3 สร้อยปริศนา

“เทียน…”

เสียงของหล่อนกรีดแหลม…แล้วหล่อนก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย ดวงตาของหล่อนยังลืมกว้าง และมือก็ไขว่คว้ายืนออกไป

หล่อนไม่เห็นว่าห่างจากหล่อนไปไม่มากนัก รัฐยากระเด็นไปตกลงตรงนั้น…รัฐยายังรับรู้สิ่งต่าง ๆ ได้…แต่เขาขยับตัวอีกไม่ได้ รู้สึกมึนงง ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองก็เหมือนจะมาจากที่อันไกลแสนไกล เขาจำได้ว่าเป็นเสียงแม่… แต่เขาขานรับไม่ได้… เหมือนมีอะไรจุกอยู่ในลำคอของเขานี่เอง

และเขาก็เห็นใครคนหนึ่ง…ผู้หญิง…เห็นเป็นเงาพร่า ๆ เลือน ๆ จนมองหน้าไม่ถนัด เห็นผู้หญิงคนนั้นย่อตัวลงมามองเขาใกล้ ๆ และทำให้ได้เห็นอะไรบางอย่างวูบวาบเข้านัยน์ตาของเขา

รัฐยายกมือขึ้น แล้วก็คว้าจับเอาไว้ได้

สร้อยข้อมือนั่นเอง ที่เป็นแวววับนั่น ในสำนึกที่ขาดวิ่นไป เขาพยายามจะจดจำมันให้ได้ เพราะมันเป็นสร้อยเส้นที่เขาพยายามจะจดจำมันให้ได้ เพราะมันเป็นสร้อยเส้นที่แปลกตา เป็นแบบที่เขาไม่ค่อยจะคุ้นเคยนัก มันมีลูกกระพรวนเล็ก ๆ เกือบจะรอบวง

แล้วเขาก็กระตุกมืออย่างแรง เม็ดเล็ก ๆ ของกระพรวนนั่นเม็ดหนึ่งอยู่ในมือของเขา

แล้วรัฐยาก็แน่นิ่งไป

ภคินีผวาลุกขึ้น สร้อยไม่ทันขาดแต่ก็ทำให้หล่อนตกใจสุดขีด… พอดีกับภากรตามเข้ามา เขาเห็นหล่อนทำท่าตะลึงก่อนจะวิ่งผละไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ เขาก้มลงไปมองเด็กหนุ่ม รู้ว่าเด็กคนนี้ยังไม่ตาย แต่เมื่อหันไปทางผู้หญิงอีกคนหนึ่งเขาก็ต้องเบือนหน้าหนี หลังจากไปดูหญิงคนนั้นก่อนหน้านี้เขารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นได้ตายแล้ว

ได้ยินเสียงภคินีอาเจียนโอ้กอ้าก…หล่อนอาจจะเกิดอาการคลื่นเหียนขึ้นมาแล้ว

เพราะฝนตกหนักเลยยังไม่มีคนออกมายังที่เกิดเหตุนี่เลย ชายหนุ่มยกมือลูบน้ำฝนออกจากหน้าช้า ๆ

เขาประจักษ์แน่ชัดแล้วว่ามีคนตายคนหนึ่งและอีกหนึ่งบาดเจ็บสาหัส

“ภากร…”

ภคินีตะโกนเรียกชื่อเขา เสียงหล่อนบอกถึงความกลัว และความตกใจพร้อม ๆ กัน

“ไปกันหรือยังคะ”

“เราต้องพาคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาล”

“ไม่…” เสียงภคินีแหลมหลง “นีไม่อยากโดนจับ ไม่อยากเข้าคุก นีกลัว”

“เอาเถอะ” เขาตัดบท ภากรไม่ใช่คนประเภทที่ละเลยกับเรื่องราวที่ได้เกิดขึ้น เรื่องขับรถชนแล้วหนีเขาทำไม่ได้ เขารู้ว่านี่จะเป็นฝันร้ายติดตัวเขาไปอีกชั่วชีวิตที่เหลืออยู่ “ผมจะบอกเจ้าหน้าที่ตำรวจเองว่าผมเป็นคนขับ”

 ///////////////////////////////////////////////////////////////

“อย่าร้องไห้ได้ไหม”

ภากรหันไปขอร้องภคินี แต่หล่อนก็ไม่ยอมหยุดยังร้องไห้กระซิก ๆ น้ำตาอาบแก้มอยู่ เขากระเถิบกายห่างออกมาอีกหมดแก่ใจที่จะปลอบโยนหล่อน ในเมื่อภคินีไม่ยอมฟังเขาเลย

