LOGINShare
ตอนที่ 9 ของโปรดที่เหมือนกัน
Last Updated:
2025-02-26 00:12:56เช้าวันเสาร์ปิ่นปินัทธ์ตื่นนอนตั้งแต่เช้าเพื่อไปซื้อของสำหรับเตรียมทำอาหารต้อนรับหมอกรัณย์กรซึ่งจะมาทานในตอนเย็น
ส่วนตอนเช้าเธอคุยกับคุณยายแล้วว่าจะซื้อโจ๊กที่ตลาดเข้าไปคุณยายจะได้ไม่ต้องทำอาหารให้เหนื่อยแต่กลางวันก็คุยกันไว้แล้วว่าจะทำเย็นตาโฟทานกัน
หลังจากซื้อของเตรียมทำอาหารครบแล้วหญิงสาวก็แวะที่ร้านประจำร้านหนึ่งเพื่อซื้อซอสสำหรับทำเย็นตาโฟ
“ซื้อของเยอะเลยนะคะครูปิ่น” เจ้าของร้านทักทาย
“ค่ะพี่หนึ่ง ปิ่นซื้อของสดเข้าบ้านทุกวันเสาร์ก็เลยเยอะหน่อย พี่หนึ่งมีซอสเย็นตาโฟไหมคะ”
“มีค่ะ ครูเอากี่ขวดค่ะ”
“ขวดเดียวค่ะ”
เมื่อแม่ค้าเอาซอสมาให้แล้วหญิงสาวก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเองลืมซื้อผักบุ้งสำหรับใส่เย็นตาโฟมาด้วย จะใช้ผักบุ้งที่ซื้อมาผัดก็กลัวจะไม่อร่อย
“พี่หนึ่งมีผักบุ้งสำหรับใส่เย็นตาโฟไหม”
“มีค่ะ เอาซอสเย็นตาโฟผักบุ้งแล้วเอาอะไรอย่างอื่นเพิ่มไหมคะครู”
“เอาแค่นี้ค่ะ เท่าไหร่คะ”
“สามสิบห้าบาทค่ะ คิดแค่ค่าซอสนะคะ ส่วนค่าผักบุ้งพี่ไม่คิดหรอกค่ะ”
“ไม่คิดได้ยังไงล่ะคะ พี่ของซื้อของขายนะ”
“แต่ผักบุ้งพวกนี้พี่ปลูกไว้เองที่กระบะหลังบ้านค่ะ ครูปิ่นเอาไปได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”
“ได้ยังไงกันแบบนี้ปิ่นก็ไม่กล้ามาซื้อของร้านพี่หนึ่งอีกแน่ๆ เลย”
“ทีครูปิ่นยังเลี้ยงขนมลูกสาวพี่อยู่บ่อยๆ เลยนะคะ แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก พี่ได้ข่าวว่าอาทิตย์ที่แล้วออมสินหกล้มหัวแตกเหรอคะ”
“ค่ะพี่หนึ่ง เด็กๆ ไปวิ่งเล่นกันในสนามครูไม่ได้ตามออกไป แต่ตอนนี้หายแล้วค่ะ”
“ข้าวฟ่างเล่าให้ฟังว่าครูเป็นดูแลอย่างดี เลยตอนกลางวันก็ค่อยเอายาให้”
“ออมสินอยู่ที่บ้านกับยายปิ่นกลัวว่าจะกินยาไม่ครบก็เลยให้แม่เขาเอามาส่งไว้ที่โรงเรียนดีกว่า”
“ครูดีอย่างครูปิ่นนี่หายากนะคะ นี่ถ้าน้องชายพี่ยังโสดพี่จะยุให้จีบครูปิ่นแล้ว ทั้งสวยทั้งใจดีกับเด็กๆ แบบนี้ทำไมถึงยังไม่มีแฟนสักทีสงสัย”
“เนื้อคู่ของปิ่นยังไม่เกิดมั้งคะพี่หนึ่ง”
“ไม่แน่นะอาจจะเกิดแล้วแต่คงยังหากันไม่เจอ”
“ปิ่นก็ไม่รู้ว่าเขาไปหาแฟนกันที่ไหนนะคะ”
“ครูปิ่นต้องออกมาเที่ยวบ้างสิคะ เลิกงานแล้วกลับบ้านไปอยู่กับคุณยายแบบนั้นผู้ชายที่ไหนเขาจะรู้เหรอคะว่ามีเพชรเม็ดงามซ่อนอยู่”
“ปิ่นว่าถ้าเป็นเนื้อคู่เราจริงๆ เดี๋ยวก็หากันเจอเองค่ะ ปิ่นขอตัวก่อนนะคะสั่งโจ๊กไว้ค่ะ เดี๋ยวแม่ค้าจะคิดว่าปิ่นกลับบ้านไปแล้ว”
เมื่อกลับมาถึงบ้านปิ่นปินัทธ์ก็เอาของสดใส่ตู้จากนั้นก็เทโจ๊กใส่ชามและเดินไปถามคุณยายที่กำลังรดน้ำอยู่หน้าบ้าน
“ยายขามากินโจ๊กได้แล้วค่ะ กำลังร้อนๆ เลยค่ะ เข้าไปกินก่อนดีกว่าเดี๋ยวต้นไม้ตรงนี้ปิ่นมารดเองค่ะ”
“อีกนิดเดียวก็จะรู้เสร็จแล้วปิ่นเข้าไปรอข้างในเลย”
“ก็ได้ค่ะ ยายรดเสร็จแล้วเอาสายยางทิ้งไว้ตรงนี้นะคะ เดี๋ยวปิ่นออกมาเก็บเอง”
“ได้จ้ะ”
หลังจากรดน้ำต้นไม้เสร็จแล้วคุณยายละมัยก็เดินตามหลานสาวเข้าไปในบ้าน
ทานอาหารเช้าเสร็จปิ่นปินัทธ์ขอตัวไปนั่งทำใบงานเพราะนอกจากเธอจะทำใบงานไปสอนนักเรียนที่โรงเรียนแล้วเธอยังทำไฟล์ใบงานจำหน่ายให้กับครูที่สนใจอีกด้วย
หญิงสาวนั่งทำงานจนกระทั่งใกล้เวลาอาหารกลางวันก็ออกมาทำเย็นตาโฟทานและกลับเข้าไปทำงานอีกจนกระทั่งถึงเวลาบ่ายสามก็ออกจากห้องเพื่อมาช่วยคุณยายทำอาหารไว้รอหมอกรัณย์กร
“น่ากินมากๆ เลยค่ะ ยายสงสัยเย็นนี้ปิ่นจะต้องกินข้าวหลายจานแน่ๆ”
“ยายก็ไม่รู้นะว่าน่ากินของเราหมอเขาจะกินได้หรือเปล่าอาหารทั่วไปแบบนี้”
“ทำไมยายถึงคิดว่าหมอเขาจะกินไม่ได้ล่ะคะ”
“คนเราถูกเลี้ยงดูมาต่างกันของที่เราบอกอร่อยเขาอาจจะไม่อร่อยก็ได้”
“แต่ยายของปิ่นทำอะไรก็อร่อยค่ะ ปิ่นคิดว่าหมอจะต้องชอบฝีมือยายแน่ๆ ค่ะ”
