Share

บทที่ 2

Penulis: หานชวน
พอตื่นขึ้นมายามเช้า เซิ่งซืออวี้ก็จูบอันยีเซี่ยในยามเช้าตามปกติ

"เซี่ยเซี่ย เมื่อวานผมพลาดวันครบรอบแต่งงานของเรา วันนี้ให้ผมชดเชยให้คุณได้ไหม"

"ไปสวนสนุกดีไหม ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้บอกว่าอยากไปเที่ยวที่นั่นเหรอ?"

อันยีเซี่ยหมดอารมณ์ ในขณะที่เธอกำลังจะปฏิเสธนั้น เซิ่งซืออวี้ก็จัดเก็บข้าวของที่ต้องการพกตัวไปด้วย แม้แต่เสื้อผ้าก็จัดเตรียมเรียบร้อยให้เธอแล้ว

หลังจากไปถึงสวนสนุก เขาก็ดูแลเธออย่างดีตลอดเวลา

เธอเพิ่งเม้มริมฝีปากเล็กน้อย เขาก็เอาน้ำให้เธออย่างเอาใจใส่

พอมองตุ๊กตาแวบหนึ่ง เขาก็ซื้อให้เธอทันที

ม้าหมุน รถบั๊ม ชิงช้าสวรรค์...

เซิ่งซืออวี้ไม่สนใจว่ารายการเหล่านั้นจะดูเด็กหรือไม่ ตราบใดที่เธอชอบ เขาจะเล่นเป็นเพื่อนกับเธอ

เซิ่งซืออวี้จับมือของเธอและแทบไม่เคยเอาออกเลย แม้ว่าเธอจะต่อต้านและต้องการที่จะหลุดมือจากเขา แต่เขาก็คงจะจับมันไว้อย่างแน่น

ถึงขนาดซื้อบอลลูนและแขวนไว้ในกระเป๋าของเธอ พูดด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มว่า "เซี่ยเซี่ย ด้วยวิธีนี้ คุณจะไม่มีวันไปจากผมนะ"

ไม่มีวันไปจากเขางั้นเหรอ...

แต่คราวนี้ที่ที่เธอจะไปนั้น เขาไม่มีทางตามหาเจอเลย

เซิ่งซืออวี้ คุณไปจากฉันไปตั้งนานแล้ว

ทั้งสองคน คนหนึ่งหล่อและอีกคนหนึ่งสวย ท่าทางดูสวีทนั้นได้ดึงดูดความสนใจของคนเดินผ่านไปมา และไม่นานนักก็มีคนจำพวกเขาออก

"ดูสิ นั่นคือคุณเซิ่งและคุณนายเซิ่งนี่ เรากลับได้พบกับตัวจริงที่นี่ พวกเขาน่ารักมากจริงๆ"

เด็กผู้หญิงในคู่หนุ่มสาวกระโดดด้วยความตื่นเต้นและดึงแฟนของตัวเองมายืนต่อหน้าอันยีเซี่ย

"คือว่า...ขอถ่ายรูปกับคุณหน่อยได้ไหมคะ เราชอบคุณมากและเป็นแฟนตัวยกของคู่จิ้นพวกคุณ!"

อันยีเซี่ยมองดูท่าทางตื่นเต้นของหญิงสาวและไม่อยากทำให้เธอผิดหวัง จึงตอบตกลง

ส่วนเซิ่งซืออวี้ไม่ชอบถ่ายรูป แต่เขาก็ยินยอมร่วมมือกับอันยีเซี่ย

เสียงแกร๊กดังขึ้น จากนั้นก็ถ่ายรูปเสร็จ และคู่รักหนุ่มสาวก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า "ความสัมพันธ์ของพวกคุณช่างดีเหลือเกิน น่าอิจฉาเลย ต้องรักกันตลอดไปนะ!"

เซิ่งซืออวี้ยิ้มพลางพยักหน้า

แต่พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นว่าอันยีเซี่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ นั้นไม่ได้พูดอะไรสักคำตลอด เพราะมีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาจะไม่มีอนาคตอีกเลย

ในช่วงพักกลางวัน เขาอ่านโทรศัพท์ตั้งหลายครั้ง

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่อันยีเซี่ยกำลังมองอยู่นั้น เขารีบเกลี้ยกล่อมเธออย่างขอโทษว่า "เซี่ยเซี่ย ผมขอโทษ ผมมีงานบางอย่างที่ต้องจัดการด่วน เป็นเด็กดีนะ คุณกินข้าวก่อน เดี๋ยวผมค่อยอยู่เป็นเพื่อนคุณนะ ได้ไหม"

ทว่าวินาทีต่อมา ของขวัญที่เป็นปราสาทสุดหรูก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์

เขาโกหก ไม่ได้ทำงาน แต่กำลังดูถ่ายทอดสดอยู่

อันยีเซี่ยยกริมฝีปากของเธออย่างเยาะเย้ย จากนั้นจึงเปิดห้องถ่ายทอดสดของหลินจินบนโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกอย่างเงียบๆ

หลินจินเป็นเน็ตไอดอลตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แต่ไม่นานนักเซิ่งซืออวี้กลับเซ็นสัญญากับเธอให้เธอทำงานในบริษัทเขา และให้เธอเป็นพรีเซ็นเตอร์ของ [รักเซี่ย]

ทุกคนต่างคาดเดากันว่าที่เธอได้งานดีๆ แบบนี้ต้องมีคนหนุนหลังให้

แต่ไม่คาดคิดว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเธอนั้นก็คือเซิ่งซืออวี้

ในขณะนี้ หลินจินกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูสวนสนุกเพื่อถ่ายทอดสด เธอกำลังชูโทรศัพท์มือถือเพื่ออวดกับผู้ชมอย่างภาคภูมิใจว่า

