LOGINShare
บทที่ 5
Related chapters
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 6
หลังจากกลับบ้าน อันยีเซี่ยก็เกิดไข้สูงซึ่งไม่ลดสักทีเซิ่งซืออวี้กลับบ้านอย่างเมามาย และเมื่อเห็นเธอหมดสติด้วยแก้มแดงก่ำ และจู่ๆ ก็ตื่นตระหนกเขารีบอุ้มเธอขึ้นมาและพาเธอไปโรงพยาบาลเมื่อรู้สึกตัวอีกที อันยีเซี่ยขยับเปลือกตาหนักๆ ของเธอ และในที่สุดก็ลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบากเมื่อเห็นเธอตื่นขึ้นมา นางพยาบาลที่กำลังเปลี่ยนยาให้นั้นก็ดีใจมาก "คุณนายเซิ่ง ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว คุณตัวร้อนมาทั้งวันทั้งคืน คุณเซิ่งกังวลมากจนต้องเฝ้าอยู่หน้าเตียงตลอด จนกระทั่งเมื่อกี้ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งเลยออกไป จะให้ฉันไปเรียกเขาไหม ถ้าเขารู้ว่าคุณตื่นแล้วจะต้องดีใจมากแน่ๆ"อันยีเซี่ยส่ายหัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "ไม่ต้อง"พยาบาลไม่ได้พูดอะไรหลังจากได้ยินดังนั้น เธอจึงเปลี่ยนยาให้เสร็จแล้วก็จากไปอย่างเคารพทันใดนั้นห้องผู้ป่วยขนาดใหญ่ก็เงียบลง เงียบมากจนอันยีเซี่ยสามารถได้ยินเสียงโทรของเซิ่งซืออวี้ที่อยู่ข้างนอกด้วยซ้ำเขาเป็นคนเงียบอยู่เสมอ เขาจะสูญเสียการควบคุมก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอเท่านั้นแต่ตอนนี้ เสียงของเขาในโทรศัพท์เต็มไปด้วยความสุขและความตื่นเต้นหลังจากนั้นไม่นาน เสียงฝีเท้าก็ห่างไ
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 7
"เปล่า"อันยีเซี่ยมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยตาแดงก่ำวินาทีต่อมา ดอกไม้ไฟจำนวนนับไม่ถ้วนก็เบ่งบานท่ามกลางท้องฟ้านอกหน้าต่าง ซึ่งมันงดงามมากอันยีเซี่ยนึกถึงสิ่งที่หลินจินพูดในกลางวัน โดยบอกว่าเซิ่งซืออวี้จะจุดพลุดอกไม้ไฟทั้งเมืองเพื่อเธอในคืนนี้เมื่อเห็นเธอมองดูดอกไม้ไฟข้างนอกอย่างเหม่อลอย ดวงตาของเซิ่งซืออวี้เต็มไปด้วยความรัก "ชอบดูดอกไม้ไฟเหรอ งั้นผมจะจัดดอกไม้ไฟให้กับคุณด้วย ต้องยิ่งใหญ่กว่านี้อีก เอาไหม?"เซิ่งซืออวี้กอดเธอไว้แน่นพลางเล้าโลมเบาๆอันยีเซี่ยยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความขมขื่นพร้อมน้ำตาด้วย"เซิ่งซืออวี้ ฉันไม่ชอบของที่คนอื่นใช้ไปแล้ว"ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ไฟหรือผู้คนก็ตาม-ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงดอกไม้ไฟ ทว่าเขากลับใจเต้นแรงขึ้น และจู่ๆ เขาก็เกิดอาการตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูกหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็กอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม"งั้นผมจะเตรียมเซอร์ไพรส์อื่นๆ ให้กับคุณ จะไม่ทำให้คุณต้องไปอิจฉาผู้หญิงคนอื่น"อันยีเซี่ยเงียบ แค่มองไปในระยะไกลอย่างเงียบๆ โดยไม่ตอบหลายวันต่อมา เซิ่งซืออวี้ออกไปแต่เช้าแล้วกลับดึกๆ มีท่าทางลึกลับมากแม้แต่คนรับใช้ก็สัง
