บทที่ 366

ฟู่เจิงหยิบยาทามาจากมือเธอด้วยใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนสีหน้า เขาเดินไปนั่งลงบนโซฟา เปิดกระปุกยาทา “ฉันช่วยใส่ยาให้เธอเอง เดี๋ยวใส่ยาเสร็จฉันก็ไป”

เวินเหลียงยื่นมือไปลูบหน้าผาก “...”

“ถ้าเธออยากจู๋จี๋กับฉันมากขึ้นอีกหน่อย จะนวดต่อก็ได้นะ” ฟู่เจิงพูดขึ้นมาแบบนี้

เวินเหลียงจ้องฟู่เจิงเขม็งสองที นัยน์ตาคมราวกับมีด

เธอจนปัญญา ได้แต่หยิบคัตตอนบัตออกมาวางบนโต๊ะกล่องหนึ่ง ภายใต้สถานการณ์ที่ฟู่เจิงนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอเลิกกระโปรงขึ้นจนถึงเข่า

บนขาเล็ก ๆ ที่เดิมทีขาวผ่องไร้รอยขีดข่วนตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียว และยังมีบางที่ที่ราวกับถูกรองเท้าส้นสูงเหยียบ ทิ้งรอยบุ๋มลึกเอาไว้ ตรงขอบเป็นแผลถลอก

ภายในดวงตาลึกซึ้งของฟู่เจิงมีอารมณ์อย่างหนึ่งกลอกไปกลอกมาอยู่ในนั้น มือใหญ่ ๆ ลูบไปบนขาเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียวของเวินเหลียงเบา ๆ “เจ็บไหม?”

พูดตามตรงขอแค่ไม่กดก็ไม่เจ็บ

เพียงแต่มือของฟู่เจิงเบามาก เบาถึงขั้นที่ว่าอย่างกับขนนกพาดผ่านไป ทำเอารู้สึกคันยุบยิบ พาเวินเหลียงขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“รีบทายาให้มันเร็วหน่อยได้ไหม!”

ฟู่เจิงหน้าคลำดำเขียว เขาบีบยาทาลงไปบนคัตตอนบัต แล้วแตะไปตรงที่มีรอยฟกช้ำ