บทที่ 15

หลังจากที่บ้านซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้ว หยางเสี้ยวอยากเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่เพื่อขอบคุณท่านลุงบ้านลู่ที่มีใจมาช่วยเหลือจนสามารถซ่อมบ้านเสร็จเร็วกว่าเวลาที่กำหนดไว้ หยางเสี้ยวสอนให้ท่านพ่อกับท่านลุงขุดหลุมดักปลา แม้กระทั่งท่านปู่เองก็มาเรียนรู้ด้วยเช่นเดียวกัน โดยให้เหตุผลว่า “ข้าเป็นพ่อเป็นปู่ จะไม่รู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร”

“อาเสี้ยววิธีแบบนี้ของเจ้าดีจริง ๆ” ท่านปู่

“วิธีแบบนี้เราจะสามารถจับปลาได้ง่าย อีกทั้งปลายังมีชีวิตอยู่ด้วยขอรับ เวลานำไปขายจะได้ราคาดีกว่าปลาที่ตายแล้วขอรับ”

“ดี ดี สวรรค์เมตตาพวกเราแล้ว ต่อไปปู่จะยกให้อาเสี้ยวเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไปดีหรือไม่”

“ไม่ดีกระมังขอรับท่านปู่ ท่านปู่จะเอาท่านลุงไปไว้ที่ใดขอรับ”

“ใครใช้ให้ลุงของเจ้าไม่ได้เรื่องได้ราวกันล่ะ ทึ่มทื่อออกปานนั้น ดูสิปู่ยังฉลาดกว่าเลย”

“ท่านพ่อท่านก็พูดเกินไปแล้วนะขอรับ นี่ข้าเป็นลูกของท่านจริงหรือไม่ขอรับ หรือว่าข้าถูกเก็บมาเลี้ยง” หยางเทาโอดครวญเกินจริงไปมาก

“ใช่สิ ถ้าเจ้าไม่พูดเรื่องนี้ข้าก็ลืมไปแล้วนะ ความจริงแล้ว ข้ากับแม่ของเจ้าเก็บเจ้ามาจากข้างทางน่ะ” หยางไห่พูดโกหกออกมาโดยที่หน้าไม่เปลี่ยนสี

“ท่านพ่อขอรับ เลิกล้อพี่ใหญ่เล่นได้แล้ว เดี๋ยวพี่ใหญ่ก็คิดว่าถูกเก็บมาจากข้างทางจริง ๆ หรอกขอรับ” หยางเทียน

“ท่านพ่อ ท่านรังแกข้า ข้าจะไปฟ้องท่านแม่” หยางเทาเองก็เล่นใหญ่เช่นกัน

“แม่เจ้าก็เมียข้า ลองไปฟ้องสิ เจ้าคิดว่านางจะเชื่อคำพูดเจ้าหรือคำพูดของข้า”

“พวกเจ้าพูดถึงข้าอยู่รึ มีอันใดกัน” หานซื่อที่ไม่รู้มาตอนไหนถามขึ้นเสียงนิ่ง

“ขอรับท่านแม่” หยางเทา

“เปล่าหรอกยายเฒ่า ไม่มีอะไร แล้วเจ้ามาทำอะไรที่ริมลำธารรึ” หยางไห่รีบกลบเลื่อนพร้อมทั้งถลึงตาใส่ลูกชายสื่อความหมายว่า “ฟ้องสิ เจ้าฟ้องสิ ดูสิว่าข้าจะจัดการเจ้ายังไง”

“ข้าก็มาเอาปลาไปทำอาหารน่ะสิ ไม่ใช่เสี้ยวเอ๋อร์บอกกับข้าไว้หรอกรึ”

“ท่านย่าหลานเพียงบอกว่าจะจับปลากลับไปให้ที่บ้าน ไม่ได้หมายความว่าให้ท่านย่าเดินมาถึงที่นี่นะขอรับ”

“ย่าเองก็อยากมาดูให้เห็นกับตาถึงความเก่งกาจของหลานยังไงล่ะ”

“ท่านพ่อ ไปจับปลาหลุมที่ข้าทำเอาไว้ให้ท่านย่ากลับไปทำอาหารก่อนเถอะขอรับ” หยางเสี้ยวหันไปพูดกับหยางเทียน

“ตกลง เรื่องนี้ให้พ่อจัดการเอง ท่านแม่ ท่านเองก็กลับไปรอที่บ้านเถอะขอรับ”

“ไม่ต้อง ไม่ต้องแล้ว เจ้ารีบไปจับปลามาให้แม่ก็พอ แม่แค่อยากเดินยืดเส้นยืดสายบ้างก็เท่านั้นเอง”

หลังจากที่ขุดหลุมดักปลาเพิ่มเอาไว้เสร็จแล้ว หยางเทียนจับปลาขึ้นมาอีกเป็นจำนวนหลายสิบตัว เขาตั้งใจจะเอาไปให้สหายทั้งสองเพื่อแสดงความขอบคุณที่สละเวลามาช่วยพวกเขาซ่อมบ้านในหลายวันที่ผ่านมา อีกทั้งถือโอกาสเชิญพวกเขามากินข้าวด้วยกัน หยางเทียนขอให้บุตรชายสอนพี่น้องบ้านลู่ทำหลุมดักปลาด้วยเช่นเดียวกัน ซึ่งเด็กชายก็ตกลงรับปากว่าจะสอนให้ด้วยความยินดี การที่ชาวบ้านสามารถหาอาหารมาเพิ่มให้กับคนในบ้านได้นั้นเป็นเรื่องดี

ตั้งแต่ผู้ใหญ่บ้านคนนี้ขึ้นรับตำแหน่งก็ไม่สนใจปากท้องของชาวบ้านเลย นอกจากปากท้องของคนในครอบครัว บางครั้งยังใช้อำนาจกดขี่ชาวบ้านอีก หยางเสี้ยวคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่ทุกคนจะต้องลุกขึ้นมาสู้เพื่อความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นของครอบครัว ในเมื่อหมู่บ้านลี่จวงแห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยภูเขา ก็ใช้ภูเขาเหล่านั้นให้เป็นประโยชน์

ในหมู่บ้านลี่จวงมีอยู่สามครอบครัวที่สนิทชิดเชื้อกับผู้ใหญ่บ้าน พวกเขาล้วนเป็นญาติสนิทกันทั้งนั้น คนพวกนี้แล้วแล้วแต่เป็นครอบครัวที่มีความเป็นอยู่ที่ดี หยางเทียนกับหยางเทาสองพี่น้องถึงแม้ว่าพวกเขาจะสนิทสนมกับสองพี่น้องลู่คง ลู่จื้อมากที่สุด สำหรับชาวบ้านคนอื่น ๆ นับว่ามีไมตรีที่ดีต่อกันอยู่บ้าง

“ท่านพ่อ ท่านเอาปลาไปให้บ้านลู่แล้วถือโอกาสบอกกล่าวกับท่านลุงทั้งสองเสียว่าให้มากินข้าวบ้านเราในตอนเย็น ถือโอกาสที่บ้านเราซ่อมเสร็จเป็นการเลี้ยงขอบคุณ ข้าคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะขึ้นเขาอู๋หลงอย่างออกหน้าออกตา ข้าคิดว่าไม่จำเป็นจะต้องกลัวพวกผู้ใหญ่บ้าน ภูเขาไม่ใช่ของพวกเขาเสียหน่อย พวกเราเองก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอด ให้ท่านบอกกับท่านลุงทั้งสอง ว่าเต็มใจจะขึ้นเขาไปกับพวกเราหรือไม่”

“ตกลง พ่อขอบใจเจ้านะอาเสี้ยว พ่อภูมิใจในตัวเจ้าที่สุด”

