Share
บทที่ 1007 คัมภีร์ศีลธรรมจรรยา
Related chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1008 จะเป็นเขาได้อย่างไร
ฮั่วเทียนเฉิงออกจากวังที่ทรุดโทรมด้วยความรู้สึกหดหู่เมื่อเห็นศิษย์สำนักฆ่าคนตงหลิวเหล่านี้ไปตามถนน เขาก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจเช่นกัน เมื่อเห็นการเสียชีวิตอันน่าสลดใจของศิษย์ในสำนัก เขารู้สึกว่าคนตงหลิวโหดร้ายเกินไปอะไรคือถูก แล้วอะไรคือผิด?จุดประสงค์ของตำหนักเทพในการสรรหานักปราชญ์ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา คืออะไรกันแน่หากวันหนึ่ง ผู้อาวุโสหันพาคนเปิดทางสู่วิถีแห่งสวรรค์จริงๆ เขาจะสั่งสอนศิษย์ในสำนัก พัฒนาทักษะ ถ่ายทอดทุกสิ่งที่เขาเรียนรู้ให้กับคนในโลกจริงๆ ดังที่เขากล่าวไว้หรือไม่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขามีความเคารพสูงสุดต่อตำหนักเทพเสมอ ครั้งเดียวที่เขาลังเล คือตอนที่ผู้อาวุโสหันจัดการกับธิดาเทพเหมยชิงเกอ และวันนี้ เขาเกิดความลังเลอีกครั้งในตอนแรกคนฝึกฝนวรยุทธ์เสริมสร้างร่างกาย ชำระความชั่วขจัดความเลว แต่ตอนนี้กลับใช้เพื่อต่อสู้ชิงอำนาจ เป็นการไม่จัดลำดับความสำคัญใช่หรือไม่?แม้ว่าจะมีวิทยายุทธ์ชั้นยอดซ่อนอยู่ในการไต่ทางขึ้นสู่วิถีแห่งสวรรค์ แต่แล้วอย่างไรเล่า ดวงอาทิตย์ก็ยังคงขึ้นทางทิศตะวันออก ดวงจันทร์ยังคงตกจากทางทิศตะวันตก สิ่งเดียวที่จะเปลี่ยนแปลงได้คือหัวใจของมนุษย์เท่านั
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1009 คงไม่ใช่ว่าเจอผีแล้วกระมัง
ขอบตาของโมริตะคาวาสึบาเมะเปลี่ยนเป็นสีแดง พูดเสียงสะอื้นว่า “พวกเขาเป็นกลุ่มคนน่าเกลียดมาก พวกเขาถูกตาต้องใจท่านแม่ข้า จึงจับพวกเรามาด้วยกัน ข้าพยายามดิ้นแต่ก็ถูกตีจนหมดสติไป พอตื่นก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”ฮั่วเทียนเฉิงขมวดคิ้ว“แล้วแม่ของเจ้าล่ะ”โมริตะคาวาสึบาเมะหลั่งน้ำตา“นาง...นางถูกคนพวกนั้นฆ่าตายแล้ว”แม่ของเขาถูกฆ่าตายจริงๆ เขาเฝ้าดูตอนที่ชายหนุ่มร่างกำยำกว่าสิบคนในหมู่บ้าน ขืนใจแม่เขาจนตายแม้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่มานานกว่าร้อยปี แต่ก็ยังไม่สามารถลืมทุกฉากในวันนั้นได้ แม้กระทั่งทุกรายละเอียดในเวลานั้นเขาอายุเท่าๆ กับตอนนี้ แม้ว่าในเวลาต่อมาเขาจะฆ่าคนทั้งหมู่บ้าน แต่เขาก็ยังไม่สามารถระบายความเกลียดชังในใจได้ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าส่องประกายราวกับเลือดอยู่เบื้องหน้า โมริตะคาวาสึบาเมะตกอยู่ในห้วงภวังค์เวลาผ่านไปนานมากจน เขาลืมชื่อเดิมของเขาแล้ว จำได้เพียงว่าเขาฆ่าคนทั้งหมู่บ้านทั้งเมือง หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้รับการลงโทษจากผลกรรมความชั่วร้ายจากวิถีแห่งสวรรค์ฮ่าๆ อะไรดี อะไรชั่ว ที่เขาแก้แค้นให้แม่ ไม่ใช่หลักคุณธรรมหรอกหรือนักพรตเต๋าหน้าซื่อใจคดที่ท่องได้แค่บทสวด จะไปรู้เรื
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1010 อย่ามาพ่นลมเน่าๆ กับข้า
