บทที่ 199

หลินเซียงกลับไปที่โต๊ะทำงาน รู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดไร้สาระเหลือเกิน

ไม่เข้าใจเลยว่าลู่สือเยี่ยนคิดอะไรอยู่

เขาไม่ได้ห่วงใยเซี่ยหว่านหรอกเหรอ?

แล้วทำไมถึงมาผูกมัดเธอแบบนี้?

ความโกรธ ความเสียใจ และความรู้สึกต่าง ๆ ผสมปนเปกัน ทำให้เธอรู้สึกหมดหนทางอย่างที่สุด

ทันใดนั้นเธอก็รับโทรศัพท์จากซ่งซ่ง

“เซียงเซียงคนสวย ทำงานหรือยังจ๊ะ?”

เสียงของซ่งซ่งฟังดูอ่อนล้า

หลินเซียงถามกลับ “อืม กำลังทำงานเลย มีอะไรหรือเปล่า?”

ซ่งซ่งเริ่มคร่ำครวญ ระบายยาวเหยียดว่า “ฉันทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนเรื่องมากขนาดนี้มาก่อนเลย เขาออกจากโรงพยาบาลแล้วแท้ ๆ แต่ที่อยู่ของฉันกับเขาไกลกันมาก เขาเลยขอให้ฉันย้ายไปอยู่ด้วย ฉันไม่ไปแน่นอน ถ้าสาวสวยแบบฉันไปอยู่ร่วมชายคาเดียวกันเขา ก็ไม่ต่างอะไรกับแกะเข้าปากหมาป่าสิ รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?”

หลินเซียง “เกิดอะไรขึ้น?”

ซ่งซ่งตัดพ้ออีกครั้ง พูดว่า “เขาโทรมาหาฉันตอนตีสองครึ่ง บอกว่าอยากกินบะหมี่เส้นเล็กต้มเลือดหมู ฉันจะไปหาบะหมี่เส้นเล็กต้มเลือดหมูมาให้เขาจากไหนล่ะ ก็เลยโมโห ไม่ซื้อให้ แล้วเขาก็ขู่ฉัน ผู้ชายประสาอะไรวะเนี่ย!”

หลินเซียงไม่คิดว่าฟู่จิ่นซิ่วจ