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 8
ในวันแรก เมื่อหลินจินส่งรูปถ่ายที่เซิ่งซืออวี้ปอกเปลือกกุ้งให้เธอ ส่วนอันยีเซี่ยก็เตรียมเตาอั้งโล่และเผารูปถ่ายทั้งหมดที่ถ่ายกับเซิ่งซืออวี้วันรุ่งขึ้น หลินจินส่งรูปถ่ายที่เซิ่งซืออวี้จูบกับเธอในใต้ต้นมะเดื่อ ส่วนอันยีเซี่ยก็จ้างคนงานมาโค่นต้นเชอร์รี่ที่เขาปลูกในสวนหลังบ้านทีละต้นในวันที่สาม หลินจินส่งชุดคำสารภาพที่เซิ่งซืออวี้พูดในห้องถ่ายทอดสดของเธอ ส่วนอันยีเซี่ยตามหาจดหมายรักหลายร้อยฉบับที่เซิ่งซืออวี้เขียนถึงเธอในอดีตจดหมายรักกลายเป็นสีเหลืองเมื่อเวลาผ่านไป แต่ลายมือบนจดหมายยังคงชัดเจนอยู่เธอสัมผัสข้อความที่เขียนไว้ด้านบนนั้น จากนั้นเธอก็โยนจดหมายแต่ละฉบับลงในเครื่องทำลายเอกสารอย่างไร้ความรู้สึก……ยามเช้าในวันนี้เธอจะออกเดินทางอันยีเซี่ยเพิ่งลืมตาขึ้นและเห็นเซิ่งซืออวี้ที่ไม่ได้กลับมาเป็นเวลานานซึ่งยืนอยู่หน้าเตียงเขายืนอยู่หน้าเตียงโดยถือโทรศัพท์มือถือของเธอไว้ในมือ เมื่อเขาเห็นเธอตื่นขึ้นมา ก็ทำหน้าไม่สู้ดีนัก"เซี่ยเซี่ย ข้อความส่งมาที่โทรศัพท์ของคุณบอกว่าคุณยกเลิกสำเร็จ คุณกำลังยกเลิกอะไรเหรอ"เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของอันยีเซี่ยก็เต้นรัวเธอรีบหยิบโทรศัพท์
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 9
อันยีเซี่ยนำใบรับรองประจำตัวชั่วคราวแล้วรีบไปสนามบินทันทีที่เครื่องบินขึ้น ทุกอย่างก็จบลงหลังจากลงเครื่องที่ประเทศ F เธอก็ได้มีตัวตนใหม่ในฐานะเจ้าของที่พักตามแนวชายฝั่งของประเทศ Fอย่างไรก็ตาม ในเวลาเดียวกัน เซิ่งซืออวี้ที่อยู่ในเมืองจิงนั้นก็แทบเป็นบ้าแล้วเวลาย้อนกลับไปไม่กี่ชั่วโมงก่อนหลังจากส่งหลินจินกลับบ้านแล้ว เธอก็ยังคงรั้งเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย"ซืออวี้ ไหนๆ ก็มาที่นี่แล้ว ไม่ขึ้นไปนั่งสักพักเหรอ"ขณะที่เธอพูดก็วาดวงกลมคลุมเครือสองสามวงในมือของเขาเซิ่งซืออวี้รู้สึกลังเลเล็กน้อย ไม่รู้เพราะเหตุใด เขาเกิดความตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูก"ไม่ขึ้นไปแล้ว คุณเข้าบ้านเถอะ ผมต้องการกลับไปอยู่กับเซี่ยเซี่ย"เขาผลักมือของหลินจิน และนึกถึงสิ่งที่เขาสัญญาไว้กับอันยีเซี่ยในเมื่อกี้นี้เขาไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนเธอมานานแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่พอใจเอาเมื่อนึกถึงประเด็นนี้ มุมปากของเซิ่งซืออวี้ก็ยกขึ้นพร้อมกับความสุขหลินจินกอดเอวของเขาอีกครั้งแล้วพูดว่า "ซืออวี้ คุณไม่อยากเห็นฉันใส่ชุดนั้นเหรอ? ไหนๆ ก็มาแล้ว ครั้งนี้ไม่ดู ก็จะไม่มีโอกาสหน้าแล้วนะ"มือของเธอยังคงล้วงเข้าไปในเสื้
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 10
