อูเอินสีสีหน้าเศร้าหมองเจียงวูเคยประมือกับอินจ้งเมื่อหลายปีก่อน จึงรู้ถึงความสามารถของเขาอยู่แล้ว เมื่อเห็นทหารโอบล้อมเมืองลั่วสยา ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก“มีอินจ้งเป็นแม่ทัพ เหล่าทหารมีขวัญกำลังใจสูง ไม่ทราบว่าผู้ใดจะเอาชนะเขาได้”อาซือหลานโบกพัดแล้วพูดอย่างใจเย็น “ราชาเผ่ามีแม่ทัพเฒ่าที่เป็นลูกน้องอยู่มากมาย จะต้องกลัวอินจ้งไปไย”ทันทีที่อาซือหลานเอ่ยปาก อูเอินก็เข้าใจความหมายของเขา เขาแค่อยากจะกำจัดแม่ทัพผู้จงรักภักดีเหล่านั้น“แม้ว่าแม่ทัพทั้งหลายจะสันทัดในการรบ แต่พวกเขาก็อายุมากแล้ว คนของน้องล้วนมีแต่แม่ทัพฝีมือล้ำเลิศ มิสู้ส่งพวกเขาออกไป เป็นการเพิ่มขวัญกำลังใจให้เหล่าทหารด้วย”อาซือหลานส่ายศีรษะและพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ “ขิงแก่ยังเผ็ด แม่ทัพเฒ่ามู่จัวรวมถึงแม่ทัพเฒ่าคนอื่นๆ เคยทำศึกกับอินจ้งหลายครั้ง ค่อนข้างคุ้นเคยกับกลศึก ให้พวกเขาไปจะเหมาะกว่า”จูอวี้เหยียนจ้องเขม็งอินจ้งที่อยู่ด้านล่าง โดยไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นของนางได้คนถ่อยกล้ามาถึงเจียงวู ความตายก็ใกล้มาเยือนเขาแล้วอินจ้งได้มาถึงด้านล่างกำแพงเมืองแล้ว ตะโกนขึ้นไปบนกำแพงเมืองด้วยเสียงอันดัง “ทหารเจียงวูฟ
อาซือหลานและจูอวี้เหยียนได้ถอยออกไปหลายจั้งแล้วบนหอคอยกำแพงเมืองมีเสียงระเบิดดังขึ้นหลายครั้ง ต่อมาก็มีเสียงร้องโอดโอยดังระงมอูเอินได้รับการคุ้มกันจากองครักษ์หลายคนพาถอยไปอยู่มุมหนึ่ง เศษดินบนผนังตกใส่ใบหน้าของเขาอาซือหลานได้เห็นฤทธิ์เดชของดินปืนมาก่อนแล้ว แม้ว่าสิ่งนี้จะไม่สามารถทำร้ายยอดฝีมือเช่นเขาได้ แต่กลับมีอานุภาพมากเกินพอที่จะจัดการกับทหารธรรมดาๆ ได้ อูเอินตะโกนทันที “รีบถอนกำลังลงจากกำแพง”สีหน้าของอาซือหลานเปลี่ยนไปเล็กน้อย“ถอยไม่ได้ ใช้ธนูจัดการพวกเขา”อูเอินกล่าวอย่างร้อนรน “นักธนูหรือจะต่อกรกับดินปืนได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขามีโล่ป้องกัน หากเราให้พวกเขาเผชิญหน้ากับศัตรูในเวลานี้ ก็เท่ากับบอกให้พวกเขาไปมอบชีวิต”อาซือหลานพูดอย่างเย็นชา “หากล่าถอยในเวลานี้ ก็ต้องเสียเมืองนี้ไป ทหาร เตรียมธนู!”ชาวเจียงวูศรัทธาผู้ที่มีกำลังแข็งแกร่งมาโดยตลอด ในบรรดาบุตรชายหลายคนของราชาเผ่าคนเก่า อูเอินมีทักษะวรยุทธ์ต่ำที่สุด เกือบทุกคนต่างก็รู้ดีว่าท่านอ๋องเป็นยอดฝีมือที่แท้จริง ทุกคนให้ความเคารพนับถืออาซือหลานเหนือกว่าอูเอินมานานแล้ว จึงมีหลายคนที่หยิบธนูและลูกธนู
