ในเมื่อเด็กหนุ่มโอเมก้าตัดสินใจแล้ว เขาจึงทำอย่างไม่กั๊กและไม่ลังเล ตอนแรกแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร แต่พอผ่านไปสักพัก ด้วยการโฟกัสประสาทกลิ่นกับสัมผัส สุดท้ายเขาก็แยกเจ้าของของมันได้
ส่วนบรรดาอัลฟ่าต่างมองสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่อย่างไม่อยากเชื่อ ครั้งนี้อาจนับว่าเป็นการจัดเต็มครั้งแรกจริง ๆ เพราะครั้งก่อนที่ห้องพักในผับบลู พวกเขาทำไปอย่างไม่มีสติเท่าใดนัก
ดุ้นแก่นกายของแต่ละคนแข็ง พุ่งชี้ไปข้างหน้าอย่างท้าทายในขณะที่มันกลืนหายเข้าไปในโพรงปากของเด็กหนุ่ม สลับกันทีละคน ๆ
“อา หลิน โอย ทำไมเก่งแบบนี้”
ดอมคือคนแรก เขาจิกเส้นผมนุ่มของเด็กหนุ่ม ตามองลง ยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาวางบนเตียงเพื่อทำให้หว่างขาของตัวเองแยกถ่างที่สุด ท่วงท่านั้นราวกับท่วงท่าของรูปปั้นวีรบุรุษผู้กล้า
แล้วต่อจากนั้นคือเฟย์และคิง
“โอย แม่งดีเป็นบ้าเลย อา อูย”
“หลินของเราคือสุดยอด อ๊า”
“ลึก ๆ กว่านี้สิ แบบเมื่อกี้ ขออีกทีนะ อ๊าก เสียว”
ดอมที่ว่างจากการถูกกลืนกินทำตัวเป็นประโยชน์กับเพื่อน ด้วยการโน้มตัวลงไป ใช้นิ้วแหวกร่อง
แด๊ดดี้เฟย์ถึงกับต้องหยุดขยับเอวทันทีหลังจากดุ้นเข้าไปลึกสุดรูเป็นครั้งแรก เขาหอบลิ้นห้อยเหมือนสุนัข เหงื่อหยดแรกเริ่มไหลลงมาตามขมับ“มึงเสียอาการขนาดนี้เลยหรือวะ” คิงทำหน้าสงสัย ชักอยากสัมผัสความรู้สึกแบบนี้เร็ว ๆ แล้วสิ“เห็นมะเมื่อกี้กูไม่ได้แสดงออกเกินไปนะโว้ย มึงรู้แล้วใช่ป่ะ” ดอมเอ่ย“ถ้าไม่หยุดกูต้องแตกเข้าไปในตัวน้องเขาแน่” หนุ่มมาดรวยบีบตาแน่น แยกเขี้ยวสูดปาด“หยุดเลย! อย่าเพิ่ง มึงจะทำตัวเป็นนกกระจอกไม่ทันกินน้ำ หรือเป็นเรือล่มตั้งแต่ยังอยู่ปากอ่าวแบบนี้ไม่ได้ เสียชื่อเฟย์เจ้าสำราญหมด” คิงแซวเฟย์อดกระตุกยิ้มไม่ได้ทั้งที่ยังหอบอยู่ “กูได้รับสมญานี้ตั้งแต่เมื่อไร”“กูเพิ่งตั้งให้เมื่อกี้” คิงยิ้มทำหน้าทะเล้นแต่จู่ ๆ ดอมก็ทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด เขาโน้มตัวมาจูบเพื่อนที่กำลังตกที่นั่งลำบาก ที่ทำเพราะอยากช่วยให้เฟย์ผ่อนคลายความเครียดนิ้วมือแข็งแรงของดอมยึดที่หลังคอแข็งแรงของเฟย์ คนถูกจูบชะงักไปเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะตอบสนองอีกคนด้วยความร้อนแรงไม่แพ้
