ตอนที่4 คนรู้ใจของคุณหญิง

ตอนที่4 คนรู้ใจของคุณหญิง

เค้กวันเกิดในปีนี้ของคุณหญิงมีเพียงก้อนเดียวนั้นคือจากโบตั๋นที่ตั้งใจทำให้กับคุณท่านของเธอเองครอบครัวอนันต์การณ์เพียงแค่รับประทานอาหารมื้อค่ำของวันนี้ร่วมกันเท่านั้น คุณหญิงต้องการแค่ลูกชายกลับบ้านมาหาก็เพียงพอแล้ว ส่วนเค้กวันเกิดก็ได้ในทุกปีจากท่านอดิศรสามีสุดที่รัก ปีนี้จึงสั่งกับทุกคนว่าไม่อยากได้เค้กอีกแล้ว

อายุปูนนี้ ต้องการเพียงความสุข...

โบตั๋นให้คนมาเสริฟเค้กนมสดของเธอขึ้นโต๊ะอาหาร เพราะตัวเธอเองไม่มีเวลาว่างเลยจริงๆ หนูน้อยใบหม่อนกำเริบ ร้องหน้าดำหน้าแดงใหญ่เมื่อเห็นผู้เป็นแม่อยู่ตรงหน้าแล้วไม่เข้าไปอุ้มตนเสียที

“ฝากขอบใจโบตั๋นด้วยนะองุ่น นังหนูคงพยศละสิถึงไม่ได้ออกมาให้ด้วยตนเอง!” ท่านรับกล่องของขวัญจากสาวใช้อีกคนพร้อมกับเอ่ยถึงแม่ลูกอ่อน

“ค่ะคุณท่าน หนูใบหม่อนร้องลั่นยังไม่หยุดเลยค่ะ!”

“พอพูดถึง ฉันก็อยากจะฟัดสะนี่ พรุ่งนี้อุ้มมาหาฉันด้วยหล่ะ!”

“ค่ะคุณท่าน” องุ่นขานรับอย่างนอบน้อม

ไหนจะเค้กที่หน้าตาน่าทานนั่นอีก ไม่บอกก็รู้ว่าใครเป็นคนทำและรู้ใจจริงๆ นึกอยากทานขนมจ่ามงกุฎทว่าทานเยอะไม่ได้เบาหวานก็ขึ้นอีก 

และวันนี้ก็มีเค้กวันเกิดจนได้ อุตส่าห์จะงดหวานแล้วเชียว แต่คุณหญิงขจีพึงพอใจเป็นอย่างมากเพราะอย่างน้อยก็ได้ทานของโปรดสักนิดสักหน่อยหล่ะ

ท่านอดิศรยิ้มตามเมื่อเห็นว่าภรรยามีความสุข 

เวลาต่อมาคุณหญิงรวบช้อนเข้าหากันเมื่อรู้สึกอิ่ม ท่านมองไปที่ลูกชายเพียงคนเดียวอย่างต้องการสื่อความหมายบางอย่าง

“เขมรู้หรือเปล่าลูก....ว่าของขวัญของคนแก่นั้นคืออะไร?” ท่านเอ่ยเสียงเรียบแล้วปรายตามองไปที่ถุงแบรนด์เนมที่ลูกชายได้มอบให้เมื่อครู่นี้ด้วยสายตาราบเรียบ

“อะไรหรือครับคุณแม่?” เขมราชที่เจริญอาหารทุกครั้งเมื่อยามกลับมาเยี่ยมเยือนที่บ้านนั้นก็เคี้ยวข้าวแก้มตุ่ยไม่ยอมวางช้อนง่ายๆ คิ้วหนาเลิกขึ้นเชิงสงสัย

“ก็มีหลานให้แม่อุ้มยังไงหล่ะ เมื่อไหร่จะพร้อมสักทีหล่ะลูก ได้ข่าวว่าเรือนหอใกล้เสร็จแล้วไม่ใช่หรือไง?”

“ผมพร้อมไม่รู้จะพร้อมยังไงแล้วครับแม่ ติดก็ตรงน้ำหวานที่ไม่มีเวลาว่างเอาสะเลย!”

“แม้กระทั่งมาเจอแม่ก็ไม่มีสักครั้งเนี้ยนะลูก เเม่ยังไม่เคยเจอแฟนของลูกเลยนะ หน้าตาเป็นยังไงแม่ก็ยังไม่รู้!”

นี่คือเรื่องจริงที่เขมราชคบหากับหญิงสาวคนหนึ่ง เป็นสาวชาวไทยที่ใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกสะส่วนใหญ่ คบหากันมานานแรมปี แต่แค่มาเยี่ยมเยือนพ่อแม่แฟนยังมาไม่ได้เลย ธุรกิจแฟชั่นมันรัดตัวขนาดนั้นเชียวหรือ ไม่ใช่ว่าคบซ้อนหรอกละมั้ง

“ภายในเดือนนี้ พาแฟนของลูกมาพบพ่อกับแม่ได้แล้วนะ แม่ไม่อยากยุ่ง แต่แม่อยากเจอลูกสะใภ้ใจจะขาดแล้วไงลูก!!!!”

ท่านยอมเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวานไปก่อน ทั้งที่ในใจระแคะระคายอยู่สะเต็มประดา เรื่องแค่นี้ก็ทำให้ฉุนแล้ว คงไม่เข้าท่าแล้วหล่ะว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้ 

แต่ถึงยังไงก็ต้องมาเจอกันก่อน จะได้รู้จักนิสัยใจคอกันขึ้นมาหน่อย

“ผมจะพยายามเร่งน้ำหวานให้นะครับคุณแม่ ต้องขอโทษคุณแม่ด้วยที่ให้รอมานานถึงขนาดนี้!”

