4 ปิดปากภคินี

“ลูกจ๋า…กลับแล้วหรือ”

คุณนายก้าวเข้ามา ร่างที่ยังระหงอยู่ในชุดผ้าไหมสีน้ำทะเล…ทำให้ห้องทั้งห้องสดสว่างขึ้น ดวงหน้าที่พอกเครื่องสำอางหนา มองดูภคินีเขม็ง…ไม่เคยชอบภคินี เพราะมองเท่าไหร่ก็ไม่เคยเห็นความคู่ควรกับลูกชายคนเดียวของเธอเลย

“ยังไม่กลับบ้านอีกหรือ นี่กี่ทุ่มเข้าไปแล้ว” เธอยกข้อมือดูเวลา… “เที่ยงคืนกว่าแล้วนะ…เธอจ๋า…หรือว่าจะนอนค้างเสียที่นี่ พ่อแม่เธอรู้หรือเปล่า อย่าให้เป็นว่าเช้าก็มาแย้ว ๆ กันหน้าบ้านล่ะ”

ภคินีสะอึก หล่อนไม่เคยพูดเถียงทันคุณนายเลยสักหน

“มีอุบัติเหตุครับแม่”

ภากรรายงานเบา ๆ ทำให้คุณนายเบิกตากว้าง ยกมือทาบอก

“อย่าบอกนะว่ารถใหม่นั่น…”

เขาไม่ประหลาดใจเลยหากแม่เขาจะห่วงรถมากกว่าห่วงคน…คุณนายแสงเดือนเป็นผู้หญิงมั่งคั่ง แต่เธอก็เค็มอย่างหาตัวจับยากทีเดียว

“รถไม่เป็นไรหรอกฮะ”

“โล่งอกไปที… แต่อุบัติเหตุก็ไม่ได้หมายความว่าจะเอาแม่ภคินีมาค้างที่บ้านเราน่ะ”

“มันมากกว่านั้น”

เสียงของชายหนุ่มยิ่งเบาลงไปอีก แล้วเมื่อเขาบอกต่อ คุณนายก็ทำท่าเหมือนจะเป็นลม ถอยไปนั่งที่เก้าอี้ ดวงตาเบิกกว้างตะลึงงัน

“กรน่ะหรือขับรถชนคนตาย…แล้วก็ยังเจ็บสาหัสอีกหนึ่ง ไม่หรอก…ไม่จริง”

เธอปฏิเสธ นึกถึงอนาคตของลูกชายที่จะดับวูบลงไป

“พ่อเขาไปแล้วใช่ไหม…ก็ดีนะ…จะได้จัดการเรื่องให้เรียบร้อย…ต้องเรียบร้อย” เธอพึมพำ เมื่อขยับลุกขึ้น “โรงพยาบาลอะไร”

“แม่จะออกไปหรือฮะ”

“ใช่” เธอรับคำ “แม่นั่งรออยู่ที่นี่อีกไม่ได้ แล้วก็…” เธอหันไปมองภคินี “ส่งเพื่อนของลูกกลับบ้านเสียด้วย ดึกมากแล้ว มีเรื่องเดียวพออย่าให้ซ้อนทีละหลาย ๆ เรื่อง แม่จะไปส่งเอง…ลูกไม่ต้องไป อยู่บ้านนะ…”

เหมือนคำสั่ง แต่เธอก็เอาจริง อารมณ์สนุกสนานมาจากงานการกุศลระดับชาติวูบหายไปหมดแล้ว เหลือแต่ความห่วงใยต่ออนาคตของภากร เขายังหนุ่มนัก อายุเพิ่งจะยี่สิบเอ็ด เพิ่งเรียนจบรับปริญญาไปเมื่อวันวาน…เพิ่งก้าวไปทำงานสู่โลกของธุรกิจได้ไม่ถึงปี….แล้วการเรียนต่อที่อเมริกาก็ยังรอให้เขาไปไขว่คว้าเอาความสำเร็จกลับมา

เธอไม่มีวันยอมให้เขาต้องจบสิ้นลงตรงนี้กับการเป็นผู้ต้องหา…เธอยอมไม่ได้ จะเห็นภากรหมดอนาคตไม่ได้ เธอจะต้องทำทุกอย่างเพื่อแก้ไขให้ผิดเป็นถูก และกันภากรออกมาห่าง ๆ เธอรู้ว่าสามีของเธอก็กำลังทำอยู่แล้ว แต่เธอจะไปช่วยเขาอีกแรงหนึ่ง

“ไปซิ”

เธอหันไปเอ็ดภคินี เห็นเจ้าหล่อนทำหน้าจ๋อย…ต่อหน้าคุณนายแสงเดือน ภคินีไม่กล้าที่จะทำอย่างใจคิดที่เป็นสาวเท่มาดเปรี้ยวก็ดูจะกลายเป็นจืดสนิท

