ตอนที่8 ช่วยเหลือ
“เเม็กเวลล์ดาราในดวงใจของฉันมาซั่มเธอแทบทุกวันแบบนี้ เธอจะให้ฉันนอนหมอนเปียกไปถึงไหนกันหะ?”
เสียงของน้องสาวต่างมารดาเอ่ยขึ้นไม่จริงจังนัก เธอปรายตามองเพียงเล็กน้อย จากนั้นยักหัวไหล่ให้อย่างโนสนโนแคร์
“แล้วแม็กซ์เวลล์มาบ้านทุกวันไม่ดีหรือไง เธอจะได้เห็นดาราดังทุกวันเลยนะ จะขอลายเซ็น ถ่ายรูปก็ว่ามาสิ กอด หอมได้หมด ขออย่างเดียวห้ามมีเซ็กส์ก็พอ!?”
เธอว่าอย่างยิ้มๆและรู้ใจอะตอมดี เธอรู้ว่าน้องสาวของเธอก็รักเธอไม่ได้อิจฉาตาร้อนจริงๆสะหรอก เราทั้งสองคนเป็นพวกปากร้ายใจดี
ร่างระหงเดินนวดนาดไปหยิบแก้วมัคเทกาแฟแล้วยกขึ้นดื่ม
“ดีเลยสิ ถ้ามาในฐานะอื่นอะ!”
ยังคงว่าอย่างเสียงขุนมัวแบบปลงๆ เพราะอะตอมเห็นแม็กซ์เวลล์ทุกครั้งที่มาและเขินเอามากๆและเขาก็สุภาพบุรุษคุยเก่งสะจนอะตอมปลื้มแล้วปลื้มอีก ถึงกับปฏิญาณตนเลยว่ารักคนไม่ผิดและจะรักตลอดไป
“แต่ขอโทษทีนะ เขาเป็นของฉันไปแล้วหน่ะ! เธอเป็นน้องของฉัน พี่น้องกันแบ่งกันไม่ได้หรอกนะ”
น้ำหวานยังแหย่ผู้เป็นน้องไม่หยุดด้วยถ้อยคำเจ็บแสบตามความเคยชิน เพราะเพิ่งจะญาติดีกันได้ไม่นานและเธอก็รักน้องสาวมากเห็นแบบนี้ แต่เราสะดวกพูดคุยกันทำนองนี้ก็เท่านั้นเอง
“ฉันยังเสียใจไม่หายเลยจริงๆ รู้งี้ไม่น่ามาอยู่กับเธอเลยยัยพี่บ้า!”
“นี่ๆอะตอม จะบอกอะไรให้อีกอย่างนะ....ว่าเขาเป็นของฉันทั้งตัวและหัวใจแล้วนะยัยน้องรัก!”
ยักไหล่อีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้แล้วเอาแผ่นขนมปังหย่อนลงในโทสต์เตอร์ กะจะเตรียมไปให้ดาราดังในดวงใจของอะตอมด้วยนั่นแหล่ะ กินไปทั้งคืนคงอิ่มแล้ว เช้านี้กินแค่นี้ก็พอแล้วมั้ง น้ำหวานคิดในใจ
“ไหนเธอบอกว่าหมั้นและกำลังจะแต่งงานกับชายไทยไง สรุปจะแต่งกับใครกันแน่เนี้ยฉันงงละนะ?” อะตอมอายุน้อยกว่าน้ำหวาน8ปีก็ไม่เคยจะเรียกว่าพี่เลยสักครั้ง หล่อนนั่งเท้าคางตรงเคาเตอร์บาร์รอเอาคำตอบ หรี่ตามองจับผิดอย่างนึกสงสัยให้กับพฤติกรรมของพี่สาวตนเอง
“ฉันแค่หลอกเธอเล่นๆหน่าเขาก็ทำท่าเหมือนมาขอแต่งงานเลยอวดเธอเล่นเฉยๆ แต่ฉันเปลี่ยนใจละ จะบอกเลิกเขาแล้วหล่ะ!”
ว่าอย่างสะบัดบ๊อบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำให้อะตอมหน้าอึ้งเพราะไม่ชอบในความเขี่ยผู้ชายทิ้งของนางสักเท่าไหร่ อีกอย่างมีเซ็กส์กับผู้ชายสลับกันไปมาถึงสองคน ก็กลัวว่าพี่สาวจะเท่ไป จนได้โรคมารับประทานนะ อีกอย่างเเม็กซ์เวลล์ก็ใช่เล่นที่ไหนกันหล่ะ
“เขาเนี้ยเค้าคนไหน?”
จี้ถามในทันที อะตอมไม่เคยรู้จักเห็นหน้าคร่าตาเขมราชเลยสักครั้งเพราะเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่กับเธอ
“ไม่ต้องรู้หรอกหน่า สิ่งเดียวที่เธอต้องรู้ต่อไปนี้ก็คือ แม็กซ์เวลล์เป็นแฟนของฉัน ตัดใจสะ!”
“ชิ!!ฉันชอบเขามาตั้งห้าปีให้ตายเถอะยัยบ้านี่!”
“แล้วก็.....ฉันชอบแบบคลั่งดาราหย่ะ ไม่แย้งเธอหรอก แต่ว่าอย่าลืมปลุกเขามาทานมื้อเที่ยงด้วยหล่ะ อยากให้เขากินอิ่มนอนหลับบ้าง ไม่ใช่ออกกำลังกายกับเธอแล้วก็ทานแค่ขนมปังโง่ๆนั่นหน่ะ!”
“อื้มๆแต่วันหลังไม่ต้องนะเป็นห่วงผู้ชายของฉันหน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
น้ำหวานระเบิดหัวเราะลั่นเมื่อได้แกล้งน้องสาวให้ฉุน หน้าเขียวในยามเช้าแบบนี้ แล้วเดินเชิดขึ้นไปยังชั้นสองพร้อมกับกาแฟและขนมปังในทันทีอย่างขำไม่หยุดเลยจริงๆ
และเธอดีใจมากที่อะตอมจะเป็นแม่ครัวทำมื้อเที่ยงให้ว่าที่พี่เขยอย่างแม็กเวลล์ เพราะรอยวันพันปีเราไม่เคยแตะครัวจริงๆจังๆเลย มีแต่เดลิเวอร์รี่เท่านั้น
หิมะคงหยุดตก โลกจะหยุดหมุนหรือเปล่าก็ไม่รู้เลย อะไรจะเอ็นดูเเม็กเวลล์ขนาดนั้นกัน
@โรงพยาบาล
“น้องสามารถกลับบ้านได้แล้วนะครับวันนี้ ไม่มีอะไรต้องน่าเป็นห่วงแล้วครับ!”
