Mag-log inShare
บทที่ 90
Kaugnay na kabanata
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 91
ซ่งซีซีขมวดคิ้วหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้นางไม่สนใจข่าวลือให้ร้ายพวกนั้นเลย แต่จงใจสร้างความขัดแย้งในหมู่ทหาร สร้างความอยุติธรรม รบกวนขวัญกำลังใจของกองทัพถือเป็นข้อห้ามก่อนการสู้รบขั้นสูงสุดยี่ฝางเคยผ่านสนามรบมาแล้ว นางจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? บางทีนางอาจต้องการใช้ประโยชน์จากคำซุบซิบมากดดันเป่ยหมิงอ๋อง เพื่อจะให้เป่ยหมิงอ๋องแขวนนางเพื่อรักษาขวัญกำลังใจของกองทัพ“ตอนนี้ข่าวแพร่สะพัดในหมู่กองกำลังเสริมเท่านั้นใช่ไหม?” ซ่งซีซีถามเสิ่นว่านจือยังคงโกรธจัดจนใบหน้าที่แทบจะปริออกจากกันค่อย ๆ กลายเป็นสีม่วงอมแดง “ช่แล้ว กองกำลังเสริมพักอยู่ในค่ายที่อยู่แยกกันจากกองทัพเป่ยหมิงเดิม ดังนั้นกองทัพเป่ยหมิงจึงไม่ทราบเรื่องนี้ ไม่เช่นนั้นแล้ว ต้องมีคนมาสอบถามที่นั่นอย่างแน่นอน”ซ่งซีซีขมวดคิ้วแน่นขึ้น หลังผ่านการรบมาหลายครั้ง ทหารที่ให้การนับถือนางมีหลายคน เกรงว่าหากพวกเขารู้เรื่องนางถูกใส่ร้าย เรื่องราวจะไม่หยุดเป็นแค่การสอบถามเท่านั้น อาจบานปลายถึงขั้นตีกันด้วยหากเป็นแบบนี้ ส่งผลให้ขวัญกำลังใจของทหารกระเจิดกระเจิง ยากที่จะสร้างความสามัคคีแล้วจะทำสงครามได้อย่างไร? ยกมือของเขตหนานเจียง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 92
ซ่งซีซีปักหอกดอกท้อลงบนพื้น แล้วมัดผมอย่างดี ลมหนาวพัดแรงจนทำให้เสื้อผ้าของนางเสียดสีส่งเสียงดังออกมานางเงยคางขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเย็นชาราวกับหิมะ “แค่ชนะเจ้าได้?”"ถูกต้อง!" ปี้หมิงพูดเสียงดัง: "ขอแค่ชนะข้าน้อยได้ ข้าน้อยสามาบานว่าจะติดตามท่านไปจนตาย ไม่ผิดคำพูด"“ผู้หมวดปี้เยี่ยมมาก!”“เอาชนะนาง ปล่อยให้นางกินบารมีท่านพ่อและท่านพี่ของนาง แล้วเหยียบหัวทหารพวกเราขึ้นไปรึ”“ความดีความชอบทางทหารยากเย็นแสนเข็นแค่ไหน นางก็แค่สตรี กล้ามาใช้บารมีจอมปลอมมาคุมกองทัพซวนเจีย ผู้หมวดปี้พวกเราไม่ยอมรับ สู้นาง”ปี้หมิงพูดอย่างเย็นชา: "แม่ทัพซ่งได้ยินแล้วใช่ไหม?"ซ่งซีซีกวาดตามองกองทัพซวนเจียที่ตะโกนกึกก้อง จากนั้นจึงถือหอกดอกท้อไว้ในมืออีกครั้ง "ได้ ลงมือเถอะ!"ดวงตาของปี้หมิงเต็มไปด้วยความรังเกียจ "อย่าหาว่าข้ารังแกผู้หญิง แม่ทัพซ่ง ข้าจะยอมให้ท่านหนึ่งกระบวนท่า!""ขอบใจมาก!" ซ่งซีซีม้วนริมฝีปากแล้วยิ้ม ไฝสีแดงใต้ตาของนางแดงราวกับเลือดห่างออกไปอีกด้านหนึ่ง จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางรวมถึงทหารหลายคนได้ยินเสียงความโกลาหลจากฝั่งนี้ ต่างยืนอยู่บนหอคอยเพื่อสังเกตการณ์ดวงตาของยี่ฝางเย็นชา "ยอดเยี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 93