“ข้าเองก็ภูมิใจเช่นเดียวกันที่ได้เกิดมาเป็นลูกของท่านพ่อกับท่านแม่ขอรับ ข้าเชื่อว่าพวกเราจะมีชีวิตที่ดีขึ้น ชาวบ้านในหมู่บ้านเองก็เช่นเดียวกัน”

หยางเทียนนำปลาที่จับมาได้มุ่งหน้าไปยังบ้านลู่ที่อยู่ถัดไปจากบ้านใหญ่หยางไม่ไกลนัก ลู่คงในตอนแรกเขาไม่อยากรับปลาเอาไว้เพราะรู้ดีว่าความเป็นอยู่ของครอบครัวสหายไม่ได้ดีเท่าไหร่ แต่หยางเทียนให้เหตุผลว่านี่เป็นของเล็กน้อยเท่านั้น ปลาเหล่านี้เป็นหยางเสี้ยวที่จับมาและให้เขานำมาเพื่อเป็นการขอบคุณที่ลู่คงกับลู่จื้อไปช่วยซ่อมบ้าน

หยางเทียนยังได้บอกให้เขาไปกินข้าวที่บ้านค่ำนี้และมีเรื่องอยากจะพูดคุยกับพวกเขาพี่น้อง ลู่คงรับปากว่าจะไป ถึงอย่างไรนี่เป็นน้ำใจของสหาย

ไม่แน่ว่าหยางเทียนอาจจะมีทางออกที่ดีกว่านี้ก็เป็นได้ ลู่คงมองดูบ้านของตัวเองที่จะพังมิพังแหล่ก็คิดว่าน่าจะเอาอย่างบ้านของหยางเทียน ทำการซ่อมแซมบ้านขึ้นมาโดยใช้ไม้ไผ่เช่นเดียวกับบ้านของเขา

ตอนแรกลู่คงก็ไม่แน่ใจว่ามันจะแข็งแรงหรือไม่ แต่พอเขาได้เห็นบ้านที่ซ่อมแซมต่อเติมออกมาทั้งแข็งแรงและสวยงาม ก็รู้สึกชอบใจมาก หยางเทียนยังแอบกระซิบบอกเขาว่านี่เป็นความคิดของหยางเสี้ยว

ลู่คงกับลู่จื้อมาถึงก่อนมื้ออาหารเล็กน้อย ทั้งสองคนนั่งคุยอยู่กับพ่อลูกบ้านหยาง ส่วนพวกเด็ก ๆ นั้นเอากับข้าวไปส่งให้ภรรยาของหยางเทาที่รั้งอยู่บ้านใหญ่หยางเพื่อดูแล สัตว์ที่เลี้ยงเอาไว้

“อาเทียน ข้าเองก็อยากจะซ่อมแซมบ้านเช่นเดียวกัน หากข้าไม่ซ่อมให้ดี ดูแล้วคงไม่พ้นหนาวนี้แน่ ๆ หลังคาคงรับน้ำหนักหิมะไม่ไหว” ลู่คง

“เจ้าจะซ่อมวันไหน พวกข้าจะไปช่วยพวกเจ้าซ่อมด้วย ทำเสียให้ดี จะได้อยู่อย่างสบายใจหน่อย” หยางเทียน

“ข้าว่าอีกสองวันจะเริ่มไปตัดไม้ไผ่แล้วล่ะ ข้าเองก็อยากทำรั้วบ้านแบบนี้บ้าง ดูมั่นคงแข็งแรงและสวยงามมาก อาเสี้ยวช่างมีความคิดสร้างสรรค์จริง ๆ”

“แต่บ้านข้าน่าจะใช้เวลาหลายวันเพราะพวกเราไม่มีการแยกบ้าน ไหน ๆ ก็จะซ่อมแซมแล้วข้าจะถือโอกาสขยายห้องเพิ่มด้วย ที่สำคัญข้าอยากได้ห้องเก็บของเหมือนบ้านเจ้าที่ขุดทำห้องใต้ดินเอาไว้ด้านล่าง ข้าว่ามันปลอดภัยดี” ลู่จื้อ

