Mag-log inShare
บทที่ 89
Kaugnay na kabanata
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 90
ฉันทำปากจู๋โดยพยายามกลั้นเสียงร้องเอาไว้ในขณะที่เกรซทำการ 'เติมแต่งขั้นสุดท้าย' ในการแต่งหน้าให้ฉัน ซึ่งเธอ 'เติมแต่งขั้นสุดท้าย' ให้กับการแต่งหน้าและการแต่งตัวฉันมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว“เกรซ...” ฉันร้องออกมาโดยไม่สามารถกลั้นเสียงร้องไว้ได้อีกต่อไป "เธอมัวทำอะไรอยู่เนี่ย?!”“สุดท้ายแล้วน่ะ ๆ"“สุดท้ายแล้วน่ะ ๆ"เราพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วเกรซก็หัวเราะออกมา "ใจเย็น ๆ เธอบอกว่าอยากไปสาย ๆ ไม่ใช่เหรอ? ฉันก็เลยจะใช้การไปสายของเธอให้เป็นประโยชน์น่ะสิ"“ใช่แล้ว ฉันอยากไปสาย ๆ แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้วนะ ฉันพนันได้เลยว่างานเลี้ยงนั้นคงจบไปแล้ว"คุณยายดอริสส่งการ์ดเชิญมาให้ฉัน และเลยเวลาที่ระบุมาไปมากแล้ว ตอนนี้ฉันสายไปสามชั่วโมงแล้วนะ“เธอใช้เวลาแต่งหน้านานมาก ฉันไม่อยากแต่งหน้าหนา ๆ นะ ถ้าเกิดฝนตกขึ้นมาล่ะ?” พูดตามตรง ฉันนั่งบนเก้าอี้จนเจ็บก้นไปหมดแล้ว ถ้าแม้จะเป็นเก้าอี้แบบบุนวมก็ตาม“ฉันแต่งให้ไม่หนาและฝนก็จะไม่ตก" เธอพึมพำอย่างเหม่อลอย“เกรซ...” ฉันขัดจังหวะเธอ“เสร็จซะที" เกรซถอยหลังออกไปมองแล้วยิ้มให้กับผลงานของตัวเอง "ตอนนี้เธอหยุดดิ้นและหยุดร้องได้แล้ว" เธอบอกพร้อมกับหัวเราะเบา ๆฉ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 91
เบลล่าเดินถอยหลังไปสองสามก้าว จากนั้นเธอก็พึมพำออกมาเบา ๆ จนแทบจะไม่ได้ยินเสียง "มาร์ค...”มาร์คหันมาหาเธอแล้วจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจดเท้าราวกับเธอเป็นเศษดินที่ติดอยู่ใต้เท้าของเขา "แล้วอีกอย่างหนึ่งนะ ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”“ฉันมางานเลี้ยงวันเกิดของคุณยายดอริส…” เธอพูดตะกุกตะกัก แล้วมาร์คก็ช่วยพูดขัดจังหวะเธอขึ้นมา“คุณก็รู้ว่าคุณยายไม่ชอบคุณ นั่นคือเหตุผลที่ท่านไม่ได้เชิญคุณมางานปาร์ตี้นี้ ถ้าท่านรู้ว่าคุณแอบเข้ามาล่ะก็ ท่านจะต้องโกรธมาก คุณก็รู้ดีนี่ ฉะนั้นก็ควรออกไปได้แล้ว"เบลล่าร้องไห้ด้วยความไม่พอใจ "ไม่ ฉันกำลังจะแต่งงานกับคุณนะ เราจะแต่งงานกันและกลายเป็นสามีภรรยากันในไม่ช้า ฉันคือหลานสะใภ้ในอนาคตของท่าน ฉะนั้นท่านจะไม่โกรธที่ฉันมาร่วมฉลองวันเกิดของท่านหรอก"มาร์คยืนมองเบลล่าอย่างตกตะลึงโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย จากนั้นเขาก็พูดขึ้นช้า ๆ "คุณพูดอะไรของคุณ? คุณยายไม่ยอมให้เราแต่งงานกันหรอก ท่านไม่ชอบคุณ ท่านต้องแสดงให้คุณเห็นชัด ๆ ถึงขนาดไหนกันเนี่ย?”เบลล่าสะอึกสะอื้น "ทำไมนังซิดนี่ย์ถึงแต่งงานกับคุณได้ แล้วฉันทำไม่ได้ล่ะ? นอกจากนี้ฉันก็เป็นภรรยาที่เหมาะสมกับคุณด้วย เรารักกันแล
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 92
