“มึงจะทำอะไรได้ นอกจากขอเค้าตรวจดีเอ็นเอเท่านั้น ต่อให้มีเอกสารยืนยันมึงจะเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์เหรอวะ”‘ไม่อ่ะ ไม่เคยเห็นไม่เคยรับรู้มาก่อน แล้วจนป่านนี้แล้ว ถ้าไม่ใช่หลักฐานที่เชื่อถือได้ใครจะไปเชื่อสนิทใจวะ’ภาสกรตอบหนักแน่นอย่างที่คิด เรื่องหนักหนาเรื่องเดียวที่พ่อทิ้งไว้ให้ก่อนจากไป ทำใจอยู่นานกว
“ฟ้า…ทำไมหลับแบบนี้คะ อ่านหนังสือจนเลยเวลาอีกแล้วใช่มั้ย”เสียงหวานพร้อมมือนุ่มที่ลูบผมหนาเบาๆปลุกสายฟ้าที่หลับใหลให้ลืมตาตื่นอย่างงัวเงีย ถึงกระนั้นก็ไม่ทำให้คนที่แสนดูดีลดความน่ามองลงไปได้“เธอ…มานานแล้วเหรอคะ”เสียงทุ้มที่ออกจะแหบพร่ากว่าปกติเพราะเพิ่งตื่นนอนถามคนที่ลูบผมตัวเองอยู่อย่างแผ่วเบา ร
“โห อย่าใส่ร้ายพี่ฟ้าขนาดนั้นสิครับ ไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อยเถอะ” สายฟ้าหน้ามุ่ยอย่างไม่ยินยอมในคำกล่าวหานั่น “ขนาดนั้นแหละค่ะ งั้นเดี๋ยวแม่บัวใส่กล่องไปให้นะคะ หมอฟ้าก็ไปกินข้าวได้แล้วค่ะสายแล้ว” แม่บัวตัดบทก่อนจะทำให้หมอฟ้าสายจริงๆ “ครับผม” สายฟ้ารับคำอย่างอารมณ์ดีก่อนปล่อยให้แม่บัวไปเตรียม
"รอนานมั้ยคะ"พาฝันถามคนที่ส่งยิ้มบางมาให้อย่างรู้สึกผิด เพราะรอลิฟท์นานกว่าที่คิด เลยทำให้รู้สึกเกรงใจหมอฟ้าไม่น้อย "รอทั้งชีวิตก็ได้ครับ"เสียงทุ้มที่ตอบกลับมาทำให้พาฝันที่กำลังคาดเข็มขัดชะงัก ก่อนจะเงยขึ้นสบตาพราวระยับอย่างแสนเจ้าเล่ห์ที่ทำให้ใจสั่นไหวนั่น แต่เพราะตอนนี้มีภูมิคุ้มกันมาไม่น้อยแ
"เฮ้อ ก็ได้ค่ะ "พาฝันถอนหายใจแบบปลงๆ ก่อนหันไปสนใจหนังต่อ ไม่มองคนที่ยิ้มกว้างแนบหน้ากับแขนเธออีก"สนุกมั้ยครับ พี่ฟ้าชอบมากเลย"สายฟ้าถามคนที่จูงมือออกมาอย่างคาดหวัง อยากให้พาฝันสนุกที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน ทั้งที่ตัวเองกลับไม่ได้สนใจหนังแม้แต่น้อยด้วยซ้ำ"ก็สนุกนะคะ แต่ว่าพี่ฟ้าชอบหนังแนวนี้เหรอคะ"พ
"ไม่ใช่ครับ นี่พาฝัน"สายฟ้ารีบตอบกลับทันทีอย่างไม่พอใจนิดๆ การพูดแบบนี้จะให้มองว่าบังเอิญก็เกินไปหน่อย นอกจากริต้าต้องการให้สายฟ้ามีปัญหากับพาฝันแล้วก็คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย"อ้อ ขอโทษค่ะ ริต้าตกใจหมด เหมือนกันมากเลย มาเที่ยวกันเหรอคะ"ริต้ายังคงสุมไฟต่อแม้จะเห็นว่าสายฟ้าหน้าตึงแค่ไหน เพราะเธอรู