เด็กหนุ่มผู้ถูกปิดตาได้ยินคำขออันท้าทายกล้ามเนื้อหูรูดอย่างยิ่งแล้วรู้สึกตื่นตกใจ “อ๊ะ ผมไม่เคยทำถึงขนาดนี้มาก่อนเลย”“พวกพี่ก็ไม่เคยเหมือนกัน” ดอมตอบหน้าตาย“ยังไงซะพวกเราแล้วแต่หลินนะ ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ว่ากันอยู่แล้ว” คิงพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลตามสไตล์“พวกพี่อยากให้มีความสุขไปด้วยกัน” เฟย์เสริมซึ่งน่าแปลกที่พอโอเมก้าได้ยินเช่นนี้แล้วบังเกิดแรงจูงใจบางอย่าง ความกลัวกึ่งอยากลองก่อนหน้านี้เด็กหนุ่มคิดว่า หากบรรดาแด๊ดดี้หักหาญน้ำใจด้วยการบังคับให้เขาจำยอมแม้แต่นิดเดียว เขาจะปฏิเสธทันที แต่พอทั้งสามคนมีท่าทีแบบนี้ก็เลย…‘คิดซะว่าเป็นการทดลองละกัน’ เด็กหนุ่มให้กำลังใจตัวเองก่อนตัดใจตอบไปว่า“อื้อ งั้นลองดูสักนิดก็ได้ครับ”“ว้าว,โอ้,เย้”“ว่าแต่ของพวกพี่แต่ละคนใหญ้ใหญ่อะ ผมกลัวจังเลย” เด็กหนุ่มใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้จบกันเหมือนเครื่องหมายโอเค ก่อนจะแยกนิ้วออก เป็นการกะขนาดว่าถ้าหนึ่งดุ้นเท่านี้ สองดุ้นจะอวบหนาขนาดไหน เหมือนใช้
เด็กหนุ่มกัดฟันแน่น เขาเจ็บแปลบ แต่ก็สุขสมมากด้วย ชั่วขณะที่เฟย์กระแทกดุ้นลำเข้ามาจนสุด ก่อให้เกิดความรู้สึกคล้ายกับร่างของเขาจะฉีกขาด แยกออกเป็นสองส่วน แต่พอดุ้นเขื่องของทายาทโรงงานยาหม่องเคลื่อนออก ความสุขเร้นลับกลับถั่งโถมเข้ามาเต็มร่างแทนและนั่นก่อให้เกิดการเสพติด ทำให้หลินบอกตัวเองว่า ยังทนไหว ๆ เด็กหนุ่มรู้อยู่ลึก ๆ ว่าการอดทนจะทำให้เขาได้ลิ้มรสชาติบางอย่างที่ไม่มีวันลืม แต่ก็อดไม่ได้ที่จะร้องโหยหวนราวกับสัตว์ตัวเล็กที่เจ็บปวด“อ๊าก อ๊า โอย”แต่ไม่น่าเชื่อว่ายิ่งเด็กหนุ่มร้องดังเท่าไร พวกรุกก็ยิ่งแข็งขึงและยิ่งกระแทกถี่เร็วขึ้นเท่านั้นตับ ๆ“อ๊า อ๊า ไม่ไหวแล้ว อ๊าก” หลินเกิดเจ็บจริงขึ้นมา ศีรษะของเขากระดอนไปข้างหน้า คอตก หมดเรี่ยวหมดแรงแม้แต่จะชันคอตั้งตรงเมื่อเห็นว่าอีกคนเจ็บจริงเฟย์เลยยอมหยุดให้พักชั่วครู่ อย่างไรก็ตามนั่นก็ไม่ใช่จุดสิ้นสุดหรอกและทุกอย่างก็เป็นไปอย่างที่หลินคาด หลังจากได้พักก็มีครั้งต่อไป และเมื่อครั้งแรกสำเร็จ ครั้งต่อ ๆๆ ไปก็ไม่ใช่เรื่องยากครืด ๆๆ ตับ ๆๆๆหลินครวญคร
คืนต่อมาคือเวลาทำงานตามปกติของหลิน เด็กหนุ่มกลับมาเป็นเด็กเสิร์ฟที่ผับบลูที่มีดอมเป็นหุ้นส่วนตามปกติตอนหนุ่มโอเมก้าถือถาดเสิร์ฟเหล้า อยู่ ๆ ขาก็อ่อนตอนก้าวเท้าขึ้นไปยังพื้นต่างระดับ ยังดีที่เพื่อนเด็กเสิร์ฟอีกคนคว้าแขนไว้ทัน ไม่งั้นเครื่องดื่มห้าแก้วบนถาดนั้นคงแตกกระจายลงพื้น“ระวังหน่อยเพื่อน” เพื่อนคนนั้นตบบ่าเบา ๆ ทีหนึ่ง ส่วนหลินกระตุกมุมปากยิ้มให้แทนการขอบคุณพอตั้งตัวได้เด็กหนุ่มใช้มืออีกข้างที่ไม่มีถาด