ไม่ใช่ว่าโหวเหนือไม่รู้วิธีการทำศึก เพียงแต่ว่าเขาเห็นแก่ตัวเกินไป จึงนำไปสู่ชะตากรรมก่อนหน้านี้ถ้าเขาลงมือเด็ดขาดจริงๆ แม่ทัพเหล่านั้นจะทำอะไรได้อินจ้งติดต่อกับโหวเหนือมาหลายครั้ง รู้จักนิสัยของเขาอยู่พอสมควร เมื่อเห็นเขาพูดเช่นนี้ ก็ไม่ได้เปิดโปงออกไป“ตอนนี้คนขี้ขลาดเหล่านั้นตายไปแล้ว โหวเหนือก็ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป หวังว่าเจ้าและข้าจะเกลียดชังศัตรูคนเดียวกัน ร่วมมือกันทำให้เจียงวูสงบลง”“ย่อมเป็นเช่นนั้น มีแม่ทัพอินอยู่ ข้าก็รู้สึกสบายใจมาก”โหวเหนือเริ่มวางแผนในใจเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รับความดีความชอบที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าอย่างไรเมืองนี้เขาก็สมควรได้รับความดีความชอบบ้าง“ข้าจะออกไปตรวจนับกองทหารแล้ว พวกเราพักอีกสักสองสามวัน แล้วค่อยไปสู้กับเจียงวู”ขณะมองตามแผ่นหลังของโหวเหนือ นัยน์ตาของอินจ้งก็ฉายแววหยามเหยียดถ้าใช้ดินปืนเป็น ไหนเลยจะยืดเยื้อมาจนถึงป่านนี้ ตัวโหวเหนือเองก็อยากจะรอใช้กลยุทธ์รอซ้ำยามเปลี้ยเพียงแต่จะทำอย่างไรต่อไปถ้าขืนบุ่มบ่ามเข้าไปในเจียงวู อินสิงอวิ๋นจะได้รับผลกระทบหรือไม่อินจ้งกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของลูกชายคนโตของเขามากแต่หากไม่โจมตี พวกเขาก็จ
ณ วังหลวงอินชิงเสวียนกล่อมเสี่ยวหนานเฟิงจนนอนหลับไป แล้วให้ยายหลี่พาเขาไปนอนที่ห้องโถงด้านข้างขณะที่กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้านอน เย่จิ่งอวี้ก็เดินเข้ามาจากประตูอินชิงเสวียนรีบดึงเสื้อลงทันทีถามด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ “ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมฝ่าบาทถึงมาที่นี่อีกเพคะ”เย่จิ่งอวี้เดินช้าๆ ไปที่เตียง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไม เจ้าโกรธหรือ”เมื่อคืนเย่จิ่งอวี้มีงานต้องทำ เขาจึงนอนในห้องหนังสือ หลังจากวันนี้สะสางงานเสร็จ เขาก็รีบขึ้นเกี้ยวมาหาภรรยาสุดที่รักที่ตำหนักจินหวู อินชิงเสวียนพูดอย่างงอนๆ “ฝ่าบาทเห็นหม่อมฉันเป็นคนขี้ใจน้อยหรือเพคะ ในฐานะกษัตริย์ควรให้ความสำคัญกับกิจการบ้านเมืองเป็นสำคัญ จะเล่นสนุกทุกวันได้อย่างไร”“ข้าเล่นสนุกทุกวันที่ไหน ข้ากับเสวียนเอ๋อร์เล่นรักกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้นเอง”เมื่อมองดูใบหน้าหล่อเหลาที่แสดงสีหน้าน้อยใจ อินชิงเสวียนก็เม้มริมฝีปากอย่างอดไม่ได้“ในฐานะกษัตริย์ยิ่งไม่ควรหมกมุ่นเรื่องราคะ เพื่อจะได้มีจิตใจผ่องใสอยู่เสมอ”เย่จิ่งอวี้ยื่นมือไป รั้งร่างอันงดงามขึ้นมานั่งบนตัก หลุบตาลงแล้วถามว่า “หรือว่าเสวียนเอ๋อร์ติดเชื้อจากเหล่าบัณฑิ
