บทที่ 3

เบญจาสะดุ้งตื่น ก่อนจะนอนคิดทบทวนความฝันที่พึ่งจบลง ทำไมจู่ๆ วันนี้ถึงฝันว่าเธอกำลังเป็นเจ้าสาวและอยู่ในงานแต่งงานสุดโรแมนติกของตัวเอง ในฝันมีคุณปู่ แสงจันทร์รวมถึงแขกอีกจำนวนหนึ่งทุกคนต่างยิ้มแย้มกับวันสุดพิเศษของเธอ

“หลิวครับ” 

“ค่ะ” 

เบญจาขานรับต่อคำเรียกนั้นก่อนจะค่อยๆ หันกลับไปมองด้านหลังของตัวเอง แต่ทำไมภาพใบหน้าเจ้าบ่าวมันถึงได้รางเลือนจนมองไม่ออกว่าเป็นใคร 

“หรือเพราะเรารู้สึกตัวก่อน ภาพหน้าคุณหนึ่งเลยไม่ค่อยชัด” เบญจาส่ายหน้าแรงๆ พร้อมกับนอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่บนเตียง เธอพยายามจะนอนต่อเพราะอยากฝันเห็นหน้าอังกูรในลุคเจ้าบ่าวให้ชัดกว่านี้ ทว่าสุดท้ายก็ทำไม่ได้ 

ยิ่งคิดถึงความฝันหัวใจของเธอก็ชัดจะเต้นไม่เป็นส่ำ แม้ความรักครั้งนี้จะอยู่ในช่วงเริ่มต้นที่อะไรๆ อาจไม่แน่นอน แต่เบญจาก็ทุ่มหัวใจลงไปอย่างไม่มีกั๊ก เธอเชื่อว่าความรักครั้งนี้เหมือนพรหมลิขิตเพราะทุกอย่างราบรื่นจนโลกทั้งใบเป็นสีชมพู

ด้วยนิสัย การศึกษา ฐานะหรือทุกอย่างที่เป็นอังกูรล้วนทำให้เบญจาประทับใจ เพราะแบบนั้นเธอจึงอดที่จะวาดฝันไปถึงเรื่องงานแต่งงาน เรื่องแบบนี้มันก็ต้องมีแอบคิดแอบจินตนาการกันบ้างแต่บางวันเบญจาก็ยอมรับว่าเพ้อหนักถึงขั้นนั่งดูรูปชุดเจ้าสาว ชอบรูปไหนเป็นพิเศษก็เซฟไว้ในโทรศัพท์มือถือ รวมถึงธีมงานแต่งงานหรือแม้กระทั่งการ์ดและของชำร่วยก็ไม่เว้น  

เบญจาตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อดึงสติจากนั้นก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปหาปู่ ซึ่งต้องใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมง อันที่จริงเมื่อก่อนเธออยู่บ้านกับปู่ แต่พอทำงานก็เน้นความสะดวกจึงย้ายออกไปอยู่คอนโดมิเนียมอยู่หลายปีกระทั่งถึงเวลาขยับขยายธุรกิจจึงกลับมาอยู่บ้านที่ต่อเติมและรีโนเวทใหม่เกือบทั้งหมด จากบ้านทรงเก่าๆ ก็สวยโมเดิร์นมากขึ้น 

พอบ้านเสร็จแทนที่ปู่จะอยู่ด้วยกันท่านกลับขอไปอยู่วังน้ำเขียว เหตุผลเพราะอยากใช้ชีวิตในวัยเกษียณให้คุ้มค่า เบญจาใช้เวลาขับรถประมาณสี่โมงนิดๆ ก็มาถึงบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ที่ปลูกบนพื้นที่เกือบสามไร่ ซึ่งเมื่อก่อนที่นี่เป็นเพียงบ้านพักตากอากาศของครอบครัว ตอนเด็กๆ ทุกครั้งที่มาเธอก็มักจะออกไปวิ่งเล่น หิวก็เดินเข้าไปขอน้ำดื่มได้ทุกบ้านไปทางไหนก็มีคนรู้จัก ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปรั้วของแต่ละบ้านก็สูงขึ้นจนทำให้ความสนิทสนมที่เคยมีค่อยๆ ห่างออกไปเช่นกัน 

 

 