“ก็กลัวนี่ กลัวจะติดคุก กรไม่น่าเลย ไม่น่าจะเป็นนักบุญ ไม่น่าลงไปดู น่าจะเลย ๆ ไป นีว่านี่จะต้องมีเรื่องแน่ ๆ คนตายคนนึงนะ อีกคนจะตายหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วเด็กบ้านั่นก็เหมือนจำนีได้ด้วย กระชากจนสร้อยเกือบขาด”

หล่อนยื่นมือข้างซ้ายมาให้เขาดู เพราะตะขอที่ยังแข็งแรงทำให้สร้อยยังอยู่ได้

ภากรเงียบกริบ สองมือบีบเข้าหากันแน่น และเมื่อหลับตาลงเขาก็เห็นภาพหญิงคนตาย ร่างที่ทอดกายเหยียดยาวอยู่บนพื้นถนน ที่ฉ่ำนองไปด้วยน้ำฝนและมีเลือดท่วมกาย ดวงตาเบิกค้าง มือข้างหนึ่งเอื้อมไปข้างหน้าสุดเหยียดเหมือนจะไขว่คว้าหาอะไรบางอย่าง

เด็กคนนั้น…เด็กหนุ่มที่เขาอุ้มมาขึ้นรถพาส่งโรงพยาบาล ยังหายใจอยู่เมื่อเขาประคับประคองให้นอนบนเบาะหลัง กำมือข้างหนึ่งแน่น ในมือนั่นคงจะเป็นชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของลูกกระพรวนที่ดึงเอาไปจากข้อมือของภคินีแน่นอน

เด็กคนนั้นคงจะตกใจสุดขีด ถึงกระชากรุนแรงเพียงนั้น ทำให้สร้อยเบี้ยวเสียรูป…เขานึกอะไรออกอย่างหนึ่งแล้ว เมื่อลืมตาขึ้น

“นี…ขอสร้อยนั่นให้ผมเถิด”

“ทำไม…”

“มันเป็นหลักฐานนะ…”

อย่างลนลานเขาเห็นภคินีรีบถอด เขายื่นมือไปข้างหน้าให้หล่อนสวมให้เขาอีกด้วย ก่อนจะนิ่งกันไปทั้งสองคน

ภากรนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เขาพาเด็กหนุ่มคนนั้นส่งโรงพยาบาลเอกชนที่ครอบครัวของเขารักษาตัวกันเป็นประจำ เจอหมอเวรที่เป็นหมอประจำตัวของพ่อ หมอจับตัวเขากับภคินีเข้าไปไว้ในห้องพัก กันเขาออกจากเรื่องต่าง ๆ รวดเร็วยิ่ง และให้เขาโทร.กลับไปบ้าน หลังจากนั้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพ่อก็มาถึง

พ่อสั่งให้เขาปิดปากตัวเองให้สนิท แล้วเขากับภคินีก็ถูกส่งกลับมาบ้าน พ่อบอกว่าพ่อจะจัดการกับเรื่องต่าง ๆ ให้เรียบร้อย

เขาเชื่อพ่อ ไม่มีเรื่องใดที่พ่อลั่นวาจาแล้วพ่อทำไม่สำเร็จ

แต่นี่สองชั่วโมงผ่านไปแล้ว พ่อยังไม่กลับมา เขายังอยู่กับเสียงคร่ำครวญของภคินี หล่อนทำให้เขาผิดหวังกับสิ่งที่หล่อนพูดออกมา หล่อนไร้น้ำใจเกินไป เขาไม่อยากจะซ้ำเติมหล่อนว่าเพราะหล่อนคะนองเกินไปนั่นแหละ เขาเตือนหล่อนแล้ว แต่ภคินีไม่เคยยอมฟัง ดีเท่าไหร่ที่รถไม่เสียหลักจนเขากับหล่อนต้องพลอยเจ็บตัวมากไปกว่าอาการขัดยอก

เสียงรถแล่นเข้าบ้าน นั่นเป็นเสียงรถของแม่ เสียงของคุณนายแสงเดือนดังเข้ามาก่อนตัวเสียอีก เสียงเจื้อยแจ้ว ชายหนุ่มนั่งลงในท่าเดิม ภคินีเองก็รีบป้ายน้ำตาออกจากหน้าอย่างรวดเร็ว