Mag-log inShare
บทที่ 85
Kaugnay na kabanata
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 86
หลังจากผมหย่ากับซิดนีย์อย่างเป็นทางการแล้ว คุณยายดอริสก็โอนหุ้นที่เหลือให้กับผม ผมกลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดและเป็นผู้รับผิดชอบโดยพฤตินัย เนื่องจากตอนนี้ผมถือหุ้นของจีที กรุปถึง 46%ความก้าวหน้าใหม่นี้ทำให้ประวัติผู้ถือหุ้นได้รับการอัพเดทอย่างเป็นทางการ และเป็นไปตามคาด ความมั่งคั่งสุทธิของผมทะยานขึ้นไปสูงลิ่ว สาธารณชนรับรู้ถึงเรื่องนี้ แล้วผมก็ถูกสัมภาษณ์จากสถานีโทรทัศน์ หนังสือพิมพ์ และมักจะมีนักข่าวมาดักรอผมอยู่ข้างนอกมากมาย ตอนนี้ตำแหน่งของผมในจีที กรุปมั่นคงขึ้นแล้วและไม่ได้ผูกมัดอยู่กับใคร แต่ผมรู้ว่าผมยังต้องระมัดระวังตัว และคอยระวังพวกที่อาจมารวมหัวกันแล้วขายหุ้นให้กับคนในกลุ่ม เพียงเพื่อจะได้เห็นผมล่มจมเมื่อมีการร้องขอเข้ามาไม่หยุด ในที่สุดผมก็สั่งให้ผู้ช่วยตอบรับคำขอสัมภาษณ์รายหนึ่งไป ผมเลือกช่องเศรษฐกิจที่มีชื่อเสียงที่สุดของสถานีโทรทัศน์แห่งหนึ่ง ซึ่งการทำแบบนี้จะช่วยให้ทุกคนได้ข้อมูลที่พวกเขาอย่างจะรู้กันนอกจากนี้ ผมยังตั้งเงื่อนไขให้กับพวกเขาด้วย ผมสื่อสารออกไปอย่างชัดเจนว่าผมจะไม่ตอบคำถามที่เป็นเรื่องส่วนตัว ถ้ากล้าลองดีที่จะทำอย่างนั้น สถานีโทรทัศน์ของพวกเขาจ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 87
พวกเขาปรบมือและส่งเสียงเชียร์ในขณะที่ไฟกล้องดับลง พิธีกรคนนั้นก็เข้ามาจับมือผมเขย่าอีกครั้งพร้อมกับยิ้มแฉ่ง ผมเดินออกจากห้องประชุมนั้น ผู้ช่วยและบอดี้การ์ดก็เดินตามมาด้วย มีแฟนคลับบางส่วนมาของลายเซ็น ในขณะที่มีนักข่าวบางคนกล้าถามเกี่ยวกับการแต่งงาน“ไม่มีความเห็นครับ" ผู้ช่วยพูดคำ ๆ นั้นซ้ำ ๆ อย่างเคร่งครัด ในขณะที่ผมเซ็นชื่อลงบนเสื้อ หนังสือ กระเป๋าใส่โทรศัพท์...หรืออะไรก็ตามที่พวกเขานำมาให้เซ็นทันทีที่ผมก้าวขึ้นไปนั่งในรถ ใบหน้าก็ดูเหี่ยวเฉาลงทันที ไม่มีรอยยิ้มแสดงออกมาให้เห็น ผมคลายเน็กไทออกหลวม ๆ "บ้าชะมัด ยิ้มจนเจ็บหน้ามากเลยนะ"ผู้ช่วยของผมยิ้มแล้วหันกลับมา "แต่คุณทำได้ดีมากเลยนะครับ ผู้ชมต่างชื่นชมคุณมากจริง ๆ"“ก็ควรจะเป็นอย่างนั้นนะ" ถึงแม้ผมจะรู้สึกปวดแก้ม แต่ก็อดที่จะยิ้มให้กับความสำเร็จของการให้สัมภาษณ์ และการวางแผนเกี่ยวกับจีที กรุปในอนาคตไม่ได้ “อีกอย่างหนึ่งครับ" ผู้ช่วยเอี้ยวตัวมาพูดกับผมจากทางด้านหน้า "รายงานทางการแพทย์ที่คุณขอมาอยู่นี่แล้วครับ"ผมหุบยิ้มทั้นทีพร้อมกับพยักหน้า แล้วเอื้อมมือออกไปรับในขณะที่เขาวางลงบนฝ่ามือของผมผมแค่มองดูมันอยู่ครู่หนึ่ง ผมคาดห
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 88