กุมตรงส่วนของร่างกายที่อ่อนไหว ที่เมื่อกี้เขาสะดุดเป็นเพราะเกิดเสียวแปลบที่ด้านหลังบั้นท้าย‘โอย รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นทหารผ่านศึก’หลินกลืนน้ำลาย ประสบการณ์ร้อนแรงที่โรงถ่าย FDK Studio เล่นเอาหนุ่มน้อยลืมไม่ลง ไหนจะสองดุ้นในหนึ่งรู แถมจบลงด้วยการถูกน้ำแตกใส่หน้าเด็กหนุ่มเผลอเลียนิ้วชี้ที่จดริมฝีปากอย่างลืมตัว แล้วพอนึกได้ก็สลัดความรู้สึกทิ้ง ก่อนจะกลับมาตั้งใจทำงานแต่ก่อนอื่นขอดูมือถือแวบหนึ่งละกันหลินถึงเพิ่งเห็นข้อความที่ถูกส่งจากเฟย์<พี่คิดว่าหลินทำงานอยู่ แต่แค่อยากบอกว่า คิงส่งน
วันทำงานวันแรกของเด็กหนุ่มแทนที่เขาจะเข้าออฟฟิศ กลับต้องไปที่บ้านของเฟย์แทนสาเหตุที่ทายาทโรงงานยาหม่องนัดประชุมที่บ้านของตัวเอง เพราะลูกค้าจากบริษัทจีเอ็มซีมีสำนักงานแถวทาวน์อินทาวน์ ซึ่งพอดีที่เฟย์พักอยู่แถวเลียบทางด่วนเอกมัยรามอินทรา จึงเลือกมาที่นี่แทนเพราะใกล้กว่าไปที่ออฟฟิศของ FDK ที่อยู่ตั้งถนนรามอินทราทันทีที่ลงจากแท็กซี่ หลินก็ตกตะลึงเป็นครั้งแรกของวันนี้ บ้านของพี่เฟย์ ทายาทโรงงานยาหม่องใหญ่กว่าคฤหาสน์ที่เคยเห็นในรูปเสียอีกและแค่ไม่ถึงชั่วโมงต่อมา การประชุมก็เรียบร้อย ที่จริงคือเสร็จเร็วกว่าที่วางแผนไว้พอสมควรตอนลูกค้าลากลับไปแล้ว เฟย์หันมาถามเด็กหนุ่มทันที“เป็นไงบ้างหลิน ทำงานวันแรก”“น่าตื่นเต้นมากครับ พอได้ฟังคุณไวพูด ผมได้ไอเดียน่าสนใจเกี่ยวกับตลาดละครวายมากเลย ซึ่งมันไกลตัวผมมาก ๆ” คุณไวที่หนุ่มโอเมก้าหมายถึงผู้บริหารของจีเอ็มซีที่มาประชุมกับเฟย์วันนี้นั่นเองคนฟังขมวดคิ้วนิด ๆ “เราไม่ค่อยได้ดูละครวายเหรอ”“เรียกว่าไม่เคยดีกว่าครับ นี่คือการเปิดซิงครั้งแรกเลยพี่ ว่าแต
เจ้าของคฤหาสน์หลังงามปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกอย่างรวดเร็ว นิ้วเรียวยาวผิวสีแทนสั่นน้อย ๆ อย่างคนที่พยายามระงับความตื่นเต้น พอเสื้อเชิ้ตหลุดร่วง เฟย์ก็ไม่รอช้า เขาลุกขึ้นจากเตียง แล้วถอดกางเกงสแล็กผ้าขนสัตว์ราคาแพงออก ก่อนเหวี่ยงไปข้าง ๆ อย่างรวดเร็วหลินที่เพิ่งเดินมาถึง ถึงกับอดแซวไม่ได้ “พี่ดูรีบร้อนจังนะ”หนุ่มผู้ร่ำรวยไม่ตอบ เขาชี้นิ้วให้เด็กหนุ่มมานั่งข้างตัวเขาทันที ส่วนหลินทำตามเหมือนถูกอีกคนสะกด“เขยิบมาหาพี่อีกสิ”เด็กหนุ่มทำตาม อดเหลือบมองความอวบอูมใต้กางเกงในสีดำเซ็กซี่ของอีกคนไม่ได้ ดุ้นเนื้อของหนุ่มรวยแข็งตึงดันทะลุผ้าบางของกางเกงในออกมา หลินแอบเห็นด้วยว่ามีจุดสีเข้มบนเนื้อผ้า น่าจะมาจากน้ำหล่อลื่นที่ปริบจากส่วนหัวแก่นกายของอัลฟ่าแล้วเรียบร้อยฝ่ามือของเฟย์ลูบคลำใบหน้าเล็ก ไล่นิ้วไปตามขนคิ้ว แตะที่เปลือกตา ที่ขอบริมฝีปากที่เคลือบสีแดงไว้ มือของเขาสั่นน้อย ๆ ตอนทำ ส่วนหลินเองก็แปลกใจที่อีกคนมองเขาอย่างแทบจะกลืนกินลงไป แม้กระทั่งดวงตาของเฟย์ยังมีน้ำใสเอ่อคลอน้อย ๆ เหมือนกำลังตื้นตันใจอะไรสักอย่างเจ้าของบ้านห