“ขอบคุณนะคะคุณหมอ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ!”
โบตั๋นพาลูกกลับด้วยรถแท็กซี่แต่วันนี้การจราจรแออัด ผู้คนหนาตาจนทำให้ต้องแย้งที่นั่งรถโดยสารกัน แม้กระทั่งรถโดยสารส่วนบุคคลก็ตาม ไม่มีช่วงให้เธอได้มายืนตากแดดกวักมือเรียกรถแบบดีๆ และกลัวเจ้าหนูจะตากแดดตัวร้อนขึ้นมาอีกด้วย
ปี๊นนนน!!!! ปี๊นนน!
รถหรูที่คุ้นเคยเข้ามาจอดเทียบท่าแล้วบีบแตรดังลั่น เป็นรถของคุณเขมราชแน่นอนว่าเธอจำได้ คันนี้เขาจับบ่อยมากที่สุดแล้ว
โบตั๋นไม่ได้กระดิกตัวไปไหนยังพาลูกนั่งรอรถอยู่ตรงนั้น จนกระจกรถเลื่อนลงมาเห็นเขาสวมแว่นดำอยู่แล้วกวักมือเรียกเธอ
โบตั๋นรีบพาลูกเดินเข้าไปคุยกับเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ขึ้นรถสิ!”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณเขม โบตั๋นรอรถแท็กซี่อยู่ค่ะ!” สัญชาตญาณของความเป็นแม่ หันหลังสู้แดดแล้วให้ลูกอยู่ในร่มเงา ยืนคุยกับเขา
“ฉันสั่งให้ขึ้นมาก็ขึ้นมาเถอะหน่า!” เขมราชดูท่าทางหงุดหงิด ตามแบบสโลแกนของเขาที่บอกว่าไม่ชอบพูดซ้ำ
“…..”
“วันนี้ฉันว่างครึ่งวันจะเข้าไปที่บ้านพอดี” เเขมราชเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
และรู้สึกว่าตัวเขาเองทำตัวไม่ถูกแปลกๆ ที่จู่ๆก็เห็นโบตั๋นแล้วตัดสินใจจอดรับแบบนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยสนใจว่าใครจะเกือดร้อนยังไง แต่พอเห็นเธออุ้มลูกเท่านั้น
เขาก็เกิดอยากมีความเป็นสุภาพบุรุษขึ้นมาในทันที....อีกอย่างพอนึกถึงดวงตาใสแป๋วของเด็กน้อยที่เคยอุ้ม ก็เกิดสงสารขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ขอบคุณคุณเขมมากๆเลยนะคะที่เมตตาเรา!”
“เธออย่าพูดจาน้ำเน่าไปหน่อยเลยหน่า แค่ขอบคุณเฉยๆก็พอเถอะ”
“ค่ะ....ค่ะ!!”
เขาหันมากระฟัดกระเฟียดอย่างสร้างความงุนงงให้กับโบตั๋นแล้วตั้งใจขับรถต่อ เธอภาวนาขออย่าให้หนูใบหม่อนร้องเสียงดังขึ้นมา แต่ทว่า....
“ฮึก! แอ้!!!”
“แอ้!!!!ๆ”
“ชู่ววววจุ๊ๆ อย่าร้องนะคะลูก เกรงใจคุณเขมเขาหน่อย ชู่ววว!!!ไม่เอาค่ะ!”
มือเรียวตบก้นพยายามโอ๋ลูกน้อย หนูใบหม่อนหลับตาตะเบ็งเสียงดังลั่น หน้าดำหน้าแดงไม่สนใจคำร้องขอจากผู้เป็นแม่เเละยังไม่รู้ภาษา
โบตั๋นนึกขึ้นได้ว่าเด็กน้อยวัยเเรกเกิดร้องนั่นเพราะต้องการสื่อสารบางอย่างกับแม่ แต่คนข้างๆคงไม่เข้าใจแน่ๆ
“หนวกหูชะมัด!”
นั่นไง...
“คุณเขมจอดที่ป้ายหน้าเลยค่ะ!” เธอเอ่ยกับเขาอย่างลุกลี้ลุกลนทำตัวไม่ถูก พอๆกับที่สายตาไปเห็นป้ายรถเมล์ข้างหน้าพอดี
“ฉันไม่ได้จะไล่เธอกับลูก ฉันแค่รำคานและไม่ชอบเสียงเด็ก....เอาเถอะอยากร้องก็ร้อง!”
เขมราชรีบแก้ตัวอย่างทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน เขาเหลือบมองมาทางสองแม่ลูกเพียงเล็กน้อยแล้วเห็นว่าเธอนั่งนิ่ง กำลังคิดหนักอะไรบางอย่าง
“หนูใบหม่อนคงกำลังหิวนมค่ะ ถ้าคุณเขมไม่จอด รบกวนคุณอย่ามองมานะคะ เเละโบตั๋นจะเอามือบังไว้นะคะ!” โบตั๋นขออนุญาตเขาอย่างเหงื่อตก ใจก็เต้นแรงไปด้วย เธอยังไม่เคยให้นมลูกต่อหน้าผู้ชายคนใดเลย แม้กระทั่ง....
“อื้มๆ จะทำอะไรก็ทำเถอะ!”
กับไอ่แค่แม่ลูกอ่อนให้นมลูก เขมราชไม่ได้อะไรอยู่แล้ว กลับกันถ้าเอานมยัดปากเด็กอ้วนให้หยุดร้อง แบบนั้นเขมราชยิ่งเต็มใจเลยจริงๆ
แอ้!!!
“จ๊วบ!! จ๊วบบ!”
“หยุดสักทีนะ!” เขาเอ่ยขึ้นมาอย่างโล่งใจ และตาไม่หันมามองอย่างที่รับปากเอาไว้จริงๆ
“.....” โบตั๋นยังคงทำตัวไม่ถูก เมื่อมานั่งอยู่ในรถเขา ให้เขารำคานเสียงลูกของเธออยู่แบบนี้
“ถ้าเธอขึ้นรถแท็กซี่กลับ มันคงแอบมองนมเธอแน่ๆ เพราะเธอก็ยังสาวยังสวยขนาดนี้ เผลอๆโดนลากไปข่มขืนแล้วมั้ง ถึงตอนนั้นลูกเธอจะเป็นยังไง คิดบ้างนะโบตั๋น!”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ แต่โบตั๋นดูแลตัวเองได้!”
