LOGINShare
บทที่ 17
Last Updated:
2025-03-25 20:55:03
Related chapters
สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 18
ทั้งที่เขาเร่งทำงานทุกวันแต่ก็ใช้เวลาไปกว่าวันที่หานตงเทียนช่วยครอบครัวของอวี่หลิงทำรั้วบ้านและคอกสัตว์ต่างๆจนเสร็จสิ้น สิบสี่วันเต็มหรือสองอาทิตย์นั้นเองเพราะไม่ได้ทำเต็มวันเพราะตอนเช้ายังขึ้นเขาไปเก็บกับดักด้วยทุกวันครอบครัวของนางก็ต้องขึ้นเขาไปเก็บปลาที่น้ำตกทุกวันเช่นเดียวกัน ยังเอาเข้าไปขายที่เหลาทุกวันเช่นเดียวกันและน้องทั้งสองคนของหานตงเทียนก็มาที่บ้านว่าที่พี่สะใภ้ทุกวัน นางสอนพวกเขาทำของไว้กินหน้าหนาวและแบ่งให้กลับไปที่บ้านของสามพี่น้องเช่นเดียวกันพออานางไปขายปลานางจะพาเด็กทั้งสองคนไปเก็บหอมป่ากระเทียมป่าลงมาดองและขุดหน่อไม้มาทำดองใส่ใหนึ่งใส่ใหเอาไว้กินนานๆ แม้แต่ทำเป็นเส้นหน่อไม้ตากแดดใส่ตระกร้าเอาไว้ ทั้งสองครอบครัวปลาแดดเดียวนางก็แบ่งให้สามพี่น้องไปเป็นตระกร้าใหญ่เพราะนางต้องแต่งเข้าบ้านของพวกเขาอยู่แล้วมื้อเที่ยงกินข้าวที่บ้านนางมื้อค่ำนางทำให้ไปกินกันที่บ้านของพวกเขา หานตงเทียนเร่งวันเร่งคืนทุกวันเพื่ออยากแต่งนางเข้าบ้านตอนนี้ที่ห้องเสบียงของสามพี่น้องก็มีของกินจนเต็มห้องเช่นเดียวกันนางพาพวกเขาหาลงมาจากเขาต่างหากไม่รวมที่นางเก็บมาตอนเช้ากับท่านอาของนาง น้องทั้งสองคนจ
Last Updated : 2025-03-25สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 19
พออิ่มข้าวสามีก็ยกออกไปวางที่หน้าห้องและเดินตรงมาหานางที่นั่งย่อยอาหารอยู่ที่ตั่งตรงโต๊ะอาหารที่กินกันไปเมื่อสักครู่"หลิงเอ๋อร์เจ้าอยากได้อะไรอีกไหม" หานตงเทียนถามนางและนั่งลงที่ตั่งข้างกัน เขามองหน้านางด้วยสายตาลึกซึ้ง"ข้าอยากเปลี่ยนชุดเจ้าค่ะท่านพี่ช่วยข้าปลดหน่อยและข้าอยากไปจัดของที่ขนมาจากบ้านให้เรียบร้อยมันยังหัววันอยู่ข้ายังไม่อยากนอนเจ้าค่ะ" นางตอบสามีตามที่จริงถ้าคนใหญ่คนโตเขาแต่งกันจะเปิดผ้าเจ้าสาวรอบดึกแต่ที่ตายายทำคืออยากให้นางแต่งไม่ต้องทำครบพิธีเหมือนที่คนรวยเขาทำกันจึงทำแค่รอบเช้า ตอนนี้จึงยังไม่ถึงยามเว่ยเลยด้วยซ้ำและนางก็ยังมีของต้องจัดให้เข้าที่เข้าทางยังกองอยู่ที่อีกห้องหนึ่งเรื่องเข้าหอไม่ต้องรีบเพราะตอนค่ำต้องเข้านอนด้วยกันอยู่แล้วใครจะมาเข้าหอกลางวันกันนางคิดถึงจะมาจากยุคใหม่นางก็ยังไม่เคยปล่อยตัวให้ใครนะขอบอกในเมื่อทำตามที่ตายายต้องการแล้วก็ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง คนโบราณนี้เขาเข้าหอไม่ให้อออกจากห้องหอเลยหรือคงมีแต่พวกขุนนางละมั่งนางคิดในใจหานตงเทียนมองหน้านางเขารู้ว่านางคงจะอายเหมือนกันมันยังหัววันอยู่และตัวเขาเองก็ไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงมาก่อนเช่นเดียวกันและต้อ
