เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงเมื่อถึงเวลาเที่ยง ชาวบ้านที่มาพบแพทย์ก็เกือบจะแยกย้ายกันไปหมด ผู้อาวุโสเคราขาวหลายคนกำลังเก็บกล่องยาเล็กๆ ที่ใช้สำหรับทำการรักษา เมื่อเห็นครอบครัวของอินชิงเสวียนทั้งสามคน ผู้อาวุโสกงซวินแห่งสวนยาก็ถามด้วยรอยยิ้ม “ทั้งสองคนก็มาตรวจรับการรักษาเช่นกันหรือ”เมื่อเห็นใบหน้าที่ใจดีของชายชรา เย่จิ่งอวี้ก็ประกบมือโค้งคำนับทันที“ผู้เยาว์และภรรยามาที่นี่เพื่อขอเข้าพบเจ้าเมืองเฮ่อ”“โอ้? พวกเจ้ามีธุระอันใดกับเขางั้นหรือ”เมื่อได้ยินว่าพวกเขามาหาลูกเขยของตัวเอง ผู้อาวุโสกงซวินก็มองดูทั้งสองคนขึ้นๆ ลงๆ อย่างพิจารณาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าพวกเขามีรูปลักษณ์ไม่ธรรมดา กิริยามายาทน่าประทับใจ ก็อดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็นอินชิงเสวียนอุ้มลูกโค้งคำนับ“ไม่กี่วันก่อนผู้เยาว์เคยเป็นแขกของอิ๋นเฉิง ได้รับการดูแลจากเจ้าเมืองและฮูหยิน ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจเสมอ ข้ากำลังเตรียมตัวไปเมืองหลวงในอนาคตอันใกล้นี้ จึงมาที่นี่เพื่ออำลาเจ้าเมืองและฮูหยินเจ้าค่ะ”เมื่อนางพูดสิ่งนี้ ผู้อาวุโสกงซวินจำได้แล้ว เมื่อไม่นานมานี้มีสาวสวยคนหนึ่งมาที่นี่จริงๆ ในเวลานั้นอวิ๋นเฟิ่งยังหมายมั่นปั้นมือที่จะให้น
เฮ่อฉางเฟิงพูดออกมาได้ครึ่งหนึ่ง จากนั้นก็กลืนคำพูดที่เหลือก็ลงไปในลำคอทันทีเขาไม่แปลกใจเลยที่เย่จิ่งอวี้มา แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อของเขาถึงกอดอินชิงเสวียนเฮ่อยวนยกแขนเสื้อขึ้นอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เขาสะบัดแขนเสื้อ น้ำตาก็ถูกเช็ดออกไปอย่างเงียบๆเขากระแอมในลำคอ พยายามบรรเทาอาการแน่นในลำคอ และพูดกับเฮ่อฉางเฟิงว่า “ฉางเฟิง มานี่เร็ว มาหาน้องสาวของเจ้ากับน้องเขยของเจ้า”เฮ่อฉางเฟิงอ้ากว้างด้วยความตกใจ“ท่านพ่อ...ท่านพูดอะไรน่ะ”กงซวินอวิ๋นเฟิ่งสูดจมูก แล้วจับมือลูกชาย“เจ้าเด็กโง่ ได้ยินถูกแล้ว แม่นางอินเป็นลูกของพ่อเจ้ากับน้าเหมยของเจ้า รีบเรียกน้องสาวเร็ว”เฮ่อฉางเฟิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าเขาจะชอบอินชิงเสวียนอย่างบริสุทธิ์ใจ แต่เมื่อรู้ว่านางกลายเป็นน้องสาวของตัวเอง ก็ยากที่จะยอมรับมันได้สักพักหนึ่งหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กลับมาเป็นปกติร่องรอยของความอ้างว้างในดวงตาถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิงอาจไม่ยืนยาว แต่สมาชิกในครอบครัวนั้นยืนยาว!การที่มีน้องสาวที่ฉลาดเฉลียว และให้ความสำคัญกับความยุติธรรมของบ้านเมืองมาเป็นอันดับแรกนั้น นับเป็นความโชคด
