บทที่ 3.2 หลุดพ้นจากคนชั่ว

บทที่ 3.2  หลุดพ้นจากคนชั่ว

วันต่อมาซ่งไป๋ลู่ยังคงพาซ่งหานลู่ขึ้นเขาไปเก็บผลไม้ป่าตามปกติ รอจนตะวันใกล้ตกดินซ่งต้าลู่จึงมารับของไปส่งที่บ้านตระกูลกู้เช่นเดิม

“อาไป๋เจ้ามาพอดี ข้ากำลังจะเอาของพวกนี้ไปส่งที่บ้านเจ้า”

ซ่งไป๋ลู่มองเครื่องครัวที่แสนธรรมดา ทว่ายังคงใช้งานได้ดีแล้วยิ้มกว้างเอ่ยขอบคุณอีกฝ่าย

“เรื่องเล็กน้อยเหตุใดต้องขอบคุณด้วยเล่า”

ซ่งต้าลู่ขนผลไม้ลงจากรถลาก โดยที่สายตายังคงจดจ้องไปยังสหายที่ยืนสนทนากับน้องสาวของเขาอย่างสนิทสนม

“อ้อ... ส่วนนี่เป็นของที่เจ้าฝากให้ข้าไปซื้อมา”

กู้เหยียนส่งถุงหนังสัตว์ให้ซ่งไป๋ลู่ ริมฝีปากเล็กยิ้มกว้างรับของมาด้วยความยินดี ท่าทางสนิทสนมของคนทั้งสองทำให้คนเป็นพี่ใหญ่หงุดหงิดใจเป็นทบทวี จนอดเอ่ยถามไม่ได้

“น้องรอง เจ้าฝากอาเหยียนซื้ออะไรมาหรือ”

“นมแพะและเนื้อหมูเจ้าค่ะ”

ซ่งไป๋ลู่เอ่ยตอบพี่ชายของตน หากแต่ความสนใจกลับยังคงอยู่ที่พี่ชายต่างแซ่ ซ่งต้าลู่เม้มริมฝีปาก ตวัดหางตามองสหายด้วยความขุ่นเคือง โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว

“ลำบากพี่กู้เหยียนแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องรบกวนท่านอีก”

“ลำบากอะไรกัน เรื่องของเจ้าก็เหมือนเรื่องของข้า”

เพราะยุคนี้ไม่มีตู้เย็นซ่งไป๋ลู่จึงต้องให้กู้เหยียนนำของไปแลกนมแพะมาจากอีกฝ่ายแทน

“เพียงแต่ผลท้อครึ่งตะกร้าหากนำไปขายเปลี่ยนเป็นเงิน ย่อมซื้อนมแพะได้มากขึ้นอีกหนึ่งในสี่ถุง อาไป๋ข้าเอาผลท้อของเจ้าไปขายแล้วค่อยไปซื้อนมแพะไม่ดีกว่าหรือ”

“ผลท้อครึ่งตะกร้ากว่าจะขายหมดต้องเสียเวลาและเปลืองแรงของท่านไม่น้อย เทียบกันแล้วยอมเสียผลประโยชน์เล็กน้อยแลกกับความสบายของท่านย่อมคุ้มกว่า”

ใบหน้าของกู้เหยียนพลันแดงก่ำ ที่แท้ซ่งไป๋ลู่ยอมเสียเปรียบผู้อื่นก็เพราะห่วงใยเขานี่เอง

เกวียนของกู้ฉินหยุดลงที่หน้าบ้านสามพี่น้องตระกูลซ่ง

ซ่งต้าลู่และกู้เหยียนก็ช่วยกันขนของลงจากล้อเกวียน ซ่งไป๋ลู่เดินไปหยิบตะกร้าผักป่าและผลบ๊วยผลท้อส่งให้กู้ฉิน โดยไม่ลืมมอบค่าจ้างขนของให้เขาด้วย

“ผลไม้กับผักป่าพวกนี้ฝากให้ท่านป้า ส่วนเงินนี่มอบให้ท่านลุงเจ้าค่ะ”

“เรื่องเล็กน้อย เงินนี่เจ้าเก็บเอาไว้เถิด”

กู้ฉินไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน น้ำใจและคำพูดชี้แนะเรื่องการค้าขายที่เด็กหญิงแบ่งปันให้ลูกชายของเขานั้นทำให้เขาซาบซึ้งยิ่ง