ในห้องนั้นมีเพียงแสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์และจอทีวีเท่านั้น ทีวีถูกปิดเสียงเอาไว้ในขณะที่ฉันกับเกรซเล่นโทรศัพท์กันอย่างเกียจคร้าน“โอ้โห" เกรซชูโทรศัพท์ไว้ตรงหน้าฉัน "ดูนี่สิ ซิดนีย์"สายตาจับจ้องไปยังชุดที่อยู่บนหน้าจอโทรศัทพ์ของเธอ ซึ่งดูเหมือนชุดที่เกรซออกแบบมาก ฉันขมวดคิ้ว "มันดูเหมือนชุดที่เธอออกแบบมากเลย"เกรซหัวเราะเบา ๆ "ก็เป็นชุดที่ฉันออกแบบเองแหละ" เธอเลื่อนไปที่รูปก่อนหน้านี้ "นี่คือชุดต้นฉบับ เธอเป็นหนึ่งในลูกค้าของเรา เธอซื้อชุดนี้ไปแล้วทำขึ้นมาใหม่ จากนั้นก็แท็กมาที่เรา" ฉันพยักหน้าแล้วร้องโอ้โหแบบไม่มีเสียง“ใช่แล้ว" เธอเอนหลังลงบนโซฟา "เธอพยายามมากเลย จริงไหม?”“ใช่ แต่ก็ยังไม่ใช่ผลงานของเธอซะทีเดียว เป็นแค่การออกแบบเท่านั้นเอง"“อืมมม" เธอพึมพำ "ฉันคิดว่าเธอทำได้ดีมาก บางทีเราควรจ้างเธอมาทำงานให้นะ"“โอ้ ขอร้องล่ะ"เกรซหัวเราะกับคำพูดของฉัน แล้วจู่ ๆ ก็หยุดกึก "นั่นมาร์คนี่ ใช่ไหม?”ฉันขมวดคิ้วแล้วกดปุ่มหยุดเล่นคลิปนั้นชั่วคราวทางยูทูปอีกครั้ง "แล้วไงต่อเนี่ย? มาร์คเลียนแบบเครื่องประดับที่เราขายให้เขาอย่างนั้นเหรอ?”“เปล่า" มีการหยุดเว้นช่วงลงฉันเลยถือเป็นส
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 89
"สวัสดีค่ะคุณยาย" ฉันกล่าวคำทักทายหลังจากรับโทรศัพท์ ฉันพยายามพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ แต่ใจจริงอยากรู้มากเลยว่าทำไมคุยยายถึงโทรมา เนื่องจากเรากำลังหยอกล้อกันอยู่“เป็นยังไงบ้างลูก? ไม่เจอกันนานเลยนะ" เสียงแหลม ๆ อันคุ้นเคยของเธอดังออกมาจากลำโพงโทรศัพท์“หนูสบายดีค่ะ คุณยายสบายดีไหมคะ?”“ยายสบายดีจ้ะ ซิดนีย์ ก็เลยโทรมาชวนหนูมางานวันเกิดยายที่จะจัดขึ้นในวันอาทิตย์นี้"ฉันปล่อยลมหายใจที่เผลอกลั้นเอาไว้โดยไม่รู้ตัวออกมา“คุณยายก็รู้นี่คะ" ฉันเริ่มพูดขึ้นโดยไม่แน่ใจว่าจะพูดกับคุณยายยังไงดี "คุณยายรู้ว่าตอนนี้หนูหย่ากับมาร์คแล้ว หนูคิดว่าหนูไม่ควรไปร่วมงานของครอบครัวที่สนิท ๆ กันแบบนี้“เหลวไหลน่ะ หนูก็เป็นคนในครอบครัวเรานะ เป็นคนในครอบครัวสำหรับยายเสมอ"ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจเมื่อท่านพูดประโยคนั้นออกมาแล้วทำจมูกฟุตฟิต แต่ฉันก็ยังอยากจะยืนหยัดในจุดยืนของตัวเอง "หนูรู้ค่ะคุณยาย แต่หนูขอฉลองกับคุณยายเป็นการส่วนตัวได้ไหมคะ? แค่คุณยายกับหนูสองคน" ฉันเหลือบมองเกรซที่ดูเหมือนจะตั้งใจฟังเราพูดคุยกันอยู่ "หรือหนูอาจจะชวนเพื่อนไปด้วยก็ได้ค่ะ"“ไม่เอา ซิดนีย์"ฉันถอนหายใจ คุณยายดอริสเป็นคนประเภทอยาก
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 90