หลังจากมีคนรับฉันไปเลี้ยงเป็นครั้งแรกนั้น ฉันก็เริ่มจำหน้าผู้ปกครองและบ้านอุปถัมน์ไม่ได้เลย แต่ละครอบครัวที่ฉันเข้าไปอยู่ด้วยนั้นมักจะปฏิบัติต่อฉันไม่ดี แต่ก็ยังโชคดีและฉลาดพอที่จะหนีออกมาได้เสมอ มันเหมือนโดนพายุโหมกระหน่ำเมื่อเจ้าหน้าที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าดุด่าและลงโทษฉัน เพียงเพราะฉันประพฤติตัวไม่ดีกับพ่อแม่บุญธรรมหรือวิ่งหนีออกจากบ้านอุปถัมน์ และก่อนที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ถูกรับไปเลี้ยงอีกครั้ง และถูกโยนไปอยู่กับครอบครัวอันแสนขมขื่นอีกครอบครัวหนึ่ง ฉันโชคไม่ดีที่ไม่เคยได้อยู่กับครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นเลยในที่สุด เจ้าหน้าที่ก็เกิดความเบื่อหน่ายที่ปล่อยฉันออกไป เพราะฉันมักจะกลับหรือถูกส่งตัวกลับมาเสมอ ดังนั้น พวกเขาจึงทิ้งฉันไว้ที่นั่น ถึงแม้ว่าจะมีใครบอกว่าต้องการรับฉันไปเลี้ยง แต่พวกเขาก็จะส่ายหัวแล้วพูดว่า "ขอโทษครับ เด็กคนนั้นไม่เหมาะจะไปอยู่ในความดูแลของคุณ"โดยส่วนตัวแล้ว ฉันชอบชีวิตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามากกว่า นอกจากอาหารแย่ ๆ ซึ่งบ้าเอ้ย อาหารที่แย่จริง ๆ และสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายแล้ว การอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ไม่ได้แย่อะไรนักหรอก สำหรับฉันแล้ว อย่างน้อยก็ยัง
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 93
ฉันใช้เวลาไม่นานนักก็เริ่มกินอาหารจนอิ่มแปร้ อาหารมีรสชาติอร่อยเหมือนถูกส่งลงมาจากสวรรค์ เมื่อเทียบกับอาหารขยะที่เรากินที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แล้วท้องที่โลภมากก็ร้องโครกครากมากขึ้นมีอาหารที่ตระเตรียมไว้อย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นผลไม้ ผัก นม ไวน์ สเต็ก… เรียกได้ว่าในครัวแห่งนั้นมีทุกสิ่งทุกอย่างจริง ๆ“เธอเป็นใคร?”ฉันตกตะลึงจนทำให้แอปเปิ้ลที่ฉันกินไปครึ่งลูกหลุดร่วงจากมือ ฉันค่อย ๆ หันไปเผชิญหน้ากับเด็กชายผมหยิกที่อยู่บนรถเข็น ถ้าไม่ได้อายุน้อยกว่าฉัน เขาก็คงแก่กว่าฉันหนึ่งหรือสองปีถึงแม้ฉันจะมีของกินอยู่เต็มปาก แต่ก็ยังยกมือขึ้นทักทายอย่างเคอะเขิน "สวัสดี" ฉันพึมพำออกไปเด็กชายคนนั้นจ้องมองฉันแล้วเลื่อนสายตาไปที่ลูกแอปเปิ้ลที่อยู่ในมือฉัน จนฉันต้องเอาไปซ่อนไว้ข้างหลังด้วยความอับอาย ฉันกวาดสายตาไปตามล้อรถเข็นของเขา“ฉันสัญญาและสาบานว่าจะไม่…” ฉันพูดออกไปแต่ก็หยุดชะงักเมื่อรถเข็นขยับ ตอนแรกฉันก็รู้สึกใจสั่นด้วยความกลัว จนกระทั่งเขานั่งรถเข็นผ่านฉันไป"เขากำลังทำอะไรน่ะ?” ฉันสงสัย เมื่อหันไปหาเขาก็เห็นเขากำลังเปิดตู้เย็น เขาหยิบกล่องนมออกมา แล้วเข็นรถตัวเองไปที่เคาน์เตอร์ที่อยู่
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 94
