แก่นวิญญาณของลั่วสุ่ยชิงสั่นสะเทือนอีกครั้ง กลุ่มพายุสีดำก็หายไปทันที ดูเหมือนนางจะได้รับบาดเจ็บสาหัส มีเลือดออกที่มุมปากอีกแล้ว“ลั่วสุ่ยชิง เจ้าเป็นอะไรไป”เย่จิ่งหลานบีบไหล่ของนาง ผ้าไหมสีดำบนตัวของนางก็หลุดออกไป ไหล่ขาวเนียนราวหิมะก็ปรากฏต่อสายตาของเย่จิ่งหลานเย่จิ่งหลานรีบคลุมตัวนางไว้อย่างรวดเร็ว แต่ไม่นึกว่าดึงขึ้นสูงเกินไป ทำให้ผ้าถูกดึงขึ้นจนเห็นเรียวขางามเย่จิ่งหลานลนลาน ออกแรงดึงลง พรวด ตรงกลางลำตัวก็เปิดออกอีก ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องปิดตรงไหนแล้ว มองเห็นได้ชัดเจนจริงแท้แน่นอนลั่วสุ่ยชิงดูหงุดหงิด แต่นางถูกค่ายกลสะท้อนกลับ จึงไม่สามารถออกแรงได้เลย จำต้องปล่อยให้เย่จิ่งหลานกอดเอาไว้“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ถือซะว่าข้าตาบอด ข้าไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ ข้าจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บให้เจ้าเดี๋ยวนี้”เขาช่วยพยุงลั่วสุ่ยชิง วางมือบนหลังนาง เสื้อผ้าของนางขาดวิ่นไปหมด จึงไม่ได้คลุมส่วนไหนของนางอีก“เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าเป็นสุภาพบุรุษ ไม่มีทางแอบดูเด็ดขาด”เย่จิ่งหลานหลับตาข้างหนึ่งลืมตาอีกข้างหนึ่ง ซึ่งไม่ถือว่าเป็นการโกหกทั้งหมดลั่วสุ่ยชิงเม้มริมฝีปากแน่น กัดฟันกรามกรอดนางเหลือเพีย
เย่จิ่งหลานถูกตบจนสะดุ้งสุดตัว ปิดหน้า แล้วพูดด้วยสีหน้าน้อยใจ “ยังไม่ได้แต่งงาน เจ้าก็เริ่มใช้ความรุนแรงในครอบครัวแล้ว ถ้าแต่งงานกับเจ้าจริงๆ มิต้องถูกเจ้าทุบตีตายหรอกหรือ”ลั่วสุ่ยชิงยกมือขึ้นอีกครั้ง แต่ก็หมดเรี่ยวแรง และตัวอ่อนปวกเปียกล้มลงอีกเย่จิ่งหลานคลุมตัวให้นาง คุกเข่าแล้วพูดพล่ามไม่หยุด “ผู้หญิงมีความเป็นตัวของตัวเองบ้างก็ดีเหมือนกัน ถ้าอ่อนโยนเกินไปข้ากลับยิ่งไม่ชอบ ตีตัวได้แต่อย่าตบหน้า ต่อไปเจ้าช่วยเปลี่ยนที่ตีได้ไหม”เขาลูบผมของลั่วสุ่ยชิงและพูดว่า “เจ้าอย่าใจร้อน เรื่องลูกๆ พวกเราค่อยปรึกษากันก็ได้ ถ้าเจ้าไม่ชอบมีลูกเยอะ งั้นมีคนเดียวก็ได้ ถึงเป็นดิงค์ (คู่แต่งงานที่มีรายได้ด้วยกันทั้งคู่แต่ไม่มีลูก) ข้าก็ไม่คัดค้าน”เขาไอแห้งๆ แล้วพูดว่า “จริงๆ แล้วนะ ถึงเราสองคนจะมีเซ็กส์กันเจ้าก็ไม่เสียเปรียบหรอก เจ้าเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์ ส่วนข้าก็เป็นหนุ่มบริสุทธิ์เช่นกัน ล้วนเป็นครั้งแรกเหมือนกัน อย่าดูถูกกันและกัน ถึงแม้ข้าจะทำไม่ค่อยเก่ง แต่ต่อไปรับรองว่าข้าจะตั้งใจให้มากๆ”ลั่วสุ่ยชิงรู้สึกเหมือนหัวของตัวเองกำลังจะระเบิด แม้ว่านางจะไม่เข้าใจว่าอะไรคือดิงค์อะไรคือมีเซ็กซ์ พู