“ยังจะมัวรออะไรอีก”

ภากรเดินออกมาส่งที่รถยนต์ของมารดา เขาสวมกอดภคินีเอาไว้หลวม ๆ กระซิบกับหล่อนเบา ๆ

“ไม่ต้องกลัวนะ …ผมไม่ให้นีต้องมารับผิดแน่นอน อยู่เงียบ ๆ อย่าพูดอะไรเลย”

“ช่วยนีด้วยนะคะ นีกลัว…นีไม่อยากติดคุก”

หล่อนวิงวอนด้วยน้ำตาเต็มหน่วยตา ริมผีปากสั่นน้อย ๆ เหมือนเว้าวอนให้เขาสงสารหล่อนตลอดไป หล่อนคบกับภากรมาหลายปี หล่อนรู้ว่าเขาเป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง บางครั้งหล่อนเคยหัวเราะที่ความปรารถนาของเขาทำให้เขาเหมือนคนอ่อนแอ…แต่ตอนนี้หล่อนได้แต่เฝ้าหวังในตัวเขาเพราะหากเขาพูดว่าหล่อนเป็นคนขับ…ทุกอย่างคงจะจบสิ้นเหมือนกัน

แม้หล่อนจะปฏิเสธได้ว่ารถของเขา…แต่พ่อแม่ของเขาร่ำรวย มีอิทธิพลอาจจะทำให้หล่อนดิ้นไม่หลุด

ภคินีนึกถึงเวลาที่จะต้องติดคุก ในเมื่อมีคนตายด้วยคนหนึ่ง…แล้วหล่อนก็ตัวสั่นเป็นลูกนกมาตลอดทาง

คุณนายแสงเดือนมองดูหล่อนหลายหน…อย่างรำคาญแกมสมเพชและชิงชังระคนกัน…ภคินีไม่เหมาะกับภากร…หล่อนเป็นแค่คนชั้นกลาง ไม่ร่ำรวย ไม่มีอะไรดีเด่นพอจะอวดได้ว่าวิเศษ ไม่เหมาะด้วยประการทั้งปวง เมื่อตอนรู้ว่าภากรมีใจให้กับภคินีนั้น เธอเกือบจะช็อก แต่เธอก็เป็นแม่ที่ฉลาดพอจะไม่หักหาญเอาแต่ใจตัวเองด้วยการบอกให้เขาเลิกรัก

เธอเย็นชาใส่ภคินี และทำให้ภากรได้เห็นหลายหนแล้วว่าหากเขาเลือกภคินี เขากับเธอย่อมจะบาดหมางกันรุนแรง

การจะส่งเขาไปเรียนต่อที่อเมริกาก็เป็นการพรากจากกันที่นุ่มนวลที่สุด

เธอรู้ว่าภคินีจะไม่มีเงินตามไปเรียนต่อแน่นอน และภากรก็ย่อมจะไม่กล้าเอาเงินของเขาเป็นค่าเดินทางและค่ากินอยู่ของภคินีอีกด้วย

เมื่อรถแล่นผ่านที่เกิดเหตุไปอีกหน ภคินีก็ห่อตัวลงหากหล่อนสามารถทำให้เกิดปาฏิหาริย์หายตัวได้ หล่อนคงจะทำแล้วอย่างแน่นอน แต่เมื่อหล่อนทำไม่ได้หล่อนเลยรีบปิดตาแน่นไม่ยอมรับรู้ในสภาพที่เกิดขึ้น

แต่คุณนายไม่รู้ เธอมองไปเบื้องหน้าฝนหยุดไปแล้ว…แต่ท้องฟ้าก็ยังดูหยาดเย็นฉ่ำอยู่ด้วยละอองไอน้ำจนดูเหมือนฟ้าเป็นสีขาวสลัว ๆ

“ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากจะพูดกับเธอ…เรื่องที่เกิดขึ้นเธอต้องไม่พูดมากไป ไม่บอกว่าภากรขับรถชนคนตาย”

ในความมืดของเบาะหลังรถยนต์คันนี้ เธอไม่ได้เห็นว่าภคินีลืมตาขึ้นเบิกโพลงมองมายังเธอ

“ฉันจะจ่ายเงินให้เธอก้อนหนึ่งเป็นค่าปิดปาก…เป็นเรื่องที่รู้กันระหว่างเธอกับฉัน… ขอให้จำเอาไว้อย่างหนึ่งว่าไม่เคยมีเรื่องนี้เกิดขึ้นเลย… คืนนี้ผ่านไปอย่างปกติเหมือนทุก ๆ คืน”

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำเสียงแผ่ว ๆ

“แม้แต่ภากร เธอก็จะไม่ต้องพูดเรื่องนี้กับเขา…ไม่บอกกับเขาเรื่องที่ฉันให้เงินเธอ”

“ค่ะ”