ก่อนที่อินชิงเสวียนจะได้พูด ต่งจื่ออวี๋ก็รีบอธิบายอีกว่า “อาจารย์ของข้ารู้แล้วว่าข้ามอบกระพรวนทองให้ผู้อาวุโส หลังจากใช้เสร็จแล้ว ข้าจะมอบคืนให้ผู้อาวุโสอีกครั้ง”ในความเห็นของอินชิงเสวียน สิ่งที่ต่งจื่ออวี๋พูดนั้นเป็นเพียงคำพูดที่สุภาพเท่านั้น กระพรวนทองนั้นมีค่ามาก ยิ่งไปกว่านั้นยังมีอาคมที่สลักไว้ จึงต้องเป็นสิ่งล้ำค่า อาจารย์ของเขาจึงให้เด็กโง่คนนี้กลับมาขอคืนเมื่อคิดว่าเย่จิ่งอวี้เก็บไว้อยู่นานแล้วก็ยังค้นคว้าอะไรไม่ได้ เก็บไว้ก็ไม่มีปะโยชน์ กล่าวว่า “ของสิ่งนั้นอยู่กับฝ่าบาท เมื่อข้ากลับวังแล้วจะนำมาคืนให้เข้า”ต่งจื่ออวี๋รู้สึกซาบซึ้ง ยกมือคำนับแล้วพูดว่า “ขอบคุณผู้อาวุโส หลังจากใช้เสร็จแล้ว ข้าจะส่งคืนกลับวังให้ท่าน”อินชิงเสวียนยิ้มบางๆ และพูดว่า “ไม่จำเป็น เดิมทีก็เป็นทรัพย์สินของสำนักของเจ้า สมควรกลับไปหาเจ้าของเดิม”ต่งจื่ออวี๋รีบโบกมือพัลวัน “ผู้อาวุโส ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าต้องการยืมสิ่งนี้จริงๆ ให้แล้วไม่มีความตั้งใจที่จะเอาคืน ผู้อาวุโสก็รู้ดีว่ากระพรวนทองนี้เดิมทีมีสามพวง ต่อมาพวงหนึ่งขาดหายไป และอีกสองพวงที่เหลือจึงไม่มีประโยชน์ ตอนนี้ท่านอาจารย์ได้พบพวงกระพร
ซูหมิงหลานรีบพูดทันควัน “อย่าไปฟังจื่อลั่ว แค่ได้ลองกินของอร่อยๆ ก็พอแล้ว ประเดี๋ยวถ้าคนรู้เข้า จะตกเป็นขี้ปากเขาอีก”จากนั้นก็พูดกับอินจื่อลั่ว “พี่สาวของเจ้าอยู่ในวังก็ลำบากอยู่แล้ว จะขอทุกสิ่งไม่ได้”อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร ทั้งหมดล้วนเป็นของที่ฝ่าบาทประทานให้ ไม่มีใครกล้านินทา”“ถึงกระนั้นก็ไม่ดี ในวังมีหูตามากมาย ตอนนี้พระสนมกำลังได้รับพระเมตตาอันมากล้น ไม่รู้ว่ามีดวงตากำลังเฝ้าดูอยู่กี่คู่”ซูหมิงหลานพูดด้วยท่าทางกังวล“ท่านแม่รองไม่ต้องห่วง ข้ารู้กาละเทศะเจ้าค่ะ”หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบก็ถามว่า “ที่บ้านยังมีเงินอยู่หรือไม่”ซูหมิงหลานพูดโดยเร็ว “ยังมีอยู่ พ่อของเจ้าทิ้งเงินทั้งหมดไว้ที่บ้าน ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดี เจ้าไม่ต้องกังวล เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วย”อินชิงเสวียนพยักหน้าตอบว่า “เช่นนั้นก็ดีแล้ว ข้าไม่อาจออกนอกวังได้นานนัก ต้องขอกลับก่อนแล้ว”ซูหมิงหลานลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว“จะไม่อยู่กินข้าวก่อนหรือ”อินชิงเสวียนตบมือของนางเบาๆ“ข้าออกมาพักใหญ่แล้ว วันนี้ไม่กินดีกว่า”อินจื่อลั่วคว้าเสื้อของอินชิงเสวียนอย่างอาลัย“เมื่อไหร่ท่านพี่จะก