พาฝันที่ถูกคำพูดและสายตาน้อยอกน้อยใจเล่นงานจนรู้สึกผิดในใจ ก่อนความรู้สึกที่อัดแน่นมานานจะกระตุ้นให้ตัดสินใจในสิ่งที่ควรทำสักที ในเมื่อสถานะมันทำให้ปฏิบัติต่อกันลำบากนักหนา วันนี้ก็ควรสร้างความสบายใจในการแสดงทุกอย่างต่อกันแบบไม่มีอะไรมากั้นอีกต่อไปพาฝันเงยหน้ามองคนที่ยังส่งสายตาเว้าวอนอย่างน่าสงสาร
"หนูครับ...พี่ฟ้า…."สายฟ้าที่ยังเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกซบหน้าลงกับไหล่เล็กอย่างทำอะไรไม่ถูก พาฝันที่มองเห็นใบหูแดงระเรื่อของสายฟ้าก็ได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดู นึกว่าร้ายกาจนักหนา ที่ไหนได้ก็แค่ลูกหมาตัวโตแสนอ้อนเท่านั้นเอง ในเมื่อแกล้งจนเสียอาการได้ขนาดนี้พาฝันก็ยิ่งได้ใจจนต้องรีบเอ่ยประโยคเด็ดออกมาอีก
“หนาวมั้ยครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนจากคนตัวสูงที่หันไปถามภรรยา ฟังดูอบอุ่นซะจนอากาศที่มีหิมะโปรยปรายยังพร้อมละลายไปด้วย ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาจนใครๆมองเหม่อเป็นแถว จนถึงตอนนี้ที่เลยเลขสี่มาแล้ว อาจะมีร่องรอยของเวลาที่พรากความอ่อนเยาว์บนใบหน้าไปเล็กน้อย แต่สายฟ้าก็ยังคงเป็นคุณหมอที่หล่อและดูดีไม่ต่างไปจากเ
“อืม น่าจะอีกครึ่งชั่วโมงค่ะ อยากเล่นกับพ่อมากเลยเหรอคะ” “ครับ พี่ม่านอยากเล่นกับพ่อขอไปรอที่หน้าประตูได้มั้ยครับ” “ได้สิครับ แต่ว่าถ้านานเกินไปก็กลับมานั่งในนี้นะคะ” “ครับ” ม่านฟ้าเดินออกไปรอที่หน้าประตูบานใหญ่ ท่ามกลางสายตาเป็นห่วงของคนเป็นแม่ที่กำลังคิดไปมากมายว่าลูกเจอเรื่องอะไรมาถึงได้ดูซึม
“พี่ม่านจะมีน้องจริงๆเหรอครับ” เสียงถามด้วยความตื่นเต้นของม่านฟ้าที่กำลังจะเป็นพี่ ช่างน่าเอ็นดูจนทั้งพาฝันและแม่บัวต่างพากันยิ้มออกมากับความน่ารักนั่น “จริงสิคะ น้องอยู่ในนี้แล้วนะ อีกเจ็ดเดือนก็ได้เจอหน้ากันแล้วค่ะ” พาฝันเป็นคนตอบลูกชายพลางลูบหน้าท้องที่เริ่มนูนออกมาเล็กน้อย เพราะเพิ่งท้องได้สา