หลินอ้าปากค้าง เดินอย่างสะโหลสะเหลมายังที่คนตัวใหญ่นั่งอยู่ ความเคลิ้มสุขจากการถูกเบิร์นยังไม่จางหาย เด็กหนุ่มทำตามด้วยการทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าเฟย์ที่นั่งเหยียดขายาวบนเก้าอี้เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายเอ่ยความต้องการบ้าง “ผมอยากใช้ปากให้พี่ก่อนได้ไหม”“ฮ้า ได้สิน้องรัก ที่จริงไม่เห็นต้องขอพี่เลย ทำเลยสิ” แล้วคนตัวใหญ่ก็เปิดวงแขน เอามือรองที่ท้ายทอยตัวเองไว้ในท่วงท่าสบายอารมณ์ ในขณะที่ศีรษะทุยและเล็กของโอเมก้าเคลื่อนที่ขึ้นลง–วนเป็นวงกลมกับดุ้นเนื้อกลางลำตัวที่ทั้งตรง ยาวและอวบเล็กน้อย‘ดุ้นอะไรวะเนี่ยน่าอมที่สุด’ หลินคิดขลุก ๆ อึก ๆหนุ่มน้อยใช้ปากทำรักกับดุ้นเนื้อของเฟย์จนชุ่มโชก มีกลเม็ดลีลาเด็ดอะไรก็ตามที่เขาเคยรู้มา มันถูกงัดมาใช้กับคนตรงหน้าทั้งหมด“อ๊าก โอย เสียว แม่งลิ้นอ่อนจริง ๆ แบบนั้น น่านล่ะ น้องที่รัก ต้องแบบนี้สิ อูย…”แล้วจู่ ๆ เฟย์ก็จิกเส้นผมของหลินไว้ “เดี๋ยว! หยุด หยุดก่อน”เมื่อกี้อัลฟ่ารู้สึกอ่อนไหวมากจนเกือบกลั้นไม่อยู่ มือข้างหนึ่งของ
ที่ออฟฟิศของ ‘FDK Studio’ แถวถนนรามอินทรา พนักงานฝ่ายบุคคลหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง พาหลินขึ้นมาที่ชั้นที่เขาต้องนั่งทำงาน ซึ่งอยู่เหนือจากชั้นสำนักงานของ FDK ขึ้นมาสองชั้นและแวบแรกที่เห็นเด็กหนุ่มก็แปลกใจอย่างยิ่ง เพราะออฟฟิศทั้งชั้นตกแต่งเรียบร้อยแค่ห้องห้องเดียว ในนั้นมีโต๊ะทำงานตัวยาวที่มีพาร์ติชั่นกั้น ตู้เอกสาร ชั้นวางของ กับห้องทำงานติดวิวส่วนตัวอีกห้องหนึ่งแค่นั้นและดูเหมือนโต๊ะทำงานตัวยาวที่หลินคงต้องไปนั่งตรงนั้นไม่มีใครนั่งทำงานเลยแม้แต่คนเดียวหนุ่มโอเมก้าอดสงสัยไม่ได้เลยถามออกไป“อ้าว ทำไมที่นี่ไม่มีคนนั่งเลยล่ะครับ”“อ้อ เพราะส่วนงานที่คุณหลินสังกัดคือธุรกิจใหม่ของ FDK Studio น่ะค่ะ จะเรียกเป็นบริษัทใหม่ก็ได้ เห็นทางผู้บริหารบอกว่าจะตั้งชื่อว่า ‘FDK Entertainment’ แต่ก่อนธุรกิจของเราคือให้เช่ากับบริการเกี่ยวกับโรงถ่ายอย่างเดียว แต่ไม่ได้เป็นผู้ผลิตสื่อบันเทิงเองน่ะ”“อ้อ เข้าใจแล้วครับ แล้วบริษัทใหม่ที่ว่ามีพนักงานกี่คนครับ”พนักงานฝ่ายบุคคลทำคอย่น ก่อนตอบแบบเขิน
