MasukShare
บทที่ 49
Bab terkait
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 50
"หม่อมฉัน..."ซูอวิ๋นเม้มริมฝีปาก ก่อนจะกล่าวอย่างหนักแน่น "ใช่เพคะ หม่อมฉันก็เชื่อเช่นกัน ว่าชะตาคนสามารถเปลี่ยนแปลงได้..."นางก็ยังมีชีวิตรอดมาได้มิใช่หรือ? ซูอวิ๋นคิดว่า เซียวลู่เซิงเองก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้เช่นกัน! ดวงตาของทั้งสองสบกัน ซูอวิ๋นค้อมกายเล็กน้อย "หม่อมฉันเชื่อว่า องค์ชายต่างหากที่เป็น 'องค์จักรพรรดิแห่งโชคชะตา'" องค์จักรพรรดิแห่งโชคชะตา!แววตาของเซียวลู่เซิงสั่นไหวเล็กน้อย หญิงตรงหน้าช่างกล้านัก หากว่าเขาไม่มีแผลเป็นบนใบหน้า และร่างกายมิได้พิการ คำกล่าวเหล่านี้คงมิใช่เรื่องผิดแปลก "องค์ชาย...หม่อมฉัน หม่อมฉันหมายถึง องค์ชายคือองค์จักรพรรดิแห่งโชคชะตาของหม่อมฉัน" นางลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "เป็นของหม่อมฉันเพียงผู้เดียว""องค์จักรพรรดิแห่งโชคชะตาของเจ้า?""เพคะ"เซียวลู่เซิงพึมพำคำนี้ซ้ำสองครั้งตั้งแต่ซูอวิ๋นเข้ามาในจวนอ๋อง เขาไม่เคยจับพิรุธใด ๆ จากนางได้เลย นางดูเหมือนไม่สนใจเรื่องราชการบ้านเมืองแม้แต่น้อยแต่ว่าเมื่อครู่นี้ นางกลับกล่าวว่า เขาเป็นองค์จักรพรรดิแห่งโชคชะตาหรือนางต้องการเป็นฮองเฮาอย่างนั้นหรือสีหน้าของเซียวลู่เซิงยังคงเรียบนิ่งจ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 51
เขาเป็นถึงองค์ชายเชียวนะ เรื่องอะไรต้องมาถามความเห็นของนางด้วย?เซียวลู่เซิงกล่าวเสียงเรียบ "อีกไม่กี่วัน พวกเขากำลังจะหมั้นหมายกัน เจ้าหวังให้พวกเขาแต่งงานกันหรือไม่?"คำถามของเขาดูแสนธรรมดา ราวกับถามว่า "เจ้ากินข้าวแล้วหรือยัง?"ซูอวิ๋นเข้าใจดีว่า 'พวกเขา' ในที่นี้หมายถึง เซียวอวี้กับซูอวี่ซีแต่... นางควรตอบอย่างไรดี?สองคนนั้นน่ารังเกียจเป็นที่สุด!หากพวกเขาแต่งงานกันไป ทุกอย่างก็ยังคงเป็นไปตามเนื้อเรื่องเดิมมิใช่หรือ?ดังนั้น...ซูอวิ๋นเงยหน้าขึ้นสบตาเซียวลู่เซิง "องค์ชาย หม่อมฉันไม่ต้องการให้พวกเขาแต่งงานกันเพคะ"นางพูดชัดถ้อยชัดคำ "องค์ชายสามารถขัดขวางงานแต่งนี้ได้หรือไม่?"แปะ...หมากสีดำในมือของเซียวลู่เซิงพลัดตกลงบนกระดาน หมากทั้งหมดกระจัดกระจาย ทำลายหมากทั้งกระดานไปในทันที"องค์ชาย..."ซูอวิ๋นตกใจ นางพูดอะไรผิดไปหรือไม่?หรือว่า...เซียวลู่เซิงเข้าใจว่านางยังมีใจให้เซียวอวี้ จึงไม่อยากให้เขาแต่งงาน?นางรีบลุกขึ้น เตรียมจะคุกเข่าขออภัย—"พระชายา ไม่ต้องมากพิธี"แม้สีหน้าของเขาจะสงบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ แต่กลับใช้แรงบีบที่มือนางไม่น้อยซูอวิ๋นเผลอครางออกมาเบา ๆด
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 52
