เมื่อเห็นเธอ ใบหน้าของเจิ้งซินเอ้อร์ก็แสดงความโกรธออกมาทันที เธอเดินเข้ามาอย่างดุเดือด ยกมือขึ้นแล้วตบหน้าหลินเซียงอย่างแรง“นังผู้หญิงใจร้าย! กล้าส่งคนไปลักพาตัวหว่านหว่าน ผู้หญิงอย่างแกมันใจไม้ไส้ระกำ!”หลินเซียงเบืกตากว้างทันที รีบยกมือขึ้นมาขวาง แล้วก็ผลักออกไปอย่างแรง “เธอเป็นหมาหรือไง? เห็นคนแล้วก็บ้าคลั่ง? ไปฉีดวัคซีนพิษสุนัขบ้าหน่อยไหม?”“นังหน้าด้าน!”เจิ้งซินเอ้อร์เสียหลัก หลังจากทรงตัวได้ก็จ้องมองหลินเซียงด้วยความโกรธแค้น ราวกับอยากจะกินเธอทั้งเป็น“เพราะแกไม่ยอมหย่ากับลู่สือเยี่ยน เป็นแค่เมียน้อย แต่กลับครอบครองตำแหน่งภรรยาตระกูลลู่ แกมันหน้าด้านหน้าทนจริง ๆ!”หลินเซียงโมโหเพราะลู่สือเยี่ยนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้เจิ้งซินเอ้อร์มาทำให้เธอโมโหยิ่งขึ้นไปอีกเธอพูดเสียงเย็นชา “ฉันกับลู่สือเยี่ยนเป็นนสามีภรรยากันถูกต้องตามกฎหมาย ใครเป็นเมียน้อย กฎหมายเป็นคนตัดสิน ถ้าเธอจะมาหาเรื่องฉันอีก ฉันก็ไม่กลัวที่จะทะเลาะกับเธอ ถ้าเธอรู้จักฉันดีก็ควรจะรู้ว่าคนอย่างฉันมันไม่มีอะไรจะเสีย ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!”เธอแสดงท่าทีแข็งกร้าวอย่างดุเดือด ทำให้เจิ้งซินเอ้อร์ตกใจ พูดไม่ออกไปสักพ
หลินเซียงขมวดคิ้วเขาหมายความว่ายังไง?ทั้งสั่งบอดี้การ์ดมาขวาง ทั้งไม่ยอมรับโทรศัพท์ แต่ตอนนี้กลับเข้ามาเบียดกับเธอในลิฟต์?หลินเซียงหยุดนิ่ง ตั้งท่าจะเดินออกไป“ไปไหน?”เสียงทุ้มเย็นชาของลู่สือเยี่ยนดังขึ้นหลินเซียงพูด “ไม่อยากอยู่ในที่เดียวกันกับถังขยะ”ลู่สือเยี่ยนขมวดคิ้วทันที บรรยากาศอันตรายเริ่มแผ่กระจายไปทั่วลิฟต์แคบ ๆ เขาเอื้อมมือไปกดปุ่มปิดประตู ประตูลิฟต์ถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว หลินเซียงอยากจะออกไป แต่ก็สายไปแล้วหลินเซียงมองเขาอย่างไม่พอใจ ยืนอยู่ตรงมุมลิฟต์ ทั้งตัวเต็มไปด้วยความห่างเหินและรังเกียจก่อนหน้านี้เป็นเขาที่ไม่อยากเจอเธอตอนนี้เป็นเธอที่ไม่อยากอยู่ใกล้เขาน่ารำคาญสิ้นดีลู่สือเยี่ยนเหลือบมองสีหน้าเธอ ดวงตาดำขลับลึกล้ำมืดมน ทำให้มองไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่เขาพูดเสียงเรียบ “หลักฐานล่ะ?”หลินเซียงพูด “ฉันส่งให้แล้ว”ลู่สือเยี่ยน “ผมปิดเครื่อง”หลินเซียงหัวเราะเยาะ “งั้นไม่คิดจะเปิดเครื่องหน่อยหรือไง?”ลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง ก่อนจะถามขึ้นมาทันที “ตอนนี้ถ้ายื่นมีดให้คุณสักเล่ม คุณจะฆ่าผมให้ตายไหม?”ความเย็นชาในดวงตาของเธอชัดเจนมากทำให้เข
หลินเซียงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ดีเลย ถ้าอวิ๋นหลานเป็นคนอัดเสียงจริง นี่คือโอกาสที่ดีที่จะสอบถามอีกฝ่าย “ได้ค่ะ”อวิ๋นหลานถามว่า “ตอนนี้เธออยู่ไหน? เดี๋ยวฉันไปรับ”หลินเซียงบอกที่อยู่ของเธอ หลังจากนั้นประมาณ 15 นาที รถคันหนึ่งก็ค่อย ๆ ขับมา เมื่อกระจกรถเลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าที่ได้รับการดูแลอย่างดีของอวิ๋นหลาน“สวัสดีค่ะ คุณนายลู่”หลินเซียงยิ้มอย่างสุภาพอวิ๋นหลานบอก “ขึ้นรถเถอะ”หลินเซียงเปิดประตูแล้วก้าวขึ้นรถอวิ๋นหลานถามทันที “ทำไมสีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีเลย? ช่วงนี้พักผ่อนไม่เพียงพอหรือเปล่า?”หลินเซียงกล่าวว่า “เรื่องที่ลู่สือเยี่ยนถูกวางยาค่อนข้างกดดันฉันมาก ฉันเลยนอนไม่หลับค่ะ”อวิ๋นหลานออกความเห็น “จริง ๆ แล้ว ฉันก็ไม่ค่อยเชื่อว่าเธอจะทำเรื่องแบบนี้ แต่อาหารพวกนั้นเธอก็เป็นคนปรุงเอง ไม่แปลกที่คนอื่นจะสงสัย เธอไปแจ้งความแล้วใช่ไหม? เชื่อเถอะว่าตำรวจต้องหาหลักฐานพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอได้แน่”“ค่ะ”หลินเซียงพยักหน้า ไม่พูดอะไรอีกเมื่อถึงร้านเสริมสวย ทั้งสองคนเข้าไปในห้องส่วนตัวตามที่ช่างแนะนำ หลินเซียงและอวิ๋นหลานขึ้นไปนอนบนเตียงอวิ๋นหลานถาม “สองวันนี้เธอได้ไปหาสือ
อวิ๋นหลานออกจากร้านเสริมสวยไปแล้ว ช่วงไม่กี่วันมานี้หลินเซียงพักผ่อนน้อยมาก เธอนอนลงบนเตียง ปล่อยให้ช่างนวดศีรษะ ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวพอตื่นขึ้นมาอีกที ท้องฟ้าก็มืดแล้วหลินเซียงออกจากร้านเสริมสวย และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมพร้อมจะเรียกรถตอนที่มาเธอไม่ได้สังเกต ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าร้านเสริมสวยแห่งนี้อยู่แถวชานเมือง เรียกรถยากมากหลินเซียงยืนอยู่ข้างทาง รออยู่นาน จนกระทั่งเห็นรถแท็กซี่คันหนึ่งขับมาอย่างช้า ๆ“ไปไหนครับ?”หลังจากขึ้นรถแล้ว คนขับก็ถามหลินเซียงตอบว่า “เฟิงหลินหย่วน”พูดจบ เธอก็ดูข้อความในโทรศัพท์ ซ่งซ่งส่งข้อความมาบ่นเรื่องฟู่จิ่นซิ่วแต่ข้อความสุดท้าย ทำให้หลินเซียงเลิกคิ้วขึ้นซ่งซ่ง [ที่รัก เธอมีแอคเคาท์วีแชทที่ไม่ได้ใช้ไหม?]หลินเซียง [จะเอาไปทำอะไร?]ซ่งซ่ง [ไอ้เวรนี่มันรังแกฉันขนาดนี้ ถ้าฉันไม่แก้แค้นก็ไม่ใช่คนแซ่ซ่ง ถ้าได้แอคเคาท์วีแชทเมื่อไหร่นะ รอดูละครหลังข่าวได้เลย!]หลินเซียง [อย่าทำอะไรที่มันเกินเลยล่ะ ถ้าทำให้เขาโกรธ เธอก็จะเดือดร้อนซะเอง]ซ่งซ่ง [สบายใจได้ ฉันมีสติครบถ้วน]หลินเซียงตอบ “อืม” แล้วก็ไม่พูดอะไรอีกเธอส่งหลักฐานเรื