เขาถามฉันถึงเรื่องนี้และนั่นคือตอนที่ฉันค้นพบว่าตัวเองชอบการออกแบบเครื่องประดับจริง ๆ จากนั้นเขาหาหนังสือพวกนี้มาให้อ่านอีกหลายเล่มเมื่อวันเวลาผ่านไปจนเรามีอายุเพิ่มมากขึ้น ลูคัสก็เติบโตเป็นชายหนุ่มฉลาดเฉลียว และฉันก็พบว่าตัวเองไม่ได้มองเขาเป็นแค่เพื่อน แล้วเริ่มให้ความสำคัญกับรูปโฉมของตัวเองโดยไม่รู้ตัว ฉันตั้งตารอที่จะได้พบเขาและได้ใช้เวลากับเขาในทุก ๆ วันพอฉันมีอายุได้สิบหกปีฉันก็ค่อนข้างแน่ใจว่าตกหลุมรักเขาเสียแล้ว แล้วเขาก็ชอบฉันด้วย จริง ๆแล้ว ฉันแค่ไม่แน่ใจว่าเขาชอบฉันมากแค่ไหนเท่านั้น พออายุได้สิบเจ็ดปีฉันก็ได้จูบกับลูคัสเป็นครั้งแรกใต้ชั้นวางหนังสือ ที่เต็มไปด้วยหนังสือเกี่ยวกับการออกแบบเครื่องประดับที่เขาหามาให้ฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมาเราเป็นคู่รักวัยใสที่มีความสุขมากระยะหนึ่ง จนกระทั่งสุขภาพของลูคัสเริ่มทรุดโทรมลง เขามักจะหมดสติอยู่เสมอ และฉันก็ได้พบเขาน้อยลงเรื่อย ๆ ในแต่ละวันที่ผ่านพ้นไปทุกครั้งที่เขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน ฉันก็จะไปเยี่ยมเขา ทันทีที่เขารู้สึกตัวและจ้องมองมาที่ฉัน เขาก็จะยิ้มและคำแรกที่เขาพูดก็คือ "ไม่เป็นไร"ฉันพยักหน้าตอบทุกครั้งแต่ฉันรู
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 95
มุมมองของมาร์คผมอ้าปากค้างแล้วรู้สึกว่ามือที่วางอยู่ข้างตัวสั่นเทาก่อนจะกำแน่น เมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นโอบกอดซิดนีย์เอาไว้แน่นผมเดินออกไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกหึงหวงอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง แล้วดึงซิดนีย์ออกจากผู้ชายคนนั้น เมื่อจับซิดนีย์แยกออกมาได้แล้ว ผมก็ชกเข้าที่หน้าของผู้ชายคนนั้นเจ้าหมอนั่นเซไปข้างหลังพร้อมกับเอามือกุมใบหน้าเอาไว้“คุณบ้าไปแล้วเหรอ มาร์ค?” ผมได้ยินซิดนีย์ตะโกนถามมาจากด้านหลัง แต่ก็ไม่ได้ช่วยหยุดยั้งอะไรผมได้ ผมเดินเข้าประชิดตัวแล้วต่อยที่หน้าของเขาอีกหนึ่งหมัด คราวนี้เขาเซไปข้างหลังแล้วล้มลงไปกองกับพื้น“มาร์ค! หยุดเดี๋ยวนี้นะ" คุณยายส่งเสียงห้ามแต่ก็หยุดยั้งผมเอาไว้ไม่ได้ผมกระโดดคร่อมบนตัวเขาแล้วชกเข้าที่หน้าเขาอีกครั้ง เขาคิดว่าเขาเป็นใครกันที่เดินออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วกอดซิดนีย์ไว้แบบนั้น?ในขณะที่ผมดึงแขนกลับมาเพื่อจะต่อยเขาอีกครั้ง เขาก็ใช้ฝ่ามือรองรับหมัดของผมเอาไว้ เขาเปิดปากที่มีเลือดไหลออกมา แล้วพูดอะไรที่ผมคิดว่าช่างฟังน่าโมโหที่สุดในคืนนั้น“ผมสั่งให้หยุดเดี๋ยวนี้"ช่างกล้ามาก! ในขณะที่ผมกำลังจะชกเขาอีกครั้ง ก็ต้องล้มไปกองกับพื้นอยู่ข้าง
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 96