“ไม่ต้องห่วงพวกเราจะไปช่วยพวกเจ้าแน่นอน” หยางเทารับปากอย่างแข็งขัน

“ความจริงแล้ววันนี้พวกเรามีเรื่องอยากพูดคุยกับพวกเจ้าสองคน พวกเจ้าลองฟังก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ ว่าจะร่วมมือกับพวกข้าหรือไม่” หยางเทียน

“อาเทียนเจ้ามีเรื่องอะไรก็รีบ ๆ ว่ามา ระหว่างพวกเรายังมีเรื่องที่ต้องเกรงใจอยู่อีกรึ” ลู่คง

“พรุ่งนี้ข้าจะขึ้นเขาอู๋หลง พวกเจ้าจะไปด้วยกันหรือไม่”

“อะไรนะ! เขาอู๋หลง? เจ้าคิดดีแล้วหรือ? มันอันตรายมากนะ เจ้าจำที่ลูกชายผู้ใหญ่บ้านพูดไม่ได้รึ”

“ถุย ลูกชายผู้ใหญ่บ้าน โกหกทั้งเพ” หยางเทาพูดขึ้นมาด้วยความเดือดดาล

จากนั้นหยางเทียนก็ได้เล่าเรื่องที่ลูกชายของเขาใจกล้าขึ้นเขาอู๋หลงไปในตอนที่พวกเขาออกจากหมู่บ้านไปกับทีมล่าสัตว์ให้สองพี่น้องบ้านลู่ฟัง รวมทั้งได้เล่าถึงการกระทำของลูกชายผู้ใหญ่บ้านด้วย พอได้ฟังจบ ลู่จื้อถึงกับสบถคำหยาบออกมาด้วยความโมโห ลู่คงเองก็ก่นด่าออกมาเช่นเดียวกัน

“ข้าก็ว่าอยู่ ทำไมพวกมันอยู่ดีกินดี สารเลวจริง ๆ กุเรื่องแบบนี้ออกมา” ลู่คง

“โดยปกติแล้ว ป่าที่ไหนมันก็มีสัตว์อันตรายทั้งนั้น แต่ไม่ใช่ว่าเสือหรือหมีจะออกมาเดินเพ่นพ่านเสียเมื่อไหร่ แต่พวกเราเป็นเพียงชาวบ้าน ย่อมมีความหวาดกลัวอยู่แล้ว อันนี้ข้าเข้าใจ แต่ถ้าเทียบกับพวกที่เป็นนายพรานเก่ง ๆ ข้าคิดว่าเขาไม่กลัว หากกลัวจะเป็นนายพรานได้อย่างไร” ลู่จื้อ

“แต่ข้าก็อดสงสัยไม่ได้ ท่านลุงจางนับว่าเป็นนายพรานมากฝีมือในหมู่บ้านของพวกเรา เหตุใดลุงจางถึงไม่ขึ้นเขาอู๋หลงไปล่าสัตว์ล่ะ” หยางเทา

“แล้วเจ้าไปรู้ได้ยังไง ว่าลุงจางจะขึ้นหรือไม่ขึ้นเขาอู๋หลง ต่างคนต่างหาเลี้ยงปากท้องใครจะไปมีเวลาจับตาดูคนอื่นกัน” หยางไห่

“ที่ท่านลุงพูดมาก็มีเหตุผลขอรับ เท่าที่ข้ารู้มา ลุงจางเองก็ย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านของพวกเรา หลังจากที่ผู้ใหญ่บ้านย้ายมาได้ไม่นาน” ลู่คง

“ไม่ใช่ว่าถูกซื้อตัวไปแล้วรึ หรือไม่ก็อาจจะเป็นพวกเดียวกัน ทำทีพาพวกเราออกไปล่าสัตว์ ข้าชักสงสัยว่าพวกเขาซุกซ่อนอันใดเอาไว้บนเขาอู๋หลงถึงได้กุเรื่องเช่นนี้ขึ้นมา” หยางเทียน

