ก็ยังไม่ยอมไปจากกรมราชทัณฑ์จริงๆ นี่มันก็เป็นเรื่องน่าแปลกมาก ใครบ้างเมื่อได้รับการพระราชทานอภัยโทษแล้วไม่รีบออกไป เมื่อกลับไปแล้วก็ก้าวข้ามจานไฟเพื่อกำจัดสิ่งชั่วร้าย? ทำไมเขาอยู่ในกรมราชทัณฑ์จนเสพติดไปแล้ว?ครั้งนี้ก็สงสัยมากจริงๆ "เพราะอะไรหรือ? ""ไม่รู้สิ วันนี้ใต้เท้าหลี่่ส่งบันทึกคดีมาให้แล้วพูดถึงขึ้น เขาอยู่ในห้องมืดไม่พูดอะไรสักคำ ข้าวก็กินเพียงมื้อเดียว วันวันก็เอาแต่อยู่ในนั้น เดิมทีก็บอกว่าจะอยู่แค่วันเดียว แต่ตอนนี้กลับบอกว่าไม่อยากออกไปแล้ว""แปลกมากจริงๆ หรือว่าตำแหน่งขุนนางก็ไม่เอาแล้ว? " ซ่งซีซีฟังแล้วไม่ใช่การตัดสินพระทัยลงโทษของฝ่าบาทก็ไม่พูดอะไรอีก เปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น "เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเจรจา หลังจากกราบทูลฝ่าบาทแล้ว ฝ่าบาทไม่ทรงสืบหรือ? "การลอบสังหารของเจิ้งหยงโซวยังสามารถปกปิดไปได้ แต่พิษเหมียวที่เซี่ยงผิงวางให้กับองค์หญิงใหญ่นั่นดูจะเหมือนกับพิษเหมียวที่ใช้ในคดีที่เมืองปิ้โจว ฝ่าบาทควรจะสามารถเชื่อมโยงกันได้"เขาจะต้องสืบแน่นอน คาดว่าน่าจะให้อู๋เยว่ไปสืบ"แม้ว่าศาลต้าหลี่จะกำลังทำคดีก่อกบฏ แต่เรื่องที่ไม่ได้พูดออกมาชัดเจน ฝ่าบาทก็ไม่มีทางให้หอต้า
ความคิดนี้ของลู่เจิน ซ่งซีซีทำให้เขาเข้าใจผิด อันที่จริงตอนนี้ฝ่าบาทยังไม่ต้องการกำจัดค่ายลาดตระเวนขอเพียงไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เขาก็ไม่สนใจเรื่องเล็กๆ เหล่านี้ ความสมดุลสำคัญที่สุด โดยเฉพาะตอนนี้ยังกำลังสืบคดีก่อกบฏ แม้อ๋องเยี่ยนกับอ๋องฮวยจะอยู่ในสายตาของเขาแล้ว แต่ยังไม่มีหลักฐานที่แท้จริง ถ้ากำจัดคนเหล่านี้ออกไป บางทีอ๋องเยี่ยนก็จะลงมือลับๆ แล้วคนหนึ่งยั่วยุทั้งตระกูล นี่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ยิ่งไปกว่านั้น เขามีแผนการที่ลึกซึ้งยิ่งกว่า ถ้าเขาไม่สามารถควบคุมกองทัพซวนเจีย เขาก็จะทำลายกองทัพซวนเจียให้พังทลายราบคาบ องครักษ์ซวนเท่ก็เข้ามาแทนที่อย่างสมบูรณ์แบบแต่ซ่งซีซีไม่สามารถปล่อยให้เศษสวะกลุ่มนี้ทำให้ค่ายลาดตระเวนยุ่งเหยิงได้ คนบางคนเมื่อมีอำนาจนิดหนึ่งก็จะข่มเหงราษฎรไม่ก็กำจัดค่ายลาดตระเวนไปเสีย ไม่อย่างนั้นก็แก้ไขอย่างจริงจัง ไม่อย่างนั้น ค่ายลาดตระเวนก็แหล่งของอันธพาลที่ได้รับเงินเดือนจากราชสำนักฝ่าบาทไม่อยากแตะต้อง เพราะเกิดเรื่องขึ้นก็ถูกระงับลงไปแล้ว ไม่ได้เกิดเรื่องวุ่นวายจนถึงเขา แต่เรื่องนี้เมื่อขุดลงไปลึกเข้าก็ปกปิดไว้ไม่ได้ เมื่อขุดขึ้นมาแล้วก็ส่งไปยังหออาล