"ซิดนีย์ เธอดูเหมือนสาวแรกรุ่นที่มีความรักจริง ๆ นะ" เกรซแซวในขณะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นพร้อมกับถือชามใส่สตรอว์เบอร์รี่เต็มชาม ส่วนปากก็เคี้ยวสตรอว์เบอร์รี่ตุ้ย ๆ“ฉันไม่รู้สิ เกรซ" ฉันใช้ปลายนิ้วหมุนโทรศัพท์เล่นในขณะทำหน้ามุ่ยด้วยความกังวล "ฉันควรโทรหาเขาไหม? หรือไม่ควรโทรไปดี?”หลังเกิดเรื่องวุ่นวายกับมาร์คและลูคัสในงานปาร์ตี้นั้น เวลาของฉันในการกลับมาเจอะเจอลูคัสอีกครั้งก็หดสั้นลง เขาอาสาไปส่งฉันที่บ้านแต่เขาดูรีบร้อน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ลืมที่จะแลกเบอร์โทรศัพท์กับฉันก่อนจะขับรถออกไปอย่างเร่งรีบ แล้วตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาฉันก็ไม่สามารถสลัดเขาออกจากหัวได้เลย ฉันไม่สามารถจดจ่ออยู่กับงานได้เพราะในหัวมีแต่เขาเท่านั้นเกรซกลอกตามองเพดานพลางหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาบีนแบ็คที่เอามาตั้งไว้กลางห้องแทนโต๊ะนั้น เธอยื่นชามสตรอว์เบอร์รี่มาให้ฉัน "กินหน่อยไหม?” เธอหลับตาลงเล็กน้อยแล้วถอนหายใจอย่างเกิดจริง "หวานฉ่ำมากเธอเอ๊ย"ฉันส่ายหัวแล้วเธอก็ทำเสียงไม่พอใจ "เธอปฏิเสธอาหารดี ๆ เพียงเพราะเธอคิดไม่ตกว่าควรจะโทรไปหาพ่อยอดยาหยีที่ห่างหายจากกันไปนานน่ะเหรอ ก็โทรไปหาเขาสิที่รัก ถ้าไม่โทรแล้วจะแลกเบอร์โ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 97
ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับยิ้ม ความคิดถึงลูคัสได้จางหายไป แรงบันดาลใจและความคิดสร้างสรรค์ของฉันได้กลับมาแล้ว ฉันหยิบกระดาษร่างและปากกาออกมา คิ้วขมวดมุ่นอย่างมีสมาธิในขณะร่างความคิดที่อยู่ในหัวออกมา ในระหว่างนั้นก็หยิบขวดน้ำออกมาจิบเพิ่มความสดชื่น จากนั้นเหยียดแขนไปข้างหน้าพร้อมกับถือแบบร่างงานออกแบบไว้ตรงหน้าพร้อมกับหรี่ตามองเป็นงานออกแบบที่ดูตั้งใจตามเคย ไม่ใช่แค่ขีดเขียนงานออกแบบราคาถูกบนกระดาษอย่างรวดเร็วเท่านั้นพอฉันหลุดออกจากโลกแห่งความคิดสร้างสรรค์แล้วมองไปรอบ ๆ ตัว ก็พบว่าเป็นเวลามืดค่ำแล้ว และมีคนเดินไปเดินมาอยู่ไม่กี่คน ฉันก็เลยเก็บข้าวของโดยจัดเรียงกระดาษที่ร่างแบบเอาไว้ในกระเป๋าเป้อย่างระมัดระวัง แล้ววางไว้ข้าง ๆ ตัว จากนั้นก็หยิบขวดน้ำขึ้นมาจิบอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะวางไว้ข้างตัวอีกด้านหนึ่งฉันถอดรองเท้าแล้วขยับนิ้วไปมาเพื่อไล่ความตึงเครียดที่ถูกบีบอยู่ในรองเท้าเป็นเวลานาน จากนั้นก็สวมกลับเข้าไปใหม่แล้วผูกเชือกรองเท้า เสร็จแล้วก็ลุกขึ้นพร้อมกับบิดขี้เกียจและถอนหายใจอย่างมีความสุขฉันหันกลับไปเพื่อหยิบกระเป๋าเป้แล้วเดินกลับบ้าน แต่ต้องผงะเมื่อเห็นที่นั่งว่างเปล่าเหลือเพียงแต
Pinakabagong kabanata
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 438