ฉันทำปากจู๋โดยพยายามกลั้นเสียงร้องเอาไว้ในขณะที่เกรซทำการ 'เติมแต่งขั้นสุดท้าย' ในการแต่งหน้าให้ฉัน ซึ่งเธอ 'เติมแต่งขั้นสุดท้าย' ให้กับการแต่งหน้าและการแต่งตัวฉันมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว“เกรซ...” ฉันร้องออกมาโดยไม่สามารถกลั้นเสียงร้องไว้ได้อีกต่อไป "เธอมัวทำอะไรอยู่เนี่ย?!”“สุดท้ายแล้วน่ะ ๆ"“สุดท้ายแล้วน่ะ ๆ"เราพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วเกรซก็หัวเราะออกมา "ใจเย็น ๆ เธอบอกว่าอยากไปสาย ๆ ไม่ใช่เหรอ? ฉันก็เลยจะใช้การไปสายของเธอให้เป็นประโยชน์น่ะสิ"“ใช่แล้ว ฉันอยากไปสาย ๆ แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้วนะ ฉันพนันได้เลยว่างานเลี้ยงนั้นคงจบไปแล้ว"คุณยายดอริสส่งการ์ดเชิญมาให้ฉัน และเลยเวลาที่ระบุมาไปมากแล้ว ตอนนี้ฉันสายไปสามชั่วโมงแล้วนะ“เธอใช้เวลาแต่งหน้านานมาก ฉันไม่อยากแต่งหน้าหนา ๆ นะ ถ้าเกิดฝนตกขึ้นมาล่ะ?” พูดตามตรง ฉันนั่งบนเก้าอี้จนเจ็บก้นไปหมดแล้ว ถ้าแม้จะเป็นเก้าอี้แบบบุนวมก็ตาม“ฉันแต่งให้ไม่หนาและฝนก็จะไม่ตก" เธอพึมพำอย่างเหม่อลอย“เกรซ...” ฉันขัดจังหวะเธอ“เสร็จซะที" เกรซถอยหลังออกไปมองแล้วยิ้มให้กับผลงานของตัวเอง "ตอนนี้เธอหยุดดิ้นและหยุดร้องได้แล้ว" เธอบอกพร้อมกับหัวเราะเบา ๆฉ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 91
เบลล่าเดินถอยหลังไปสองสามก้าว จากนั้นเธอก็พึมพำออกมาเบา ๆ จนแทบจะไม่ได้ยินเสียง "มาร์ค...”มาร์คหันมาหาเธอแล้วจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจดเท้าราวกับเธอเป็นเศษดินที่ติดอยู่ใต้เท้าของเขา "แล้วอีกอย่างหนึ่งนะ ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”“ฉันมางานเลี้ยงวันเกิดของคุณยายดอริส…” เธอพูดตะกุกตะกัก แล้วมาร์คก็ช่วยพูดขัดจังหวะเธอขึ้นมา“คุณก็รู้ว่าคุณยายไม่ชอบคุณ นั่นคือเหตุผลที่ท่านไม่ได้เชิญคุณมางานปาร์ตี้นี้ ถ้าท่านรู้ว่าคุณแอบเข้ามาล่ะก็ ท่านจะต้องโกรธมาก คุณก็รู้ดีนี่ ฉะนั้นก็ควรออกไปได้แล้ว"เบลล่าร้องไห้ด้วยความไม่พอใจ "ไม่ ฉันกำลังจะแต่งงานกับคุณนะ เราจะแต่งงานกันและกลายเป็นสามีภรรยากันในไม่ช้า ฉันคือหลานสะใภ้ในอนาคตของท่าน ฉะนั้นท่านจะไม่โกรธที่ฉันมาร่วมฉลองวันเกิดของท่านหรอก"มาร์คยืนมองเบลล่าอย่างตกตะลึงโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย จากนั้นเขาก็พูดขึ้นช้า ๆ "คุณพูดอะไรของคุณ? คุณยายไม่ยอมให้เราแต่งงานกันหรอก ท่านไม่ชอบคุณ ท่านต้องแสดงให้คุณเห็นชัด ๆ ถึงขนาดไหนกันเนี่ย?”เบลล่าสะอึกสะอื้น "ทำไมนังซิดนี่ย์ถึงแต่งงานกับคุณได้ แล้วฉันทำไม่ได้ล่ะ? นอกจากนี้ฉันก็เป็นภรรยาที่เหมาะสมกับคุณด้วย เรารักกันแล
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 92