หลินเซียงไม่ปล่อยให้ตัวเองคิดมาก กดโทรเบอร์ 110 แต่ในวินาทีถัดมา โทรศัพท์ของเธอก็ถูกแย่งไป!“รู้ตัวแล้วเหรอ?”เสียงเย็นชาของคนขับดังขึ้นหลินเซียงรู้สึกว่าทุกอย่างเบลอไปหมด พยายามเปิดประตูรถ แต่ประตูรถก็ล็อกไว้“นาย… เป็นใคร?”หลินเซียงถามอย่างยากลำบาก ใช้มือบีบต้นขาตัวเอง บังคับตัวเองให้มีสติแต่คนขับกลับจ้องมองเธออย่างเย็นชา “เธอลืมฉันไปแล้ว ฮ่าฮ่า นังผู้หญิงใจร้าย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันก็คงไม่ต้องติดคุก!”สมองของหลินเซียงฉายแวบขึ้นมาหนึ่งชื่อ ฉีเจี้ยนเย่!เป็นคนที่ลู่สือเยี่ยนสืบเจอ!แต่เธอไม่รู้จักเขานี่ ทำไมเขาถึงได้เกลียดเธอขนาดนี้?หลินเซียงไม่ตกใจกรีดร้องโวยวาย แต่พยายามรักษาความสงบ และพูดว่า “มีเรื่องเข้าใจผิดกันหรือเปล่า? นายต้องการอะไร? เงิน รถ หรือบ้าน? ขอแค่นายต้องการ ฉันจะให้นายทั้งหมด ไม่ปิดบังแล้วกันนะ สามีฉันคือลู่สือเยี่ยน ลู่สือเยี่ยนแห่งตระกูลลู่ของเมืองอวิ๋นเฉิง เขารวยมากเลยนะ”“ฉันต้องการชีวิตเธอ!”ฉีเจี้ยนเย่พูดจบก็เหยียบคันเร่ง รถพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว!แรงเหวี่ยงทำให้ร่างหลินเซียงกระแทกกับเบาะหน้า ทำให้มึนหัวมองอะไรไม่ชัดอีกต่อไป เธอยังอยากจะพูด
เมื่อนึกถึงท่าทีเย็นชาของหลินเซียงที่มีต่อเขา หัวใจของเขาก็รู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกเขายื่นมือไปดึงปกเสื้อเพื่อพยายามระบายความอึดอัดออกไป แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อออกจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามืดครึ้มคนขับรถจอดรถรออยู่ที่หน้าทางเข้าโรงพยาบาลแล้วลู่สือเยี่ยนก้าวขึ้นรถ แล้วก็เกิดสังหรณ์ใจอยากโทรหาหลินเซียงอีกครั้ง แต่ก็ยังติดต่อไม่ได้เหมือนเดิมเขารู้สึกหงุดหงิดใจ ก่อนจะโทรหาซ่งจั่ว “ตรวจสอบให้ทีว่าหลินเซียงอยู่ที่ไหน”ซ่งจั่วตอบรับ “ครับ”เขาไม่กล้าประมาท เพราะเมื่อชั่วโมงก่อน ซือเยี่ยนเพิ่งถูกหามส่งโรงพยาบาล เพราะถูกลงโทษทุบตีจนบอบช้ำไปทั้งตัวเพราะซือเยี่ยนไปขัดใจคุณหนูหลิน ท่านประธานลู่จึงไม่พอใจซ่งจั่วหน้าเครียด รีบสั่งให้ลูกน้องไปสืบหาข้อมูล……ฉินโหย่วหานและเพื่อน ๆ ขับรถสปอร์ตแล่นผ่านรถแท็กซี่ไปอย่างรวดเร็ว เพื่อนที่นั่งข้าง ๆ เห็นรถแท็กซี่คันนั้นแล้วก็หัวเราะร่วน “พี่หาน เห็นไหม รถแท็กซี่คันนั้นควันตลบหมดแล้ว รีบร้อนอะไรกันถึงได้ขับเร็วขนาดนี้?”ฉินโหย่วหานเหลือบมอง รถแท็กซี่คันนั้นขับเร็วจริง แต่ก็ไม่เร็วเท่ารถสปอร์ต เสียงเครื่องยนต์คำรามดังสนั่น ไม่นานเขาก็ห
ดวงตาของฉีเจี้ยนเย่ฉายแววโหดเหี้ยม ทันใดนั้นเขาก็เงื้อมือขึ้น หมายจะแทงใบหน้าของหลินเซียงทันที!ท้องฟ้าด้านนอกมืดมิด แต่แสงจันทร์สาดส่องลงมาด้านหนึ่ง เมื่อมีดถูกชูขึ้นสูง แสงเย็นวาบก็ปรากฏขึ้นบนมีดทำเอาหัวใจของหลินเซียงเต้นแรง เธอตะโกนลั่นว่า “ก่อนตาย นายก็ควรทำให้ฉันเข้าใจก่อนสิว่าฉันไปทำอะไรให้!”ฉีเจี้ยนเย่ชะงักไป แล้วก็ยิ้มเยาะอย่างเย็นชา ถอดหน้ากากและหมวกออก แล้วกระชากผมหลินเซียงด้วยท่าทีดุร้าย “มองฉันสิ ดูหน้าฉันให้ดี ๆ แกจำฉันไม่ได้จริง ๆ เหรอ?”หลินเซียงถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น เธอเบิกตาโพลง มองใบหน้าฉีเจี้ยนเย่ ฉีเจี้ยนเย่มีใบหน้าคมคาย สมัยหนุ่ม ๆ คงหล่อเหลาไม่น้อยเลย แต่ตอนนี้ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความเหี้ยมเกรียม สายตาอัดแน่นไปด้วยความโกรธแค้นและความดุร้ายหลินเซียงรู้สึกสับสน เธอจำคนคนนี้ไม่ได้จริง ๆ!เมื่อเห็นความสับสนในดวงตาของเธอ ฉีเจี้ยนเย่ก็ยิ่งโกรธจัด ฟาดฝ่ามือตบหน้าเธออีกครั้ง “นังเวรเอ๊ย แกทำให้ฉันต้องตกอับขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะแก ตอนนี้ฉันคงได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอยู่ต่างประเทศไปแล้ว!”เขาไม่อยากพูดมาก เงื้อมีดขึ้นตั้งใจลงแทงใบหน้าหลินเซียงอีกครั้ง“โครม!”ท
“คุณก็รู้ด้วยเหรอว่าเรายังไม่ได้หย่ากัน?”สีหน้าของลู่สือเยี่ยนเย็นชาลงกว่าเดิม ดวงตาสีดำสนิทราวกับท้องฟ้ายามราตรี เปล่งประกายความเย็นยะเยือก ออร่ารอบตัวช่างเย็นยะเยือกและทรงพลังมือของฉินโหย่วหานที่กำลังจับพวงมาลัยรถกระตุกเล็กน้อย เขาเหลือบมองหลินเซียง สภาพของเธอไม่ค่อยดี ปากซีดเซียว แก้มบวมแดง ไม่รู้ว่ามีรอยแผลอื่น ๆ ตามร่างกายอีกหรือไม่ต่อหน้าลู่สือเยี่ยน หลินเซียงเต็มไปด้วยความรู้สึกต่อต้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้เมื่อเขายืนอยู่ข้าง ๆ เธอ ก่อนหน้านี้เธอโทรหาเขาเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่กลับได้ยินแค่คำพูดไร้เยื่อใยว่า “วางสายซะ” จากเขาช่างเป็นเรื่องที่น่าสมเพชเสียจริง!“พี่หาน เราไปกันเถอะค่ะ”หลินเซียงไม่มองลู่สือเยี่ยน เอื้อมมือไปปิดประตูรถลู่สือเยี่ยนได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้ายิ่งแย่ลงไปอีก เขาคว้าข้อมือเธอไว้ทันที ฉุดกระชากลากเธอลงจากรถ กอดเอวเธอไว้อย่างแข็งกร้าว แล้วพาเธอขึ้นรถของเขาทันที“ปล่อยฉันนะ!”หลินเซียงดิ้นรนทันที ขณะที่เธอขยับตัว ร่างกายก็เสียดสีกับลู่สือเยี่ยน ทำให้บาดแผลเจ็บปวดขึ้นไปอีกลู่สือเยี่ยนผลักเธอเข้าไปในรถอย่างไม่ไยดี “โครม!” เสียงดังสนั่นเมื่อประ
หลินเซียงได้ยินดังนั้นก็ประหลาดใจเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ไม่ต้องแล้วค่ะพี่หาน ฉันกินข้าวเรียบร้อยแล้ว”ฉินโหย่วหานลอกว่า “งั้นไปกินของว่างก็ได้ หลินเซียง ผมดีใจกับคุณจริง ๆ”หลินเซียงกล่าวว่า “งั้นก็รอให้ทุกคนมีเวลาก่อน แล้วเราค่อยไปกินข้าวด้วยกันเถอะค่ะ”นั่นหมายความว่า เธอจะไม่กินข้าวกับฉินโหย่วหานตามลำพังฉินโหย่วหานเงียบไปชั่วขณะครู่ใหญ่จึงพูดว่า “หลินเซียง คุณไม่จำเป็นต้องปฏิเสธความหวังดีของคนอื่นอย่างเด็ดขาด ทุกอย่างควรจะเผื่อลู่ทางไว้บ้าง”ใจของหลินเซียงรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย พูดไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร เธอยิ้มรับ “พี่หาน ฉันรู้ค่ะ”ฉินโหย่วหาน “อืม ถ้าอยากผ่อนคลายก็ไปที่บาร์ของผมได้ เหล้าที่นั่นคุณดื่มได้ไม่อั้น”หลินเซียง “ได้ค่ะ ไว้ฉันจะไปกับซ่งซ่ง แล้วดื่มเหล้าของคุณให้หมดบาร์!”