อินชิงเสวียนยิ้ม“ไม่ต้องหรอก เด็กปลอดภัยดี วิ่งตะลอนมาหลายวัน แม่นางลั่วคงจะเหนื่อยแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรทำ สามารถเติมพลังเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ในอนาคตได้”“ก็ได้”ลั่วสุ่ยชิงตอบรับ และจากไปด้วยตัวเองเดิมทีนางก็มีนิสัยเย็นชา ดังนั้นอินชิงเสวียนจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนักการตายของชิงฮุยทำให้สถานการณ์สงครามสงบลงชั่วคราว เย่จิ่งอวี้ก็จับตัวทายาทชาวเฟยเหยาที่เหลืออยู่จำนวนมากได้ ในพริบตาเดียวก็ผ่านไปห้าวัน หุบเขาเชื่อมเมฆาได้ฟื้นคืนความสงบสุขในอดีตอย่างสมบูรณ์ ประชาชนจำนวนมากที่อยู่ในอิ๋นเฉิงก็ย้ายกลับถิ่นฐานเดิมสู่เมืองแต่ละแห่งเช่นกันหลังจากมาถึงหุบเขาเชื่อมมเมฆามานาน นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนรู้สึกผ่อนคลายอย่างเต็มที่ในโถงประชุมเฮ่ออวิ๋นทงลูบเคราแล้วพูดว่า “ดูสถานการณ์ปัจจุบัน แม้ว่าชิงฮุยจะไม่ตาย พลังชีวิตของเขาก็คงได้รับความเสียหายอย่างมาก คงไม่ออกมาสร้างปัญหาอีกในระยะเวลาอันสั้นนี้”ผู้อาวุโสสวีนก็พยักหน้าเช่นกัน“แม้ว่าศาสตร์ยึดร่างจะลึกลับมหัศจรรย์มาก แต่ก็ยังเป็นวิธีที่ท้าทายสวรรค์ ร่างกายของคนธรรมดา หากต้องใช้อาคมเช่นนี้ จะต้องจ่ายค่าตอบแทนมหาศาลแน่นอน”เจ้าส
“ไม่คิดจะตามหาชิงฮุยอีกแล้วงั้นหรือ”ลั่วสุ่ยชิงเดินช้าๆ เข้ามาด้วยสีหน้าเย็นชาสาวๆ คุยกัน เย่จิ่งอวี้ไม่อยากฟังมากนัก เขาจึงพูดอย่างอบอุ่น “พวกเจ้าคุยกันเถอะ ข้าจะไปอยู่กับท่านแม่”อินชิงเสวียนยืนตัวตรง“ตั้งแต่เรื่องวิถีสวรรค์มาจนถึงเรืองชิงฮุย สงครามนี้ต่อสู้กันมานานเกินไป อาอวี้ในฐานะผู้ครองแคว้น ไม่สามารถอยู่ในยุทธภพได้นาน หากไม่มีเหตุไม่คาดฝันอะไร วันพรุ่งนี้มะรืนนี้ พวกเราก็อาจจะจากไป ไม่ทราบว่าแม่นางลั่วตั้งใจจะไปที่ใด หากเจ้าไม่มีเป้าหมายที่แน่นอน เจ้าก็ไปเมืองหลวงกับเราได้เช่นกัน”ทันใดนั้นลั่วสุ่ยชิงก็ยิ้มออกมา“ถ้าเจ้าไม่คิดว่าข้าเป็นภาระ เช่นนั้นข้าก็ยินดีมาก”“เราอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ เราก็ถือว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว ระหว่างเพื่อน จะมีคำว่าเป็นภาระได้อย่างไร”ลั่วสุ่ยชิงประกบมือคารวะ“ถ้าอย่างนั้นขอรับคำขอด้วยความยินดี แต่เย่จิ่งหลาน พวกเจ้าจะไม่ตามหาแล้วงั้นหรือ”อินชิงเสวียนถอนหายใจ“ถ้าเขาไม่อยู่ที่นี่ แม้ว่าตามหาทั้งภูเขาและแม่น้ำหลายพันลูก ก็เกรงว่าจะตามหาไม่พบ”นางมองดูท้องฟ้า กระซิบเสียงเบา “ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเขา เมื่อเขากลับไปยังที่เดิม จะต้องม
