อินชิงเสวียนค้นหาไปรอบๆ แต่หมอกสีดำบนมือยังคงไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เพื่อป้องกันไม่ให้ไปแตะต้องกับดักโดยไม่รู้ตัว นางจึงไม่ได้เข้าไปลึกนัก และกลับออกมาตามหาลั่วสุ่ยชิงเมื่อถึงปากถ้ำแห่งหนึ่ง หมอกสีดำบนมือก็พุ่งขึ้นมาราวกับเปลวไฟอินชิงเสวียนถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างระมัดระวัง ใบมีดสีดำที่ลอยอยู่เหนือศีรษะเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความคิดของอินชิงเสวียน บรรยากาศที่มืดมนน่ากลัวก็เข้มข้นขึ้นในทันใด“ข้าเอง!”ลั่วสุ่ยชิงถือหมอกสีดำเดินออกจากถ้ำ เมื่อเห็นใบมีดดำทะมึนลอยอยู่เหนือศีรษะของอินชิงเสวียน ลั่วสุ่ยชิงก็ขมวดคิ้ว“เจ้าสิ่งนี้สามารถแยกแยะมิตรกับศัตรูได้หรือไม่”อินชิงเสวียนยิ้ม“มันเคลื่อนไหวตามใจข้า เจ้าไม่ต้องห่วง เจออะไรบ้างหรือไม่”ลั่วสุ่ยชิงเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย“เจออะไรบางอย่าง เจ้าเข้ามาดูก็จะรู้เอง”อินชิงเสวียนเดินไปหานาง และทันใดนั้นก็มองเห็นคนนอนอยู่บนพื้นร่างของคนผู้นี้เหมือนจะถูกตัดออกไปหนึ่งในสาม เหลือเพียงแถบแคบๆ ที่ปกคลุมไปด้วยรอยไหม้เกรียม“ชิงฮุย?”นางสลายหมอกสีดำบนมือ แล้วเดินไปที่ร่างนั้นอย่างรวดเร็ว พลิกตัวร่างนั้นขึ้น และแล้วก็เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรา
อินชิงเสวียนจับมือของลั่วสุ่ยชิง และเห็นเส้นสีเขียวโผล่ออกมาจากกลางนิ้วของนางนางกวักมือเข้าไปหยิบขวดน้ำพุวิญญาณออกมาหนึ่งขวด แล้วมอบให้ลั่วสุ่ยชิง“สิ่งนี้อาจช่วยแก้ไขได้ เจ้าลองดู”ลั่วสุ่ยชิงไม่สงสัยเลย เปิดฝาออก แล้วดื่มรวดเดียวสักพักเส้นสีเขียวก็ค่อยๆ หายไปนางโคจรลมปราณอยู่ครู่หนึ่ง ประกบมือคำนับพลางพูดว่า “ขอบคุณมาก”อินชิงเสวียนกล่าวว่า “ไม่ต้องเกรงใจ เรารีบไปกันเถอะ”ลั่วสุ่ยชิงพยักหน้า จากนั้นก็ใช้วิชาตัวเบาติดตามอินชิงเสวียนตรงไปยังเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงในเวลาเดียวกัน ได้มีการต่อสู้เริ่มต้นขึ้นในอิ๋นเฉิงคนที่มาก็เหมือนกับพวกคลุ้มคลั่งที่เคยเจอในวันที่เปิดทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ ดวงตาทั้งคู่เป็นสีแดงสด เจอใครก็ฆ่าคนนั้น พอสังเกตดูดีๆ ก็จะเห็นว่าคนเหล่านี้ล้วนเป็นศิษย์ที่เฝ้าสำนักของสำนักใหญ่ต่างๆเฮ่อยวนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “คิดว่านี่คงเป็นจุดประสงค์หลักของการโจมตีสำนักต่างๆ ของชิงฮุย”เฮ่ออวิ๋นทงหยุดคนหนึ่งด้วยมือเดียว“การต่อสู้ครั้งนี้ เกรงว่าสู้ยาก”เก่อหงยวนกวัดแกว่งกระบี่บังคับให้สองคนล่าถอยกลับ พลางตะโกนด้วยความโกรธ “สู้ยากจริงๆ พวกเราไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้ แต
อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะมองไปยังลั่วสุ่ยชิง“เจ้าหมายความว่า เขาอยู่ในกลุ่มคนเหล่านี้งั้นหรือ”ลั่วสุ่ยชิงพยักหน้า“เป็นไปได้”อินชิงเสวียนถาม “แล้วจะตรวจสอบได้อย่างไร ใช้กำลังภายในของเจ้า สามารถตรวจจับได้หรือไม่”“ข้าสามารถลองดูได้ แต่เจ้าอย่าหวังมากเกินไป เมื่อพวกเขาทุกคนฟื้นแล้ว ให้เรียกรวมตัวพวกเขา!”เย่จิ่งอวี้พยักหน้า“ได้ แม่นางลั่วเดินทางมาไกล เชิญเดินตามศิษย์ไปยังที่พักก่อนเถิด”ลั่วสุ่ยชิงประกบมือคารวะและจากไปพร้อมกับศิษย์อิ๋นเฉิง หลังจากที่นางจากไปแล้ว เย่จิ่งอวี้ถามว่า “การเดินทางครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้าง พบข้อมูลเกี่ยวกับจิ่งหลานหรือไม่”“ไม่มีเลย”อินชิงเสวียนถอนหายใจ และบอกเรื่องที่ตัวเองกับลั่วสุ่ยชิงพบชิงฮุยให้เย่จิ่งอวี้รับรู้เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้ว“ในเมื่อเสวียนเอ๋อร์รู้สึกว่าลั่วสุ่ยชิงรู้สึกสงสารชิงฮุย ทำไมถึงยังเชื่อคำพูดของนางด้วยล่ะ”อินชิงเสวียนยักไหล่“ตอนที่พบชิงฮุย ลั่วสุ่ยชิงไม่ได้แสดงกิริยาอาการอะไรมากนัก อาจเป็นเพราะข้าใช้ความคิดที่ต่ำช้ามาคาดเดาจิตใจของวิญญูชน นับจากวันที่ลั่วสุ่ยชิงเลือกที่จะช่วยเรา ก็ปล่อยวางได้หมดแล้ว”เย่จิ่งอวี้นั่งลงบน
ในยุคปัจจุบันเย่จิ่งหลานออกจากห้วงทะเลแห่งจิต เขายังคงนอนอยู่กลางถนนบนภูเขา เริ่มรู้สึกเย็นจับขั้วหัวใจอินชิงเสวียนกับเสี่ยวหลานหลานมองหน้ากัน แล้วถอนหายใจพร้อมกัน“ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลนะ”“อื้ม เขาคงกลับไปไม่ได้แล้ว”เสี่ยวหลานหลานลูบคาง สายตาเต็มไปด้วยความเสียใจ“ไม่งั้น คุณมาเป็นนักแสดงที่บ้านเราไหม ผมจะส่งผู้จัดการที่ยอดเยี่ยมที่สุดไปให้ รับรองว่าจะทำให้คุณเป็นซูเปอร์สตาร์ได้”เย่จิ่งหลานลุกขึ้นจากพื้นดิน“ถุย ผมเป็นหมอนะ ใช้วิชาความรู้หาเงิน ไม่พึ่งหน้าตา ตอนนี้ผมมีอย่างอื่นที่ต้องตรวจสอบ ถ้าพวกคุณเห็นผมเป็นเพื่อน งั้นก็ช่วยหาสถานที่เงียบสงบให้ผมพักได้ไหม พร้อมอาหารสามมื้อต่อวันด้วย”อินชิงเสวียนกับเสี่ยวหลานหลานมองหน้ากันอีกครั้ง จากนั้นก็พยักหน้าพร้อมกัน“เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา”ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสามคนก็มาถึงโรงแรมแห่งหนึ่งในตัวเมืองเสี่ยวหลานหลานโบกมือ แล้วพูดอย่างใจป้ำ “ผมเช่าห้องชุดไว้ให้คุณหนึ่งเดือน คุณอยู่ที่นี่ได้ตามสบาย อีกไม่กี่วันพี่ชิงเสวียนก็ต้องไปถ่ายละคร ถ้ามีเรื่องอะไรคุณสามารถติดต่อผมได้เลย ยังไงซะพวกเราก็เป็นคนเดียวกันในคนละช่วงวัย เรื่องของคุณ
