บทที่ 12

วันนี้ยังคงโชคดีเหมือนเดิม กับดักที่เด็กชายทั้งสองได้วางเอาไว้นั้น มีไก่ฟ้ามาติดอยู่เช่นเคย หยางเชวียนได้ไก่ฟ้ามาสองตัวจากกับดักทั้งหมดของเขา หยางเสี้ยวได้กระต่ายป่า หนึ่งตัวกับไก่ฟ้าสองตัว เท่ากับว่าวันนี้พวกเขาพี่น้องมีน้ำแกงไก่ตุ๋นเห็ดกินเป็นมื้อค่ำแล้ว

คนที่เข้าไปขายของในเมืองก็กลับมาถึงแล้ว ส่วนคนที่ขึ้นเขาไปนั้นก็กลับมาถึงพอดี หยางเทียนกับหยางเทาพี่น้องมองดูเด็กชายทั้งสองที่แบกตะกร้าที่เดินเข้ามาภายในลานบ้าน ทำให้ทั้งสองคนได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วภูเขาอู๋หลงอุดมสมบูรณ์มาก ทั้งสองคนไม่เคยกลับมามือเปล่าเลย ผักป่ายอดอวบ เห็ดป่าดอกใหญ่ ที่สำคัญยังมีไก่ฟ้า กระต่ายป่าอีกด้วย

ทั้งสองคนเป็นพ่อแท้ ๆ แต่กลับไม่กล้าขึ้นไปบนเขาอู๋หลงมันช่างน่าอายมากจริง ๆ หยางเทามองดูหยางเสี้ยวรู้สึกว่าหลานชายของตัวเองเปลี่ยนไปมาก จากเด็กชายที่ขี้อายคนหนึ่งแต่ตอนนี้กลับร่าเริงแจ่มใส มีความกล้าหาญ ไม่รู้ว่าเด็กชายพบเจออะไรมาถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้

“เอ๋ ท่านพ่อ ท่านลุง พวกท่านกลับมานานหรือยังขอรับ”

“เพิ่งมาถึงเมื่อสักครู่ นี่พวกเจ้าไปถึงไหนกันมาล่ะ ไม่เลวเลยนะวันนี้พ่อได้กินเนื้ออีกแล้ว” หยางเทียน

“อารอง พูดเหมือนอาอินเลยขอรับ น้องจะชอบพูดว่า ท่านพี่วันนี้ไปถึงไหนกันมาล่ะ โอ๊ะ ข้ามีเนื้อกินอีกแล้ว” หยางเชวียน

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า การมีเนื้อกินก็เป็นเรื่องน่าดีใจไม่ใช่หรือยังไง ลำบากพวกเจ้าทั้งสองคนแล้ว พวกพ่อไม่ได้เรื่องเอง กล้าหาญสู้พวกเจ้าไม่ได้เลยสักนิด” หยางเทา

“ท่านพ่อ ข้าเองก็ติดตามอาเสี้ยวไปเท่านั้น ข้าเองไม่ได้มีความกล้าหาญขอรับ เพราะได้อาเสี้ยวนำทาง ข้าจึงมีความกล้ามากขึ้น พูดแล้วข้าก็ละอายใจ ข้าโตกว่าอาเสี้ยวตั้งสองปี แต่ยังพึ่งพาน้องชายที่อายุน้อยกว่าสองปี” หยางเชวียน

“พวกท่านอย่าได้พูดแบบนี้เลยขอรับ ข้าเองตอนแรกก็ไม่มีความกล้าอะไรมากมาย เพียงแต่ข้าไม่อยากอดตายเท่านั้น เมื่อไม่อยากอดตายก็ต้องลองเสี่ยงดู แต่ตอนนี้ข้าอยากให้ครอบครัวของพวกเรามีอาหารมากพอที่จะกินในหน้าหนาวได้อย่างสบาย ๆ อยากให้พวกเรามีเสื้อผ้าใหม่ใส่ อยากให้พวกเรามีบ้านที่อบอุ่นแข็งแรง ที่สำคัญอยากให้ทุกคนมีผ้าห่มอุ่น ๆ ห่มขอรับ แต่ตอนนี้เป้าหมายของข้าเพิ่มขึ้นมาคือ ส่งให้น้องชายเรียนหนังสือขอรับท่านลุง ท่านพ่อ”