กงซวินอวิ๋นเฟิ่งให้สาวใช้เก็บผลไม้ให้เสี่ยวหนานเฟิง และหาของเล่นบางอย่างที่เฮ่อฉางเฟิงเคยเล่นเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก จากนั้นจึงกลับไปที่ห้องโถงใหญ่เฮ่อฉางเฟิงกำลังเล่าเรื่องที่อินชิงเสวียนกับเย่จิ่งอวี้ต่อสู้กับชาวตงหลิวในเป่ยไห่ เฮ่อยวนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พยักหน้าซ้ำๆ เมื่อรู้ว่าลูกสาวกับลูกเขยมีการกระทำที่กล้าหาญเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจยังนับว่าโชคดีมากที่ลูกสาวถูกรับเลี้ยงโดยตระกูลอิน ได้เติบโตขึ้นมาเป็นคนที่โดดเด่นเช่นนี้“คิดไม่ถึงว่าจะมีการต่อสู้ที่น่าสลดใจในเป่ยไห่ น่าเสียดายที่ในเวลานั้นอิ๋นเฉิงปิดผนึก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในโลกภายนอก โชคดีที่ฉางเฟิงหลบออกไปได้ ในที่สุดก็ทำดีเพื่อราษฎรแล้ว”เย่จิ่งอวี้ประกบมือคำนับแล้วพูดว่า “ต้องขอบคุณพี่ชายที่ช่วยทำลายค่ายกลของตงหลิว ไม่เช่นนั้นอาจมีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก”เฮ่อฉางเฟิงไอแห้งๆ แล้วพูดว่า “ข้าแค่ออกแรงเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น แต่การทำงานที่เป็นรูปธรรมทั้งหมดนี้ เป็นความดีความชอบของน้องเล็กกับน้องเขยทั้งนั้น”กงซวินอวิ๋นเฟิ่งเดินเข้ามาจากประตู แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของเจ้าโทษตัวเองมาโดยตลอด คงไม
กงซวินอวิ๋นเฟิ่งเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า “นี่สิถึงจะดูเป็นพ่อคนหน่อย ชิงเสวียน ไปกันเถอะ ข้าเกรงว่าจ้าวเอ๋อร์จะเล่นจนเหนื่อยแล้ว”เด็กน้อยไม่มีความอดทนมากนัก หลังจากนั้นไม่นาน ดาบไม้และกระบี่ไม้ก็หมดความน่าดึงดูดใจ เมื่อได้ยินว่ากำลังจะไป ก็เงยหน้าขึ้นด้วยความดีใจทันที“ลูกอยากออกไปเล่นข้างนอก”“ได้ ยายจะพาเจ้าออกไปนะ”กงซวินอวิ๋นเฟิ่งอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า อินชิงเสวียนพยักหน้าให้เย่จิ่งอวี้ จากนั้นก็ออกไปก่อนข้างนอกมองเห็นแสงดาวแล้ว สายลมยามค่ำคืนอันเย็นสบายพัดผ่านร่างกาย ทำให้อินชิงเสวียนรู้สึกสบายใจนางหรี่ตาลง หายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดกับกงซวินอวิ๋นเฟิ่งว่า “ขอบคุณท่านน้ากงซวินมากเจ้าค่ะ”กงซวินอวิ๋นเฟิ่งยิ้มอย่างสดใสแล้วพูดว่า “ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ข้าแค่ชอบความคึกคัก ที่เจ้ากับจิ่งอวี้พักอยู่ที่นี่ ข้ามีแต่จะดีใจด้วยซ้ำ พวกเจ้าเดินทางมาไกล ต้องอยู่พักนานๆ นะ หลังจากพ่อของเจ้าพบกับพี่หญิงเหมยแล้ว ข้าจะไปที่ตำหนักเทพด้วยตัวเอง ไปรับนางมาอยู่ด้วยกัน ถึงตอนนั้นพวกเราก็จะได้อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างแท้จริง”อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะถาม “ท่านน้ากงซวิน...ไม
