วันจันทร์ แปดโมงยี่สิบนาที เวินเหลียงออกจากบ้านตรงเวลาอะพาร์ตเมนต์ค่อนข้างอยู่ใกล้กับที่ทำงาน อยู่ห่างกันโดยเดินแค่ไม่กี่นาทีผ่านทางแยกหนึ่ง สัญญาณไฟให้คนข้ามเป็นสีเขียว เวินเหลียงรีบข้ามไปด้วยความรวดเร็วทว่าจู่ ๆ ก็มีเสียงบีบแตรยาว ข้าง ๆ มีรถยนต์คันน้อยพุ่งออกมา...ในวินาทีนั้น หัวของเวินเหลียงพลันว่างเปล่า เธอรีบหลบไปข้าง ๆ อย่างรวดเร็วทว่าช้าไปก้าวหนึ่งรถยนต์เฉี่ยวร่างของเวินเหลียง ทำเธอล้มลงไปในทันใดเวินเหลียงกลิ้งไปบนพื้นตลบหนึ่ง กระเป๋ากล้องกระเด็นออกไปไกลสองสามเมตร ฝ่ามือถลอก ตรงข้อเท้ามีความเจ็บปวดทิ่มแทงแผ่ขึ้นมาทว่ารถยนต์กลับแล่นผ่านออกไปเลยโดยไม่แม้แต่จะหยุดตรงท้องน้อยของเวินเหลียงผุดความเจ็บปวดขึ้นมาสายหนึ่ง ทว่าไม่นานก็สลายไป เธอไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจเธอต่อสายหาเบอร์ตำรวจ ไม่นานตำรวจก็มาถึงและส่งเวินเหลียงไปโรงพยาบาลหมอดูข้อเท้าของเวินเหลียง ก่อนจะจ่ายยาช่วยกระตุ้นการไหลเวียนเลือดและสลายเลือดคั่งให้เธอเล็กน้อย เวินเหลียงล้วงกล้องในกระเป๋าออกมาตรวจสอบ กลับพบว่ากล้องถูกกระทบกระเทือนจนเปิดไม่ติดไปเลยซวยจริง ๆ!!!วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินโหราศาสตร
เวินเหลียงรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก “ขอโทษนะ เบลล่า ฉันถูกรถชนระหว่างทางมาน่ะ ข้อเท้าเคล็ด กล้องก็พัง การถ่ายรูปวันนี้ทำได้แค่ต้องเลื่อนออกไปแล้ว”เบลล่า “ลิเลียนบอกฉันแล้ว จะถ่ายเมื่อไรก็ได้ ฉันมีเวลาเหลือเฟือ สุขภาพร่างกายของเธอสำคัญกว่า ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลหรือที่บ้านน่ะ ฉันจะไปเยี่ยมเธอ”“เธอไปที่บ้านฉันเลยแล้วกัน กุญแจอยู่ในกระถางต้นไม้หน้าประตู ฉันกำลังไปส่งกล้องซ่อม เดี๋ยวก็กลับแล้ว”“โอเค”หลังเบลล่าวางสาย เธอก็ลุกขึ้นออกจากโต๊ะเครื่องแป้งและพูดกับช่างแต่งหน้าว่า “วันนี้ถ่ายไม่ได้แล้ว ค่อยนัดเวลาอีกทีแล้วกัน ฉันมีธุระต้องขอตัวกลับก่อน”ขณะที่เวินเหลียงกลับถึงบ้าน ดันพบว่าเบลล่ารออยู่ล่างตึกเมื่อเห็นเวินเหลียงลงมาจากรถแท็กซี่ เบลล่าก็รีบรุดหน้าไปประคองเวินเหลียงทันที และขึ้นไปด้านบนอย่างระมัดระวัง“ขอโทษจริง ๆ นะเบลล่า ทำให้เธอต้องมาเสียเที่ยวแล้ว”“นี่จะมีอะไรกัน? ฉันมีเวลาเหลือเฟือไป” เบลล่าประคองเวินเหลียงให้นั่งลงบนโซฟา“จริงสิ จับตัวคนที่ขับรถชนเธอได้หรือยัง?”“ยังเลย เขาหลบหนีไป ตำรวจบอกว่าถ้าได้เรื่องจะโทรหาฉันทันที”“ไม่เป็นไร ฉันจะให้พ่อฉันช่วยเอง ต่อให้เธอ