Last Updated : 2025-03-25สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 20
จากนั้นสองสามีภรรยาก็ช่วยกันจัดของในห้องจนเสร็จและออกมาเดินสำรวจดูรอบบ้านของสามี พากันเดินไปที่ท้ายหลังบ้านจนถึงลำธาร นางเอาที่ดักปลาให้สามีลงใส่เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเอาขึ้น ตอนนี้ที่เหลาต้องการปลาเพิ่มอีกจำนวนมากนางได้ปรึกษากันกับท่านอาแล้วว่านางจะส่งให้อีกสาขาหนึ่งเพื่อช่วยท่านอา ให้ท่านอาส่งให้กับสาขาในอำเภอนี้ตามที่ทำมาและสามีของนางก็รับรู้แล้วว่าต้องส่งปลาสองสาขาเพราะว่าท่านอาแบกปลาจำนวนมากลงเขามาได้ไม่ไหวมันเยอะและหนักมากๆนั้นเองเพราะปลาติดที่ดักปลาเยอะมากทุกเช้า จึงย้ายที่ดักปลาลงมาใส่ที่ลำธารหลังบ้านปลาก็ยังเยอะเหมือนเดิม จึงเหลือบนเขาให้น้อยลงพอเดินขึ้นไปขนลงมารอบเช้าอย่างเดียวใส่ที่ลำธารหลังบ้านก็พอส่งให้เหลาปลาก็ตัวใหญ่ไม่ต่างกันจึงแบ่งให้หลานสาวทำการค้าอีกสาขาหนึ่งด้วยความเต็มใจเพราะมีกินทุกวันนี้เพราะได้ความรู้จากนางตอนนี้ไหนพวกเขาจะต้องเลี้ยงหมูป่าไก่ป่ากระต่ายป่าอีกละแต่แรงงานในบ้านก็พอดีกับงานจึงไม่เหนื่อยมากนางบอกให้ทำเท่าที่ทำไหว ค่อยๆทำไปและจะมีกินไม่ขาดแคลนอย่างแน่นอน ท่านตาสานที่ดักปลาให้นางมาสิบห้าอันแต่ยังไม่ถึงวันที่จะส่งปลานางจึงเอามาแค่สองอันก่อนในบ้านจะให้สา
Last Updated : 2025-03-25สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 21
อวี่หลิงนางจ้องตาสามีและมองรอยแผลเป็นก็ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหนเลยแต่ก็นะ! สามีของนางหล่อมากกรอยแผลน่ะสร้างความหล่อให้ดูแบดบอยกับสามีของนางมากดูหล่อร้ายจะตายไป นางจึงเอามือลูบเบาๆตรงที่มีรอยแผลเป็นก่อนที่จะก้มลงจูบเบาๆแล้วซิบที่ข้างหูของสามี"ข้าไม่กลัวและเป็นสิ่งที่ดีจะได้ไม่มีคนมาชอบสามีของข้าเพิ่มอีกยังไงละเจ้าคะ"หานตงเทียนที่ได้ยินนางบอกคำนั้นเขารู้สึกหวานล้ำในอกที่นางบอกว่าชอบและไม่อยากให้คนอื่นมาชอบเขาด้วยนั้นเอง เขากอดนางแนบแน่นรั้งนางนั่งลงที่ตักแกร่งก่อนที่จะมอบจูบอ่อนหวานให้ภรรยาสาวที่ไม่เคยแสดงความรังเกียจต่อตัวเขาเลยทั้งสองคนต่างไม่เคยมีประการณ์ในการมีความสัมพันธ์กับใครมาก่อนแต่สายธารนั้นเคยดูในสื่อในภพเก่าของนางมาไม่น้อย เพียงแต่ยังไม่เคยลองกับร่างกายคนนั้นเองแต่สัญชาตญาณของสามีของเธอมีมากจนนางยังไม่ต้องนำทาง เขาก็พาเธอขึ้นสวรรค์ทั้งที่ไม่เคยนี้จะให้เชื่อใช่ไหมว่าเขาไม่เคย นางคิดว่าสามีของนางคงผ่านการเข้าหอมาอย่าโชกโชนอย่างแน่นอนเพราะว่าเขาเคี้ยวกร่ำนางทั้งคืนในห้องหอมีแต่เสียงครางหวานและเสียงคำรามต่ำอย่างสุขสมของหานตงเทียนที่ห้ามใจอดรังแกนางไม่ได้เลย กลิ่นของนางหอมไปทั้ง
Last Updated : 2025-03-25สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 22