ระหว่างหอคอยเมืองและสนามในป่ามีระยะห่างกันพอสมควร พวกเขาจึงไม่รู้สึกถึงพลังภายใน และมองไม่เห็นรอยแตกบนพื้น สิ่งที่พวกเขาเห็นคือปี้หมิงยืนอยู่กับที่โดนซ่งซีซีแทงบาดเจ็บดังนั้นในความเห็นของยี่ฝางนั้น สิ่งนี้ช่างน่าขันยิ่งนัก เป่ยหมิงอ๋องต้องการส่งเสริมนาง ต้องการให้ซ่งซีซีเลื่อนขั้นจนสามารถทำได้ทุกอย่างหลังจากยี่ฝางหัวเราะเสร็จ น้ำเสียงของนางก็เต็มไปด้วยความโกรธ “กองทัพซวนเจียล้วนเชื่อฟังเป่ยหมิงอ๋อง หากเป่ยหมิงอ๋องต้องการให้พวกเขายอมจำนนต่อใคร พวกเขาก็จะทำตาม แต่ว่าจะเล่นละครฉากนี้เพื่ออะไรกัน คิดว่าทหารเหล่านี้เป็นลิงกันหมดรึไง”จ้านเป่ยว่างก็สงสัยเล็กน้อย เป่ยหมิงอ๋องไม่ทำเรื่องเช่นนี้แน่ ทักษะการต่อสู้ของซ่งซีซีดีมากจริง ๆ แม้ว่าจะต่อสู้กันจริง ๆ ปี้หมิงก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางเป็นไปได้ไหม ซ่งซีซีรู้เพียงไม่กี่กระบวนท่าพวกนั้นเท่านั้น? ไม่มีความสามารถอื่นอีกแล้ว?ไม่ว่าอย่างไร ความท้าทายในวันนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องน่าขันฉากหนึ่งจ้านเป่ยว่างโกรธเล็กน้อย การสร้างเรื่องในสนามรบ จัดฉากสร้างความดีความชอบให้ลูกหลานตระกูลขุนนางไม่ใช่เรื่องที่แปลก แต่การที่มอบกองทัพซวนเจียให้ซ่งซีซีไป
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 94
ซ่งซีซีฝึกกองกำลังจนดึกดื่นก่อนจะเดินทางกลับเมือง แต่กลับถูกยี่ฝางขัดไว้หน้าประตูเมืองกองไฟสว่างขึ้นจากระยะไกล ส่องให้เห็นใบหน้าอันโกรธแค้นและเหยียดหยามของยี่ฝาง“เล่นละครได้ดีนะ ยังพอรักษาหน้าไว้ได้ ชื่อเสียงของตระกูลซ่งถูกเจ้าทำลายย่อยยับไปแล้ว”ซ่งซีซีเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ชื่อเสียงของตระกูลซ่งเกี่ยวอะไรกับเจ้า"ยี่ฝางกล่าวอย่างจริงจัง: “หยุดแกล้งทำตัวสูงส่งนักได้ไหม? วันนี้ข้าได้เห็นแล้ว การที่เจ้าได้เป็นผู้คุมกองทัพซวนเจียก็เพราะคำพูดประโยคเดียวของเป่ยหมิงอ๋อง จะเรียกให้ปี้หมิงออกมาเล่นละครทำไม? คิดว่าทำแบบนี้นี้แล้วจะโน้มน้าวเหล่าทหารได้อย่างนั้นรึ? เจ้าคิดว่าทุกคนตาบอดรึไง?”ซ่งซีซีมองนางด้วยสายตาเย็นชา "เจ้าพูดถูก ไม่ใช่ทุกคนที่ตาบอด เรื่องบางสิ่งสามารถปิดบังไว้ได้ขณะหนึ่ง แต่ไม่สามารถปิดบังได้ตลอดไป"ยี่ฝางหรี่ตาลง อำนาจรัศมีของนางถดถอยลงเล็กน้อย “แกหมายถึงอะไร”"ไม่มีอะไร" ซ่งซีซีเดินผ่านนางและกำลังจากไปยี่ฝางคว้าแขนของนางไว้ด้วยมือข้างเดียว กล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงต่ำ “ซ่งซีซี ข้าไม่สนใจว่าเจ้าหมายถึงอะไร แต่นี่คือสนามรบ กองทัพซวนเจียเป็นกองกำลังชั้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 95