“ขอบใจเจ้ามากนะอาเสี้ยว เจ้าเป็นลูกชายที่พ่อภูมิใจ ในเวลาที่พ่อไม่อยู่เจ้าสามารถดูแลท่านแม่และน้องชายได้ดีกว่าพ่อเสียอีก”

“การค้าวันนี้เป็นอย่างไรบ้างขอรับท่านพ่อ ท่านลุง”

“ราบรื่นดีมาก เจ้าเอาของไปเก็บก่อนแล้วค่อยมาคุยกัน พี่ใหญ่ ท่านกับอาเชวียนเองก็เข้ามานั่งคุยกันดี ๆ เถอะขอรับ จะได้ปรึกษากันด้วย”

“ได้สิ”

“อาเสี้ยว พ่อกับลุงของเจ้าเอาผูเถาไปขายให้กับโรงเตี๊ยมเยี่ยนไหล ชั่งละ 300 อิแปะ ขายได้ทั้งหมด 12 ตำลึง แบ่งกันคนละ 6 ตำลึง พ่อไม่เคยหาเงินได้มากขนาดนี้ในครั้งเดียว ทำเอาพ่อตื่นเต้นแทบแย่”

“จากที่ข้ากับพี่ใหญ่เชวียนไปพบผูเถาคาดว่าจะเหลืออีกมากขอรับ อีกสัก 4 หรือ 5 วันน่าจะสุกให้เราเก็บได้แล้ว ตอนนี้ข้าอยากหารือกับท่านพ่อขอรับ บ้านของเราเหมือนจะไม่คุ้มฝนคุ้มหนาวแล้ว เพียงแต่เรายังไม่มีเงินพอที่จะสร้างบ้านใหม่ ข้าว่าพวกเราไปตัดไม้มาซ่อมบ้านกันก่อนดีไหมขอรับ ส่วนเรื่องหาของป่า ยกให้ข้ากับพี่ใหญ่เชวียน เอาไว้บ้านเราซ่อมเสร็จแล้วพวกท่านค่อยตามเราขึ้นเขาไป ดีหรือไม่ขอรับ”

“มันจะดีหรือ มันจะลำบากพวกลูกเกินไปหรือเปล่า เอาแบบนี้ก็แล้วกัน วันไหนที่จะไปเก็บผูเถาพ่อกับลุงจะไปด้วย ส่วนเรื่องซ่อมบ้านก็คงต้องตัดไม้ในป่ามาซ่อมแซมอย่างที่ลูกว่ามา พ่อกับลุงแล้วยังมีท่านปู่ของลูกอีก น่าจะทำเสร็จได้ อาศัยช่วงนี้ไม่ต้องลงนา ถึงแม้ว่าจะใช้เวลาหลายวันหน่อยก็ไม่เป็นไร”

“ท่านพ่อขอรับ ท่านพ่อสานเสื่อไม้ไผ่ได้หรือไม่ขอรับ”

“ได้สิ ไม่ใช่แค่พ่อนะ แม่ของเจ้า ท่านลุง ท่านย่า ท่านป้าสะใภ้ ทุกคนล้วนทำเป็นหมด ทำไมหรือ ลูกจะเอาเสื่อไม้ไผ่มาทำไมรึ”

“ข้าคิดว่าบ้านเราผนังบ้านเป็นดินเหนียว หลังจากเราอุดตามรอยแตกของผนังแล้ว ข้าอยากใช้เสื่อไม้ไผ่บุข้างในอีกชั้นขอรับ แล้วหลังคาก่อนที่เราจะมุงด้วยหญ้าสานข้างในข้าอยากให้มุงด้วยเสื่อไม้ไผ่ก่อนขอรับ”