“มีอะไรแปลกรึ”อินชิงเสวียนถามเรื่อยเปื่อย ขณะที่อุ้มเจ้าเด็กอ้วนน้อยไว้ในอ้อมแขนเสี่ยวหนานเฟิงเอียงศีรษะ มองที่นิ้วแง่งขิงอวบๆ และคิดอย่างจริงจังอยู่พักหนึ่ง“มือของพี่สาวลั่วเย็นมาก”อินชิงเสวียนหัวเราะเบาๆ“อาจเป็นเพราะว่าช่วงนี้พี่สาวลั่วเหนื่อยเกินไป ทำให้เลือดลมไหลเวียนไม่สะดวก ไม่มีอะไรหรอก”เสี่ยวหนานเฟิงส่ายหัวโดยเร็ว“ไม่ใช่ เย็นไม่เหมือนเมื่อก่อน”อินชิงเสวียนมองไปที่เจ้าเด็กอ้วนน้อยด้วยความแปลกใจ“เอ่อ แล้วเมื่อก่อนนางเย็นมากหรือเปล่า”อินชิงเสวียนและลั่วสุ่ยชิงไม่เคยสัมผัสตัวกันมาก่อน จึงไม่รู้ว่าอุณหภูมิร่างกายของลั่วสุ่ยชิงเป็นอย่างไรแม้ว่าเสี่ยวหนานเฟิงจะฉลาด แต่ความสามารถในการจัดเรียงคำพูดยังคงมีจำกัด เขาเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “ก็ไม่เชิง ที่นางตัวเย็นวันนี้ ดูไม่เหมือนนาง”อินชิงเสวียนตกตะลึงเล็กน้อยไม่เหมือนนาง?เสี่ยวหนานเฟิงพูดอย่างดื้อรั้น “ก็คือพี่สาวลั่วไม่เหมือนเดิม”เมื่อฟังเสียงไร้เดียงสาของลูกชาย อินชิงเสวียนก็จำได้ว่าตอนที่นางพบถ้ำ ลั่วสุ่ยชิงก็บังเอิญเดินออกจากถ้ำพอดีความคิดที่น่ากลัวชนิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้
“แม่สามีพาลูกข้าไปแล้ว ข้ามาหาพอดีเลยจะได้อยู่เป็นเพื่อนเจ้า”อินชิงเสวียนวางสุราและอาหารไว้บนโต๊ะหินในลานบ้าน แล้วถอนหายใจกล่าวว่า “เพียงพริบตาเดียวก็อาศัยอยู่ที่นี่มานานกว่าครึ่งปีแล้ว ต้องจากไปอย่างกะทันหัน ยังรู้สึกไม่อยากจากเลย”ลั่วสุ่ยพูดเสียงนิ่ง “ในใต้หล้าไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา เป็นเรื่องปกติที่เราจะต้องแยกจากกันในที่สุด”อินชิงเสวียนเปิดขวดค็อกเทลแอลกอฮอล์ต่ำ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ก็จริง แต่สุดท้ายแล้วมนุษย์ก็เป็นสัตว์ที่ยึดติดกับอารมณ์ พอถึงฤดูใบไม้ร่วงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าโศก เทียบไม่ได้กับความสบายๆ ของแม่นางลั่ว”ลั่วสุ่ยชิงไม่ตอบ นั่งเฉยๆ มองขวดแก้วอย่างเฉยเมย“ค็อกเทล ลองดูสิ”อินชิงเสวียนจิบไปคำหนึ่ง รสสุราไม่แรง มีรสหวานละมุนทันใดนั้นนางก็ฉุกคิดได้อีกเรื่องหนึ่งตัวเองดื่มกินใช้น้ำพุวิญญาณมานาน ร่างกายทนต่อพิษหลายร้อยชนิด แน่นอนว่ายานอนหลับย่อมไม่สามารถทำอะไรนางได้ ลั่วสุ่ยชิงดื่มน้ำพุวิญญาณหลายครั้ง ต้องมีความต้านทานต่อยานอนหลับแน่ๆ ยานอนหลับเหล่านี้ไม่จำเป็นจริงๆจะมอมเหล้าให้เมาคงเป็นไปไม่ได้ ด้วยระดับฌานตบะของนาง แค่โคจรพลังชี่แท้ในร่างกาย ก็สามารถร
“เจ้าคิดจะทำอะไร”อินชิงเสวียนแสร้งทำเป็นสงบพลางมองไปที่ชิงฮุย“ในเมื่อรู้ว่าข้ามีมิติ แล้วเจ้าคิดว่าจะจัดการกับข้าได้งั้นหรือ”ชิงฮุยกินมันฝรั่งทอดอย่างใจเย็นแล้วพูดช้าๆ “เจ้าซ่อนตัวอยู่ในมิติของเจ้าได้ ข้าจะไม่ขัดขวางเจ้า”อินชิงเสวียนตกตะลึง ดูท่าแล้ว เขาสัมผัสได้ถึงความมั่นใจของนางแล้ว“เมื่อถึงเวลาที่ต้องเข้าไปข้าย่อมเข้าไปเอง อย่าคิดว่าเจ้าจะสามารถควบคุมสถานการณ์โดยรวมได้จริงๆ เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงแห่งนี้จะทำให้เจ้ากลับไปไม่ได้อย่างแน่นอน”ชิงฮุยกล่าวว่า “คารมคมคายรังแต่จะทำให้เจ้าเสียพลังงานมากขึ้น ไม่ได้ช่วยอะไร มิสู้มอบอำนาจการควบคุมร่างกายของเจ้ามาแต่โดยดี”“ไร้ยางอาย นี่เจ้าต้องการร่างกายของข้า”อินชิงเสวียนรู้สึกเย็นยะเยือกชิงฮุยหัวเราะเบาๆ“เจ้าคิดมากเกินไป ข้าไม่สนใจเรื่องชายหญิงอีกต่อไป ข้าต้องการร่างกายของเจ้า เพียงเพื่อครอบครองสมบัติในมิติของเจ้า อย่างเช่น น้ำพุวิญญาณ”อินชิงเสวียนจ้องมองชิงฮุยอย่างเคียดแค้นชิงชัง“มิน่าล่ะเจ้าถึงไม่ได้ทำอะไรเลย ที่แท้นี่ก็เป็นเจตนาของเจ้า!”“ถูกต้อง หากไม่ต้องการสิ่งใด การสังหารชาวยุทธ์ที่ประกาศตัวว่าไม่ธรรรมดาเหล่านี้ ก็
หลังจากที่ชิงฮุยพูดจบ ก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านนอกลานบ้าน เจ้าสำนักเฮ่อ เซี่ยวอิ่นหวน ผู้อาวุโสสวี และเจ้าสำนักคนอื่นๆ ต่างก็ปรากฏตัวขึ้นที่ลานบ้าน“คารวะนายท่าน!”ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของอินชิงเสวียน ทุกคนโค้งคำนับ ซึ่งเป็นการคำนับที่ถ่อมตัวและให้ความเคารพสูงสุดชิงฮุยเป่าปากเป็นเสียงแหลมยาวอีกครั้ง ผู้ที่ปรากฏตัวขึ้นก็คือ เย่จิ่งอวี้ เฮ่อฉางเฟิง ต่งจื่ออวี๋ และศิษย์รุ่นเยาว์เหมือนกับเก่อหงยวนอินชิงเสวียนแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เย่จิ่งอวี้สามีของนางกำลังโค้งคำนับให้ชิงฮุยแม้แต่อินชิงเสวียนเองก็รู้สึกเวียนหัว อยากจะคุกเข่าลงคำนับเขาเช่นกัน“ฮ่าฮ่าฮ่า!”ชิงฮุยหัวเราะร่วนอย่างดุเดือด นี่เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าของเขาเสียการควบคุม“ทุกสิ่งที่ข้าต้องการ จะเป็นของข้าในที่สุด ผลลัพธ์นี้ แม่นางอินพอใจหรือไม่”อินชิงเสวียนทั้งตกใจและโกรธ“วิกลจริต เจ้าควบคุมพวกเขาเหมือนหุ่นเชิดไร้อารมณ์ บ้านเมืองเช่นนี้ เจ้าได้ไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร”ชิงฮุยยิ้มช้าๆ“ใครบอกเจ้าว่าข้าต้องการบ้านเมือง สิ่งที่ข้าต้องการนั้นมันสูงส่งและยิ่งใหญ่กว่านั้น”อินชิงเสวียนถามด้วยความตกใจ “เจ้าต้องการอะไร หรือว่
“ไม่นะ เขาเป็นผู้บริสุทธิ์”ลั่วสุ่ยชิงเหยียดแขนทั้งสองข้างออก และมาขวางอยู่เบื้องหน้าของเย่จิ่งหลานอีกครั้งเสียงดังปัง ลั่วสุ่ยชิงถูกกระแทกห่างออกไปหลายจั้ง และในไม่ช้าก็จมลงไปในหมอกสีดำหนาทึบ“ลั่วสุ่ยชิง ลั่วสุ่ยชิง!”เย่จิ่งหลานเหาะเข้าไปในหมอกสีดำอย่างกระวนกระวายใจ คลำหาลั่วสุ่ยชิง และช่วยพยุงนางลุกขึ้นชิงฮุยเคลื่อนฝีเท้า และมาปรากฏตัวต่อหน้าทั้งสองอีกครั้ง“ลั่วสุ่ยชิง นังสารเลว วันนี้ข้าขอถามเจ้า ต้องการพ่อ หรือผู้ชายคนนี้?”