“เหอะ! เก่งจริงๆ!”
“โบตั๋นเรียนมวยค่ะ เรียนมาตั้งแต่เด็กๆไงคะ พ่อสอนหน่ะค่ะ!” เอ่ยเสียงเรียบแล้วนึกถึงพ่อมานะของเธอขึ้นมาจริงๆ พ่อของเธอทั้งเก่ง เป็นพ่อที่เข้าใจลูก ใจดี นึกแล้วก็อิจฉาตัวเองที่มีโอกาสได้รับความอบอุ่นจากพ่อ แต่กับหนูใบหม่อน ไม่เคยเลย...
“จะบอกว่าเก่งรอบด้านงั้นเถอะ!?”
“เปล่าหรอกค่ะ!” โบตั๋นตอบเขาแล้วหันไปทางคนขับรถอย่างเชื่องช้า เป็นเวลาเดียวกันที่เขมราชก็หันมาสบตาเธอพอดี สายตาคมมองลงต่ำมาถึง
เนินอก ลามมาถึงเต้าอวบที่ถูกปากเล็กของเด็กน้อยดื่มกินอย่างหิวกระหาย
แล้วทำไม....เขาต้องคอแห้งผากแล้วกลืนน้ำลายไม่ลงคอแบบนี้กัน
ตอนที่9 ที่ปรึกษา“เอ่อ....ขอโทษทีนะฉันไม่ได้ตั้งใจมอง!” เขมราชรีบละสายตาจากเต้าอวบๆขาวๆของแม่ลูกอ่อนในทันที ลำคอหนาลอบกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างไม่เข้าใจตนเองเวลานี้ เพราะโบตั๋นมีเนื้อหนังมังสา ผิวพรรณเนียนละเอียดเปร่งปลั่ง หุ่นดี เอวคอด สมบูรณ์แบบไปหมดทุกส่วนรวมถึงใบหน้าคร่าตาของเจ้าหล่อน โบตั๋นมีดวงตาสีดำสนิทที่คมคาย เธอสวยเขารู้ดี เหมาะที่จะไปเป็นดารา นางแบบดีๆนี่เองเขาไม่ได้ชมเธอเกินไปจริงๆ เขมราชคิดแบบนั้นและไม่ได้เอ่ยออกมาให้เจ้าตัวได้ยินหรอก“ไม่เป็นไรค่ะ!”“เจ้าหนูนั่นป็นอะไรถึงเข้าโรงพยาบาลหล่ะ?” เขมราชก็เอ่ยสัพเพเหระขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ “ท้องเสียค่ะ!” เธอตอบเสียงเรียบไปแค่นั้นอย่างจ้องมองไปข้างหน้าโดยไม่ได้หันไปมองเจ้านายหนุ่ม“อ๋อ แล้วนี่หายดีเเล้วหรือไง?” เขมราชยังคงเอ่ยถามพลางคิดในใจถึงเจ้าเด็กอ้วนในอ้อมกอดแม่ ว่ากินเก่งแบบนั้นจนท้องเสียเฉยเลย น่าสงสารและน่าเอ็นดูขึ้นมาอย่างประหลาด คงเพราะหนูใบหม่อนเป็นเด็กคนแรกที่เขาได้สัมผัสเป็นครั้งแรกละมั้ง และคงติดเชื้อมาจากคุณหญิงขจี ที่คะยั้นคะยอให้รักเด็ก เขาเองก็มีความรู้สึกดีๆขึ้นมาหน่อยแล้ว“ค่ะ!”“ฉันมีเรื่องอยากจะขอปรึกษ
ตอนที่10 รอเพียงเธอ“แอ้!!!ๆ”“ชู่ว!!!อย่าร้องสิเจ้าหนู เดี๋ยวแม่ก็มาแล้ว”ดวงตาคมละสายตาจากแผ่นหลังของหญิงสาวแม่ลูกอ่อนมาสบตากับเด็กน้อยในอ้อมกอดที่ดวงตากลมเปียกท่วมไปด้วยน้ำตาสีใส เด็กน้อยหลับตาปี๋ร้องไห้ในทันทีเมื่อออกจากอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ได้ไม่นานมือหนาตบลงก้นของเด็กน้อยเบาๆด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ ที่ม้านั่งตัวยาวอย่างไม่กล้าขยับไปไหนเพราะกลัวจะทำเจ้าหนูหลุดมือ เขาอุ้มไม่เป็นแล้วยังเสือกให้ความช่วยเหลือเธอ ดวงตาคมยากที่จะละสายตาจากร่างของเธอและชายคนขับแท็กซี่คนหนึ่งที่เขาเห็นมันมาจอดรอใครสักคนตั้งนานแล้ว และคุณหญิงเคยพูดลอยๆให้ฟังว่าสามีของโบตั๋นเป็นคนขับรถแท็กซี่ ก็น่าจะเป็นชายคนนี้“แอ้!ๆ”ผ่านไปสักพัก โบตั๋นที่ได้ยินเสียงร้องไห้จากลูกน้อยที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆจึงรีบตัดบทสนทนาในทันที“ขอบคุณนะคะคุณเขมที่อุ้มหนูใบหม่อนให้” โบตั๋นสังเกตุเห็นใบหน้าของเขาดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ก็นึกสงสัยว่าทำไมเขาต้องมาช่วยอุ้มลูกของเธอกัน“อื้ม ไม่เป็นไร!”เขาค่อยๆประครองตัวหนูน้อยส่งไปถึงมือแม่แล้วเอ่ยเสียงเรียบตามแบบฉบับของเขมราช “ฉันไม่ได้อยากจะดุเธอเรื่องนี้หรอกนะโบตั๋น แต่ไอ่ผู้ชายคนนั้น