"อืม"ชายหนุ่มไม่สามารถเปล่งเสียงพูดอะไรออกมาได้อีก ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างอุดตันอยู่ในลำคอ หากพูดออกมาอีกเพียงสองคำก็เกรงว่าผู้อื่นจะจับพิรุธได้เนิ่นนาน มืออันนุ่มนวลคู่หนึ่งกำลังปลดเสื้อผ้าให้เขา แต่กลับถูกมืออันแข็งแกร่งคว้าเอาไว้แน่น..."องค์ชายทรงหมายความว่าเช่นไรหรือเพคะ?"ซูอวิ๋นจ้องมือที่จับนางไว้ มันเรียวยาว กระดูกข้อนิ้วชัดเจน ผิวขาวซีดผิดปกติ แต่เส้นเลือดเขียวที่ปูดโปนกลับเต็มไปด้วยพละกำลัง"แผลเป็นที่ร่างกายไม่ต้องทาแล้ว""แต่ก่อนหน้านี้องค์ชายก็ยังทรงทายาไม่ใช่หรือเพคะ? ในเมื่อจะรักษา ก็ควรจะรักษาไปพร้อมกัน"เซียวลู่เซิงสูดหายใจเข้าลึกแล้วถามว่า "พระชายาไม่ชอบแผลเป็นพวกนี้หรือ?"พอถามจบ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองคิดมากไปแล้ว ผู้หญิงขี้กลัวที่ไหนจะชอบรอยแผลเป็นอันน่าหวาดกลัวเช่นนี้?เขาจึงไม่รอให้นางตอบ แต่เลือกปล่อยมือแทน "งั้นก็ตามใจพระชายาเถิด""องค์ชาย... หม่อมฉันล่วงเกินให้ทรงไม่พอพระทัยหรือเพคะ?" ซูอวิ๋นรู้สึกว่าเซียวลู่เซิงดูแปลกไปเล็กน้อย รู้สึกเหมือนดูจะขัดแย้งในตัวเอง แต่จะบอกว่าเป็นเพราะอะไร นางก็บอกไม่ถูก"อย่าคิดมาก""เพคะ"นางช่วยปลดอาภรณ์ให้เขา แต่ไม่
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 53
คนหนึ่งทำเป็นไม่ใส่ใจอีกคนทำเป็นไม่ได้ยินผ่านไปสองเค่อ ในที่สุดนางก็ทายาเสร็จเซียวลู่เซิงเอนกายลงบนเตียง ส่วนซูอวิ๋นลุกขึ้นเพื่อไปดับเทียน ทว่าเสียงของเซียวลู่เซิงก็ดังขึ้นก่อน"ขึ้นเตียงก่อนเถิด"นางรู้นิสัยของเขาดี จึงทำตามโดยไม่ขัดขืนทันทีที่ขึ้นเตียง นางก็เห็นเขาโบกมือเบา ๆ เปลวเทียนที่ยังส่องแสงพลันดับลงในพริบตานอนอยู่บนเตียง ซูอวิ๋นแอบชำเลืองมองเซียวลู่เซิงท่ามกลางความมืดสลัว เขานอนตัวตรง กอดอกอย่างเรียบร้อย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่นางพยายามนึกถึงเรื่องราวเกี่ยวกับเซียวลู่เซิงในนิยายต้นฉบับ แต่กลับจำได้เพียงเล็กน้อยเช่น ตอนที่นางหนีการแต่งงาน ถูกจับหักแขนหักขา โยนทิ้งไว้หน้าประตูเรือนตระกูลซู สุดท้ายหนาวตายในฤดูเหมันต์แต่เซียวลู่เซิง—ในฐานะตัวร้ายเพียงหนึ่งเดียว—เหตุใดภายหลังจึงไม่แต่งชายา?หากเขาแต่งชายาแล้วให้กำเนิดโอรส ฮ่องเต้ต้องทรงแต่งตั้งเด็กคนนั้นเป็นรัชทายาทแน่ ๆเช่นนั้น เซียวลู่เซิงก็สามารถอยู่เป็นไท่ซ่างหวงเงียบ ๆ อย่างสง่างาม แล้วเหตุใดเนื้อเรื่องจึงดำเนินไปจนเซียวอวี้ขึ้นครองบัลลังก์และซูอวี่ซีกลายเป็นฮองเฮาได้?หรือว่า...เซียวลู่เซิงอาจมีปั
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 54
"พระชายา..."เซียวลู่เซิงคว้ามือนางไว้ "เรื่องที่ข้าสัญญากับเจ้า ข้าจะทำให้ได้"เรื่องที่สัญญาไว้?เขาหมายถึงเรื่องที่บอกว่า หากนางช่วยรักษาใบหน้าเขาให้หายดี เขาจะยิ้มให้นางดูอย่างนั้นหรือ?ซูอวิ๋นขยับเข้าใกล้เขา "หม่อมฉันขอบพระทัยองค์ชายเพคะ"เซียวลู่เซิงกลืนน้ำลายลงคอหลายครั้ง "ไม่ต้องมากพิธี"เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะลุกเป็นไฟไปทั้งร่างโดยไม่รู้ตัว เขาเปิดมุมผ้าห่มขึ้นเล็กน้อย "พระชายาพักเถิด" อย่าทรมานเขาอีกเลย!