หลังจากอิ่มข้าวนางจึงเดินไปดูปลาที่หานซูอิงบอกสามพี่น้องช่วยกันทำตั้งแต่เช้าจนได้ตากแดดได้เอาไว้อย่างเยอะ มื้อเที่ยงต้มยำซดน้ำร้อนๆถ้าจะดีนางคิดก่อนที่นางจะชวนสามีเดินไปดูหลังบ้านที่ตอนนี้หานตงเหวินกำลังถอนหญ้าออกจากแปลงผักที่พวกเขาปลูกเอาไว้ ถึงแม้มันจะไม่สวยมากก็ตามเพราะไม่ได้ใส่ปุ๋ยคอกพวกเขาคงไม่รู้จักปุ๋ยคอกหรือมูลของสัตว์นั้นเอง"ท่านพี่ที่บ้านของลุงผู้ใหญ่บ้านมีขี้วัวหรือไม่ท่านลองท่านไปขอซื้อมาใส่ผักสิเจ้าคะ มันจะทำให้ผักได้สารอาหารบำรุงรากของมันผักก็จะแข็งแรงและเติบโตต้นใหญเจ้าค่ะ" นางบอกสามีเอาเสียมพวนดินแล้วใส่ขี้วัวรับรองว่าหนึ่งอาทิตย์ผักแปลงนี้จะเขียวและต้นอวบน่ากินมากเลยละ"จริงหรือหลิงเอ๋อร์""เจ้าค่ะไม่เชื่อท่านก็ลองเอามาใส่ดูสิเจ้าคะ""ได้พี่จะไปซื้อมาให้""ได้ยินที่พี่จะใภ้ใหญ่บอกแล้วใช่ไหมตงเหวิน" หานตงเทียนบอกน้องชาย เสียงเรียกที่ประตูบ้านหานตงเหวินจึงเดินไปเปิดประตูให้ลงุผู้ใหญ่บ้านมากับหลานชายของท่านสามสี่คน พวกเขาเดินมาถึงที่พวกนางยืนดูสถานที่จะสร้างบ้านบนที่ดินห้าหมู่ของสามพี่น้องหานอวี่หลิงกำลังเอาไม้ไปเดินปักให้ทำบ้านสามหลังหันหน้าเข้าหากันแต่ห่างกันพอสมควร
Last Updated : 2025-03-25สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 23
รอยบ่ายสามีก็ยังคงไปปักเขตแดนกับหัวหน้าหมู่บ้านส่วนอวี่หลิงก็ทำงานรอที่บ้านกับน้องของสามี นางไปเจอหอมป่าตอนที่ไปเก็บเครื่องต้มยำที่ลำธารมาใส่ต้มปลาจึงพาสองพี่น้องไปเก็บมาดองใส่ใหเอาไว้และยังได้กระเทียมป่ามาอีกเยอะแยะเลยจึงเก็บเอายอดผักบุ้งกลับมาผัดมื้อค่ำด้วยเลย สามคนเดินเล่นที่ลำธารจนถึงยามเซินกำลังจะเก็บของกลับบ้านเพื่อไปทำมื้อค่ำกัน อวี่หลิงนั่งรอสองพี่น้องที่ลงเล่นน้ำกันเก็บผักป่าเดินไปไว้ที่บ้านหลายเที่ยวแล้วนางจึงให้เขาอาบน้ำเล่นน้ำได้ นั่งรอและดูพวกเขาไปด้วย"พี่สะใภ้ใหญ่เราเอาปลากลับบ้านไปด้วยไหมเจ้าคะข้าไปยกดูกับพี่รองปลาติดเกือบเต็มเลยเจ้าค่ะ" หานซูอิงร้องถามพี่สะใภ้ใหญ่ของนาง"เอาสิถังเอามาด้วยแล้วนี้น่าเอาปลาใส่ถังแล้วก็กลับกันเถอะเดี๋ยวต้องทำมื้อค่ำอีกเด็กๆ" ที่สำคัญเด็กทั้งสองเล่นน้ำนานไม่ดีเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้นางจึงลุกขึ้นรอดึงรอบดักปลาช่วยเด็กทั้งสองคนที่กำลังไปยกมาขึ้นฝั่งจะใส่ถังหานตงเทียนเดิมตามหาสามคนภรรยากับน้องทั้งสองที่เห็นมีแต่ผักวางเอาไว้ในครัวแต่ไม่พบใครในบ้าน เขาจึงเดินมาที่ลำธารจึงพบสามคนพอดีหานตงเทียนเดินมาสวมกอดนางจากด้านหลังและหอมแก้มนวลให้ชื่นใจอวี่หล
Last Updated : 2025-03-25สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 24
