2 เทียน--รัฐยาของแม่

“ฝนตกทุกวันเลย เบื๊อเบื่อ”

น้ำเสียงใส ๆ อ่อน ๆ บ่นออกมาเมื่อออกจากร้านหมอ เปิดประตูกระจกก้าวออกสู่ทางเท้าด้านนอก ก็เห็นเม็ดฝนกำลังเปาะแปะอยู่ หนุ่มน้อยยื่นมือออกไปก่อนจะหดกลับมา

“ไม่ได้เอาร่มมาด้วยซิฮะ”

หันมาทางมารดาที่ยังดูสาวพริ้งสำหรับการจะมีลูกชายอายุสิบหก แม้วัยของปรารถนาจะเข้าไปสามสิบแปดแล้ว หล่อนก็ยังดูสาวอยู่มาก จนลูกชายวัยสิบหกเหมือนน้องชายมากกว่าจะเป็นลูก

“เอาหนังสือบังไปก่อนจะได้ไหม”

“ได้ฮะ แม่ซิฮะจะไม่สบาย ขายิ่งไม่ค่อยจะดีอยู่ด้วย”

เด็กหนุ่มมองมารดาอย่างห่วงใยที่สุด ปรารถนาเป็นโรคกระดูกเสื่อม มันมาไวเกินไปสำหรับอายุขนาดนี้ แต่หล่อนก็ต้องอยู่ในความดูแลของหมอ หล่อนต้องระมัดระวังค่อนข้างมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

“กลับแท็กซี่ดีไหมฮะ”

เสียงใส ๆ ถามต่อ แต่ปรารถนาส่ายหน้าโดยเร็ว หล่อนต้องประหยัด แม่ม่ายอย่างหล่อนไม่มีเงินมากนักนอกจากเงินเดือนประจำจากหน้าที่การงานที่ต้องใช้จ่ายอย่างประหยัดเพื่อตัวและลูกชาย

สองชีวิตกับเงินเดือนสองหมื่น ปรารถนารู้ว่าเป็นภาระแสนสาหัสและเมื่อหันมองรอบตัวหล่อนพบว่ามีกันแค่สองชีวิตที่จะเกื้อกูลกันได้

รัฐยาก็ยังเด็กเหลือเกินเพิ่งเรียนมอปลาย กำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยปีนี้ อีกสี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัยที่ปรารถนารู้ว่าจะต้องใช้เงินอีกมากนัก

หล่อนจะต้องประหยัด กับการนั่งแท็กซี่มันแพงเกินไป หล่อนบอกลูกด้วยเสียงอันอ่อนโยน

“ยังหัวค่ำอยู่เลยนะลูก เดินไปขึ้นรถเมล์ก่อนดีกว่า”

ชวนกันเดินไปที่ป้ายรถยังคลาคล่ำไปด้วยคน แม้ฝนจะตกพรำ ๆ คนที่จนก็ยังไม่กลัวฝนเหมือนคำพูดประชดประชันที่ว่า ‘อยู่ใต้ฟ้าจะกลัวอะไรกับฝน’ ปรารถนาแหงนหน้ามองฟ้าขาว ๆ เหมือนจะบอกว่าหล่อนก็ไม่กลัวฝนเหมือนกันไม่ว่าจะตกลงมาอีกมากแค่ไหนก็ตามทีเถิด แต่หล่อนห่วงลูก ไม่น่าลืมหยิบร่มติดมือมาด้วยเลย

รัฐยาตัวเล็กบอบบาง หล่อนกลัวลูกจะเป็นหวัด กางหนังสือพิมพ์ออกคลุมศีรษะให้ลูกแล้วยืนเบียด ๆ กันจนชิดได้ไออุ่นของลูก รัฐยาเป็นเหมือนสมบัติชิ้นเดียวที่หล่อนมี ปรารถนาเคยผิดพลาดมาในอดีต หล่อนท้องโดยไม่อาจจะให้พ่อของลูกรับผิดชอบกับหล่อนและลูกน้อยได้และหล่อนก็ไม่อาจจะบากหน้ากลับไปบ้านไปทนเสียงเยาะเย้ยไยไพ นอกจากอดทนตลอดมา

หล่อนเลี้ยงลูกมาจนได้สิบหกปีเต็ม อย่างยากลำบาก หลายหนที่เหน็ดเหนื่อยสายตัวแทบจะขาด หล่อนก็อิ่มเอิบที่ลูกชายเติบโตขึ้น น่ารักเหลือเกิน ไม่เคยพูดหรือทำให้แม่เจ็บช้ำใจสักนิด แม้ลูกจะไม่มีพ่อ ลูกก็ไม่เคยคาดคั้นถามว่าพ่อไปไหน…หลังจากที่หล่อนได้ตัดสินใจบอกกล่าวความจริง ดูเหมือนลูกจะเป็นของหล่อนมากยิ่งกว่าเดิม