เขารู้สึกเหมือนตนเองกำลังจะทนไม่ไหวแล้วซูอวิ๋นชะงัก "องค์ชายไม่ชอบหม่อมฉันหรือเพคะ?"เซียวลู่เซิงยิ้มขม นับตั้งแต่รู้ว่านางคือเด็กสาวที่เขาตามหามานานหลายปี เขาก็ชอบนาง ชอบเสียจนรู้ว่านอกจากนางแล้ว เขาจะไม่มีวันแต่งหญิงใดอีก"องค์ชาย?" เขายิ้มขมเพราะเหตุอันใด?หรือว่านางเดาถูก... เขาไม่อาจเป็นชายสมบูรณ์ได้จริง ๆ หรือ?มือของนางสั่นไหวเล็กน้อย ในใจอดไม่ได้ที่จะเหยียดหยามผู้เขียนเรื่องนี้เซียวลู่เซิงเป็นถึงองค์รัชทายาทผู้สูงศักดิ์ เป็นแม่ทัพผู้เกรียงไกรไม่เคยแพ้พ่ายเหตุใดถึงต้องทำลายเขาถึงเพียงนี้ ทำให้จิตใจเขาบิดเบี้ยว เป็นบุคคลวิปริต ทั้งหมดนี้เพื่อเน้นย้ำให
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 55
นอกตัวรถม้าอวี่ชีเองก็เงี่ยหูฟังในฐานะผู้ฝึกวรยุทธ์ ตราบใดที่พวกเขาไม่จงใจลดเสียงลง เขาก็สามารถได้ยินอย่างชัดเจนเขาอ้อมถนนอันคึกคักของนครฉางอันมาหลายรอบแล้วพระชายาจะไปที่ใดกันแน่?ตั้งแต่กลับชาติมาเกิด นี่เป็นครั้งแรกที่ซูอวิ๋นรู้สึกกระวนกระวายใจหากเซียวลู่เซิงไร้ซึ่งสมรรถภาพ ไร้ซึ่งทายาท เช่นนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะขึ้นครองบัลลังก์!งั้นให้เนื้อเรื่องกลับสู่เส้นทางเดิมเถิด!ในเนื้อเรื่องที่เขียนไว้ เซียวลู่เซิงถูกลงโทษด้วยการเลาะกระดูก!เลาะกระดูก!แค่คิดก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว!"อวี่ชี หยุดรถ"ซูอวิ๋นเปิดประตูลงจากรถม้า นางยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่สัญจรผ่านไปมาในนครฉางอัน ฝูงชนพลุกพล่านทำให้นางรู้สึกขนลุกไม่... ไม่มีทาง!พวกเขาต้องเปลี่ยนชะตากรรมได้แน่!พวกเขาต้องเปลี่ยนได้!"เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงกล้าทำตัวกำเริบเสิบสานเช่นนี้?!"เสียงที่คุ้นเคยดังเข้าหูซูอวิ๋นหันไปมอง เห็นซูอวี่ซีออกมาจากร้านยา พร้อมกับชุ่ยจู มือของนางถือห่อสมุนไพรเอาไว้นางคิดจะปรุงยาหอมบำรุงประสาทด้วยตัวเองอย่างนั้นหรือ?"คุณหนูบ้านไหนกัน? เหตุใดอ๋องอย่างข้าจึงไม่เคยพบ?"เสียงหยาบกระด้า
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 56
เซียวอวี้เหลือบตามองอ๋องผิงเหยาด้วยสายตาเย็นชา"มุกตลกของท่านอ๋องผิงเหยาช่างไม่ขำเอาเสียเลย"รอยยิ้มของเซียวเหิงค้างอยู่บนริมฝีปาก นัยน์ตาเหลือบไปมองซูอวี่ซีอีกครั้งนางช่างบอบบางเหลือเกิน...เขาเพียงแค่คว้าเอวนางเบา ๆ เท่านั้น แต่นางกลับตัวเล็กจนฝ่ามือของเขาสามารถโอบนางได้ทั้งตัวความรู้สึกอยาก บดขยี้ พลันพลุ่งพล่านขึ้นมาในใจบรรยากาศกระอักกระอ่วนไปชั่วขณะ ก่อนที่เซียวเหิงจะรีบพาข้ารับใช้ของเขาจากไป"ท่านพี่ซื่อจื่อ”ซูอวี่ซีที่ยังรู้สึกหวาดกลัว รีบพุ่งเข้าไปซุกในอ้อมอกเซียวอวี้เมื่อครู่นางเผลอเดินชนอ๋องผิงเหยา แต่เขากลับฉวยโอกาสแตะต้องนาง!