กงซวินอวิ๋นเฟิ่งกำชับอินชิงเสวียนอีกหลายคำ จากนั้นจึงเดินออกไปพร้อมกับสาวใช้หลังจากเดินไปได้หลายสิบก้าว กงซวินอวิ๋นเฟิ่งก็หยุดกะทันหันสาวใช้ถามด้วยสีหน้าประหลาดใจว่า “ฮูหยินมีอะไรจะสั่งเจ้าคะ”เสียงของกงซวินอวิ๋นเฟิ่งต่ำ“รีบแจ้งองครักษ์ในจวนทันที นำตัวป้าชุยมาหาข้า ข้าอยากเห็นจริงๆ ว่าเป็นใคร กล้าแอบเข้ามาในอิ๋นเฉิงได้ จำไว้ว่าอย่าให้เจ้าเมืองรู้ เขาได้อยู่กับลูกชายกับลูกเขยทั้งที ให้เขาเพลิดเพลินเต็มที่เถิด”ในตอนท้ายของประโยค เสียงของกงซวินอวิ๋นเฟิ่งก็กลับมานุ่มนวลดังเดิม“เจ้าค่ะ บ่าวจะไปทำเดี๋ยวนี้”สาวใช้ระดมพลยอดฝีมือในจวนอย่างเงียบๆ ใช้วิชาตัวเบาไปที่บ้านพักของฉีอวิ๋นจื่อ หลังจากเข้าไปในประตู ก็พบว่าห้องนั้นว่างเปล่าแล้วกงซวินอวิ๋นเฟิ่งกลับมาที่บ้านหอชิงเฟิง หลังจากฟังรายงานของสาวใช้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย“ดูเหมือนว่านางคือฉีอวิ๋นจื่อจริงๆ ไม่เช่นนั้นนางคงไม่หนีไปเพราะกลัวความผิด สั่งให้ทุกคนค้นหาสายลับฉีอวิ๋นจื่อทั่วทั้งเมืองทันที”ทหารองครักษ์ทั้งหมดตอบรับพร้อมกัน แยกย้ายกันไปทุกทิศทุกทางกงซวินอวิ๋นเฟิ่งถอนหายใจและพูดกับสาวใช้สองคนที่อยู่ข้างๆ ว่า “พวกเจ้าไม่จำเป็น
ฉีอวิ๋นจื่อไม่ใช่คนจากอิ๋นเฉิง ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับวรยุทธ์นี้มาก่อน แต่เนื่องจากมีกลไก มันต้องไม่ธรรมดาแน่นอนในเวลานี้ นางเป็นเหมือนนักพนันที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างที่โต๊ะพนัน ไม่ว่าอะไรก็จะลองดูทุกทางแม้ว่าจะสามารถฟื้นฟูวรยุทธ์ได้ในช่วงเวลาสั้นๆ ตราบใดที่สามารถกำจัดเหมยชิงเกอ ลูกสาวและลูกเขยของนาง ทำให้นางต้องทนทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิตได้ แม้ต้องตายก็ไม่เสียดายชีวิตสิ่งที่นางไม่ได้ครอบครอง นางจะปล่อยให้คนอื่นครอบครองได้อย่างไรนางกอดตำราเคล็ดวิชาลับแล้วนั่งลงบนพื้น ฉากทั้งหมดในอดีตก็ปรากฏขึ้นในหัวของนางเฮ่อยวนสวมชุดคลุมสีดำ สูงตระหง่านดั่งต้นหยกต้านลม ตัวเองยังอยู่ในวัยสาวสะพรั่ง งดงามจับใจ เมื่อยืนอยู่ข้างๆ เหมยชิงเกอก็ยังสวยสดไม่แพ้กันทั้งหมดนี้เป็นเพราะเหมยชิงเกอนังแพศยานั่นที่เชี่ยวชาญในเพลงพิณ ล่อลวงเฮ่อยวนด้วยเสียงขลุ่ย ในขณะที่ตัวเองฝึกฝนอย่างหนักตลอดทั้งวัน ทุ่มเทความคิดทั้งหมดให้กับวรยุทธ์ แต่กลับไม่เชี่ยวชาญทักษะใดเลยพวกเขาสองคนพูดคุยกันเรื่องเพลงพิณ ตัวเองก็ฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างเหมือนคนโง่ ไม่สามารถพูดแทรกอะไรได้เลย ในขณะนั้น ฉีอวิ๋นจื่อรู้สึกเกลียดมากจริงๆ