“รถมาแล้วฮะ” รัฐยาหันมาบอก เขายังใส่ชุดนักเรียนอยู่ จัดแจงจูงมือแม่ออกไป “แม่ระวังนะฮะ”

เพราะหากก้าวพรวดพราดเร็วไป หลายหนที่ปรารถนาจะพับลงไปง่าย ๆ รัฐยาจับแม่เหมือนแม่เป็นสิ่งเปราะบาง พาแม่ก้าวขึ้นไปบนรถ โดยส่งแม่ขึ้นไปก่อนแล้วจึงตามขึ้นมา

“คนแน่นเชียว”

รัฐยาบ่น ไม่มีที่ให้แม่ได้นั่ง แต่ปรารถนาหันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว…ยืนไม่เท่าไหร่หรอก”

หล่อนปลอบลูกชาย แต่ระยะทางก็ไม่ใกล้ หล่อนมาหาหมอไกลบ้านเพราะเขาเป็นหมอที่เก่ง เขาประจำอยู่ที่โรงพยาบาลของรัฐในตอนกลางวันและมาเปิดคลินิกตอนเย็น หล่อนไม่มีเวลาจะหยุดไปหาในเวลาราชการได้ เป็นความฟุ่มเฟือยอย่างเดียวที่ปรารถนามีให้กับตัวเอง…หล่อนรักษาตัวกับคลินิก ซึ่งไม่สามารถจะไปเบิกค่ารักษาพยาบาลกับบริษัทได้

กว่าจะถึงป้ายที่จะลงมืดสนิท ฝนหล่นจากฟ้ามากขึ้นเหมือนฟ้าจะเปิดรั่วออก ปรารถนากับรัฐยาลงมาจากรถตัวสั่นไปด้วยกันทั้งคู่กับเม็ดฝนหนา ๆ นั้น ไม่มีที่ให้หลบฝน ป้ายรถไม่มีศาลาพัก และหากจะมีปรารถนาก็คงจะไม่กล้าพาลูกเข้าไปหลบ เพราะมันมืดจนดูน่ากลัว

“เข้าบ้านเลยดีกว่านะ”

หล่อนชวนลูกชาย รัฐยาจับมือแม่เอาไว้แน่น อีกมือถือถุงยาของแม่เอาไว้ ถนนสายนี้เพิ่งสร้างเสร็จไม่นานนัก กว้างเหลือเกิน เวลาข้ามถนนทีไรรัฐยามักจะหวาดกลัวเงียบ ๆ แต่นี่มีแม่ด้วย ไฟถนนก็ไม่มี เม็ดฝนก็หนาไปหมด น้ำฝนเปียกหน้าและคอยจะเข้าตาอีกด้วย

เขามองดูจนไม่มีรถวิ่งมาแล้ว จึงตัดสินใจข้าม…

“ระวังนะฮะ แม่…ค่อย ๆ เดินก็ได้ ไม่ต้องรีบ ไม่มีรถ…”

พูดยังไม่ทันขาดคำ รัฐยาก็ตัวชาดิก เขาเห็นสีเหลือง ๆ ดูมัว ๆ ตาชอบกล…เพราะเม็ดฝนที่หล่นจากฟ้าอย่างไม่ลืมหูลืมตานั่นเอง

แสงนั่นมาจากไหนกัน…มาอย่างกะทันหัน รัฐยาแน่ใจว่าเป็นแสงจากหน้ารถยนต์ ก็ต่อเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่แหวกเสียงฝน

เสียงที่เสียดแหลม เข้าไปในความรู้สึก เหมือนจะกรีดหัวใจของเขาออกไปเป็นชิ้น ๆ

และเขาก็ห่วงแม่…แม่อยู่ทางซ้ายมือของเขา ทางที่รถพุ่งเข้ามาหา

“ระวัง…แม่”

เขาได้แต่ส่งเสียงร้อง ขาสองข้างของรัฐยาแข็งแรงพอจะก้าวเร็วขึ้นจนเกือบจะเป็นวิ่ง…จังหวะนั้นเองที่หล่อนลืมว่าแม่ไม่ได้แข็งแรงเท่ากับหล่อน ขาของแม่ไม่ดีพอมือของหล่อนกระชากแม่ก็เสียหลัก…เข่าของปรารถนาเหมือนจะทรุดไปก่อน หล่อนล้มลง มือยังอยู่ในมือของรัฐยา แล้วหล่อนก็รู้สึกเหมือนถูกของหนัก ๆ กระแทกเข้าเต็มตัวจนลอยขึ้น มือพลัดหลุดจากมือของลูกชาย เหมือนตัวเองลอยขึ้นสู่ความว่างเปล่า ก่อนจะกระแทกลงบนอะไรบางอย่างที่แข็งจนจุก ขยับอีกไม่ได้

ปากเท่านั้นก็ยังส่งเสียงได้