“ท่านหงให้พวกเราทุกคนฝังไมโครชิปที่หลังมือ” ดอมเฉลยพร้อมกับยกหลังมือให้เห็น ผิวตรงนั้นมีจุดแดงจาง ๆ เหมือนตุ่มมดกัด“หา? นั่นหมายถึง...” เด็กหนุ่มอ้าปากค้างอย่างพิศวง“ท่านหงบอกว่าถ้าพวกเราอยากมาเจอหลิน ต้องพิสูจน์ให้เห็นว่ายินดีเสียสละเพื่อหลิน ลูกชายคนสุดท้ายของเขาจริง ๆ” ดอมเริ่ม“การฝังชิปเปรียบเหมือนการยอมให้เขาติดตามตัวเราได้ตลอดชีวิต ท่านหงบอกว่า วันใดที่พวกเราทำให้หลินเสียใจ ถ้ามีชิปนี้อยู่ที่ตัว ไม่ว่าจะหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียวแค่ไหน เขาก็จะให้คนออกตามล่าพวกเราจนได้” เฟย์เสริม“และชิปนี้ถูกออกแบบมาเพื่อให้ฝังลงไปได้อย่างเดียว เอาออกมาไม่ได้ ถ้าพยายามเอาออก มันจะระเบิด” คิงอธิบายแล้วกลืนน้ำลายเอื๊อกเด็กหนุ่มเอามือปิดปาก แววตาเบิกโพลง “นั่นไง ผมกะแล้วว่าคนอย่างพ่อผมไม่มีทางให้อะไรใครฟรี ๆ แน่ แล้วพวกพี่ยอมได้ยังไง มันคือทั้งชีวิตของพวกพี่เลยนะ!”ดอมผู้มั่นใจยักไหล่ เอามือล้วงกระเป๋ากางเกง “ไม่เห็นมีอะไรเสียหายนี่ ยังไงเราก็ไม่คิดจะทิ้งหลินไปไหนอยู่แล้ว”
ที่บ้านพักตากอากาศหลังหนึ่งริมทะเลสาบธรรมชาติที่จังหวัดอุทัยธานี ซึ่งเป็นจังหวัดที่เงียบสงบและมีประชากรเบาบาง และกว่าจะเดินทางมาถึงที่นี่จากถนนใหญ่ยังไม่ง่าย ดังนั้นอาจนับได้ว่าบ้านหลังนี้คือเซฟเฮ้าส์ที่ปลอดภัยและแทบตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิงอย่างไรก็ตามด้วยอำนาจเงินก็ดลบันดาลให้ที่พักแห่งนี้เป็นที่อยู่ที่สะดวกสบายมากแห่งหนึ่งแม้ภาพทิวทัศน์เบื้องหน้าจะสวยงาม แต่เด็กหนุ่มทายาทมาเฟียชื่อก้องก็ถอนหายใจหนักหน่วง ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ในบ้านเขาหดหู่สุดขีด นี่ยังดีที่พอออกมาสู่ธรรมชาติแล้วจิตใจคล้ายถูกเยียวยาขึ้นมาบ้างเด็กหนุ่มจำเป็นต้องอยู่ที่บ้านริมทะเลสาบแห่งนี้ ที่เขาเซ็งสุดขีดเพราะตระหนักได้ว่าสภาพตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากถูกกักขัง สุดท้ายหลังจากพยายามแทบตายก็ต้องกลับมาเป็นเด็กไม่รู้จักโตของคุณพ่ออีกรอบ ไร้อิสระสิ้นดีพ่อบอกให้เขาอยู่ที่นี่ก่อนจนกว่าความคิดจะเข้าที่เข้าทางแล้วค่อยมาคุยกันเด็กหนุ่มถอนใจอีกรอบ อย่างไรก็ดีคราวนี้หลินไม่มีความคิดที่จะหนีไปไหนอีก ลึก ๆ เขารู้สึกผิดกับครั้งที่แล้วที่หนีออกจากบ้านถัดจากการหนี ก็เจอเรื่องไม่คาดฝัน