หลังจากมีคนรับฉันไปเลี้ยงเป็นครั้งแรกนั้น ฉันก็เริ่มจำหน้าผู้ปกครองและบ้านอุปถัมน์ไม่ได้เลย แต่ละครอบครัวที่ฉันเข้าไปอยู่ด้วยนั้นมักจะปฏิบัติต่อฉันไม่ดี แต่ก็ยังโชคดีและฉลาดพอที่จะหนีออกมาได้เสมอ มันเหมือนโดนพายุโหมกระหน่ำเมื่อเจ้าหน้าที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าดุด่าและลงโทษฉัน เพียงเพราะฉันประพฤติตัวไม่ดีกับพ่อแม่บุญธรรมหรือวิ่งหนีออกจากบ้านอุปถัมน์ และก่อนที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ถูกรับไปเลี้ยงอีกครั้ง และถูกโยนไปอยู่กับครอบครัวอันแสนขมขื่นอีกครอบครัวหนึ่ง ฉันโชคไม่ดีที่ไม่เคยได้อยู่กับครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นเลยในที่สุด เจ้าหน้าที่ก็เกิดความเบื่อหน่ายที่ปล่อยฉันออกไป เพราะฉันมักจะกลับหรือถูกส่งตัวกลับมาเสมอ ดังนั้น พวกเขาจึงทิ้งฉันไว้ที่นั่น ถึงแม้ว่าจะมีใครบอกว่าต้องการรับฉันไปเลี้ยง แต่พวกเขาก็จะส่ายหัวแล้วพูดว่า "ขอโทษครับ เด็กคนนั้นไม่เหมาะจะไปอยู่ในความดูแลของคุณ"โดยส่วนตัวแล้ว ฉันชอบชีวิตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามากกว่า นอกจากอาหารแย่ ๆ ซึ่งบ้าเอ้ย อาหารที่แย่จริง ๆ และสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายแล้ว การอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ไม่ได้แย่อะไรนักหรอก สำหรับฉันแล้ว อย่างน้อยก็ยัง
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 93
ฉันใช้เวลาไม่นานนักก็เริ่มกินอาหารจนอิ่มแปร้ อาหารมีรสชาติอร่อยเหมือนถูกส่งลงมาจากสวรรค์ เมื่อเทียบกับอาหารขยะที่เรากินที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แล้วท้องที่โลภมากก็ร้องโครกครากมากขึ้นมีอาหารที่ตระเตรียมไว้อย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นผลไม้ ผัก นม ไวน์ สเต็ก… เรียกได้ว่าในครัวแห่งนั้นมีทุกสิ่งทุกอย่างจริง ๆ“เธอเป็นใคร?”ฉันตกตะลึงจนทำให้แอปเปิ้ลที่ฉันกินไปครึ่งลูกหลุดร่วงจากมือ ฉันค่อย ๆ หันไปเผชิญหน้ากับเด็กชายผมหยิกที่อยู่บนรถเข็น ถ้าไม่ได้อายุน้อยกว่าฉัน เขาก็คงแก่กว่าฉันหนึ่งหรือสองปีถึงแม้ฉันจะมีของกินอยู่เต็มปาก แต่ก็ยังยกมือขึ้นทักทายอย่างเคอะเขิน "สวัสดี" ฉันพึมพำออกไปเด็กชายคนนั้นจ้องมองฉันแล้วเลื่อนสายตาไปที่ลูกแอปเปิ้ลที่อยู่ในมือฉัน จนฉันต้องเอาไปซ่อนไว้ข้างหลังด้วยความอับอาย ฉันกวาดสายตาไปตามล้อรถเข็นของเขา“ฉันสัญญาและสาบานว่าจะไม่…” ฉันพูดออกไปแต่ก็หยุดชะงักเมื่อรถเข็นขยับ ตอนแรกฉันก็รู้สึกใจสั่นด้วยความกลัว จนกระทั่งเขานั่งรถเข็นผ่านฉันไป"เขากำลังทำอะไรน่ะ?” ฉันสงสัย เมื่อหันไปหาเขาก็เห็นเขากำลังเปิดตู้เย็น เขาหยิบกล่องนมออกมา แล้วเข็นรถตัวเองไปที่เคาน์เตอร์ที่อยู่
Pinakabagong kabanata
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 434