“เป็นความคิดที่ดี ทำไมพ่อถึงคิดไม่ได้นะ มีการใช้เสื่อไม้ไผ่ทำแบบนี้อย่างที่เจ้าว่ามาจริง ๆ โดยเฉพาะหมู่บ้านนายพราน คนส่วนใหญ่นิยมทำแบบนี้ จากนั้นชั้นนอกสุดจะเป็นหลังคาที่มุงด้วยไม้ไผ่ ถ้าเกิดทำแบบนี้บ้านเราจะแข็งแรงขึ้นมาก ขอบใจลูกมากนะอาเสี้ยว”

“น้องรอง ตอนนี้พวกเราคงต้องทำอะไรให้เงียบที่สุด พรุ่งนี้พวกเราคงต้องไปตัดไม้ไผ่ลงมาก่อน จากนั้นให้พวกท่านพ่อช่วยกันสานเสื่อไม้ไผ่ เราคงต้องตัดไม้ไผ่มาให้มากพอ แล้วยังต้องสลับวันไปตัดไม้เพื่อมาเสริมคานบ้าน เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ไปตัดไม้ไผ่ก่อนก็แล้วกัน ”

“ขอรับพี่ใหญ่ ท่านเองก็พาอาเชวียนกลับบ้านไปก่อน ป่านนี้พี่สะใภ้เป็นห่วงแย่แล้ว ตอนนี้พวกเราถึงแม้จะพอมีเงินแต่ก็ยังคงต้องทำอะไรระวังเอาไว้ก่อน พวกเราไม่มีกำลังมากพอที่จะไปต่อสู้กับพวกผู้ใหญ่บ้าน จนกว่าจะมีทางขับไล่พวกเขาออกจากหมู่บ้าน ถ้าจะทำแบบนั้นได้เราจะต้องมีคนหนุนหลัง ตอนนี้เราไม่มี ไม่แน่ว่าวันหน้าจะไม่มี ตอนนี้ทำได้แค่อดทนไปก่อน”

“จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรมาก ถ้าจะร้องเรียนหรือหาคนหนุนหลังจริง ๆ ถ้าชาวบ้านรวมตัวกันเข้าไปร้องเรียนกับทางการก็อาจจะมีการสอบสวนเกิดขึ้น แต่ข้าเชื่อว่าชาวบ้านไม่มีทางจะทำแบบนั้น เช่นนั้นท่านพ่อ ท่านลุง อย่าห่วงไปเลยขอรับ เราเพียงแต่ใช้ชีวิตของพวกเราให้ดีก็พอขอรับ”

“เป็นอย่างที่เจ้าว่าอาเสี้ยว ขอบใจมาก ลุงกลับก่อน พรุ่งนี้ลุงจะมาช่วยตัดไม้ไผ่”

“ขอรับ ข้าเองก็จะไปที่ป่าไผ่ด้วย เผื่อจะมีหน่อไม้ให้ขุด”

“ท่านพี่ ท่านกลับมาแล้ว วันนี้ได้อะไรมาบ้างขอรับ ข้าอยากไปกับท่านพี่ วันหลังให้ข้าไปหาผักป่าด้วยได้หรือไม่” หยางเสียน

“เอาไว้พี่ค่อยพาเจ้าไปดีหรือไม่ ตอนนี้เจ้าต้องอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่ ช่วยท่านแม่ปลูกผักที่บ้าน วันนี้พี่ได้ของอร่อยมาด้วยล่ะ มาดูนี่สิพี่ได้เห็ดมามากเลยล่ะ เอาไว้ให้ท่านแม่ตุ๋นใส่ไก่ วันนี้เจ้าก็มีเนื้อกินอีกแล้ว ดีใจหรือไม่”

“ดีใจมากเลยขอรับ แล้วกระต่ายตัวนี้ ท่านพี่จะขายมันหรือไม่ขอรับ”

“ขายสิ พี่จะหาเงินให้ท่านแม่ซื้อผ้ามาทำชุดกันหนาวให้เจ้าดีหรือไม่”

