บทที่ 219

บางครั้งโลกของคนรวยก็ใช่ว่ากฎหมายจะควบคุมได้ เส้นสายอยู่ตรงนั้น ขอแค่ฟู่เจิงส่งสัญญาณเงียบ ๆ ก็มีคนมาช่วยเขาออกหน้าแล้ว เหตุผลที่ถูกสั่งพักงานก็สมเหตุสมควรเป็นอย่างยิ่ง ไม่มีทางสาวมาถึงตัวฟู่เจิง

พนักงานสองสามคนที่อยู่รอบ ๆ มองหน้ากันทีหนึ่ง

คนตัวสูงยิ้มพลางไกล่เกลี่ย “เหล่าหลิวนายเลิกคิดมากได้แล้ว มันเกี่ยวอะไรกับเราล่ะ? เราหาเงินได้ก็พอแล้ว!”

ในจังหวะนี้เอง เสียงออดประตูด้านนอกก็ดังขึ้น

“ฉันไปเปิดเอง”

เหล่าหลิววางตะเกียบแล้วลุกขึ้น เมื่อเปิดประตูออกไป ยังไม่ทันมองให้ชัดว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นใคร ก็ถูกถีบเข้าที่ท้องอย่างแรงทีหนึ่งแล้ว

เขาไม่ทันได้ระวังตัว จึงถูกถีบจนหงายเงิบ พลางเอามือปิดท้องพร้อมทั้งหายใจหอบเหนื่อย

มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก ตัดผมทรงผมสกินเฮด มองแค่ปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นพวกนักเลง

เขาเดินขึ้นหน้ามาสองสามก้าว ชำเลืองมองปกเสื้อของเหล่าหลิว จากนั้นก็หิ้วตัวเขาขึ้นมา “ลุกขึ้นมา!”

เหล่าหลิวทั้งตกใจทั้งกลัวและทั้งเจ็บ “แกจะทำอะไร...พวกแกทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ!”

ชายหนุ่มฟังแต่เหมือนไม่ได้ฟัง หิ้วคอเสื้อของเหล่าหลิวขึ้นมา พลางบีบคอเขา แล้วเหวี่ยงไปกระแท