ไอเดนเมื่อเวลาผ่านไป คดีของเอมี่ได้รับความสนใจจากสื่อมากมาย ช่องข่าวทุกช่องมีรูปเด็กผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นขณะที่พวกเขาพูดถึงการตายที่ไม่ยุติธรรมของเธอ และทุกคนที่รับผิดชอบต้องถูกลงโทษตามนั้นท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง จุดสนใจก็เปลี่ยนจากเอมี่มาเป็นชารอนและผม อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเราและการตั้งครรภ์ปลอมของเธอผมเริ่มได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่รู้จักหลายหมายเลข โทรมาถามคำถามไร้สาระทั้งหมดเพื่อต้องการข้อมูลโดยตรงจากแหล่งข่าว ผมต้องเปลี่ยนซิมการ์ดในโทรศัพท์ของผมเป็นซิมที่ผู้ช่วยของผมใช้ หากมีข้อมูลใดๆ เขาก็แค่ส่งต่อมา ผมเบื่อที่จะรับมือกับสายเรียกเข้าที่ไม่หยุดหย่อนเหล่านั้นเมื่อชารอนอาการดีขึ้นและเธอต้องถูกส่งตัวกลับไปที่สถานีตำรวจ พวกเขามาถึงสถานีพร้อมกับกลุ่มนักข่าวที่ทางเข้าตำรวจคุ้มกันเธอขณะพาเธอเข้าไปข้างใน แต่นั่นไม่ได้หยุดนักข่าวจากการตะโกนถามคำถามของพวกเขา"คุณเสแสร้งว่าท้องจริง ๆ เหรอ คุณนายไอเดน?""คุณชารอน คุณยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่ไหม?""สามีของคุณอยู่ที่ไหน? เขายังรักคุณอยู่ไหม?""จะมีการหย่าร้างไหม?""คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสีย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 433
เดนนิสอาน่าถูกส่งตัวไปยังศูนย์บำบัดวิกฤตสุขภาพจิต และผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของผมที่นั่น แม้ว่าผมจะพยายามแบ่งเวลาอย่างเท่าเทียมกันระหว่างงาน จัสติน และเอมี่ แต่ผมก็พบว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่งานเป็นไปด้วยดีอย่างยิ่ง ตอนนี้ผมทำเงินได้มากกว่าที่เคยทำก่อนที่ผมจะถูกหลอก แต่ผมไม่มีความสุข คนที่ผมรักที่สุดอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยทางจิต ทุกวันที่ผมไปที่นั่น ผมหวังว่าอาการของเธอจะเริ่มดีขึ้นในไม่ช้า ครึ่งหนึ่งของเวลา เธอดูปกติดี แค่นั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เป็นกลาง เธอจะไม่พูดคุยกับใครเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกครึ่งหนึ่งใช้ไปกับการร้องไห้และขอร้องให้ผมพาพวกเราไปหาเอมี่แพทย์บอกว่าเธอดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับผมจัสตินทำได้ดีมาก เขาดูเหมือนจะไม่โศกเศร้าอย่างที่ไอเดนแนะนำ มีบางครั้งที่เขาจะร้องไห้และไม่มีอะไรทำให้เขาหยุดได้จนกว่าเขาจะหลับไป แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหายาก และผมคิดว่าเขาแค่คิดถึงแม่ของเขาผมทำให้แน่ใจว่าผมมีเวลาให้เขาเสมอ เหมือนกับที่ผมมีเวลาให้อาน่า ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ผมไม่ต้องการปล่อยเขาไว้กับพี่เลี้ยงทั้งหมด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมต้องการให้ไอเดนเติ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 432