"ดูสิทุกคน สวนสนุกแห่งนี้เป็นของขวัญที่แฟนฉันมอบให้ฉัน บอกชื่อของฉันมีส่วนลดนะ ยินดีต้อนรับทุกคนมาเล่นที่นี่นะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มือของอันยีเซี่ยที่ถือโทรศัพท์อยู่ก็แข็งทื่อและเย็นลงเล็กน้อย

สวนสนุกที่เขาพาเธอมานั้น คือเขามอบให้หลินจินงั้นเหรอ

ส่วนท่องแสดงความคิดเห็นนั้นมีแต่เสียงตั้งคำถาม

"เลิกคุยโม้ได้แล้ว คุณก็แค่เน็ตไอดอลตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะเกาะคนใหญ่คนโตเข้าได้ไง"

"พยายามที่จะสร้างกระแสสิชัดๆ ไม่มีหลักฐาน ให้ฉันยืนอยู่หน้าสวนสนุก ฉันก็สามารถโม้ว่าสวนสนุกนี้เป็นของฉันนี่น่ะ"

"คิดอยากเป็นคนดังจนบ้าไปแล้ว คุณรู้ไหมว่าสวนสนุกแห่งนี้มีราคาหลายร้อยล้าน"

……

หลินจินกัดริมฝีปากด้วยความคับข้องใจ "ฉันไม่ได้โกหก ดูสิ ในนั้นมีชื่อของฉันอยู่นี่"

ขณะที่เธอพูด ก็หยิบโฉนดที่ดินออกจากกระเป๋าของเธอ โดยมีชื่อของหลินจินระบุบในนั้น

ทันใดนั้น ห้องถ่ายทอดสดก็เกิดโกลาหล หน้าจอมีความคิดเห็นเต็มไปหมด และทุกคนต่างก็อิจฉาขึ้นมา

"ฉันผิดเอง วันนี้ได้เจอคนใหญ่เข้าแล้วจริงๆ"

"มอบสวนสนุกแห่งหนึ่งเช่นนี้ ชายผู้มือเติบมากแบบนี้ก็พอๆ กับคุณเซิ่งที่หลงรักภรรยาตัวเองอย่างกับชีวิตเลย!"

"เขาว่ากันว่าเงินของผู้ชายใช้จ่ายที่ไหน งั้นก็มีความรักที่นั่น ทำไมฉันถึงไม่เคยเจอผู้ชายที่ดีขนาดนี้มาก่อนเลย"

"เพราะว่าชายแสนดีในโลกนี้มีเพียงสองคนเท่านั้น คนหนึ่งคือคุณเซิ่ง และอีกคนก็คือแฟนหนุ่มลึกลับของหลินจินไง มาๆๆ มาพูดคุยกันหน่อยว่าจะเป็นคุณเซิ่งที่รักคุณนายเซิ่งมากกว่าหรือแฟนของหลินจินรักหลินจินมากกว่ากัน เลือกคนแรกกด1 เลือกคนที่สองกด2"

จากนั้นหน้าจอก็มีเต็มไปด้วยหมายเลข 1 เพราะเซิ่งซืออวี้ขึ้นชื่อว่าตามใจภรรยา ไม่เพียงให้เงิน เกือบจะมอบชีวิตให้อีกฝ่ายด้วยซ้ำ

ทันใดนั้นก็มีบัญชีที่ชื่อ [ใหลหลงจิน] ก็ปรากฏขึ้นและให้ของขวัญเรือยอทช์เป็นหมื่นลำในคราวเดียว เกือบทั้งหน้าจอเต็มไปด้วยเอฟเฟกต์พิเศษที่น่าตื่นตาซึ่งทำให้ต้องตกใจจนอ้าปากค้าง

หลังจากผ่านเหตุการณ์นี้ จำนวนผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดของหลินจินเพิ่มขึ้นจากหลายแสนคนเป็นหลายสิบล้านในทันที

จากนั้นมีประโยคหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอว่า: [แน่นอนว่าผมจะรักเสี่ยวจินมากกว่าสิท่า]

ห้องถ่ายทอดสดเกิดเสียงดังในทันที และทุกคนต่างแสดงความคิดเห็นอย่างบ้าคลั่ง

[ ตัวจริงมาแล้ว เจ๋งมาก รวยเกินไป]

หลินจินยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งปรนเปรอ "ดูสิ ฉันบอกแล้วไงว่าแฟนของฉันรักฉันสินะ"

มือของอันยีเซี่ยที่ถือโทรศัพท์นั้นสั่นเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งและเห็นมุมริมฝีปากของเซิ่งซืออวี้กำลังยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและความเอ็นดู

เขาก็คือ [ใหลหลงจิน]

รู้สึกหัวใจราวกับโดนใครบีบมันอย่างสุดกำลัง แม้ว่าอีกฝ่ายจะปล่อยมือ แต่เธอยังคงรู้สึกเจ็บปวดไม่หายเลย

Bab terkait

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 3

    อันยีเซี่ยเจ็บปวดอย่างรุนแรง เธอใช้มือขวากุมหน้าอกไว้แน่นและรู้สึกหายใจไม่ออกอยู่พักหนึ่งในที่สุด เซิ่งซืออวี้ก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ และรีบวิ่งไปข้างหน้า "เซี่ยเซี่ย เป็นอะไรไป"ความกังวลในดวงตาของเขาไม่ได้ดูเหมือนเสแสร้ง เหมือนกับว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ เขาจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อด้วยแต่คนที่รักเธอสุดหัวใจนั้นกลับปิดบังเรื่องมากมายจากเธอเธอพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง "ไม่ได่เป็นอะไร... เมื่อกี้แค่หายใจไม่ออกอยู่นิดหน่อย"เซิ่งซืออวี้รีบช่วยเธอนวดหน้าอกทันที และหลังจากยืนยันว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรก็รีบส่งเธอกลับไปพักผ่อนระหว่างทางกลับบ้าน เขาพยายามเล่าเรื่องที่ตลกเพื่อให้ฟัง เพื่อให้เะอมีความสุขแต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่สามารถมีความสุขได้สักทีอันยีเซี่ยพิงหน้าต่างรถ มองทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ ด้วยสีหน้านิ่งเฉย"เซี่ยเซี่ย มีตรงไหนที่ผมทำไม่ดีหรือเปล่า" เขาถามอย่างหยั่งเชิง"เปล่า" ในที่สุดเธอก็เอ่ยปากพูด "ฉันแค่กำลังคิดถึงละครทีวีที่ฉันดูในวันนี้"เซิ่งซืออวี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันทีทันใด และถามต่อไปด้วยรอยยิ้มว่า "ละครอะไรเหรอ"