แต่เรื่องนี้ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด!โดยเฉพาะเซียวอวี้...หากเขารู้เข้า แล้วไม่ต้องการนางขึ้นมาจะทำอย่างไร?ในเมืองหลวงนี้ ต่อให้ไม่นับอ๋องหวยหนานผู้พิการวิปลาส ก็ยังมีเซียวเหิงจอมอันธพาลอีกคน พระชายาทั้งสามของเขาตายไปอย่างมีเงื่อนงำ ส่วนอนุภรรยาและสาวใช้ในจวนที่เสียชีวิตโดยไม่ทราบสาเหตุยิ่งมีมากมายนับไม่ถ้วนถูกเขาลวนลามเช่นนี้ นางรู้สึกขยะแขยงจนแทบจะอาเจียน"ไม่ต้องกลัว ข้าจะพาเจ้ากลับจวน"เซียวอวี้ปลอบโยนพร้อมกับเหลือบไปเห็นห่อยาในมื
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 57
คงไม่ใช่โรคร้ายแรงอะไรหรอกกระมัง?คิดได้ดังนั้น หมอชราก็ยิ่งรู้สึกใจคอไม่ดีไปกันใหญ่ ขาสองข้างสั่นระริก"ท่านหมอหลิน ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?" ซูอวิ๋นหันกลับมาเห็นท่าทีของเขาแปลกๆหมอหลินรีบปาดเหงื่อ "ทะ...ทูลพระชายา กระ กระ ข้าน้อยมิได้เป็นอะไรพ่ะย่ะค่ะ"ซูอวิ๋น "..."นางหันไปมองชิงหนิงที่อยู่ข้างกายชิงหนิงเพียงแต่เลิกคิ้วเล็กน้อย คงคิดว่าชาวบ้านทั่วไปเมื่อพบเจอเชื้อพระวงศ์ก็ต้องหวาดกลัวเป็นธรรมดาซูอวิ๋นกล่าวเสียงอ่อนโยน "หมอหลินไม่ต้องกังวล ท่านเพียงแค่ตรวจร่างกายตามปกติก็พอ โดยเฉพาะเรื่องนั้นขององค์ชาย""ขะ...เข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ..."เห็นเขายังมีท่าทีหวาดกลัว นางก็ปลอบโยนอีกสองสามประโยค"เจียนซุ่น องค์ชายอยู่ข้างในหรือไม่?"ซูอวิ๋นเดินไปยังหน้าห้องหนังสือ เห็นเจียนซุ่นกำลังสัปหงกอยู่ทันทีที่นางเรียก เจียนซุ่นก็สะดุ้งตื่น รีบค้อมกายทำความเคารพ"กระหม่อมถวายบังคมพระชายา องค์ชายทรงประทับอยู่ในห้องหนังสือพ่ะย่ะค่ะ"สิ้นเสียงรายงานเสียงของเซียวลู่เซิงก็ดังออกมาจากด้านใน"เจียนซุ่น ให้พระชายาเข้ามา""พ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย" เจียนซุ่นตอบรับก่อนจะผลักประตูเปิดออกซูอวิ๋นเหลือบ
Bab terbaru
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 100
เดินมาได้สักพัก ซูอวิ๋นก็ถอนหายใจ “ดอกเหมยเหล่านี้บานแข่งกัน งดงามจับตาเสียนี่กระไร น่าเสียดาย หากมีที่สูงให้ชม คงจะสวยกว่านี้”นางกำนัลกล่าวว่า “ในสวนอี้เหมยมีศาลาอยู่เพคะ” นางพูดพลางชี้มือไป “อยู่ตรงนั้นเพคะ ศาลาค่อนข้างสูง หากชมจนพอใจแล้ว เดินต่อไปข้างหน้ายังจะเห็นเกาะกลางทะเลสาบอีกด้วย”เกาะกลางทะเลสาบ?วังนี้ช่างกว้างใหญ่ยิ่งนัก มีเกาะกลางทะเลสาบด้วยหรือซูอวิ๋นก้าวเดินเร็วขึ้น มุ่งหน้าไปยังศาลาที่มองเห็นอยู่ไกล ๆ“ว้าย…” นางกำนัลพลันสะดุดล้ม ขาพลิกไปซูอวิ๋นหันกลับมา “เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?”“ทูลพระชายา บ่าวข้อเท้าพลิกเพคะ”ซูอวิ๋นขมวดคิ้ว มองเห็นศาลาอยู่ไม่ไกล จึงหันไปพูดกับชิงหนิง “เจ้าพานางกลับไปเถิด ข้าจะรอเจ้าที่ศาลา”ชิงหนิงลังเลเล็กน้อย “พระชายา ที่สวนอี้เหมยนี้…” ปลอดภัยแน่หรือเพคะ?“ที่นี่คือวังหลวง ไม่ใช่ถนนด้านนอก จะมีอันตรายใดได้?”นางกำนัลกล่าว “บ่าวสมควรตายที่ทำให้พระชายาหมดสนุก”ซูอวิ๋นว่า “เลิกพูดเถิด รีบกลับไป ไปให้หมอหลวงดูอาการเสีย”“บ่าวขอบพระทัยพระชายาเพคะ”ชิงหนิงไม่มีทางเลือกจำต้องพยุงนางกำนัลออกจากสวนอี้เหมยจนกระทั่งซูอวิ๋นมองไม่เห็นเงาของทั