หานตงเทียนหลังออกไปเก็บของหนีฝนที่ตกลงมาในเช้านี้ เขาก็ไปจุดไฟให้น้องสาวทำอาหารทานกันก่อน"ถ้าฝนไม่หยุดตกพวกเจ้าหิวก็ให้กินข้าวก่อนเลยนะพี่อาจจะรอกินพร้อมพี่สะใภ้ของเจ้าพี่อยากให้นางนอนพักเยอะๆจะได้มีหลานให้พวกเจ้าเร็วๆ" หานตงเทียนบอกน้องทั้งสองในห้องครัว"เจ้าค่ะพี่ใหญ่ข้าจะทำอาหารเอาไว้ให้พวกท่านอย่าได้เป็นห่วงดูแลพี่สะใภ้ใหญ่ดีๆก็พอ" นางบอกพี่ชายของนางหานตงเทียนจึงเดินกลับไปที่บ้านไม้เพื่อจะกลับไปนอนกอดภรรยาอากาศช่างเป็นใจฝนตกลงมาห่าใหญ่ในเช้ามืด วันนี้คงไม่ต้องออกจากบ้านจนกว่าฝนจะหยุดตกแล้วพอเปิดประตูเข้าไปในห้องมองไปที่เตียงนอนด้วยสายตาอ่อนโยนก็ชะงักนางไม่อยู่บนเตียงหรือจะไปห้องอาบน้ำที่เขาทำให้เอาไว้ปลดทุกข์ตามที่นางบอกเขาจึงเดินไปตามที่ห้องปลดทุกข์เคาะประตูเบาๆเงียบหานตงเทียนลองผลักประตูดูไม่ได้ลงกอนเข้าไปไม่เห็นภรรยา นางไปไหนเขาเริ่มร้อนใจรีบกลับเข้าไปที่ห้องอีกครั้งจะว่านางไปที่บ้านของน้องเขาก็พึ่งจะกลับมาหรือจะสวนกันคิดไปเดินให้เร็วเพราะเป็นห่วงนาง ถ้าไม่เจอในห้องเขาจะไปที่บ้านของน้องทั้งสองของตัวเองอวี่หลิงนางออกมาจากในมิติและนั่งลงที่เตียงพอดีกับหานตงเทียนเปิดประตูเข้า
Last Updated : 2025-03-25สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 25
หานตงเทียนดึงนางเข้ามากอดนางแนบอกและก้มลงหอมแก้มนวลทั้งสองข้างด้วยความรักที่นางไว้ใจในตัวของสามียากจนผู้นี้ยิ่งนัก"พี่รักเจ้ายิ่งนักหลิงเอ๋อร์ชีวิตข้าตั้งแต่ขาดบิดามารดาก็เป็นเสาหลักให้น้องทั้งสองคนมาโดยตลอด ตำลึงที่บิดามารดาทิ้งเอาไว้ให้หมดไปกับการรักษาดวงตาของพี่ที่หมีทำร้ายจนพี่มองไม่เห็นมาเป็นปี เจนตำลึงที่มีหมดลงชาวบ้านรังเกียจจึงออกมาสร้างบ้านที่เป็นสินเดิมของมารดาและขายบ้านหลังที่ปลูกในหมู่บ้านให้ลุงผู้ใหญ่บ้านที่เป็นเพื่อนกับท่านพ่อและคอยช่วยเหลือพวกข้าสามคนพี่น้องทั้งที่คนอื่นรังเกียจ พี่จึงปิดตาเอาไว้ให้ผู้คนหวาดกลัวและเป็นเกราะกำบังให้ครอบครัวที่มีแต่เด็กและพี่ชายที่ตาบอด จนในวันหนึ่งเพื่อนของหมอชราที่รักษาดวงตาให้พี่มาโดยตลอดผ่านทางมา ท่านคือหมอเทวดาที่รักษาให้พี่ด้วยควาามสงสารเพราะพี่ไม่มีตำลึงจะรักษาต่อไปแต่ท่านหมอที่รักษาพี่ก็ยังคงเมตาให้พี่เข้าไปตรวจดวงตาเดือนละสองครั้ง ทั้งที่ไม่มีหวังจนหมอเทวดาผ่านทางมาดวงตาของพี่จึงเริ่มมองเห็นได้ไม่ถึงขวบปีเลย" หานตงเทียนบอกกับภรรยา"พอพี่มองเห็นลางๆในวันนั้นพี่ดีใจมากจึงเข้าไปที่วัดบนเขาอีกฝั่งของอำเภอและเจอหลวงจีนชราทักว่าหมดกรร
Last Updated : 2025-03-25
Latest chapter
สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 56