“ไม่เป็นไรหรอกลูก มาๆทานเค้กกัน นี่ฝีมือโบตั๋นเลยนะ ลูกก็ชอบทานฝีมือของโบตั๋นด้วยหรือเปล่าถ้าแม่จำไม่ผิด?”

เขมราชไม่ค่อยกลับมาบ้านจึงโดนผู้เป็นแม่เหน็บแนมไปตามระเบียบอย่างเนียนๆ

“ครับ เมื่อตอนบ่ายผมก็เจอโบตั๋นที่ห้างเหมือนกัน!”

“อ้าวเหรอ!”

“อร่อยดีนะครับ แปลกดี!” 

มือหนาตักเค้กเข้าปากแล้วเอ่ยชมและเขารู้สึกว่านี่เป็นเค้กที่อร่อยมากเลยทีเดียว เนื้อนุ่มละมุนละลายในปาก หอมหวานกำลังดี สาวใช้คนนี้มีพรสวรรค์จริงๆ ทำอะไรก็อร่อยไปหมด เขามองการตกแต่งหน้าเค้กอย่างเพลิดเพลิน เห็นรอยยิ้มของมารดาก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก งานไหนๆคงต้องว่าจ้างโบตั๋นทำเสียแล้วแหล่ะ เขมราชคิดอยู่ในใจ

“ถ้าติดใจก็กลับมาบ้านบ่อยๆนะลูก เดี๋ยวแม่บอกโบตั๋นให้ทำไว้รอ”

“ครับ!”

………………

จวบจนเป็นเวลาสี่ทุ่ม ในคืนนี้เขมราชนอนค้างที่นี่ เขาอยู่ในชุดนอนสบายๆและรู้สึกปวดหัวขึ้นมา และมักจะเป็นแบบนี้บ่อยครั้งสำหรับคนโหมงานหนักแบบเขา 

เมื่อวานก่อนก็เพิ่งสะสางกองเอกสารเท่าภูเขาไปนี่เองถึงมีเวลากลับมานอนที่บ้านได้

แกร๊ก!!!!

มือหนาเปิดลิ้นชักมองหากระปุกยา แต่ก่อนที่จะเขย่าดูว่ามีสักเม็ดหลงเหลืออยู่หรือไม่นั้น....ควรต้องดูวันหมดอายุก่อนจะดีกว่า จึงพลิกกระปุกดู

และแล้วก็พบว่ายานี่หมดอายุจริงๆ นี่เขาไม่ได้กลับบ้านมานานขนาดนี้เชียวหรือ....

ไวเท่าความคิดร่างหนาก็สาวเท้าลงไปยังชั้นล่าง พอได้ยามาเขมราชก็นึกขึ้นได้ว่าอยากดื่มน้ำวิตามิน บำรุงร่างกายเสียหน่อย เพราะเขาอยากจะหล่อและฟิตปั๋งเพื่อแฟนสาวอยู่ตลอด สองขายาวจึงเดินเข้าไปในห้องครัวทันที

“อยู่นี่นี่เอง!”

เป็นเสียงของใครคนหนึ่งไม่ดังมากอยู่ที่หน้าห้องครัว เขมราชเมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วจึงจะเดินออกไปดูเสียหน่อยว่าคนที่มาใหม่เป็นใคร

“…..”

โบตั๋นยืนถือของเล่นอันเล็ก ที่ของชิ้นนี้ติดมือเด็กอ้วนของเธอมากที่สุด และมันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เพราะเธอเองก็ยุ่งทั้งวันจนไม่ได้สนใจ 

และตามแบบฉบับคนขี้งกนั้นพอนึกขึ้นได้ก็ออกตามหาในเวลาลูกหลับ และของเล่นชิ้นนี้คุณท่านก็เป็นคนซื้อให้อีกด้วย มีคุณค่าทางจิตใจสำหรับโบตั๋นมาก

ร่างเล็กไม่เงยหน้าขึ้นมาและกำลังเดินจากไปในที่สุด แต่เขมราชก็เกิดอยากจะทักทายเธอขึ้นมา 

“ฉันก็ไม่ได้ตัวเล็ก ทำไมถึงมองไม่เห็นฉันหล่ะ!?” เขาก็พูดไปอย่างนั้น เพราะเธอไม่ได้มองมากกว่า

“อ้าวคุณเขมนั่นเอง โบตั๋นนึกว่าคุณกลับไปแล้วสะอีก”

“ฉันขี้เกียจขับรถกลับหน่ะ วันเกิดคุณแม่ทั้งทีด้วย....อื้ม แล้วนี่ทำอะไรอยู่หล่ะ?” คิ้วดกดำเลิกถามอย่างชิวๆสบายๆไม่ได้จริงจังอะไรนัก

“หาของเล่น....เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะแค่หาของนิดหน่อย แต่เจอแล้วค่ะ!” โบตั๋นเองก็ปรายตามองในมือของเขาว่ามีกระปุกยาและขวดน้ำวิตามิน

ดวงตาคมมองสิ่งของในมือของเธอแล้วก็พยัก

หน้าไม่ได้สงสัยหรืออยากจะถามอะไรต่ออีก

“งั้นฉันไปพักผ่อนละนะ ฝันดี”

“ค่ะ ฝันดีค่ะคุณเขม”