มุมมองของนักเขียนอาน่าถอนหายใจเสียงดังขณะเดินเข้าไปในห้องพักของเดนนิสและนั่งลงข้าง ๆ เขา เธอหยิบหนังสือออกมาและเริ่มอ่านเป็นครั้งคราว เธอจะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูจัสตินนอนหลับหรือเล่นรอบบ้านในขณะที่พี่เลี้ยงยุ่งอยู่ หรือแค่ซุกตัวบนโซฟาตัวหนึ่งเพื่ออ่านหนังสือ โดยคอยจับตาดูจัสตินตอนนี้มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของอาน่าไปแล้วในวันที่เธอพักค้างคืนที่โรงพยาบาล เธอจะออกจากที่นั่นแต่เช้าเพื่อไปดูแลจัสตินและกลับมา ขณะที่เธอนั่งอยู่ข้างๆ เขา นิ้วอุ่นๆ ของเธอประสานกับนิ้วเย็นๆ ที่ยังคงนิ่งของเขา เธอจะอ่านหนังสือเดนนิสยังคงอยู่ในอาการโคม่า และในแต่ละวัน อาน่ารู้สึกว่าความกลัวกำลังเพิ่มขึ้น... กลัวว่าเขาอาจจะยังคงอยู่ในอาการโคม่าจนถึงแก่ชีวิต ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียวเธอต้องการให้เขาลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยความรักที่เขามีให้เธอเสมอ เธอต้องการบอกเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหนและรู้สึกขอบคุณที่มีเขาในชีวิตของเธอ แต่ที่สำคัญที่สุด เธอต้องการขอโทษเขาเธอเห็นแก่ตัวมาก คิดว่าความเจ็บปวดของพวกเขาไม่ยิ่งใหญ่เท่าของเธอ... พวกเขาทุกคนรักเอมี่อย่างสุดซึ้ง และพวกเขาทุกคนเจ็บปวดกับการจากไปของเธอจากชีวิตนี้ ห
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 437
มุมมองของนักเขียนชารอนถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดฐานมีส่วนร่วมโดยตรงในการเสียชีวิตของเอมี่ แต่มีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิด เธอโชคดีพอที่จะได้รับการลดหย่อนโทษ จำคุกในระยะเวลาอันสั้น ทนายของเธอทำให้แน่ใจว่ามันจะเป็นเช่นนั้น และทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อของเธอแม้ว่าพ่อของเธอจะผิดหวังกับทุกสิ่งที่เธอทำ แต่เธอก็เป็นลูกสาวของเขา ทายาทที่น่าเกรงขามเพียงคนเดียวของเขา ไม่มีทางที่เขาจะทอดทิ้งเธอได้ขณะที่เธอรับโทษจำคุก นับถอยหลังสู่วันที่เธอจะได้ออกไปจากที่นั่นในที่สุด เธอได้รับเอกสารหย่าร้างส่งมาให้เธอเธอคิดว่าเช้าวันนั้นหนาวเกินไปสำหรับฤดูกาล ห้องขังเล็กๆ ของเธอรู้สึกเล็กกะทันหัน มันรู้สึกเหมือนมันจะปิดล้อมเธอ และเธอเอามือสอดเข้าไปในช่องประตูเพื่อหายใจเมื่อหนึ่งในผู้คุมมาพาเธอไปเธอนั่งลง ได้รับปากกา และต่อหน้าเธอ บนโต๊ะเหล็ก มีจดหมายหย่าร้างวางอยู่ เหตุผลหลักที่เธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมและการกระทำสกปรกเหล่านี้ทั้งหมดคือเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไอเดนทิ้งเธอ มันน่าเศร้าจริงๆ ที่เธอทำงานอย่างหนักเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ แต่กลับถูกโยนใส่อย่างแรงที่ใบหน้าของเธอในตอนท้ายดวงตาปวดหนึบด้วยน้ำตาขณะที่เธ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 436