ในที่สุดอวี่หลิงนางก็เจ็บท้องคลอดลูกในตอนกลางคืนที่สามีเตรียมหมอตำแยเอาไว้สามคนเถ้าแก่ร้านทำเครื่องประดับหามาให้สำหรับทำคลอดกับอวี่หลิงโดยเฉพาะ ตอนดึกในห้องนอนในมิติกับสามีนางปวดท้องจนพาสามีออกมาจากในมิติมานอนในห้องที่เตรียมเอาไว้คลอด หานตงเทียนเรียกน้องสาวเสียงดังให้ต้มน้ำช่วยหมอตำแยเสียงดังตื่นเต้นทั้งร้อนรนไปหมดเสียงตีเกราะดังขึ้นคนงานในไร่รีบลุกไปที่บ้านของเจ้านายทันทีที่ตอนนี้นายหญิงคงกำลังเจ็บท้องจะคลอดนายน้อยหรือคุณหนูของไร่แล้ว ทุกคนจึงรีบมาช่วยกันต้มน้ำคอยรับใช้ว่าในห้องทำคลอดของนายหญิงต้องการอะไรบ้างเพราะทุกคนต่างก็รอคอยนายน้อยคุณหนูน้อยกันทุกคนหานตงเทียนเดินวนเวียนที่หน้าประตูห้าทำคลอดจนหานซูอิงตาลายไปหมดรวมทั้งหานตงเหวินด้วยที่ไปส่งข่าวบอกความให้คนที่บ้านของท่านตาอวี่เซี่ยท่านยายกับท่านอาของนางว่าพี่สะใภ้ใหญ่ปวดท้องจะคลอดลูกแล้วครอบครัวอวี่จึงรีบมาที่บ้านของนางกันทุกคนยกเว้นอวี่ซิงที่จะมาในตอนเช้าเพราะท้องของนางก็ใหญ่โตไม่แพ้กันกับอวี่หลิงเสียงกรีดร้องของเมียรักหานตงเทียนใจจะขาดเขาอยากเจ็บแทนนางทุกอย่างถ้าเลือกได้นางบอกว่าคนสมัยนี้คลอดลูกน่ากลัวเพราะไม่มีโรงหมอที่ใหญ่
สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 55
หลังจากช่วยชาวบ้านและคนในเมืองนี้ก็ผ่านมาได้สองเดือนกว่าๆแล้ว แต่ข่าวการช่วยเหลือจากสองครอบครัวที่นายน้อยหลี่ออกหน้าให้แทน นายอำเภอแจ้งบอกกับชาวบ้านว่าที่ผ่านหน้าหนาวมาได้ในหนึ่งเดือนที่หนักสุดเพราะขาดจากการติดต่อจากเมืองหลวงและไม่มีเสบียงส่งมาได้เพราะพายุหิมะที่ตกหนัก ที่ทุกครอบครัวของชาวบ้านที่ได้ของแจกจ่ายมาจากสามครอบครัวคือเหลาอาหารของนายน้อยหลี่และครอบครัวตระกูลอวี่กับครอบครัวหานแห่งหมู่บ้านให่หนาน ชาวบ้านธรรมดาที่ยึดอาชีพทำสวนผักขายที่นำข้าวปลาอาหารมาแจกจ่ายในตอนที่หิมะตกหนักที่ผ่านมาสร้างชื่อเสียงให้กับสามครอบครัวในอำเภอนี้เป็นอย่างมาก จนนายอำเภอออกมาขอบคุณถึงที่บ้านเชิงเขาของสองครอบครัวตาหลานและได้รางวัลแห่งการทำดีที่นายอำเภอส่งไปที่เมืองหลวงเรื่องการบริจาคช่วยเหลือชาวบ้านตอนที่พายุหิมะถล่ม เป็นหน้าหนาวที่ยาวนานถึงหกเดือนตอนนี้ที่บ้านไร่พลิกหน้าดินและหว่านข้าวในที่ดินที่แบ่งเอาไว้ปลูกข้าวสามร้อยกว่าหมู่ ผักก็ทำการปลูกจนหมดทุกแปลงแล้วที่ผ่านมาทำตำลึงให้กับสองครอบครัวตาหลานมากมาย จนท่านยายร่ำให้ด้วยความดีใจที่ทุกวันนี้ไม่ต้องกลัวจะกับไปลำบากอีกต่อไปเพราะหลานสาวได้ทำอาชีพที่ยั่ง
สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 54
"ตามที่จริงข้าก็ไม่ว่าอะไรหรอกเจ้าค่ะท่านลุงผู้ใหญ่บ้าน ข้ายินดีช่วยเหลือคนที่ตกทุกข์ได้ยากเช่นเดียวกันเอาเป็นว่าข้าจะจัดเตรียมเอาไว้ให้ทุกครอบครัวในหมู่บ้านของพวกเราเลย ท่านลุงก็ไปบอกให้พวกเขามารับที่หน้าบ้านของข้าได้เลยหรือท่านลุงจะรับไปแจกแทนข้าก็ได้เพราะบางครอบครัวพวกเขาต่างรังเกียจครอบครัวของสามีข้าคงไม่กล้ามารับด้วยตัวเองก็ได้" นางบอกให้หัวหน้าหมู่บ้านได้รับรู้"ถ้าพวกมันคิดเช่นนั้นก็พากันอดตายไปเถอะข้าจะไปประกาศให้รับรู้กันทั้งหมู่บ้าน