ทันทีที่แม่ทัพฟางได้ยินสิ่งที่นางพูด เขาก็ปฏิเสธทันทีก่อนที่ผู้บังคับบัญชาจะเอ่ยปาก “ปกป้องอะไร กองทัพซวนเจียหนึ่งหมื่นห้าพันนายมีไว้ให้แม่ทัพซ่งนำทัพไปสังหารศัตรู แต่เจ้าก็พูดถูก กองทัพซวนเจียเป็นหน่วยทหารแนวหน้า เอาไว้เป็นหน่วยจู่โจมทลายเมือง”ยี่ฝางเยาะเย้ย "ผู้บังคับบัญชาช่างหวนคิดถึงอดีต หากกองทัพซวนเจียสามารถทลายเมืองได้แล้วกลายเป็นผลงานของซ่งซีซี แล้วมันจะต่างอะไรกับการมอบความดีความชอบให้นางโดยตรงไปเลยเล่า"แม่ทัพฟางพูดด้วยความโกรธ: “เจ้าพูดอะไรน่ะ หากนางสามารถนำกองทัพซวนเจียบุกทลายเมืองได้ ผลงานนี้มาจากน้ำพักน้ำแรงของนาง อะไรคือมอบให้ หรือว่าเวลาแม่ทัพยี่ออกรบมีแค่ตัวเองเพียงคนเดียวก็บุกจู่โจมได้ เหล่าทหารทั้งหลายหลบอยู่ข้างหลังอย่างนั้นรึ?”ยี่ฝางถามกลับ: "แม่ทัพฟางหมายความว่าแม่ทัพซ่งจะออกรบด้วย ไม่ได้หลบอยู่ด้านหลังออกคำสั่งเท่านั้น?"แม่ทัพฟางพูดด้วยความโกรธ: "เหลวไหล เราเป็นแนวหน้า ย่อมมีแม่ทัพเป็นผู้นำทัพ มีที่ไหนกันที่บอกว่าแม่ทัพหลบอยู่ข้างหลังแล้วใช้แต่อำนาจสั่งการ?"“นางเป็นผู้นำทัพรึ?” ยี่ฝางราวกับว่ากำลังฟังเรื่องขำขันอยู่ ยิ้มเยาะเย้ยอยู่หลายครั้งก่อนที่จะพูดว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 96
แม่ทัพฟางไม่เห็นด้วยอย่างมาก กล่าวขี้นว่า: "เรื่องดังกล่าวได้ผ่านการตัดสินใจไปแล้ว ทำไมยังต้องมีท้าทายไปมาอีก ที่นี่ไม่ใช่สนามท้าประลองยุทธ แต่เป็นสนามรบ การทำเช่นนี้ไม่เป็นผลดีต่อความสามัคคีของกองทัพ"หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้เข้า ยี่ฝางได้แต่รู้สึกว่าแม่ทัพฟางกลัวซ่งซีซีจะแพ้จึงได้พูดห้าม นางจึงรีบพูดขึ้นด้วยความมั่นใจว่า “ถ้าใครมีความสามารถ ทำไมจะท้าทายไม่ได้เล่า แม่ทัพฟางกลัวว่านางจะแพ้รึ หากเกรงว่านางแพ้แล้วจะอับอายขายหน้า ก็ไม่จำเป็นต้องต่อสู้ก็ได้ มอบกองทัพซวนเจียมาให้ข้าเลย”แม่ทัพฟางตะคอก “ช่างเป็นความคิดที่สวยงามเสียจริง เจ้าพากำลังเสริมเข้าสู่สนามรบ คิดไปเสียว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นคนของเจ้ารึ เหตุผลที่ไม่ให้เจ้าไปท้าประลองก็คือการปกป้องศักดิ์ศรีของเจ้า ในเมื่อเจ้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนดี ก็ต้องแล้วแต่เจ้าแล้วล่ะ”“ไม่ต้องพล่ามให้มากความ กองทัพซวนเจียไม่สามารถตกอยู่ในเงื้อมมือของซ่งซีซี เว้นเสียแต่ว่านางจะเอาชนะข้าได้” หลังจากพูดจบ นางก็ลุกขึ้นทำความเคารพ “ขอตัว”หลังจากที่ยี่ฝางออกไป แม่ทัพฟางก็ถามด้วยความสงสัยว่า: “ผู้บังคับบัญชา กองทัพซวนเจียได้มอบหมายให้แก่แม่ทัพซ่งเป็นผู้บ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 97
