บทที่ 17

วันนี้เป็นวันแรกที่หยางไห่จะขึ้นเขาไปกับหลาน ๆ โดยมีลู่คงไปด้วย วันนี้ลู่คงจะรับหน้าที่ขนมันเทศลงจากเขา ระหว่างรอทั้งสามคนกลับมาจากนำของป่าไปขาย บ้านหยางกับบ้านลู่ตกลงกันว่า ขุดมันเทศเสร็จแล้วจะแบ่งออกเป็นสามส่วนเท่า ๆ กัน บ้านใหญ่หยางหนึ่งส่วน บ้านลู่หนึ่งส่วน และบ้านหยางเสี้ยวหนึ่งส่วน

ในส่วนของเถามันเทศที่หยางเสี้ยวนำกลับมา เขานำไปกองรวมกันเอาไว้หลังบ้าน จากนั้นก็สอนให้เสิ่นซื่อตัดเถามันเทศออกเป็นท่อน โดยแต่ละท่อนให้มียอดมันเทศติดอยู่ด้วย หยางเสี้ยวอธิบายวิธีการปลูกให้เสิ่นซื่ออย่างละเอียด เด็กชายเองไม่รู้ว่าจะสามารถปลูกสำเร็จหรือไม่ ถ้าหากไม่สำเร็จค่อยใช้หัวมันเทศที่แตกหน่อมาปลูกแทน ถ้าหากปลูกได้สำเร็จเด็กชายมีความตั้งใจว่าจะแบ่งให้ชาวบ้านนำไปปลูกพร้อมสอนวิธีการปลูกให้ด้วย

“ท่านปู่มาแล้วหรือขอรับ ท่านลุงลู่ วันนี้ต้องรบกวนท่านลุงแล้วนะขอรับ”

“อาเสี้ยว ลุงไม่ลำบากอันใด เพียงแค่ใช้แรงนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้น ลุงต้องขอบใจเจ้ามากที่พาพวกเรามีทางรอดไปด้วยกัน ขอบใจเจ้ามากนะ นี่เป็นขนมถั่วกวนที่ท่านแม่ของลุงทำ ท่านให้ลุงเอามาแบ่งให้พวกอาเสี้ยวได้ลองชิม”

“ขอบคุณท่านลุงลู่ขอรับ ฝากขอบคุณท่านยายลู่ด้วยนะขอรับ พวกเราจะกินให้อร่อย พวกเรารีบไปกันเถอะขอรับเดี๋ยวจะสายไปมากกว่านี้”

“เสี้ยวเอ๋อร์ ปู่ยังไม่เคยขึ้นเขาอู๋หลงมาก่อน วันนี้ปู่รู้สึกตื่นเต้นมาก”

“ความจริงแล้วไม่ได้มีอะไรน่ากลัวขนาดนั้น ป่ารอบนอกของภูเขาอู๋หลงไม่ได้มีสัตว์ป่าดุร้ายอะไร มีเพียงแค่ไก่ฟ้ากับกระต่ายป่าเท่านั้น อีกทั้งยังมีผักป่ามากมาย ไหนจะเห็ดป่าตามฤดูกาลอีก ข้าเองก็อยากให้พวกชาวบ้านรวมกลุ่มกันขึ้นเขาไปเก็บผักป่า เห็ดป่ามากักตุนเอาไว้ขอรับ แต่อย่างที่เรารู้กัน เพราะพวกผู้ใหญ่บ้านทำให้ชาวบ้านหวาดกลัว จึงไม่มีคนกล้าขึ้นเขาอู๋หลง แต่อีกไม่นานหรอกขอรับท่านปู่ เมื่อชาวบ้านเห็นความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นของพวกเรา ข้าคิดว่าจะต้องมีคนมาสอบถามเป็นแน่ อีกอย่างข้าเองไม่คิดจะปิดบัง หากใครถามพวกเราแค่พูดความจริงเท่านั้น”

“ถูกของอาเสี้ยว ลุงเห็นด้วย พวกเราไม่ได้ไปลักขโมยของใครเสียหน่อย ทำไมจะต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ด้วย” ลู่คง

“ข้าเองกลัวแค่พวกผู้ใหญ่บ้านจะหาเรื่องรังแกกลั่นแกล้งพวกเราเอาน่ะสิ พวกเราเป็นเพียงชาวบ้านไม่ได้มีเส้นสายใหญ่โตที่ไหน” หยางไห่