"หยุด!" เสียงของเธอสั่นเครือขณะที่เธอตะโกนบอกคนขับแท็กซี่แค่นั้นก็เพียงพอให้อาน่าหันกลับมา"ฉันทำอะไรลงไป?" ลมหายใจของเธอสั่นเทาขณะที่เธอเปิดประตูและรีบออกจากแท็กซี่ มือของเธอสั่นเทาขณะที่เธอสะดุดลงบนทางเท้า"เดนนิส!" เธอตะโกนขณะที่เข่าของเธอล้มลงบนพื้นคอนกรีตแข็ง "ได้โปรด อย่า" เธอพูดกระซิบ สายตาของเธอจ้องมองไปที่รถที่พังยับเยิน "เดนนิส ต้องรอดให้ได้นะ"เธอคลานไปที่รถ มองเข้าไปข้างในเพื่อดูเขา แต่ข้างในนั้นมืดมิดและเสียงสะอื้นของเธอก็ดังขึ้น "ทำไมฉันถึงออกมา? ทำไมฉันไม่รอเขา?"เธอเช็ดน้ำตา "ฉันสัญญา" เธอสะอื้น "ฉันจะไม่ไปหาเอมี่อีกแล้ว ฉันสัญญา เดนนิส ได้โปรดออกมา" เธอร้องไห้ขณะที่เธอจำได้เลือนรางว่าเขาบอกเธอว่าเอมี่ได้รับความยุติธรรมแล้ว และไม่จำเป็นต้องไปหาเธออีกต่อไปนี่เป็นความผิดของเธอทั้งหมด เธอควรจะฟังเขา เธอควรจะรอเขาก่อนที่เธอจะออกไป"อาน่า!" ไอเดนตะโกนขณะที่เขารีบออกจากรถ เขารู้สึกโล่งใจที่เห็นอาน่า เขาหารถแท็กซี่หลังจากที่เดนนิสขับออกไปสักพัก และตามเขาไป เมื่อเขาสังเกตเห็นฝูงชนและเห็นว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้น เขาก็กลัวว่าจะเป็นอาน่า"ให้ตายสิ!" เขาพึมพำขณะหยุดอยู่ต่อ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 435
มุมมองของนักเขียนหลังจากที่ไอเดนได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาไม่ลังเลเลยก่อนที่จะเดินออกจากห้องพิจารณาคดีหัวใจของชารอนแตกสลายเมื่อมองดูไอเดนเดินออกไปอย่างโกรธจัด เขาเกลียดชังเธอมากจนทนดูการพิจารณาคดีของเธอไม่ได้เลยหรือ? น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ และเธอรีบเช็ดมันออกก่อนที่พ่อของเธอจะเห็นพ่อของเธอบอกเธอไปก่อนหน้านี้ว่า "พอได้แล้ว ชารอน อย่าร้องไห้เพราะผู้ชายอย่างเขาเลย" แต่นั่นหลังจากที่เขาตำหนิเธอสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำ"มีการตัดสินแล้วหรือยัง คุณไอเดน? คุณจะประกันตัวภรรยาของคุณไหม?"คำถามทั้งหมดของพวกเขาไม่ได้เข้าหูไอเดนแม้แต่น้อย เขาไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยขณะที่เขาเร่งรีบไปที่รถของเขาและขับออกจากบริเวณศาลระหว่างทางไปโรงพยาบาล เขาโทรหาทีมรักษาความปลอดภัยของเขาที่ตามเขามาทันทีที่เขาขับรถออกไป "อาน่าสตาเซียเพิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลบ้า ตามหาเธอ" เขาออกคำสั่ง "ผมจะส่งรูปของเธอให้คุณตอนนี้""ครับ"เขาตัดสาย ขณะที่เขาขับรถ เขาหารูปอาน่าที่ชัดเจนและส่งให้ทีมรักษาความปลอดภัยที่เริ่มตามหาเธอทันทีจากนั้นไอเดนพยายามโทรหาเดนนิส แต่เขาก็ยังไม่รับสายเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขาพบเดนนิสอยู่ข้างนอก เขา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 434