ดอมเพิ่งนึกออกว่าตลอดเวลาที่รู้จักกัน หลินไม่เคยเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวเกี่ยวกับชีวิตของเขา บอกแค่ว่าพ่อแม่อยู่ต่างจังหวัดและเขาอยู่กรุงเทพฯ คนเดียว เลยต้องหาเงินส่งให้ที่บ้านความตระหนักรู้ในสมองของหนุ่มร้ายส่งเสียงกระดิ่งกริ๊งลั่นในหัว ‘ถ้าพ่อมีลูกน้องตัวใหญ่เป็นยักษ์แถมมีหน้าโหดแบบนี้ พ่อของหลินก็น่าจะเป็น…’ นั่นคือสิ่งที่เขาคิดได้อย่างเดียวชายตัวใหญ่ที่หลินบอกว่าชื่อวินย่างเข้ามา มือขยับแว่น แต่เหลือบเห็นมือใหญ่ของดอมที่จับข้อมือเล็กของหลินไว้ วินจึงเอ่ยว่า“คุณเอ้อ คือคุณดอมนั่นเอง ได้โปรดปล่อยคุณหลินมากับเราเถอะครับ”“ทำไมต้องปล่อย นายเป็นใครเนี่ย แล้วจะพาหลินไปไหน” ดอมรีบดึงตัวเด็กหนุ่มมาใกล้ แล้วก้าวไปอยู่ข้างหน้าแทนทันทีอย่างปกป้อง“เอ้อคือว่า…” คนชื่อวินใช้นิ้วเขี่ยที่มุมปากอย่างยุ่งยากใจ“แล้วทำไมนายถึงรู้จักฉัน” ดอมส่งเสียงดังข่มขู่“ก็เพราะคุณพ่อของคุณ คุณเด่นชัย เขารู้จักกับนายท่านหง ตั้งแต่ตอนคุณเด่นชัยยังทำงานให้บอสใหญ่ของผม”ดอม
สองหนุ่มนอนกอดก่ายกันในรถ หลินหนุนแขนล่ำของคิง ศีรษะทุยสวยวางพอดีตรงรอยต่อของหัวไหล่กับหน้าอก คิงจูบเบา ๆ ที่หน้าผากเนียนที่ยังมีเหงื่อชื้นซึม ฝ่ามือใหญ่ลูบเส้นผมอ่อนนุ่มที่ยังเปียกนิดหน่อยตรงปลาย“หิวไหม”“เริ่มหิวแล้วครับ”“งั้นเดี๋ยวแต่งตัวแล้วไปกันเลยดีกว่า”เด็กหนุ่มชูแขนขึ้นด้วยท่าทีน่ารัก “เย้ ปิ้งย่างเกาหลีที่รอคอย”“โอ้ พี่ขอโทษนะที่ปล่อยให้เราหิว”หลินแลบลิ้นอย่างล้อเลียน “ไม่หิวขนาดนั้นหรอกพี่” แล้วเขาก็นึกอะไรได้ หนุ่มโอเมก้าจึงรั้งตัวคิงที่เพิ่งลุกขึ้นมานั่งด้วยการบีบเบา ๆ ที่ต้นแขน “ผมมีเรื่องอยากถาม ที่จริงคือผมสงสัยมาแล้วก่อนหน้านี้”“หือ เรื่องอะไร”“พี่รู้เรื่องที่ผมกับเพื่อนพี่อีกสองคนมีอะไรกัน…”คิงชิงพยักหน้าก่อนจะจบประโยคเสียอีก“พวกพี่ไม่เคยปิดบังอะไรกันเลยสินะ”หนุ่มใหญ่หัวเราะอาย ๆหลินทำปากล่างยื่น “พี่ไม่รู้สึกแปลก ๆ เหรอครับ”&ld
ไม่นานเลยหลินก็ฉ่ำเยิ้มไปทั้งร่าง ตอนฝ่ามือใหญ่ของคิงเข้าไปล้วงเข้าไปเล่น เขารู้ทันทีว่าข้างในกางเกงในสีขาวของหลินมีเหลวเหนียวเหนอะเปียกชื้นอยู่ข้างในชัก ๆ“โอ๊ะ พี่ครับ ซี้ด โอย ผมเสียว” เด็กหนุ่มตื่นเร้าอย่างมากมายไม่น่าเชื่อ ทั้งการถูกรุกรานด้วยนิ้ว ทั้งความกังวลว่าจะมีคนผ่านมาเห็นสิ่งที่พวกเขาทำกันโอเมก้าพอเข้าใจแล้วว่าทำไมคิงถึงโปรดปรานการมีเซ็กซ์แบบเอาต์ดอร์“อึก ขอผมทำพี่บ้างสิ”“มาสิ ก้มลงมาใช้ปากให้พี่หน่อย”คิงรูดกางเกงกับกางในลงไปกองที่ข้อเท้าทันทีพอคนขับเปลือยท่อนล่างแล้ว คนตัวเล็กกว่าก็ตะกายตัว เอาหน้าท้องพาดเกาะกึ่งกลางระหว่างคนขับกับผู้โดยสารแล้วปากนุ่ม