เมื่อมาถึงเบญจาไม่ได้ตรงเข้าบ้านเพราะเธอรู้ว่าต้องไปหาปู่ที่ไหนซึ่งก็จริงอย่างที่คิด อดีตนักธุรกิจร้อยล้านที่เวลานี้เกษียณแล้วกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ในแปลงผลไม้ที่ลงมือปลูกเองทั้งหมด นานๆ จะใส่สูทเข้าประชุมผู้ถือหุ้นสักครั้ง ส่วนเธอในฐานะทายาทเพียงคนเดียวกลับไม่เคยช่วยแบ่งเบาภาระ เพราะใจไม่ชอบงานนั่งโต๊ะบริหารแบบนั้นเสียเท่าไหร่  

“มาทำอะไรตรงนี้ค่ะคุณปู่” น้ำเสียงสดใสของเบญจาเอ่ยถามขึ้น นั่นทำให้คนถูกถามหันกลับมามองพร้อมส่งยิ้มอบอุ่นมาให้

“มาตัดฝรั่ง ดูสิน่ากินไหม” นพพลยื่นผลฝรั่งสดๆ ที่ใช้มีดผ่ากลางออกแล้วให้หลานสาวได้ดู 

“น่ากินค่ะ เนื้อชมพูเชียว พันธุ์อะไรคะ”

“ชมพูพันธุ์ทิพย์ ชิมดู” เอ่ยจบก็ยื่นฝรั่งมาให้ซึ่งเบญจาก็ไม่รีรอที่จะรับพร้อมกับส่งเข้าปากทันที ไม่กี่วินาทีก็ตาลุกวาวกับรสชาติของมัน 

“กรอบ หวาน อร่อยค่ะ”

“มีอีกเยอะ เดี๋ยวปู่ตัดให้ไปกินที่กรุงเทพฯ”

“ขอบคุณค่ะ” 

“หิวหรือยัง”

“ค่ะ มื้อเช้าย่อยหมดแล้ว” เบญจาตบหน้าท้องที่แบนราบของตัวเองเบาๆ พร้อมส่งยิ้มหวานให้ปู่ เพราะรู้ว่ามีคนรอทำให้เธอไม่รู้สึกเหนื่อยแม้จะต้องขับรถติดต่อกันหลายชั่วโมง 

“งั้นไปกินข้าวกัน ป่านนี้มาลัยคงทำเสร็จแล้ว” นพพลคล้องแขนกับหลานสาวจากนั้นก็เดินกลับเข้าบ้านมาพร้อมกัน โดยมีสมัยคนสวนคอยถือตะกร้าที่เต็มไปด้วยผักและผลไม้ตามหลังมาไม่ไกลนัก ส่วนมาลัยแม่บ้านคือภรรยาของสมัยเพราะมาลัยเป็นหมันทั้งคู่จึงไม่มีลูกด้วยกัน

สมัยและมาลัยอยู่รับใช้ดูแลนพพลมาหลายสิบปี อยู่กันมาตั้งแต่เป็นหนุ่มเป็นสาวจนผมหงอกกันเต็มหัว เพราะแบบนั้นนพพลจึงอยากดูแลคนเหล่านี้จนกว่าจะตายจากกันไปข้าง ถ้าเขาตายก่อนก็จะฝากฝังให้เบญจาดูแลต่อไป 

“หอม มีไข่ชะอมแน่ๆ” เบญจาทำจมูกฟุดๆ ฟิดๆ ดมกลิ่นอาหารหอมๆ ที่โชยมาจากครัวไทย เรื่องรสชาตินั้นไม่ต้องพูดถึงเพราะมาลัยทำอาหารอร่อยมาก โดยเฉพาะอาการไทยปักษ์ใต้ 

“จมูกดีจริง” นพพลส่ายหน้าให้หลานสาวแล้วพากันเดินไปยังห้องรับประทานอาหารที่เวลานนี้มาลัยกับเด็กผู้ช่วยอีกคนกำลังง่วนอยู่กับการจัดโต๊ะ ซึ่งแต่ละเมนูนั้นล้วนแต่เป็นของโปรดของเจ้านายทั้งสอง จากนั้นมาลัยก็ตักข้าวสวยร้อนๆ ใส่จานให้นพพลตามด้วยเบญจา