ฉินโหย่วหาน “ยินดีเลย”ทั้งสองคนคุยกันสักพัก แล้ววางสายหลินเซียงนั่งอยู่บนโซฟา มองเพดานที่สวยงาม รู้สึกอยากดื่มขึ้นมาจริง ๆแต่ซ่งซ่งยุ่งกลับมากเธอเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วถึงกับอึ้งไปเห็นว่าในตู้เย็นเต็มไปด้วยวัตถุดิบสดใหม่ เป็นของที่เธอชอบทั้งนั้น มือที่จับขอบประตูตู้เย็นของเธอกำแน่นขึ้นค
ไฟถนนสว่างไสว ส่องสว่างครึ่งใบหน้าของลู่สือเยี่ยน คิ้วและดวงตาที่ลึกซึ้งของเขาถูกบดบังด้วยความมืดในรถ ทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “งั้นคืนนี้คุณมีที่อยู่ไหม?”หลินเซียงตอบ “ฉันไปหาซ่งซ่งก็ได้ หรือไปพักโรงแรมก็ได้ เมืองอวิ๋นเฉิงออกจะใหญ่ขนาดนี้ แล้วฉันก็รวยขนาดนี้ จะไม่มีที่อยู่ได้ยังไง”“เหอะ!”ไม่รู้ว่าประโยคไหนทำให้ลู่สือเยี่ยนหัวเราะ เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “เฟิงหลินหย่วนโอนกลับเป็นชื่อของคุณแล้ว คืนนี้คุณกลับไปที่นั่นก็ได้”หลินเซียงประหลาดใจ “ทำเรื่องเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”ลู่สือเยี่ยน “ผมยังใจดีพาคุณไปส่งได้ด้วยนะ”หลินเซียง “ไม่ต้อง”พูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไปลู่สือเยี่ยนพูดตามหลังเธอ “เราหย่ากันแล้ว กลัวว่าผมจะจับคุณกินเหรอ?”หลินเซียงไม่หันกลับมา “เราไม่มีความสัมพันธ์กันแล้ว ควรรักษาระยะห่างไว้บ้าง อย่าให้คนเข้าใจผิด แล้วมาโทษฉัน สร้างความเดือดร้อนให้ฉันอีก”ลู่สือเยี่ยนไม่พูดอะไรอีก ดวงตาที่มืดมนจ้องมองแผ่นหลังที่ผอมบางของเธอ จนกระทั่งเธอขึ้นรถกระจกรถของเขาค่อย ๆ เลื่อนขึ้น สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาฟู่จิ่น
เซี่ยหว่านถือกล่องข้าวเดินเข้าไปในห้องทำงานซ่งจั่วเห็นดังนั้น รีบพูดว่า “คุณเซี่ย ข้างในมีแขกอยู่ คุณรอสักครู่แล้วค่อยเข้าไปดีไหมครับ?”เซี่ยหว่านมองเขา สีหน้าของเขาดูมีพิรุธเล็กน้อย แววตาของเธอฉายประกายบางอย่างก่อนพูดขึ้น “เที่ยงแล้ว จะมีแขกที่ไหนอีก?”พูดจบ เธอก็เดินเข้าไปในห้องทำงานทันทีซ่งจั่วมองดูแผ่นหลังของเธอพลางขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้ขัดขวางเซี่ยหว่านผลักประตูห้องทำงานเข้าไป เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ลู่สือเยี่ยน กำลังก้มลงพูดอะไรบางอย่างกับเขา ท่าทางของทั้งสองคนดูสนิทสนมกันมากเซี่ยหว่านเห็นภาพนั้น ดวงตาของเธอก็ลุกวาวไปด้วยความโกรธทันที!“สือเยี่ยน ใครน่ะ?”