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 4

    [รักเซี่ย] มีมูลค่าไม่น้อย หากต้องการขาย วิธีเดียวที่จะนำมันไปขายก็คือเอไปประมูลเพราะฉะนั้นเซิ่งซืออวี้ได้เห็น [รักเซี่ย] ปรากฏตัวที่ร้านประมูลเหรอ?เธอไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่ถามกลับไปว่า "คุณไปร้านประมูลมาเหรอ"เซิ่งซืออวี้อึ้งไป จากนั้นแสดงสีหน้าผิดปกติเล็กน้อย เมื่อผ่านไปหลายวินาที เขาถึงตอบว่า "ผมอยากจะไปซื้อเครื่องประดับให้คุณไง"จะซื้อให้เธอหรือให้หลินจินกันแน่...หลินจินได้เตรียมเซอร์ไพรส์ชิ้นใหญ่ไว้ให้เขา ดังนั้นเขาจึงต้องมอบอะไรตอบแทนเธอสิท่าอันยีเซี่ยควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว และพูดด้วยน้ำเสียงสงบว่า "ฉันไม่ได้ขาย แต่ฉันบริจาคมัน"เมื่อได้ยินดังนั้น เซิ่งซืออวี้ก็กุมมือของเธอไว้อย่างจนใจ "เซี่ยเซี่ย ผมรู้ว่าคุณใจดี แต่ถ้าคุณต้องการบริจาค คุณสามารถใช้สิ่งอื่นได้ มีเพียงของชิ้นนี้จะบริจาคไม่ได้นะ"หลังจากพูดจบ เขาก็หยิบกล่องออกมาจากอ้อมแขนแล้ววางไว้ตรงหน้าอันยีเซี่ยกล่องกำมะหยี่สีดำถูกเปิดออก และมันก็คือ [รักเซี่ย] นั่นเองความแวววาวที่โดดเด่นของเครื่องประดับนั้นยังคงดีเหมือนเดิม"ผมซื้อมันกลับมาอีกแล้ว รักเซี่ยคือเครื่องพิสูจน์ความรักของผมที่มีต่อคุณ ไม่ว่าเม

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 5

    ทว่าอันยีเซี่ยยังคงเงียบตลอด และหลังจากอยู่เป็นเพื่อนเขามาพักหนึ่งก็ไม่อยากเล่นละครกับเขาอีกเลย"มันดึกแล้ว ฉันขอตัวไปก่อนล่ะ"เซิ่งซืออวี้ก็ยืนขึ้นเพื่อจะจากไป แต่เพื่อนๆ หลายคนก็รีบห้ามเขาไว้"พี่ยีเซี่ยมีสุขภาพไม่ดีเลยต้องพักผ่อนเยอะๆ พวกเราพี่น้องไม่ได้เจอกันมานานแล้ว คุณจะไปไหนไม่ได้นะ!""ใช่ ปล่อยให้พี่ยีเซี่ยกลับไปพักผ่อนเถอะ คุณอยู่เป็นเพื่อนเรา เรามาสนุกกันหน่อยนะ"อันยีเซี่ยดึงมือที่ถูกเซิ่งซืออวี้จับไว้ แล้วพูดช้าๆ ว่า "คนขับรถจะพาฉันกลับ คุณอยู่ต่อได้เลย"ทันทีที่เธอพูดจบก็หันหลังจากไปเธอเดินออกไปอย่างเร็วมากถึงขั้นเซิ่งซืออวี้ยังไม่ทันจะปฏิเสธแต่อย่างใดไม่นานหลังจากที่รถขับออกไป อันยีเซี่ยก็สัมผัสถึงโทรศัพท์มือถือที่ไม่ได้เป็นของเธอในแจ็กเก็ตเปลือกสีดำ เป็นของเซิ่งซืออวี้เธอขมวดคิ้วและสั่งให้คนขับกลับรถทันทีที่รถจอดอยู่ด้านนอกบาร์ อันยีเซี่ยก็เห็นหลินจินลงจากรถแท็กซี่คันหนึ่งเธอคอยเช็คดูการแต่งหน้าของตัวเองครั้งแล้วครั้งอีก จากนั้นก็เดินทางไปห้องวีไอพีอันยีเซี่ยกำโทรศัพท์ในมือของเธอโดยไม่รู้ตัวและเดินตามหลินจินไปก็ตามอย่างที่คาดไว้เธอหยุดอยู่ในห้องวีไ