ก่อนวันถ่ายหนึ่งวัน เวินเหลียงต่อสายโทรออกไปตามหมายเลขที่ถูกบันทึกไว้ในระบบเมื่อปลายสายรับ เวินเหลียงก็เอ่ยขึ้นว่า “สวัสดีค่ะ ใช่อิเลีย วิลสันหรือเปล่าคะ? ฉันเฟย์ช่างภาพที่รับผิดชอบถ่ายภาพให้คุณจากสตูดิโอค่ะ”ปลายสายชะงักไปสองสามวินาที จากนั้นเสียงผู้หญิงก็แว่วดังขึ้นมา “ฉันเอง มีเรื่องอะไรเหรอคะ?”เวินเหลียงรู้สึกคุ้น ๆ เสียงอยู่สองสามส่วน ราวกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน“ฉันอยากพูดคุยเรื่องสไตล์ความชอบของคุณสักหน่อยน่ะค่ะ เกี่ยวกับฉากหลังที่จะถ่าย บรรยากาศ คุณมีความต้องการแบบไหนคะ?”“อืม...ฉันคิดว่าคุยกันทางโทรศัพท์ไม่ค่อยชัดเจน รอไปคุยกันที่หน้าเซ็ตพรุ่งนี้ก็แล้วกันค่ะ”เวินเหลียงประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไปว่า “ก็ได้ค่ะ”วันถ่ายรูป เวินเหลียงมาถึงยังห้องแต่งตัว เมื่อเห็นผู้หญิงที่กำลังแต่งหน้าอยู่หน้ากระจก ก็รู้สึกคุ้นหน้าอยู่สองสามส่วนเธอหวนนึกอย่างละเอียดถี่ถ้วน ก็พลันจำได้ในทันทีว่าลูกค้าที่อยู่ตรงหน้าเคยปะทะกับเธอและถังซือซือตอนอยู่บนเครื่องบินที่บินไปยังออสเตรเลีย และมีปัญหากันอีกครั้งเพราะเรื่องนาฬิกาเรือนเดียวที่สแควร์การค้าในซิดนีย์มิน่าล่ะเมื่อวานเธอถึงรู้สึกว
“ในเมื่อมาร่วมงานกันอย่างจริงใจ งั้นฉันจะพูดตรง ๆ เลยนะคะ ฉากหลังในรูปกับชุดของคุณอิเลียไม่เข้ากันเลยค่ะ สลับซับซ้อนเกินไป ซับซ้อนถึงขั้นยุ่งเหยิงไปหมด จะส่งผลต่อสัดส่วนตรงกลางในภาพ ทำให้ภาพแออัดกันเกินไปค่ะ”“ก็ฉันชอบฉากหลังแบบนี้”“...”เวินเหลียงมองสีหน้าที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มของอิเลีย ก็รู้ในทันทีว่าเปลี่ยนไม่ได้ง่าย ๆ แน่ “โอเคค่ะ ฉันทราบแล้วค่ะ”เวินเหลียงใช้ให้ผู้ช่วยไปจัดฉากหลัง“ต้องใช้เวลาจัดฉากหลัง งั้นเราไปถ่ายฉากหลังอื่นก่อนนะคะ” เวินเหลียงเอ่ย “ทำแบบนี้จะประหยัดเวลาได้มากที่สุด ฉันอยากให้การถ่ายรูปออกมาราบรื่น คุณอิเลียจะต้องเห็นด้วยอย่างแน่นอน”อิเลียแสยะยิ้มเบา ๆ พลางฝืนตอบตกลงไปการเผชิญหน้าครั้งที่สองพอขืนผ่านไปได้ทว่าก็เกิดปัญหาขณะถ่ายรูปอีกแล้วไม่รู้ว่าอิเลียตั้งใจหรือเปล่า ท่าโพสต์ที่เวินเหลียงใช้ให้เธอทำตาม เธอมักรู้สึกว่าขาดอีกนิด จนทำให้ผลของการถ่ายภาพออกมาไม่เป็นเหมือนอย่างที่คิดเอาไว้ทว่าเวินเหลียงอยากนำให้ถ่ายออกมาได้เป็นอย่างที่หวัง จึงต้องเตือนและแนะนำอยู่หลายต่อหลายครั้ง ใช้เวลาไปไม่น้อยเลยทีเดียวทั้งเช้า ถ่ายรูปที่ทำให้เวินเหลียงพอใจออกมาได้ไม
เมื่อมาถึงห้องทำงานของลิเลียน เวินเหลียงก็เล่าตามความจริงไป ผลงานที่เธอถ่ายทำให้อิเลียพอใจไม่ได้ ขอให้ลิเลียนเปลี่ยนช่างภาพให้อิเลียใหม่ก่อนหน้านี้เรื่องแบบนี้ก็เคยเกิดขึ้นในขณะทำงานมาแล้วเช่นกัน มีช่างภาพที่รังเกียจลูกค้าเรื่องเยอะ ลูกค้าบางรายก็รังเกียจที่ระดับของช่างภาพต่ำอิเลียเป็นเพื่อนของวิลเลียม ลิเลียนเองก็รู้จักเธอก่อนหน้านี้หากอิเลียจะถ่ายรูป นั่นต้องให้วิลเลียมออกโรงเองเสมอ ทว่าครั้งนี้อิเลียจงใจมาหาเธอ ระบุให้เฟย์เป็นคนถ่ายให้ ลิเลียนก็รู้สึกไม่ชอบมาพากลแล้วตอนนี้เมื่อเห็นเฟย์มาหาเธอ ลิเลียนก็เข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาในทันทีอิเลียและเฟย์เคยบาดหมางกันแม้เฟย์จะเพิ่งเข้ามาไม่นาน ทว่าลิเลียนเคยเห็นผลงานของเธอ รู้สึกว่าเธอเป็นช่างภาพฝีมือดีที่หาได้ยากส่วนอิเลีย เป็นคุณหนูเพียงคนเดียวของตระกูลวิลสัน ดื้อด้านเอาแต่ใจ ต้องถูกคนคอยเอาใจระบุให้เฟย์ไปเป็นช่างภาพให้ ทว่าดันไม่พอใจในผลงานของเธอลิเลียนคาดเดาได้ว่าอิเลียกำลังต้องการทำให้เฟย์ตกที่นั่งลำบากแน่พวกเธอเคยบาดหมางเรื่องอะไรกัน ลิเลียนไม่อาจรู้ได้ ทว่าตอนนี้เฟย์เป็นพนักงานของสตูดิโอ เธอจะเห็นอิเลียเอาสตูดิโอและ
เธอมองคนรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ อิเลียทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “คุณอิเลียคะ ใครขโมยไปยังไม่รู้แน่ชัด ไม่งั้นฉันไปดูกล้องวงจรปิดให้ไหมคะ?”อิเลียเห็นลิเลียนถูกทำให้ลำเอียง จึงชี้ไปที่เวินเหลียงแล้วยืนกรานเอ่ยขึ้นว่า “ลิเลียน ฉันเชื่อใจแอนน์ เธอไม่มีทางขโมยสร้อยคอของฉันแน่ ๆ ต้องเป็นเฟย์แน่นอน! ฉันจะค้นตัวคุณ!”แอนน์คือชื่อของคนรับใช้“ค้นตัว?” ภายใต้รอยยิ้มของเวินเหลียง เธอมองอิเลียด้วยนัยน์ตาเปล่งประกาย “คุณอิเลียคะ ฉันไม่มีเวลามาเล่นเกมพวกนี้กับคุณหรอกนะคะ ถ้าจะค้นตัวฉัน ก็เอาหลักฐานออกมาสิคะ ไม่อย่างนั้นถือดียังไงฉันต้องให้คุณมาค้นตัวอย่างไม่มีเหตุผลด้วย?”ก่อนที่อิเลียจะพูด เวินเหลียงก็พูดดักเธอไว้ก่อน พร้อมทั้งชี้หน้าแอนน์และเอ่ยว่า “เขาเป็นคนของคุณ ไม่นับว่าเป็นพยาน”ลิเลียนพูดขึ้นอีกว่า “ยังไงไปตรวจดูกล้องวงจรปิดเถอะค่ะ ไม่แน่ว่าอาจจะหล่นแล้วถูกคนอื่นเก็บไปก็ได้นะคะ”อิเลียคิดจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าในจังหวะนี้เองก็มีชายหนุ่มสวมชุดลำลองคนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอกเมื่อเห็นว่าในห้องทำงานมีคนอยู่มากมายขนาดนี้ เขาก็พลันตกตะลึงไป พร้อมกับกวาดสายตาไปที่ทุกคน ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า “นี