ใครไม่มาก็ไม่ต้องเอาในเมื่อจิตใจแคบแคบต่อพวกเจ้าเองข้าก็คงไปช่วยเหลือพวกเขาไม่ได้แต่ที่วิ่งมาที่บ้านของข้าก็มีแต่พวกที่เคยรังเกียจหานตงเทียนนะส่วนใหญ่" หัวหน้าหมู่บ้านบอกกับอวี่หลิง"ข้าไม่เป็นอะไรหรอกขอรับท่านลุงข้าจะช่วยเท่าที่จะช่วยได้แต่อย่าเข้ามาล้ำเส้นข้าก็พอ" หานตงเทียนตอบกลับไป อวี่หลิงจึงถามท่านตาเรื่องนี้ด้วย"จะช่วยเหลือชาวเมืองร่วมกันกับข้าไหมเจ้าคะท่านตาท่านอา ข้าอยากช่วยคนที่ลำบากพวกเขาคงจะมีชีวิตไม่ต่างกับพวกเราเหมือนเมื่อก่อนข้าสงสารเด็กกับคนแก่เจ้าค่ะ ในเขตอำเภอข้าจะให้นายน้อยหลี่ออกหน้าให้เพราะข้าไม่ชอบความวุ่นวาย จะส่งของไปให้ห
สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 53
หน้าหนาวนี้ยาวนานถึงหกเดือนข้าวของที่ชาวบ้านพากันซื้อมาตุนเอาไว้กำลังขาดแคลนเพราะว่าทุกปีจะหนาวแค่สามถึงสี่เดือน แต่ปีนี้เกิดพายุหิมะถล่มในหลายเมือง ดีที่ก่อนที่พายุจะถล่มหนักนายน้อยหลี่ได้ขนส่งผักผลไม้ส่งไปทุกเมืองเพียงพอต่อการทำอาหารและขายในหนึ่งเดือนตอนนี้จึงหยุดส่งมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วเพราะหิมะตกหนักมาก ทั้งยังมีพายุอีกเขาจึงเอาความปลอดภัยของคนงานและม้าเอาไว้ก่อนเพราะที่ส่งไปก็มากมายพอขายแล้วในตัวเมืองก็วุ่ยวายเพราะพายุหิมะถล่มคนก็ขาดแคลนเสบียงเพราะมันเข้าเดือนที่ห้าแล้วมีเพียงงานของอวี่หลิงกับท่านอาที่ไม่ขาดผักและอาหารต่อให้หนาวทั้งปีอวี่หลิงนางก็ยังอยู่ได้อย่างสบาย ตอนในหมู่บ้านคงกำลังวุ่นวายไหนจะพายุถล่มไหนจะขาดอาหารการกินทั้งกลัวว่าบ้านจะรับน้ำหนักไม่ไหวถล่มลงมาใส่คนในครอบครัวอีก"ท่านพี่หนาวนี้ทำไมยาวนานจังเลยละเจ้าคะ ข้าว่าคนในหมู่บ้านและตัวเมืองคงวุ่นวายน่าดูนี้ก็ห้าเดือนแล้วยังไม่มีวี่แววว่าหิมะจะหยุดตกเลย ข้าว่าอากาศมันแปรปวนยิ่งนักปีนี้ดีนะเจ้าคะที่ไร่ของเราไม่ขาดแคลนอาหารการกินข้าสงสารชาวบ้านที่ไม่มีตำลึงพอที่จะตุนเสบียงได้ยาวนานหลานเดือนทั้งคนไร้บ้านอีกเฮ้อ" นางถออนหา
สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 52
ในที่สุดการเก็บผลชีกวาก็เสร็จไปเรียบร้อยอวี่หลิงนางจัดงานเลี้ยงให้กับรายได้ที่ขายทั้งผักรอบแรกกับแตงโมนางได้ตำลึงมาหลายแสน นางจึงฉลองให้กับทุกคน จนแทบจะคลานออกจากวงของงานเลี้ยงกันเลยทีเดียวและคนงานนางยังให้พิเศษกับครอบครัวของคนงานของนางครัวละหนึ่งร้อยตำลึงเงิน ให้เด็กน้อยทั้งสิบคนอีกคนละยี่สิบตำลึงเงินให้ทุกคนมีกำลึงใจทำงานให้นางกันทุกคนส่วนเด็กน้อยที่หัดปักผ้าสามสี่คนลูกของคนงานนางยังให้คนละห้าตำลึงเงินพวกเขาจะได้มีกำลังใจในการทำงานยิ่งๆขึ้นไป อีกทั้งยังทำตำลึงให้เลี้ยงดูตัวเองและครอบครัวอีกต่อไปในภายภาคหน้ามีเพียงครอบครัวของท่านตากับท่านอาของนางที่ไม่รับตำลึงจากหลานสาวแต่ให้ทำอาหารที่อร่อยให้กินก็พอแล้ว เพราะท่านอาได้ตำลึงเป็นแสนมาเช่นเดียวกันในตอนนี้ทั้งสองครอบครัวไม่ขาดตำลึงทั้งยังหามาได้ทุกวันจากการส่งปลาทุกวันอีกที่เหลาอาหารทั้งสองสาขาของนายน้อยหลี่เหลียงเฉิน และท่านก็ยังจ่ายค่าเหนื่อยให้กับคนงานทุกคนในไร่เช่นเดียวกันกับหลานสาวด้วยทั้งสองไร่เพราะใช้ระบบเดียวกันทุกอย่างและคนที่ได้กำไรมากสุดคือนายน้อยหลี่นั้นเอง แต่อวี่หลิงนางรับมาสามเด้งเลยทั้งค่าสูตรอาหารทั้งส่วนแบ่งหนึ่งส่วนจ
สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 51
ในที่สุดผักที่บ้านของท่านอาของนางก็ตัดเสร็จใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์เท่ากัน ตอนนี้กำลังไปเก็บชีกวาที่ไร่ของอวี่หลิงเกือบสามสิบหมู่รถม้าวิ่งเข้าออกที่บ้านไร่เชิงเขาทุกวัน ครอบครัวของท่านอาก็มาช่วยนางที่ไร่กันทุกคนเพราะแตงโมที่ไร่ของนางมีแต่ลูกใหญ่ๆเนื้อสีแดงหวานมากจนนายน้อยหลี่ต้องเหมารถม้ามาช่วยอีกจากต่างอำเภอใกล้เคียงที่มีสาขาของเหลาอาหารของเขา โดยผู้ดูแลเหลาหารถม้ามาให้ห้าสิบคันเลยจึงจะพอขนส่งแตงโมและผักส่งไปต่างเมืองแต่ก็แทบจะไม่พอขายสร้างกำไรให้นายน้อยหลี่จนยิ้มแก้มแทบจะแตกหลังจากวันที่เก็บผักวันสุดท้ายท่านอาได้เลี้ยงฉลองให้กับคนงานและคนที่มารับจ้างกันทุกคนรวมทั้งครอบครัวของอวี่หลิงด้วย นายน้อยหลี่ดื่มเหล้าของอวี่หลิงจนเมาได้ที่ก็สารภาพรักอวี่ซิงจนนางอายม้วนหลบหลังอวี่หลิงตลอดเวลา นางบอกกลัวว่าเขาจะรังเกียจที่นางเป็นคนบ้านป่าคงไม่สามารถไปเป็นฮูหยินของเขาได้ที่เมืองหลวงได้และนางจะอยู่ที่บ้านไร่ไม่จากไปไหนจากท่านพ่อท่ายแม่ตากับยายและอวี่หลิงญาติของนางเอง ซึ่งนายน้อยหลี่ก็บอกว่าเขาจะอยู่ที่นี้เพราะบิดายกเหลาอาหารให้สองสาขาที่หุ้นกันกับหลงจู๊ดูแลทั้งสองสาขา และคงต้องอยู่ที่นี้ตลอดไปจะกลับเ
สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 50
เป็นเช้าที่ปวดเมื่อยที่เอวมากที่สุดอวี่หลิงคิดวันนี้นางตื่นเกือบยามซื่อเพราะเมื่อคืนพากันดื่มสามคนกับอาสะใภ้และอวี่ซิง ยิ่งดื่มยิ่งมันส์จนไม่รู้ว่าตัวเองเมาสามีต้องประคองเข้าบ้าน ไม่ต่างกันกับอาสะใภ้และลูกสาวที่ตอนนี้กำลังดื่มน้ำแกงแก้เมาจนไม่ได้ออกไปตัดผัดช่วยคนงาน มีเพียงบิดากับท่านตาที่ไปดูคนงานแต่หานตงเทียนก็ส่งหัวหน้าครอบครัวคนงานในไร่ของตัวเองไปช่วยก่อนเพราะต้องดูแลเมียรักที่ยังไม่ตื่นเช่นเดียวกัน เขาก็ให้น้องสาวทำน้ำแกงแก้เมาให้กับพี่สะใภ้ใหญ่เช่นเดียวกันพอนางย่อนขาลงเตียงเสียงประตูเปิดสามีก็เดินเข้ามาในห้องถามไถ่ภรรยาด้วยความเป็นห่วง"ปวดหัวไหมหลิงเอ๋อร์" หานตงเทียนยกน้ำแกงแก้เมาเข้ามาด้วยและป้อนให้นางถึงปากเลยทีเดียว"ดื่มสักหน่อยเถิดน้องจะได้ไม่ปวดหัว" เขาบอกเมียรักเอาถ้วยจ่อปากนางเลยจะไม่ดื่มก็ไม่ได้ก็สามีทำมาให้ขนาดนี้ นางจึงปิดจมูกและกลั้นใจดื่มไปจนหมดถ้วยด้วยใบหน้าที่ยากจะอธิบาย สามีจึงเอาก้อนน้ำผึ้งใส่ปากนางจึงรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย"ดีขึ้นไหม" เขาถามภรรยากอดนางแนบอกเพราะกลั้นขำที่มองใบหน้าตลกที่นางทำหน้าตอนดื่มยาแกเมา "เจ้าค่ะข้าดีขึ้นแล้วและอยากอาบน้ำมากทั้งหิวมากๆด้
สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 49
ตัดผักที่บ้านไร่ของอวี่หลิงอาทิตย์หนึ่งนายน้อยหลี่แทบจะไม่ยอมกลับไปนอนที่บ้านในเมือง มื้อเช้ากับมื้อเที่ยงกินที่บ้านของอวี่หลิงเพราะติดใจฝีมือของอวี่หลิงกับหานซูอิงและได้เมนูใหม่ๆกลับไปให้หลงจู๊อีกหลายรายการไก่ย่าง ปลาเผา กุ้งเผาที่น้ำจิ้มรสเด็ดจากไอ้เม็ดสีแดงสีเขียวที่นางเรียกว่าพริกที่กินเข้าไปทั้งร้อนและชาลิ้นน้ำตาแทบไหลแต่ก็ยังอดกินไม่ได้อยู่ดี ในไร่ของนางยังปลูกมะละกอและตำให้กินในมื้อเที่ยงทำให้เจริญอาหารยิ่งนักยิ่งมีไก่ย่างสมุนไพรเข้าไปอีก เนื้อแดดเดียวรสเด็ดจนนายน้อยหลี่อยากจะทำบ้านเอาไว้ที่นี้เลย จนไปขอค้างคืนที่บ้านหลังใหญ่ของอวี่ซานที่ยังไม่ได้เข้าไปนอนเพราะเขายังนอนบ้านหลังเดียวกับพี่สาวของตัวเองอยู่เลย จึงยกให้นายน้อยหลี่เช่านอนไปก่อนคนที่ได้ตำลึงคือตัวของอวี่ซานนั้นเองถั่วฝักยาว มะเขือเทศ แตงกวา แตงล้านรถม้าของเหลาอาหารของนายน้อยหลี่รับซื้อไปขายต่อทั้งหมด รถม้าที่จ้างเหมามาจากในตัวเมืองขนผักออกจากไร่วันละเป็นร้อยเที่ยว ชาวบ้านแตกตื่นกันทั้งหมูบ้านพอได้ยินข่าวว่าสองครอบครัวบ้านเชิงเขาทำการค้ากับเหลาอาหารชื่อดังในตัวเมืองยิ่งอยากจะมาให้เห็นกับตาแต่โดนหัวหน้าหมู่บ้านคาดโทษห
สามีข้าคือนายพรานตาบอด บทที่ 48
หลังจากวันที่เข้าไปขายมุกน้ำจืดตอนนี้ก็เป็นเวลาตัดผักขายของบ้านไร่เชิงเขาของนาง อีกไม่ถึงเดือนก็จะเข้าหน้าหนาวเต็มตัว นางเพาะเมล็ดผักในโรงเรือนเอาไว้มากมายให้เพียงพอต่อการขายผักสดและทำผักดองในตอนระหว่างวันสองสามีภรรยาบอกให้คนงานทำหน้าที่แทนตัวเอง แล้วสองคนจะขึ้นเขาไปหาสิ่งที่ต้องการบนเขาลงมาปลูกในไร่ ไม่ว่าจะเป็นหัวมัน หัวเผือก นางขุดเอาทั้งหมดแม้แต่มันฝรั่งก็ยังมีที่จริงมันก็ควรจะมีครบทุกสิ่งทุกอย่างที่ในโลกแห่งนี้ที่สร้างขึ้นมาให้คนได้กิน เพียงแต่ยังไม่ถึงยุคที่มีความรู้มากมายและกินทุกสิ่งอย่างนั้นเอง ตรงนี้ก็คือผักสวนครัวขนาดใหญ่บนภูเขานั้นเองของส่วนมากนางจะเอาเข้ามิติให้หมดและทยอยนำออกมาไม่ให้เป็นที่น่าสงสัยของคนงานที่ขึ้นเขาแค่สองคนทำไมถึงมีของลงมาเยอะขนาดนี้ แต่ส่วนมากนางจะทำเองเพราะลำพังงานในไร่ก็แทบล้นมือพวกเขาแล้ว ดีนะที่แต่ละบ้านมีลูกมีหลานที่สามารถทำงานได้แทบจะทุกคนยกเว้นเด็กน้อยสามสี่คนที่ตามติดหานซูอิงเป็นโขยงนั้นเองนางพาไปถอนหญ้าก็ตามกันไปพาไปเก็บไม่นานก็เต็มตระกร้าใหญ่และแบ่งปันไปให้คนงานในไร่ครบทุกครัวเรือน ของอะไรบนเขานางกับสามีหาเจอทุกอย่าง ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ขึ