ๆ ของเด็กหนุ่มก็ครอบทับดุ้นเนื้อของคนขับเข้าไปหลินเบิกตากว้างตอนเห็นนายช่างเอานิ้วจับที่โคนดุ้น ทำให้อวัยวะที่มีเลือดมาคั่งจนแข็งเกร็งนั่นชี้ชูขึ้นฟ้า ทั้งความยาว ความอวบกำลังดี กับส่วนหัวสีแดงก่ำ กระตุ้นกำหนัดที่ด้านหน้าและด้านหลังของเด็กหนุ่มจนร้อนระอุ“อูย ของพี่หัวแดงจัง” หลินใช้นิ้วแตะสัมผัสที
แทนที่จะขึ้นไปออฟฟิศแล้วรีบเก็บของกลับบ้าน หลินกลับเข้าพุ่งตัวเข้าไปในรถเทสลา แล้วขับบึ่งออกมาอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีจุดหมายปลายทางที่แน่นอนกว่าจะรู้ตัวอีกที ฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนสี และพอดับเครื่องรถยนต์หลินก็มาถึงสถานที่แห่งหนึ่งที่เขาเคยมาแล้ว นั่นก็คือโรงถ่ายของ FDK Studio ที่ปทุมธานีนั่นเองวิวตอนเย็นของโรงถ่ายงดงามจนเด็กหนุ่มต้องลงจากรถเดินช้า ๆ สีสันบนท้องฟ้ามีหลากหลายทั้งส้มชมพูม่วงที่ไล่เฉดได้สมบูรณ์แบบชนิดที่ไม่มีจิตรกรคนไหนวาดเทียบเทียมได้ และธรรมชาติอันน่าตะลึงก็ทำให้ความคิดของหลินเรียงตัวเป็นระเบียบเขารู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยแต่แล้วเด็กหนุ่มก็ตื่นจากภวังค์ เพราะมีเสียงรถยนต์คันใหญ่มุ่งมาทางเขา แล้วก็เห็นรถเอสยูวีอีกคันหนึ่งวิ่งมาจอดเทียบรถเทสลาสีเงินของบริษัท และหลินจำได้ว่านั่นคือรถของคิงหนุ่มใจดีทายาทบริษัทอสังหาออกมาจากรถ แล้วรีบเดินมาที่ตัวเด็กหนุ่มทันที“ทำไมจู่ ๆ ก็หลินหนีพี่มา แถมขับรถเร็วซะด้วย ดีนะที่ไม่เกิดอุบัติเหตุ”“พี่คิง นี่พี่ขับรถตามผมมาถึงนี่เลยเหรอ”“ก็ใช่น่ะสิ คุยกันอยู่
เด็กหนุ่มโอเมก้าทำงานที่บริษัท FDK ได้เกือบสองสัปดาห์และยิ่งรักงานที่นี่ขึ้นทุกวันตอนนี้เขาไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวที่ออฟฟิศนี้อีกแล้ว เพราะมีทีมงานเขียนบทมาเสริมอีกสามคน ดูเหมือนในช่วงแรกบริษัทนี้จะเน้นการผลิตบทคุณภาพสำหรับโปรเจกต์นิยายวายเรื่องแรกมากกว่าสิ่งอื่นใดนโยบายของผู้บริหาร ซึ่งก็หมายถึงสามหนุ่มแด๊ดดี้นั่นเอง คิดว่าบทเป็นส่วนสำคัญที่สุดของซีรีส์ ส่วนขั้นตอนการผลิต การคัดเลือกตัวแสดง มองว่าให้คนอื่นผลิตก็ได้ ตราบใดที่ผู้ผลิตมีทุนมากพอ จะผลิตละครที่ภาพสวย ใช้นักแสดงดึงดูดหรือเหมาะสมกับบทอย่างไรก็ได้และตอนนี้หลินกับทีมงานเล็ก ๆ ของเขาต่างพยายามปั้นบทซีรีส์วายเรื่องหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ยังไม่มีชื่ออย่างเป็นทางการ แต่ทีมของเขาเรียกว่า ‘โปรเจกต์เจ้าชาย’ นั่นเพราะเนื้อเรื่องจะเกี่ยวข้องกับความรักระหว่างเจ้าชายแห่งเมืองสมมุติเมืองหนึ่งกับลูกชายโทนของนายกไทย ฟังแล้วน่าจะเป็นซีรีส์วายที่ลักซัวรี่ไม่เบาแม้เรื่องงานจะสนุกและท้าทาย กระนั้นก็มีบางสิ่งที่เขาไม่สบายใจเย็นวันหนึ่งหลินเพิ่งขับรถของบริษัทกลับจากประชุมข้างนอก น้อง ๆ ในทีมขึ้นมาที