คำพูดคำนี้ของนาง ทำให้จ้านเป่ยว่างซึ้งใจเล็กน้อยคนอื่นพูดคำเดียวกันนี้ก็ไม่สามารถทำให้เขาประทับใจได้เท่ากับ ยี่ฝางเป็นคนพูด เพราะยี่ฝางไม่ใช่สตรีที่เป็นแม่ศรีเรือน นางคือแม่ทัพนายกองที่เป็นผู้บัญชาการกองทัพ และเป็นวีรบุรุษผู้ลงนามในสนธิสัญญาสันติภาพชายแดนเฉิงหลิงแม่ทัพหญิงผู้องอาจ กลับเอ่ยว่ายอมอยู่บ้านปรนนิบัติดูแลสามีได้อย่างไม่มีปัญหา ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจทันที ความผิดหวังในอดีตที่เคยมีต่อยี่ฝางได้มลายหายไปแล้วการประลองยุทธ์ถูกกำหนดไว้ในยามพระอาทิตย์ตก เซี่ยหลูโม่เพียงมอบหมายให้จางต้าจ้วงแจ้งข่าวให้ซ่งซีซีร้บทราบเท่านั้น ส่วนซ่งซีซีนั้น ยังคงฝึกซ้อมอยู่ในสนาม เมื่อได้ทราบข่าวจากจางต้าจ้วง นางก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ค่ะ รับทราบแล้ว"เนื่องจากทั้งกองทัพต่างรู้เรื่องดังกล่าว ดังนั้นเสิ่นว่านจือและคนอื่น ๆ จึงไปหาซ่งซีซีที่สนามหลักจากเสร็จสิ้นการฝึกทหารของพวกเขาทุกคนต่างตบไหล่นาง และพูดเพียงสองคำเท่าที่จำเป็น "ลุยมัน"ซ่งซีซียิ้มให้พวกเขา การเอาชนะยี่ฝางนั้นมันช่างหนักหนาเอาการอยู่ มันยุ่งยากตรงที่ต้องพยายามสู้กันนางแทนที่ฆ่านางให้ตาย จำเป็นต้องใช้ความอดทนอย่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 98
เสียงของนาง อย่างน้อยแม่ทัพทั้งหลายและกองทัพซวนเจียต่างก็ได้ยินนางพูดอย่างตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อมแต่ประโยคนี้ทำให้ผู้คนในสนามที่เดิมทีรู้สึกดูแคลนซ่งซีซีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งดูถูกนางมากขึ้นเสียงของการสนทนาค่อย ๆ กลายเป็นคำด่าทอถาโถมเข้าหาซ่งซีซีอย่างไม่ขาดสายเสิ่นว่านจือและคนอื่น ๆ โกรธจนหน้าเขียว หากพวกเขาไม่ได้ถูกผูกมัดด้วยกฎเกณฑ์ทางทหาร พวกเขาก็คงจะปรี่ไปสั่งสอนยี่ฝางว่าการเป็นคนต้องทำเช่นไรเมื่อมองไปที่ซ่งซีซี กลับไม่เห็นความโกรธเลยสักนิดเดียว มีคนมายั่วยุขนาดนี้ นางกลับไม่แสดงความโกรธเลย นางมองไปที่ยี่ฝางอย่างสงบ โดยไม่ตอบสักคำเดียวซ่งซีซีไม่ตอบ และสีหน้าของก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย มีเพียงดวงตาของนางที่สลดลง“ ซ่งซีซี!” เซี่ยหลูโม่หยิบกระบองยางจากมือของจางต้าจ้วงแล้วโยนให้แก่ซ่งซีซี “อย่าใช้หอกดอกท้อ ใช้ไม้กระบองเถอะ”ซ่งซีซีรับมันไว้ด้วยมือข้างเดียว แล้วโยนหอกดอกท้อกลับไปที่เซี่ยหลูโม่ แล้วมองเซี่ยหลูโม่อย่างลึกซึ้งก่อนพูดขึ้นว่า "ค่ะ!"นางเข้าใจความหมายของเป่ยหมิงอ๋อง ดาบผาหน้าไม้ไร้ตา เมื่อไหร่ที่ระงับความอาฆาตพยาบาทไว้ไม่อยู่ หอกดอกท้อสามารถปาดคอยี่ฝางได้ในทันที
Pinakabagong kabanata
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1564