หลังจากช่วยยายทำอาหารเสร็จในเวลาเกือบจะห้าโมง ปิ่นปินัทธ์ก็เขาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะเหนียวตัวไปหมดเธอสวมกางเกงผ้าขายาวกับเสื้อเชิ้ตแขนกุดแล้วออกมานั่งดูทีวีอยู่กับคุณยาย
เมื่อใกล้ถึงเวลานัดหมอกรัณย์กรก็โทรเข้ามา
“ถึงไหนแล้วคะหมอ”
“ตอนนี้ผมอยู่หน้าปากซอยกำลังงงๆ อยู่ผมต้องขับรถไปทางไหนนะต่อครับ”
“คุณหมอตรงเข้ามาเรื่อยๆ ค่ะ อย่าขับเร็วนะคะซอยมันแคบบางทีก็มีมอเตอร์ไซค์เข้าออกค่ะ พอมาถึงทางแยกเล็กที่มีดอกไม้สีเหลืองหมอก็เลี้ยวเข้ามาในซอยเลยค่ะ บ้านปิ่นอยู่ซ้ายมือหลังที่เจ็ดเดี๋ยวปิ่นจะออกไปยืนรอที่หน้าบ้านนะคะ”
“หมอมาแล้วเหรอปิ่นค่ะ เขากำลังเข้ามาในซอยแต่น่าจะงงกับเส้นทางอยู่เดี๋ยวปิ่นยื่นไปรอรับที่หน้าบ้านนะคะ”
ปิ่นปินัทธ์ออกยืนรอที่หน้าบ้านเมื่อเห็นรถยุโรปสีดำแล่นเข้ามาเธอก็โบกมือให้ เพราะมั่นใจว่าจะเป็นรถของคุณหมอเนื่องจากในซอยนี้ไม่มีใครใช้รถยนต์เลยนอกจากบ้านของเธอเพียงหลังเดียวเท่านั้น
ชายหนุ่มจอดรถหน้ารั้วและเปิดประตูลงมาพร้อมกับกระเช้าผลไม้อีกหนึ่งใบ
“สวัสดีค่ะหมอ”
“สวัสดีครับปิ่น”
“หมอเอาอะไรมาคะ”
“ผลไม้ครับ เอามาฝากคุณยาย”
“ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะ”
“ก็ผมมาทานข้าวที่นี่จะไม่เอาอะไรเลยมันก็น่าเกลียด”
“เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ หมอหิวหรือยังคะ” หญิงสาวชวนคุย
“หิวมากๆ เลยครับวันนี้กินข้าวตอนสิบโมงจากนั้นก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย”
“งานยุ่งเหรอคะ”
“นิดหน่อยครับพอดีมีเคสที่น่าสนใจอาจารย์หมอก็เลยโทรตามให้ไปดูที่โรงพยาบาล”
“ปิ่นนึกว่าวันเสาร์หมอจะได้หยุดทั้งวัน”
“ไม่หรอกครับตอนเช้าไปราวน์คุณไข้แต่ในกรณีนี้ที่อาจารย์หมอโทรตามเราจะไม่ไปก็ได้แต่ผมเห็นว่ามันน่าสนใจเลยเข้าไปดูครับ”
ชายหนุ่มเดินตามปิ่นปินัทธ์เข้ามาในบ้านเขาเห็นหญิงสูงวัยนั่งอยู่บนโซฟาก็ยิ้มทักทาย ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็ยกมือไหว้
“สวัสดีครับคุณยาย”
“สวัสดีจ้ะ นี่ใช่มั๊ยคุณหมอที่หนูที่ปิ่นเล่าให้ยายฟัง”
“ค่ะยายหมอชื่อหมอรัณย์ค่ะ”
“ผมขอมาทานข้าวบ้านคุณยายสักมื้อนะครับ”
“ตามสบายเลยจ้ะ หมอหิวหรือยังล่ะ จะกินข้าวเลยไหม”
“ดีเหมือนกันครับยาย ผมหิวมากๆ”
“กับข้าวบ้านยายอาจจะเป็นกับข้างง่ายๆ นะไม่รู้หมอจะกินได้ไหม”
“ผมกินง่ายครับยาย”
หญิงสาวพากรัณย์กรเดินตามคุณยายไปยังห้องครัวที่อยู่ติดกับห้องรับแขก
“ผมขอล้างมือก่อนนะครับ” เมื่อชายหนุ่มล้างมือเสร็จก็มานั่งฝั่งตรงข้ามกับปิ่นปินัทธ์
“น่ากินจังเลยครับยาย มีปลาช่อนผัดคื่นช่ายกับหมูทอดของโปรดผมด้วย”
“คุณหมอชอบเหรอคะ”
“ครับผมชอบมากเลย”
“ใช่ครับผมชอบกินมากแต่ไม่ได้กินนานแล้วเพราะร้านอาหารตามสั่งเขาไม่ค่อยทำเมนูนี้”
“ถ้าคุณหมอชอบเดี๋ยวยายตักแบ่งเอาไปให้กินด้วยดีไหม”
“ไม่เป็นไรครับยายผมมากินแค่นี้ก็เกรงใจมากแล้ว”
“จะต้องเกรงใจกันทำไมล่ะ ปิ่นเล่าให้ฟังว่าหมอช่วยออมสินยายก็ขอบคุณมากๆ ถ้าอยากกินอีกก็บอกยายนะ เพราะหนูปิ่นก็ชอบกินเหมือนกัน”
“เหรอครับ บังเอิญจัง”
“ค่ะ ปิ่นชอบกินมากๆ”
Related chapters
หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 10 ไม่ปฏิเสธก็คือตกลง
