บทที่ 5

นพพลเหมือนจะเดาใจเบญจาออกว่าต้องถามแบบนี้ จึงหยิบแฟ้มที่ในนั้นมีรูปและข้อมูลส่วนตัวของว่าที่เจ้าบ่าวออกมายื่นให้เบญจา ทันทีที่รับมาเธอก็รีบเปิดดูแต่เพราะความรีบร้อนที่มีมากเกินไปจึงทำให้รูปใบหนึ่งหล่นออกมาจากแฟ้ม เบญจาก้มลงไปหยิบรูปใบนั้นขึ้นมาถือไว้ในมือแล้วเพ่งสายตามองอยู่นาน ก่อนจะวางรูปใบนั้นลงบนโต๊ะหนักๆ อย่างไม่สบอารมณ์แล้วอ่านข้อมูลส่วนตัวของอีกฝ่าย

ชื่อ นามสกุล ชื่อเล่น อายุ เรียนจบจากที่ไหน ชอบหรือไม่ชอบอะไรและที่สำคัญไปกว่านั้นคือที่อยู่ เบญจาจำอย่างหลังได้จนขึ้นใจก่อนจะลุกพรวดขึ้น

“ซันไม่ได้อยู่เมืองไทยหรอกนะ” นพพลเอ่ยขึ้นราวกับเข้ามานั่งอยู่ในความคิดของหลานสาว

“แล้วเขาอยู่ที่ไหนคะ”

“สหรัฐอเมริกา”

“ในแฟ้มนี่มีที่อยู่ของเขาไหม” ขณะถามเบญจาก็ขยับมือที่ยังคงถือแฟ้มข้อมูลของผู้ชายที่ชื่อว่าเดวิส ชื่อที่เธอไม่คุ้นหูและแม้จะเห็นแค่รูปก็ไม่ชอบหน้าได้ในทันที 

“อืม อยู่หน้าสุดท้าย”

“โอเค” เบญจาเป่าลมออกปากหนักๆ เพื่อควบคุมอารมณ์ ยุบหนอพองหนอทั้งๆ ที่ใจร้อนรุ่มราวกับเปลวไฟ “เรื่องพวกนี้มันใหญ่มากจริงๆ ค่ะ หลิวอยากขอเวลาคิดทบทวนหน่อยนะคะคุณปู่” 

“ได้สิ เดี๋ยวปู่ยื้อเวลาฝ่ายนั้นให้”

“ขอบคุณมากค่ะ” เบญจายกมือไหว้ผู้เป็นปู่ เพราะท่านก็ไม่ได้หักหาญน้ำใจว่าเธอต้องแต่งงานทันทีหรือห้ามปฏิเสธ ยังไงเสียเรื่องนี้มันต้องมีทางออกที่ดีกว่าการแต่งงาน เธอมั่นใจว่าต้องคิดหาหนทางที่ว่าได้แน่นอนแม้ตอนนี้จะยังคงมืดแปดด้านก็ตาม

เบญจาอยากกลับเข้ากรุงเทพฯ เสียตอนนั้น แต่เพราะฝนกำลังตั้งเค้านพพลจึงไม่อนุญาตบวกกับสภาวะทางจิตใจของเธอยังไม่นิ่งพอขับรถทางไกลแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ สุดท้ายเบญจาก็นอนค้างกับปู่โดยคืนนั้นเธอเอาแต่อ่านข้อมูลของเดวิส อ่านจนจำทุกอย่างได้ขึ้นใจรวมถึงรู้สึกผิดกับอังกูร ถ้าชายหนุ่มรู้เรื่องนี้เขาจะมีปฏิกิริยายังไงและอีกคนคือแสงจันทร์ที่ตอนนี้ยังติดต่อไม่ได้อีก

เพราะไม่มีคนให้ระบายตอนนี้เบญจาจึงเหมือนคนบ้า อารมณ์ของหญิงสาวไม่นิ่งเพราะมันขึ้นๆ ลงๆ อยู่ตลอดเวลา ก่อนจะสะดุ้งเมื่อจู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น พอเห็นชื่อที่โชว์บนหน้าจอเบญจาก็รีบปรับอารมณ์แล้วจากนั้นก็กดรับสาย 

“ค่ะคุณหนึ่ง”

“นอนหรือยังครับ” เสียงทุ้มอบอุ่นเอ่ยถามขึ้น เบญจาไปวังน้ำเขียวไม่ครบวันแต่เขากลับเอาแต่คิดถึงเธอ

“ยังค่ะ” 

“คุณหลิวกลับพรุ่งนี้ใช่ไหม”

“ค่ะ”

“ถึงกรุงเทพฯ ประมาณกี่โมงครับ” น้ำเสียงที่ยังคงฟังดูอบอุ่นเอ่ยถาม อันที่จริงเขาอยากขับรถให้เธอแต่ไม่กล้าเอ่ยปากบอกความต้องการออกไป 

“น่าจะบ่ายๆ ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” เบญจาเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย เพราะอังกูรเกริ่นมาแบบนี้ต้องมีอะไรแน่ 

“ผมอยากพาคุณหลิวไปทานมื้อเย็นกับที่บ้านนะครับ”

“พรุ่งนี้เลยหรือคะ” น้ำเสียงของเบญจานั้นแฝงความตกใจและตื่นเต้นอยู่มาก มากจนทำให้ลืมเรื่องสำคัญอีกเรื่องเสียสนิท 

“ใช่ครับ แต่ถ้าคุณหลิวไม่สะดวก”

“สะดวกค่ะหลิวสะดวก” เบญจาแย้งขึ้นเพราะเธอไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธคำเชิญของอังกูร ถ้าเขาพาไปพบครอบครัวแบบนี้ก็แสดงว่าชายหนุ่มจริงจังกับเธอมาก ฉะนั้นเธอก็ต้องไม่ทำให้เขาผิดหวัง

“ขอบคุณมากครับ แล้วคุณปู่คุณหลิวเป็นยังไงบ้าง”

“สบายดีค่ะ ท่านคงคิดถึงเลยให้หลิวมาหา ไม่มีอะไร” ต่อให้จะมีแถมเรื่องใหญ่มากอีกด้วยทว่าเวลานี้เบญจาไม่พร้อมจะเล่าให้ชายหนุ่มฟังจริงๆ 

“อย่างนั้นเหรอครับ”

“ไว้เราหาเวลามาเยี่ยมท่านด้วยกันไหมคะ”

“ครับ” อังกูรเอ่ยรับแทบจะทันที แม้จะพึ่งคบหากับเบญจาแต่เขาจริงจังกับความรักในครั้งนี้มาก มากถึงขนาดวางแผนขอเธอแต่งงานไว้แล้ว เพราะถ้าไม่คิดจริงจังเขาคงไม่พกแหวนแต่งงานติดตัวตลอดแบบนี้แน่ 

เบญจาและอังกูรคุยกันอยู่นานก่อนที่ทั้งคู่จะวางสาย ความรักของชายหนุ่มทำให้เบญจาฮึดสู้เพื่อทวงอิสระภาพของตัวเองคืนมา ยังไงงานแต่งงานนั่นเธอก็จะต้องล่มมันให้สำเร็จ