บทที่ 13

หานตงเทียนจึงพาอวี่จางเฉิงไปซื้อเกวียนที่ตลาดค้าสัตว์ เขาคิดถึงคำพูดของอวี่หลิงที่ต้องการให้เขาเข้าเมืองขายของพร้อมกับท่านอาของนางเพราะมันจำเป็น นางไม่อยากให้เขาเดินเข้าเมืองคนเดียวตอนนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีครอบครัวของงนางมีวิธีจับปลาขายโดยที่ปลายังไม่ตายนางช่างใส่ใจทุกคนในครอบครัวและตัวเขาเองยังรู้สึกดีที่นางใส่ใจเขาด้วยเช่นเดียวกัน ทั้งที่ยังไม่แต่นางเข้าบ้านเลยวันนี้เขาจะขอคุยกับนางสักหน่อยและบอกวันที่จะแต่งนางเข้าบ้านในอีกไม่กี่วันนี้

อวี่หลิงนางบอกท่านอาว่าอยากได้อะไรให้ซื้อเอาใส่บ้านหรือไปฝากอาสะใภ้ด้วย ที่นางร่วมหัวจมท้ายมาในครอบครัวของเราทั้งที่แสนจะยากจนนางก็ยังอยู่เคียงข้างท่านอามาโดยตลอด จนครอบครัวของนางตัดขาดมานานตั้งแต่ที่นางแต่งให้ท่านอาด้วยความรักถึงแม้จะยากจน

และครอบครัวตัดนางออกจากต้นตระกูลมาหลายปีแล้วขนาดลูกสาวคลอดลูกครอบครัวเดิมไม่เหลียวแลทั้งยังเหยียบย้ำอีกสมน้ำหน้าที่เลือกเอาคนจนเอง พ่อแม่ของท่านอาสะใภ้หาคนที่มีอายุและร่ำรวยขอให้นางแต่งเข้าเป็นอนุนางจึงหนีออกมาหาท่านอาที่อยู่อีกหมู่บ้านหนึ่งและโดนตัดขาดจากครอบครัวอย่างสิ้นเชิง อวี่หลิงว่าก็ดีนะต่อไปถ้าท่านอาร่ำรวยขึ้นมาบ้านฝั่งโน้นจะไม่เข้ามาหาเรื่องท่านอาทั้งสองคนอีก คนที่นี้รักลูกชายมากกว่าลูกสาวนางไม่เข้าใจเช่นเดียวกันทำไมรักลูกไม่เท่ากัน

"ไปกันซิงเอ๋อร์เจ้าอยากได้อะไรข้าจะซื้อให้ทุกอย่าง" นางบอกญาติผู้้น้องก่อนจะจับมือนางพาเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ดูของและของกินมากมายแต่เลือกซื้อข้าวแป้งน้ำตาลเครื่องเรือนมากกว่าเพราะว่านางจะเอาของในมิติเพิ่มเข้าไปนั้นเอง จึงซื้อพอเป็นพิธีกันทุกคนสงสัยครอบครัวของนางที่มีตำลึงขึ้นมาภายในวันเดียว นางก็จะตอบไปว่าโชคดีเจอกวางโชคร้ายตกเขาบาดเจ็บจึงนำไปขายจึงมีตำลึง นอกนั้นใครอยากรวยก็เข้าไปเสี่ยงดวงเอาในป่าเหมือนพวกนาง ดีนะที่ครอบครัวอยู่ไกลจากในหมู่บ้านเยอะพอสมควรและไกลสุดก็คือบ้านของว่าที่สามีของนางนั้นเอง

ตอนนี้นางซื้อข้าวกระสอบใหญ่อย่างดีและถ้วยจานชามหม้อช้อนที่ขาดแคลนในครัวนางซื้อหมดแล้วค่อยนำในมิติเพิ่มให้พวกเขาอีก