จากเลี้ยงอาหารมื้อเย็นเพื่อเป็นการขอบคุณที่หมอกรัณย์กรช่วยเขียนประวัติให้ในครั้งนั้น ตอนนี้หมอกรัณย์กรก็ได้กลายเป็น แขกประจำที่มักจะแวะเวียนมาทานอาหารที่บ้านของปิ่นปินัทธ์บ่อยๆ จนคุณยายละมัยเริ่มสงสัยว่าทั้งสองคนกำลังคบกัน“เขาก็แค่มากินข้าวเองค่ะยาย ไม่มีอะไรหรอก” ปิ่นปินัทธ์ตอบเมื่อถูกถามว่าตอนนี้กำลังคบกับหมอกรัณย์กรหรือเปล่า“แต่ปกติยายไม่เห็นหนูพาเพื่อนที่ไหนมากินข้าวที่บ้านนะ”“ก็เพื่อนส่วนใหญ่เขาเป็นคนแถวนี้นี่คะยาย เลิกงานเขาก็กลับบ้าน แต่หมอเขาเป็นคนกรุงเทพไม่ค่อยมีเพื่อนที่นี่เท่าไหร่”“แต่ยายว่าหมอเขาต้องจีบหลานสาวของยายแน่ๆ เลยนะ”“ไม่หรอกค่ะยายปิ่นก็แค่ครูธรรมดาคนหนึ่งคนอย่างหมอเขาต้องมีแฟนเป็นหมอด้วยกันสิคะ”“ทำไมเป็นคิดแบบนั้นล่ะลูก”“ก็มันจริงนี่คะส่วนใหญ่หมอก็จะเป็นแฟนกับหมอหรือไม่ก็เป็นแฟนกับเภสัชหรือพยาบาล พวกเขาทำงานลักษณะเดียวกันคุยกันรู้เรื่องมากกว่าค่ะ”“เท่าที่ยายสังเกตยายว่าหมอรัณย์เขาต้องชอบหลานสาวของยายแน่ แล้วถ้าเกิดมันเป็นแบบนั้นจริงปิ่นคิดว่ายังไงล่ะ”“ปิ่นไม่กล้าคิดหรอกค่ะยาย”“ปิ่นตอบว่าไม่กล้าคิดแสดงว่าเคยคิดใช่ไหมล่ะ”“มันก็มีนิดหน่อยค่ะยาย หมอเขาเป็น
Last Updated : 2025-02-26หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 1 เรื่องวุ่นวัยรุ่นเก้าขวบ
“ครูปิ่นคร้าบ ครูปิ่นคร้าบ ช่วยด้วย ช่วยออมสินด้วย ออมสินล้มหัวมีแต่เลือดเลยครับ” ไออุ่นเด็กชายวัยเก้าขวบวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องเรียนในเวลาสิบห้านาฬิกา“อะไรนะไออุ่น ค่อยๆ พูดแล้วนั่นทำไมเสื้อมีแต่เลือด” คุณครูสาวถามด้วยความตกใจ“ออมสินครับครูปิ่น ออมสินล้มหัวมีแต่เลือดเต็มเลย” เด็กชายตอบพร้อมกับหอบเหนื่อย“แล้วล้มอยู่ที่ไหน ไออุ่นพาครูไปหน่อย”“ล้มที่สนามฟุตบอลครับครูปิ่นครูต้องไปช่วยออมสินนะครับ”“ไออุ่นนำครูไปเลย”ปิ่นปินัทธ์ครูสาววัยยี่สิบห้าปีบอกกับลูกศิษย์ก่อนจะรีบวางการบ้านที่กำลังตรวจอยู่แล้ววิ่งตามเด็กชายไออุ่นไปยังบริเวณสนามฟุตบอลซึ่งตอนนี้เด็กๆ หลายคนกำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่จนมองไม่เห็นว่าตรงกลางนั้นคืออะไร“หลบหน่อย ครูปิ่นมาแล้ว” ไออุ่นตะโกนบอกเพื่อนก่อนที่ตัวเองจะวิ่งมาถึงเมื่อเด็กๆ กระจายตัวกันออกแล้วปิ่นปินัทธ์ก็เห็นว่าตอนนี้เด็กชายออมสินนักเรียนห้องของเธอนั่งอยู่บนพื้นและกำลังร้องไห้ เสื้อนักเรียนสีขาวเปื้อนเลือดเต็มไปหมด“ออมสินเป็นอะไร เจ็บตรงไหน เอามือออกก่อนนะขอครูดูหน่อย” คุณครูสาวพยายามจะดึงมือออกแต่เด็กชายออมสินก็ไม่ยอมปล่อยมือของตนเอง“มันมีแต่เลือดเลยครับ
Last Updated : 2025-02-26หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 2 มันผิดนะครับ
เมื่อวางสายจากมารดาของเด็กชายออมสินแล้วปิ่นปินัทธ์ก็รีบขึ้นไปยังห้องฉุกเฉินซึ่งตอนนี้พยาบาลกำลังช่วยกันทำความสะอาดแผลของออมสินที่ยังร้องไห้ไม่หยุด“แผลลึกไหมคะคุณพยาบาล”“ไม่ลึกค่ะแต่อาจจะต้องเย็บเดี๋ยวเราจะตามหมอให้นะคะ”“ไม่ทราบว่าน้องโดนอะไรมาคะ”“น้องหกล้มหัวกระแทกก้อนหินค่ะ”ขณะที่พยาบาลกำลังทำความสะอาดแผลบนศีรษะหมอประจำห้องฉุกเฉินก็เข้ามาพอดี“หัวเด็กไปโดนอะไรมาครับ”“หกล้มกระแทกก้อนหินค่ะ”“หมอขอดูแผลหน่อยนะครับ” คุณหมอหนุ่มเดินไปตรวจแผลแล้วบอกพยาบาลให้เตรียมอุปกรณ์เย็บแผลไว้รอ“แผลเปิดแต่ไม่ลึกมากคงต้องเย็บนะครับ ผู้ปกครองเซ็นชื่อแล้วใช่ไหมครับ”“ฉันไม่ใช่ผู้ปกครองค่ะ ฉันเป็นครู”เสียงที่ตอบฟังอ่อนหวานจนคุณหมอหนุ่มที่กำลังดูแผลอยู่รีบหันหน้ามามอง ผู้หญิงคนนี้นอกจากจะเสียงหวานแล้วใบหน้าเธอก็ยังสวยหวานมากๆ อีกด้วย เธอคือผู้หญิงในสเปกของเขาชัดๆ“คุณครูเหรอครับ” เขาถามแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร“ค่ะ”“แล้วผู้ปกครองของเด็กจะมาถึงเมื่อไหร่”“คงอีกสักพักค่ะ ให้ฉันเซ็นชื่อแทนได้ไหม”“ได้ครับ ถ้าเซ็นชื่อแล้วก็รอด้านนอกก่อนก็ได้”“ไม่เอาผมไม่อยากอยู่คนเดียว ครูปิ่นอย่าไปไหนนะ ห้ามทิ้งผมไป
Last Updated : 2025-02-26หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 3 เด็กกับการหกล้มมันของคู่กัน