แก่นวิญญาณของลั่วสุ่ยชิงก็ยังสั่นเทา นางกำเสื้อคลุมไว้แน่น มีเส้นเลือดปรากฏขึ้นที่หลังมือนี่เป็นสิ่งที่เลือกยากมากจริงๆไม่อาจปฏิเสธได้ว่า นางตกหลุมรักเย่จิ่งหลานจริงๆไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มาจากไหน แต่มันค่อยๆ ฝังแน่นอยู่ในใจแล้วอาจเป็นเพราะการเข้าฝัน อาจเป็นเพราะตัวเองเคยเดินทางไปกับเขา หรืออาจเป็นเพราะความใกล้ชิดของแก่นวิญญาณของเขา ลั่วสุ่ยชิงไม่สามารถค้นหาติดตามได้อีกแล้วแม้ว่านางจะเป็นสตรีงดงามแห่งสวรรค์ แต่ก็ไม่มีใครที่เข้าตาของนาง แต่ดันเป็นเย่จิ่งหลานผู้ที่พูดเรื่องไร้สาระทั้งวัน ผู้ที่ไม่มีท่าทีจริงจัง กลับกลายเป็นคนที่อยู่ในใจนาง
ชิงฮุยได้รับบาดเจ็บ ทั้งยังมีลั่วสุ่ยชิงที่กำลังต่อสู้กับแก่นวิญญาณของเขา จึงเคลื่อนไหวช้าลิ่นเซียวแทงกระบี่สวน โจมตีจุดถันจงที่อยู่กลางอกของนาง พลังของลั่วสุ่ยชิงถูกยับยั้ง ก้าวหยุดนิ่ง ในเวลาเดียวกัน แก่นวิญญาณของเย่จิ่งหลานก็เข้าสู่ห้วงทะเลแห่งจิตของลั่วสุ่ยชิงในหมอกสีดำ ชายและหญิงกำลังต่อสู้กัน เย่จิ่งหลานหลบเข้าไปในวงการต่อสู้ และช่วยลั่วสุ่ยชิงต่อสู้กับชิงฮุย ชิงฮุยตกตะลึง“เป็นเจ้า!”“ใช่ ข้าเอง!”ขณะที่พูด เย่จิ่งหลานได้ซัดฝ่ามือใส่เขาหลายครั้งแล้วการเข้าร่วมวงการต่อสู้ของเขาทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไปทันที ชิงฮุยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธตะโกนด้วยความเดือดดาล “ลั่วสุ่ยชิง เจ้าคิดจะช่วยคนนอกจัดการกับข้าจริงๆ อกตัญญู!”ลั่วสุ่ยชิงตกใจเล็กน้อย วิชาฝ่ามือช้าลงครู่หนึ่ง“เจ้าเป็นใครกันแน่”ชิงฮุยคำรามด้วยความโกรธ“เจ้ารู้คำตอบแล้ว ยังต้องการจะถามอีกรึ”ลั่วสุ่ยชิงตัวสั่นเล็กน้อย“จริงหรือ...เป็นท่าน?”เย่จิ่งหลานไม่รู้ว่าทั้งสองกำลังเล่นปริศนาทายคำอะไรอยู่ แค่อยากจะจัดการกับปีศาจชั่วร้ายนี้โดยเร็ว เขาลงมือรวดเร็ว ล้วนหมายไปยังจุดตายของชิงฮุยชิงฮุยบังคับเย่จิ่งหลานใ
ขณะที่อินชิงเสวียนกำลังจะลงมือ ดวงตาของลั่วสุ่ยชิงก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง“เขากำลังกลืนกินแก่นวิญญาณของข้า ถ้าเจ้าไม่ลงมือ ข้าก็คงไม่รอดเช่นกัน อินชิงเสวียน เจ้าไม่อยากช่วยสามีและพ่อแม่ของเจ้าหรือ”เมื่อเห็นท่าทางอันเจ็บปวดของลั่วสุ่ยชิง อินชิงเสวียนก็ไม่สามารถตัดสินใจได้ครู่หนึ่งลั่วสุ่ยชิงสามารถทำเพื่อราษฎร ละทิ้งความคิดที่นางยืนหยัดมานับพันปี ไม่ต้องสงสัยเลยว่านางควรค่าแก่การเคารพเพียงใด แต่ถ้านางไม่ตาย จะไม่มีใครรอดชีวิตได้เมื่อกวาดสายตามองไปยังร่างของทุกคนที่เหมือนถูกจี้สกัดจุด อินชิงเสวียนก็กัดฟันกรอด และพิณการเวกก็อยู่ในมือของนางแล้ว“ลั่วสุ่ยชิง ข้าขอสาบานในนามของฮองเฮาต้าโจวว่า หลังจากที่เจ้าเสียชีวิต จะจัดพิธีศพให้เจ้าอย่างสมเกียรติระดับแคว้น”ร่างของเย่จิ่งหลานหายวับ และยืนขวางอยู่ตรงหน้าอินชิงเสวียน“ยัยบ้า ข้าไม่เคยขอร้องอะไรเจ้าเลย คราวนี้ข้าขอร้องล่ะ ช่วยไว้ชีวิตลั่วสุ่ยชิงด้วย!”“เย่จิ่งหลาน เจ้า...”อินชิงเสวียนใช้นิ้วกดสายพิณ แต่ในใจกลับไม่เข้าใจว่า ทำไมจู่ๆ เย่จิ่งหลานถึงมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อลั่วสุ่ยชิงขนาดนี้เสื้อยืดสีขาวของเย่จิ่งหลานเปื้อนเลือดแดงฉาน ดวง