“กลางวันแสกๆ มีผีที่ไหน ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เรารีบกลับกันเถอะ”ฮั่วเทียนเฉิงกระโดดลงไปที่พื้น ต้องรีบไปบอกเย่จิ่งหลานว่ามีคนอื่นซ่อนตัวอยู่บนเกาะทั้งสองกลับไปที่ค่ายชั่วคราว เหล่าศิษย์มารวมตัวกันที่กลางลาน ศพทั้งสองร่างถูกคลุมด้วยผ้าขาวซึ่งดูบาดตาบาดใจยิ่งนักเย่จิ่งหลานกำลังคุยกับหวังซุ่น เมื่อเห็นฮั่วเทียนเฉิงกลับมา ก็หันกลับมาถามว่า “ท่านฮั่วพบเบาะแสอะไรหรือเปล่า”ฮั่วเทียนเฉิงพยักหน้า“มีอยู่เล็กน้อย”เขาบอกเรื่องที่พบโมริตะคาวาสึบาเมะกับเย่จิ่งหลาน เย่จิ่งหลานตกใจเล็กน้อย“เด็กจากจงหยวน?”ฮั่วเทียนเฉิงพูดอย่างหนักแน่น “ยังเป็นเด็ก อายุประมาณแปดเก้าขวบ”“โอ้? เขาหน้าตาเป็นอย่างไร”ทันใดนั้นดวงตาที่เจ้าเล่ห์คู่หนึ่งก็ผุดขึ้นในใจของเย่จิ่งหลาน ซึ่งเจ้าของดวงตาคู่นั้น คือคนที่เกือบจะฆ่าอินชิงเสวียนหรือว่าที่เขาหนีกลับมาที่เกาะตงหลิว?ฮั่วเทียนเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ตัวขาวหมดจด ดูเป็นผู้ใหญ่มาก นอกนั้น ก็ดูไม่มีอะไรพิเศษ”“อื้ท ข้าเข้าใจแล้ว”เย่จิ่งหลานกลับมาที่ขั้นบันไดหน้าประตู แวะพูดกับเหล่าศิษย์ว่า “อาจมีศัตรูอยู่บนเกาะนี้ อย่าประมาทเด็ดขาด ทางที่ดีเวลาออกไ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1011 ด่าสาดเสียเทเสีย
กลางคืนมืดมากเงาดวงจันทร์กลืนหายไปในเมฆหนาทึบ ดาวบางดวงสว่างวับแวม เป็นแสงระยิบระยับที่ไม่ได้สว่างจ้าเหล่าศิษย์เหนื่อยล้าหลังจากกรำงานหนักมาหลายวัน เมื่อมาถึงแผ่นดินเป็นครั้งแรก พวกเขาทั้งหมดก็หลับสนิทไม่มีใครสังเกตเห็นการจากไปของเย่จิ่งหลานถึงกระนั้น เย่จิ่งหลานก็ยังคงระมัดระวัง จนกระทั่งอยู่ห่างจากวังไปไกล เขาจึงค่อยๆ ยืดตัวขึ้นสูงเต็มสัดส่วนหากอีกฝ่ายคือโมริตะคาวาสึบาเมะจริงๆ เขาจะต้องรู้จักตัวเอง บางทีตอนนี้อาจจะกำลังเดินอยู่ใกล้พระราชวังที่ทรุดโทรมแห่งนี้แล้วจะหลอกล่อเขาออกมาอย่างไรเย่จิ่งหลานครุ่นคิดขณะที่กำลังเดินทันทีที่มาถึงถนนสายเล็กที่ทอดไปสู่ใจกลางเกาะ ก็ได้ยินคนข้างหลังพูดแหย่ว่า “ศิษย์จากคณะก้งฉิงแห่งฮว๋าเซี่ย ได้พบกันอีกแล้วนะ”เย่จิ่งหลานรู้สึกดีใจ หันหลังกลับช้าๆ แน่นอนว่าข้างหลังเขาสิบก้าวมีเด็กคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมขาดรุ่งริ่งอยู่แม้ว่าแสงจันทร์จะสลัว แต่ก็ยังสามารถบอกได้ว่าใบหน้าสะอาดหมดจด ซึ่งค่อนข้างไม่สอดคล้องกันเมื่อเทียบกับเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดเย่จิ่งหลานหัวเราะและพูดว่า “ที่แท้ก็เป็นพี่ชายน้อยนี่เอง ไม่ทราบว่าทำไมเจ้าถึงมาที่เกาะตงหลิวได้”
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1002 เจ้าโง่