คุณครูสาวไม่รู้จะหาทางออกยังไงเธอจะจ่ายค่ารักษาให้ก็ได้แต่แม่ของออมสินก็คงไม่ยอม“ครูเคยทำแบบนี้บ่อยไหมครับ”“ไม่เลยค่ะปกติเราก็จะบอกไปตามตรงว่ากรณีไหนจะสามารถเบิกได้กรณีไหนผู้ปกครองต้องจ่ายเอง แต่กับเด็กคนนี้ครูขอเป็นกรณีพิเศษได้ไหมคะ”“ทำไมถึงขอให้เด็กคนนี้เป็นกรณีพิเศษ ครูไม่กลัวว่าขอให้คนนี้ได้แล้วคนอื่นจะทำตามอย่างเหรอ”“หมอคงมองว่าครูเป็นคนไม่ดีไม่ซื่อสัตย์ใช่ไหม แต่ออมสินเขาอยู่กับแม่และยายแก่ๆ แม่เขารับจ้างอ้อยค่าแรงวันหนึ่งไม่ถึงห้าร้อย ถ้าเอาเงินมารักษาแบบนี้เห็นทีจะลำบาก”“น่าเห็นใจเหมือนกันนะครับ”“ถ้างั้นคุณหมอไม่ช่วยครูจะจ่ายค่ารักษาให้เองก็ได้ค่ะ” แม้ว่าเงินเดือนจะไม่มากแต่มันก็คงมากว่ารายได้ของมารดาเด็กนักเรียนกรัณย์กรไม่เคยเจอกรณีแบบนี้มาก่อนเขาเองก็สงสารและเห็นใจเธออยู่มากแต่เรื่องที่จะทำมันก็เป็นเรื่องที่ผิด“ครูรอผมสักครู่นะครับ”คุณหมอหนุ่มบอกกับคุณครูก่อนที่ตัวเองจะเดินออกมานอกห้องตรวจ“พี่ต่ายครับผมมีเรื่องถามหน่อยครับ” กรัณย์กรเดินมาหาหัวหน้าพยาบาลประจำแผนกฉุกเฉิน“มีอะไรคะหมอ”คุณหมอหนุ่มเล่าเรื่องที่เขาคุยกับคุณครูในห้องตรวจให้กับพี่หัวหน้าพยาบาลฟังอย่างละเอ
Last Updated : 2025-02-26หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 4 หลานรักของยาย
“ครูเข้าใจค่ะคุณแม่ ครูก็เลยคุยกับหมอให้แล้วเดี๋ยวคุณแม่พาออมสินกลับบ้านได้เลย”“แล้วพรุ่งนี้ออมสินต้องมาโรงเรียนไหมคะครู”“คุณหมอบอกว่าแผลที่ศีรษะไม่ได้เป็นอะไรมากแต่ถ้ามีไข้หรือปวดแผลมากๆ ออมสินจะหยุดอยู่บ้านก็ได้” เธอบอกตามที่ได้รับฟังมาจากพยาบาล“คือแม่ต้องไปทำงานออมสินต้องอยู่บ้านกับยายค่ะ แม่กลัวว่ายายจะเอายาให้ออมสินไม่ถูกเพราะยายแกอ่านหนังสือไม่ออกค่ะ ถ้าจะให้หยุดงานแม่ก็เอาเงินค่าจ้างของเขามาแล้ว” ท่าทางวิตกกังวลของผู้เป็นมารดาทำให้ปิ่นปินัทธ์เห็นใจและคิดว่าตนเองจะอยู่เฉยกับเรื่องนี้ไม่ได้“เอาอย่างนี้ก็ได้ค่ะ คุณแม่ให้ออมสินมาที่โรงเรียนเอายามาด้วยนะคะเดี๋ยวครูจะช่วยดูให้ แล้วตอนเย็นคุณครูจะพามาล้างแผลและจะพาไปส่งที่บ้าน”“เกรงใจคุณครูจังเลยค่ะ เรื่องล้างแผลเลิกงานแล้วแม่พาออมสินมาเองก็ได้นะคะ”“ต้องเกรงใจอะไรกันล่ะคะแม่ เพราะยังไงเวลาครูกลับบ้านก็ต้องผ่านบ้านออมสินอยู่แล้วใช่ไหม” เธอหันมาถามลูกศิษย์“ใช่ครับ บ้านครูปิ่นเลยไปข้างในบ้านเรา” เด็กชายออมสินจำได้ว่าเพราะเธอเคยเล่าให้ฟังว่าทุกครั้งว่ากลับจากโรงเรียนก็จะผ่านบ้านของเด็กชาย“แม่ไม่รู้จะขอบคุณคุณครูยังไงเลย”“ไม่เป็นไ
Last Updated : 2025-02-26หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 5 อยากเจอครูของคนไข้
กรัณย์กรตรวจผู้ป่วยในห้องฉุกเฉินจนกระทั่งถึงเวลาห้าทุ่มจึงได้นั่งพักเหนื่อย เขานั่งอยู่หน้าจอเปิดคอมพิวเตอร์และดึงประวัติของเด็กชายออมสินขึ้นมาดูอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะติดใจเรื่องการทำประวัติแต่เพราะเขาอยากได้เบอร์โทรศัพท์ของคุณครูสาวที่ชื่อปิ่นปินัทธ์มากกว่า เพราะตั้งแต่ย้ายมาเป็นแพทย์ใช้ทุนที่นี่สองปีกว่าก็เขายังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่สวยและถูกใจเท่ากับคุณครูคนนี้มาก่อนชายหนุ่มยังต้องประจำอยู่ที่โรงพยาบาลนี้อีกครึ่งปี ถ้าหากระหว่างนี้เขาจะลองคบหากับเธอมันคงพอจะมีทางเป็นไปได้เท่าที่สังเกตดูเขาคิดว่าหญิงสาวคนนี้น่าจะยังไม่มีแฟนเพราะถ้าไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ตอบรับการนัดเลี้ยงข้าวของเขาไว้ง่ายๆ แบบนี้กรัณย์กรบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของของเธอลงเครื่องของตัวเองไว้และลังเลว่าจะแอดไลน์ไปดีหรือเปล่าแต่คิดว่าจะรอเจอเธอพรุ่งนี้แล้วค่อยขออนุญาตแอดไลน์เพราะตอนนี้มันก็เป็นเวลาดึกมากแล้วเขาบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของลงเสร็จแล้วหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อกาวน์โดยไม่ทันสังเกตว่ามือตัวเองเผลอกดเธอออก“หมอคะมีคนไข้ฉุกเฉินมากค่ะ” เสียงพยาบาลสาวทำให้เขาไม่ได้ยินเสียงปลายสายที่ตอบรับผู้ป่วยรายนี้มีอาการ ปวดท้องเกร