“ท่านปู่ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้หรอกขอรับ ข้าเชื่อว่าอาเสี้ยวหาทางจัดการได้” หยางเชวียน

“ใช่แล้วท่านปู่ อาเสี้ยวเป็นลูกรักของเทพรักษาป่าเชียวนะ” หยางชิง

“ใช่แล้วท่านลุงหยาง ข้าเชื่อมั่นว่าคนเราเมื่อทำความดี ท่านเทพต้องอวยพรพวกเราสิ คนทำชั่วสักวันจะมีวิญญาณผีร้ายไปเคาะประตูบ้านกลางดึกเข้าให้สักวัน ข้าเชื่อว่าหากชาวบ้านรวมตัวกันผู้ใหญ่บ้านก็ไม่กล้าลงมือกับพวกชาวบ้านหรอกขอรับ”

“ตกลง เราจะสู้ไปด้วยกัน ปู่เป็นปู่แท้ ๆ กลับไม่ได้เรื่องเสียเอง กลัวนี่กังวลนั่น จนเกือบทำให้เสียเรื่องแล้ว”

ทั้งห้าคนเดินขึ้นมาถึงบริเวณที่พบมันเทศและเริ่มลงมือขุดต่อทันที ลู่คงที่ขุดมันเทศไปได้สักพักเขาก็หยุดขุด จากนั้นก็แบกกระสอบที่เต็มไปด้วยมันเทศลงเขาไป ลู่คงไป ๆ กลับ ๆ อยู่ 4 เที่ยว ถึงได้ยอมหยุดพัก

ทางด้านสามคนที่เดินเข้าเมืองเพื่อนำของไปขายที่โรงเตี๊ยมเยี่ยนไหล หลงจู๊ที่เห็นพี่น้องบ้านหยางมาเขาต้อนรับด้วยความยินดี เพราะนั่นหมายความว่าวันนี้คงจะมีอะไรดี ๆ มาขายเป็นแน่

“คารวะหลงจู๊ขอรับ”

“ตามสบายเถอะ วันนี้พวกเจ้ามีผูเถาหรือไม่”

“มีขอรับ วันนี้มีมาเท่านี้ รอบหน้าอาจจะน้อยกว่านี้เพราะเหลืออยู่ไม่มากแล้วขอรับ” หยางเทียน

“มีเท่าไหร่ทางร้านรับซื้อตลอด รับรองข้าไม่เอาเปรียบพวกเจ้าพี่น้องแน่นอน”

“ขอบคุณหลงจู๊ขอรับ”

“นี่พวกเจ้ายังมีสัตว์ป่ามาด้วยหรือ”

“ใช่แล้วขอรับ ไม่ทราบว่าทางหลงจู๊รับซื้อหรือไม่”

“ย่อมต้องรับซื้ออยู่แล้ว ไก่ฟ้ากับกระต่ายป่าของพวกเจ้ายังไม่ตาย ดียิ่งนัก ไก่ฟ้าข้ารับซื้อชั่งล่ะ 20 อิแปะ ส่วนกระต่าย 18 อิแปะต่อชั่ง พวกเจ้าพอใจหรือไม่”

“พอใจขอรับ”

“เช่นนั้นพวกเจ้านั่งรอก่อน ข้าจะให้คนนำไปชั่ง ถ้าหากพวกเจ้ามีอันใดจะขายอีก สามารถนำมาขายที่นี่ได้เลย รับรองว่าข้าไม่โกงพวกเจ้าแม้แต่อิแปะเดียว”

“ขอบคุณหลงจู๊มากขอรับ”

เพราะวันนี้ผูเถามีมากกว่ารอบที่แล้ว ไก่ฟ้ากับกระต่ายป่าของลู่จื้อขายได้ทั้งหมด 1 ตำลึง ผูเถาที่เก็บมาวันนี้ทั้งหมด 60 ชั่ง ชั่งละ 400 อิแปะ จากครั้งที่แล้วขายได้ 300 อิแปะ เงิน100 อิแปะต่อชั่ง ที่เพิ่มมาครั้งนี้เพราะหลงจู๊ต้องการซื้อใจของพวกหยางเทียน นอกจากนี้ผูเถาที่สองพี่น้องนำมารสชาติหวานกรอบ เมื่อนำมาขึ้นโต๊ะให้กับลูกค้าพวกเขาสามารถหากำไรได้มากมาย