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 99
เซียวอวี้อ้าปากค้าง “หากฝ่าบาทเกิดระแวงขึ้นมา ต่อให้เสด็จพ่อเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด แต่ในบรรดาเชื้อพระวงศ์สายรอง ก็ยังสามารถเลือกผู้สืบทอดได้”“เจ้าก็ไม่ได้โง่นี่!”“ลูกเข้าใจแล้ว” ขณะนั้น ภาพใบหน้าของซูอวี่ซีที่ร้องไห้อ้อนวอน รวมถึงท่าทางเอาใจเขาก็ผุดขึ้นมาในหัวเวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงคืนวันส่งท้ายปีเก่าช่วงบ่าย เจียนซุ่นนำคนในจวนมาแปะกลอนคู่ และติดกระดาษลวดลายต่าง ๆ บนหน้าต่างซูอิ่งเข็นรถของเซียวลู่เซิงเข้ามา “พวกเราต้องเข้าวัง ไปอยู่เป็นเพื่อนฝ่าบาทและเสด็จแม่ในคืนส่งท้ายปีเก่า”ไม่ใช่แค่พวกเขา ขุนนางและเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายก็ต้องเข้าวังเช่นกันซูอวิ๋นรับคำ จากนั้นชิงหนิงก็เริ่มช่วยนางเปลี่ยนเครื่องแต่งกายและแต่งหน้าเซียวลู่เซิงนั่งอยู่บนเตียงอุ่น อ่านหนังสือไปพลาง แต่สายตากลับจับจ้องไปที่ซูอวิ๋นตลอดเวลา นางนั่งอยู่อย่างสงบ มีรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าเสมอ ซึ่งทำให้รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด“พระชายา พระองค์คิดว่าเครื่องประดับปักผมอันนี้เป็นอย่างไรเพคะ?” ชิงหนิงยกปิ่นทองขึ้นมาถามซูอวิ๋นขมวดคิ้วสวย มองผ่านกระจกทองแดง เห็นชิงหนิงกำลังลองปิ่นทองให้ดูที่ข้างขมับ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 98
เจ้ากรมเฉินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่รออยู่เงียบ ๆอ๋องผิงซีเซียวเจิ้นหนานกล่าวต่อว่า “ยาที่ทำให้เป็นหมันที่ให้เจ้าเตรียมไว้นั้น เจ้าได้นำมาหรือไม่?”“นำมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เจ้ากรมเฉินหยิบขวดยาออกจากหีบยาแล้วถวายด้วยสองมืออ๋องผิงซีถามว่า “ใช้ได้ทั้งชายและหญิงหรือไม่?”เจ้ากรมเฉินพยักหน้า “ไม่ว่าจะชายหรือหญิง หากใช้ในระยะแรกจะเป็นเพียงยาคุมกำเนิด แต่หากใช้ต่อเนื่องเกินครึ่งปี จะกลายเป็นหมันแน่นอน”เป็นหมันงั้นรึ? ดีมาก!เขาโบกมือ “ดี ขอบใจเจ้ามาก เจ้ากลับไปได้แล้ว”เจ้ากรมเฉินคารวะตามมารยาท ก่อนจะแบกหีบยาแล้วเดินออกไป“ท่านอ๋อง ท่านซื่อจื่อมาขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีคนสนิทเดินเข้ามารายงานอ๋องผิงซีว่า “ให้เขาเข้ามา ข้ากำลังมีเรื่องจะคุยพอดี” เขามองขวดยาในมือ ครุ่นคิดอย่างมีแผนการ“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”ไม่นานนัก เซียวอวี้ก็เข้ามา คารวะกล่าวว่า “ลูกขอคารวะท่านพ่อ”อ๋องผิงซีโบกมือเล็กน้อย “เจ้ากับซูอวิ๋นที่หลังจากนางแต่งเข้าวังอ๋องหวยหนานแล้ว เคยพบกันบ้างหรือไม่?”เซียวอวี้ส่ายหัว “ครั้งก่อนลูกใช้ชื่อของเสด็จแม่เชิญนางไปชมดอกเหมย แต่นางปฏิเสธ”“ปฏิเสธงั้นหรือ?” อ๋องผิงซีแทบไม่อยาก