"แล้วพวก...พวกแกรู้ไหมว่าเซี่ยเซี่ยไปไหน? เธอออกจากบ้านเมื่อไหร่กัน?"เซิ่งซืออวี้เลียริมฝีปากที่แห้งของเขาโดยไม่รู้ตัว เสียงแหบแห้งเล็กน้อยคนรับใช้ต่างก็ส่ายหัว "คุณผู้ชาย คุณนายออกไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทางแต่เช้า และเราก็ไม่รู้เรื่องด้วยค่ะ"ออกจากบ้านงั้นเรหอ เธอจะไปที่ไหนได้อีกล่ะ?จิตใจของเขาว่างเปล่าอยู่พักหนึ่ง และพยายามคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าเธอจะไปที่ไหนได้อีกพ่อและแม่ของอันยีเซี่ยได้หย่ากันแล้วต่างมีครอบครัวของตัวเองตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว อันยีเซี่ยไม่มีทางไปหาพวกเขาเขาได้แต่หวังกับเพื่อนของอันยีเซี่ยเท่านั้น"ฮัลโหล ผมเซิ่งซืออวี้เอง ไม่ทราบว่าเซี่ยเซี่ยอยู่กับคุณหรือเปล่า""อะไรนะ คุณกำลังพูดไร้สาระอะไร เซี่ยเซี่ยมาอยู่กับฉันได้อย่างไร"การสนทนาเช่นนี้เกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วนแม้แต่เพื่อนของเซิ่งซืออวี้เองก็ถามไปแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าอันยีเซี่ยอยู่ที่ไหนความรู้สึกสิ้นหวังอย่างถึงที่สุดก็กลืนกินเขาครั้งแล้วครั้งเล่าดูเหมือนเขาจะย้อนเวลากลับไปยามที่เขาไม่มีอันยีเซี่ยอยู่ข้างๆเธอคือสุดที่รักของเขาในชีวิตของเขา เกือบจะเท่ากับเนื้อในหัวใจของเขาเนื้อบนร่างกายของเขา
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 11
บางทีอันยีเซี่ยอาจค้นพบการนอกใจของเขาตั้งนานแล้วเซิ่งซืออวี้คิดว่าต้องเป็นแบบนี้แน่ๆเดิมทีเขาคิดว่าตัวเองปกปิดได้มิดและสามารถดูแลทั้งอันยีเซี่ยและหลินจินได้เขาคิดว่าเขาระมัดระวังมากพอ สำหรับหลินจิน เขาแค่เล่นสนุกเท่านั้น ไม่มีทางพาหลินจินให้เธอได้เห็นหน้าและจะไม่โดนเธอรู้เข้าแต่ไม่คาดคิดว่าเธอรู้เรื่องนี้ไปแล้วมันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ยเธอถึงกับโหดร้ายถึงขนาดต้องหย่าร้างกับเขา และหายไปจากชีวิตของเขาโดยสิ้นเชิงทั้งอย่างนี้ดวงตาของเขาเปียกชื้น และน้ำตาก็ค่อยๆ เบลอไปในการมองเห็นในเวลานี้ เซิ่งซืออวี้นึกถึงสิ่งที่อันยีเซี่ยพูดเมื่อเธอตกลงการขอแต่งงานกับเขา"ฉันจะพยายามเป็นภรรยาของคุณให้ดีที่สุด แต่ฉันจะไม่ยอมรับการหลอกลวงใดๆ หากคุณโกหกฉัน ฉันจะหายตัวไปจากชีวิตของคุณตลอดไป"ในเวลานั้น เซิ่งซืออวี้คิดอย่างมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรผิดต่อเธออย่างแน่นอนเพราะเขารักเธอมากขนาดนั้น ยิ่งไม่มีทางที่จะหลอกลวงเธอได้เขาต้องการตัดหัวใจทั้งหมดของเขาออกแล้ววางไว้ตรงหน้าเธอเพื่อให้เธอเห็นแต่ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไรกันเพราะการกระตุ้นจากเพื่อนๆ ในครั้งแล้วครั้งเล่า
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 12
