ตอนที่10 รอเพียงเธอ

ตอนที่10 รอเพียงเธอ

“แอ้!!!ๆ”

“ชู่ว!!!อย่าร้องสิเจ้าหนู เดี๋ยวแม่ก็มาแล้ว”

ดวงตาคมละสายตาจากแผ่นหลังของหญิงสาวแม่ลูกอ่อนมาสบตากับเด็กน้อยในอ้อมกอดที่ดวงตากลมเปียกท่วมไปด้วยน้ำตาสีใส เด็กน้อยหลับตาปี๋ร้องไห้ในทันทีเมื่อออกจากอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ได้ไม่นาน

มือหนาตบลงก้นของเด็กน้อยเบาๆด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ ที่ม้านั่งตัวยาวอย่างไม่กล้าขยับไปไหนเพราะกลัวจะทำเจ้าหนูหลุดมือ เขาอุ้มไม่เป็นแล้วยังเสือกให้ความช่วยเหลือเธอ 

ดวงตาคมยากที่จะละสายตาจากร่างของเธอและชายคนขับแท็กซี่คนหนึ่งที่เขาเห็นมันมาจอดรอใครสักคนตั้งนานแล้ว และคุณหญิงเคยพูดลอยๆให้ฟังว่าสามีของโบตั๋นเป็นคนขับรถแท็กซี่ ก็น่าจะเป็นชายคนนี้

“แอ้!ๆ”

ผ่านไปสักพัก โบตั๋นที่ได้ยินเสียงร้องไห้จากลูกน้อยที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆจึงรีบตัดบทสนทนาในทันที

“ขอบคุณนะคะคุณเขมที่อุ้มหนูใบหม่อนให้” โบตั๋นสังเกตุเห็นใบหน้าของเขาดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ก็นึกสงสัยว่าทำไมเขาต้องมาช่วยอุ้มลูกของเธอกัน

“อื้ม ไม่เป็นไร!”

เขาค่อยๆประครองตัวหนูน้อยส่งไปถึงมือแม่แล้วเอ่ยเสียงเรียบตามแบบฉบับของเขมราช 

“ฉันไม่ได้อยากจะดุเธอเรื่องนี้หรอกนะโบตั๋น แต่ไอ่ผู้ชายคนนั้นไว้ใจได้หรือเปล่าใครจะไปรู้ วันดีคืนดีมันอยากปล้นบ้านฉันขึ้นมาเธอจะทำยังไง?” เขมราชเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวแล้วใส่อารมณ์เต็มที่อย่างไม่ต้องการฟังเหตุผลใดๆจากเธอ

“ถ้าเธออยากคุยธุระอะไรก็นัดไปเจอกันที่อื่นสิ ขืนเธอยังทำแบบนี้อยู่ ไม่แน่ก็เป็นโอกาสของมันที่จะสอดส่องว่าจะหาวิธีเข้ามาได้ยังไงก็ได้นะ!” เขาแนะนำ ปนตำหนิ ช่วยหาทางเลือกให้เธออย่างดุๆ 

“มันเป็นใครฉันไม่สนใจหรอกนะโบตั๋น ฉันเมตตาเธอกับลูกได้ แต่คนนอกบ้านคงไม่ต้อง!!” 

“เอ่อ...โบตั๋นขอโทษคุณเขมด้วยนะคะที่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังและนี่ก็คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เราจะได้เจอกันค่ะ”

“อื้ม....ดี!” 

เมื่อได้ยินแบบนั้นใบหน้าหล่อเหลาก็พยักหน้าอย่างมีชั้นเชิง ทั้งที่ในใจรู้สึกพึงพอใจให้กับคำตอบที่ได้ยินอย่างประหลาด เพราะเขารู้สึกขัดหูขัดตา เขาไม่ชอบให้เด็กในบ้านไม่มีระบบระเบียบสักเท่าไหร่นัก นัดเจอกันที่รั้วเเบบนี้บ่อยๆก็ดูไม่ดี เพราะถ้ามีหนึ่งครั้ง.....ครั้งที่สองและสามก็ต้องตามมา

“งั้นโบตั๋นขอตัวก่อนนะคะ!” ดวงตากลมหลุบต่ำลงทันทีเมื่อโดนดุ และไม่ได้อยากจะอยู่ใกล้เขาในเวลานี้ กลัวว่าคนดุจะสันหาคำด่าขึ้นมาอีกในยามอารมณ์ขึ้นแบบนี้

“….”

….............

