บทที่ 3

อันยีเซี่ยเจ็บปวดอย่างรุนแรง เธอใช้มือขวากุมหน้าอกไว้แน่นและรู้สึกหายใจไม่ออกอยู่พักหนึ่ง

ในที่สุด เซิ่งซืออวี้ก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ และรีบวิ่งไปข้างหน้า "เซี่ยเซี่ย เป็นอะไรไป"

ความกังวลในดวงตาของเขาไม่ได้ดูเหมือนเสแสร้ง เหมือนกับว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ เขาจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อด้วย

แต่คนที่รักเธอสุดหัวใจนั้นกลับปิดบังเรื่องมากมายจากเธอ

เธอพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง "ไม่ได่เป็นอะไร... เมื่อกี้แค่หายใจไม่ออกอยู่นิดหน่อย"

เซิ่งซืออวี้รีบช่วยเธอนวดหน้าอกทันที และหลังจากยืนยันว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรก็รีบส่งเธอกลับไปพักผ่อน

ระหว่างทางกลับบ้าน เขาพยายามเล่าเรื่องที่ตลกเพื่อให้ฟัง เพื่อให้เะอมีความสุข

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่สามารถมีความสุขได้สักที

อันยีเซี่ยพิงหน้าต่างรถ มองทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ ด้วยสีหน้านิ่งเฉย

"เซี่ยเซี่ย มีตรงไหนที่ผมทำไม่ดีหรือเปล่า" เขาถามอย่างหยั่งเชิง

"เปล่า" ในที่สุดเธอก็เอ่ยปากพูด "ฉันแค่กำลังคิดถึงละครทีวีที่ฉันดูในวันนี้"

เซิ่งซืออวี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันทีทันใด และถามต่อไปด้วยรอยยิ้มว่า "ละครอะไรเหรอ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อันยีเซี่ยก็ค่อยๆ หันหน้าไปมองเซิ่งซืออวี้

"พระเอกเคยรักนางเอกมาก แต่ต่อมาเขาก็นอกใจ และยังปิกปิดนางเอกตลอด..."

เธอจ้องมองใบหน้าของเขาอย่างเงียบๆ โดยตั้งใจสังเกตสีหน้าของเขา ก่อนถามอย่างเรียบเฉยว่า "เซิ่งซืออวี้ ถ้าวันหนึ่งคุณไม่ชอบฉัน..."

"ไม่แน่นอน!"

พูดไปได้ครึ่งทาง เซิ่งซืออวี้ก็ขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขาไม่สามารถยอมรับการสมมุตินี้ "เซี่ยเซี่ย คนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิตก็คือคุณ แม้ว่าผู้ชายทุกคนในโลกจะทรยศคู่รักตัวเอง แต่ผมจะไม่มีทางทำแบบนั้น ผมขาดคุณไม่ได้"

แต่อันยีเซี่ยเพียงรู้สึกเจ็บแปลบในใจเท่านั้น

เขาขาดเธอไม่ได้ แต่เขาก็ยังไปแตะต้องผู้หญิงอื่นในข้างนอก...

ขณะที่เธอกำลังจะพูดนั้น โทรศัพท์มือถือของเซิ่งซืออวี้ก็ดังขึ้น

เขาลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสาย อันยีเซี่ยผลักเขาออกไปแล้วพูดว่า "รับเถอะ"

เซิ่งซืออวี้จึงรับสาย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายได้พูดอะไรไป สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากนิ่งเฉยกลายเป็นประหม่า ดูผิดปกติมาก

ทันใดนั้น เขาก็กลืนน้ำลายก่อนวางสายโทรศัพท์แล้วมองไปที่อันยีเซี่ย

"เซี่ยเซี่ย ทางบริษัทมีงานด่วน ผมต้องรีบไป เดี๋ยวผมเรียกแท็กซี่ส่งคุณกลับได้ไหม"

อันยีเซี่ยไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้าแล้วลงจากรถ

หลังจากมองดูรถมายบัคของเซิ่งซืออวี้จากไปอย่างนั้น เธอก็ขึ้นแท็กซี่ แต่แทนที่จะกลับไปที่วิลล่า เธอกลับพูดว่า

"รบกวนตามรถคันข้างหน้าให้ด้วย"

คนขับไม่ได้ถามอะไร สตาร์ทรถแล้วตามหลังไปอย่างพอสมควร

จนรถคันหน้ามาจอดอยู่ที่หน้าวิลล่าหลังหนึ่ง

ไม่ไกลนัก หญิงสาวในชุดกระต่ายก็เปิดประตู เมื่อเห็นชายคนนั้นลงจากรถ หญิงสาวก็ยิ้มทันทีพลางเหวี่ยงตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

หญิงสาวคนนั้นคือหลินจิน และผู้ชายคนนั้นก็คือเซิ่งซืออวี้

ทันทีที่พวกเขากอดกัน ทั้งสองก็แทบจะรอไม่ไหวที่จะจูบกัน

หลังจากที่ริมฝีปากทั้งสองประกบกันเป็นเวลานาน จากนั้นหลินจินถึงแยกตัวออกจาก เซิ่งซืออวี้ด้วยหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนดึงเนคไทของเขาพร้อมรอยยิ้ม "คุณพี่ กระต่ายตัวน้อยยังเตรียมของขวัญน่าทึ่งให้คุณด้วย คุณอยากเห็นมันไหมคะ"

ขณะที่เธอพูดนั้น ปลายนิ้วของเธอก็แตะลูกกระเดือกของเขาเบาๆ

ลูกกระเดือกของเซิ่งซืออวี้ ขึ้นลงไปหลายครั้ง เขาจับมือของหลินจินแน่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา "ปกติต้องใช้เวลาเดินทางสามสิบนาที แต่ผมเร้งให้จนใช้เวลาแค่สิบห้านาทีเอง หนูน้อยเอ๊ย คุณว่าผมอยากเห็นไหมล่ะ"

หลินจินยิ้มเบาๆ แล้วเกี่ยวนิ้วเรียวยาวของเขาพลางเดินไปที่รถ "ไปดูในรถสิ"

หลังจากที่ทั้งสองขึ้นรถแล้ว ไม่นานนั้นรถก็มีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย

จากนั้น แอมพลิจูดของการเคลื่อนไหวก็มากขึ้นเรื่อยๆ...