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 6

    หลังจากกลับบ้าน อันยีเซี่ยก็เกิดไข้สูงซึ่งไม่ลดสักทีเซิ่งซืออวี้กลับบ้านอย่างเมามาย และเมื่อเห็นเธอหมดสติด้วยแก้มแดงก่ำ และจู่ๆ ก็ตื่นตระหนกเขารีบอุ้มเธอขึ้นมาและพาเธอไปโรงพยาบาลเมื่อรู้สึกตัวอีกที อันยีเซี่ยขยับเปลือกตาหนักๆ ของเธอ และในที่สุดก็ลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบากเมื่อเห็นเธอตื่นขึ้นมา นางพยาบาลที่กำลังเปลี่ยนยาให้นั้นก็ดีใจมาก "คุณนายเซิ่ง ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว คุณตัวร้อนมาทั้งวันทั้งคืน คุณเซิ่งกังวลมากจนต้องเฝ้าอยู่หน้าเตียงตลอด จนกระทั่งเมื่อกี้ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งเลยออกไป จะให้ฉันไปเรียกเขาไหม ถ้าเขารู้ว่าคุณตื่นแล้วจะต้องดีใจมากแน่ๆ"อันยีเซี่ยส่ายหัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "ไม่ต้อง"พยาบาลไม่ได้พูดอะไรหลังจากได้ยินดังนั้น เธอจึงเปลี่ยนยาให้เสร็จแล้วก็จากไปอย่างเคารพทันใดนั้นห้องผู้ป่วยขนาดใหญ่ก็เงียบลง เงียบมากจนอันยีเซี่ยสามารถได้ยินเสียงโทรของเซิ่งซืออวี้ที่อยู่ข้างนอกด้วยซ้ำเขาเป็นคนเงียบอยู่เสมอ เขาจะสูญเสียการควบคุมก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอเท่านั้นแต่ตอนนี้ เสียงของเขาในโทรศัพท์เต็มไปด้วยความสุขและความตื่นเต้นหลังจากนั้นไม่นาน เสียงฝีเท้าก็ห่างไ

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 7

    "เปล่า"อันยีเซี่ยมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยตาแดงก่ำวินาทีต่อมา ดอกไม้ไฟจำนวนนับไม่ถ้วนก็เบ่งบานท่ามกลางท้องฟ้านอกหน้าต่าง ซึ่งมันงดงามมากอันยีเซี่ยนึกถึงสิ่งที่หลินจินพูดในกลางวัน โดยบอกว่าเซิ่งซืออวี้จะจุดพลุดอกไม้ไฟทั้งเมืองเพื่อเธอในคืนนี้เมื่อเห็นเธอมองดูดอกไม้ไฟข้างนอกอย่างเหม่อลอย ดวงตาของเซิ่งซืออวี้เต็มไปด้วยความรัก "ชอบดูดอกไม้ไฟเหรอ งั้นผมจะจัดดอกไม้ไฟให้กับคุณด้วย ต้องยิ่งใหญ่กว่านี้อีก เอาไหม?"เซิ่งซืออวี้กอดเธอไว้แน่นพลางเล้าโลมเบาๆอันยีเซี่ยยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความขมขื่นพร้อมน้ำตาด้วย"เซิ่งซืออวี้ ฉันไม่ชอบของที่คนอื่นใช้ไปแล้ว"ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ไฟหรือผู้คนก็ตาม-ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงดอกไม้ไฟ ทว่าเขากลับใจเต้นแรงขึ้น และจู่ๆ เขาก็เกิดอาการตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูกหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็กอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม"งั้นผมจะเตรียมเซอร์ไพรส์อื่นๆ ให้กับคุณ จะไม่ทำให้คุณต้องไปอิจฉาผู้หญิงคนอื่น"อันยีเซี่ยเงียบ แค่มองไปในระยะไกลอย่างเงียบๆ โดยไม่ตอบหลายวันต่อมา เซิ่งซืออวี้ออกไปแต่เช้าแล้วกลับดึกๆ มีท่าทางลึกลับมากแม้แต่คนรับใช้ก็สัง

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 8

    ในวันแรก เมื่อหลินจินส่งรูปถ่ายที่เซิ่งซืออวี้ปอกเปลือกกุ้งให้เธอ ส่วนอันยีเซี่ยก็เตรียมเตาอั้งโล่และเผารูปถ่ายทั้งหมดที่ถ่ายกับเซิ่งซืออวี้วันรุ่งขึ้น หลินจินส่งรูปถ่ายที่เซิ่งซืออวี้จูบกับเธอในใต้ต้นมะเดื่อ ส่วนอันยีเซี่ยก็จ้างคนงานมาโค่นต้นเชอร์รี่ที่เขาปลูกในสวนหลังบ้านทีละต้นในวันที่สาม หลินจินส่งชุดคำสารภาพที่เซิ่งซืออวี้พูดในห้องถ่ายทอดสดของเธอ ส่วนอันยีเซี่ยตามหาจดหมายรักหลายร้อยฉบับที่เซิ่งซืออวี้เขียนถึงเธอในอดีตจดหมายรักกลายเป็นสีเหลืองเมื่อเวลาผ่านไป แต่ลายมือบนจดหมายยังคงชัดเจนอยู่เธอสัมผัสข้อความที่เขียนไว้ด้านบนนั้น จากนั้นเธอก็โยนจดหมายแต่ละฉบับลงในเครื่องทำลายเอกสารอย่างไร้ความรู้สึก……ยามเช้าในวันนี้เธอจะออกเดินทางอันยีเซี่ยเพิ่งลืมตาขึ้นและเห็นเซิ่งซืออวี้ที่ไม่ได้กลับมาเป็นเวลานานซึ่งยืนอยู่หน้าเตียงเขายืนอยู่หน้าเตียงโดยถือโทรศัพท์มือถือของเธอไว้ในมือ เมื่อเขาเห็นเธอตื่นขึ้นมา ก็ทำหน้าไม่สู้ดีนัก"เซี่ยเซี่ย ข้อความส่งมาที่โทรศัพท์ของคุณบอกว่าคุณยกเลิกสำเร็จ คุณกำลังยกเลิกอะไรเหรอ"เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของอันยีเซี่ยก็เต้นรัวเธอรีบหยิบโทรศัพท์