เขาต้องการฉีกข้อตกลงการหย่าร้างในมือโดยสัญชาตญาณแต่แล้วเขาก็ตระหนักว่านี่อาจเป็นสิ่งของชิ้นสุดท้ายที่เธอทิ้งไว้ให้เขาหากฉีกออก แม้แต่ความคิดสุดท้ายนี้ก็จะหมดสิ้นไปเขาสัมผัสลายมือของอันยีเซี่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยปลายนิ้ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคิดถึง"เซี่ยเซี่ย มันเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ควรมีผู้หญิงคนอื่น ผมรักคุณเท่านั้น!""จะตีหรือดุผมยังไงก็ได้ แต่อย่าไปจากผมได้ไหม""ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ เซี่ยเซี่ย..."เซิ่งซืออวี้พูดคำขอโทษไปนับครั้งไม่ถ้วน และเสียงก็แหบแห้งแต่คนที่ควรจะได้ยินคำพูดนี้นั้นกลับไม่ได้อยู่ตรงหน้าเขาพูดเท่าไรก็ไร้ประโยชน์"อันยีเซี่ย ผมยังไม่ได้เซ็นชื่อ เราก็ยังไม่ได้หย่า เรายังคงเป็นสามีภรรยากัน ผมจะตามหาคุณให้เจอ"ดวงตาของเซิ่งซืออวี้ดูดุร้ายขึ้นมาพลางพูดอย่างเด็ดขาดไม่มีทางที่เขาจะปล่อยเธอไปเธอเป็นคนของเขา เขาจะยอมรับความผิดเอง แต่เขาจะไม่มีวันยอมรับการจากไปของอันยีเซี่ยในสายตาของเซิ่งซืออวี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น จากนั้นก็เก็บข้อตกลงการหย่าไว้อย่างระมัดระวังโชคดีที่เขายังมีรูปถ่ายของเธออยู่ในโทรศัพท์ ซึ่งยังพอให้เขาหายคิดถึงมาบ้างเขาค้
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 13
จากนั้น รูปถ่ายของเตียงที่ค่อนข้างยับยู่ยี่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเซิ่งซืออวี้เขาชักสีหน้าด้วยความโกรธ"ที่แท้...คือเธอ"เสียงของเซิ่งซืออวี้เย็นชา และรัศมีรอบตัวของเขาน่ากลัวจนอึดอัดมากจากนั้นเขาก็พิมพ์ข้อความหนึ่งว่า:"หลินจิน ฉันจำได้ว่าฉันเคยเตือนเธอแล้วว่าอย่าให้เซี่ยเซี่ยรู้เรื่องระหว่าฉันกับเธอ"หลังจากส่งประโยคนี้ไปแล้ว พอหลินจินอ่านมัน เธอก็หัวเราะอย่างดูถูกเหยียดหยาม จากนั้นโทรเรียกอย่างยั่วยุ"อันยีเซี่ย เธอเลียนแบบที่จะแกล้งทำเป็นน้ำเสียงของเซิ่งซืออวี้แต่เมื่อไหร่กัน? ดูค่อนข้างเหมือนเลยนะ""ถ้าฉันเป็นเธอเนี่ย ฉันคงจะสละตำแหน่งคุณนายให้อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวแล้ว ฉันมีเลือดเนื้อของซืออวี้แล้ว อาจไม่แน่เดี๋ยวซืออวี้ก็จะมาขอฉันแต่งงานเลย""เมื่อถึงเวลา เธอจะเป็นคนที่ถูกขับไล่ออกไปอย่างน่าสังเวช หากเธอไม่อยากตกอยู่ในสภาพแบบนั้นล่ะก็ งั้นสละตำแหน่งคุณนายเซิ่งให้ฉันโดยเร็วจะดีกว่า จะได้ทนทุกข์ทรมานน้อยลง""ไม่งั้นเดี๋ยวไม่เพียงแต่ไม่ได้อะไร ยังโดนรังเกียจอีกด้วย"ยิ่งหลินจินพูดมากเท่าไรเธอก็ยิ่งรู้สึกได้ใจมากขึ้นแต่อีกปลายสายกลับเงียบอยู่ตลอดไม่รู้ทำไม จู่ๆ เธอก็เกิ
Latest chapter
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 27