“นอกจากจะสวยวันสวยคืนแล้ว เมียพี่ฟ้ายังน่ากินไปทั้งตัวอีกนะเนี่ย พี่ฟ้านี่โชคดีที่สุดเลยเนอะว่ามั้ย” “หยุดพูดแบบนั้นสักที อ๊าาา พี่ฟ้า” พาฝันต่อว่า แต่ก็ต้องครางลั่นออกมาเมื่อนิ้วยาวของสายฟ้าสอดแทรกเข้าไปในร่องรักของเธอจนคับแน่น “แน่นมากเลย เราไม่ได้ทำกันมากี่วันแล้วนะ” “มะ ไม่รู้ อื้อออ” “มันร
“มองอะไรขนาดนั้นคะ” พาฝันถามคนที่เอาแต่จ้องหน้ากันตลอดเวลาจนชักจะเขินขึ้นมา แต่สายฟ้ากลับยิ้มหวานก่อนจะเอ่ยประโยคชวนเลี่ยนด้วยสายตาพราวระยับ “พี่ฟ้ากำลังคิดว่า หนูสวยมากทำไมสวยขึ้นขนาดนี้นะ ไปทำอะไรมาครับ” “ฝันจะไปทำอะไรได้คะ ก็อยู่แต่บ้านเนี่ยไม่ได้แต่งตัวดีๆด้วยซ้ำ” พาฝันนิ่วหน้าตอบอย่างเหลือเ
“คนบ้า ไหนบอกจะพาฝันกลับบ้านไงคะ”พาฝันต่อว่าด้วยเสียงที่ยืดยาน มือเล็กทุบอกแกร่งอย่างเขินอายที่สายฟ้าพูดถึงความหลังขึ้นมาตอนนี้ แม้จะเมาแต่เธอก็ไม่ได้ความจำเสื่อมสักหน่อย“ไหนๆก็ครบรอบแล้ว เรามาทบทวนความทรงจำกันดีกว่ามั้ยคะ วันนั้นเราไม่รู้จักกัน แต่วันนี้หนูครางชื่อพี่ฟ้าได้แล้วนะ”“อื้อ”ปากร้อ
สายฟ้าที่พอจะรู้สาเหตุของความงอนก็บอกด้วยเสียงที่อ่อนลง จะดื้อยังไงก็ได้แต่ตอนนี้ต้องกลับบ้านก่อน ไม่อยากให้ใครเห็นพาฝันตอนเมาเลย แค่นี้ก็หวงจะแย่แล้ว“ทำไมคะ จะพาฝันไปส่งแล้วกลับมาใหม่ละสิ”พาฝันที่เริ่มคิดไปตรงกันข้ามถามออกมาอย่างประชดประชันแบบที่ปกติไม่มีทางทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้แน่ๆ แต่เพราะความเม
หลังสิ้นภารกิจที่ต้องขึ้นเวทีกล่าวเปิดงานและเดินทักทายเพื่อนร่วมธุรกิจไปกับพ่อ สายฟ้าก็เดินกลับมาหากลุ่มเพื่อนอีกครั้ง สายตาก็มองหาภรรยาไปทั่วจนเห็นว่ายังอยู่กับกลุ่มเดิมก็วางใจ แต่ก็สบายใจได้ไม่นานเมื่อถูกรุมล้อมจากสาวๆที่ทั้งรู้จักและไม่รู้จักอีกครั้งณภัทรที่ทนเห็นเพื่อนอึดอัดไม่ไหวถึงได้เดินเ
งานเลี้ยงโรงพยาบาลวนกลับมาครบรอบอีกครั้งอย่างน่าตกใจ เพราะมันกลายเป็นวันครบรอบที่รู้จักกันโดยไม่ตั้งใจของสายฟ้าและพาฝัน ความผิดพลาดที่นำมาซึ่งชีวิตคู่และครอบครัวที่อบอุ่นในวันนี้ เวลาผ่านไปรวดเร็วจนเข้าปีที่หกแบบไม่ทันรู้ตัวและวันนี้ทั้งสายฟ้าและพาฝันต่างก็ต้องพากันไปงานเหมือนทุกครั้งอย่างหลีกเลี