“โอ๊ย พ่องเอ๊ย ตกลงมาเกือบตาย”ชายคนหนึ่งสวมกางเกงยีน เสื้อยืดสีขาว กำลังนวดหลังตัวเองอยู่ จากนั้นก็คลานลุกขึ้นจากพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด“เย่จิ่งหลาน...เจ้าจะกลับไปจริงๆ หรือ”เย่จิ่งหลานปีนขึ้นมาจากหลุม ตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่า “อย่าเพิ่งฆ่าคน นางคือลั่วสุ่ยชิงจริงๆ”อินชิงเสวียนหยุดทันที นางไม่ไว้ใจคนอื่น แต่กลับไม่สงสัยในตัวเย่จิ่งหลานแม้แต่น้อย“เกิดอะไรขึ้นกันแน่”เย่จิ่งหลานก็เดินตามหลังลั่วสุ่ยชิง ช่วยนางรักษาอาการบาดเจ็บของนาง“เรื่องมันยาวนะ ยัยบ้า เจ้ายังมีน้ำอีกไหม รีบเอาน้ำมาให้จอมยุทธ์หญิงลั่วดื่มเร็ว”“อ้อ”อินชิงเสวียนหยิบขวดพุวิญญาณออกมาหนึ่งขวด เย่จิ่งหลานก็เอื้อมมือไปหยิบมัน และส่งให้ลั่วสุ่ยชิงดื่มลั่วสุ่ยชิงนั่งขัดสมาธิทันที ปรับลมปราณ หลังจากนั้นไม่นาน สีหน้าของนางก็ดีขึ้นลิ่นเซียวกางนิ้ว กิ่งไม้ก็กลับมาอยู่ในมือของเขาอีกครั้ง“แม่หนูน้อย ข้าให้เวลาเจ้าพักแล้ว มาสู้กันใหม่!”เมื่อเห็นกิ่งไม้หลอมรวมเป็นปราณกระบี่ในมือของเขา อินชิงเสวียนก็รีบคว้าเขาไว้“อาจารย์ นี่คือมิตร”ลิ่นเซียวส่ายผมสีขาว แล้วมองดูนาง “มิตร?”อินชิงเสวียนดึงเขาออกไป“ก็คือพวกเราเอง
ในช่วงที่เกิดวิกฤติในต้าโจว ฝ่ายของเย่จิ่งหลานก็ตกอยู่ในอันตรายเช่นกันหลังอาหารเย็น เขาได้พูดคุยกับชิงผิงชิงอาน แต่กลับไม่สามารถหาสาเหตุได้ จึงเข้าสู่สมาธิอีกครั้งเข้าสู่ห้วงทะเลแห่งจิต แต่ก็ต้องตกใจกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าทั่วทั้งห้วงทะเลแห่งจิตเต็มไปด้วยหมอกสีดำ ลั่วสุ่ยชิงร่างเปลือยเปล่า นั่งขัดสมาธิอยู่ในค่ายกล ขยับมืออยู่ตลอดเวลา ลมปราณแข็งแกร่งขึ้นหลายเท่าในทันที!“แม่นาง เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”เย่จิ่งหลานถามอย่างครอบงำมากลั่วสุ่ยชิงยังคงหลับตาแน่น มีเม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก“นี่ ลั่วสุ่ยชิง เจ้าไม่เป็นไรนะ?”เมื่อเห็นนางมีท่าทางแบบนี้ เย่จิ่งหลานก็ตื่นตระหนกเล็กน้อยในเวลานี้ เสียงสะท้อนที่ชัดเจนฟังดูเหมือนน้ำใสในห้วงทะเลแห่งจิตก็ตอบกลับมา“เย่จิ่งหลาน มาช่วยข้าที ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในต้าโจว แต่รู้สึกได้ว่าร่างกายของชิงฮุยอ่อนแอ แก่นวิญญาณของข้าได้กลับมาควบคุมร่างกายบางส่วนแล้ว เสี้ยววิญญาณนี้คือกุญแจสำคัญ ว่าเจ้าและข้าจะสามารถกลับไปได้หรือไม่”เย่จิ่งหลานได้ยินเสียงของลั่วสุ่ยชิงเป็นครั้งแรก จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น“เจ้าพูดได้แล้ว?”ลั่