“ดีขอรับ ทำให้เสี่ยวไป๋ด้วยได้หรือไม่ขอรับท่านพี่”

“ได้สิ เสี่ยวไป๋ตัวเล็กแค่นี้ ใช้ผ้าไม่เยอะ เจ้าไปเล่นกับเสี่ยวไป๋ก่อน พี่จะไปดูหลุมดักปลาก่อน จะได้เอาไปขายเสียด้วยกัน”

“ข้ากับเสี่ยวไป๋จะไปด้วยขอรับ”

“ตกลง ไปก็ไป”

“จะไปไหนกันรึ ให้พ่อไปด้วยได้หรือไม่”

“ท่านพ่อ ข้ากับท่านพี่ ยังมีเสี่ยวไป๋ด้วยกำลังจะไปหลุมดักปลาที่ท่านพี่ทำเอาไว้ที่ลำธารหลังบ้านขอรับ ตอนที่ท่านพ่อไม่อยู่ ข้าได้กินปลาทุกวันเลย ปลาอร่อยมาก ท่านแม่ต้มน้ำแกงได้อร่อยมากเลยขอรับ”

“นี่ลูกยังมีหลุมดักปลาอีกหรือ หรือว่าเรื่องนี้ท่านลุงพรานคนนั้นก็สอนเจ้าด้วยหรืออาเสี้ยว”

“ขอรับท่านพ่อ”

“ท่านพี่ จะพาลูกไปที่ใดอีกเจ้าคะ” เสิ่นซื่อที่เดินออกมาจากห้องครัวเห็นพ่อลูกกำลังเตรียมของจะออกจากบ้าน จึงถามออกมาด้วยความสงสัย

“อ่อ จะตามอาเสี้ยวไปดูหลุมดักปลาน่ะ เจ้าไปทำมื้อเย็นเถอะ”

“เจ้าค่ะ เสียนเอ๋อร์ ไหน ๆ ก็ไปที่ลำธารแล้วลูกก็อาบน้ำเสียที่ลำธาร ให้ท่านพ่อช่วยเจ้าอาบเข้าใจหรือไม่”

“ขอรับท่านแม่”

“เช่นนั้นพวกเราก็อาบน้ำกันเสียที่ลำธารทุกคนก็แล้วกัน พวกลูกไปเตรียมเสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยนของตัวเอง พ่อจะไปเอาถังไม้มาเพิ่มจะได้ซักผ้าที่ใส่แล้วไปด้วยเลย"

“ขอรับท่านพ่อ”

สามพ่อลูกและหนึ่งตัวออกจากบ้านไปแล้ว เสิ่นซื่อมองตามแผ่นหลังสามีและลูกชายทั้งสองคนไปจนพวกเขาหายไปจากสายตา ถึงได้หมุนตัวกลับเข้าห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น วันนี้ลูกชายของนางเข้าป่าได้ผักป่าและเห็ดป่ามาเป็นจำนวนมาก เห็ดที่เหลือจากการทำอาหารสามารถนำไปตากแห้งเอาไว้ได้ นับตั้งแต่ลูกชายหายจากอาหารป่วย ดูเหมือนว่าชีวิตความเป็นอยู่ในครอบครัวจะดีขึ้นเรื่อย ๆ

วันนี้สามีของนางยื่นเงินให้ 6 ตำลึง เสิ่นซื่อร้องไห้ด้วยความดีใจ ด้วยเงินจำนวนนี้ นางสามารถทำเสื้อกันหนาวให้สามีและลูก ๆ ได้ ซื้อผ้าห่ม และที่สำคัญสามารถซื้อข้าวและธัญพืชมากักตุนเอาไว้เพื่อเป็นเสบียงในหน้าหนาว ด้วยเงินจำนวนนี้ครอบครัวของนางก็สามารถผ่านฤดูหนาวไปได้ด้วยดี