“จะช่วยได้อย่างไร”เย่จิ่งหลานทรุดกายนั่งลงอยู่ข้างนางแก่นวิญญาณของลั่วสุ่ยชิงตัวสั่นเทาอีกครั้ง แล้วเขียนคำว่า “กลับ” บนฝ่ามือของเขา“จะกลับไปได้ยังไง”เย่จิ่งหลานต้องการกลับไปที่ต้าโจวมากกว่าใคร ทุกสิ่งที่นี่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าเขาเป็นแขกผู้มาเยือนจริงๆอย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถกลับไปได้!แก่วิญญาณของลั่วสุ่ยชิงไม่สามารถพูดได้ นางดูเหมือนจะประสบกับความเจ็บปวดอย่างมาก และเริ่มสลายไปอีกครั้ง“เกิดอะไรขึ้น ลั่วสุ่ยชิง มีอะไรเกิดขึ้นกับต้าโจวงั้นหรือ”เย่จิ่งหลานกังวลมาก แล้วโคจรลมปราณอีกครั้ง เพื่อช่วยให้แก่นวิญญาณของนางแข็งแกร่งขึ้นลั่วสุ่ยชิงอาจเป็นกุญแจสำคัญในการกลับมาของเขา!หลังจากนั้นไม่นาน ลั่วสุ่ยชิงก็สามารถเพ่งรวมวิญญาณได้ สามารถโคจรลมปราณได้เองเย่จิ่งหลานนั่งอย่างร้อนรนเหมือนใจจะไหม้เป็นจุณ แต่ดันไม่มีวิธีอื่น และไม่มีวิธีที่จะสื่อสารได้ด้วยหรือว่าแก่นวิญญาณจะไม่สามารถพูดได้?แล้วที่นางบอกว่า “ช่วย” มันหมายถึงอะไรเย่จิ่งหลานตะโกนเรียกอีกสองครั้ง ลั่วสุ่ยชิงก็ยังไม่ลืมตาอีกเย่จิ่งหลานทำอะไรไม่ได้ นอกจากนั่งรออยู่ข้างๆเพียงพริบตาก็ผ่านไปคืนหนึ่ง เ
ชิงผิงนิ่งอึ้งเล็กน้อย“ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน”ชิงอานชำเลืองมองดูสาวสวยบนถนน พลางพูดว่า “พูดตามหลักเหตุผลแล้ว สิ่งนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ แต่ว่า ทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ได้”เย่จิ่งหลานกลอกตามองบน“เจ้าถามข้า แล้วข้าจะไปถามใคร”จู่ๆ ชิงอานก็รู้สึกตื่นเต้น“โลกนี้ช่างน่าอยู่จริงๆ บ้านเรือนต่างสร้างสูงเสียดฟ้า”ชิงผิงก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจ ไม่รู้ว่าจะมองไปที่ไหน“คุณชายน้อยเย่ ช่วยให้เราได้ลองนั่งรถนั้นด้วยได้ไหม”เย่จิ่งหลานหยิบโทรศัพท์มือถือ แต่พบว่าตัวเองไม่มีเงินหลังจากลังเลซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาก็โทรหาเสี่ยวหลานหลานอย่างไม่อาย“โอนเงินให้ฉันได้ไหม”“ไม่มีปัญหา”หนึ่งนาทีต่อมา เงินจำนวน 250,000 บาทก็ถูกโอนเข้าบัญชีมา“หนึ่งวันมีงบแค่นี้ ถ้าไม่พอ พรุ่งนี้ผมจะโอนให้อีก”เย่จิ่งหลานดูอิจฉาตาร้อน“สมแล้วที่เป็นคุณชายน้อยแห่งตระกูลมหาเศรษฐี เจ๋งมาก!”“ยกย่องเกินไปแล้ว ผมยังต้องทำการบ้าน แค่นี้นะ”เสี่ยวหลานหลานตัดสายโทรศัพท์ โลกนี้ไม่ดีแค่ตรงนี้แหละ ไม่เพียงแต่ต้องทำการบ้านเท่านั้น แต่ยังต้องเรียนพิเศษด้วย ไม่อิสรเสรีเหมือนตอนที่เป็นท่านอ๋องเย่จิ่งหลานยกมือขึ้นเรียกแท็กซ
“แก่นวิญญาณถูกควบคุม?”เย่จิ่งหลานไม่เข้าใจอยู่พักหนึ่งชิงผิงพูดอย่างจริงจัง “ถูกต้อง หรือก็หมายความว่ามีแก่นวิญญาณอีกดวงหนึ่งอยู่ในห้วงทะเลแห่งจิตของแม่นางผู้นี้ ทั้งยังต้องการที่จะหลอมรวมแก่นวิญญาณของนาง และเข้าไปแทนที่โดยสมบูรณ์”ชิงอานกล่าวต่ออีกว่า “เหตุผลที่แก่นวิญญาณของนางอยู่ในห้วงทะเลแห่งจิตของเจ้า ข้าคิดว่ามีความเป็นไปได้สองประการ ประการแรก เจ้าเคยถูกควบคุมมาก่อน ที่นางทำเช่นนี้ก็เพื่อช่วยเจ้า ประการที่สอง