ไอเดนเมื่อเวลาผ่านไป คดีของเอมี่ได้รับความสนใจจากสื่อมากมาย ช่องข่าวทุกช่องมีรูปเด็กผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นขณะที่พวกเขาพูดถึงการตายที่ไม่ยุติธรรมของเธอ และทุกคนที่รับผิดชอบต้องถูกลงโทษตามนั้นท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง จุดสนใจก็เปลี่ยนจากเอมี่มาเป็นชารอนและผม อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเราและการตั้งครรภ์ปลอมของเธอผมเริ่มได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่รู้จักหลายหมายเลข โทรมาถามคำถามไร้สาระทั้งหมดเพื่อต้องการข้อมูลโดยตรงจากแหล่งข่าว ผมต้องเปลี่ยนซิมการ์ดในโทรศัพท์ของผมเป็นซิมที่ผู้ช่วยของผมใช้ หากมีข้อมูลใดๆ เขาก็แค่ส่งต่อมา ผมเบื่อที่จะรับมือกับสายเรียกเข้าที่ไม่หยุดหย่อนเหล่านั้นเมื่อชารอนอาการดีขึ้นและเธอต้องถูกส่งตัวกลับไปที่สถานีตำรวจ พวกเขามาถึงสถานีพร้อมกับกลุ่มนักข่าวที่ทางเข้าตำรวจคุ้มกันเธอขณะพาเธอเข้าไปข้างใน แต่นั่นไม่ได้หยุดนักข่าวจากการตะโกนถามคำถามของพวกเขา"คุณเสแสร้งว่าท้องจริง ๆ เหรอ คุณนายไอเดน?""คุณชารอน คุณยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่ไหม?""สามีของคุณอยู่ที่ไหน? เขายังรักคุณอยู่ไหม?""จะมีการหย่าร้างไหม?""คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสีย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 433
เดนนิสอาน่าถูกส่งตัวไปยังศูนย์บำบัดวิกฤตสุขภาพจิต และผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของผมที่นั่น แม้ว่าผมจะพยายามแบ่งเวลาอย่างเท่าเทียมกันระหว่างงาน จัสติน และเอมี่ แต่ผมก็พบว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่งานเป็นไปด้วยดีอย่างยิ่ง ตอนนี้ผมทำเงินได้มากกว่าที่เคยทำก่อนที่ผมจะถูกหลอก แต่ผมไม่มีความสุข คนที่ผมรักที่สุดอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยทางจิต ทุกวันที่ผมไปที่นั่น ผมหวังว่าอาการของเธอจะเริ่มดีขึ้นในไม่ช้า ครึ่งหนึ่งของเวลา เธอดูปกติดี แค่นั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เป็นกลาง เธอจะไม่พูดคุยกับใครเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกครึ่งหนึ่งใช้ไปกับการร้องไห้และขอร้องให้ผมพาพวกเราไปหาเอมี่แพทย์บอกว่าเธอดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับผมจัสตินทำได้ดีมาก เขาดูเหมือนจะไม่โศกเศร้าอย่างที่ไอเดนแนะนำ มีบางครั้งที่เขาจะร้องไห้และไม่มีอะไรทำให้เขาหยุดได้จนกว่าเขาจะหลับไป แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหายาก และผมคิดว่าเขาแค่คิดถึงแม่ของเขาผมทำให้แน่ใจว่าผมมีเวลาให้เขาเสมอ เหมือนกับที่ผมมีเวลาให้อาน่า ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ผมไม่ต้องการปล่อยเขาไว้กับพี่เลี้ยงทั้งหมด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมต้องการให้ไอเดนเติ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 432