Last Updated : 2025-02-26หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 6 เขาไม่เรียกโชคดีหรอกค่ะ
กรัณย์กรเดินวนอยู่หน้าห้องตรวจฉุกเฉินจนถึงเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาก็เห็นปิ่นปินัทธ์เดินมากับเด็กชายออมสิน“สวัสดีครับคุณหมอ” เด็กชายออมสินรีบยกมือไหว้คุณหมอคนที่เย็บแผลให้กับตนเองเมื่อวาน“เป็นไงบ้างครับออมสิน เจ็บแผลอยู่ไหม”“เจ็บนิดหน่อยครับ”“สวัสดีครับครูปิ่น”“สวัสดีค่ะหมอ” ปิ่นปินัทธ์ยกมือไหว้ทำให้เขารีบยกมือรับไหว้แทบไม่ทัน“ครูไม่ต้องไหวผมหรอกครับผมยังไม่อยากแก่”“ค่ะ ปิ่นขอตัวพาออมสินไปทำแผลก่อนนะคะ”“ผมก็จะเข้าไปดูเหมือนกันอยากรู้ว่าแผลที่เย็บไปเมื่อวานเป็นยังไงบ้าง”“ค่ะหมอ”หญิงสาวส่งบัตรนัดทำแผลให้กับผู้ช่วยพยาบาลจากนั้นก็พอออมสินไปนอนบนเตียงให้พยาบาลล้างแผล“แผลติดดีนะคะหมอ พี่ว่าไม่ต้องมาล้างทุกวันก็ได้มั้งคะ”“ถ้างั้นล้างพรุ่งนี้อีกวันก็ได้ครับแล้วก็มาอีกทีวันตัดไหมเลย”“จะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” ปิ่นปินัทธ์ถามเพราะเธอไม่ค่อยมีความรู้เรื่องนี้“ไม่หรอกหรอกครับ แต่ถ้าระหว่างนี้มีไข้หรือเลือดซึมก็ต้องพามาครับ”“เจ็บไหม” กรัณย์กรถามเด็กชายที่วันนี้นั่งนอนนิ่งให้พยาบาลทำแผลไม่ได้งอแงอย่างเมื่อวาน“ไม่เจ็บครับ”“ตั้งแต่กลับไปบ้านเมื่อวานล่ะเจ็บไหม”“เมื่อคืนเจ็บครับ” เด็กชายนึกอยู่นานก
Last Updated : 2025-02-26หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 7 แบ่งเวลา
“แต่เด็กเขาหกล้มเองไม่ใช่เหรอครับ”“ใช่ค่ะแต่เด็กก็อยู่ในความรับผิดชอบของครู ตราบใดที่พ่อแม่เขายังไม่มารับก็เป็นหน้าที่ของครูค่ะ” ปิ่นปินัทธ์คิดว่าสิ่งที่ตนเองทำอยู่มันถูกต้องแล้ว ถ้าเธอดูแลนักเรียนดีกว่านี้ออมสินก็คงจะไม่เจ็บตัว“แต่ผมว่ามันไม่ใช่ความผิดของครูนะครับ เด็กก็ต้องซนเป็นธรรมดาอย่าคิดมากเลย หรือที่ปิ่นพูดแบบนี้เพราะแม่เขาหรือเปล่า”“เปล่าค่ะ แม่ของออมสินเขาเข้าใจค่ะ แต่ปิ่นรู้สึกผิดนิดหน่อยแค่นั้นเองค่ะ”“ผมว่าปิ่นทำดีที่สุดแล้วนะครับ”“ขอบคุณค่ะที่เข้าใจปิ่น”“เป็นครูนี่เหนื่อยเหมือนกันนะครับ”“แต่ปิ่นว่าคงเหนื่อยไม่เท่าหมอหรอกนะคะ ครูมีหน้าที่แค่สอนหนังสือและดูแลเด็กเอง ไม่เหมือนหมอที่ต้องรับผิดชอบชีวิตด้วย หมอทำงานหนักมากกว่าครูเยอะเลยค่ะ”“มันก็ถูกครับหมอเป็นอาชีพที่ทำงานหนักจริงๆ”“แต่คนก็ยังอยากเป็นหมอกันเยอะนะคะ”“ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”“น่าจะเพราะรายได้ดีและดูมีเกียรติมั้งคะ”“ผมว่าทุกอาชีพก็มีเกียรติเหมือนกันนะครับ ผมว่าการเป็นครูไม่ง่ายเลยนะครับ ถ้าไม่มีครูดีๆ สอนมาตั้งแต่เด็กๆ ผมจะโตมาเป็นหมอได้ยังไงจริงๆ แล้วผมว่าอาชีพครูเป็นอาชีพที่น่าชื่นชมและมีเกียรติมากอาช
Last Updated : 2025-02-26
Latest chapter
หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 10 ไม่ปฏิเสธก็คือตกลง
จากเลี้ยงอาหารมื้อเย็นเพื่อเป็นการขอบคุณที่หมอกรัณย์กรช่วยเขียนประวัติให้ในครั้งนั้น ตอนนี้หมอกรัณย์กรก็ได้กลายเป็น แขกประจำที่มักจะแวะเวียนมาทานอาหารที่บ้านของปิ่นปินัทธ์บ่อยๆ จนคุณยายละมัยเริ่มสงสัยว่าทั้งสองคนกำลังคบกัน“เขาก็แค่มากินข้าวเองค่ะยาย ไม่มีอะไรหรอก” ปิ่นปินัทธ์ตอบเมื่อถูกถามว่าตอนนี้กำลังคบกับหมอกรัณย์กรหรือเปล่า“แต่ปกติยายไม่เห็นหนูพาเพื่อนที่ไหนมากินข้าวที่บ้านนะ”“ก็เพื่อนส่วนใหญ่เขาเป็นคนแถวนี้นี่คะยาย เลิกงานเขาก็กลับบ้าน แต่หมอเขาเป็นคนกรุงเทพไม่ค่อยมีเพื่อนที่นี่เท่าไหร่”“แต่ยายว่าหมอเขาต้องจีบหลานสาวของยายแน่ๆ เลยนะ”“ไม่หรอกค่ะยายปิ่นก็แค่ครูธรรมดาคนหนึ่งคนอย่างหมอเขาต้องมีแฟนเป็นหมอด้วยกันสิคะ”“ทำไมเป็นคิดแบบนั้นล่ะลูก”“ก็มันจริงนี่คะส่วนใหญ่หมอก็จะเป็นแฟนกับหมอหรือไม่ก็เป็นแฟนกับเภสัชหรือพยาบาล พวกเขาทำงานลักษณะเดียวกันคุยกันรู้เรื่องมากกว่าค่ะ”“เท่าที่ยายสังเกตยายว่าหมอรัณย์เขาต้องชอบหลานสาวของยายแน่ แล้วถ้าเกิดมันเป็นแบบนั้นจริงปิ่นคิดว่ายังไงล่ะ”“ปิ่นไม่กล้าคิดหรอกค่ะยาย”“ปิ่นตอบว่าไม่กล้าคิดแสดงว่าเคยคิดใช่ไหมล่ะ”“มันก็มีนิดหน่อยค่ะยาย หมอเขาเป็น
หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 9 ของโปรดที่เหมือนกัน
เช้าวันเสาร์ปิ่นปินัทธ์ตื่นนอนตั้งแต่เช้าเพื่อไปซื้อของสำหรับเตรียมทำอาหารต้อนรับหมอกรัณย์กรซึ่งจะมาทานในตอนเย็นส่วนตอนเช้าเธอคุยกับคุณยายแล้วว่าจะซื้อโจ๊กที่ตลาดเข้าไปคุณยายจะได้ไม่ต้องทำอาหารให้เหนื่อยแต่กลางวันก็คุยกันไว้แล้วว่าจะทำเย็นตาโฟทานกันหลังจากซื้อของเตรียมทำอาหารครบแล้วหญิงสาวก็แวะที่ร้านประจำร้านหนึ่งเพื่อซื้อซอสสำหรับทำเย็นตาโฟ“ซื้อของเยอะเลยนะคะครูปิ่น” เจ้าของร้านทักทาย“ค่ะพี่หนึ่ง ปิ่นซื้อของสดเข้าบ้านทุกวันเสาร์ก็เลยเยอะหน่อย พี่หนึ่งมีซอสเย็นตาโฟไหมคะ”“มีค่ะ ครูเอากี่ขวดค่ะ”“ขวดเดียวค่ะ”เมื่อแม่ค้าเอาซอสมาให้แล้วหญิงสาวก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเองลืมซื้อผักบุ้งสำหรับใส่เย็นตาโฟมาด้วย จะใช้ผักบุ้งที่ซื้อมาผัดก็กลัวจะไม่อร่อย“พี่หนึ่งมีผักบุ้งสำหรับใส่เย็นตาโฟไหม”“มีค่ะ เอาซอสเย็นตาโฟผักบุ้งแล้วเอาอะไรอย่างอื่นเพิ่มไหมคะครู”“เอาแค่นี้ค่ะ เท่าไหร่คะ”“สามสิบห้าบาทค่ะ คิดแค่ค่าซอสนะคะ ส่วนค่าผักบุ้งพี่ไม่คิดหรอกค่ะ”“ไม่คิดได้ยังไงล่ะคะ พี่ของซื้อของขายนะ”“แต่ผักบุ้งพวกนี้พี่ปลูกไว้เองที่กระบะหลังบ้านค่ะ ครูปิ่นเอาไปได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”“ได้ยังไงกันแบบนี้ปิ่นก็
หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 8 นึกว่าจะได้เจอกัน
หลังจากที่โทรศัพท์คุยกับปิ่นปินัทธ์ทุกคืน วันนี้กรัณย์กรก็รู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้เจอเธออีกครั้ง เพราะเธอบอกเขาว่าวันนี้จะต้องพาลูกศิษย์มาตัดไหมที่โรงพยาบาลชายหนุ่มตรวจคนไข้คนอื่นเสร็จแล้วก็นั่งรอว่าเมื่อไหร่หญิงสาวจะเดินเข้ามา แต่กรัณย์กรก็ต้องผิดหวังเพราะวันนี้คนที่พาออมสินมาตัดไหมเป็นมารดาของเด็กชายแทนที่จะเป็นคุณครูปิ่นปินัทธ์“สวัสดีครับคุณหมอ / สวัสดีค่ะคุณหมอ” ออมสินและมารดายกมือไหว้“สวัสดีครับ น้องเป็นยังไงบ้างครับคุณแม่มีอาการผิดปกติอะไรไหม”“ไม่มีค่ะ”“หมอขอดูแผลหน่อยนะครับ”กรัณย์กรตรวจบาดแผลแล้วก็เห็นว่าแผลติดสนิทดีชายหนุ่มตัดไหมออกทั้งหมดจากนั้นก็ปิดพลาสเตอร์กันน้ำไว้อย่างเดิม“อย่าเพิ่งให้แผลโดนน้ำนะครับ รอให้ครบสามวันก่อนแล้วค่อยแกะพลาสเตอร์ออก”“แล้วต้องมาทำแผลอีกมั้ยคะ”“ไม่แล้วครับระหว่างนี้ก็ดูว่ามีเลือดซึมออกมาจากพลาสเตอร์ที่ปิดไว้หรือเปล่าถ้ามีอาการผิดปกติหรือรู้สึกว่าบริเวณแผลบวมขึ้นหรือมีไข้ก็ให้มาหาหมอ”“ขอบคุณมากค่ะหมอ”“ไม่วิ่งซนอีกแล้วนะครับออมสิน”“ครับคุณหมอ”“วันนี้แม่พาน้องกลับบ้านได้เลยนะครับ”“มีค่าใช้จ่ายอะไรหรือเปล่าคะคุณหมอ”“ไม่มีครับเดี๋ยวพยาบา
หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 7 แบ่งเวลา