ในคืนนั้นเขมราชค้างคืนที่บ้านอีกคืน ในเวลานี้ชายหนุ่มนอนก่ายหน้าผากอยู่จนรู้สึกเจ็บและเป็นรอย ถอนหายใจพรืดยาวไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ใจในมันร้อนรุ่มอย่างห้ามไม่ได้ เขารอข้อความจากน้ำหวานแฟนสาวมาหลายวันคืนแล้ว แต่เธอก็ยังคงติดต่อไม่ได้ดังเดิม

หัวใจปวดหนึบอย่างที่คล้ายกับกำลังอกหัก เขาต้องการพบเธอ คิดถึงเธอแทบขาดใจแล้วจริงๆ หากอีกสองวันข้างหน้านี้ไม่มีงานใหญ่ เขาคงให้เคน เลขาคนสนิทจองเที่ยวบินไปแล้ว

ร่างหนานอนหงายหน้าอยู่บนเตียงในชุดทำงานตัวเดิม ตรงอกแกร่งปลดกระดุมออกจนทำให้เห็นไรขนอ่อนเรียงรายที่อกแกร่ง เขมราชลุกพรวดนั่งที่ขอบเตียงแล้วเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักข้างๆอย่างเชื่องช้าอย่างไร้เรี่ยวเเรง ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลยสักอย่าง

แกร๊กกกก!

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้!”

มือหนาขวานหาสิ่งที่เก็บเอาไว้ได้เพียงสองวัน เพราะเขาได้รับแหวนแต่งงานของคุณหญิงมาแล้ว แหวนประจำตระกูลเม็ดเบ้อเร่อที่กำลังจะมีเจ้าของคนใหม่ และหากผู้หญิงคนไหนได้พบเห็นเข้าก็ต้องเป็นอันอยากครอบครองแหวนวงนี้อย่างแน่นอน 

ทว่า....กับน้ำหวาน เขมราชไม่แน่ใจว่าเธอจะต้องการมันหรือเปล่า 

ติ๊งงงงง!

ติ๊งงง!

ภายในห้องไม่มีเเสงไฟเลยสักนิดเมื่อเขาอยากอยู่กับตนเองอย่างสงบ แต่มีแสงจากมือถือส่องสว่างขึ้นมาทำลายความเงียบ ในเวลานั้นมือหนาจึงหยิบขึ้นมาดูอย่างใจเต้นรัวและรอคอยอยู่สะเต็มประดา

“สุดสัปดาห์นี้น้ำหวานจะบินกลับไทยพร้อมกับน้องสาวนะคะ มีเรื่องที่เราต้องคุยกัน มารับน้ำหวานที่แอร์พอทด้วยนะคะ!”

“ได้ครับ พี่จะรอนะ”

“คิดถึงนะครับที่รักของพี่”

มือหนากดส่งข้อความไปด้วยความดีใจ และในที่สุดวันนี้ก็มาถึง น้ำหวานมีเวลาว่างและจะกลับมาในอีกไม่กี่วัน แบบนี้แล้วคุณหญิงก็จะได้เจอกับเธอ 

ใบหน้าหล่อยิ้มรับอย่างสุขใจแล้วมีแรงลุกขึ้นมาอาบน้ำทันที

เดินผิวปากแล้วปะแป้งหอมๆให้ชื่นใจก่อนเข้านอน ประทับริมฝีปากหยักลงบนกล่องกำมะหยี่สีแดง แหวนเพชรของคุณหญิงด้วยความหวัง ที่ใกล้จะเป็นจริงเข้ามาทุกที

เขาเองก็จะขอเธอแต่งงานในตอนนี้เลย เขาอดใจไม่ไหวแล้วจริงๆ น้ำหวานเองก็ออกจะรักเขาอย่างไม่มีข้อแม้ มีเพียงข้อเดียวที่เป็นบ่วงพันธการเธอนั่นก็คือเวลาและธุรกิจของเธอ

แล้วแบบนี้....จะมีเหตุผลไหนที่เธอจะปฏิเสธเขาได้หล่ะ ไม่มีหรอก เรื่องนอกใจนั่นตัดไปได้เลย 

เรารักกันมากและขนาดเขาเองที่เป็นผู้ชายแท้ๆยังไม่นอกใจนอกกายเธอเลย แล้วผู้หญิงเก่งที่บ้างานตัวเล็กๆอย่างน้ำหวานจะเอาเวลาไหนไปมีคนใหม่กัน

เขมราชตัดความคิดลบ เรื่องมือที่สามออกจากหัวในทันที แล้วปฏิญาณกับตนเองในใจว่าจะไว้ใจเธอและไม่คิดฟุ้งซ่านอีกแล้ว

แต่อารมณ์ของเขาที่เป็นอยู่ก่อนหน้านี้ นั่นก็เพราะเธอไม่เคยที่จะติดต่อไม่ได้...เขาจึงกระวนกระวายใจอยู่แบบนี้

……………

@หลายวันผ่านไป

เช้าวันนี้บ้านอนันต์ธการณ์ครึกครื้นในการเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็น โบตั๋นออกไปจ่ายตลาดด้วยตนเองและไปพร้อมกับองุ่นตั้งแต่ไก่โฮ่ ในช่วงหัวค่ำเธอและแม่ที่มีรสมือดีนั้นต้องประกอบอาหารไว้รอว่าที่ลูกสะใภ้ของคุณหญิงขจี

เขมราชดีใจเอามากๆและกลับมานอนที่นี่ทุกคืนเพราะ.....