“เรื่องนี้ ใครจะไปรู้กันล่ะ แต่อาเสี้ยวแนะนำว่าพวกเราจะขึ้นเขาอู๋หลงโดยเลี่ยงเส้นทางที่ลูกชายผู้ใหญ่บ้านไป เพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับพวกเขา ตอนนี้ครอบครัวของพวกเรายังไม่แข็งแกร่งพอ ยังไม่สามารถปกป้องคนในครอบครัวได้ ส่วนที่ว่าพวกเขาซ่อนอะไรเอาไว้ ข้าเชื่อว่าสักวันพวกเราจะได้รู้เป็นแน่ หรืออาจจะกลัวว่าชาวบ้านจะขึ้นไปแล้วพบสมุนไพรล้ำค่า หรือล่าสัตว์ที่มีราคาแพงไปขายในเมือง ข้ากับอาเทียนรู้มาว่าพวกเขาทำการค้าอยู่กับโรงเตี๊ยมฟาไฉ” หยางเทา

“จากที่อาเทาพูดมาก็อาจจะเป็นไปได้ ตอนนี้พวกเราคงต้องทำให้ความเป็นอยู่ของครอบครัวดีขึ้นก่อน” ลู่จื้อ

"เอาไว้ข้าจะสอนให้พวกเจ้าทำหลุมดักปลา หลุมดักปลานี้อาเสี้ยวก็เป็นคนสอนพวกเราเช่นกัน" หยางเทา

“โอ้ หยางเทียนเจ้าช่างน่าอิจฉานัก มีลูกชายเก่งกาจตั้งแต่อายุยังน้อย แม้แต่หลุมดักปลายังคิดออกมาได้” ลู่คง

“อาเสี้ยวได้รับความเมตตาจากพรานเฒ่าผู้หนึ่งน่ะ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าพรานเฒ่าสอนอะไรให้อาเสี้ยวมาบ้าง”

“จะอะไรก็ช่างเถอะนับว่าอาเสี้ยวของบ้านเจ้ามีวาสนาแล้ว พวกข้าเพียงแค่อาศัยความโชคดีของบ้านเจ้าเท่านั้น ขอบคุณเจ้ามากนะ อาเทียน อาเทา ท่านลุงไห่” สองพี่น้องบ้านลู่พูดขอบคุณยกใหญ่

“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น พวกเจ้าเป็นสหายที่ดีของพวกข้า ในเมื่อเรามีทางรอดแล้วก็ต้องรอดไปด้วยกันสิ”

หลังจากมื้ออาหารเย็น ทุกคนนัดแนะกันว่าพรุ่งนี้จะขึ้นเขาไปแต่เช้า พี่น้องบ้านลู่จะมารวมตัวกันที่บ้านของหยางเทียนเพราะเป็นจุดที่สามารถขึ้นเขาอู๋หลงได้ใกล้ที่สุด นอกจากระยะที่ใกล้แล้วพวกเขายังต้องอาศัยคนนำทางตัวน้อยอย่างหยางเสี้ยว หยางไห่มองหลานชายด้วยความภาคภูมิใจ อนาคตบ้านหยางคงต้องพึ่งพาหลานตัวน้อยแล้ว

“ข้าชอบบ้านของเราตอนนี้มากเลยขอรับ” หยางเสียน

“ปู่เองก็ชอบ ประเดี๋ยวปู่จะให้ย่าของเจ้าสานเสื่อไม้ไผ่แล้วเอามาบุข้างในบ้านแบบนี้บ้าง บ้านใหญ่เพิ่งซ่อมแซมไป แต่ถ้าหากบุข้างในอีกชั้นน่าจะดี มองดูสวยงามกว่าผนังที่ทำจากดินเหนียวเป็นไหน ๆ” หยางไห่

“ท่านพ่อ พวกเราควรกลับไปพักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้ข้าจะขึ้นเขาไปกับน้องรอง ท่านเองก็อยู่ช่วยท่านแม่สานเสื่อที่บ้านเถอะขอรับ”

“ตกลง เอาตามที่เจ้าว่า”