ฮูหยินปี้ไม่ชอบจ้านเป่ยว่างจริงๆ ให้คนจัดวางกับแกล้มเหล้าสามอย่างก็ออกไป และยังพาคนที่ปรนนิบัติออกไปด้วย เหม็นสาบขนาดนี้ ไม่ปรนนิบัติจ้านเป่ยว่างเอาแต่ก้มหน้าก้มตาดื่มเหล้า ไม่กินอาหารสักคำ ท่าทางรังเกียจที่ฮูหยินปี้มีต่อเขา เขาก็เห็นชัดเจน ก็ยิ่งหดหู่มากขึ้น"กินกับข้าวหน่อย อย่าเอาแต่ดื่ม เกิดอะไรกับเจ้ากันแน่? " ปี้หมิงถามขึ้นจ้านเป่ยว่างดื่มเหล้าในแก้วจนหมด ก็ฟุบลงบนโต๊ะร้องไห้ เสียงร้องก็ไม่ดังมาก เหมือนกับถูกคนเอาหมอนปิดปากปิดจมูกไว้ มีเสียงอู้อี้ดังขึ้นปี้หมิงก็ไม่พูดอะไรอีก เอาแต่ดื่มเหล้ากินอาหาร บางทีเขาแค่อยากหาสถานที่ร้องไห้ แม้จะไม่รู้ว่าเขาร้องไห้อะไรหลังจากร้องไห้อยู่พักหนึ่ง เมื่อไม่เห็นใครปลอบใจเขา เขาก็เช็ดน้ำตาแล้วเงยหน้าขึ้น น้ำตาที่อยู่รอบๆ ดวงตาชะล้างสิ่งสกปรกออกไปเล็กน้อย ทำให้ดวงตาของเขาเป็นสีดำและขาว ดูตลกมากทำเอาปี้หมิงหัวเราะออกมา"ใต้เท้าปี้ก็คิดว่าข้าดูตลกเหมือนกันใช่ไหม? " จ้านเป่ยว่างยิ้มอย่างเศร้าๆ "ข้าก็เป็นตัวตลก เป็นตัวตลกอย่างสมบูรณ์แบบ"ปี้หมิงพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก็รีบส่ายหน้าทันที เขาไม่สามารถผิดคุณธรรม จากนั้นก็ถามขึ้นว่า "ทำไมเจ้าไม่
เมื่อปี้หมิงมีสติกลับมา และแย่งไหเหล้ากลับมา เขาก็ดื่มลงไปเกินครึ่งแล้วจ้านเป่ยว่างก็เมามายหลบไปไล่ออกไปไม่ได้ ไล่ออกไปไม่ได้จริง ๆปี้หมิงเสียใจมาก ทำไมเขาถึงไปเอาอันธพาลแบบนี้กลับมา?ดื่มเหล้าไปเยอะขนาดนี้ คงจะไม่ตายไปแล้วมั้ง?ปี้หมิงโกรธมากจนออกไปตักน้ำเย็นๆ เข้ามาถังหนึ่ง คิดจะเทใส่เขา แต่เมื่อเห็นเขานอนนิ่งไม่ไหว หน้าซีดเผือดน่ากลัวอย่างกับศพ สุดท้ายก็ลงมือกับเขาไม่ลงเขาส่ายหน้า ให้คนรับใช้เตรียมรถม้า และส่งเขากลับจวนด้วยตัวเองเพียงแต่รถม้าสั่งโคลงเกินไป เขาอยู่ข้างในอ้วกอย่างรุนแรง ปี้หมิงขับรถม้าก็ยังได้กลิ่นเหม็นที่ออกมาจากท้องของเขา กลิ่นเหม็นเหมือนน้ำในคูน้ำที่ไม่ได้ทำความสะอาดมานานนับหมื่นปี พร้อมกับกลิ่นเน่าเสียปี้หมิงโกรธจนบ้าคลั่ง ตะคอกเข้าไปในรถม้าประโยคหนึ่ง "จ้านเป่ยว่าง เจ้าจ่ายค่ารถม้าให้ข้าด้วย"เขามีรถม้าเพียงคันเดียวเท่านั้น เป็นรถม้าที่ฮูหยินของเขาใช้เดินทาง ปกติแล้วเขาไม่ใช่รถม้า บาปกรรมจริงๆ คราวนี้ถูกฮูหยินด่าตายแน่นอนเป็นคนก็ไม่ควรมีเมตตาและอยากรู้เกินไปเมื่อรถม้ามาถึงจวนแม่ทัพ เขาก็กระโดดลงมาด้วยความโกรธ และเรียกคนของจวนแม่ทัพออกมา "หามเจ้
ในห้องทรงพระอักษร พระเนตรของจักรพรรดิ์ซูชิงเต็มไปด้วยความโกรธ ทอดพระเนตรจ้านเป่ยว่างที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้า ตรัสขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก "ลาออกจากตำแหน่ง? เจ้าคิดดีแล้วใช่ไหม? "จ้านเป่ยว่างก้มหน้า น้ำเสียงสั่นเทา "กระหม่อมมีความผิด กระหม่อมทำให้ฝ่าบาททรงผิดหวัง กระหม่อมละอายใจต่อฝ่าบาทและตระกูลเซียวพ่ะย่ะค่ะ"จักรพรรดิ์ซูชิงกริ้วมากจนปวดสมอง "ในเมื่อเจ้ารู้ว่าตั้งความหวังในตัวเจ้าไว้สูง เจ้าก็ควรตั้งใจทำงานของเจ้าให้ดี แทนที่จะมาลาใช้อารมณ์จะลาออก"จ้านเป่ยว่างก้มคำนับอีกครั้ง "ฝ่าบาท กระหม่อมไม่ได้ใช้อารมณ์ กระหม่อมแค่เห็นความไร้ความสามารถและขี้ขลาดของตัวเองแล้ว กระหม่อมไม่มีคุณสมบัติที่จะรับหน้าที่เป็นรองผู้บัญชาการองครักษ์ซวนเท่จริงๆ ขอฝ่าบาทโปรดให้กระหม่อมสมปรารถนาด้วยพ่ะย่ะค่ะ"อู๋ต้าปั้นก็ทนดูไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ก็เอาแต่พูดว่าตัวเองมีความผิด ก็เท่ากับหมายความว่าการตัดสินพระทัยของฝ่าบาทไม่ยุติธรรมหรือ?น้ำเสียงของจักรพรรดิ์ซูชิงเย็นลงอีกเล็กน้อย "กลับไปทบทวนตัวเองอีกสองสามวันก่อนแล้วค่อยกลับมา ออกไป"จ้านเป่ยว่างลุกขึ้นยืนอย่างจนใจ โค้งคำนับและพูดว่า :"พ่ะย่ะค่ะ! "หลังจา
วิธีคิดปัญหาของเสิ่นว่านจือนั้นมักจะแตกต่างจากคนอื่นๆ อยู่เสมอ นางอึ้งอยู่พักหนึ่ง จากนั้นหันไปถามซ่งซีซีว่า "เขาไม่พอใจที่ฝ่าบาทลดตำแหน่งเขาและปรับเงินเดือนเขา เพราะงั้นเขาเลยโกรธและไม่อยากทำไง"นางไม่รู้ว่าจ้านเป่ยว่างเป็นแบบนี้หรือเปล่า แต่นางเป็นเช่นนั้นตราบใดที่สิ่งที่ครอบครัวหรืออาจารย์มอบให้นางมันน้อยกว่าที่นางคาดไว้ นางก็จะหยุดมือและไม่ทำอะไรเลย ใช้กลยุทธ์ดูเหมือนว่าล่าถอยแต่จริงๆ แล้วก็การโจมตีเมื่อเห็นซ่งซีซีทำสีหน้าไม่สู้ดี นางจึงพูดว่า "ไม่พูดเรื่องคนนี้แล้ว พอพูดถึงมันก็รำคาญ ในเมื่อฝ่าบาทจะไม่ยอมให้เขาลาออก งั้นเขาก็เล่นลูกไม้ใดๆ ไม่ได้"ทุกคนก็รีบเปลี่ยนหัวข้อทันที กินขนมชิงถวน เซี่ยหลูโม่ยังไม่กลับมา เป่าจูจึงบอกว่าจะเก็บไว้ให้ท่านอ๋องบ้างหลังจากที่ทุกคนจากไปแล้ว เสิ่นว่านจือถึงถามซ่งซีซีว่า "อันที่จริงถ้าเขาลาออกก็ดีสิ คนเช่นนั้นจะคู่ควรกับการเป็นผู้บัญชาการขององครักษ์ซวนเท่ได้อย่างไร"ซ่งซีซีกล่าวว่า "ในเวลานี้ ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับชายแดนเฉิงหลิงควรเก็บตัวให้หลีกเลี่ยงเป็นที่สนใจมากที่สุดจะดีกว่า เพื่อไม่ให้คนนอกมาพูดถึงกัน อีกอย่างไม่ว่าเขาจะลาออกหรือถูกฝ