ใบหน้าหล่อยิ้มแย้มแล้วทำหน้าหยี๋ มือหนาขึ้นมาปิดจมูกโด่งของตนเองโดยอัตโนมัติเมื่อได้กลิ่นไม่พึงประสงค์

“ลูกเธออึ เอาไปล้างทีแล้วรีบกลับมานะโบตั๋นฉันจะรออุ้มเจ้าหนูอีก!” เขาส่งเด็กน้อยคืนแม่อย่างยิ้มๆ

“ค่ะคุณเขม!” เธอรับลูกมาแล้วรีบพาออกไปทันทีอย่างนึกแปลกใจที่คนอะไรจะคลั่งแฟนสาวได้ขนาดนี้ 

เขมราชบ่นๆกับคุณหญิงว่า หนึ่งชั่วโมงเหมือนหนึ่งวันเลย

เป็นเวลาที่เขาต้องนั่งรอเพื่อบึ่งรถไปสนามบิน เพื่อรอรับแฟนสาวหรือคุณน้ำหวานนั่นเอง

“แต่แม่ว่าเขมหัดล้างก้นให้เด็กดีไหมลูก?” ท่านเอ่ยเสริมขึ้นมา

“ผมยังไม่ใจเเข็งถึงขนาดนั้นนะครับคุณแม่ เอาไว้อีกสักพักเถอะครับ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า แม่ก็นึกว่าความรักบังตาแล้วจะทำให้ลูกยอมทำได้ทุกอย่างสะอีก” 

คุณหญิงหัวเราะชอบใจยกใหญ่เมื่อเห็นลูกชายมีความสุขอย่างอยู่ไม่สุขเเบบนี้ นึกอยากจะเห็นหน้าของว่าที่ลูกสะใภ้เร็วๆ อดใจรอไม่ไหวเหมือนกันสะแล้ว

“…..”

…………….

@สนามบิน

เขมราชยืนรอชะเง้อคอเป็นเอ็นอยู่กับสาวใช้อีกคนนั่นคือองุ่น และในที่สุดร่างเซ็กซี่ของผู้หญิงที่เขารักและรอคอยที่สุดก็ย่างกายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ สองขาแกร่งจึงจ้ำอ้าวเดินไปหาและแทบอยากจะวิ่งเข้าไป

ท่าทางของเจ้านายหนุ่มก็ทำให้องุ่นยืนอมยิ้มไปตามๆกัน

“น้ำหวานทางนี้ครับ!”

โบกมือเรียกเธอ ใบหน้าสวยหันมาเจอเเล้วเพียงแค่ยิ้มอ่อน กลับกันเขมราชวิ่งเข้าไปกอดร่างบางด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ

ใจดวงแกร่งเต้นรัวราวกับกลองชุด เขมราชเอามือเรียวบางของเธอขึ้นมาจูบ หลังจากกอดและหอมแก้มเธอซ้ายขวาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“คืนนี้พักที่บ้านของพี่นะครับน้ำหวาน!” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม หวานเยิ้มอย่างลืมสนใจคนข้างๆเธอไปเลย

“ค่ะพี่เขม นี่น้องสาวของหวาน ชื่ออะตอมค่ะ!” น้ำหวานผายมืออย่างไม่เหมือนเดิม แววตาของเธอเศร้าหมองและไม่สู้ดีนัก เพราะอึดอัดอยู่ภายในใจ รอเวลาที่จะบอกความจริงกับเขาไม่ไหวแล้วเช่นกัน

“สวัสดีค่ะพี่เขม!”

“ครับ!”

………

น้ำหวานและน้องสาวขึ้นรถของเขมราชเข้ามาที่คฤหาสน์หรูแล้วในเวลานี้ เป็นเวลาเดียวกันกับที่โบตั๋นยืนรอเพื่อช่วยขนกระเป๋า หนูน้อยใบหม่อนก็อยู่ข้างกันในอ้อมกอดของยาย

“โบตั๋น!!!!!!”

โบตั๋นเห็นร่างคุ้นเคยของใครบางคนลงมาจากรถ แล้วเธอคนนั้นก็รีบวิ่งเข้ามาหาเธอ ทำให้เห็นใบหน้าคร่าตาชัดๆ นั่นก็คือเพื่อนรักของเธอ ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจและโผลกอดตอบรับจากเพื่อนรักของเธอที่ไม่เจอกันนานด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ

เพราะอะตอมเป็นเพื่

อนคนเดียวที่ไม่เหยียดชนชั้น เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอแล้วจริงๆ

“อะตอมเธอมาที่นี่ได้ยังไง?”

“ฉันก็ยังงงๆอยู่เหมือนกัน!” 

…………….....