ตอนนี้นางซื้อชุดสำเร็จสำหรับทุกคนแต่เลือกสีเข้มหน่อยและสีอ่อนด้วยให้ครบทุกสี คนละหกชุดรวมของนางด้วยจ่ายตำลึงออกไปสิบห้าตำลึงเงินรวมเครื่องครัวด้วยและตอนนี้นางหิวมาเพราะจะยามเว่ยแล้ว จึงหาที่นั่งกินบะหมี่รออาของนางและสั่งไปให้ทั้งสองคนด้วยเลยทีเดียวพออิ่มนางเดินผ่านร้านที่ขายเครื่องนอนจึงซื้อให้ทุกคนใหม่หมดทั้งบ้าน หมดไปวันนี้สิบห้าตำลึงเงิน อวี่ซิงมองญาติผู้พี่ที่ใช้ตำลึงด้วยความปวดใจของมันจำเป็นต้องซื้อนางบอกไม่ต้องห่วง นางหาตำลึงเก่งต่อไปข้าจะให้เจ้าเข้ามาขายของในตลาดกลับไปทำหน่อไม้เอาไว้เยอะๆจะพาเอาเข้ามาขายพร้อมกัน

ส่วนที่บ้านของว่าที่สามีนั้นเอาไว้ให้นางแต่งเข้าบ้านเขาไปก่อนค่อยซื้อยังไม่สายนางคิดไป พอซื้อของจนครบจึงฝากเอาไว้ที่ร้านก่อนพอท่านอากับว่าที่สามีมาจึงค่อยให้พวกเขาขี้เกวียนมาเอาของที่ฝากเอาไว้ ตอนนี้ทั้งสองสาวมานั่งรอที่เกวียนในตลาดแล้ว อวี่หลิงนางเอาขนมโบราณที่ยุคของนางออกมานั่งกินกับญาติผู้น้องและถังหูลู่เอาไปฝากหลานชายที่บ้านด้วย เอาขนมจีบดีกว่าเอาเป็นใส่ห่อผ้าเอาไว้ก่อนและให้อวี่ซิงมองทาง นางเอาของกินใส่ตระกร้าทั้งสองบ้านจนเต็มรวมทั้งผ้าผับที่มีในมิติด้วยรวมเข็มให้ไปด้วยกรรไกรด้วย เสื้อผ้าสำเร็จในมิติของนางไม่มีแต่นางเห็นผ้าหลายพับสงสัยตากับยายซื้อเอาไว้ละมัง จึงนำออกมาให้ทั้งสองบ้านเลยให้บ้านว่าที่สามีไปสามพับ ส่วนครอบครัวนางเอาออกมาครบคนเลยรวมทั้งที่ฝากไว้ในร้านอีกเป็นสิบกว่าพับแล้วส่วนมากนางเอาออกมาห่อกระดาษเหมือนในยุคนี้ใส่เข้าไปในตระกร้าของว่าที่สามีเครื่องครัวครบรวมทั้งขนมด้วยฝากไปให้เด็กทั้งสองคนที่รอพี่ชายใหญ่อยู่ที่บ้าน

พออวี่ซิงเห็นบิดาขับเกวียนนั่งมากับว่าที่หลานเขยจึงส่งเสียงบอกให้อวี่หลิงรู้ตัว นางจึงเอาผ้าคลุมตระกร้าเอาไว้ไม่ให้ชายหนุ่มมองเห็นแม้แต่ข้าวนางยังเอาใส่ไปเป็นสิบชั่งเป็นข้าวหอมอย่างดีในมิติส่วนเนื้อนางไม่ซื้อเพราะที่บ้านมีเยอะแล้วนั้นเอง นางมองวัวเทียมเกวียนสองตัวด้วยความพอใจ ใหญ่มากขนาดครอบครัวใหญ่และใส่ของได้เยอะและคนที่ขับคงจะเป็นว่าที่สามีของนางนั้นเอง เดี๋ยวท่านอาค่อยหัดพรุ่งนี้ตอนเข้าเมืองอีกรอบก็น่าจะได้ ให้หานตงเทียนมาด้วยและสอนไปด้วยเลย นางคิดก่อที่จะยื่นห่อบะหมี่แห้งให้ทั้งสองคนกินก่อนเพราะยามเว่ยแล้วนางบอกว่ากินไปก่อนทั้งสองคนแล้วพวกเขาจึงกินกันที่เกวียนนั้นเลย

