บทที่ 23

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉู่เหมียนก็มองตรงไปที่ใบหน้าบึ้งตึงของกู้ว่างเชินแล้วรู้สึกสนุกขึ้นมา เธอขยับมุมปากยกขึ้นเล็กน้อยแล้วเดินอ้อมโต๊ะไปหาหานซือหลี่ ก่อนจะเอื้อมแขนไปคล้องแขนเขาไว้ ฉู่เหมียนเงยหน้าขึ้น มองหานซือหลี่ด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเรียวเล็กของเธอเป็นประกายระยิบระยับราวกับนางฟ้าตัวน้อย ถามว่า "คุณหานคะ ในเมื่อคุณหนูลู่ออกปากเองว่าเราเหมาะสมกันอย่างนี้ งั้นเรามาลองคบหากันดูสักพักดีไหมคะ?"

หานซือหลี่หรี่ตาลง เขามองไปที่กู้ว่างเชินและลู่เจียว ใบหน้าของกู้ว่างเชินดำคล้ำลงจนแทบจะเป็นสีดำ

หานซือหลี่ดูเหมือนจะเข้าใจความหมายของฉู่เหมียน

ถ้าอย่างนั้นก็เล่นละครกับเธอไปเลยแล้วกัน

หานซือหลี่เอื้อมมือไปโอบเอวคอดของฉู่เหมียนแล้วดึงเธอเข้ามากอด เสียงทุ้มต่ำของเขาไพเราะราวกับเสียงเชลโล "คุณฉู่หมายความว่า คุณยอมให้ผมจีบแล้วเหรอครับ?"

ฉู่เหมียนพยักหน้า ปลายนิ้วของเธอวนเล่นอยู่กับปลายเน็กไทของหานซือหลี่ด้วยท่าทางเจ้าชู้และเย้ายวน หานซือหลี่หัวเราะเบา ๆ เขาจงใจแนบหูกับฉู่เหมียนแล้วพูดว่า "เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ"

หานซือหลี่ลืมตาขึ้น มองไปที่กู้ว่างเชิน ใบหน้าของกู้ว่างเชินย่ำแย่มาก ดวงตาสีเข้มของเขา