ตัวนางคาดการณ์ไว้แต่แรกแล้วว่าตัวเองอาจถูกควบคุม และเศษเสี้ยวแก่นวิญญาณนี้จะเป็นตัวช่วยให้นางสามารถกลับมาควบคุมร่างกายของตัวเองได้อีกครั้ง”สีหน้าของเย่จิ่งหลานเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาสูญเสียความทรงจำส่วนใหญ่ไป งั้นคงเป็นอย่างที่ชิงอานพูดในประการแรก ไม่ว่าเหตุผลใดก็ตามที่ทำให้ลั่วสุ่ยชิงเก็บแก่นวิญญาณไว้ในห้วงทะเลแห่งจิตของเขา เขาก็ต้องพยายามปกป้องมันอย่างเต็มที่สถานการณ์ปัจจุบันยังแสดงให้เห็นว่า หุบเขาเชื่อมเมฆาอาจตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายอย่างยิ่งลั่วสุ่ยชิงมีวรยุทธ์ยอดเยี่ยม คนที่สามารถควบคุมนางได้นั้นมีน้อยมาก หนึ่งเดียวที่น่าจะเป็นไปได้ก็คือชิงฮุย คนผู้นี้ลึกล้
ผิวพรรณอุ่นนุ่มหอมกรุ่น ผมสลวยแขนเนียน ไก่อ่อนอย่างเย่จิ่งหลานจะเคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนได้อย่างไร“เอ่อ...ลั่ว...”เขาเรียกออกมาด้วยสติที่ยังหลงเหลืออยู่ และในวินาทีถัดมา จากผู้ถูกกระทำก็กลายเป็นผู้กระทำ กดหญิงร่างบางอ่อนหวานคนนี้ไว้ใต้ร่าง ใช้ปลายลิ้นดุนฟันของนางให้เผยอออก จากนั้นก็รุกล้ำเข้าไปในปากลั่วสุ่ยชิงปล่อยให้เขาทำตามใจ ดวงตาทั้งคู่ปิดสนิท แพขนตายาวหนาสั่นพลิ้วตลอดเวลา สีหน้าบนใบหน้านั้นซับซ้อนมากจนยากจะอธิบายเป็นคำพูดได้กระโปรงสีดำค่อยๆ เลื่อนหล่น เรียวแขนหยกงดงามราวกับหิมะ เย่จิ่งหลานรู้สึกว่าผิวของนางบอบบางดุจแพรไหม กลัวที่จะสัมผัสแรงๆอย่างไรก็ตาม ความรู้สึกรักหยกถนอมบุปผาเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ เมื่อเกิดเหตุไม่คาดคิด ก็ควบคุมสถานการณ์ไม่ได้ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด และในที่สุดทุกอย่างก็สงบลงเมื่อมองไปที่ลั่วสุ่ยชิงซึ่งนอนหมดสติอยู่บนพื้น มีรอยฟกช้ำทั่วร่างกาย เย่จิ่งหลานก็อดไม่ได้ที่จะตบหน้าตัวเอง นี่มันโหดร้ายเกินไปแล้วเขารีบอุ้มลั่วสุ่ยชิงไว้บนตัก แล้วสวมเสื้อคลุมให้นางห้วงทะเลแห่งจิตว่างเปล่า ไม่มีเตียงหรือสิ่งใด เย่จิ่งหลานไม่สามารถหาที่ที่เหมาะสมให้นางพักผ่
“ในเมื่อเจ้าเตรียมตัวพร้อมแล้ว เช่นนั้นก็ตามข้าไปที่อื่น”อินชิงเสวียนดีดปลายเท้าขึ้น ร่างนั้นก็กระโดดออกจากตำหนักจินอู๋ ท่วงท่ากิริยาเบาบางและสง่างาม ราวกับเทพธิดาในวังพระจันทร์ที่ทิ้งร่องรอยความงดงามไว้บนโลกมนุษย์ฟางรั่วติดตามอย่างใกล้ชิด พลางชื่นชมในใจอินชิงเสวียนเป็นคนพิเศษจริงๆ!