"เซี่ยเซี่ย!"เซิ่งซืออวี้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับตะโกนชื่ออันยีเซี่ยคุณท่านเซิ่งทำหน้าบูดบึ้งอยู่ข้างเตียง"เซิ่งซืออวี้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกให้ตั้งใจทำงาน ดูแลสุขภาพของตัวเองให้ดี และห้ามไปตามหาอันยีเซี่ยอีก!""อะแฮ่ม" เซิ่งซืออวี้กระแอมสองสามครั้งด้วยความสับสนและพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า "ทำไมล่ะ""เธอเป็นภรรยาของผม ถ้าผมไม่ได้เซ็นสัญญาหย่า เราก็ยังไม่ได้หย่า ตราบใดที่ผมมีความพากเพียรและจริงใจมากพอ เธอจะยกโทษให้ผมไม่ช้าก็เร็ว!""จริงๆ แล้วเธอเป็นคนใจอ่อนมาก หากผมง้อสักหน่อย เดี๋ยวเธอก็จะยกโทษให้ผม…""หุบปากซะ" คุณท่านเซิ่งขัดจังหวะเขาจากนั้นเขาก็หยิบเสียงบันทึกการสนทนากับอันยีเซี่ยออกมาแล้วเปิดให้เขาฟังเสียงที่ชัดเจนดังก้องไปทั่วห้อง ทำลายความมั่นใจของเซิ่งซืออวี้จนหมดสิ้นจนกระทั่งเสียงบันทึกจบลง ภายในห้องก็ยังคงเงียบสงัดหลังจากผ่านไปได้สักพัก เขาก็พึมพำต่อว่า "เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้...นี่ไม่จริง ผมอยากไปหาเซี่ยเซี่ย ผมอยากเจอเธอ!""ผมอยากจะบอกเธอว่าเธอคือคนเดียวที่ผมรัก และจะเป็นคนเดียวที่ผมรักในชีวิตนี้!"เซิ่งซืออวี้พยายามลุกขึ้นจากเตียงอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 26
"ขอโทษที ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ เลิกกันเถอะ ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว"ในความฝัน อันยีเซี่ยหลบมือจากเขา แล้วเดินออกไปไกลเรื่อยๆ"เซี่ยเซี่ย! ไม่นะ! คุณทำแบบนี้ไม่ได้!""ผมจะทำดีกับคุณมาก ถ้าคุณชอบขนมข้าวเหนียวทางตะวันออกของเมือง ผมก็ซื้อให้คุณกินทุกวัน เครื่องประดับ อสังหาริมทรัพย์ หุ้น อะไรที่ผมให้ได้ผมก็จะให้กับคุณทั้งหมด คุณอยู่กับผมได้ไหม"เซิ่งซืออวี้ขอร้องอย่างจริงใจทว่าอันยีเซี่ยไม่ได้มองย้อนกลับไปเลยแม้แต่ครั้งเดียวเขาไล่ไปข้างหน้าอย่างสิ้นหวัง แต่ก็ไม่ได้อะไรเลยแม้แต่แหวนหมั้นสองวงในมือของเขาก็หายไปเลยเซี่ยเซี่ยไม่ต้องการเขาอีกแล้ว ไม่ต้องการความรักของเขา ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นอีกต่อไป"เซี่ยเซี่ย...เซี่ยเซี่ย..."เปลือกตาของเซิ่งซืออวี้ปิดสนิท มีเม็ดเหงื่อเย็นไหลออกมาจากใบหน้าที่ซีดเซียวของเขา และริมฝีปากของเขาก็โดนตัวเองกัดจนเกิดเลือดไหลออกมาไม่รู้ว่าได้พึมพำชื่ออันยีเซี่ยไปกี้ครั้งกันแล้วดวงตาที่ขุ่นมัวของคุณท่านเซิ่งเต็มไปด้วยความกังวลเขาถอนหายใจลึกๆ หลังจากตรวจสอบมาหลายวัน ในที่สุดผู้ช่วยของเขาก็พบข้อมูลติดต่อล่าสุดของอันยีเซี่ย"ฮัลโหล คุณอัน ฉันเอง ปู่ขอ
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 25