ลิ่นเซียวตะโกนเสียงดัง ปราณกระบี่บนท้องฟ้าก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ปราณกระบี่นับพันรวมตัวกันในที่จุดเดียวอีก และปราณกระบี่สีทองก็เปล่งประกายด้วยแสงสีทองพร่างพราว เทียบเคียงกับความรุ่งโรจน์ของดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ปราณกระบี่อันทรงพลังสามารถสะเทือนขุนเขา สะท้านสวรรค์!ช่างเป็นกระบี่ที่น่าตกใจจริงๆ!ใบหน้าของชิงฮุยแสดงสีหน้าเคร่งขรึมเป็นครั้งแรกคนผู้นี้สมแล้วที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา!ปราณโคจรไปทั่วร่าง มีหมอกสีดำลอยขึ้นมาทั่วตัว ร่างนั้นปรากฏขึ้นในหมอกรางๆ ดวงตาทั้งคู่เกือบจะเสียตาขาวไปทั้งหมด ทั้งร่างถูกปกคลุมไปด้วยชั้นสีดำ ซึ่งทั้งแปลกและน่าสะพรึงกลัว!เพียงชั่วพริบตา กระบี่ก็ร่วงหล่นและหมอกก็หายไปอากาศเงียบสงบอย่างน่าขนลุก ไม่มีเสียงใดๆ แม้แต่เย่จิ่งอวี้และคนอื่นๆ ที่โจมตีอินชิงเสวียนก็ยืนนิ่งในเหตุการณ์ ชิงฮุยค่อยๆ ลุกขึ้นยืน มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากลิ่นเซียววางมือข้างหนึ่งไพล่หลัง ยืนตระหง่านต้านสายลมอินชิงเสวียนดีใจ สำเร็จแล้ว!นางรีบวิ่งไปหาลิ่นเซียว“อา...”“อาจารย์!”วินาทีต่อมา ความประหลาดใจของอินชิงเสวียนกลายเป็นความตกใจหน้าอกของลิ่นเซียวกลายเป็นสีแดงเลือด มีเล
“อย่างเจ้าน่ะรึ?”ชิงฮุยขยับมือทำท่ามุทรา ครั้นแล้วนักพรตเทียนชิง เฮ่อยวน และเหมยชิงเกอก็ตีล้อมลิ่นเซียวทันที“อาจารย์ ท่านระวังด้วย พวกเขาสูญเสียสติสัมปชัญญะไปแล้ว”ลิ่นเซียวแค่นเสียงอย่างเย็นชา ยกกิ่งไม้ในมือขึ้นสู่ท้องฟ้า มันได้กลายเป็นปราณกระบี่ขนาดใหญ่ ดูเหมือนว่าทั้งสามจะรู้ว่าสิ่งนั้นทรงพลังเพียงใด ท่าทางการโจมตีก็ช้าลงดวงตาทั้งคู่ของอินชิงเสวียนเบิกกว้าง ฉายแววปีติยินดีในใจ สมแล้วที่เป็นเทพกระบี่ ไม่ได้พบนานหลายเดือน ดูเหมือนทักษะกระบี่ของลิ่นเซียวจะก้าวหน้าขึ้นมากชิงฮุยเลิกคิ้วขึ้น“คิดไม่ถึงว่าในต้าโจวจะมีคนที่มีความสามารถเช่นนี้”เขาขยับนิ้วเล็กน้อย ทำท่ามุทราอีกครั้ง จากนั้นก็ส่งอีกหลายคนออกไปโจมตีลิ่นเซียว แรงกดดันของอินชิงเสวียนลดลงอย่างกะทันหัน ในใจรู้สึกเสียใจอย่างมากหากอดทนรออีกหน่อย คงไม่ต้องใช้รีบเรียกใบมีดทะมึนออกมา ตอนนี้ไม่สามารถเรียกมันออกมาได้แล้ว ได้แต่หวังว่าสหายชาวยุทธ์จะมาช่วยเหลือเขาในใจย่อมตระหนักดี ความคิดนี้เป็นไปไม่ได้ ชาวยุทธ์จำนวนมากมารวมตัวกันในเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง ยกเว้นลิ่นเซียวแล้ว จะหากำลังคนได้จากที่ไหนอีก จากนั้นก็เริ่มเป็นห่วง