คนเราเมื่อไม่มีเรื่องทุกข์ใจ จิตใจแจ่มใสหน้าตาเบิกบาน เสิ่นซื่อทำอาหารค่ำด้วยความสบายใจ ตอนนี้นางสามารถหุงข้าวขาวให้ลูก ๆ และสามีได้ทานกันแล้ว ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนนางคงไม่กล้า ทำได้แค่เพียงทำข้าวต้มผสมธัญพืชอย่างอื่นเพื่อให้อิ่มท้องเท่านั้น

สามพ่อลูกเดินมาถึงลำธาร หยางเสี้ยวลงไปจับปลาในหลุมดักปลา โดยมีหยางเทียนคอยช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ หยางเสียนกับเสี่ยวไป๋วิ่งไล่จับตั๊กแตนอยู่ริมลำธาร หนึ่งเด็กหนึ่งสุนัขวิ่งเล่นการอย่างสนุกสนาน ก่อนที่จะถูกผู้เป็นพ่อจับอาบน้ำ สามพ่อลูกอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เตรียมมา หยางเทียนทำหน้าที่ซักเสื้อผ้าของบุตรชายทั้งสอง

“เอาล่ะ กลับกันได้แล้ว ป่านนี้ท่านแม่ของพวกเจ้ารอกินมื้อเย็นแล้ว”

“ขอรับท่านพ่อ ไป เสี่ยวไป๋กลับบ้านไปกินของอร่อยกันเถอะ วันนี้เราก็มีเนื้อไก่กินอีกแล้วนะ เจ้าชอบหรือไม่” หยางเสียน

“บ๊อก บ๊อก”

“ใช่แล้ว ไก่ฟ้าที่พี่ใหญ่ล่ามาอร่อยที่สุด ข้าเองก็ชอบที่สุดด้วย”

ใช้เวลาไม่นานทั้งสามคนก็เดินกลับมาถึงบ้าน หยางเทียนเอาเสื้อผ้าที่ซักมาแล้วนำไปตากที่ราวไม้ไผ่ข้างบ้าน หยางเสี้ยวเตรียมปลากับกระต่ายที่จะนำไปขายให้ลุงฟู่กุ้ย วันนี้มีกระต่ายหนึ่งตัว ตัวอวบอ้วนกว่าครั้งที่แล้วเสียอีก มีปลาอีกหลายสิบตัว คาดว่าวันนี้น่าจะทำเงินได้ถึง 200 อิแปะเป็นอย่างต่ำ

“ท่านพ่อ ช่วยเอาของพวกนี้ไปส่งที่บ้านท่านลุงฟู่กุ้ยทีขอรับ”

“ได้สิ เดี๋ยวพ่อจัดการเอง เจ้าไปช่วยท่านแม่ในครัวเถอะ พ่อไปไม่นาน”

“ขอรับท่านพ่อ ขอบคุณท่านพ่อขอรับ"

หยางเทียนแบกตะกร้าที่มีถังใส่ปลาอยู่ข้างใน จากนั้นก็หิ้วตะกร้าสานที่มีกระต่ายอ้วนถูกมัดขานอนอยู่ เดินมุ่งหน้าไปที่บ้านของฟู่กุ้ย กระต่ายวันนี้หนัก 6 ชั่ง เป็นเงิน 120 อิแปะ ปลาสดชั่งละ 10 อิแปะปลาหนัก 15 ชั่ง เป็นเงิน 150 อิแปะ หยางเทียนถือเงินในมือกลับบ้านด้วยใจที่หนักอึ้ง

เขาออกจากบ้านไปเสียเจ็ดวันได้เงินมา 300 อิแปะ ลูกชายเพียงแค่เข้าป่าไปครึ่งวัน แต่กลับหาเงินได้มากถึง 270 อิแปะ เรื่องนี้มันช่างทำให้คนเป็นพ่อเจ็บปวดใจจริง ๆ จากการบอกเล่าของฟู่กุ้ย ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่หยางเสี้ยวนำของไปขาย แต่ไปขายหลายครั้งแล้ว มีทั้งปลา กระต่ายป่า หยางเทียนได้แต่ถอนหายใจเดินถือเงิน 270 อิแปะกลับบ้าน