สนมฮุ่ยไทเฟยไม่ชอบทานอาหารร่วมกับบุตรชาย พวกเขามีรสนิยมแตกต่างกัน และพอพูดกันไม่ถึงสองสามคำก็จะเกิดปากเสียง ทว่าไทเฮาได้กำชับซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าต้องให้พวกเขามาทานข้าวด้วยกันอย่างน้อยสองสามครั้งต่อเดือน มิฉะนั้น มีคนรับใช้เยอะ พอเอาเรื่องนี้ไปพูดข้านอก งั้นก็จะโดนหาว่าโม่เอ๋อและซีซีอกตัญญูเห้อ ชีวิตก็เป็นอย่างนี้แหละ ถูกเรื่องมากมายควบคุมเอาไว้ และไม่สามารถทำอะไรตามใจชอบได้แม่นมเกามักจะพูดว่านางใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแต่กลับไม่รู้ตัว ทว่านางคิดว่าในโลกนี้จะมีคนที่มีความสุขอย่างแท้จริงโดยไม่มีเรื่องกลุ้มใจได้อย่างไร? ไม่ว่าชีวิตจะดีแค่ไหน ย่อมมีเรื่องกลุ้มใจของตนเองบ้าง ต่อให้เป็นผู้ร่ำรวยที่รวยสุดในโลกก็จะเจอปัญหาอยู่ดีสรุปคือ เวลานางมีความสุขนางจะยิ้ม พอนางหงุดหงิดก็อย่าเข้ามายุ่ง นางมีสิทธิ์ที่จะหงุดหงิดด้วยเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีล้วนไม่ใช่คนช่างพูด ดังนั้นจึงเรียกเสิ่นว่านจือมาร่วมรับประทานอาหารด้วย เสิ่นว่านจือถนัดกับการทำให้บรรยากาศดีขึ้นและเปลี่ยนบรรยากาศที่ตึงเครียดกลายมีชีวิตชีวาสุดท้ายแล้วจ้านเป่ยว่างก็ไม่ได้ลาออกจากงาน พอผ่านไปสองสามวันเขาก็ใส่เครื่องแบบกลับไปทำงานอย่างหด
ที่จางฉีเหวินไหว้ครูเพื่อเรียนศิลปะการต่อสู้ ข้อแรกคือเขาชอบศิลปะการต่อสู้ ข้อที่สองเพราะเขาต้องการได้รับการเลื่อนตำแหน่งแต่เขามีความอดทนมากพอ หากสามปีไม่ได้ผล งั้นก็รอห้าปี หากห้าปีไม่ได้การก็รอสิบปี ทำงานอยู่ข้างกายฮ่องเต้ให้ยิ่งนานงั้นยิ่งมีประสบการณ์มากขึ้น ถ้าเขาไม่ยอมแพ้ สักวันหนึ่งเขาก็จะประสบความสำเร็จแน่นอนว่าเขามีเป้าหมายของตนเองด้วย โดยมุ่งมั่นที่จะเป็นรองหัวหน้าหน่วยและหัวหน้าหน่วยภายในสามหรือห้าปีดังนั้นเมื่อฝ่าบาทเรียกเขาไปเข้าเฝ้า โดยแต่งตั้งเขาเป็นรองผู้บัญชาการองครักษ์ซวนเท่ ทำให้เขาตกตะลึงไปเขาไม่เคยเสียท่าในท้องพระโรงเลย นี่เป็นครั้งแรกเป็นอู๋เยว่ที่เตะเขาข้างๆ และดุเขาด้วยรอยยิ้มว่า "มัวแต่เหม่อลอยอะไรกัน ยังไม่รีบขอบพระทัยฝ่าบาท"เขาเอามือที่สั่นเทาค้ำพื้น จากนั้นก้มลงเพื่อกราบไหว้ "กระหม่อมขอบพระทัยที่ฝ่าบาททรงเลื่อนตำแหน่งให้ กระหม่อมจะภักดีต่อฝ่าบาท และทุ่มเทความพยายามทั้งหมดของกระหม่อมอย่างแน่นอนพะย่ะค่ะ"จักรพรรดิ์ซูชิงชอบได้ยินคำพูดเหล่านี้มาก และพูดด้วยรอยยิ้ม " อู๋เยว่ พาเขาออกไป ให้ลูกน้องของเจ้าไปขอสุราจากเขาได้เลย"พวกเขาทั้งสามได้รับการเลื่