ราวสิบห้านาที ร่างที่สง่างามทั้งสองก็ปรากฏตัวขึ้นในตำหนักฉือหนิงหลังจากไทเฮาสิ้นพระชนม์ สถานที่แห่งนี้ก็ว่างเปล่า ขณะนี้มีไท่เฟยและไท่ผินเพียงไม่กี่คนที่เหลืออยู่ในวัง ที่พักอาศัยมีมากมาย เหตุผลที่อินชิงเสวียนเลือกสถานที่นี้ ก็เพราะเย่จิ่งอวี้จะไม่มาจากนั้นก็นึกในใจ ครั้นแล้วถังไม้ขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า และในพริบตาเดียว มันก็เต็มไปด้วยน้ำพุวิญญาณที่ใสสะอาด“เข้าไปสิ สิ่งนี้สามารถรับรองความปลอดภัยของเจ้าได้ในระดับสูงสุด”“เพคะ”ฟางรั่วก้าวเข้าไปในถังโดยไม่ลังเลใดๆ แม้เป็นฤดูหนาว น้ำในถังนี้กลับไม่เย็น แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่ปกคลุมผิวหนังและเส้นลมปราณทั้งหมดของนางอินชิงเสวียนตามเข้ามา จากนั้นนั่งตรงข้ามนางแม้ว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น น้ำพุวิญญาณก็สามารถรับรองความปลอดภัยในชีวิตขอ
“เจ้าลุกขึ้น ข้าหมายถึงอาจจะทำได้ แต่จะมีโอกาสฟื้นตัวได้มากเพียงใด ข้าก็ไม่แน่ใจ เรื่องนี้ เจ้าควรปรึกษากับกวนเซี่ยวก่อนดีกว่า ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้าเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวกับเขาด้วย”อินชิงเสวียนพยุงฟางรั่วด้วยมือทั้งสองข้าง และอธิบายข้อดีข้อเสียฟางรั่วพยักหน้า“ข้าเข้าใจ เพียงแต่ สุขภาพของฮองเฮา”อินชิงเสวียนท้องโตขนาดนี้ หากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา นางไม่สามารถรับผิดชอบไหวอินชิงเสวียนยิ้มละไม“ร่างกายของข้าแข็งแรงมาก ไม่เป็นไร เจ้าคิดดีแล้วก็มาหาข้าที่วังหลวงได้เลย”“เพคะ”ขณะที่กำลังคุยกัน ทั้งสองคนก็เดินไปที่แท่นประลองข้างๆ แล้วเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งอายุสิบห้าหรือสิบหกปี ถือดาบคู่อยู่ในมือ กระโดดขึ้นลงด้วยท่าทางที่เบาและกล้าหาญ บีบชายที่อยู่ตรงข้ามหลังให้ล่าถอยทีละก้าว จนตกแท่นประลอง ล้มลงต่อหน้าผู้ชม อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะชื่นชมมัน“ทำได้ดีมาก!”ใบหน้าของฟางรั่วแสดงถึงความภาคภูมิใจ“เด็กหญิงคนนี้ชื่อหลิวซู่เยว่ เมื่อก่อนเป็นลูกสาวของหัวหน้าคณะละคร นางมีทักษะการต่อสู้อยู่บ้าง หลังจากที่บิดาเสียชีวิต นางไม่สามารถดูแลคณะละครได้ จึงมาที่เมืองหลวง เข้ามาเรี
“ข้าเอง!”อยู่ๆ อินชิงเสวียนก็นึกสนุก กระโดดขึ้นไปบนแท่นสูงเมื่อเห็นนางชัดเจน คนบนแท่นก็ยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความดีใจ“อิน...”นางพูดได้คำเดียว จากนั้นรีบเปลี่ยนคำพูด คุกเข่าลงแล้วพูดว่า “หน่วยรักษาการณ์ฝั่งซ้ายฟางรั่ว ขอน้อมถวายพระพรฮองเฮาเพคะ”อินชิงเสวียนเอื้อมมือไปประคองนางขึ้น แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เพียงพริบตาเดียวก็ไม่ได้เจอกันมาครึ่งปีแล้ว แม่นางฟางรั่วเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนเลย มีความกล้าหาญขนาดที่หมื่นคนก็ขวางไม่อยู่ ทำให้สตรีทั่วทั้งแผ่นดินรู้สึกภาคภูมิใจจริงๆ”ฟางรั่วถูกอินชิงเสวียนยกย่องจนดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาตินัก นางก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “ฮองเฮาตรัสยกย่องเกินไปแล้ว”นางพูดด้วยกระแสเสียงสงบ ก้องกังวานราวกับว่าเสียงโลหะกระทบกัน คิดว่านางคงใช้น้ำพุวิญญาณที่ตัวเองเก็บไว้ให้ จนก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้ว“คำยกย่องใช่ว่าจะไม่มีมูล เจ้าเก่งมากจริงๆ ข้ามองคนไม่ผิด คนเหล่านี้เป็นลูกน้องของเจ้าหรือ”อินชิงเสวียนหันความสนใจไปยังคนที่เบื้องล่างแท่นประลองฟางรั่วพยักหน้า“สตรีทุกคนในค่ายกำลังสอบวิชาการต่อสู้ หลังจากพวกนางสอบเสร็จสิ้น ฮองเฮาก็จะสามารถชมความองอาจของพวกนางได้”อินชิงเสว
อินชิงเสวียนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็กลั้นเสียงหัวเราะ แต่ต้องชื่นชมสายตาขององครักษ์เงาเหล่านี้ ภายใต้การจ้องมองของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นแผนการและกลอุบายใดๆ ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาไปได้สามวันผ่านไปในชั่วพริบตา เอกสารสอบที่ปิดผนึกจำนวน 420 ชุดก็ถูกขนย้ายเข้ามาในห้องหนังสือแล้วอินชิงเสวียนรออยู่ก่อนแล้ว นี่เป็นครั้งแรกของที่ทำหน้าที่ตรวจข้อสอบ นางตื่นเต้นมาก หลังจากได้รับกระดาษคำตอบแล้ว นางก็เปิดผนึกเคลือบออกทันที สองสามีภรรยามีการแบ่งงานอย่างชัดเจน คนหนึ่งตรวจวิชาคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ และเคมี ส่วนอีกคนก็พิจารณาภาพรวม หลังจากผ่านไปสิบวัน ในที่สุดก็ได้คัดเลือกออกมาเก้าสิบหกชุดอินชิงเสวียนตรวจอ่านจนเวียนหัวตาลาย ชาตินี้ไม่คิดจะแตะต้องชุดข้อสอบเหล่านี้อีกแล้วเย่จิ่งอวี้นวดหน้าผากของนางเบาๆ ถามด้วยรอยยิ้ม “อีกไม่กี่วันจะเป็นการสอบหน้าพระที่นั่ง ฮองเฮาอยากมาสังเกตการณ์หรือไม่”อินชิงเสวียนส่ายหัวซ้ำๆ“ไม่แล้ว ฝ่าบาทดูก็พอ ตอนนี้ข้าแค่อยากจะนอนพักผ่อนให้สบายสักสองสามวันแล้ว”เย่จิ่งอวี้พูดอย่างเอ็นดูรักใคร่ “ได้ เช่นนั้นก็พักผ่อนดีๆ ฮองเฮาของข้าลำบากแล้ว”อินชิงเสวียนถอนหายใจอีกครั้ง“น่าเสียดา
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวก็ถึงเดือนสามนักเรียนฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊จำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาในเมืองหลวง ต้าโจวก็คึกคักครื้นเครงเป็นพิเศษ วันที่สิบแปดเดือนสาม กรมพิธีการเป็นประธานในการสอบอินชิงเสวียนปลอมตัวเป็นอาจารย์อินอีกครั้ง และแอบหนีไปที่หอตรวจ ท้องของนางเริ่มโตขึ้นมากแล้ว เพื่อไม่ให้ถูกคนสังเกตเห็น จึงสวมชุดคลุมตัวใหญ่ อำพรางร่างกาย ไว้เย่จิ่งอวี้ไม่วางใจ ปลอมตัวเป็นองครักษ์ติดตามไปด้วย โดยมีหน้ากากปิดบังครึ่งใบหน้า ริมฝีปากที่เม้มน้อยๆ ยังคงแสดงให้เห็นถึงอำนาจของผู้สูงศักดิ์เขาโค้งคำนับประสานมือคารวะ พูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ข้าน้อยคุ้มครองความปลอดภัยของ อาจารย์อิน ถ้าอาจารย์อินต้องการสิ่งใด เชิญสั่งมาได้เต็มที่”อินชิงเสวียนกลอกตามองเขา วางท่าเหมือนเป็นผู้มีการศึกษา“ไปยืนอยู่ด้านหลัง หากไม่มีอะไรก็อย่าพูดมาก”“รับทราบ”เย่จิ่งอวี้ลดมือลง ยืนข้างหลังนางอย่างเชื่อฟัง โดยไม่พูดอะไรสักคำอินชิงเสวียนเม้มริมฝีปากยิ้มๆ แล้วก้าวเข้าไปในห้องสอบเสนาบดีกรมพิธีการกำลังนั่งดื่มชาบนเก้าอี้ ท่าทางสบายอารมณ์มาก คนจากสำนักศึกษาหลวงถูกย้ายมาที่นี่แล้ว ไม
