บทที่ 6 จูบ

แดเนียลพาคาริสานั่งสปีดโบ๊ตไปค้างคืนที่เกาะส่วนตัวอีกฝั่งซึ่งอยู่ใกล้เคียงกัน ที่นั่นอากาศดีและเงียบสงบ

คาริสากางแขนรับลมที่พัดแรงพลางสูดหายใจเข้าออกรับความสดชื่นเต็มปอด มือเล็กลูบแขนตัวเองเบา ๆ เมื่อความหนาวเหน็บมาเยือน แดเนียลถอดเสื้อของตนออกแล้วนำมันมาคลุมให้คนร่างน้อย พลางโอบกอดเธอไว้ให้ความอบอุ่น

“ทะ...ทำอะไร”

“ก็กอดเธอไง หนาวไม่ใช่เหรอ”

“ใครหนาว?”

“ตัวสั่นขนาดนี้ไม่ได้หนาวหรอกเหรอ”

“ไม่!” คาริสาปฏิเสธเสียงแข็ง ใบหน้าหวานบูดบึ้งเพราะยังเคืองเขาอยู่

“แต่ฉันอยากกอดเธอ” แดเนียลกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูใบเล็ก

“ไม่ต้องเลย” หญิงสาวพยายามเบี่ยงตัวออกแต่มีหรือที่อีกฝ่ายจะยอม เขากอดเธอไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม

“ยังโกรธฉันอยู่หรือไง ไม่เอาน่าเลิกงอนได้แล้ว” แดเนียลวางปลายคางลงบนไหล่มน ทั้งที่อ้อมแขนยังโอบกอดเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

คาริสาเหลือบหางตามองเขาเพียงนิด คงเป็นวิธีง้อของแดเนียลนั่นแหละ มันอาจจะไม่ค่อยหวานเท่าไรนัก แต่ดันใช้ได้ผลกับเธอตลอด

เมื่อถึงที่หมายแดเนียลจูงมือคาริสาเข้าไปในบ้านพักขนาดเล็ก ตัวบ้านทำด้วยไม้หนึ่งชั้นมีของใช้ทุกอย่างครบครั้น เนื่องจากก่อนหน้านี้สองวัน ป้าพรได้สั่งให้คนรับใช้คนอื่น ๆ มาทำความสะอาดบ้าน นำข้าวของสัมภาระและจัดเตรียมทุกอย่างไว้สำหรับแดเนียลโดยเฉพาะ เขาบอกไว้ล่วงหน้าว่าจะมาพักผ่อนที่นี่เงียบ ๆ คนเดียว ไม่ได้คาดคิดว่าคาริสาจะมาอยู่ด้วย ของใช้หลาย ๆ อย่างจึงต้องใช้ร่วมกัน

“สวยจัง” คาริสารเอ่ยพูดอย่างตื่นเต้น เธอประทับใจบ้านหลังนี้มาก ดูภายนอกเหมือนจะเป็นบ้านไม้ธรรมดา ๆ แต่ภายในบ้านมันช่างคลาสสิค

คนขี้สงสัยเดินสำรวจภายในบ้านไปทั่ว ทำราวกับไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน แดเนียลได้แต่มองดูเธออยู่ไกล ๆ พร้อมรอยยิ้มมุมปาก นี่คงเป็นของขวัญต้อนรับการกลับมาของเขาสินะ เธอดันเป็นของขวัญชิ้นที่ถูกใจเขาด้วยสิ

“อย่าบอกนะว่าที่นี่มีห้องนอนห้องเดียว” คาริสาวิ่งออกมาพลางถามในสิ่งที่สงสัย

“ใช่ เธอตกใจอะไร”

“แล้วฉัน...”

“ก็นอนห้องเดียวกันไง”

“นอนห้องเดียวกัน?โอ๊ย! ผ่านคืนนี้ไปฉันไม่เชื่อหรอกว่าแค่นอนจับมือกับเขาแค่นั้น” แค่คิดก็ฟินไปถึงไหนต่อไหน

แดเนียลเดินมาถอดชุดคลุมออกจากตัวของคาริสา ทำเอาใจดวงน้อยของคนที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ เต้นแรงจนเขาสัมผัสได้

“ตกใจอะไรนี่มันเสื้อฉันนะ” 

“รู้... ตะ...แต่ว่า บะ...บอกฉันดี ๆ ก็ได้” เธอเขินหนักจนเอ่ยเสียงติดขัดไปหมด พวงแก้มที่เคยขาวผ่องตอนนี้ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

มาเฟียหนุ่มมองเธอด้วยความเอ็นดู คนอะไรเขินแล้วหน้ามันเขี้ยวชะมัด

“ไปเล่นน้ำกัน” ว่าแล้วก็จูงมือเธอออกไปข้างนอกบ้านพัก หวังจะพาไปเล่นน้ำให้ผ่อนคลายสบายอารมณ์

“ไม่เอา ฉันไม่อยากเล่นน้ำ ไม่เล่นได้ไหม” คาริสาปฏิเสธพลางรั้งแขนแกร่งไว้

แดเนียลไม่สนใจคำขอร้องอ้อนวอน เขาดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด

“นี่คือคำสั่ง เธอต้องลงไปเล่นน้ำกับฉัน”

“ไม่เอาไม่ไป ปล่อยฉันนะแดน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ว๊ายยยยย!” คาริสาหวีดร้องเสียงดังลั่น เมื่อถูกอุ้มเดินลงไปในน้ำทะเล เรียวแขนกอดรัดลำคอหนาไว้แน่น

“ปล่อยฉันได้แล้วนะเคส น้ำทะเลไม่น่ากลัวหรอก” แดเนียลไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจะต้องกลัวอะไรขนาดนั้น

“ไม่ปล่อย ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่เล่น และจะไม่ยอมเปียกด้วย”

“ไม่ยอมเปียกเหรอ” เขาทำท่าจะเหวี่ยงร่างเล็กลงน้ำ คนขี้ตกใจได้แต่กอดคอเขาไว้ ใบหน้าของเธอซบเข้าที่ซอกคอ

แดเนียลหัวเราะก่อนจะอุ้มคาริสาเดินลงไปให้ลึกกว่าเดิม คลื่นลูกน้อยใหญ่ซัดสวนมาทำให้ทั้งคู่เปียกโชกอย่างเลี่ยงไม่ได้

คาริสามองแดเนียลพลางยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“ยิ้มอะไร”

“นายอยากให้ฉันเล่นน้ำด้วยใช่ไหม ได้!” ว่าแล้วคาริสาก็กดศีรษะของแดเนียลให้จมลงไปกับน้ำทะเล โทษฐานที่กล้ามาแกล้งเธอ นานหลายวินาทีกว่าเขาจะโผล่หน้าขึ้นจากน้ำได้

“จะฆ่าฉันให้ตายหรือไง โอ๊ย!” แดเนียลยังพูดไม่ทันจบ คาริสาก็ปัดน้ำทะเลลูกใหญ่ใส่หน้าเขาอย่างตั้งใจ

“อยากให้ฉันเล่นด้วยใช่ไหม นี่แหน่” คนอารมณ์ดีหัวเราะสะใจ คนอย่างเธอไม่ยอมให้ถูกแกล้งฝ่ายเดียวหรอก ก่อนจะว่ายน้ำไปทางอื่น แดเนียลไม่รอช้าเขารีบว่ายน้ำตามคาริสาไปติด ๆ ในที่สุดเขาก็คว้าแขนเธอไว้ได้ทัน

“ทำอะไรไว้แล้วคิดจะหนีเหรอ” คาริสาหยักคิ้วให้อย่างเยาะเย้ย “ฮึ งั้นเธอก็ต้องโดนลงโทษ”

แดเนียลจับมือคาริสาว่ายน้ำไปในที่ลึกพอสมควร

“แดนไม่เอานะ ฉันไม่ดำน้ำนะ” เธอพูดยังไม่ทันขาดคำ เขาก็ดึงเธอลงไปใต้น้ำ

คาริสาดิ้นทุรนทุรายพยายามลอยขึ้นไปเหนือน้ำ เนื่องจากอยู่ใต้น้ำนาน ๆ ไม่ได้

แดเนียลคว้าแก้มทั้งสองไว้มั่นแล้วดึงเธอมาจูบปากอย่างดูดดื่ม คาริสาหยุดการกระทำทุกอย่างเพื่อรับออกซิเจนจากเขานานหลายวินาที ก่อนที่แดเนียลจะถอนจูบออก แล้วรีบดึงคาริสาขึ้นไปเหนือน้ำ เธอกอดเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ขณะเดียวกันก็สำลักน้ำจนหมดสติไป

