออิจฉาสุดาเป็นอย่างมากที่ได้หัวใจของอัศวินผู้ที่เป็นสามีของเธอ แม้กระทั่งตัวเธอที่เป็นภรรยายังไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากของสามีเลยสักครั้ง ไม่ว่าเธอจะปรนนิบัติเขาดีสักแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเห็นเธอในสายตาเลย

"คุณสุดามีธุระอะไรหรอคะ "

พลอยไพลินเอ่ยถามทันทีที่มาถึงยังห้องรับแขก

"ขอน้ำส้มคั้นสดหน่อย ฉันรู้สึกคอแห้ง"

สุดาสั่งพลอยไพลินราวกับว่าเธอเป็นคนใช้

"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ"

พลอยไพลินยังคงให้เกียรติสุดาเพราะรู้ว่าสุดาเป็นแฟนสาวของอัศวิน และสักวันสุดาก็คงจะมาเป็นนายหญิงของที่นี่แทนที่เธอ

พลอยไพลินจัดการคั้นน้ำส้มสดไปให้กับสุดาตามที่เธอบอก เรื่องแค่นี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพลอยไพลินอยู่แล้ว การทำอาหารและเครื่องดื่มเป็นเรื่องที่เธอทำเป็นประจำ ทั้งทำให้สามี และทำให้พ่อกับแม่ที่บ้าน

" เมื่อไหร่จะหย่า "

แค่ประโยคแรกของสุดาก็ทำเอาพลอยไพลินรู้สึกเจ็บปวดจากคำพูดนั้น แต่เธอพยายามจะไม่แสดงความรู้สึกออกมา

" เรื่องนั้นขึ้นอยู่กับคุณอัศวินค่ะ "

" จะบอกว่าพี่วินไม่อยากหย่างั้นหรอ "

"เปล่าค่ะ "

" ยังไงเธอก็ต้องการแค่เงินของพี่วินอยู่แล้ว ทำไมไม่ขอเงินสักก้อนไปตั้งตัวแล้วก็เซ็นใบหย่าซะล่ะ"

ฉันไม่ได้ต้องการเงินของพี่วินสักนิด ฉันแค่ต้องการทำให้ดีที่สุดเพื่อครอบครัวและตัวเอง พลอยไพลินได้แต่บอกภายในใจ ไม่แปลกใจหรอกที่สุดาจะคิดว่าเธอต้องการแค่เงินของอัศวิน เพราะสามีที่เธอแต่งงานด้วยยังคิดแบบนั้นเลย

" ถ้าคุณสุดาต้องการทราบเวลาที่แท้จริงควรจะถามแฟนของคุณเองนะคะ เพราะฉันไม่ได้มีหน้าที่ตัดสินใจในเรื่องนี้"

"ทำเป็นพูดดี เธอเองต่างหากที่ไม่อยากหย่า พี่วินขอแค่สงสารครอบครัวของเธอก็เท่านั้น อย่าคิดว่าเขาจะรักเธอหรือมีใจให้เธอหรอกนะ"

" ฉันรู้ค่ะ อย่าเสียเวลามาคุยเรื่องนี้กับฉันเลย เพราะฉันไม่ได้มีหน้าที่ตัดสินใจจริงๆ หากสงสัยอะไรถามแฟนของคุณเถอะนะคะ ฉันขอตัวค่ะ"

พลอยไพลินเดินออกมาอย่างไร้มารยาทเธอไม่อาจทนนั่งอยู่ตรงนั้นได้จริงๆ หัวใจของเธอมันเจ็บปวดน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาตลอด เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้กับแฟนตัวจริงของสามีได้เห็น แค่นี้สุดาก็สมเพชกับสถานะของเธอเต็มทน