บทที่ 12

เขาต้องการฉีกข้อตกลงการหย่าร้างในมือโดยสัญชาตญาณ

แต่แล้วเขาก็ตระหนักว่านี่อาจเป็นสิ่งของชิ้นสุดท้ายที่เธอทิ้งไว้ให้เขา

หากฉีกออก แม้แต่ความคิดสุดท้ายนี้ก็จะหมดสิ้นไป

เขาสัมผัสลายมือของอันยีเซี่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยปลายนิ้ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคิดถึง

"เซี่ยเซี่ย มันเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ควรมีผู้หญิงคนอื่น ผมรักคุณเท่านั้น!"

"จะตีหรือดุผมยังไงก็ได้ แต่อย่าไปจากผมได้ไหม"

"ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ เซี่ยเซี่ย..."

เซิ่งซืออวี้พูดคำขอโทษไปนับครั้งไม่ถ้วน และเสียงก็แหบแห้ง

แต่คนที่ควรจะได้ยินคำพูดนี้นั้นกลับไม่ได้อยู่ตรงหน้าเขา

พูดเท่าไรก็ไร้ประโยชน์

"อันยีเซี่ย ผมยังไม่ได้เซ็นชื่อ เราก็ยังไม่ได้หย่า เรายังคงเป็นสามีภรรยากัน ผมจะตามหาคุณให้เจอ"

ดวงตาของเซิ่งซืออวี้ดูดุร้ายขึ้นมาพลางพูดอย่างเด็ดขาด

ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยเธอไป

เธอเป็นคนของเขา เขาจะยอมรับความผิดเอง แต่เขาจะไม่มีวันยอมรับการจากไปของอันยีเซี่ย

ในสายตาของเซิ่งซืออวี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น จากนั้นก็เก็บข้อตกลงการหย่าไว้อย่างระมัดระวัง

โชคดีที่เขายังมีรูปถ่ายของเธออยู่ในโทรศัพท์ ซึ่งยังพอให้เขาหายคิดถึงมาบ้าง

เขาค้