“แต่เด็กเขาหกล้มเองไม่ใช่เหรอครับ”“ใช่ค่ะแต่เด็กก็อยู่ในความรับผิดชอบของครู ตราบใดที่พ่อแม่เขายังไม่มารับก็เป็นหน้าที่ของครูค่ะ” ปิ่นปินัทธ์คิดว่าสิ่งที่ตนเองทำอยู่มันถูกต้องแล้ว ถ้าเธอดูแลนักเรียนดีกว่านี้ออมสินก็คงจะไม่เจ็บตัว“แต่ผมว่ามันไม่ใช่ความผิดของครูนะครับ เด็กก็ต้องซนเป็นธรรมดาอย่าคิดมากเลย หรือที่ปิ่นพูดแบบนี้เพราะแม่เขาหรือเปล่า”“เปล่าค่ะ แม่ของออมสินเขาเข้าใจค่ะ แต่ปิ่นรู้สึกผิดนิดหน่อยแค่นั้นเองค่ะ”“ผมว่าปิ่นทำดีที่สุดแล้วนะครับ”“ขอบคุณค่ะที่เข้าใจปิ่น”“เป็นครูนี่เหนื่อยเหมือนกันนะครับ”“แต่ปิ่นว่าคงเหนื่อยไม่เท่าหมอหรอกนะคะ ครูมีหน้าที่แค่สอนหนังสือและดูแลเด็กเอง ไม่เหมือนหมอที่ต้องรับผิดชอบชีวิตด้วย หมอทำงานหนักมากกว่าครูเยอะเลยค่ะ”“มันก็ถูกครับหมอเป็นอาชีพที่ทำงานหนักจริงๆ”“แต่คนก็ยังอยากเป็นหมอกันเยอะนะคะ”“ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”“น่าจะเพราะรายได้ดีและดูมีเกียรติมั้งคะ”“ผมว่าทุกอาชีพก็มีเกียรติเหมือนกันนะครับ ผมว่าการเป็นครูไม่ง่ายเลยนะครับ ถ้าไม่มีครูดีๆ สอนมาตั้งแต่เด็กๆ ผมจะโตมาเป็นหมอได้ยังไงจริงๆ แล้วผมว่าอาชีพครูเป็นอาชีพที่น่าชื่นชมและมีเกียรติมากอาช
หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 6 เขาไม่เรียกโชคดีหรอกค่ะ
กรัณย์กรเดินวนอยู่หน้าห้องตรวจฉุกเฉินจนถึงเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาก็เห็นปิ่นปินัทธ์เดินมากับเด็กชายออมสิน“สวัสดีครับคุณหมอ” เด็กชายออมสินรีบยกมือไหว้คุณหมอคนที่เย็บแผลให้กับตนเองเมื่อวาน“เป็นไงบ้างครับออมสิน เจ็บแผลอยู่ไหม”“เจ็บนิดหน่อยครับ”“สวัสดีครับครูปิ่น”“สวัสดีค่ะหมอ” ปิ่นปินัทธ์ยกมือไหว้ทำให้เขารีบยกมือรับไหว้แทบไม่ทัน“ครูไม่ต้องไหวผมหรอกครับผมยังไม่อยากแก่”“ค่ะ ปิ่นขอตัวพาออมสินไปทำแผลก่อนนะคะ”“ผมก็จะเข้าไปดูเหมือนกันอยากรู้ว่าแผลที่เย็บไปเมื่อวานเป็นยังไงบ้าง”“ค่ะหมอ”หญิงสาวส่งบัตรนัดทำแผลให้กับผู้ช่วยพยาบาลจากนั้นก็พอออมสินไปนอนบนเตียงให้พยาบาลล้างแผล“แผลติดดีนะคะหมอ พี่ว่าไม่ต้องมาล้างทุกวันก็ได้มั้งคะ”“ถ้างั้นล้างพรุ่งนี้อีกวันก็ได้ครับแล้วก็มาอีกทีวันตัดไหมเลย”“จะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” ปิ่นปินัทธ์ถามเพราะเธอไม่ค่อยมีความรู้เรื่องนี้“ไม่หรอกหรอกครับ แต่ถ้าระหว่างนี้มีไข้หรือเลือดซึมก็ต้องพามาครับ”“เจ็บไหม” กรัณย์กรถามเด็กชายที่วันนี้นั่งนอนนิ่งให้พยาบาลทำแผลไม่ได้งอแงอย่างเมื่อวาน“ไม่เจ็บครับ”“ตั้งแต่กลับไปบ้านเมื่อวานล่ะเจ็บไหม”“เมื่อคืนเจ็บครับ” เด็กชายนึกอยู่นานก
หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 5 อยากเจอครูของคนไข้
กรัณย์กรตรวจผู้ป่วยในห้องฉุกเฉินจนกระทั่งถึงเวลาห้าทุ่มจึงได้นั่งพักเหนื่อย เขานั่งอยู่หน้าจอเปิดคอมพิวเตอร์และดึงประวัติของเด็กชายออมสินขึ้นมาดูอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะติดใจเรื่องการทำประวัติแต่เพราะเขาอยากได้เบอร์โทรศัพท์ของคุณครูสาวที่ชื่อปิ่นปินัทธ์มากกว่า เพราะตั้งแต่ย้ายมาเป็นแพทย์ใช้ทุนที่นี่สองปีกว่าก็เขายังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่สวยและถูกใจเท่ากับคุณครูคนนี้มาก่อนชายหนุ่มยังต้องประจำอยู่ที่โรงพยาบาลนี้อีกครึ่งปี ถ้าหากระหว่างนี้เขาจะลองคบหากับเธอมันคงพอจะมีทางเป็นไปได้เท่าที่สังเกตดูเขาคิดว่าหญิงสาวคนนี้น่าจะยังไม่มีแฟนเพราะถ้าไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ตอบรับการนัดเลี้ยงข้าวของเขาไว้ง่ายๆ แบบนี้กรัณย์กรบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของของเธอลงเครื่องของตัวเองไว้และลังเลว่าจะแอดไลน์ไปดีหรือเปล่าแต่คิดว่าจะรอเจอเธอพรุ่งนี้แล้วค่อยขออนุญาตแอดไลน์เพราะตอนนี้มันก็เป็นเวลาดึกมากแล้วเขาบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของลงเสร็จแล้วหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อกาวน์โดยไม่ทันสังเกตว่ามือตัวเองเผลอกดเธอออก“หมอคะมีคนไข้ฉุกเฉินมากค่ะ” เสียงพยาบาลสาวทำให้เขาไม่ได้ยินเสียงปลายสายที่ตอบรับผู้ป่วยรายนี้มีอาการ ปวดท้องเกร
หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 4 หลานรักของยาย