เพื่อล้างแค้นให้อันยีเซี่ย เซิ่งซืออวี้ใช้ทุกวิถีทางเพื่อสั่งสอนตระกูลของ "เพื่อนแสนดี" หลายคนที่พูดจาหยาบคายกับเธอในที่สุดก้ได้จับจุดอ่อนของเขาได้ พวกเขาจะไม่เล่นงานเขาได้อย่างไรหลินจินไม่สนใจว่าตัวเองถูกใช้เป็นเครื่องมือ ตราบใดที่เธอสามารถแก้แค้นได้ เธอก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้วเธอมีชีวิตที่ไม่ดีนัก แล้วทำไมเซิ่งซืออวี้จะมีชีวิตที่ดีด้วยล่ะ?แค่ร้องเรียนเขาอย่างเดียวก็ไม่พอ เธอยังเปิดบัญชีใหม่เพื่อถ่ายทอดสดให้ทุกคนสงสารเธอพร้อมแฉข่าวสารต่างๆ โดยเล่าเรื่องระหว่างเธอกับเซิ่งซืออวี้ให้ชาวเน็ตฟังอย่างละเอียดชั่วขณะหนึ่ง เซิ่งซื่อ กรุ๊ป ซึ่งเพิ่งมีชื่อเสียงที่ดีกลับมานั้นก็ก็พังทลายลงอีกครั้งแม้แต่ภาพลักษณ์ของเซิ่งซืออวี้ก็ได้รับความเสียหายครั้งแล้วครั้งเล่าเขาถูกบังคับให้กลับไปประเทศเพื่อสอบสวนโดยรัฐ และทำได้เพียงระงับการตามหาอันยีเซี่ยชั่วคราวเท่านั้นสิ่งต่างๆ ในประเทศก็วุ่นวายไปหมดในบริษัทยังพบผู้ทรยศหลายคนและในขณะนั้น เซิ่งซื่อ กรุ๊ปก็เท่ากับผีซ้ำด้ำพลอยบริษัทหลายบริษัทกำลังรอรับผลประโยชน์จากเซิ่งซืออวี้แม้ว่าเซิ่งซื่อ กรุ๊ปจะรอดมาได้ในครั้งนี้ แต่ก็ยังต้องสูญเสียค
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 24
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เซิ่งซืออวี้ก็ขอโทษอย่างเชื่องช้าว่า"เซี่ยเซี่ย มันเป็นความผิดของผม ผมไม่ดีเอง ผมไม่ควรยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น ผมให้หลินจินทำแท้งเด็กแล้ว และเธอก็ถูกผมขับไล่ออกไป โปรดยกโทษให้ผมด้วยดีไหม""คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้ แค่อย่าทิ้งผมไป"เขาขอร้องอย่างจริงใจ แต่อันยีเซี่ยยังคงเงียบเธอยิ้มเบาๆ และพูดช้าๆ ว่า"ได้ ฉันยกโทษให้คุณก็ได้"คำตอบนี้อยู่เหนือการคาดคิด เกือบจะทำให้เซิ่งซืออวี้ดีใจแทบไม่กล้าเชื่อ"จริงเหรอ"เขาแทบไม่มีเวลาคิดให้ลึกซึ้งเกี่ยวกับความหมายของคำพูดจากอันยีเซี่ยก่อนจะถามอย่างรวดเร็ว"เฮอะ" อันยีเซี่ยหัวเราะเยาะ "นี่ไม่ใช่คำตอบที่คุณต้องการเหรอ? ฉันจะไม่ถือสาเรื่องในก่อนหน้านี้ ฉันยกโทษให้คุณ""คุณพอใจหรือยัง หากพอใจแล้วก็พอแค่นี้เถอะ"มันเป็นเพียงคำให้ยกโทษเอง เขาอยากได้ยินก็เติมเต็มความต้องการของเขาเลยแต่ถ้าเขาต้องการให้กลับไปอย่างกับเมื่อก่อน มันเป็นไปไม่ได้กระจกที่แตกร้าวแล้วจะกลับมาให้เหมือนเดิมได้อย่างไร?แม้จะติดกาว ก็ไม่สามารถให้กลับมาเป็นรูปทรงเดิมได้หลังจากพูดอย่างนั้น อันยีเซี่ยก็วางสายโทรศัพท์โดยไม่เปิดโอกาสให้เซิ่งซืออวี้กล่าว
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 23
เซิ่งซืออวี้โทษตัวเองอย่างมากหากได้รับโอกาสอีกครั้ง เขาจะรักเดียวใจเดียวแน่ๆน่าเสียดายที่ชีวิตไม่สามารถย้อนเวลาได้เขายืนอยู่บนถนนแปลกหน้า ทำอะไรไม่ถูกเหมือนเด็กน้อยคุณต้องการค้นหาต่อไปหรือไม่?