วันรุ่งขึ้นในตอนเช้า เหล่าขุนนางได้รับข่าว สั่งให้ชาวเมืองเร่งไปที่พระนครในเวลาหนึ่งทุ่ม เพราะฝ่าบาทจะฉลองวันตรุษกับราษฎรทุกคนในอดีต ก็มีการเฉลิมฉลองวันตรุษกับราษฎร แต่พวกเขาไม่เคยได้รับอนุญาตให้ไปที่พระนครในสถานที่สำคัญอย่างเช่นวังหลวง จะให้ผู้ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเข้าใกล้ได้อย่างไร แม้แต่การมองจากไกลๆ ก็มีโทษหนักถึงขั้นตัดศีรษะ หลังจากได้ทราบข่าวนี้ ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ และตั้งตารอคอยเพียงชั่วพริบตาก็ถึงเวลาหนึ่งทุ่ม เหล่าขุนนางก็ได้รับการต้อนรับเข้าสู่พระราชวังเพื่อร่วมงานเลี้ยง ด้านนอกประตูวังก็มีผู้คนมากมายขณะที่มองดูคบเพลิงที่โอ้อวด ทุกคนอดไม่ได้ที่จะกระซิบกระซาบ“อากาศหนาวมาก ให้เรามาทำอะไรที่นี่กัน”“ใช่ มืดสนิทอย่างนี้ หรือจะให้พวกเรานั่งฟังพวกขุนนางข้างในนั่นยกจอกดื่มกันอย่างสนุกสนาน?”“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ในเมื่อบอกให้เรามาก็มาเถอะ ครึ่งเดือนที่แล้วฮองเฮาประทานข้าว แป้งหมี่ ผักและผลไม้ให้เรามากมาย แม้ต้องทนหนาวก็สมควรแล้ว”“ไม่ใช่หรอกรึ ถึงอย่างไรคนก็มีคุณธรรม ในฤดูกาลนี้จะหาผลไม้และผักสดอร่อยๆ แบบนี้ได้ที่ไหน แม้ว่าฮองเฮาจะให้ทนหนาว ข้าก็ยอมรับได้”
พริบตาก็ถึงวันสิ้นปี นับตั้งแต่พิธีเสกสมรสของท่านอ๋องสิบสามก็ผ่านไปสองเดือนแล้วท้องน้อยของอินชิงเสวียนนูนขึ้น คนทั้งคนเป็นเหมือนแมวขี้เกียจ สิ่งที่ชอบที่สุดคือการนอนอาบแดดบนเก้าอี้นวมยาวนุ่มๆ ในขณะนี้ นางหรี่ตาลงเล็กน้อย ฟังเสียงของสาวน้อยเย่ไห่ถังที่ดังก้องอยู่ในหูของนาง“เสด็จอาสิบสามแต่งงานมานานแล้ว ทำไมเสด็จพี่ถึงยังไม่พูดถึงการแต่งงานของข้าล่ะ เสด็จพี่สะใภ้ อินปู้อวี่เป็นพี่รองของท่านนะ ท่านไม่ร้อนใจหรือ”“เสด็จพี่สะใภ้ ท่านอย่าเพิ่งหลับนะ ลุกขึ้นมาคุยกับข้าหน่อยสิ”อินชิงเสวียนถูกนางรบกวนจนปวดหัว จำต้องลืมตาตื่น“การแต่งงานของเจ้ากับพี่รองจะจัดขึ้นในปีหลังจากนั้น ถึงอย่างไรเสด็จอาสิบสามของเจ้าก็เป็นผู้อาวุโส เจ้าแต่งงานพร้อมกับเขา มันไม่เหมาะสม”เย่ไห่ถังทำหน้าบูดบึ้งทันที“ไม่เหมาะสมอะไรกัน ข้าไม่ได้แต่งงานกับเขาเสียหน่อย”อินชิงเสวียนโกรธจนหัวเราะ“เรื่องนี้เจ้าก็ยังพูดออกมาได้นะ ถ้าเสด็จพี่เจ้าได้ยิน บางทีอาจส่งเจ้าไปแต่งงานเชื่อมไมตรีจริงๆ ก็ได้”เย่ไห่ถังสะดุ้ง รีบปิดหูของอินชิงเสวียนทันที พระราชโองการนั้นได้กลายเป็นเงาในใจของนางแล้ว แม้ว่าจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องเ