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 97
เซียวลู่เซิงเม้มริมฝีปากแล้วพยักหน้า“บางเรื่อง ต่อไปข้าจะเล่าให้ฟัง”ฟังดูแล้วเป็นเรื่องลับของราชวงศ์แน่ ซูอวิ๋นไม่อยากเดาว่าคืออะไรตอนนี้ทำได้แค่ต้องอดทน อดทนจนกว่าซูอวี่ซีจะได้แต่งงานกับเซียวเหิงโดยราบรื่นพระจันทร์ลอยขึ้นเหนือยอดต้นหลิวซูอวี่ซีเพิ่งออกจากประตูหลังของจวนอ๋องผิงซี แล้วขึ้นรถม้าของจวนซูด้วยการพยุงของชุ่ยจู“คุณหนู พวกเรากลับดึกขนาดนี้ จะอธิบายท่านพ่อแม่ทัพกับฮูหยินว่าอย่างไรดีเจ้าคะ?” ชุ่ยจูมีท่าทีวิตกกังวลรถม้าค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปเสียงกีบม้าดังกึกก้อง เสียงล้อรถบดกับพื้นกลบเสียงสนทนาของนายบ่าวสารถีไม่ได้ยินอะไรเลยซูอวี่ซียิ้มบาง ๆ “ท่านซื่อจื่อตอบตกลงกับข้าแล้ว ว่าจะไปขอร้องอ๋องผิงซีให้ช่วยถอนหมั้นให้ข้า”“อ๋องผิงซีจะช่วยคุณหนูจริง ๆ หรือเจ้าคะ?”“ข้ากับท่านซื่อจื่อได้เป็นของกันและกันแล้ว อีกทั้งข้าเกิดมาพร้อมดวงชะตาราชินี ท่านอ๋องย่อมเห็นแก่ดวงชะตาของข้าจะต้องช่วยบุตรชายของตนให้ถึงที่สุดแน่”ใจที่กังวลของชุ่ยจูสงบลงไม่น้อย“เช่นนี้ก็ดีที่สุดแล้ว” หากคุณหนูรองต้องแต่งเข้าไปในจวนอ๋องผิงเหยา ชีวิตดี ๆ ของนางก็คงจบสิ้นลงทุกคนต่างรู้ว่าอ๋องผิงเหยาไม่
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 96
"ไม่ยอมแพ้แล้วจะทำเช่นไรได้?"ซูอวิ๋นลังเลเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงพระราชทานการสมรสให้เอง ต่อให้เป็นอ๋องผิงซี ก็คงไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ใช่หรือไม่?"เซียวลู่เซิงกล่าวว่า "เว้นแต่ว่าเสด็จอาและพระชายาจะไปทูลขอด้วยตนเอง"เมื่อพูดถึงตรงนี้ ภาพในอดีตผุดขึ้นมาในหัวของเขา เสียงของเสด็จแม่ดังก้องอยู่ในใจ— 'ยิ่งหญิงงามเพียงใดยิ่งหลอกลวงเก่งเท่านั้น'ในช่วงที่เขายังเป็นองค์รัชทายาท เสด็จแม่ต้องเสียน้ำตาเพราะพระชายาอ๋องผิงซีมากเพียงใด...ดูเหมือนว่าฝ่าบาทจะมีความรู้สึกพิเศษต่อพระชายาอ๋องผิงซี เขาอธิบายความรู้สึกนั้นไม่ได้ แต่รู้แน่ว่า ในใจของฝ่าบาท พระชายาผู้นี้มีความสำคัญไม่น้อยให้เสด็จอาไปขอร้องฝ่าบาทเพื่อเปลี่ยนแปลงราชโองการ ไม่สู้ให้พระชายาของเสด็จอาไปขอร้องเพียงเล็กน้อย ฝ่าบาทก็คงประทานอนุญาตแล้ว"อ๋องผิงซีไปขอร้องฝ่าบาท แล้วฝ่าบาทจะทรงยินยอมจริงหรือ?" ซูอวิ๋นขมวดคิ้วเซียวลู่เซิงพยักหน้า"ไม่ได้! เซียวอวี้กับซูอวี่ซีจะแต่งงานกันไม่ได้เด็ดขาด!"เซียวลู่เซิงมองดูใบหน้าตื่นตระหนกของนาง ก่อนจะรีบคว้ามือนางไว้ "อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจ"ในใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายปะป
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 95
ยิ่งมอง หัวใจยิ่งเต้นแรงแผลเป็นบนใบหน้านี้เริ่มเปลี่ยนแปลงแล้ว อีกไม่นาน เซียวลู่เซิงจะได้กลับมามีใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้งถึงตอนนั้น นางจะได้เห็นกับตาว่าบุรุษที่ช่วยเหลือเก็บศพนางในชาติก่อน เดิมทีแล้วมีโฉมหน้าเป็นเช่นไรไออุ่นหอมละมุนกระทบใบหน้า เซียวลู่เซิงรู้สึกว่ากลิ่นนั้นช่างหอมเหลือเกิน ดวงตาคมปลาบดุจพญาอินทรีเริ่มอ่อนโยนลงซูอวิ๋นสบตากับเขาพอดี นางยิ้มบางเบา “องค์ชาย”เซียวลู่เซิงพึมพำรับในลำคอ แล้วยิ้ม “ในดวงตาของพระชายา ข้าเห็นตัวเอง”ตัวเขาในดวงตาของนาง เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นแต่เขากลบเกลื่อนความรู้สึกต่ำต้อยไว้ได้อย่างแนบเนียน เพียงยิ้มบาง ๆ มองดูสีหน้าของนางที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยซูอวิ๋นยิ้มบาง ๆ ใช้สองมือประคองใบหน้าเขา “หม่อมฉันก็เห็นตัวเองในดวงตาขององค์ชาย”นางครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนกล่าว “นี่ใช่หรือไม่คือคำที่คู่รักกล่าวกันว่า—ในดวงตาของท่านมีข้า ในดวงตาของข้ามีท่าน?”เซียวลู่เซิงอ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะเพราะนางทำให้เขาขบขัน “อืม”ในดวงตาและหัวใจของนาง มีเขาอยู่จริงหรือ?คำตอบของเรื่องนี้ เขาไม่กล้าคิดคำนึง ณ ตอนนี้ แค่นางพูดถ้อยคำหวานหูเช่นนี้กับเขา ก็ถือเป็นวาสนาอ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 94
“องค์ชาย?”ซูอวิ๋นเห็นเขาไม่ตอบ ก็เลยตัดสินใจถามออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆเพราะคืนเข้าหอ เขาเป็นคนกรีดนิ้วตัวเองให้เลือดหยดลงบนผ้าโลหิตพิสุทธิ์ต่อมา หมอหลินก็เคยมาตรวจร่างกายเขาแล้ว แต่กลับให้คำตอบที่กำกวม นางจึงไม่รู้แน่ชัดว่าเซียวลู่เซิงยังมีความสามารถอยู่หรือไม่เซียวลู่เซิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ มุมปากมีรอยยิ้มขัดเขิน ยื่นมือไปกุมมือนางไว้ “อวิ๋นเอ๋อร์รออีกสักระยะเถอะ”ยังต้องรออีกหรือ?“อวิ๋นเอ๋อร์บอกว่าภายในสามเดือน ขาข้าจะกลับมามีความรู้สึกดังเดิม และอีกครึ่งปีข้าจะยืนขึ้นได้ ใช่หรือไม่?”ซูอวิ๋นพยักหน้า “เพคะ” หากแนวทางการรักษาไม่ผิดพลาด และไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางมั่นใจในเรื่องนี้เซียวลู่เซิงกล่าว “เช่นนั้นก็รอให้ข้าหายดีแล้วกัน” รอให้ขาหายดี แล้วค่อยร่วมอภิรมย์ซูอวิ๋นเข้าใจความหมาย ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความกระตือรือร้นของฝ่าบาทและตวนกุ้ยเฟยที่อยากได้หลาน พวกเขาจะรอได้นานขนาดนั้นหรือ?แม้จะมีคำถามในใจ แต่นางก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จะให้นางไปกระชากกางเกงของเซียวลู่เซิง แล้วเป็นฝ่ายเริ่มเองก็กระไรอยู่?แค่คิดก็น่าอายจนแทบต้องแทรกแผ่นดินหนีแล้ว!เพื่อทำลายความกระอักกระอ่วน ซูอ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 93
แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังหลอกลวงได้ต้วนกุ้ยเฟยถอนหายใจ ไม่สนใจอีกแล้วว่านางต้องการอะไร ขอแค่นางให้กำเนิดทายาทให้เซิงเอ๋อร์ได้ก็พอ"ลุกขึ้นเถิด ข้าเชื่อเจ้า" ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนักจนถึงวันนี้ นางเป็นถึงพระสนมที่ได้รับความโปรดปรานที่สุด แต่ก็ยังไม่ได้เป็นฮองเฮา ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะพี่สาวแท้ ๆ ผู้เลอโฉมของนางหรอกหรือ?ซูอวิ๋นลุกขึ้น แล้วนั่งลงตรงที่นั่งต่ำกว่าไม่นานนัก แม่นมกุ้ยกล่าวขึ้นจากด้านนอกว่า "พระชายา หมอหลวงหลี่มาแล้วเพคะ"ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวว่า "เชิญเขาเข้ามา"หลังจากพูดจบ นางก็กล่าวกับซูอวิ๋นว่า "หมอหลวงหลี่มาตรวจชีพจรให้เจ้าเพื่อความสบายใจ"สุขภาพแข็งแรงดีอยู่แล้ว จะตรวจชีพจรเพื่ออะไร?ไม่นานนัก แม่นมกุ้ยก็เดินนำหมอหลวงหลี่เข้ามาหมอหลวงหลี่ดูอายุยังน้อย น่าจะประมาณยี่สิบสองหรือยี่สิบสามปีหลังจากตรวจชีพจรของซูอวิ๋นแล้ว เขากล่าวกับต้วนกุ้ยเฟยว่า "ขอถวายรายงาน พระชายามีสุขภาพแข็งแรงดี ไม่จำเป็นต้องบำรุงเป็นพิเศษพ่ะย่ะค่ะ"ต้วนกุ้ยเฟยเพียงพยักหน้ารับเบา ๆหลังจากหมอหลวงหลี่จากไปแล้ว ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวว่า "ต่อไป หมอหลวงหลี่จะไปที่จวนอ๋องเป็นประจำ เพื่อตรวจชีพ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 92
เซียวลู่เซิงจับมือนางไว้ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม โดยรวมแล้ว พระองค์ทรงอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่งนับตั้งแต่พิการ เขาก็กลายเป็นคนขี้ระแวงมาโดยตลอด แต่บัดนี้ ถึงแม้จะยังคงสงสัยว่าซูอวิ๋นมีเซียวอวี้อยู่ในใจหรือไม่ ก็พยายามเตือนตนเองให้เชื่อนางภาพนี้ตกอยู่ในสายพระเนตรของฮ่องเต้ ทอดพระเนตรเห็นเซิงเอ๋อร์อารมณ์ดีเช่นนี้ พระองค์จึงมิได้ขุ่นเคืองเรื่องที่ตระกูลซูส่งเจ้าสาวมาสลับตัวกันอีกต่อไปเพียงแต่ สิ่งที่พระองค์คาดไม่ถึงคือ ซูอวิ๋นกลับมิได้ขอพระราชทานอภัยโทษให้ซูอวี่ซีเลยเฮ้อ... แม่ทัพเจิ้นหยวน ซูหงเผิงเอ๋ย!บุตรสาวคนโตอย่างซูอวิ๋น มีรูปลักษณ์สง่างามเป็นอย่างยิ่ง ไฉนจึงไม่ได้รับความโปรดปรานในตระกูลซูกัน?เป็นเพราะคำทำนายของนักพรตพเนจรผู้นั้น ที่กล่าวว่าซูอวี่ซีเกิดมาพร้อมชะตาผู้ราชินีกระนั้นหรือ?ในเมื่อเชื่อคำทำนายปานนั้น แล้วเหตุใดจึงไม่เต็มใจให้ธิดาแต่งกับโอรสเพียงองค์เดียวของเขา กลับไปคบหาลับ ๆ กับทายาทแห่งจวนอ๋องผิงซี มีแผนคิดคดอันใด ทุกคนล้วนรู้แจ้งอยู่แก่ใจ!ดังนั้น เมื่อตวนกุ้ยเฟยทรงทูลขออภิเษกเซียวเหิงกับซูอวี่ซี พระองค์จึงตกลงโดยมิได้ลังเลเลยแม้แต่น้อยเซียวเหิงเป็นเชื้อพระ