หยางเทาเองได้เงินจากการขายสัตว์ป่า 1 ตำลึงเช่นเดียวกัน ส่วนหยางเทียนนั้นสัตว์ป่าที่เขาล่ามาได้และรวมกับที่หยางเสี้ยวผู้เป็นลูกชาย แต่เขาไม่ได้นำมาขายทั้งหมด หยางเทียนได้เงินจากการขายผูเถา 16 ตำลึง ส่วนเงินที่ขายไก่ฟ้ากับกระต่ายป่า 1 ตำลึง 500 อิแปะ

“ข้าไม่คิดเลยว่าจะหาเงินได้มากมายขนาดนี้ ขอบใจพวกเจ้ามากนะอาเทียน อาเทา” ลู่จื้อกำเงินหนึ่งตำลึงในมือแน่น

“เรื่องเล็กน้อย ไม่ใช่บอกว่าพวกเราจะผ่านมันไปด้วยกันหรือ” หยางเทียน

“เรารีบกลับบ้านกันเถอะ อย่าลืมว่าเราต้องขึ้นเขาไปขุดมันเทศ ไหนจะต้องไปตรวจดูกับดักอีก” หยางเทา

“พี่ใหญ่ เงินที่ขายผูเถาครั้งนี้ข้าจะเอาไปซื้อวัว ท่านคิดเห็นอย่างไรขอรับ” หยางเทียน

“ดี บ้านเราซื้อวัวก็ดี เวลาเราเข้าเมืองมาขายของป่าจะได้สะดวก แต่ว่ารอสักพักก่อนค่อยซื้อ อย่าเพิ่งซื้อวันนี้เลยเรากลับไปปรึกษาคนในครอบครัวก่อน” หยางเทา

“ขอรับพี่ใหญ่ เช่นนั้นพวกเรากลับบ้านกันเถอะ ป่านนี้ลู่คงคนเดียวคงจะขนมันเทศจนเหนื่อยหอบแล้วกระมัง”

ทั้งสามคนออกจากโรงเตี๊ยมเยี่ยนไหล มุ่งหน้าเดินทางกลับหมู่บ้านทันที เพราะวันนี้หาเงินได้มาก ทุกคนจึงไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าจะตื่นขึ้นมาตั้งแต่ยามอิ๋นก็ตาม

พวกเขาใช้เวลาเก็บเกี่ยวมันเทศทั้งหมดถึงสามวัน มันเทศที่เก็บมาได้ครั้งนี้มีมากถึง 1,500 ชั่ง แบ่งออกเป็นสามส่วน ส่วนละ 500 ชั่ง ด้วยจำนวนมันเทศ 500 ชั่งนี้ ทำให้พวกเขาอยู่ได้อย่างสบาย เมื่อได้ลองนำมันเทศมาทำอาหารในแบบต่าง ๆ ตามที่หยางเสี้ยวแนะนำ อาหารที่ทำจากมันเทศอร่อยมาก ที่สำคัญแล้วยังทำให้อิ่มท้องด้วย

หลังการเก็บเกี่ยวสิ่งที่ต้องทำต่อไปคือการทดลองปลูกมันเทศ โดยแปลงทดลองปลูกคือพื้นที่ด้านหลังบ้าน แต่เดิมเป็นที่รกร้างไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรนอกจากแปลงผักเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเสิ่นซื่อ บริเวณบ้านมีเนื้อที่ทั้งหมด 5 หมู่

พื้นที่รกร้างที่ถางและพลิกหน้าดินเรียบร้อยแล้ว ประมาณ 3 หมู่ พี่น้องบ้านลู่เองก็มาช่วยในการปลูกมันเทศด้วย พวกเขาใช้เวลาปลูกมันเทศทั้งหมด 2 วัน

หยางเสี้ยวแน่ใจว่าจะเก็บเกี่ยวได้ทันฤดูหนาวแน่นอน ด้วยอายุการเก็บเกี่ยวของมันเทศจะอยู่ที่ 90-120 วัน ตอนนี้เป็นต้นเดือน 7 ถ้าหากไม่มีอะไรผิดพลาด ก็น่าจะมีอาหารเพิ่มขึ้น

หลังจากยุ่งวุ่นวายอยู่กับมันเทศมาหลายวัน เช้าวันรุ่งขึ้น สองพี่น้องบ้านลู่มารวมตัวกับพี่น้องบ้านหยางขึ้นเขาอู๋หลงอีกครั้งโดยมีหยางเสี้ยวเป็นคนนำทาง หยางเทียนรู้สึกภูมิใจที่ลูกชายของเขาได้รับการถ่ายทอดวิชามาจากพรานเฒ่า ตอนนี้พวกเขาได้รู้แล้วว่าภูเขาอู๋หลงไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด

“ท่านพ่อ พวกเรายังไม่ได้ไปตรวจดูหลุมดักสัตว์ที่พวกท่านขุดเอาไว้เลยนะขอรับ”

“พ่อไปดูมาแล้วอาเสี้ยว ตอนที่ไปตรวจดูกับดัก ยังไม่มีสัตว์ใหญ่ตกลงไปในหลุมที่พวกเราขุดเอาไว้ ลูกไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

“แต่วันนี้ข้ามีลางสังหรณ์ว่าพวกเราจะได้หมูป่าแน่ ๆ” ลู่คง

“ไม่ใช่ว่าเจ้าตะกละอยากจะกินเนื้อเลยคิดไปเองหรือ” ลู่จื้อ

“พี่ใหญ่ ตกลงท่านเป็นคนแซ่ลู่บ้านเดียวกับข้าอยู่หรือไม่ เหตุใดจึงชอบขัดข้าอยู่เรื่อย”

“เพราะข้าเป็นพี่ชายของเจ้าน่ะสิ ถึงได้รู้ว่าเจ้าเป็นคนแบบไหน”

“พวกเจ้าพี่น้องพอว่างก็ลับฝีปากกันอีกแล้ว ไม่เบื่อบ้างหรือยังไง เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว” หยางเทา

“สงสัยมันเป็นความเคยชินล่ะมั้ง” ลู่คง

“พวกเราแยกกันตรงนี้ อาเสี้ยว พวกเจ้าจะไปหาของป่าก็ระวังตัวด้วย ส่วนพวกพ่อจะไปตรวจหลุมดักสัตว์แล้วจะเดินดูแถว ๆ นั้นเผื่อจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาบ้าง”

“ขอรับท่านพ่อ พี่ใหญ่เชวียน อาชิง พวกเราไปกันเถอะ”

“อื้อ ไปกัน ข้าคิดว่าวันนี้พวกเราจะต้องโชคดีแน่ ๆ เพราะอาเสี้ยวเป็นตัวนำโชค” หยางชิง

“อาชิงเจ้าก็พูดซะข้าไม่ใช่คนแล้ว รีบ ๆ เดิน”

หยางเทียนเดินนำหน้าทุกคนไปตรวจหลุมกับดัก หลุมของสองพี่น้องบ้านลู่มีหมูป่าตัวใหญ่ตกลงไป ไม่รู้ว่ามันตกลงไปนานแค่ไหนแล้ว ตอนนี้หมูตัวอวบอ้วนนอนหายใจรวยรินเต็มที ลู่คงแทบอยากจะกู่ร้องให้ก้องป่า ในที่สุดก็ได้หมูป่าแล้ว พี่น้องบ้านลู่มีรอยยิ้มเต็มหน้า

“ดีใจด้วย ในที่สุดก็มีหมูป่าตกลงมาจริง ๆ” หยางเทา

“เพราะอาเสี้ยวเลย อวยพรให้ข้าสมหวังก่อนขึ้นเขา” ลู่คง

“เอาเถอะ ๆ รีบ ๆ ยกหมูป่าขึ้นมาก่อนเถอะ ไม่ต้องยกยอปอปั้นลูกข้าแล้ว” หยางเทียน

“เดี๋ยวข้าสองคนจัดการเอง พวกเจ้าสองพี่น้องไปดูหลุมของตัวเองว่ามีเหยื่อตกลงมาหรือไม่ ถ้าหากตัวใหญ่จัดการไม่ได้ให้มาเรียกข้ากับอาคง จะไปช่วยลากขึ้นมา” ลู่จื้อ

“ตกลง พี่ใหญ่พวกเราเองก็ไปกันเถอะ”

สองพี่น้องบ้านหยางเดินมุ่งหน้าไปยังหลุมกับดักที่ตัวเองขุดเอาไว้ เป็นไปตามคาด ในหลุมของพวกเขามีหมูป่าตัวใหญ่นอนอยู่ก้นหลุม ดูแล้วเหมือนว่าหมูป่าตัวนี้จะเป็นหมูป่าที่โตเต็มวัย ด้วยน้ำหนักตัวที่มากเมื่อตกลงไปก็ถูกไม้แหลมเสียบทะลุท้องทันที