“เคส... เธอเป็นอะไร ตื่นสิเคส” แดเนียลตกใจและรู้สึกผิดที่แกล้งเธอรุนแรงเกินไป ก่อนจะรีบพาเธอขึ้นฝั่ง “ฉันขอโทษนะเคส ขอโทษจริง ๆ”

ความทรงจำเลวร้ายในอดีตย้อนหวนกลับมา คาริสาจดจำรายละเอียดทุกอย่างได้ดี เหล่าบรรดาชายชั่วมัดมือมัดเท้าแล้วโยนร่างของเธอลงน้ำทั้งเป็นฉายเข้ามาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้จะมีสติแต่ก็ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เธอดิ้นทุรนทุรายจนแทบหมดลมหายใจ

คาริสาได้สติกลับมาอีกครั้ง เธอมองเห็นแดเนียลเพียงลาง ๆ เขากำลังอุ้มเธอกลับเข้าบ้านพัก

“ฮือ ๆ นายทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง นายอยากให้ฉันตายหรือไง” คาริสาลงมือทุบตีแดเนียลด้วยความโมโหร้าย เธอพูดไปร้องไห้ไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นสะอื้น เหตุการณ์ที่เคยเจอเมื่อห้าปีก่อนมันย้อนกลับมาทำให้เธอหวาดกลัว

“ฉัน... ฉันไม่ยอมให้เธอตายง่าย ๆ หรอก” สิ้นคำพูดนั้น แดเนียลก็หันหลังเดินจากไปอย่างรู้สึกผิด ไม่อยากให้เธอเห็นว่ามาเฟียที่จิตใจด้านชาอย่างเขาก็แอบมีน้ำตาเหมือนกัน ตอนที่เธอหมดสติไปเขาตกใจแทบแย่

แดเนียลนั่งสูบบุหรี่มองคลื่นทะเลลูกน้อยใหญ่ซัดกระทบฝั่ง เกาะแห่งนี้เป็นที่ส่วนตัวของตระกูล เงียบสงบ กว้างขวาง คนนอกไม่สามารถเข้าถึงได้

เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ความมืดจึงเข้ามาปกคลุมทั่วพื้นที่ มาเฟียหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายสบายอารมณ์ขึ้นมากจึงเดินกลับบ้านพัก ทว่าทันทีที่เปิดประตูบ้าน มันกลับถูกล็อกจากข้างใน

“เคส! เปิดประตู” แดเนียลทุบประตูเรียกเสียงดังลั่น คาริสาจงใจทำแน่ ไม่งั้นประตูมันไม่รู้จักล็อคเองหรอก “เคส! ฉันบอกให้เปิดประตู ถ้าฉันเข้าไปได้เธอเจอดีแน่ เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”

ปัง! ปัง! ปัง!

“ถ้าฉันเปิดประตูให้ นายก็ทำโทษฉันสิ เก่งจริงก็หาทางเข้าบ้านเองแล้วกัน ถึงตอนนั้นนายคงไม่มีแรงมาทำโทษฉันแล้ว”

“เดี๋ยวก่อน! นี่มันบ้านฉันนะ เธอมีสิทธิ์อะไรไม่ให้ฉันเข้าบ้าน เปิดประตู!”

“ไม่เปิด! สมน้ำหน้านอนนอกบ้านไปเลย”

ให้ตายเถอะ! ตอนกลางคืนข้างนอกอากาศหนาวจะตาย เลือดเย็นกับเขาเกินไปแล้ว

“เงียบทำไม คิดว่าฉันจะสงสารเหรอ” คาริสาตะโกนถามเมื่อคนนอกบ้านเงียบไปพักใหญ่ เธอกอดอกเงี่ยหูแนบกับประตูเพื่อฟังเสียง “เชอะ! สมน้ำหน้า ขอให้โชคดีแล้วกันนะ ไปละ”