อินชิงเสวียนยื่นมือออกไปเรียกพิณการเวก ใช้คลื่นเสียงหยุดการโจมตีของยอดฝีมือทั้งหลาย ชิงฮุยไม่ได้ลงมือใดๆ แต่กลับนั่งมองดูอย่างสงบอินชิงเสวียนรู้สึกกังวลและหงุดหงิด แต่คนที่อยู่ตรงหน้าล้วนเป็นเพื่อนสนิทและญาติของตัวเอง จึงไม่สามารถลงมือรุนแรงได้ แม้ว่าการใช้งานทักษะห้าสิบห้าสิบจะขยายเวลาออกไป แต่อย่างไรก็มีขีดจำกัด เมื่อหมดเวลาใช้งาน นางก็จะได้รับผลสะท้อนกลับเช่นกันนางต้องทำลายสถานการณ์นี้โดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นยิ่งใช้เวลานานเท่าไหร่ ก็ยิ่งส่งผลเสียต่อตัวเองมากขึ้นเท่านั้นวินาทีถัดมา อินชิงเสวียนสิ้นหวังอย่างสิ้นเชิงนางเห็นเฮ่อยวน เหมยชิงเกอ และนักพรตเทียนชิงทะยานเข้ามาหาตัวเอง โดยใช้เคล็ดวิชาลับของแต่ละสำนักในการโจมตีแสงสีขาวและสีม่วงสองดวงเกาะเกี่ยวพันกัน อินชิงเสวียนก็ถูกโจมตีบนไหล่ทั้งสองข้าง กระอักเลือดออกมา หน้าซีดเผือดเหมือนคนตายนับตั้งแต่ที่ข้ามภพมาถึงตอนนี้ นางต้องเผชิญกับอันตรายมากมาย แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่นางไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตรอดเหมือนตอนนี้แม้ว่าตอนนี้นางจะเข้าไปในมิติได้ แต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะ คนรักและญาติของนางล้วนกลายเป็นหุ่นเชิดของชิงฮุย หากนางถู
หลังจากที่ชิงฮุยพูดจบ ก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านนอกลานบ้าน เจ้าสำนักเฮ่อ เซี่ยวอิ่นหวน ผู้อาวุโสสวี และเจ้าสำนักคนอื่นๆ ต่างก็ปรากฏตัวขึ้นที่ลานบ้าน“คารวะนายท่าน!”ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของอินชิงเสวียน ทุกคนโค้งคำนับ ซึ่งเป็นการคำนับที่ถ่อมตัวและให้ความเคารพสูงสุดชิงฮุยเป่าปากเป็นเสียงแหลมยาวอีกครั้ง ผู้ที่ปรากฏตัวขึ้นก็คือ เย่จิ่งอวี้ เฮ่อฉางเฟิง ต่งจื่ออวี๋ และศิษย์รุ่นเยาว์เหมือนกับเก่อหงยวนอินชิงเสวียนแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เย่จิ่งอวี้สามีของนางกำลังโค้งคำนับให้ชิงฮุยแม้แต่อินชิงเสวียนเองก็รู้สึกเวียนหัว อยากจะคุกเข่าลงคำนับเขาเช่นกัน“ฮ่าฮ่าฮ่า!”ชิงฮุยหัวเราะร่วนอย่างดุเดือด นี่เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าของเขาเสียการควบคุม“ทุกสิ่งที่ข้าต้องการ จะเป็นของข้าในที่สุด ผลลัพธ์นี้ แม่นางอินพอใจหรือไม่”อินชิงเสวียนทั้งตกใจและโกรธ“วิกลจริต เจ้าควบคุมพวกเขาเหมือนหุ่นเชิดไร้อารมณ์ บ้านเมืองเช่นนี้ เจ้าได้ไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร”ชิงฮุยยิ้มช้าๆ“ใครบอกเจ้าว่าข้าต้องการบ้านเมือง สิ่งที่ข้าต้องการนั้นมันสูงส่งและยิ่งใหญ่กว่านั้น”อินชิงเสวียนถามด้วยความตกใจ “เจ้าต้องการอะไร หรือว่