แน่นอนอยู่แล้วแต่จะเริ่มต้นที่ไหนล่ะ"สวัสดี ผมกับผู้หญิงในรูปเป็นสามีภรรยากัน แต่เธอโกรธผมและไปจากกับผม ผมกำลังตามหาเธออยู่ กรุณาให้ข้อมูลติดต่อของเธอกับผมได้ไหม"เซิ่งซืออวี้ถามอย่างจริงใจบริกรของโรงแรมลังเลอยู่นาน จนกระทั่งเขาหยิบเงินจำนวนมากออกมา เขาจึงยิ้มกว้างและรีบให้ข้อมูลติดต่อของอันยีเซี่ยหลังจากกดโทรศัพท์ออกไปแต่ก็ไม่มีใครรับสาย"อาจจะยังอยู่บนเครื่องก็ได้"เซิ่งซืออวี้ปลอบใจตัวเองเพื่อพิสูจน์ให้อันยีเซี่ยเห็นความตั้งใจในการยอมรับความผิด เขาจึงได้โพสต์จดหมายขอโทษบนอินเทอร์เน็ตทุกถ้อยคำได้อธิบายรายละเอียดว่าเขาทำผิดทีละขั้นตอนอย่างไรเขายังเขียนเกี่ยวกับวิธีรับรู้หัวใจของตัวเองและเข้าใจความผิดของเขาด้วยทัศนคติในการยอมรับความผิดนั้นจริงใจมากและมีการโพสจดหมายกล่าวขอโทษฉบับใหม่เกือบทุกวันโดยหวังว่าอันยีเซี่ยจะเห็นทัศนคติของชาวเน็ตบางคนค่อยๆ เปลี่ยนไป จากความเกลี
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 22
โทรศัพท์มือถือบนเตียงส่งเสียงดังตลอดเวลา ล้วนเป็นรูปถ่ายและที่อยู่ที่ชาวเน็ตส่งมาให้เขาด้วยข้อมูลจำนวนมหาศาล เซิ่งซืออวี้แทบจะไม่สามารถแยกแยะได้ว่าอันไหนมีประโยชน์และอันไหนไร้ประโยชน์คนที่มุ่งเป้าเพื่อค่ารางวัลนั้นมีเยอะมาก แม้ว่าได้จ้างคนมาช่วยในการคัดกรอง แต่ก็ยังมีภาระงานมหาศาลอยู่ในเวลานี้ เขาเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองเข้าแล้วแต่เขาไม่มีทางอื่นเลยยกเว้นการอาศัยความช่วยเหลือจากชาวเน็ตและการที่อันยีเซี่ยยอมปรากฏตัวเองแล้ว เขาแทบไม่มีวิธีหาข่าวของเธอได้เลยเซิ่งซืออวี้นั่งอยู่บนเตียง เกือบจะสิ้นหวังแล้วในเวลานี้ ผู้ช่วยหลายคนส่งรูปถ่ายที่แตกต่างกันหลายรูปมาให้"คุณเซิ่ง มีคนเปิดเผยว่าอันยีเซี่ยปรากฏตัวที่หน้าโบสถ์ในเมือง B แห่งประเทศ A ได้ส่งคนไปตามหาเธอแล้ว หวังว่าคุณจะไปที่นั่นมาโดยเร็วที่สุด"หลังจากได้รับข่าวนี้ เซิ่งซืออวี้ก็กลับมามีกำลังใจอีกครั้งไม่ว่าข่าวนั้นจะเป็นจริงหรือไม่ก็ตาม เขาจะลองดูอีกครั้งเขาไม่สามารถละทิ้งความหวังเดียวนี้ได้เขาแทบจะอยู่ไม่ได้หากไม่มีอันยีเซี่ยอยู่ข้างๆเธอเป็นดั่งสิ่งที่ขาดไม่ได้พอๆ กับน้ำและออกซิเจนที่เขาต้องการเพื่อความอยู
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 21
ความกังวลใจของเซิ่งซืออวี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และมีเหงื่อเย็นเล็กน้อยไหลออกมาบนฝ่ามือของเขาหลังจากรออยู่พักใหญ่ต่อก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้เขาก็เกิดกระวนกระวายใจขึ้นมาและไปผลักประตูแต่ไม่ได้คาดคิดว่าประตูจะถูกล็อกแน่นและไม่สามารถเปิดออกได้เลยบนกระดานดำเล็กๆ ที่อยู่ด้านข้างมีข้อความเขียนว่า "วันนี้ปิดร้าน"เดิมทีเขาคิดว่ากระดานดำนั้นคือบอกกับเขาว่าอันยีเซี่ยกำลังรอพบหน้ากับเขาอยู่ ดังนั้นจึงติดป้ายบอกหยุดงานไว้เป็นพิเศษและไม่รับลูกค้าแต่ไม่ได้คาดคิดว่ามันจะหมายถึงการปฏิเสธที่จะพบเขาในขณะนี้ เซิ่งซืออวี้ก็เข้าใจว่าอันยีเซี่ยหลอกเขาเธอไม่มีความตั้งใจที่จะพบเขาเลยมันก็เป็นเพียงวิธีที่จะปฏิเสธเขาทุกสิ่งทุกอย่างนี้กำลังบอกเขาว่า "ขอโทษ ฉันไม่คิดจะให้อภัยคุณ"เซิ่งซืออวี้มองไปที่รีสอร์ทนี้ด้วยความไม่อยากเชื่อตอนที่พวกเขายังคบกันในสมัยก่อน ก็เคยพูดว่าจะเปิดรีสอร์ทริมชายหาด รับลมทะเลบ้าง กอดกันทั้งอย่างนั้น ก็ถือว่าเป็นความสุขง่ายๆตอนนั้นเขารู้ว่าเธอชอบมัน จึงส่งคนไปซื้อรีสอร์ทหลายแห่งตามแนวชายฝั่งของประเทศ และพาเธอไปเที่ยวเป็นครั้งคราวเธอยิ้มอย่างมีความสุขทุกครั้ง และรู้ส