“ไม่นาน”กระแสเสียงของอินหลีฟังดูอ่อนหวานและขี้อาย ทำให้คนอดเอ็นดูเสียมิได้เย่จั้นรับคำไม้มงคลจากสาวใช้ แล้วเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวที่ประดับด้วยลูกปัดเปลือกหอยสีแดงขนาดใหญ่ออก ครั้นแล้วใบหน้างามสดใสฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ และท่าทางที่เขินอายก็ปรากฏสู่สายตาของเย่จั้นเมื่อคิดว่าสตรีที่งดงามเช่นนี้จะเป็นของตัวเองต่อจากนี้ไป นิ้วเรียวยาวของเย่จั้นก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเล็กน้อย รู้สึกอิ่มเอมใจและซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูกในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา แม้ว่าเขาจะพาอินหลีเข้าไปอยู่ในวัง แต่ทั้งสองก็ปฏิบัติตามธรรมเนียมประเพณีอย่างเคร่งครัด ไม่เคยกล้าที่จะล้ำเส้นหรือทำเกินเลย เพียงเพื่อความสมบูรณ์แบบในวันนี้โชคดีที่สวรรค์ทรงเมตตาเขา แม้ว่าเขาจะสูญเสียสตรีที่รักที่สุดไป แต่หลังจากเฝ้าตามหามาหลายปี ในที่สุดก็ตามหานางจนเจอ เขาจะใช้เวลาที่เหลือทั้งชีวิต เพื่อชดเชยเวลาที่เสียไปในช่วงที่อินหลีติดอยู่บนภูเขา“อาหลี เจ้าในวันนี้ งามมาก!”เย่จั้นค่อยๆ ทรุดกายลงนั่ง คุกเข่าลงบนพื้น เงยหน้าขึ้นมองอินหลีบางทีในสายตาของคนนอก นางกับอินชิงเสวียนจะมีความคล้ายคลึงกัน นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยอมเสี่ยงเพื่อตระกูล อ
ณ ตำหนักจินอู๋“เป็นอย่างไร ข้าดูคนออกไหม”เย่จิ่งอวี้นั่งอยู่บนเก้าอี้นวมยาวนุ่มๆ ด้วยสีหน้าท่าทางพออกพอใจมากอินชิงเสวียนทำเสียงชิ“เห็นๆ อยู่ว่ามันเป็นเรื่องง่ายที่จบได้ด้วยคำพูดเดียว ท่านกลับข่มขู่จนพวกเขาเกือบตาย เอาเถอะ เห็นแก่อาอวี้ที่วางแผนเผื่อน้องสาว ข้าจะไม่ถือสาท่าน ได้ยินมาว่าเสด็จอาไปสู่ขอที่ตระกูลอินแล้ว ต้าโจวมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นติดต่อกันเลยทีเดียว”เย่จิ่งอวี้โอบนางไว้ในอ้อมแขน“สิ่งที่ข้ารอคอยมากที่สุดคือเรื่องดีของเสวียนเอ๋อร์ ช่วงนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง องค์หญิงน้อยของเราดิ้นบ้างหรือไม่”อินชิงเสวียนลูบท้องน้อยโดยไม่รู้ตัว“ไม่มี ถึงอย่างไรก็เป็นลูกสาว ท่าทางว่าง่ายมาก”เย่จิ่งอวี้โน้มตัวลง เอาหน้าแนบกับท้องน้อยของอินชิงเสวียน“เช่นนั้นก็ดีแล้ว เสวียนเอ๋อร์มีชื่อที่ชอบหรือเปล่า”อินชิงเสวียนหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “ชื่อของจ้าวเอ๋อร์ยิ่งใหญ่เกินไป ก็เลยไม่รู้ว่าจะตั้งชื่อว่าอะไรถึงจะเข้ากับลูกสาวสุดที่รักของข้า”เย่จิ่งอวี้ยิ้มและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะตั้งชื่อเอง แม้ต้องเปิดตำราโบราณจนหมดวังหลวง ข้าก็จะตั้งชื่อที่โด่งดังที่สุดในโลกให้ลูกสาวของเรา”อินชิงเสวีย