แม้จะทำถึงขนาดนั้นแล้วแต่นายท่านยังไม่สาแก่ใจ จู่ ๆ ดอมก็ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ ให้หลินลงไปนั่งแทน แล้วอีกวินาทีต่อมา โอเมก้าก็สัมผัสถึงแรงกระแทกมาจากด้านข้างจนใบหน้าหันเพียะ ๆที่แท้อีกคนก็ตบหน้าของเขา โดยตั้งใจให้ฝ่ามือกระทบพอดีกับด้านข้าง ตามแนวโหนกแก้มที่ผิวหนังค่อนข้างหนาและแข็งจะได้ไม่เจ็บแล้วหลินก็ได้ยินเสียงขู่กระโชกน่ากลัวว่า “ฮ่า อีเด็กร่าน อย่างแกต้องโดนตบแบบนี้ล่ะถึงจะเหมาะ!”+++++นายท่านจับเด็กหนุ่มลงมาอยู่นั่งบนพื้น โชคดีที่พื้นออฟฟิศที่นี่ปูพรมขนสั้นเลยไม่เจ็บก้นเท่าใดนักในท่านั่งหลินถูกยกต้นขาขึ้น หัวเข่าของเขาแทบชิดหัวไหล่ เด็กหนุ่มรู้ดีว่ากำลังจะโดนทำอะไร“นายท่าน อ๊าก”ดอมหน้ามืดตามัวไปหมด เขาจับข้อเท้าเด็กหนุ่ม แยกถ่างขาออก ผ้าส่วนน้อยของกางเกงในเซ็กซี่ของเด็กหนุ่มแทบปิดบังส่วนนั้นไว้ไม่มิดตอนเห็นขาขาวเนียนเรียวเล็กแต่มีกล้ามเนื้อแบบผู้ชายถ่างออกแล้วความเป็นอัลฟ่าของดอมก็แผดเผาร่างกายตัวเองแทบไหม้‘ความขาวใสที่กูถวิลหาอยู่ตรงหน้าแล้ว&
“คลานเข่ามาหาฉัน!” หัวหน้าของเด็กหนุ่มที่กลายเป็นหนุ่มดอมตัวจริงที่ไม่ใช่ดอมแค่ชื่อ เขานั่งกอดอกไขว่ห้างอยู่บนโต๊ะทำงาน เสื้อผ้าของตัวเองยังอยู่ครบหลินพยักหน้าอยู่ในท่าคลานสี่เท้า แต่สิ่งที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างยิ่งคือ เด็กหนุ่มใส่เสื้อตาข่ายบาง ๆ สีดำที่มีสายรัดไขว้กันเป็นกากบาทเรียงตามแนวดิ่ง ที่ดอมเรียกมันว่า ‘คอร์เซ็ตตาข่าย’ เขาถูกปิดตา มีปลอกคอที่มีห่วงและสายโซ่เส้นเล็ก ๆ โยงออกมา เท่านั้นยังไม่พอเขายังถูกใส่กุญแจมืออีกแต่มีเครื่องแต่งกายเดิมเพียงชิ้นเดียวที่ยังคงไว้บนตัวเด็กหนุ่ม เพราะสิ่งนั้นถูกใจดอมแล้ว นั่นคือกางเกงในเปิดก้นที่เรียกว่าจ๊อกสแตรป ตอนหัวหน้าเห็นยังถึงกับเอ่ยชม‘เพิ่งรู้ว่าหลินชอบใส่แบบนี้’‘เอ้อ บังเอิญว่าผมเหลือกางเกงในสะอาด ๆ แค่ตัวนี้ตัวเดียวน่ะครับ’ หนุ่มโอเมก้าตอบอย่างจริงใจแล้วยิ้มอายดอมทำหน้าแบบไม่อยากเชื่อ ‘จริงดิ แล้วมีกางเกงในอย่างนี้อีกเยอะไหม ถ้ามีแค่ตัวเดียวเดี๋ยวพี่จะซื้อให้อีก จะได้ใส่มาบ่อย ๆ ใส่ทุกวันได้ยิ่งดี’กลับมาสู่เหตุการณ์ตรงหน้า หลิ