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 20
ในตอนแรก สาธารณชนก็แค่พูดเสียดสี แต่ก็มีหลายคนอิจฉารางวัลนี้ และจงใจให้ข้อมูลและหลักฐานที่ใช้ไม่ได้จนกระทั่งต่อมามีคนให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์จริงๆพอเห็นว่าได้เงินจริง ชาวเน็ตจำนวนมากก็เริ่มช่วยหาข้อมูลอย่างเมามันแม้แต่อันยีเซี่ยเองก็รู้ข่าวนี้เข้าแล้วผู้คนจำนวนมากอยากรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน แต่เธอเองก็ไม่ได้รู้สึกประทับใจแม้แต่น้อยตรงกันข้าม เธอกลับรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเธอได้ยกเลิกข้อมูลประจำตัวของตัวเองไปแล้ว หรือว่ามันยังคงแสดงความมุ่งมั่นของเธอไม่มากพอเหรออันยีเซี่ยรู้อยู่ในใจว่าเธอไม่ใช่คนที่จะหันหลังกลับ และเธอไม่เคยคิดที่จะให้อภัยเมื่อดูคำขอโทษของเซิ่งซืออวี้ เธอก็รู้สึกไร้สาระสิ้นดีในเมื่อเขารู้ว่าตัวเองได้ทำผิด แล้วทำไมแต่ก่อนเขาถึงแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นตลอดล่ะ?หลายครั้งแล้ว ที่เธอหวังว่าเขาจะบอกเธอได้อย่างชัดเจนว่าเขาหักหลัง และตกหลุมรักคนอื่นเข้าแล้วแบบนี้ทั้งสองคนก็สามารถจากกันโดยดีแต่เขาไม่คาดคิดว่าร่างกายและจิตใจของเขาถึงขั้นที่แยกจากกันได้ร่างกายกำลังเพลิดเพลินกับความรักของหลินจิน แต่ใจกลับบอกว่ารักเธอการหลอกลวงเธอเป็นเรื่องสนุกหรือไงงั
หน้าหนาวไร้ไออุ่น บทที่ 19
ข้อตกลงการหย่านั้นเป็นเพียงของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ทิ้งไว้ให้กับเซิ่งซืออวี้ เพื่อแยกออกจากเขาอย่างสมบูรณ์สิ่งที่น่าขำก็คือเขากลับอยากใช้ข้อตกลงการหย่าเพื่อเอามาคิดถึงอันยีเซี่ยเขาเอากล่องมาใส่ข้อตกลงการหย่า มีแต่ทำแบบนี้ถึงได้มากพอที่ให้เขาเอามาอ่านดูได้หลายๆ ครั้งต่อวัน“เซี่ยเซี่ย คุณอยู่ไหนกันแน่? ผมสำนึกผิดจริงๆ ผมไม่ขอให้คุณยกโทษให้ ผมแค่อยากเจอหน้าคุณ”“เซี่ยเซี่ย ทุกคนที่รังแกคุณได้รับบทเรียนพอสมควรแล้ว แม้แต่ผมเอง...ก็ทรมานทั้งกายและใจมาก คุณมาหาผมสักหน่อยได้ไหม”“เซี่ยเซี่ย...”ไม่รู้ว่าเซิ่งซืออวี้พึมพำนานแค่ไหนก่อนที่ร่างกายของเขาจะทนไม่ไหวอีกต่อไป จากนั้นก็หมดสติไปสำหรับตระกูลของเพื่อนๆ พวกนั้น ตระกูลเซิ่งก็ไม่ได้จัดการง่ายๆ อย่างที่คิดทันทีที่ข่าวเรื่องหย่าของเซิ่งซืออวี้กับอันยีเซี่ยออกมา มีผู้คนนับไม่ถ้วนบอกว่าจะไม่เชื่อเรื่องความรักอีกต่อไปผู้คนเหล่านั้นเคยเป็นแฟนคลับคู่จิ้นพวกเขา เพราะชื่นชอบความรักของพวกเขา จึงกลายเป็นผู้ใช้ที่ภักดีต่อเซิ่งซื่อ กรุ๊ปทันทีที่ข่าวสารเรื่องหย่าออกมา คนเหล่านี้ก็เกิดไม่พอใจขึ้นมาทันทีทั้งตระกูลเซิ่ง เซิ่งซืออวี้และเซิ่งซื่