ยังจะรับเงินจากนางอีกได้อย่างไร

“เป็นส่วนที่ควรมอบให้ท่านเจ้าค่ะ”

เมื่อถูกตอบกลับด้วยเหตุผลกู้ฉินก็ไม่อาจปฏิเสธ จำใจรับเงินของนางมาใส่ถุงเอาไว้ ภรรยาของเขากล่าวว่าอยากได้สตรีน้อยนางนี้มาเป็นสะใภ้ เช่นนั้นเงินก้อนนี้ก็ถือเสียว่าเขารับมาเก็บเอาไว้เป็นสินสอดสู่ขอนางให้ลูกชายหัวทึบของเขาในอนาคตก็แล้วกัน

“พี่ใหญ่ พี่รอง เกิดเรื่องแล้ว!”

เสียงร้องที่ดังออกมาจากในครัวทำให้ซ่งไป๋ลู่รีบเดินไปยังต้นเสียง ด้านหลังมีกู้ฉินตามมาด้วยอีกคน ดวงตากลมของซ่งไป๋ลู่เบิกกว้างเมื่อพบว่าในครัวมีสภาพราวกับถูกโจรเข้ามาปล้นของ

ทั้งข้าวสาร เครื่องปรุง ของแห้งล้วนถูกขโมยไปจนหมดสิ้น เท้าเล็กเดินไปในตัวบ้าน เมื่อพบว่าของทุกอย่างยังอยู่ครบก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แน่นอนว่าที่เป็นเช่นนี้เพราะของในบ้านล้วนเป็นของเก่าไม่มีราคานั่นเอง

“ต้องเป็นฝีมือท่านป้าใหญ่แน่ๆ”

ซ่งหานลู่เอ่ยบอกเสียงสั่น มองเชือกที่ร้อยเนื้อแห้งเอาไว้ด้วยสายตาแดงก่ำ

“ไร้หลักฐาน อย่าได้เอ่ยวาจาเลื่อนลอย”

ซ่งต้าลู่เอ่ยเตือนน้องชาย กู้ฉินถอนหายใจยาวมองสองพี่น้องด้วยสายตาสงสารแม้แต่เด็กน้อยอย่างอาหานยังคาดเดาคนร้ายได้ ตัวเขาจะคาดเดาไม่ได้ได้อย่างไร แต่เป็นเช่นที่ซ่งต้าลู่เอ่ยบอกไร้หลักฐานย่อมไม่อาจเอ่ยวาจาเลื่อนลอย

“เช่นนั้นข้าจะหาหลักฐานให้พวกท่านจับคนเอง”

เสียงของซ่งไป๋ลู่ที่เดินเข้าไปสำรวจข้าวของในบ้านเอ่ยขึ้น เรียกความสนใจของบุรุษทั้งสี่คนไปที่นางในทันที

“อาไป๋ เจ้าจะหาหลักฐานได้อย่างไรหรือ”

“พี่กู้เหยียนท่านไม่รู้อะไร ก่อนหน้านี้ข้าได้ให้ท่านหมอในเมืองตรวจร่างกาย เขาบอกว่าข้าเป็นโรคประหลาดต้องกินยาตำรับพิเศษ ข้าวสารในไหกับเนื้อที่ตากแห้งนี้จึงได้รมควันสมุนไพรเอาไว้ ทว่ายาสูตรนี้ต้องกินคู่กับสมุนไพรในนมแพะ ไม่เช่นนั้นจากยารักษาจะกลายเป็นยาพิษ ข้าจึงได้ให้ท่านซื้อนมแพะมาให้ทุกวันอย่างไรเล่า”

เมื่อได้ยินซ่งไป๋ลู่เอ่ยบอกถึงอาการป่วยของตน สีหน้าของกู้เหยียนก็พลันย่ำแย่ เขาอยู่ข้างกายนางแท้ๆ กลับไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย

“อาไป๋ เจ้าไม่ต้องกังวล เจ้าบอกชื่อร้านขายยามาข้าจะรีบเข้าเมืองไปซื้อสมุนไพรมารมข้าวสารและเนื้อให้เจ้า”

ได้ยินคำของลูกชายกู้ฉินก็ถอนหายใจยาว ตบหัวไล่ความโง่เขลาไปหนึ่งที

“ท่านพ่อท่านตีข้าอีกแล้ว”

“เจ้าตัวโง่งม”

กู้ฉินเอ่ยสบถด่าลูกชายหนึ่งคำก็หันมาทางเด็กหญิง

“อาไป๋ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ท่านป้าของเจ้าต้องจัดการได้ดีอย่างแน่นอน”