ตอนที่11 ไม่เหมือนเดิม “โครตคิดถึงเธอเลย!” “ฉันก็ด้วย!” “โลกกลมจังเลยนะ แต่ก็ดีแล้วที่เราได้เจอกัน เด็กคนนั้นใช่ลูกของเธอหรือเปล่าโบตั๋น!” เมื่อเป็นความบังเอิญที่ลงตัว โบตั๋นก็ดีใจเช่นกันที่ได้พบกับเพื่อนรัก เราคุยกันผ่านโทรศัพท์นั้นเรานัดหมายที่จะไปเจอกันในวันพรุ่งนี้ด้วยซ้ำ และหลังจากโผลกอดกันก็จับมือกันไม่ปล่อย ร่วมสี่ปีที่ไม่ได้พบกัน มันนานมากจริงๆ อะตอมหันไปพบเข้ากับเด็กน้อยตัวอ้วนที่อยู่ในอ้อมกอดของหญิงวัยกลางคน “ใช่แล้วอะตอม นี่หนูใบหม่อนลูกสาวของฉันเอง นี่แม่ของฉันจ่ะ!” “สวัสดีค่ะคุณน้า!” อะตอมส่งยิ้มให้อย่างเป็นกันเองและเป็นมิตรสุดๆ พร้อมกับพนมมือไหว้ “ไหว้พระเธอจ่ะหนู” ดวงใจยิ้มอย่างรู้สึกดีที่มีคนไฮโซคนหนึ่งมาเป็นเพื่อนของโบตั๋นและเป็นเพื่อนกันมานาน จำได้จากที่โบตั๋นเคยเล่าให้ฟังตอนเรียนมัธยมปลาย และแบบนี้แล้วนายหญิงคนใหม่คงเข้าถึงตัวได้ง่ายไม่แพ้ผู้เป็นน้อง ดวงใจคิดแบบนั้น... “น่ารักจังเลย ขออุ้มหน่อยได้ไหม?” “อะตอม เธอต้องไปล้างมือก่อนนะจะไปจับเด็กตอนนี้ได้ยังไงกัน!!!” น้ำหวานท้วงขึ้นอย่างเป็นห่วงเป็นใยเด็กน้อยที่กำลังจะได้รับเชื้อโรคจากอะตอม เราบินข้ามฟา
ตอนที่12 ความจริงที่เจ็บปวดวันเวลาล่วงเลยผ่านไปสิ่งรอบข้างก็แปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แม้กระทั่งจิตใจอันอ่อนไหวของมนุษย์ก็เช่นกัน มีสิ่งเย้า ยั่วยวน ส่งผลให้กระทำผิดไปตามอารมณ์ชั่ววูบ ตามความปรารถนาใหม่ของปุถุชน เช่นที่น้ำหวานกำลังประสบอย่างที่ไม่ควรเอาเป็นแบบอย่างเลยสักนิด การนอกใจนอกกายคนรักมันหนักหนาและเป็นบาป เพราะเราเคยให้สัจจะวาจาต่อกัน และดูเหมือนว่าเขมราชจะจริงจังกับเธอมากจริงๆหากเธอตัดความสัมพันธ์กับเขมราชไปแล้ว เขาจะเป็นอย่างไรต่อไปนะความทุ่มเทของเขาที่มอบให้ ไม่ได้ไร้ประโยชน์เลยสักนิด ตลอดระยะเวลาที่เรารู้จักกันมา เขมราชเป็นผู้ชายที่ดีและอบอุ่นมากจริงๆและเป็นพี่ชายที่แสนดีคนหนึ่ง....ดวงตากลมกรอกกลิ้งกระพริบปริบๆหวังไม่ให้หยดน้ำตาสีใสไหลลงมาอาบแก้ม เพราะไม่อยากจะให้ผู้เป็นน้องได้เห็น มือเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าขาวๆของตัวเองลวกๆ เพราะมันห้ามไม่ให้ไหลได้ที่ไหนกันหล่ะ เบ้าตาเธอร้อนผ่าว ปริ่มและเอ่อนองขนาดนั้น“นี่ ไปเล่นกับหนูใบหม่อนกันไหม?”น้ำหวานหลุดจากภวังค์ความคิดแล้วกระพริบตาปรับอารมณ์ไปอย่างรวดเร็ว ร่างพริ้วหมุนตัวจากวิวที่ระเบียงสาวเท้าเข้าไปหาอะตอมที่ชะงักมืออยู่ก
ตอนที่13 คลับคล้ายคลับคลา nc+เขมราชเมาหัวราน้ำ ไม่กลับบ้านกลับช่องอีกเลยนานร่วมเดือน หลังจากวันนั้นผู้ชายแข็งกระด้างก็กลับมาอีกครั้งเมื่อเขาเป็นชายที่อกหักจากรักแรกในอายุปูนนี้ปรึกษาเอริคก็เป็นเพียงทฤษฎีและพอนำมาปฏิบัตินั้น มันก็ยากสำหรับมือใหม่อย่างเขมราช ผู้บริหารหนุ่มจึงใช้ของมึนเมาเป็นเครื่องช่วยบรรเทาความเจ็บปวดในหัวใจ อย่างน้อยมันก็ทำให้เขามีความสุขขึ้นมาในชั่วขณะเขมราชใช้ชีวิตอย่างหนักโดยการโหมงานและดื่มเพื่อลืมเธออย่างเต็มที่ คีรินทร์และเอริคก็สลับกันมานั่งดื่มเป็นเพื่อนกัน แต่ส่วนมากจะเป็นเอริคเจ้าของผับเสียมากกว่า“คืนนี้...รับเอาสาวสวยๆดามใจหน่อยไหมวะ มึงหนักเอาการแล้วนะไอ่เขม!?”“ไม่หว่ะ!” ใบหน้าเศร้าหมองซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด เขาปฏิเสธไปแบบนั้นจนทำให้สาวสวยที่ประกบข้างๆลำตัวของเอริคจิ๊จ๊ะใบหน้า เพราะเขมราชทั้งหล่อขนาดนี้ก็นึกอยากจะช่วยเขาผ่อนคลาย จะได้ไม่ต้องแย้งเอริคกันในคืนนี้“งั้นกูไปหล่ะ ไม่ไหวแล้วหว่ะ!!”เอริคลุกขึ้นพร้อมกับควงสองสาวในอ้อมกอดกำลังจะไปร่วมเซ็กส์กันถึงสามคน เขมราชเพียงพยักใบหน้าอย่างเข้าใจและเขาก็นั่งกระดกเหล้าเข้าปากเพียงลำพังต่อ“เฮียริคคะ พอดี