“คุณเวิน ผลการตรวจพบว่าคุณมีผนังมดลูกบางแต่กำเนิด ทารกในครรภ์ผิดปกติ ต้องระวังเรื่องการกินการออกกำลังในปกติมากหน่อยนะคะ”หมอกำชับพลางจ่ายยา ก่อนจะยื่นบัตรไป “นี่ค่ะ ไปรับยาได้เลย”“ค่ะ ขอบคุณค่ะ คุณหมอ” เวินเหลียงรับบัตรมาแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนหมอกำชับเธออีกคำ “ต้องระวังนะคะ อย่าเห็นเป็นเรื่องไม่สำคัญล่ะ!”ผนังมดลูกบางทำให้แท้งง่าย ผู้หญิงตั้งครรภ์หลาย ๆ คนพอแท้งลูกแล้วก็ตั้งครรภ์ไม่ได้อีก“ขอบคุณค่ะคุณหมอ ฉันจะระวังนะคะ” เวินเหลียงยิ้มน้อย ๆ พร้อมพยักหน้าแต่งงานมาสามปี ไม่มีใครรอคอยการมาของเด็กคนนี้มากไปกว่าเธออีกแล้ว เธอต้องปกป้องเขาอย่างดีแน่นอนหลังจากรับยา เวินเหลียงออกมาจากตึกแผนกผู้ป่วยนอกและกลับขึ้นรถคนขับรถสตาร์ตรถ มองเธอจากกระจกหลัง “คุณผู้หญิงครับ เที่ยวบินของคุณผู้ชายคือบ่ายสามโมง ยังมีเวลาอีกยี่สิบนาที จะไปสนามบินเลยไหมครับ?”“ไปสิ”พอนึกถึงว่าอีกยี่สิบนาทีก็จะได้เจอเขา ใบหน้าเวินเหลียงปรากฏรอยยิ้มหวานนิด ๆ ในใจเริ่มอดรนทนไม่ไหวแล้วฟู่เจิงไปดูงานเกือบเดือนแล้ว เธอคิดถึงเขามาก ๆระหว่างทางเธออดใจไม่ไหว หยิบผลตรวจครรภ์ออกมาจากกระเป๋าดูแล้วดูอีก วางมือบนท้องน้อ
“ฉันเอง”“คุณดื่มมาเหรอ...”“อืม ดื่มกับเพื่อนมานิดหน่อย”เสียงฝักบัวดังมาจากห้องน้ำ เวินเหลียงขมวดคิ้วพลิกตัว เพราะนอนหลับไม่สนิทฟูกข้างตัวยุบลงมือใหญ่ข้างหนึ่งตกลงบนตรงเอวของเธอ ก่อนจะค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามโค้งเว้าอันสวยงามช้า ๆ“อื้อ...คืนนี้ไม่ได้...” เวินเหลียงหลับตาห้ามเขาทั้งสะลึมสะลือเพราะกลัวกระทบกระเทือนกับลูกตามสัญชาตญาณมือใหญ่หยุดชะงักอยู่บนหลังของเธอ “งั้นนอนเถอะ”เวินเหลียงเพลียจริง ๆ ไม่นานนักจึงหลับสนิทเช้าตรู่ ตอนที่เวินเหลียงตื่นขึ้นมา ข้างตัวปราศจากไออุ่นแล้ว มีเพียงผ้าปูเตียงที่ยับเล็กน้อย ซึ่งบ่งบอกว่าเมื่อคืนคนข้างตัวได้กลับมาเธอนึกเสียใจนิด ๆ ทำไมเมื่อคืนถึงหลับไปได้นะ?ไม่เป็นไร บอกวันนี้ก็เหมือนกันหลังจากเวินเหลียงอาบน้ำเสร็จก็เดินไปที่ห้องแต่งตัว เลือกสูทสีขาวให้ฟู่เจิง และเลือกเนกไทสีแดงเพราะคิดว่าเรื่องที่ตัวเองท้องถือเป็นเรื่องมงคลเรื่องหนึ่ง หลังจากนั้นก็นำไปวางบนเตียงนอนฟู่เจิงกลับจากการวิ่งยามเช้าแล้ว และกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในชุดลำลอง เมื่อเงยหน้าเห็นเวินเหลียงที่กำลังลงมาจากบันไดจึงวางเอกสารในมือลง “กินข้าวเถอะ”จบมื้ออาหารเช้า เวินเหล