“ดูเหมือนว่ามันจะเพิ่งตกลงไป พี่ใหญ่พวกเรารีบจัดการกันเถอะ จะได้กลบกลิ่นเลือดที่ก้นหลุมด้วย”

“ตกลง วันนี้พวกเราโชคดีจริง ๆ หรือว่าอาเสี้ยวจะมีพรจากป่าจริง ๆ ต่อไปนี้พวกเราไม่ต้องห่วงความเป็นอยู่อีกแล้ว ครอบครัวของพวกเรากำลังจะดีขึ้นแล้วนะอาเทียน”

“ขอรับพี่ใหญ่”

สองพี่น้องบ้านลู่จัดการกับหมูป่าของตัวเอง จากนั้นกลบรอยเลือดที่ก้นหลุมและทำให้หลุมกลับมาอยู่ในสภาพเดิม พวกเขามัดขาหมูเข้าด้วยกัน จากนั้นใช้ไม้กระบองสอดเข้าไประหว่างขาทั้งสองด้านเพื่อหามกลับบ้าน สองพี่น้องบ้านหยางเองก็หามหมูป่าที่มีขนาดใหญ่กว่าพวกเขาเล็กน้อยเดินมุ่งหน้ามา

พวกเขาตัดสินใจว่าจะลงจากเขาทันที หยางเทียนเองก็เห็นด้วย ส่วนเด็กทั้งสามคนนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ถึงเวลาพวกเขาเก็บผักป่าเสร็จจะกลับบ้านไปเอง ทั้งสี่คนหามหมูป่าสองตัวกลับบ้านไปด้วยความเบิกบานใจ ในตอนที่พวกเขากำลังจะถึงบ้านของหยางเทาก็พบเข้ากับลุงติงชุนเข้าพอดี

“โอ้ พวกเจ้าไปไหนกันมาช่างโชคดีเสียจริง พวกเจ้าเข้าป่าลึกมาหรือ มันอันตรายมากนะ”

“ขอรับท่านลุง หากพวกข้าไม่เสี่ยงเข้าป่าไปก็คงจะไม่ได้ขอรับ เพื่อปากท้อง ที่บ้านมีแค่เด็กกับคนชรา และภรรยาที่เจ็บป่วยอยู่ตลอดเวลาพวกเราไม่มีทางเลือกจริง ๆ”

“ข้าเข้าใจ นี่ลูกชายข้าก็บอกว่าจะลองเสี่ยงขึ้นเขาอู๋หลงดูสักครั้ง”

“ท่านลุง เขาอู๋หลงไม่ได้น่ากลัวเพียงนั้น เพียงแค่เราอย่าเข้าไปในป่าลึกก็พอ ลำพังแค่ไก่ฟ้า กระต่ายป่า ผักป่ามีมากมายให้เก็บขอรับ” หยางเทา

“เจ้าพูดจริงหรือ เจ้าเด็กบ้านหยาง”

“จริงขอรับ ข้าไม่โกหก ตอนนี้ลูกชายข้ายังขึ้นไปหาของป่าที่เขาอู๋หลงอยู่เลย”

“แล้วที่พวกผู้ใหญ่บ้านพูดกันล่ะว่าในป่ามีสัตว์ป่าดุร้ายอย่างเช่นเสือน่ะ”

“ท่านลุง ป่าที่ไหนไม่มีสัตว์ร้ายบ้างขอรับ เพียงแค่เราไม่ได้เข้าไปในป่าลึกที่เป็นบริเวณที่อยู่อาศัยของมัน เราไม่ได้เข้าไปรบกวนมันเสียหน่อย” หยางเทา

“ขอบใจพวกเจ้า ข้าจะกลับไปบอกลูกชายข้า ขอบใจมากนะ พวกเจ้าเป็นเด็กดีจริง ๆ”

คล้อยหลังลุงติงชุน ลู่จื้อก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้

“ทีนี้ล่ะ ข้าว่าชาวบ้านจะต้องมีคนกล้าขึ้นเขามากขึ้นเป็นแน่ เริ่มจากบ้านติงที่มีลูกชาย 4คน ถือว่าเป็นครอบครัวใหญ่พอสมควร”

“ก็ไม่เห็นมีอะไรต้องแปลกใจ ที่ข้าบอกกับลุงติงแบบนั้นไปเพื่อให้ชาวบ้านได้รู้นั่นล่ะ เป็นไงข้าฉลาดหรือไม่”

“ฉลาดมาก แต่ตอนนี้รีบ ๆ เดินเถอะ ข้าหนัก” ลู่จื้อ