ไอเดนนักสืบส่งที่อยู่โรงพยาบาลที่ชารอนถูกนำตัวส่งมาให้กับผมภายในห้อง ชารอนนอนขดตัวอยู่กับตนเองพร้อมกับกุญแจมือที่คล้องอยู่พอจะเอื้อมถึงเธอรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นผมเข้ามาในห้อง "ไอเดน" เธอหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว"ไม่เพียงแต่คุณจะเป็นอาชญากร แต่ยังเป็นคนโกหกด้วยเหรอ? คนโป้ปด!" ผมพูดออกมาขณะที่สายตาเหลือบไปที่ท้องแบนราบของเธอ ผมหัวเราะเยาะตัวเองขณะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาเตียงของเธอ ผมรู้สึกหมดแรงจนแทบจะยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้เธอส่ายหัว น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับที่มันไหลลงมาบนใบหน้าของเธอตอนที่เธอถูกจับกุม "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสาบานได้นะ ฉัน…" เธอพูดไม่ออกและไหล่ของเธอก็สั่นเทาขณะที่เธอร้องไห้หนักขึ้นผมเอียงศีรษะไปด้านข้างและมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย "ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันคืออะไร? บอกมาสิ""คุณแกล้งทำเป็นท้องมาตั้งหลายเดือน!" เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดออกจากริมฝีปากขณะที่ผมส่ายหัว มันยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องตลก ผมคงไม่เชื่อนักสืบเลย ถ้าไม่มีสัญญาณทั้งหมดที่ผมมองข้ามไปผมโน้มตัวไปข้างหน้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 431
ไอเดนผมตกใจกับคำพูดของเขา เดนนิสรู้แล้วเหรอ?เดนนิสก็มีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย เขาแค่ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าผม ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ นอกจากนี้ มันเป็นคดีของลูกสาวเขาด้วย เขาจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้แต่ผมเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดที่รุนแรงของเขา ผมยังคงสับสนกับข่าวที่ว่าอนาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชในขณะนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมอยากจะตะโกนใส่เขา แต่ผมก็สงบสติอารมณ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมตั้งแต่แรก... และของชารอน"แล้วเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" มันฟังดูไม่จริง ผมรู้ว่าเธอรักเอมี่มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนี้เดนนิสหันมาหาผม คิ้วของเขาขมวดลึกขณะที่เขาขมวดคิ้ว "อยากรู้ไปทำไม? จะได้เอาไปบอกภรรยานายหรือไง?"ให้ตายสิ! ผมรู้สึกว่ามือกำแน่นโดยอัตโนมัติผมหายใจเข้าลึกๆ "ฉันโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสาย อาน่าก็ปิดโทรศัพท์อีก ฉันก็แค่เป็นห่วง..." ผมพูดเสียงแผ่วและไหล่สั่น “ฉันก็เลยตัดสินใจมาดูเธอนี่ไง"“ตอนนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธออยู่ไหน งั้นเชิญออกไปได้แล้ว”เขามีสิทธิ์ทุกประการที่จะขอให้ผมออกจากบ้านและชีวิต แต่ผ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 429