ตอนที่14 สุนัขตามกลิ่น@ช่วงสายของวันสองมือกำลังคนส่วนผสมเข้าด้วยกัน จากนั้นทำการเทเข้าเครื่องทำไอศกรีม เป็นรสช็อกโกแลตในการทดลองแลกของเธอ โบตั๋นคนขี้งกก็ลงทุนได้ในเรื่องการทำขนม ทำอาหารของเธออีกเช่นกัน นอกจากเรื่องลูกแล้วนั้นดวงตากลมโตจ้องมองอย่างใจจดจ่อไปที่เครื่องทำไอศกรีมราคาปานกลางที่ไม่ได้ราคาสูงมาก เธอก็อยากจะทำให้คนทั้งบ้านได้ทานไม่ใช่แค่ให้ผู้มีพระคุณอย่างคุณท่านได้ลิ้มลองเพียงท่านเดียวหรอกไหนจะแม่ดวงใจของเธอเองที่วิ่งไปกวักมือเรียกรถไอศกรีมที่หน้าคฤหาสน์ไม่ทัน เพราะเนื้อที่หน้าบ้านมีเป็นไร่ ใช้จักรยานปั่นนั้นไม่รู้ว่าจะทันหรือเปล่าเลยแม่ดวงใจจึงนั่งคอตกเลี้ยงหลานอย่างเซ็งๆ คนเป็นลูกจึงสันหาทำให้แม่ดวงใจของเธอ ในเช้าของวันถัดมาและในครัวทำขนมมีองุ่นที่ยืนประกบข้างเพราะอยากจะกินและเห็นขั้นตอนในการทำ ที่ชั่งง่ายดายแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยสันหามาทำเหมือนกับโบตั๋น สองหูของทั้งคู่กำลังฟังบางอย่างจากไลฟ์สดของวันสำคัญๆอีกด้วย “รางวัลเลขท้ายสองตัวประจำวันที่ 1 มิถุนายน เลขที่ออก แอ๊ดดด แอ๊ด! 03 03”“ไม่ถูก ซื้อยังไงก็ไม่ถูก 0มาอีกแล้วนะ ออกอ้อมโลกอีกแล้ว!” องุ่นบ่นอุบและโบตั๋นก็ไม่ถู
ตอนที่15 จะเอาให้ได้“สิ่งที่คุณเขมเสนอมา โบตั๋นขอปฏิเสธนะคะ โบตั๋นทำไม่ได้ค่ะ!” เรียวปากเล็กเม้มเข้าหากันอย่างไปไม่เป็น ปนไม่พอใจอยู่มากโข แต่เธอก็ต้องเก็บกลั้นความโมโหเอาไว้ ในฐานะคนใช้ เธอต้องพยายามพูดกับเขาให้ดีที่สุด“แต่ลูกเธอหิวนมแล้ว เธอก็อย่าเพิ่งไปสนใจเรื่องอื่นเลยหน่า!” เขมราชไม่ได้จะเอาคำตอบจากเธอในตอนนี้ และเขาสามารถตะล่อมกวางน้อยให้ติดกับได้อย่างแน่นอนแถมสายตาไม่ได้จดจ้องมองใบหน้าของคู่สนทนา แต่โบตั๋นก็ทัน.....ใบหน้าหล่อจิ๊จ๊ะขึ้นมาหลังจากโดนขัดใจ เมื่อโบตั๋นอุ้มลูกน้อยแล้วพากันนั่งหันหลังให้กับเขาไปแล้วโบตั๋นนึกคาดโทษตัวเองที่ไม่ได้ปั๊มนมเอาไว้...“เธอนี่ไม่มีมารยาทเอาสะเลย หันหลังให้กับคู่สนทนาได้ยังไงกัน อีกอย่างฉันเป็นเจ้านาย เดี๋ยวให้คุณแม่ตัดเงินเดือนสะหรอก!”“ถ้าทำเเบบนั้นคุณเขมกำลังจะทำให้เด็กตาดำๆเดือดร้อนนะคะ แต่ยังไงคุณเขมก็ไม่ทำหรอกค่ะโบตั๋นรู้!”“อย่าท้าฉันสิ ฉันทำได้ทุกอย่างแหล่ะโบตั๋น แม้กระทั่งจะเอาเธอหน่ะ!” เขมราชส่งมือหนาไปลูบเบ้าตุงของตนเองราวกับคนโรคจิตก็ไม่ปาน นึกอยากจะรูดซิบกางเกงและเสียบยัยแม่ลูกอ่อนนี้ไปสะให้รู้แล้วรู้รอดความคิดเขาวิกลจริตไปห
ตอนที่16 แย่งนมลูกเธอ nc+21.00 น.Hrrrrrrr!“ฮัลโหลค่ะ!” “นี่สรุปแล้วเธอจะไม่ขึ้นมาใช่ไหม?” เสียงทุ้มจากปลายสายชั่งคุ้นหู ดวงตากลมกรอกกลิ้งมองไปที่นาฬิกาตรงฝาผนัง พบว่าเป็นเวลาที่บีบใจเธอเสียยิ่งกว่าอะไร“คุณเขมไปเอาเบอร์โบตั๋นมาจากไหนกันคะ?” มือเรียวยกขึ้นมาป้องปาก กระซิบกระซาบเสียงแผ่วเบาพอให้อีกฝ่ายได้ยินเท่านั้น เพราะเกรงว่าเด็กอ้วนจะตื่นขึ้นมา เมื่อครู่เสียงโทรเข้ามานั้นก็ทำเอาเด็กน้อยขยุกขยิกตัวแล้ว“ไม่ใช่เรื่องแปลกใจอะไรเลยนะ!”“ที่เธอต้องใส่ใจนั่นคือ เมื่อไหร่จะขึ้นมาเสียที....ฉันไม่ชอบคนไม่ตรงเวลานะ?” เขาว่าต่ออย่างไม่ยอมล้มเลิกความคิดง่ายๆเลยจริงๆ แถมน้ำเสียงต่างกับเมื่อตอนกลางวันโดยสิ้นเชิง หากไม่พอใจ คนเอาแต่ใจก็จะบีบบังคับเอาจนได้“โบตั๋นไม่ตอบตกลงและคุณเขมก็คิดไปเองทั้งนั้นนะคะ!” โบตั๋นก็ไม่ยอมเหมือนกัน “เธอก็รู้ว่าถ้าฉันอยากได้อะไร....ฉันก็ต้องได้ เพราะฉะนั้น ฉันให้เวลาเธอ3นาที ไม่อย่างนั้นเจอกันนะสาวน้อย ฉันจะลงไปหาเธอเอง!”คนบ้าอย่างเขมราชนั้นทำได้ทุกอย่าง ขู่เธอไม่หยุดและสิ่งที่พูดเขาก็สามารถทำได้โดยง่าย อย่างไร้สำนึก ไม่คิดถึงหน้าเด็กน้อยตาดำๆเลยจริงๆแอ๊ดดด!“