เมื่อมองไปยังสถานที่แปลกๆ นี้ ดวงตาของโมริตะคาวาสึบาเมะก็เป็นประกายด้วยความตื่นตระหนกแต่ใช้เวลาเพียงชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าเด็กเปรต เจ้าใช้ค่ายกลได้ด้วยรึ”เย่จิ่งหลานแค่นเสียงชิพูดว่า “นั่นมันไร้ระดับเกินไป นี่คือมิติจริงๆ เจ้าสามารถเข้าใจได้ว่ามันเป็นพื้นที่ที่ไม่มีอยู่ในโลกนี้”โมริตะคาวาสึบาเมะไม่เชื่อเลย เขายิ้มเยาะและพูดว่า “ข้าไม่สนใจมิติอะไรนั่นของเจ้า ข้าจะส่งเจ้าไปพบยมบาลเดี๋ยวนี้”ยังพูดไม่ทันขาดคำ นิ้วทั้งห้าก็เหยียดออก และคว้าคอของเย่จิ่งหลานอย่างดุเดือดเย่จิ่งหลานโบกมือ โมริตะคาวาสึบาเมะก็ถูกสิ่งกีดขวางที่มองไม่เห็นชนกระเด็นไปด้านข้างโมริตะคาวาสึบาเมะเอามือยันบนพื้น แล้วกระโดดขึ้นอย่างรวดเร็วเขามองไปที่เย่จิ่งหลานด้วยสีหน้าระมัดระวัง ถามอย่างดุเดือด “เจ้าใช้เวทมนตร์อะไร”เย่จิ่งหลานพ่นควันออกมาอย่างสบายๆ“เจ้าแม่งหูหนวกไปแล้วหรือ ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่านี่คือมิติ คือมิติ หรือเจ้าคิดว่าข้าโง่จริงๆ กล้าออกไปเดินเล่นโดยไม่มีแผน เช่นนั้นก็น่าเสียใจกับวิญญาณในร่างกายนี้จริงๆ”“มิติ วิญญาณ? นี่หมายความว่าอย่างไร”โมริตะคาวาสึบาเมะเหมือนจะได้ย
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1013 การทรมานอย่างโจ่งแจ้ง
ดูเหมือนว่าร่างกายถูกติดอยู่กับอะไรบางอย่าง ไม่สามารถหลุดพ้นได้เลย ความรู้สึกสิ้นหวังอันลึกซึ้งแล่นออกมาจากหัวใจของโมริตะคาวาสึบาเมะของสิ่งนั้นที่มากระทบแขนช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ถ้าโดนหัว หัวของเขาจะไม่แตกหรือเมื่อเห็นรูดำของปืนชี้มาที่เขา โมริตะคาวาสึบาเมะก็รู้สึกว่าผมตั้งชึ้นขึ้น รู้สึกเสียวสันหลังวาบเขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน แม้ว่าจะต้องเผชิญกับการลงโทษความชั่วร้ายจากวิถีแห่งสวรรค์ แต่ในขณะนี้ มีความทรมานและความกลัวที่อธิบายไม่ได้นั้นพลันเกิดขึ้นในใจอย่างไรก็ตาม เย่จิ่งหลานยังคงเล็งเป้ามา พึมพำกับตัวเอง“ยิงตรงไหนดีนะ ให้เจ้าหมานี่ตายง่ายๆ ในวันเดียว เกรงว่าจะสบายไปหน่อยกระมัง”หน้าผากของโมริตะคาวาสึบาเมะมีเหงื่อออกอย่างเห็นได้ชัด บางครั้งความตายก็ไม่น่ากลัวนัก บางทีช่วงที่ตายนั้น อาจไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดด้วยซ้ำสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือความทุกข์ทรมานจากการรอคอยความตาย ความอัปยศอดสูและการทรมานอย่างโจ่งแจ้ง“ช้าก่อน”เมื่อเย่จิ่งหลานเล็งปืนไปที่เขา โมริตะคาวาสึบาเมะก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปเย่จิ่งหลานทำเหมือนจะตกใจ ทนทีที่สะบัดข้อมือ ปืนก็ดังปังข้อเท้าของโมริตะคาวาสึบาเมะ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1014 ฆ่าเจ้าง่ายยิ่งกว่าการพลิกฝ่ามือ
เย่จิ่งหลานเลิกคิ้ว“ในเมื่อเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงเป็นสำนักถือสันโดษ ทำไมถึงให้เจ้าแอบเข้าไปอย่างง่ายดายขนาดนี้”โมริตะคาวาสึบาเมะกล่าวว่า “แม้ว่าอิ๋นเฉิงจะถือเป็นสำนักอันดับต้นๆ ในจงหยวน แต่ก็ยังแตกต่างจากสำนักทั่วไปเล็กน้อย เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงเป็นเหมือนหมู่บ้านเล็กๆ แม้ว่าทุกคนจะรู้วรยุทธ์ แต่ก็ไม่ต่างจากชาวบ้านธรรมดา ฉะนั้นจึงแอบเข้ามาได้ง่าย”เย่จิ่งหลานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “เจ้าแอบขโมยวิชาฝังโลหิตมาจากอิ๋นเฉิงงั้นหรือ นั่นไม่ถูกสิ หากเจ้ามีชีวิตอยู่นานกว่าร้อยปี อย่างไรก็ต้องใช้หลายศพ แล้วก่อนหน้านี้เจ้าใช้อะไรประคองวิญญาณ”โมริตะคาวาสึบาเมะแค่นเสียงพูดว่า “ร่างอื่นที่ข้ากำลังพูดถึงคือร่างกายดั้งเดิมของข้า หากกำลังภายในแข็งแกร่งพอที่จะรักษาพลังชีวิตของตัวเองไว้ได้ การมีชีวิตอยู่สามถึงห้าร้อยปีก็ไม่ใช่ปัญหา น่าเสียดาย ร่างกายของข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่สามารถฟื้นตัวได้ จึงต้องยอมเสี่ยง กลับไปยังจงหยวนเพื่อหาทางรักษา บังเอิญเป็นการเปิดเมืองอิ๋นเฉิงพอดี ทำให้ข้าได้ฉวยโอกาส ต่อมาเมื่อตระกูลโมริตะให้กำเนิดลูกชาย ข้าก็ได้ใช้วิชาฝังโลหิตกับเขา เพื่อรอโอกาสที่จะยึดร่างของเขา”เย
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1015 ให้เวลาเจ้าคิดสิบห้านาที
กระบองไฟฟ้าของเย่จิ่งหลานกระทบร่างของโมริตะคาวาสึบาเมะอีกครั้ง“เจ้าบอกว่าไม่มีทางแก้ไขไม่ใช่หรอกหรือ คราวนี้กลับบอกว่าได้?”โมริตะคาวาสึบาเมะต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ถึงจะเอาเปลือกตาที่กลอกขึ้นลงได้“ในเมื่อมันเป็นศาสตร์ของพวกเขา แล้วทำไมจะแก้ไม่ได้ แม้ว่าจะแก้ไม่ได้ แต่พวกเขาก็ต้องมีวิธีที่จะยับยั้ง”เย่จิ่งหลานปิดกระบองไฟฟ้า แล้วหมุนไปมาบนมือ“จะแก้ไขได้หรือไม่ก็ไม่สำคัญสำหรับข้า แต่เจ้าจะบอกให้ฟังก่อนก็ได้”โมริตะคาวาสึบาเมะรีบพูดว่า “เจ้าเมืองเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงและธิดาเทพแห่งตำหนักเทพมีความรักให้กัน ต่อมาพวกเขาคิดว่าธิดาเทพตายแล้ว จึงปิดเมือง ความจริงแล้วธิดาเทพยังมีชีวิตอยู่ ถูกขังอยู่ในตำหนักเทพ หากเจ้าเมืองเฮ่อยวนรู้เรื่องนี้ เขาจะต้องดีใจแน่ๆ แม้ว่าเจ้าไม่ต้องการแก้ไขวิชาฝังโลหิต เขาก็จะพยายามช่วยเจ้าเต็มที่”เย่จิ่งหลานยกมือขึ้น และฟาดกระบองอีกครั้ง“ไอ้สารเลว ในเมื่ออิ๋นเฉิงถูกปิดแล้ว แล้วข้าจะไปหาเขาได้ที่ไหน หากเจ้าแค่พูดไร้สาระ ข้าจะช่วยให้เจ้าไปพบยมบาลซะ”โมริตะคาวาสึบาเมะกระตุกอีกครั้ง ในหัวคิดอยากถลกหนังของเย่จิ่งหลานนับครั้งไม่ถ้วน“แล้วเจ้าต้องการอะไรล่ะ”
Latest chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1264 เจอหญิงงามลืมศีลธรรม
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1263 ซ่อนคม
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1262 ศพหนีไปเอง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1261 เจ้าคิดอย่างนั้นจริงๆ หรือ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1260 ยิ่งผู้หญิงอ่อนโยนก็ยิ่งมีแนวโน้มที่จะหลอกคน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1259 ฮั่วเทียนเฉิงเสียชีวิต
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1258 นี่คือความจริงใจของท่านที่มีต่อข้า
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1257 ยอมรับความพ่ายแพ้แล้วหรือไม่
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1256 การประลองยุทธ์รอบแรก