เดนนิสหลังจากผ่านไปสองสามสัปดาห์ เมื่อผมไม่ได้ยินเสียงอะไรออกมาจากห้องของเอมี่อีกเลย ผมรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติผมไม่ลังเลที่จะงัดประตูเข้าไปและพบว่าเธอหมดสติ รอบๆ ตัวเธอมีขวดน้ำและอาหารขยะมากมายจนผมสงสัยว่าเธอต้องแอบออกไปซื้อพวกมันตอนที่ผมนอนหลับแน่ๆ นอกจากนี้ยังมีเศษขนมปังปิ้งและกล่องพิซซ่าที่ผมสอดเข้าไปในห้องจากใต้ประตู ผมเดาว่าพวกมันคงไม่พอผมรีบอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน รัดจัสตินไว้ในเบาะรถสำหรับเด็ก และรีบพาเธอไปโรงพยาบาลหลังจากที่เธอถูกพาเข้าไปประมาณหนึ่งชั่วโมง แพทย์ก็ออกมา "เธอโชคดีมากที่คุณพาเธอมาทันเวลา"ผมเอามือลูบหน้าด้วยความโล่งใจ ดีใจที่นี่ไม่ใช่การประกาศการตายอีกครั้ง"ตอนนี้ คนไข้มีอาการขาดน้ำอย่างรุนแรง น้ำตาลในเลือดต่ำ และอวัยวะทำงานหนักเกินไป หากคุณไม่พบเธอทันเวลา เราคงกำลังพูดถึงอาการอ่อนเพลียอย่างรุนแรง อวัยวะล้มเหลว และอาจเกิดบาดแผลทางจิตใจในตอนนี้"ผมควรจะพังประตูเข้าไปเร็วกว่านี้ คำพูดเหล่านั้นผุดขึ้นมาในความคิดของผม ผมควรจะบังคับเธอออกมาและบังคับให้เธอกิน ผมแค่คิดว่าเธอต้องการเวลาในการโศกเศร้าตามลำพัง"ดังนั้นเธอจะต้องอยู่ที่นี่สองสามวันขณะที่เราจัดการกับอา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 428
มุมมองของนักเขียนขณะที่การสอบสวนเข้มข้นขึ้น มีการสอบปากคำมากขึ้น คนขับแท็กซี่และพนักงานร้านค้าที่อยู่ใกล้เคียงกับที่เกิดเหตุถูกสอบปากคำ กล้องวงจรปิดบริเวณนั้นทั้งหมดก็ถูกตรวจสอบเช่นกันไอเดนตั้งใจจริงที่จะไม่ละเลยสิ่งใด ๆ แม้แต่น้อยและเมื่อสิ่งต่างๆ ถูกเปิดเผย หลักฐานที่น่าตกใจมากขึ้นก็ถูกค้นพบ เช่น รองเท้าของเอมี่ข้างหนึ่งที่พบอยู่ข้างรถโดยสารที่ถูกทิ้งร้าง ซึ่งอยู่ห่างจากร้านค้าที่เธออยู่กับแม่ไปไม่กี่ร้านในที่สุด ผู้กระทำผิดก็ถูกพบหัวใจของนักสืบเต็มไปด้วยความสุขขณะที่เขาลงจากรถตู้และนำทีมเข้าไปในอาคาร มั่นใจว่าเขามาถูกทางแล้วในครั้งนี้ที่ทางเข้า พวกเขากระจายตัวออกไป ทีมแต่ละทีมไปยังตำแหน่งที่กำหนด เนื่องจากอาคารถูกเฝ้าติดตามมาหลายวันสิ่งที่พวกเขาต้องการคือลายนิ้วมือบนรถโดยสารที่ถูกทิ้งร้าง และคดีที่เหลือก็คลี่คลายไปเองอย่างน่าอัศจรรย์ อย่างน้อย นักสืบก็อยากจะเชื่อเช่นนั้นทันทีที่นักสืบพร้อมทีมของเขาเดินผ่านห้องโถงขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่า และผ่านทางเดิน เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ สถานที่นั้นเงียบสงัดอย่างน่าขนลุกเขาเปิดประตูทีละบานในทางเดิน แต่ละห้องสว่างไสว จนกระทั
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 427