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 9

    อันยีเซี่ยนำใบรับรองประจำตัวชั่วคราวแล้วรีบไปสนามบินทันทีที่เครื่องบินขึ้น ทุกอย่างก็จบลงหลังจากลงเครื่องที่ประเทศ F เธอก็ได้มีตัวตนใหม่ในฐานะเจ้าของที่พักตามแนวชายฝั่งของประเทศ Fอย่างไรก็ตาม ในเวลาเดียวกัน เซิ่งซืออวี้ที่อยู่ในเมืองจิงนั้นก็แทบเป็นบ้าแล้วเวลาย้อนกลับไปไม่กี่ชั่วโมงก่อนหลังจากส่งหลินจินกลับบ้านแล้ว เธอก็ยังคงรั้งเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย"ซืออวี้ ไหนๆ ก็มาที่นี่แล้ว ไม่ขึ้นไปนั่งสักพักเหรอ"ขณะที่เธอพูดก็วาดวงกลมคลุมเครือสองสามวงในมือของเขาเซิ่งซืออวี้รู้สึกลังเลเล็กน้อย ไม่รู้เพราะเหตุใด เขาเกิดความตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูก"ไม่ขึ้นไปแล้ว คุณเข้าบ้านเถอะ ผมต้องการกลับไปอยู่กับเซี่ยเซี่ย"เขาผลักมือของหลินจิน และนึกถึงสิ่งที่เขาสัญญาไว้กับอันยีเซี่ยในเมื่อกี้นี้เขาไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนเธอมานานแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่พอใจเอาเมื่อนึกถึงประเด็นนี้ มุมปากของเซิ่งซืออวี้ก็ยกขึ้นพร้อมกับความสุขหลินจินกอดเอวของเขาอีกครั้งแล้วพูดว่า "ซืออวี้ คุณไม่อยากเห็นฉันใส่ชุดนั้นเหรอ? ไหนๆ ก็มาแล้ว ครั้งนี้ไม่ดู ก็จะไม่มีโอกาสหน้าแล้วนะ"มือของเธอยังคงล้วงเข้าไปในเสื้

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 10

    "แล้วพวก...พวกแกรู้ไหมว่าเซี่ยเซี่ยไปไหน? เธอออกจากบ้านเมื่อไหร่กัน?"เซิ่งซืออวี้เลียริมฝีปากที่แห้งของเขาโดยไม่รู้ตัว เสียงแหบแห้งเล็กน้อยคนรับใช้ต่างก็ส่ายหัว "คุณผู้ชาย คุณนายออกไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทางแต่เช้า และเราก็ไม่รู้เรื่องด้วยค่ะ"ออกจากบ้านงั้นเรหอ เธอจะไปที่ไหนได้อีกล่ะ?จิตใจของเขาว่างเปล่าอยู่พักหนึ่ง และพยายามคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าเธอจะไปที่ไหนได้อีกพ่อและแม่ของอันยีเซี่ยได้หย่ากันแล้วต่างมีครอบครัวของตัวเองตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว อันยีเซี่ยไม่มีทางไปหาพวกเขาเขาได้แต่หวังกับเพื่อนของอันยีเซี่ยเท่านั้น"ฮัลโหล ผมเซิ่งซืออวี้เอง ไม่ทราบว่าเซี่ยเซี่ยอยู่กับคุณหรือเปล่า""อะไรนะ คุณกำลังพูดไร้สาระอะไร เซี่ยเซี่ยมาอยู่กับฉันได้อย่างไร"การสนทนาเช่นนี้เกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วนแม้แต่เพื่อนของเซิ่งซืออวี้เองก็ถามไปแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าอันยีเซี่ยอยู่ที่ไหนความรู้สึกสิ้นหวังอย่างถึงที่สุดก็กลืนกินเขาครั้งแล้วครั้งเล่าดูเหมือนเขาจะย้อนเวลากลับไปยามที่เขาไม่มีอันยีเซี่ยอยู่ข้างๆเธอคือสุดที่รักของเขาในชีวิตของเขา เกือบจะเท่ากับเนื้อในหัวใจของเขาเนื้อบนร่างกายของเขา

Bab terbaru

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 27

    "เซี่ยเซี่ย!"เซิ่งซืออวี้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับตะโกนชื่ออันยีเซี่ยคุณท่านเซิ่งทำหน้าบูดบึ้งอยู่ข้างเตียง"เซิ่งซืออวี้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกให้ตั้งใจทำงาน ดูแลสุขภาพของตัวเองให้ดี และห้ามไปตามหาอันยีเซี่ยอีก!""อะแฮ่ม" เซิ่งซืออวี้กระแอมสองสามครั้งด้วยความสับสนและพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า "ทำไมล่ะ""เธอเป็นภรรยาของผม ถ้าผมไม่ได้เซ็นสัญญาหย่า เราก็ยังไม่ได้หย่า ตราบใดที่ผมมีความพากเพียรและจริงใจมากพอ เธอจะยกโทษให้ผมไม่ช้าก็เร็ว!""จริงๆ แล้วเธอเป็นคนใจอ่อนมาก หากผมง้อสักหน่อย เดี๋ยวเธอก็จะยกโทษให้ผม…""หุบปากซะ" คุณท่านเซิ่งขัดจังหวะเขาจากนั้นเขาก็หยิบเสียงบันทึกการสนทนากับอันยีเซี่ยออกมาแล้วเปิดให้เขาฟังเสียงที่ชัดเจนดังก้องไปทั่วห้อง ทำลายความมั่นใจของเซิ่งซืออวี้จนหมดสิ้นจนกระทั่งเสียงบันทึกจบลง ภายในห้องก็ยังคงเงียบสงัดหลังจากผ่านไปได้สักพัก เขาก็พึมพำต่อว่า "เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้...นี่ไม่จริง ผมอยากไปหาเซี่ยเซี่ย ผมอยากเจอเธอ!""ผมอยากจะบอกเธอว่าเธอคือคนเดียวที่ผมรัก และจะเป็นคนเดียวที่ผมรักในชีวิตนี้!"เซิ่งซืออวี้พยายามลุกขึ้นจากเตียงอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 26