ไอเดนนักสืบส่งที่อยู่โรงพยาบาลที่ชารอนถูกนำตัวส่งมาให้กับผมภายในห้อง ชารอนนอนขดตัวอยู่กับตนเองพร้อมกับกุญแจมือที่คล้องอยู่พอจะเอื้อมถึงเธอรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นผมเข้ามาในห้อง "ไอเดน" เธอหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว"ไม่เพียงแต่คุณจะเป็นอาชญากร แต่ยังเป็นคนโกหกด้วยเหรอ? คนโป้ปด!" ผมพูดออกมาขณะที่สายตาเหลือบไปที่ท้องแบนราบของเธอ ผมหัวเราะเยาะตัวเองขณะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาเตียงของเธอ ผมรู้สึกหมดแรงจนแทบจะยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้เธอส่ายหัว น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับที่มันไหลลงมาบนใบหน้าของเธอตอนที่เธอถูกจับกุม "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสาบานได้นะ ฉัน…" เธอพูดไม่ออกและไหล่ของเธอก็สั่นเทาขณะที่เธอร้องไห้หนักขึ้นผมเอียงศีรษะไปด้านข้างและมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย "ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันคืออะไร? บอกมาสิ""คุณแกล้งทำเป็นท้องมาตั้งหลายเดือน!" เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดออกจากริมฝีปากขณะที่ผมส่ายหัว มันยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องตลก ผมคงไม่เชื่อนักสืบเลย ถ้าไม่มีสัญญาณทั้งหมดที่ผมมองข้ามไปผมโน้มตัวไปข้างหน้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 431
ไอเดนผมตกใจกับคำพูดของเขา เดนนิสรู้แล้วเหรอ?เดนนิสก็มีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย เขาแค่ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าผม ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ นอกจากนี้ มันเป็นคดีของลูกสาวเขาด้วย เขาจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้แต่ผมเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดที่รุนแรงของเขา ผมยังคงสับสนกับข่าวที่ว่าอนาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชในขณะนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมอยากจะตะโกนใส่เขา แต่ผมก็สงบสติอารมณ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมตั้งแต่แรก... และของชารอน"แล้วเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" มันฟังดูไม่จริง ผมรู้ว่าเธอรักเอมี่มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนี้เดนนิสหันมาหาผม คิ้วของเขาขมวดลึกขณะที่เขาขมวดคิ้ว "อยากรู้ไปทำไม? จะได้เอาไปบอกภรรยานายหรือไง?"ให้ตายสิ! ผมรู้สึกว่ามือกำแน่นโดยอัตโนมัติผมหายใจเข้าลึกๆ "ฉันโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสาย อาน่าก็ปิดโทรศัพท์อีก ฉันก็แค่เป็นห่วง..." ผมพูดเสียงแผ่วและไหล่สั่น “ฉันก็เลยตัดสินใจมาดูเธอนี่ไง"“ตอนนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธออยู่ไหน งั้นเชิญออกไปได้แล้ว”เขามีสิทธิ์ทุกประการที่จะขอให้ผมออกจากบ้านและชีวิต แต่ผ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