หญิงสาวหันหลังกลับเข้าห้องนอน แต่ดันเจอแดเนียลยืนกอดอกรอเธออยู่ด้วยรอยยิ้มน่ากลัว

“หะ...หายตัวมาเหรอ” คาริสาเอ่ยถามด้วยความตกใจ อยู่ ๆ เขาก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังของเธอแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง

“ที่นี่เป็นที่ของฉัน ต่อให้เธอล็อกประตูหรือหน้าต่างทุกบาน ฉันก็หาทางเข้ามาได้อยู่ดี”

“บ้าที่สุดเลย” รีบหนีสิจะรออะไร เธอไม่ยอมให้เขาจับได้หรอก แต่ทว่าประตูเจ้ากรรมก็ดันเปิดไม่ออก

ขณะที่คาริสาพยายามดิ้นรนให้พ้นจากเหตุการณ์วิกฤต แดเนียลกลับยืนกอดอกมองเธอด้วยสีหน้าแววตาเยาะเย้ย

“เหนื่อยเปล่านา ฉันล็อกประตูหน้าต่างข้างนอกไว้ทุกบานแล้ว” คาริสาไม่รอให้อีกฝ่ายมารังแกข่มเหง สองเท้ารีบวิ่งหนีไปอีกทางทันที แต่มือของเขากลับคว้าแขนเธอไว้ได้ทัน “จะไปไหน”

“ปล่อยนะแดน”

“ถึงตาฉันบ้าง โชคไม่มีทางเข้าทางคนแปลกหน้าอย่างเธอหรอก” ว่าแล้วก็ลากหญิงสาวเข้าไปในห้องนอน

“ปล่อยฉันนะ เรื่องเมื่อตอนบ่ายฉันยังไม่หายโกรธนายนะแดน” คาริสาโวยวายขณะที่เขาเปิดประตูแล้วลากเธอเข้าไปในห้อง “ถ้านายทำอะไรฉัน ฉันจะไม่ให้อภัยนายเลย”

“พูดอย่างกับไม่เคย เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอเหรอ” แดเนียลโยนคาริสาลงบนเตียงกว้าง ดวงตาคมปลาบไล่มองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“ก็แล้วนายจะทำอะไรล่ะ” ถามยังไม่ทันจบประโยค เขาก็โน้มตัวเข้าใกล้จนเธอล้มหงายหลังไปกับเตียงอีกรอบ

“เธอต้องโดนทำโทษ” มือหนากอบกุมข้อมือทั้งสองไว้แน่น ปลายจมูกโด่งจรดลงกลางหน้าผากมนไล้ลงมาจนถึงปลายคาง “รู้ไหมว่าชุดที่เธอใส่อยู่มันถอดง่ายนิดเดียว”

แคว่ก!

มือหนาดึงกระชากชุดเดรสออกตรงกลางอกจนขาดหลุดลุ่ย เผยให้เห็นเนินขาวอวบอิ่มบดเบียดกันอยู่ใต้ชั้นในลายลูกไม้สีครีม

“อึก! อย่าทำแบบนี้ได้ไหม ฉันกลัว” คาริสาตกใจกลัวเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าแดเนียลจะทำรุนแรงกับเธอขนาดนี้ มือน้อย ๆ ยกขึ้นมาปกปิดเนินอกอวบเอาไว้อย่างหมิ่มเหม่

“จะกลัวทำไมเล่า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอนะเคส”

“แต่มันคือครั้งแรกที่นายขืนใจฉัน” เมื่อก่อนแดเนียลไม่ใช่คนแบบนี้ ถึงจะเสพติดการมีเซ็กส์ แต่ถ้าเธอไม่สบายใจที่จะนอนด้วยเขาจะหยุดการกระทำทุกอย่างทันที

“ขืนใจเหรอ? แน่ใจเหรอว่าเธอไม่อยากกับฉันน่ะ ฮะ!”