หลังจากอิ่มแล้วนางจึงบอกให้หานตงเทียนแวะไปเอาของที่ร้านที่ฝากเอาไว้ ทั้งยังให้อวี่ซิงนั่งไปเป็นเพื่อนกันคนครหาว่ายังไม่แต่งแต่นั่งปั่นหน้าในเกวียนเข้าหมู่บ้านอีกพอรับเอาของจนครบแล้วก็มุ่งหน้ากลับหมู่บ้านโดยมีท่านอาขับเกวียนตามหลังมาไม่ห่าง ก่อนจะเข้าหมู่บ้านนางให้ท่านอาย้ายตระกร้ามาใส่เกวียนบ้านนางจนหมดและให้ท่านอาขับไปคืนพร้อมค่าเช่า ส่วนนางกับอวี่ซิงนั่งเกวียนที่หานตงเทียนขับเข้าไปในหมู่บ้านและตรงไปที่บ้านนางเลยชาวบ้านบางคนออกมาชี้ไม้ชี้มือมองดูพวกนางกันใหญ่ ที่ซื้อของจนเต็มเกวียนแต่ไม่กล้าถามพอเห็นคนขับเกวียนพวกเขารีบหลบเข้าบ้านของตัวเอง เอาแต่แอบมองตามหลังอย่างนี้ก็ดีนะที่ทุกคนกลัวหานตงเทียนจนไม่กล้าเข้ามาวุ่นวายกับครอบครัวของพวกนางอีกอวี่หลิงคิดถึงข้อดีที่ว่าที่สามีตาบอดของนาง

พอมาถึงบ้านก็ยามเซินไปเล็กน้อย อวี่ซานที่เห็นหานตงเทียนขี้เกวียนเข้ามาในลานหน้าบ้านก็ร้องด้วยความดีใจร้องบอกตากับยายและมารดา ทั้งสี่คนเดินออกมาตามเสียงร้องของบุตรชายก็เห็นวัวเทียมเกวียนตัวใหญ่เข้ามาจอดและตอนนี้หลานสาวทั้งสองกำลังจะลงจากเวียนโดยชายหนุ่มเอาตั่งมาให้นางทั้งสองเหยียบลงเพราะมันสูงมากพวกนางขาไม่ยาวมากนั้นเอง

อวี่หลิงขอบคุณหานตงเทียนชายหนุ่มช่วยขนของเข้าบ้านจนหมด เหลือเพียงตระกร้าของเขาที่อยู่บนเกวียนจึงจะขอตัวกลับบ้านของเขาก่อนหลังจากที่ดื่มน้ำจากอวี่หลิงแล้ว

"ข้าต้องขอตัวกลับบ้านก่อนขอรับ" เขาบอกลาทุกคนก่อนจะเดินไปที่เกวียนเพื่อหยิบเอาตระกร้าสะพายหลังวันนี้เขาไม่ได้ซื้ออะไรเลยเพราะที่บ้านยังพอมีอยู่วันหลังค่อยซื้อก็ได้เพราะของที่อวี่หลิงซื้อเข้าบ้านของนางเต็มเกวียนที่เขาขับมาเลย

อวี่จางเฉิงขอบใจหานตงเทียนแล้วก็ตอบคำถามลูกชายคนเล็กที่ดีใจจูงมือเขาถามจ้อเลยทั้งที่มือถือขนมจนเต็มอวี่หลิงจึงเดินตามหลังหานตงเทียนไปที่เกวียนชายหนุ่มจะไปเอาตระกร้าของตัวเองเพื่อจะกลับบ้าน