ในเวลานี้ เย่จิ่งอวี้ก็กลับมายังห้องพักแขกแล้วเช่นกันเมื่อเห็นอินชิงเสวียนยืนอยู่หน้าประตูพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ เย่จิ่งอวี้ก็อดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไปดู“มองอะไรอยู่”เย่จิ่งอวี้รู้ว่าอินชิงเสวียนไม่ชอบกลิ่นสุรา ในระหว่างทางกลับ เขาได้ไล่ฤทธิ์สุราออกจากร่างกายอินชิงเสวียนขมวดคิ้วและพูดว่า “ข้าเพิ่งเห็นร่างที่สูงมากในชุดดำมุ่งหน้าไปที่นั่น สูงกว่าเจ็ดฉื่อ”เย่จิ่งอวี้ยืดนิ้วออก เกาจมูกของอินชิงเสวียนเบาๆ“มีคำกล่าวไว้ว่าบุรุษสูงเจ็ดฉื่อ นั่นเป็นเพียงคำบรรยายเกินจริงเท่านั้น ใครจะตัวสูงใหญ่ขนาดนั้นได้ล่ะ เสวียนเอ๋อร์ต้องตามัวแน่ๆ”ท้องฟ้ามืดมากแล้ว อินชิงเสวียนก็เห็นผ่านไปแวบๆ จึงไม่แน่ใจว่าเขาเป็นมนุษย์หรือไม่สามฉื่อเท่ากับหนึ่งเมตร และคนที่สูงเจ็ดฉื่อก็น่าจะสูงกว่าสองเมตร แม้แต่เย่จิ่งอวี้ก็ยังไม่สูงจนเกินจริงขนาดนั้นเมื่อครู่นี้กงซวินฮูหยินสั่งให้ติดตามตัวฉีอวิ๋นจื่อ บางทีองครักษ์ทั้งสองอาจเดินทางมาด้วยกัน นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้นางมองผิดว่าเป็นคนตัวใหญ่นางยักไหล่แล้วพูดว่า “อาอวี้พูดถูก บางทีข้าอาจจะดูผิด เข้ามาเร็วๆ ข้าจะชงชาแก้เมาให้”“ได้”เย่จิ่งอวี้เดินเข้ามาพร
หวังซุ่นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงอดไม่ได้ที่จะตกใจ“นายท่าน หรือว่าท่านเห็นผีจริงๆ?”เมื่อเห็นเย่จิ่งหลานตื่นตระหนกขนาดนี้ ใบหน้าของหวังซุ่นก็ซีดลงทันที“หุบปาก”เย่จิ่งหลานหิ้วร่างเขาออกจากค่ายกลอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หายตัวเข้าไปในมิติชิงผิงและชิงอานกำลังรับประทานอาหารมื้อดึกอยู่อินชิงเสวียนตั้งใจทิ้งอาหารมังสวิรัติไว้มากมาย เย่จิ่งหลานก็ไม่ได้มีข้อจำกัดไม่ให้พวกเขากินพวกเขาทั้งสองกินล่าเถียว หมึกเจปรุงรสหมาล่า ถั่วลิสงห้าเครื่องเทศ และชาเย็นสองถ้วย ท่าทางของพวกเขาดูผ่อนคลายและพอใจมากโดยทั่วไปผู้บำเพ็ญสำนักเต๋าจะสงบได้ทุกสถานการณ์ สามารถฝึกบำเพ็ญเพียรได้ทุกที่ อีกทั้งสถานที่นี้ไม่เย็นหรือร้อน และมีอาหารมังสวิรัติหลากหลาย ทั้งสองคนอยู่ที่นี่จึงรู้สึกสบายใจมาก พวกเขาไม่มองเย่จิ่งหลานเป็นศัตรูอีกแล้วเมื่อเห็นคนสองคนเข้ามาในมิติด้วยสีหน้าหวาดหวั่น ชิงผิงจึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้น”เย่จิ่งหลานถอนหายใจ“เห็นผีน่ะสิ ข้าได้ยินเสียงหินเน่านั่นพูดจริงๆ ในโลกนี้มีผีด้วยงั้นหรือ”ชิงอานยิ้มแล้วพูดว่า “โลกใหญ่ไพศาล ไร้พิสดารไม่มี ในเมื่อผู้คนเชื่อว่ามีเทพเจ้า เช่นนั้นก็ต้องมีผี”เย่