ซ่งไป๋ลู่ยิ้มกว้างก้มศีรษะขอบคุณอีกฝ่าย ยามที่คนจากไปแล้วซ่งหานลู่ก็เอ่ยถามเสียงสั่น

“พี่ใหญ่พี่รองเหตุใดท่านป้าต้องมาขโมยของของพวกเราด้วยขอรับ เช่นนี้ข้าจะไปขโมยของของนางบ้าง”

ซ่งไป๋ลู่หันมาสบตากับซ่งต้าลู่ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกับดวงตาที่ฉ่ำวาวไปด้วยน้ำตาของเด็กน้อย วางมือจับไหล่เล็กของเขาแล้วเอ่ยปลอบโยนเสียงจริงจัง

“น้องเล็กเจ้าฟังคำของพี่รองให้ดี เราไม่อาจหาเหตุผลกับการกระทำที่ต่ำช้าของผู้อื่น แต่ก็ไม่จำเป็นต้องตอบโต้ด้วยการกระทำที่ต่ำช้าเช่นเดียวกัน”

“เช่นนั้นเราต้องยอมถูกรังแกไปตลอดเช่นนี้หรือขอรับ”

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร เราแค่ต้องเรียนรู้ที่จะตอบโต้อย่างมีสติเท่านั้น”

ซ่งต้าลู่มองน้องสาวตัวน้อยเอ่ยสั่งสอนน้องชายแล้วขมวดคิ้วหนา ถ้อยคำพวกนี้น้องสาวที่อายุเพียงสิบขวบของเขากลับเอ่ยออกมาได้อย่างลื่นไหลราวกับอาจารย์อาวุโสในสำนักศึกษา หรือแท้จริงก่อนหน้านี้จะมีคนสอนหนังสือให้นาง เมื่อคิดถึงตำราบนชั้นที่เรียงตามลำดับตัวอักษรได้อย่างถูกต้องในใจของซ่งต้าลู่ก็ยิ่งมั่นใจในความคิดของตนเอง เพียงแต่คนที่สั่งสอนนางคือใครกัน แล้วเหตุใดก่อนหน้านี้นางจึงทำราวกับเป็นเด็กน้อยที่ไม่รู้ความเช่นนั้น

.......................................................................

เช้าวันต่อมาข่าวเรื่องซ่งไป๋ลู่ล้มป่วยเพราะข้าวสารที่รมยาในเรือนถูกขโมยก็ถูกพูดถึงไปทั้งหมู่บ้าน

“น่าสงสารนางหนูซ่งยิ่งนัก นางทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินไปซื้อข้าวสารรมยานั่นมากิน ตอนนี้ถูกขโมยไปจึงล้มป่วย”

“ข้าวสารรมยาอย่างนั้นหรือ”

“ใช่แล้วๆ นางล้มป่วยบ่อยๆ รักษาไม่หายเสียทีวันก่อนเจอหมอในเมืองช่วยตรวจดูก็จัดยามาให้นางสองชุด ชุดหนึ่งรมไว้ในข้าวสาร อีกชุดต้มผสมนมแพะดื่ม”

ว่านชุนที่กำลังนั่งซักผ้าอยู่ริมลำธารเหลือบตาเห็น

ซ่งหลี่เถียนก็จงใจเอ่ยเล่าเรื่องของซ่งไป๋ลู่

“จะว่าไปนางหนูซ่งน่าสงสาร แต่คนที่ขโมยไปกลับ

น่าสมน้ำหน้า”

“เหตุใดจึงน่าสมน้ำหน้าเล่า”

“เจ้าไม่รู้อะไร ยาที่รมอยู่ในข้าวสารต้องกินคู่กับยาที่อยู่ในนมแพะ หากกินแยกกันไม่เพียงไม่ช่วยรักษาร่างกายยังเป็นพิษร้ายสะสมด้วย”

เมื่อได้ยินคำว่า พิษร้าย ไม้ตีผ้าในมือซ่งหลี่เถียนก็หลุดร่วงในทันที ใบหน้าของนางซีดเซียว ไม่เอ่ยคำใดก็หมุนตัววิ่งไปที่บ้านของสามพี่น้องตระกูลซ่ง

“ซ่งไป๋ลู่ เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”