ไม่มีใครรู้ว่าอันยีเซี่ยกำลังดูฉากนี้อยู่ในรถซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

ทั้งๆ ที่เธอไม่มีความรู้สึกใดๆ กับเขาแล้ว แต่เมื่อเห็นฉากนี้กับตาจริงๆ กลับรู้สึกเจ็บปวดใจขนาดนี้

มันเหมือนกับตะขอแหลมคมที่จู่ๆ ก็เจาะเข้าในหัวใจของเธอ เธอกดหัวใจอย่างแรง หายใจเฮือกใหญ่และหลั่งน้ำตาเม็ดใหญ่ด้วย

เมื่อก่อนที่พวกเขาเพิ่งคบกัน เซิ่งซืออวี้ก็ทะนุถนอมเธอเสมอ แม้ว่าเกิดอารมณ์ขึ้นมานั้น เขาก็จะพยายามอดทนอดกลั้นเอาไว้ และไม่ยอมที่จะแตะต้องเธอ

เขาบอกว่าครั้งแรกมันสำคัญมากและควรเก็บไว้จนถึงคืนแต่งงานถึงจะสมบูรณ์แบบ

หลังจากตามจีบมาสามปี และคบกันมาสามปี ในที่สุดก็มาถึงคืนวันแต่งงาน

คืนนั้น เซิ่งซืออวี้ ซึ่งเป็นคนใหญ่โตในแวดวงธุรกิจกลับรู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก ทันทีที่เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออก ปลายหูของเขาก็กลายเป็นสีแดงหมด

เขาให้ความสำคัญกับเธออย่างมาก และใส่ใจกับความรู้สึกของเธอในทุกการกระทำ ทันทีที่เขาครอบครองเธอ เขาก็ร้องไห้ด้วยความตื่นเต้น

เขากระซิบข้างหูเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า "เซี่ยเซี่ย ในที่สุดคุณก็เป็นคนของผมแล้ว ผมรักคุณ ผมจะรักคุณตลอดไป"

ในเวลานั้น เธอรู้สึกถึงความรักจริงๆ เธอคิดว่า ในชีวิตนี้อาจจะไม่มีใครรักเธอมากไปกว่าเซิ่งซืออวี้อีกเลย

เซิ่งซืออวี้รักอันยีเซี่ยเท่านั้น

นี่คือคำพูดที่เขาพูดกับปาก

แต่ตอนนี้ล่ะ เขาเองเป็นคนที่ผิดคำสาบานก่อน

เมื่อเห็นเธอร้องไห้แบบนี้ คนขับผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้านั้นก็ถอนหายใจลึกๆ ก่อนยื่นกระดาษทิชชูให้เธอ

"ผู้ชายก็เป็นแบบนี้หมดแหละ ไม่มีใครไม่นอกใจหรอก ฉันก็เป็นเช่นนั้นด้วย เพราะมีลูกแล้วเลยไม่กล้าหย่า..."

เมื่อเธอพูดถึงเรื่องเศร้าของตัวเอง น้ำเสียงของเธอก็สำลักด้วยเสียงสะอื้น หลังจากหยุดไปสักพักแล้วพูดต่อ

"น้องเอ๊ย อย่าเสียใจไปเลย ไหนๆ ก็แต่งงานกันแล้ว อดทนหน่อยเถอะ ยกโทษให้เขาสักครั้ง ทำเป็นไม่รู้เรื่องเลย"

อันยีเซี่ยจับทิชชู่ในมือแน่น แล้วพูดเสียงแหบแห้งแต่เด็ดเดี่ยวอย่างยิ่ง

"ไม่ ฉันจะไม่ยกโทษให้"

เซิ่งซืออวี้ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณ

หลังจากกลับมาถึงบ้าน เธอก็ค้นของต่างๆ และจัดเรียงของขวัญทั้งหมดที่เซิ่งซืออวี้มอบให้เธอในอดีต

รวมถึง [รักเซี่ย] อันล้ำค่าด้วย

เธอโทรศัพท์ไป

"ใช่ตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ไหมคะ ฉันอยากจะขายของทั้งหมดนี้ และบริจาคเงินทั้งหมดให้กับมูลนิธิสตรีเพื่อช่วยเหลือผู้หญิงที่ต้องการหย่าร้างแต่ทำไม่ได้เพราะเรื่องลูกหรือการเงินค่ะ"

เธอใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงในการจัดส่งของพวกนี้ทั้งหมด

จากนั้นเธอก็เริ่มจัดเก็บสัมภาระของตนเอง

หลังจากจัดเก็บได้ครึ่งทาง จู่ๆ เซิ่งซืออวี้ก็กลับมา

เขากลับมาในท่ามกลางสายฝนโดยไม่ได้ถือร่ม และร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยความเย็นชื้น เขาไม่ทันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่รีบไปหาเธออย่างประหม่าพลางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า

"เซี่ยเซี่ย ทำไมคุณถึงขาย [รักเซี่ย] ออกล่ะ"