ตอนที่63 จบตอนพิเศษหมูน้อยขุนเขาหน้าตาละม้ายคล้ายผู้เป็นแม่มากกว่าพ่อเป็นหนุ่มนักยิ้มอารมณ์ดีที่คุณย่าหวงเป็นพิเศษ เวลานี้กำลังถูกจับใส่คาร์ซีท หนูใบหม่อนก็เช่นกัน วันนี้เป็นวันที่เขมราชนัดกับเพื่อนแฮงเอ้าท์แต่เปลี่ยนนัดครั้งนี้เป็นพบปะพูดคุยเรื่องครอบครัว เรื่องการเลี้ยงลูก ร่างหนาเข้ามานั่งเป็นพลขับรถให้กับภรรยาสุดที่รัก ดวงตาที่แข็งกร้าวดุดันแบบเมื่อก่อนนั้นไม่หลงเหลืออยู่เลย ตั้งแต่มีลูกๆสมหวังเรื่องความรักเขมราชเปลี่ยนไปจนกลับไปเป็นคนเดิมไม่ได้อีกแล้วชายหนุ่มชำเลืองมองร่างผอมเพรียวยังสวยเปร่งปลั่งไม่เสื่อมคลายของเมียแล้วยกยิ้มชื่นชมแม่คุณที่ลูกสองก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน กลับกันเธอยังดูสวยขึ้นเป็นกอง“บางทีคุณก็ทำเกินไปนะคะ” น้ำเสียงตั้งแง่มีเล่ห์นัยดังขึ้นหลังจากที่รถหรูเคลื่อนตัวออกจากบ้านอนันต์ธการณ์ไปได้ไม่นาน“หือ!??”“ทำเกินไปจริงๆ เรื่องที่อยู่ดีๆก็ทำให้อดีตสาวใช้คนหนึ่งมีชีวิตที่น่าอิจฉาแบบนี้ อยู่ดีๆคุณเขมก็ยกสมบัติให้โบตั๋นกับลูกๆ” ในตอนแรกสามีก็หน้าซีดเป็นไก่ต้ม แต่พอรู้ว่าภรรยาคนสวยแกล้งชมเขาในความเป็นสามีที่ดีเกินเบอร์ ชายหนุ่มจึงยกยิ้มแบบที่หัวใจอิ่มเอมไปหมดแล้
ตอนที่62 พิเศษ“อื้อ!!!” เสียงครางดังระงมบวกกับเสียงเนื้อแนบเนื้อเป็นจังหวะเชื่องช้าเนิบนาบ นุ่มนวลและตราตรึงใจทุกช่วงขณะ เขมราชสอดใส่แก่นกายใหญ่ยักษ์จากทางด้านหลังของเมียตัวน้อยในท่านอนช้อนหลังกัน ปั๊ก ปั๊ก!!!!ปั๊กก!!!ปั๊กกก!!!จมูกโด่งกดลงตรงซอกคอขาวชั่งหอมหวานและสมดั่งใจหวังเสียที ตลอดการรอคอยนั้นทรมานเหลือเกิน วันนี้เป็นวันสุดแสนจะพิเศษเลยก็ว่าได้“อื้อ~คุณเขมทำไมมันดีขนาดนี้คะ อื้อ!!”ปั๊ก!!!ปั๊กก!!“รู้อย่างนี้ใจอ่อนตั้งนานแล้ว~” เสียงหวานๆครางไม่หยุด แถมแต่ละถ้อยคำนั้นทำเอาเขมราชใจชื้นนึกอยากจะหอมเมียวันละร้อยหน ที่บทจะใจอ่อนก็น่ารักเสียจนหลงหัวปักหัวปลำแล้ว“หึ!! ก่อนหน้านี้คิดถึงฉันละสิที่รัก!?” มือสากลูบคลึงเต้าอาบอิ่มไปอย่างมันมือ เอวสอบก็ทำงานได้ดี พร้อมฉีดเข้าไปในตัวของเจ้าหล่อนอยู่เต็มประดา เพราะทุกจังหวะมันเสียวส่วนปลายหัวเห็ดเหลือเกินจนต้องกัดกรามเอาไว้แน่น หากเปิดไฟคงได้เห็นกรอบหน้าขึ้นเป็นสันกรามแน่“ที่สุดค่ะ โบตั๋นรักคุณนะคะ”ฟอดดดดด!“ฉันก็รักเธอคนดีของฉัน”ปั๊ก!! ปั๊ก!!!!“แรงๆเลยค่ะผัวขาของหนู~” ใกล้ถึงฝั่งฝันเข้ามาทุกที โบตั๋นจิกเล็บลงบนเตียงนอน ขบเม้มริม
ตอนที่61 Happy Ending“เมียจ๋าท้องจริงๆใช่ไหมจ๊ะ!?” ร่างหนาเดินตามต้อยๆเป็นลูกติด มือปลาหมึกคว้าเอาเอวคอดกิ่วที่ตอนนี้เริ่มกลมนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เป็นเครื่องยืนยันว่ามีอะไรอยู่ในท้องของเมีย ไม่ไขมันเพราะอ้วนก็ต้องท้องนั้นแหล่ะ ใครมันจะเล่นละครได้แนบเนียนขนาดนั้นกัน โบตั๋นเจ้าเล่ห์ไม่เบาจริงๆใบหน้าหล่อเหลายิ้มกรุ้มกริ่ม ใจเต้นรัวแรงแทบหลุดออกมาเต้นข้างนอกเสื้อ ตวัดสายตามองลูกสาวที่กำลังพ่วงตำแหน่งเป็นพี่ใบหม่อนเสียแล้ว เวลานี้มันชั่งมีความสุขล้นเกินคำบรรยายใด“ฉันแค่หลอกพี่คมให้ยอมใจอ่อนก็เท่านั้น ปล่อยได้แล้วค่ะแล้วอย่าพูดจาเลี่ยนๆเรียกฉันแบบนี้อีกนะคะ!!!”แต่เอ๊ะ....โบตั๋นเคยบอกว่าฝังยาคุมทำไมถึงท้องหล่ะ เขมราชเริ่มฉุกคิดไปพร้อมกับอาการฝันสลายลงในพริบตาขึ้นมา สีหน้าไม่สู้ดีของชายหนุ่มทำให้คุณแม่ยังสาวลอบกระตุกยิ้ม แน่นอนว่าอีกคนไม่ทันได้เห็นสะหรอก เธอตั้งใจจะแกล้งและปั่นประสาทคนปากดีให้หัวหมุน ใจจริงตอนแรกกะจะไม่บอกใครอีกนาน รอถึงวันที่เขมราชทำให้เชื่อได้อย่างสนิทใจเสียก่อนแต่พลั้งปากบอกไปตอนเหตุการณ์ฉุลมุนที่อันตรายแบบนั้นก็นับว่าดีแล้วและการฝังเข็มยาคุมอะไรนั่นที่เคยบอกเขม