ลู่สือเยี่ยนสีหน้าเปลี่ยนไป เหลือบมองเซี่ยหว่าน “ทำไมไม่เคาะประตู?”เซี่ยหว่านกำกล่องข้าวแน่น เดินเข้าไปอีกสองก้าวแล้วพูดว่า “สือเยี่ยน อย่าลืมเรื่องที่คุณย่าพูดนะ”ลู่สือเยี่ยนหันไปมองผู้หญิงคนนั้น และบอกว่า “นั่งรอก่อน”เจียงอินอินมองเซี่ยหว่าน รู้สึกได้ถึงความเป็นศัตรูของเซี่ยหว่านที่มีต่อตัวเอง เธอเลิกคิ้วเล็กน้อยเธอรู้จักเซี่ยหว่านก่อนหน้านี้ลู่สือเยี่ยนเคยจะหย่ากับหลินเซียงเพื่อเซี่ยหว่านที่แท้เป็
ใครบ้างโตขึ้นมาได้โดยไม่ต้องเอาบางอย่างเข้าแลก?คุณย่าลู่มองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด ครู่ใหญ่จึงถอนหายใจเบาๆ “ก็ได้ ฉันไม่บังคับให้เธอกับหว่านหว่านแต่งงานกันทันทีหรอก แต่สถานะว่าที่คู่หมั้นของหลานกับเธอนั้นเปลี่ยนไม่ได้ แล้วฉันก็ยอมรับแค่เธอคนเดียวเท่านั้นเป็นหลานสะใภ้”ลู่สือเยี่ยน “สะใภ้ของหลานคนไหน?”คุณย่าลู่ขมวดคิ้ว “ตอนนี้ฉันมีหลานชายแค่เธอคนเดียว!”ลู่สือเยี่ยน “งั้น ถ้าตระกูลลู่มีหลานชายเพิ่มอีกคน เธอก็ไม่ต้องแต่งงานกับผมแล้วใช่ไหมครับ?”“แก!”คุณย่าลู่โกรธจนตัวสั่น เครื่องตรวจจับการเต้นของหัวใจเริ่มส่งเสียงดัง สีหน้ายิ่งซีดลงไปเรื่อย ๆลู่สือเยี่ยนลุกขึ้นยืน “จากนี้ไปงานผมจะยุ่งมาก จะไม่มาทำให้คุณย่าปวดหัวอีก พูดตามตรงแล้ว ตอนที่คุณย่าสติเลอะเลือนเพ้อเจ้อยังน่ารักซะกว่า”พูดจบก็ไม่มองสีหน้าของคุณย่าลู่ เดินจากไปทันทีหมอและพยาบาลวิ่งเข้ามาเป็นกลุ่ม ตรวจสอบอาการของคุณย่าลู่ ช่วยปรับความดันโลหิตให้เธอตอนที่เซี่ยหว่านเข้ามา เห็นคุณย่าลู่หน้าซีด กำลังหายใจหอบ“คุณย่าลู่ เป็นไปคะ?”เธอปรี่เข้าไป วางมือทาบอกของคุณย่าลู่ ถามด้วยความเป็นห่วงคุณย่าลู่เห็นเธอเข้ามาก็คว้ามื
ซ่งซ่ง “สบายใจได้เลย ไอ้บ้านั่นแกล้งฉันไม่ลงหรอก พอฉันเบื่อก็จะถีบหัวส่งเอง”หลินเซียงรู้สึกไม่ค่อยดีกลัวที่สุดคือซ่งซ่งจะเล่นจนพลาด ทำให้ฟู่จิ่นซิ่วน้อยใจ เขาอาจจะเลวร้ายกว่าลู่สือเยี่ยนเสียอีกหลินเซียงบอกความกังวลของเธอ “ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะ”ซ่งซ่ง “ได้ ๆ รู้แล้ว”หลินเซียง “งั้นฉันไม่รบกวนเวลาทำงานแล้ว ไปก่อนนะ บาย”“จุ๊บ จุ๊บ”…หลินเซียงกลับไปที่สตูดิโอโดยตรงสภาพจิตใจของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงสวี่ซิงเย่เป็นคนแรกที่สังเกตเห็น จึงถามด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องอะไรทำให้คุณมีความสุขขนาดนี้ครับ?”หลินเซียงประหลาดใจ “เห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?”สวี่ซิงเย่พยักหน้า “ชัดแจ๋วเลย ก่อนหน้านี้คุณทำงานไม่เคยยิ้ม วันนี้ยิ้มตลอดเวลา”หลินเซียงลูบหน้า แล้วพูดว่า “อืม ปิดการขายได้น่ะ เซ็นสัญญาเสร็จเรียบร้อย ใกล้จะรวยแล้ว ก็เลยมีความสุข”สวี่ซิงเย่ “งั้นก็ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ”“ขอบคุณ”หลินเซียงยิ้มเล็กน้อย แล้วหันไปเปิดคอมพิวเตอร์เธอมองไปรอบ ๆ ออฟฟิศ พบว่าวันนี้ซืออวี่ไม่ได้มา แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ แล้วเริ่มทำงานทันทีที่โรงพยาบาลลู่สือเยี่ยนโยนใบหย่าลงตรงหน้าคุณย่าลู่ ดึ
หลินเซียงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “ทำไมจดล็อบบี้ไม่ได้เหรอคะ?”เจ้าหน้าที่กล่าวว่า “คุณผู้หญิง วันนี้ที่ล็อบบี้คนเยอะ เชิญทั้งสองท่านไปชั้นบนดีกว่า”หลินเซียงเหลือบมองไปที่เคาน์เตอร์รับเรื่องหย่า เห็นว่าคนแน่นจริง ๆอย่างนี้นี่เอง สมัยนี้การแต่งงานส่วนใหญ่คงไปกันไม่รอดสินะ?เธอไม่คิดอะไรมาก รีบตามเจ้าหน้าที่ขึ้นไปชั้นบนในห้องทำงานของนายทะเบียน ทั้งสองคนกรอกเอกสารเพิ่มเติม แล้วก็เข้าสู่เรื่องการแบ่งทรัพย์สินลู่สือเยี่ยนหยิบสัญญาฉบับหนึ่งให้เธอ “นี่คือค่าชดเชยให้คุณ”หลินเซียงรับมาดู พอเห็นชื่อบางชื่อ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างบ้านที่เฟิงหลินหย่วน เขากลับยกให้เธอบ้านหลังนั้นเธอขายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?เขาซื้อคืนมาเมื่อไหร่?หรือว่าเป็นอีกหลังหนึ่ง?นั่นเป็นบ้านหลังใหญ่หลังแรกที่เขาให้เธอ มีความทรงจำดี ๆ เธอยังคงชอบมันอยู่เธอมองลงไปด้านล่าง ยังมีค่าชดเชยการหย่าอีกห้าสิบล้านเยี่ยมไปเลย เธอกลายเป็นมหาเศรษฐีแล้วลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง “มีอะไรสงสัยไหม?”หลินเซียงส่ายหัว “ไม่มีค่ะ”จากนั้นก็ถึงขั้นตอนการเซ็นชื่อไม่นาน นายทะเบียนก็มอบใบหย่าให้ทั้งสองคนแต่ลู่สือเยี่ยนไม
หลินเซียงกลับไปที่สตูดิโอสวี่ซิงเย่เห็นสีหน้าที่ผิดปกติของเธอ จึงถามว่า “หลินเซียง คุณไม่สบายหรือเปล่าครับ?”หลินเซียงส่ายหัว “เปล่า อาจจะแค่พักผ่อนไม่เพียงพอ”สวี่ซิงเย่กังวลเล็กน้อย “ยังมีอะไรที่ยังทำไม่เสร็จอยู่ไหมครับ? ให้ผมช่วยก็ได้ ผมจะช่วยคุณเอง”หลินเซียง “ไม่มีแล้ว ขอบคุณมาก”สวี่ซิงเย่ยังอยากจะพูดอะไรอีก ซืออวี่ก็เดินเข้ามา “เสี่ยวสวี่ ออกไปข้างนอกกับฉันหน่อย!”สวี่ซิงเย่พยักหน้า “ได้ครับ”ช่วงนี้ ซืออวี่มักจะพาสวี่ซิงเย่ออกไปข้างนอก เขามีความสามารถ แถมยังดื่มเหล้าเก่ง ถนัดการเข้าร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ทางธุรกิจมากมาย ด้วยความสามารถของเขาทำให้ดึงดูดทรัพยากรได้มาก ตอนนี้เริ่มทำแบบร่างโครงการด้วยตัวเองแล้วหลินเซียงมองตามพวกเขาออกไป ในใจเกิดความสงสัยเล็กน้อยช่วงนี้งานเลี้ยงเยอะเกินไปหรือเปล่า?ก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลยสวี่ซินหรานพูดขึ้นมาทันที “หึ ก่อนหน้านี้บอสมักจะพาเธอออกไป ให้ความสำคัญกับเธอมาก ตอนนี้เป็นไงล่ะ ดูเหมือนความสามารถของสวี่ซิงเย่จะโดดเด่นกว่าเธอนะ”หลินเซียง “งั้นเธอมีดีอะไรบ้างล่ะ?”สวี่ซินหรานอึ้ง ไม่คิดว่าเธอจะโต้กลับหลินเซียงมองเธออย่