    "ขอโทษที ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ เลิกกันเถอะ ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว"ในความฝัน อันยีเซี่ยหลบมือจากเขา แล้วเดินออกไปไกลเรื่อยๆ"เซี่ยเซี่ย! ไม่นะ! คุณทำแบบนี้ไม่ได้!""ผมจะทำดีกับคุณมาก ถ้าคุณชอบขนมข้าวเหนียวทางตะวันออกของเมือง ผมก็ซื้อให้คุณกินทุกวัน เครื่องประดับ อสังหาริมทรัพย์ หุ้น อะไรที่ผมให้ได้ผมก็จะให้กับคุณทั้งหมด คุณอยู่กับผมได้ไหม"เซิ่งซืออวี้ขอร้องอย่างจริงใจทว่าอันยีเซี่ยไม่ได้มองย้อนกลับไปเลยแม้แต่ครั้งเดียวเขาไล่ไปข้างหน้าอย่างสิ้นหวัง แต่ก็ไม่ได้อะไรเลยแม้แต่แหวนหมั้นสองวงในมือของเขาก็หายไปเลยเซี่ยเซี่ยไม่ต้องการเขาอีกแล้ว ไม่ต้องการความรักของเขา ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นอีกต่อไป"เซี่ยเซี่ย...เซี่ยเซี่ย..."เปลือกตาของเซิ่งซืออวี้ปิดสนิท มีเม็ดเหงื่อเย็นไหลออกมาจากใบหน้าที่ซีดเซียวของเขา และริมฝีปากของเขาก็โดนตัวเองกัดจนเกิดเลือดไหลออกมาไม่รู้ว่าได้พึมพำชื่ออันยีเซี่ยไปกี้ครั้งกันแล้วดวงตาที่ขุ่นมัวของคุณท่านเซิ่งเต็มไปด้วยความกังวลเขาถอนหายใจลึกๆ หลังจากตรวจสอบมาหลายวัน ในที่สุดผู้ช่วยของเขาก็พบข้อมูลติดต่อล่าสุดของอันยีเซี่ย"ฮัลโหล คุณอัน ฉันเอง ปู่ขอ

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 25

    เพื่อล้างแค้นให้อันยีเซี่ย เซิ่งซืออวี้ใช้ทุกวิถีทางเพื่อสั่งสอนตระกูลของ "เพื่อนแสนดี" หลายคนที่พูดจาหยาบคายกับเธอในที่สุดก้ได้จับจุดอ่อนของเขาได้ พวกเขาจะไม่เล่นงานเขาได้อย่างไรหลินจินไม่สนใจว่าตัวเองถูกใช้เป็นเครื่องมือ ตราบใดที่เธอสามารถแก้แค้นได้ เธอก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้วเธอมีชีวิตที่ไม่ดีนัก แล้วทำไมเซิ่งซืออวี้จะมีชีวิตที่ดีด้วยล่ะ?แค่ร้องเรียนเขาอย่างเดียวก็ไม่พอ เธอยังเปิดบัญชีใหม่เพื่อถ่ายทอดสดให้ทุกคนสงสารเธอพร้อมแฉข่าวสารต่างๆ โดยเล่าเรื่องระหว่างเธอกับเซิ่งซืออวี้ให้ชาวเน็ตฟังอย่างละเอียดชั่วขณะหนึ่ง เซิ่งซื่อ กรุ๊ป ซึ่งเพิ่งมีชื่อเสียงที่ดีกลับมานั้นก็ก็พังทลายลงอีกครั้งแม้แต่ภาพลักษณ์ของเซิ่งซืออวี้ก็ได้รับความเสียหายครั้งแล้วครั้งเล่าเขาถูกบังคับให้กลับไปประเทศเพื่อสอบสวนโดยรัฐ และทำได้เพียงระงับการตามหาอันยีเซี่ยชั่วคราวเท่านั้นสิ่งต่างๆ ในประเทศก็วุ่นวายไปหมดในบริษัทยังพบผู้ทรยศหลายคนและในขณะนั้น เซิ่งซื่อ กรุ๊ปก็เท่ากับผีซ้ำด้ำพลอยบริษัทหลายบริษัทกำลังรอรับผลประโยชน์จากเซิ่งซืออวี้แม้ว่าเซิ่งซื่อ กรุ๊ปจะรอดมาได้ในครั้งนี้ แต่ก็ยังต้องสูญเสียค

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 24

    หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เซิ่งซืออวี้ก็ขอโทษอย่างเชื่องช้าว่า"เซี่ยเซี่ย มันเป็นความผิดของผม ผมไม่ดีเอง ผมไม่ควรยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น ผมให้หลินจินทำแท้งเด็กแล้ว และเธอก็ถูกผมขับไล่ออกไป โปรดยกโทษให้ผมด้วยดีไหม""คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้ แค่อย่าทิ้งผมไป"เขาขอร้องอย่างจริงใจ แต่อันยีเซี่ยยังคงเงียบเธอยิ้มเบาๆ และพูดช้าๆ ว่า"ได้ ฉันยกโทษให้คุณก็ได้"คำตอบนี้อยู่เหนือการคาดคิด เกือบจะทำให้เซิ่งซืออวี้ดีใจแทบไม่กล้าเชื่อ"จริงเหรอ"เขาแทบไม่มีเวลาคิดให้ลึกซึ้งเกี่ยวกับความหมายของคำพูดจากอันยีเซี่ยก่อนจะถามอย่างรวดเร็ว"เฮอะ" อันยีเซี่ยหัวเราะเยาะ "นี่ไม่ใช่คำตอบที่คุณต้องการเหรอ? ฉันจะไม่ถือสาเรื่องในก่อนหน้านี้ ฉันยกโทษให้คุณ""คุณพอใจหรือยัง หากพอใจแล้วก็พอแค่นี้เถอะ"มันเป็นเพียงคำให้ยกโทษเอง เขาอยากได้ยินก็เติมเต็มความต้องการของเขาเลยแต่ถ้าเขาต้องการให้กลับไปอย่างกับเมื่อก่อน มันเป็นไปไม่ได้กระจกที่แตกร้าวแล้วจะกลับมาให้เหมือนเดิมได้อย่างไร?แม้จะติดกาว ก็ไม่สามารถให้กลับมาเป็นรูปทรงเดิมได้หลังจากพูดอย่างนั้น อันยีเซี่ยก็วางสายโทรศัพท์โดยไม่เปิดโอกาสให้เซิ่งซืออวี้กล่าว