แม้เสียงร้องเรียกจะบอกให้เปิดประตู ทว่ายังไม่ทันมีผู้ใดลุกขึ้นประตูผุๆ ก็พังลงมาพร้อมกับซ่งหลี่เถียนที่ใบหน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อ ยิ่งเห็นว่าซ่งไป๋ลู่นอนซมอยู่บนเตียงในใจของนางก็ยิ่งตื่นตระหนก

“มีพิษ มีพิษจริงๆ ด้วย รีบเอายาถอนพิษมาให้ข้า”

“ท่านป้าใหญ่ ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไรหรือ”

ซ่งต้าลู่ลุกขึ้นยืน สายตาคมจดจ้องอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนหน้านี้เขาเห็นว่าสตรีตรงหน้าเป็นญาติผู้ใหญ่ หลายครั้งที่นางทำเรื่องเลวร้ายเขาก็มักปล่อยผ่านและถอยให้เสมอ ทว่าในเมื่อถอยให้ถึงเพียงนี้แล้วนางยังไม่ยอมรามือ เช่นนั้นวันนี้ก็คงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดเสียที

“ไม่ต้องมาทำไขสือ ส่งยาถอนพิษมา”

ในขณะที่ซ่งหลี่เถียนยืนเต้นแร้งเต้นกาตะโกนถามหายาถอนพิษ ซ่งไป๋ลู่ก็ส่งสัญญาณให้กับซ่งหานลู่ที่ยืนอยู่นอกเรือน

“ท่านป้าใหญ่พวกเราไม่เข้าใจเรื่องที่ท่านพูดจริงๆ เจ้าค่ะ แค่กๆ”

ซ่งไป๋ลู่พูดเสียงแผ่วเบาก่อนจะแสร้งกระแอมไอชุดใหญ่ ท่าทางบอบบางราวกับคนป่วยหนักของนางแม้แต่ซ่งต้าลู่เองก็ยังเผลอคิดว่าเป็นเรื่องจริงหมุนตัวมารินชาร้อนให้นางดื่ม

“น้องรอง เจ้าดื่มชาก่อน”

ซ่งหลี่เถียนถูกสองพี่น้องเมินราวตนเองเป็นอากาศธาตุก็

อ้าปากเบิกตากว้าง ยกมือขึ้นชี้นิ้วด่าคน

“เจ้าเด็กอกตัญญู เจ้ากล้าวางยาพิษในข้าวสารของข้าหรือ”

“ข้าวสารของท่านย่อมอยู่ในครัวท่าน พวกเราพี่น้องจะไปวางยาพิษได้อย่างไร นอกเสียจากท่านจะเป็นขโมยที่เข้ามาขโมยข้าวของพวกเรา”

“ข้าวของพวกเจ้าอะไรกัน ข้าเป็นป้าใหญ่ของพวกเจ้า

เลี้ยงดูพวกเจ้า ข้าวทุกเม็ดของทุกอย่างในบ้านเจ้าล้วนเป็นของข้าทั้งสิ้น”

“ตั้งแต่ท่านพ่อแต่งงานก็แยกตัวออกมาจากบ้านใหญ่

ท่านป้าเรื่องนี้แม้แต่อาหานก็ยังรู้ ท่านก็อายุไม่น้อยแล้วเหตุใดจึงยังแยกแยะไม่ได้กัน”

ซ่งไป๋ลู่ได้ยินคำของซ่งต้าลู่สวนกลับคนเป็นป้าก็อ้าปากค้าง ไม่คิดว่าคนที่พูดน้อยเช่นเขาเวลาอ้าปากโต้เถียงคนจะน่ากลัวถึงเพียงนี้

“เจ้ากล้าเถียงข้าหรือ เจ้าเด็กสารเลว! วันนี้ข้าจะตีพวกเจ้าสั่งสอนแทนบิดามารดาที่ไม่ได้ความพวกนั้น”

ซ่งหลี่เถียนด่าเพียงคำเดียวก็ก้าวเข้ามาเงื้อมือขึ้นตีคน

ซ่งไป๋ลู่ขมวดคิ้วเรียวเมื่อเห็นว่าฝ่ามือของซ่งหลี่เถียนตีลงบนตัวพี่ชายของนาง โทสะในใจก็ลุกโชน ทว่ายามที่กำลังคิดจะตอบโต้หางตาก็เห็นซ่งหานลู่พาคนมาแล้ว ริมฝีปากบางยกขึ้นยิ้มอย่างพึงพอใจ

ซ่งหลี่เถียนวันนี้ข้าจะทวงคืนความยากลำบากทั้งหมด