คุณย่าลู่ขู่จะตาย! สีหน้าของลู่สือเยี่ยนเปลี่ยนไปทันทีเซี่ยหว่านรีบเข้าไป พร้อมกับร้องไห้พูดว่า “คุณย่าลู่ค่ะ อย่าพูดอย่างนั้นเลย ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าสุขภาพของคุณแล้วค่ะ เราไปตรวจกันก่อนดีไหมคะ?”คุณย่าลู่มองเธอด้วยความปลื้มปิติ “หว่านหว่าน เธอนี่เป็นเด็กดีจริง ๆ ตระกูลลู่เป็นหนี้เธอมากเกินไปแล้ว ถ้าฉันไม่ทำอะไรสักอย่าง สู้ตายไปยังไม่เจ็บช้ำเท่า”เซี่ยหว่านร้องไห้จนพูดไม่ออก!สถานการณ์ตึงเครียดขึ้นมาทันทีลู่สือเยี่ยนไม่ยอม คุณย่าลู่ก็ยิ่งหน้าซีดลงเรื่อย ๆ เธอจับจ้องราวกับจะคาดคั้นรอการตัดสินใจของเขาหลินเซียงเดินเข้าไป มองลู่สือเยี่ยนแล้วพูดว่า “เราไปหย่ากันก่อนเถอะ สุขภาพของย่าสำคัญกว่า”คุณย่าลู่มองลู่สือเยี่ยนด้วยความกระวนกระวายลู่สือเยี่ยนหันไปมองหลินเซียงอย่างรวดเร็ว กระตุกมุมปาก “ผลลัพธ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ คุณคงพอใจแล้วใช่ไหม?”หลินเซียงเม้มริมฝีปาก พูดว่า “แต่สุขภาพของย่าสำคัญกว่า”ลู่สือเยี่ยนพยักหน้า “ได้ หย่าก็หย่า”คุณย่าลู่ก็โล่งใจขึ้นมาทันที นอนลงบนเตียงแล้วหลับไปหมอและพยาบาลพาคุณย่าลู่ไปห้องตรวจเซี่ยหว่านเช็ดน้ำตาบนใบหน้า มองลู่สือเยี่ยนแล้วพูดว่า “สือเยี่
คุณย่าลู่ “จะมีใครทำร้ายเธอได้ยังไง? นั่นเป็นแค่การคาดเดาของเธอเท่านั้น”“เหอะ!”ลู่สือเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดต่อ “คุณย่าครับ คนคนหนึ่งที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาแต่ความจำเสื่อม จะไปอยู่บนถนนได้ยังไง? คนดูแลที่บ้านเราล่ะ? หายหัวไปไหนหมด?”คุณย่าลู่เงียบไปลู่สือเยี่ยนพูดต่อ “ตอนนั้นเธอเป็นคนที่ช่วยผม พาผมกลับบ้าน ถ้าไม่ใช่เธอ วันนี้ย่าก็คงไม่ได้เจอหน้าผมแล้ว”คุณย่าลู่มองหลินเซียง แล้วพูดขึ้นมาทันทีว่า “ความจริงเป็นแค่เรื่องบังเอิญหรือเปล่า ตอนนี้ยังสรุปไม่ได้ ถ้าเกิดเธอรู้ตัวตนของหลานตั้งแต่แรกล่ะ?”“ฉันไม่รู้ค่ะ”หลินเซียงรู้สึกว่าเธอควรจะพูดอะไรสักอย่างเธอมองคุณย่าลู่อย่างสงบ “คุณย่าคะ ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณย่าถึงได้เกลียดฉันขนาดนี้ แต่เมื่อก่อนย่าไม่ใช่แบบนี้ แถมยังชอบฉันมาก ถึงกับบอกเขาว่า ถ้าเขาทำร้ายฉัน คุณย่าจะช่วยฉันตีเขา ฉันยังจำคำพูดพวกนั้นได้อยู่เลย”เธอหายใจออกเบา ๆ แล้วพูดต่อ “แต่แน่นอนค่ะ คุณย่าจำไม่ได้ งั้นก็ไม่สำคัญแล้ว ฉันไม่รู้จักตัวตนของเขาตั้งแต่แรก จนกระทั่งเขาได้ความทรงจำกลับมา แล้วมาเปิดตัวในที่ที่ฉันทำงานอยู่ ฉันถึงได้รู้จักตัวตนของเขา”คุณย่าลู่เงียบไป ใบหน้