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 23

    เซิ่งซืออวี้โทษตัวเองอย่างมากหากได้รับโอกาสอีกครั้ง เขาจะรักเดียวใจเดียวแน่ๆน่าเสียดายที่ชีวิตไม่สามารถย้อนเวลาได้เขายืนอยู่บนถนนแปลกหน้า ทำอะไรไม่ถูกเหมือนเด็กน้อยคุณต้องการค้นหาต่อไปหรือไม่?แน่นอนอยู่แล้วแต่จะเริ่มต้นที่ไหนล่ะ"สวัสดี ผมกับผู้หญิงในรูปเป็นสามีภรรยากัน แต่เธอโกรธผมและไปจากกับผม ผมกำลังตามหาเธออยู่ กรุณาให้ข้อมูลติดต่อของเธอกับผมได้ไหม"เซิ่งซืออวี้ถามอย่างจริงใจบริกรของโรงแรมลังเลอยู่นาน จนกระทั่งเขาหยิบเงินจำนวนมากออกมา เขาจึงยิ้มกว้างและรีบให้ข้อมูลติดต่อของอันยีเซี่ยหลังจากกดโทรศัพท์ออกไปแต่ก็ไม่มีใครรับสาย"อาจจะยังอยู่บนเครื่องก็ได้"เซิ่งซืออวี้ปลอบใจตัวเองเพื่อพิสูจน์ให้อันยีเซี่ยเห็นความตั้งใจในการยอมรับความผิด เขาจึงได้โพสต์จดหมายขอโทษบนอินเทอร์เน็ตทุกถ้อยคำได้อธิบายรายละเอียดว่าเขาทำผิดทีละขั้นตอนอย่างไรเขายังเขียนเกี่ยวกับวิธีรับรู้หัวใจของตัวเองและเข้าใจความผิดของเขาด้วยทัศนคติในการยอมรับความผิดนั้นจริงใจมากและมีการโพสจดหมายกล่าวขอโทษฉบับใหม่เกือบทุกวันโดยหวังว่าอันยีเซี่ยจะเห็นทัศนคติของชาวเน็ตบางคนค่อยๆ เปลี่ยนไป จากความเกลี

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 22

    โทรศัพท์มือถือบนเตียงส่งเสียงดังตลอดเวลา ล้วนเป็นรูปถ่ายและที่อยู่ที่ชาวเน็ตส่งมาให้เขาด้วยข้อมูลจำนวนมหาศาล เซิ่งซืออวี้แทบจะไม่สามารถแยกแยะได้ว่าอันไหนมีประโยชน์และอันไหนไร้ประโยชน์คนที่มุ่งเป้าเพื่อค่ารางวัลนั้นมีเยอะมาก แม้ว่าได้จ้างคนมาช่วยในการคัดกรอง แต่ก็ยังมีภาระงานมหาศาลอยู่ในเวลานี้ เขาเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองเข้าแล้วแต่เขาไม่มีทางอื่นเลยยกเว้นการอาศัยความช่วยเหลือจากชาวเน็ตและการที่อันยีเซี่ยยอมปรากฏตัวเองแล้ว เขาแทบไม่มีวิธีหาข่าวของเธอได้เลยเซิ่งซืออวี้นั่งอยู่บนเตียง เกือบจะสิ้นหวังแล้วในเวลานี้ ผู้ช่วยหลายคนส่งรูปถ่ายที่แตกต่างกันหลายรูปมาให้"คุณเซิ่ง มีคนเปิดเผยว่าอันยีเซี่ยปรากฏตัวที่หน้าโบสถ์ในเมือง B แห่งประเทศ A ได้ส่งคนไปตามหาเธอแล้ว หวังว่าคุณจะไปที่นั่นมาโดยเร็วที่สุด"หลังจากได้รับข่าวนี้ เซิ่งซืออวี้ก็กลับมามีกำลังใจอีกครั้งไม่ว่าข่าวนั้นจะเป็นจริงหรือไม่ก็ตาม เขาจะลองดูอีกครั้งเขาไม่สามารถละทิ้งความหวังเดียวนี้ได้เขาแทบจะอยู่ไม่ได้หากไม่มีอันยีเซี่ยอยู่ข้างๆเธอเป็นดั่งสิ่งที่ขาดไม่ได้พอๆ กับน้ำและออกซิเจนที่เขาต้องการเพื่อความอยู