มุมมองของนักเขียนยังไงมันก็ต้องเกิดขึ้นนั่นคือคำพูดที่ชารอนบอกตัวเองซ้ำๆ เพื่อลดความรู้สึกผิดที่เพิ่มขึ้นบ่อยครั้งที่เธอคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเธอแค่พูดความจริงเกี่ยวกับเรื่องตั้งครรภ์ของเธอ และใช้ชีวิตกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น การอยู่กับไอเดนไม่คุ้มค่ากับความรู้สึกผิด หลุมดำที่ไม่มีวันสิ้นสุดที่เธอกำลังจมลงไปตอนนี้เธอเข้าใกล้กำหนดคลอดปลอมมากขึ้น ไอเดนก็แสดงความรักต่อเธอมากขึ้น พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้นกว่าที่เคยเป็น บางครั้งเธอสงสัยว่าการตายของเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารคนนั้นทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงหรือไม่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร มันก็ไม่คุ้มค่า เพราะเธอไม่มีความสุข เธอมีทุกสิ่งที่เธอต้องการ การเอาใจใส่ของไอเดนอย่างเต็มที่ เต็มที่เท่าที่เขาจะทำได้กับการสอบสวนที่เขาทุ่มเทให้เมื่อใดก็ตามที่เขาไม่ได้อยู่กับชารอน ช่วยเธอทำอาหาร หรือส่งอาหารที่เขาสั่งให้เธอ หรือทำความสะอาดบ้านเพราะเธอไม่ต้องการให้แม่บ้านมาอีกต่อไป เขาก็จะอยู่ที่สถานี ไขคดีของเอมี่ มองหาคำตอบที่อยู่ใต้หลังคาบ้านของตนเองตอนนี้ ชารอนไม่ได้ต่อสู้กับความรู้สึกผิดเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมในการตายของเอมี่เท่านั้น แต่เธอยังไม่มี
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 426
ไอเดนผมควรจะฟังอาน่า ผมควรจะซ่อนตัวเฉยๆ ตอนที่ผมตามเธอไป ผมไม่ควรต่อสู้กับคนพวกนั้น ผมควรจะควบคุมความโกรธของตัวเอง... ที่สำคัญที่สุด ช่วงเวลาหยุดชะงักสั้นๆ ช่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่ผมหยุดและบอกเธอว่าผมเป็นพ่อของเธอ ผมไม่ควรทำแบบนั้น ผมควรจะพาเธอออกจากที่นั่นไปที่ปลอดภัยทันที ถ้าผมไม่ได้ใช้เวลาเหล่านั้นอย่างผิดๆ บางทีเอมี่ก็คงยังอยู่ที่นี่ แต่ผมเห็นแก่ตัวมาก ทั้งๆ ที่ผมอ้างว่ารักและห่วงใยเธอเดนนิสพูดถูก เขาห่วงใยเธอมากกว่าผมนัก เขาเติบโตมากับเธอ เขาเลี้ยงดูเธอและเฝ้าดูเธอเติบโตมาตั้งแต่แรกเกิด ผมไม่มีทางรักเธอได้มากกว่าเขามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมสามารถและควรจะทำแตกต่างออกไป ทำได้ดีกว่านี้ แต่มันสายเกินไปแล้วเธอจากไปแล้วขณะที่ผมจ้องมองภาพถ่ายเพียงภาพเดียวที่เราถ่ายด้วยกันตอนที่เธอยังอยู่ในโรงพยาบาล มันยังคงยากที่จะเชื่อมันเพิ่งจะเกือบปีเท่านั้นตั้งแต่ผมรู้ว่าเธอเป็นลูกของผม ตั้งแต่ผมสามารถอุ้มเธอและดูเธอหัวเราะและยิ้มและกวนผมเรื่องการพบตัวเอง และตอนนี้เธอจากไปแล้วเหรอ?ผมหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น ตลกเป็นบ้าความตายโหดร้ายแบบนี้เหรอ? พันมือเย็นเยียบที่กัดกร่อนรอบตัวคนที่พวกเขาไม