“ครูเข้าใจค่ะคุณแม่ ครูก็เลยคุยกับหมอให้แล้วเดี๋ยวคุณแม่พาออมสินกลับบ้านได้เลย”“แล้วพรุ่งนี้ออมสินต้องมาโรงเรียนไหมคะครู”“คุณหมอบอกว่าแผลที่ศีรษะไม่ได้เป็นอะไรมากแต่ถ้ามีไข้หรือปวดแผลมากๆ ออมสินจะหยุดอยู่บ้านก็ได้” เธอบอกตามที่ได้รับฟังมาจากพยาบาล“คือแม่ต้องไปทำงานออมสินต้องอยู่บ้านกับยายค่ะ แม่กลัวว่ายายจะเอายาให้ออมสินไม่ถูกเพราะยายแกอ่านหนังสือไม่ออกค่ะ ถ้าจะให้หยุดงานแม่ก็เอาเงินค่าจ้างของเขามาแล้ว” ท่าทางวิตกกังวลของผู้เป็นมารดาทำให้ปิ่นปินัทธ์เห็นใจและคิดว่าตนเองจะอยู่เฉยกับเรื่องนี้ไม่ได้“เอาอย่างนี้ก็ได้ค่ะ คุณแม่ให้ออมสินมาที่โรงเรียนเอายามาด้วยนะคะเดี๋ยวครูจะช่วยดูให้ แล้วตอนเย็นคุณครูจะพามาล้างแผลและจะพาไปส่งที่บ้าน”“เกรงใจคุณครูจังเลยค่ะ เรื่องล้างแผลเลิกงานแล้วแม่พาออมสินมาเองก็ได้นะคะ”“ต้องเกรงใจอะไรกันล่ะคะแม่ เพราะยังไงเวลาครูกลับบ้านก็ต้องผ่านบ้านออมสินอยู่แล้วใช่ไหม” เธอหันมาถามลูกศิษย์“ใช่ครับ บ้านครูปิ่นเลยไปข้างในบ้านเรา” เด็กชายออมสินจำได้ว่าเพราะเธอเคยเล่าให้ฟังว่าทุกครั้งว่ากลับจากโรงเรียนก็จะผ่านบ้านของเด็กชาย“แม่ไม่รู้จะขอบคุณคุณครูยังไงเลย”“ไม่เป็นไ
หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 3 เด็กกับการหกล้มมันของคู่กัน
คุณครูสาวไม่รู้จะหาทางออกยังไงเธอจะจ่ายค่ารักษาให้ก็ได้แต่แม่ของออมสินก็คงไม่ยอม“ครูเคยทำแบบนี้บ่อยไหมครับ”“ไม่เลยค่ะปกติเราก็จะบอกไปตามตรงว่ากรณีไหนจะสามารถเบิกได้กรณีไหนผู้ปกครองต้องจ่ายเอง แต่กับเด็กคนนี้ครูขอเป็นกรณีพิเศษได้ไหมคะ”“ทำไมถึงขอให้เด็กคนนี้เป็นกรณีพิเศษ ครูไม่กลัวว่าขอให้คนนี้ได้แล้วคนอื่นจะทำตามอย่างเหรอ”“หมอคงมองว่าครูเป็นคนไม่ดีไม่ซื่อสัตย์ใช่ไหม แต่ออมสินเขาอยู่กับแม่และยายแก่ๆ แม่เขารับจ้างอ้อยค่าแรงวันหนึ่งไม่ถึงห้าร้อย ถ้าเอาเงินมารักษาแบบนี้เห็นทีจะลำบาก”“น่าเห็นใจเหมือนกันนะครับ”“ถ้างั้นคุณหมอไม่ช่วยครูจะจ่ายค่ารักษาให้เองก็ได้ค่ะ” แม้ว่าเงินเดือนจะไม่มากแต่มันก็คงมากว่ารายได้ของมารดาเด็กนักเรียนกรัณย์กรไม่เคยเจอกรณีแบบนี้มาก่อนเขาเองก็สงสารและเห็นใจเธออยู่มากแต่เรื่องที่จะทำมันก็เป็นเรื่องที่ผิด“ครูรอผมสักครู่นะครับ”คุณหมอหนุ่มบอกกับคุณครูก่อนที่ตัวเองจะเดินออกมานอกห้องตรวจ“พี่ต่ายครับผมมีเรื่องถามหน่อยครับ” กรัณย์กรเดินมาหาหัวหน้าพยาบาลประจำแผนกฉุกเฉิน“มีอะไรคะหมอ”คุณหมอหนุ่มเล่าเรื่องที่เขาคุยกับคุณครูในห้องตรวจให้กับพี่หัวหน้าพยาบาลฟังอย่างละเอ
หมอขาอย่าทำร้ายหัวใจ ตอนที่ 2 มันผิดนะครับ
เมื่อวางสายจากมารดาของเด็กชายออมสินแล้วปิ่นปินัทธ์ก็รีบขึ้นไปยังห้องฉุกเฉินซึ่งตอนนี้พยาบาลกำลังช่วยกันทำความสะอาดแผลของออมสินที่ยังร้องไห้ไม่หยุด“แผลลึกไหมคะคุณพยาบาล”“ไม่ลึกค่ะแต่อาจจะต้องเย็บเดี๋ยวเราจะตามหมอให้นะคะ”“ไม่ทราบว่าน้องโดนอะไรมาคะ”“น้องหกล้มหัวกระแทกก้อนหินค่ะ”ขณะที่พยาบาลกำลังทำความสะอาดแผลบนศีรษะหมอประจำห้องฉุกเฉินก็เข้ามาพอดี“หัวเด็กไปโดนอะไรมาครับ”“หกล้มกระแทกก้อนหินค่ะ”“หมอขอดูแผลหน่อยนะครับ” คุณหมอหนุ่มเดินไปตรวจแผลแล้วบอกพยาบาลให้เตรียมอุปกรณ์เย็บแผลไว้รอ“แผลเปิดแต่ไม่ลึกมากคงต้องเย็บนะครับ ผู้ปกครองเซ็นชื่อแล้วใช่ไหมครับ”“ฉันไม่ใช่ผู้ปกครองค่ะ ฉันเป็นครู”เสียงที่ตอบฟังอ่อนหวานจนคุณหมอหนุ่มที่กำลังดูแผลอยู่รีบหันหน้ามามอง ผู้หญิงคนนี้นอกจากจะเสียงหวานแล้วใบหน้าเธอก็ยังสวยหวานมากๆ อีกด้วย เธอคือผู้หญิงในสเปกของเขาชัดๆ“คุณครูเหรอครับ” เขาถามแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร“ค่ะ”“แล้วผู้ปกครองของเด็กจะมาถึงเมื่อไหร่”“คงอีกสักพักค่ะ ให้ฉันเซ็นชื่อแทนได้ไหม”“ได้ครับ ถ้าเซ็นชื่อแล้วก็รอด้านนอกก่อนก็ได้”“ไม่เอาผมไม่อยากอยู่คนเดียว ครูปิ่นอย่าไปไหนนะ ห้ามทิ้งผมไป