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 21

    ความกังวลใจของเซิ่งซืออวี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และมีเหงื่อเย็นเล็กน้อยไหลออกมาบนฝ่ามือของเขาหลังจากรออยู่พักใหญ่ต่อก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้เขาก็เกิดกระวนกระวายใจขึ้นมาและไปผลักประตูแต่ไม่ได้คาดคิดว่าประตูจะถูกล็อกแน่นและไม่สามารถเปิดออกได้เลยบนกระดานดำเล็กๆ ที่อยู่ด้านข้างมีข้อความเขียนว่า "วันนี้ปิดร้าน"เดิมทีเขาคิดว่ากระดานดำนั้นคือบอกกับเขาว่าอันยีเซี่ยกำลังรอพบหน้ากับเขาอยู่ ดังนั้นจึงติดป้ายบอกหยุดงานไว้เป็นพิเศษและไม่รับลูกค้าแต่ไม่ได้คาดคิดว่ามันจะหมายถึงการปฏิเสธที่จะพบเขาในขณะนี้ เซิ่งซืออวี้ก็เข้าใจว่าอันยีเซี่ยหลอกเขาเธอไม่มีความตั้งใจที่จะพบเขาเลยมันก็เป็นเพียงวิธีที่จะปฏิเสธเขาทุกสิ่งทุกอย่างนี้กำลังบอกเขาว่า "ขอโทษ ฉันไม่คิดจะให้อภัยคุณ"เซิ่งซืออวี้มองไปที่รีสอร์ทนี้ด้วยความไม่อยากเชื่อตอนที่พวกเขายังคบกันในสมัยก่อน ก็เคยพูดว่าจะเปิดรีสอร์ทริมชายหาด รับลมทะเลบ้าง กอดกันทั้งอย่างนั้น ก็ถือว่าเป็นความสุขง่ายๆตอนนั้นเขารู้ว่าเธอชอบมัน จึงส่งคนไปซื้อรีสอร์ทหลายแห่งตามแนวชายฝั่งของประเทศ และพาเธอไปเที่ยวเป็นครั้งคราวเธอยิ้มอย่างมีความสุขทุกครั้ง และรู้ส

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 20

    ในตอนแรก สาธารณชนก็แค่พูดเสียดสี แต่ก็มีหลายคนอิจฉารางวัลนี้ และจงใจให้ข้อมูลและหลักฐานที่ใช้ไม่ได้จนกระทั่งต่อมามีคนให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์จริงๆพอเห็นว่าได้เงินจริง ชาวเน็ตจำนวนมากก็เริ่มช่วยหาข้อมูลอย่างเมามันแม้แต่อันยีเซี่ยเองก็รู้ข่าวนี้เข้าแล้วผู้คนจำนวนมากอยากรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน แต่เธอเองก็ไม่ได้รู้สึกประทับใจแม้แต่น้อยตรงกันข้าม เธอกลับรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเธอได้ยกเลิกข้อมูลประจำตัวของตัวเองไปแล้ว หรือว่ามันยังคงแสดงความมุ่งมั่นของเธอไม่มากพอเหรออันยีเซี่ยรู้อยู่ในใจว่าเธอไม่ใช่คนที่จะหันหลังกลับ และเธอไม่เคยคิดที่จะให้อภัยเมื่อดูคำขอโทษของเซิ่งซืออวี้ เธอก็รู้สึกไร้สาระสิ้นดีในเมื่อเขารู้ว่าตัวเองได้ทำผิด แล้วทำไมแต่ก่อนเขาถึงแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นตลอดล่ะ?หลายครั้งแล้ว ที่เธอหวังว่าเขาจะบอกเธอได้อย่างชัดเจนว่าเขาหักหลัง และตกหลุมรักคนอื่นเข้าแล้วแบบนี้ทั้งสองคนก็สามารถจากกันโดยดีแต่เขาไม่คาดคิดว่าร่างกายและจิตใจของเขาถึงขั้นที่แยกจากกันได้ร่างกายกำลังเพลิดเพลินกับความรักของหลินจิน แต่ใจกลับบอกว่ารักเธอการหลอกลวงเธอเป็นเรื่องสนุกหรือไงงั

  • หน้าหนาวไร้ไออุ่น   บทที่ 19

    ข้อตกลงการหย่านั้นเป็นเพียงของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ทิ้งไว้ให้กับเซิ่งซืออวี้ เพื่อแยกออกจากเขาอย่างสมบูรณ์สิ่งที่น่าขำก็คือเขากลับอยากใช้ข้อตกลงการหย่าเพื่อเอามาคิดถึงอันยีเซี่ยเขาเอากล่องมาใส่ข้อตกลงการหย่า มีแต่ทำแบบนี้ถึงได้มากพอที่ให้เขาเอามาอ่านดูได้หลายๆ ครั้งต่อวัน“เซี่ยเซี่ย คุณอยู่ไหนกันแน่? ผมสำนึกผิดจริงๆ ผมไม่ขอให้คุณยกโทษให้ ผมแค่อยากเจอหน้าคุณ”“เซี่ยเซี่ย ทุกคนที่รังแกคุณได้รับบทเรียนพอสมควรแล้ว แม้แต่ผมเอง...ก็ทรมานทั้งกายและใจมาก คุณมาหาผมสักหน่อยได้ไหม”“เซี่ยเซี่ย...”ไม่รู้ว่าเซิ่งซืออวี้พึมพำนานแค่ไหนก่อนที่ร่างกายของเขาจะทนไม่ไหวอีกต่อไป จากนั้นก็หมดสติไปสำหรับตระกูลของเพื่อนๆ พวกนั้น ตระกูลเซิ่งก็ไม่ได้จัดการง่ายๆ อย่างที่คิดทันทีที่ข่าวเรื่องหย่าของเซิ่งซืออวี้กับอันยีเซี่ยออกมา มีผู้คนนับไม่ถ้วนบอกว่าจะไม่เชื่อเรื่องความรักอีกต่อไปผู้คนเหล่านั้นเคยเป็นแฟนคลับคู่จิ้นพวกเขา เพราะชื่นชอบความรักของพวกเขา จึงกลายเป็นผู้ใช้ที่ภักดีต่อเซิ่งซื่อ กรุ๊ปทันทีที่ข่าวสารเรื่องหย่าออกมา คนเหล่านี้ก็เกิดไม่พอใจขึ้นมาทันทีทั้งตระกูลเซิ่ง เซิ่งซืออวี้และเซิ่งซื่

Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status