ตอนที่60 ตลอดไปได้ไหมคนสำนึกผิดสารภาพรักแถมเล่าเหตุการณ์ที่ตราตรึงใจให้ฟัง ก็ตอนที่เขมราชไม่พอใจเอะอะก็เรียกไปพบในพักนั้นเอง ใบหน้าหวานละมุนระบายยิ้มกว้างออกมา ทุกคำพูดที่ออกมาจากปากของเขมราชล้วนน่าฟังด้วยกันทั้งนั้น พลิกหน้ามือเป็นหลังมือราวกับคนละคนเลยจริงๆ“แล้วเธอหล่ะ ไม่หลงรักฉันบ้างเลยหรือไง?” เขมราชตั้งคำถามกลับแล้วกระพริบตาปริบๆใส่เมีย“ฉันเคยหลอกตัวเองว่าคุณอาจจะเห็นใจฉันกับลูกบ้าง เผลอรู้สึกดีนะคะ แต่คุณรุนแรงกับฉันจนมากเกินไป ฉันเกลียดคนไม่มีเหตุผลยึดอารมณ์เป็นที่ตั้งแบบคุณที่สุด”“ฉันเกลียดคุณที่บอกว่าฉันหน้าเงิน ตอนนี้ฉันโอนเงินคืนคุณท่านไปแล้วนะคะและต่อให้คุณเอาเงินมากองตรงหน้าฉันอีก ฉันก็ไม่เอาแม้แต่แดงเดียว” ว่าอย่างเหลืออดเพราะเกลียดจริงเกลียดแรง แต่ก็รักแรงไม่ต่างกัน“ฉันเกลียดที่คุณเอาแต่ใจ เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลก ฉับเบื่อขี้หน้าคุณที่สุด”“คุณรักใครก็รักแรงเกลียดแรง จนฉันกลัวไปหมดแล้ว”“แต่ตอนนี้ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นแล้ว เธอยังไม่เชื่อฉันอีกเหรอ?” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเเผ่วเบา สายตาหวานเยิ้มเปลี่ยนเป็นละหดละเหี่ยใจในทันที“ตลอดไปไหมคะ คุณจะเป็นแบบนี้ตลอดไปหรือเปล
ตอนที่59 เจ้าเหมียวออดอ้อนบนฟูกนอนภายในคอกกั้นของลูกน้อยมีร่างบึกบึนของเขมราชนอนขดตัวอยู่ สองคนกำลังนอนกอดกัน เด็กน้อยนอนหนุนแขนพ่อ ตากลมใสจดจ้องตัวการ์ตูนในหนังสือนิทานเล่มโปรด โบตั๋นอยากจะถอนคำพูดที่คิดในใจว่า’เพื่อลูกเธอทำได้ทุกอย่าง’ เพราะเรื่องที่ยอมเขมราชให้มาก้าวก่ายพื้นที่ส่วนตัวเธอไม่ต้องการแบบนี้เลยแต่เด็กอ้วนเปล่งเสียงลั่นบ้านเมื่อได้ยินเสียงของพ่อที่หน้าประตู แต่คนเป็นแม่ไม่ยอมให้พบ เวลานี้หมูอ้วนก็สมดั่งใจหวังได้คนเล่านิทานคนใหม่ไม่สนใจแม่อีกต่อไปแล้ว นึกน้อยเนื้อต่ำใจและฉุนให้กับลูกสาวตัวน้อยเหลือเกิน แต่โบตั๋นก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทำได้เพียงข่มตานอนในที่สุดไม่มีบทสนทนาใดๆอีกเลย เปลือกตาของเด็กน้อยหนักอึ้งไปเป็นที่เรียบร้อยเมื่อเขมราชชะโงกหน้าดูเขาเองก็ได้นอนกอดลูกสมใจจึงมีความสุขล้นในตอนนี้ ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อมีสัญญาณที่ดีขึ้นมาในทุกวัน วันใดวันหนึ่งต้องมีสักวันที่โบตั๋นคงให้อภัยอย่างสนิทใจ……….เช้าวันใหม่เป็นวันพักผ่อนของหญิงแกร่งอย่างโบตั๋น เขมราชเองก็ใช้เวลาอยู่กับลูกเมียเต็มที่ไม่ต่างกัน ร่างอรชรนอนซบลูกสาวดูทีวีไปอย่างสบายใจ แอร์ธรรมชาติกำลังทำ
ตอนที่58 เธอมาได้ทันเวลาพอดีเขมราชนั่งกุมขมับในทันทีหลังปลายสายกดวาง ร่างกายไม่พร้อมอย่างไรก็เห็นจะต้องฝืนเพื่อลูกและเมีย ตลอดการงอนง้อเมียทำให้เขามีภาวะเครียดสะสมอย่างรู้ตัวดีว่าร่างกายแทบรับไม่ไหวแล้วจริงๆแต่สิ่งที่ได้รับรู้จากคนสนิทที่เขาว่าจ้างให้คอยสังเกตการณ์ คอยดูแลเมียและลูกอยู่ห่างๆนั้น สายรายงานมาว่ามีชายฉกรรจ์มาด้อมๆมองๆเข้าไปในบ้านของเธอตั้งแต่เขาไม่อยู่เพียงสองคืนยังคงต้องใช้ความคิดไม่วู่วามจนเกินไป เพราะไม่อย่างนั้นตัวเขาเองที่จะซวยเพราะไม่มีหลักฐานจับมันคาหนังคาเขา เวลานี้ความรู้สึกปนเปไปหมด ทั้งคิดถึง ทั้งเป็นห่วง ………“อ้าวคุณเขม กลับมาไวจังเลยนะคะ”“สวัสดีครับคุณเเม่ แล้วหนูใบหม่อนหล่ะครับ?” แม่ยายรับไหว้พร้อมกับส่งยิ้มให้ ชี้นิ้วไปที่บ้านหลังข้างๆ เห็นแบบนี้แล้วยิ่งพลานให้เขมราชหน้าถอดสีขึ้นมาเลยจริงๆ“....” ร่างหนาสาวเท้าเข้าไปอุ้มลูกกลับมาในทันทีอย่างที่ไม่ทำให้กระต่ายตื่นตูม เพราะโชคดีหน่อยที่คนอุ้มหมูอ้วนคือป้าของเมียเขา หน้าบ้านไม่มีรถกระบะของสองผัวเมียนั่นก็แปลว่ามันไม่ได้อยู่ที่นี่ในเวลานี้ จึงทำให้โล่งใจอยู่บ้างแต่นั่นก็เป็นเพียงเศษเสี้ยว เพราะมันจะกลับ