“ไม่! ไม่อยากแล้วก็ไม่ยอมด้วย” คาริสาส่ายหน้าปฏิเสธเสียงแข็ง ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ฟัง เขาตวัดปลายลิ้นโลมเลียเนินอกอย่างหื่นกระหาย คาริสาหลับตาปี๋พลางบิดตัวไปมาด้วยความจั๊กจี้ ไม่คิดจะขัดขืนสักนิด

“ไม่อยากจริง ๆ เหรอ คำพูดกับการกระทำของเธอมันย้อนแย้งนะ” แดเนียลดูออกและสัมผัสได้ ถ้าเธอไม่สะดวกใจที่จะนอนกับเขาจริง ๆ ตัวเธอจะแข็งเป็นท่อนไม้ ไม่บิดตัวไปมาเหมือนจงใจยั่วให้เขาเกิดอารมณ์แบบนี้หรอก

คาริสาทำหน้ามู่ทู่ เกลียดที่สุดเลยคนรู้ทัน

“ปล่อยนะ” เธอสะบัดมือเขาออกอย่างแรงจนหลุดพ้นจากพันธนาการ มือเล็กผลักเขาจนหงายหลัง ก่อนจะดึงผ้าห่มมาปกปิดพื้นที่สงวนช่วงบนไว้

“เคส...”

“ฉันไม่ให้ทำ!”

“ไหนลองบอกเหตุผลที่ไม่อยากเอากับฉันมาสักข้อสิ” ร่างกายเธอตอบสนองเขาขนาดนี้ แต่กลับปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่อยาก

“ก็... ทะ...ทำไมต้องมีเหตุผลด้วย ไม่อยากก็คือไม่อยาก”

เหตุผลมันมีแต่เธอไม่บอกเขาหรอก เมื่อวานเขาทำให้เธออด คืนนี้เขาก็ต้องอดเหมือนกัน

“เชอะ!” คาริสาสะบัดหน้าหนีออกไปทางอื่น

“เฮ้อ!” แดเนียลถอนหายใจอย่างเสียอารมณ์ เมื่อวานยังระริกระรี้อยากจะได้อยากจะเอากับเขาอยู่เลย วันนี้เป็นอะไรขึ้นมาถึงได้เล่นตัวนัก

“ไม่ต้องมามองหน้า”

“ไม่ได้มองหน้า มองนม” เขาก้มลงมองเนินอกอวบ ๆ ของแฟนเก่า คิดถึงจัง เห็นแล้วอยากควักออกมาดูดตลอด

“ชิ!” คาริสาลุกขึ้นพลางคว้าชุดเดรสที่เขาโยนทิ้งก่อนหน้ามาปกปิดพื้นที่สงวนช่วงบน เกลียดหน้าหื่น ๆ ที่จ้องเธอตาเป็นมัน

“ไปไหน”

“ฉันจะไปอาบน้ำ”

“ใครอนุญาต!”

“ฉันจะทำอะไรต้องขออนุญาตนายด้วยเหรอ”

“ต้องขอสิ เพราะว่าฉันเป็นเจ้าของบ้าน”

“งั้นหนูขอไปอาบน้ำได้ไหม ได้ไหมคะพี่แดน” คาริสาออดอ้อนเสียงหวานหวังให้มาเฟียหนุ่มผู้แข็งกระด้างยอมใจอ่อนซะดี ๆ

“ไม่!”

“เฮ้อ...” คาริสาถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เธอก้มหน้าลงอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเงยหน้ามาสู้กับแดเนียลอีกครั้ง “เอาแต่ใจตลอด อื้อ!”

มาเฟียหนุ่มจัดการปิดปากหญิงสาวด้วยปากของเขา ปลายลิ้นอุ่นชื้นพยายามเล้าโลมให้เธอยอมเปิดปาก หากคืนนี้ไม่ได้นอนด้วยกัน ขอแค่ได้แลกลิ้นกับเธอก็ยังดี

แดเนียลจนปัญญาเมื่อคาริสาไม่ยอมอ้าปากให้ เขาจึงยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แม้จะเสียดายค่ำคืนที่แสนวิเศษนี้ก็ตาม

ทว่าอยู่ ๆ คาริสากลับเป็นฝ่ายจู่โจมเขาเสียเอง สองมือเล็กโอบรัดลำคอหนาพลางดึงใบหน้าหล่อเหลาลงมาเพื่อมอบจูบอันดูดดื่ม เธออ้าปากรอรับลิ้นอุ่น ๆ มาหยอกล้อ โดยที่เขาก็ตอบสนองเธอกลับมาอย่างพึงพอใจ