อินปู้อวี่หยุดชะงัก ถามอย่างไม่พอใจ “หายไปได้อย่างไร”ทหารคุกเข่าลงกับพื้นแล้วพูดว่า “ข้าน้อยก็ไม่ทราบ เมื่อครู่เพิ่งตรวจนับดินปืนในโกดัง ก็พบว่ามีห่อหนึ่งหายไป แต่...ในคลังดินปืนมีคนเฝ้าอยู่ตลอด”อินปู้อวี่รีบไปหาพี่ใหญ่ จึงพูดอย่างไม่อดทน “ในเมื่อมีคนเฝ้าตลอด เช่นนั้นก็ไม่น่าจะหายไปได้ หรือว่าพวกเจ้าตรวจนับผิดพลาด”เมื่อเห็นสีหน้าหน่ายๆ ของเขา ทหารจึงไม่กล้าพูดอะไรมากหากดินปืนหายไปจริงๆ ตัวเองก็หนีไม่พ้นความผิดนี้ เพราะถึงอย่างไรของสิ่งนี้ก็มีค่ามาก การเดินทางมาครานี้ไม่ได้นำมามากนัก“บางทีอาจจะตรวจนับผิดพลาดก็ได้ขอรับ ข้าน้อยจะกลับไปนับใหม่”อินปู้อวี่ขานรับในลำคอ แล้วเปิดประตูห้องของอินสิงอวิ๋นอินสิงอวิ๋นกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว แต่งกายด้วยชุดธรรมดา แต่ก็ไม่สามารถซ่อนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาได้เพียงแต่ว่าสีหน้าของเขาดูแปลกๆ ไปหน่อย ดวงตาจ้องเขม็งที่โต๊ะอยู่ตลอด ราวกับว่ามีสิ่งที่น่าสนใจอยู่บนนั้นอินปู้อวี่เดินเข้ามา ถามเบาๆ “พี่ใหญ่ ท่านเป็นอะไรไป”นานหลายอึดใจ อินสิงอวิ๋นก็เงยหน้าขึ้นในที่สุดเขาตอบอย่างเย็นชา “ไม่มีอะไร”“รู้สึกไม่สบายใจตรงไหนหรือเปล่า”อินปู้
อินปู้อวี่บังเอิญออกมาเข้าห้องน้ำพอดี ทันใดนั้นเขาก็เห็นเงาดำไต่ทะยานขึ้นไปบนกำแพงเรือน จึงไล่ตามออกไปทันทีร่างเคลื่อนไหวรวดเร็วมาก และหายไปท่ามกลางแสงจันทร์โดยใช้เวลาเพียงไม่นานอินปู้อวี่เห็นคนผู้นั้นหายไป จึงอดตกใจเสียมิได้ใครกันแน่ที่สามารถเข้าออกจากจวนแม่ทัพได้ตามต้องการเขาหาที่ปลดทุกข์ก่อนสักครู่ แล้วรีบตามมาจนถึงกำแพงเมือง“เจ้าเคยเห็นคนที่น่าสงสัยบ้างหรือไม่”ทหารหลายนายที่เฝ้ารักษาเมืองรีบพูดว่า “เรียนแม่ทัพน้อย ไม่เห็นใครเลยขอรับ”อินปู้อวี่พยักหน้า“เฝ้าดูให้ดี ห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้าออกเมืองได้ตามต้องการ”หลังจากพูดจบเขาก็รีบกลับจวน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกล่อเสือออกจากถ้ำในเวลานี้ ร่างหนึ่งนั้นได้มาถึงด้านล่างกำแพงเมือง เขาดันก้อนหินก้อนใหญ่ออกไป ล้วงอะไรบางอย่างออกจากอกเสื้อ และวางไว้ในช่องว่างนอกกำแพงเมือง มีมือคู่หนึ่งคว้าจับอะไรบางอย่าง แล้วก็ใช้วรยุทธ์พุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็วการเคลื่อนไหวนี้รวดเร็วปานอสุนีบาต ทหารรักษาเมืองไม่สามารถสังเกตเห็น แล้วคนที่อยู่อีกฝั่งในเมืองก็ใช้วิชาตัวเบาเหลาะกลับไปที่จวนแม่ทัพอินปู้อวี่ยืนอยู่กลางลาน เมื่อเห็นใครบางคนเห