ตอนที่57 รูปในกระเป๋าสตางค์ร่างบอบบางของคุณแม่ยังสาวเดินหอบผ้านวมผืนโตมาให้คนที่นอนขดหนาวสั่นอยู่หน้าทีวี โบตั๋นตระหนักถึงความเป็นจริงว่าที่นี่คือจุดสูงสุดของประเทศไทยจึงซื้อผ้านวมไว้หลายผืน อากาศจะหนาวจัดในช่วงเดือนใดและช่วงนี้ก็เข้าหน้าหนาวเป็นที่เรียบร้อยแล้วและถึงยังไม่เข้าหน้าหนาว ก็ยังมีความเยือกเย็นบริเวณซอกภูเขาและพื้นที่สูงบนเนินเขาฟุ่บบบบ!มือเล็กรูดซิปมุ้งสปริงแล้วห่มผ้าให้คนที่นอนขดอยู่อย่างไม่ได้ตั้งใจมากนัก“อื้อ!!” เสียงทุ้มครวญครางในลำคอ เปิดเปลือกตาขึ้นมามองหน้าเธอและลุกขึ้นมานั่งส่งยิ้มหวานๆให้ ย้ำว่าทุกเวลาจริงๆ เหมือนคนเมากาวอะไรทำนองนั้น“ผ้าห่มค่ะ ข้างนอกอากาศหนาวมากจริงๆ แต่ฉันว่าผืนนี้ก็หนักและอุ่นน่าจะพอดีค่ะ” บริเวณห้องรับแขกไม่อบอุ่นเท่ากับในห้องนอนจึงทำให้เขมราชนอนขดอยู่แบบนี้นั่นเอง“ไม่ ไม่พอดีหรอก” ส่งสายตาอาวรณ์หาไปยังร่างเล็ก“พอดีค่ะ หรือถ้ายังไงฉันจะไปเอามาให้อีกก็ได้นะคะ” เสนอทางเลือกให้กับคนดื้อแบบเขา เขาจะเอาห้ากี่ผืนเธอก็จะหามาให้ ขอแค่นอนตรงนี้ไม่ต้องมาก้าวก่ายพื้นที่ส่วนตัวของเธอกับลูกจนมากเกินไปก็พอความเสียใจในแต่ละครั้งย่อมมีเกาะป้องกันให
ตอนที่56 ไม่ใช่ลุงสักหน่อยกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นในช่วงเวลาฟ้ามืดมิดเป็นเวลาตีสี่นั่นเอง เขมราชบริการตนเองในช่วงเช้าของวันเพราะได้สอบถามแม่ยายแล้วว่าเมียตัวน้อยจะตื่นและเตรียมตัวไปขายข้าวแกงในเวลาใดร่างหนาอยู่ในชุดทะมัดทะแมงพร้อมลุยเป็นพ่อค้าเหมือนกันกับเมียตัวน้อย ทนเห็นเธอลำบากไม่ได้และเธอก็ดื้อไม่ยอมท่าเดียว แบบนี้แล้วก็คงต้องช่วยเธอในแบบที่เธอต้องการ ไม่ใช่กำลังทรัพย์หรืออื่นใด แต่เป็นเรี่ยวแรงกายและความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เขมราชพร้อมเปลี่ยนแปลงตนเองได้ทุกเมื่อ ขอแค่ทำให้โบตั๋นได้เห็นถึงความพยายามและความจริงใจจากเขาและเราทั้งสามคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทุกวัน ก็เพียงพอแล้วจริงๆท่านอดิศรและคุณหญิง รวมทั้งเลขาคนสนิททั้งสองต่างรวมตัวกันช่วยงานให้กับเขมราชอยู่ทางนั้น เพื่อปฏิบัติการง้อของเขมราชจะได้สำเร็จพาลูกและเมียกลับบ้านไปให้ได้ ทุกคนจึงพร้อมใจช่วยเหลืออย่างไม่เกี่ยงงอนมีบ้างที่เขมราชต้องเดินทางไปประชุมครั้งใหญ่ด้วยตนเอง โครงการบ้านหรูและเพนส์เฮ้าท์ที่อยู่ในมือก็ยากที่จะวาง เขาจึงบินกลับกรุงเทพฯเพียงสองวันต่อสัปดาห์เท่านั้นถ้ามากกว่านี้คงไม่ได้ เพราะทนคิดถึงลูกสาวตัวน้อยไม่ไหวจริงๆ
ตอนที่55 ยอมทุกอย่างแล้ว“บอกว่าอย่ามาเจอกันอีก คุณเขมฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอคะ?”เขมราชจ้องมองในแววตาขุ่นมัวของเจ้าของประโยคไปด้วยหัวใจที่ปวดหนึบไม่คลายเสียที คงต้องจองจำยอมรับชะตากรรมของตนเอง เป็นบททดสอบชีวิตอะไรสักอย่างเพื่อให้โบตั๋นได้เห็นว่าเขารักเธอสุดหัวใจไปแล้ว คนหยิ่งผยองคนนี้ไม่อาจรักใครได้อีกโบตั๋นเข้ามาอยู่ในหัวใจของเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวเลยจริงๆ รู้ตัวอีกที ก็ทำความผิด ปากร้ายใส่เธอเสียจนไม่น่าให้อภัย“เธอจะมองว่าฉันเป็นคนหน้าด้านหรืออะไรก็ได้ แต่ฉันขอบอกความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ให้เธอได้รับรู้ได้ไหมโบตั๋น” ใบหน้าและกระบอกตาของเขมราชร้อนผ่าวไปด้วยความเสียใจที่กำลังสุมลุมเข้ามาตรงอกข้างซ้าย ตอนนี้อาจจะไม่น่าให้อภัย แต่เขาต้องการเพียงโอกาส หวังว่าเธอคงไม่ใจร้ายถึงขนาดนั้น“ฉันรักเธอกับลูกและคิดถึงอยู่ทุกเวลาเลยจริงๆ เธอจะให้ฉันทำอะไรเป็นการไถ่โทษก็ว่ามาสิ”“แต่ขอร้องหล่ะ อย่าไล่ฉันได้ไหมโบตั๋น?”ริมฝีปากหยักได้รูปสั่นผับๆ ร่ำไห้ออกมาจนได้ เธอกับลูกทำให้เจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์เขื่อนแตกไปไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว “แค่รักอย่างเดียวมันไม่พอหรอกนะคะคุณเขม” น