ฝนฤดูใบไม้ผลิชุ่มฉ่ำดั่งน้ำมัน แม้เป็นฝนเดือนสี่ ก็ไม่ถือว่ามาสายจักรพรรดิ์ซูชิงยืนอยู่ที่หน้ามุขนอกห้องทรงพระอักษร ทอดพระเนตรโคมลมพลิ้วไหวท่ามกลางสายฝนยามราตรี สิ่งที่ทอดพระเนตรดูประหนึ่งความฝัน ประหนึ่งความจริง เงาร่างของเซี่ยหลูโม่เลือนหายไปในสายฝนเนิ่นนานแล้ว มองก็ไม่เห็นอีกต่อไป พระทัยของพระองค์เต็มไปด้วยความขมขื่น ระลึกถึงภาพที่เขากลืนโอสถนั้นลงไปอย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ มิได้มีแม้แต่เสี้ยววินาทีของความลังเล ขณะเดียวกันที่พระองค์รู้สึกวางพระทัย ก็กลับเจ็บปวด เป็นพระองค์เองที่บีบบังคับพระอนุชาให้ถึงจุดนี้ ทั้งเขาและภรรยาก็ยังหนุ่มสาวนัก ไม่จำเป็นต้องมีอนุ ก็สามารถให้กำเนิดบุตรชายหญิงได้สามถึงห้าคน แต่เมื่อกินโอสถนั้นลงไปแล้ว สายโลหิตของเขาก็ขาดสะบั้น แม้จะสามารถรับบุตรบุญธรรม แต่ถึงอย่างไรก็หาใช่สายเลือดของตนเอง จะไม่ให้นับเป็นความอาลัยได้อย่างไร? ในฐานะพี่ชาย พระองค์รู้สึกเสียดายและเจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบมิได้ แต่ในฐานะฮ่องเต้ พระองค์ก็สามารถวางพระทัยได้อย่างแท้จริง ความรู้สึกขัดแย้งนี้ ทำให้พระองค์ทอดถอนพระทัยเบาๆ ตรัสว่า “ในใต้หล้า จะมีหนทางใดเล่าที่สมบูรณ์
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1563
ทันทีที่ซ่งซีซีเห็นยาทำหมัน นางก็รู้สึกตระหนกในใจ เอ่ยเสียงเบา “ฝ่าบาททรงระแวงเจ้าอีกแล้วหรือ?”เซี่ยหลูโม่ส่ายหน้า “ตอนนี้ไม่ระแวงแล้ว กลับกัน พระองค์ทรงไว้เนื้อเชื่อใจอย่างมาก บรรดาราชฎีกาส่วนใหญ่ก็ต้องผ่านมือข้ากับท่านเจ้ากรมก่อนถึงโต๊ะทรงพระอักษรของพระองค์เสียอีก”“เช่นนั้นแล้วไยต้องคิดถึงเรื่องนี้?” ซ่งซีซีไม่เข้าใจ“พิจารณาอยู่สามข้อ” เซี่ยหลูโม่วางยาเม็ดนั้นลงเบาๆ แล้วจับมือนางไว้แน่น “ข้อแรก ฝ่าบาทที่ไว้ใจข้าในยามนี้ ก็เพราะเพิ่งผ่านเรื่องราวมากมายมา อีกทั้งพระอาการก็ทรงทรงตัว จึงปลอดโปร่งจากความระแวง แต่หากวันใดพระอาการทรุด ข้ากลับมีอำนาจล้นมือ แล้วยังมีบุตรชายอีก... เช่นนั้น ข้าจะกลายเป็นภัยคุกคามในสายพระเนตรแน่นอน”ซ่งซีซีพยักหน้าเข้าใจ “เช่นนั้นเราก็รอสักสองสามปีก็ได้ไม่ใช่หรือ? เดิมทีท่านก็เคยกินยาครั้งหนึ่ง มันควบคุมได้ถึงห้าปีมิใช่หรือ? ตอนนี้ก็ครบห้าปีแล้ว กินอีกเม็ดก็อยู่ได้อีกห้าปีมิใช่หรือ?”เซี่ยหลูโม่กำมือแน่นขึ้น “ยานี่ก็คือเม็ดที่สอง ครั้งแรกกินแล้วคุมได้ห้าปี แต่ครั้งที่สอง... จะเป็นหมันถาวร ชิงเชวี่ยบอกว่า หากข้าไม่กิน... เจ้าต้องดื่มยาคุมกำเนิด ยานั้นทำร้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1562
สุดท้าย พระสนมเต๋อเฟยก็ทนไม่ไหว... นางจากไปแล้วตั้งแต่ที่รู้ว่าองค์ชายรองกลายเป็นคนปัญญาอ่อน และถูกส่งไปอยู่วัดใช้ชีวิตที่เหลือ นางก็ดูเหมือนจะหมดแรงใจความเจ็บปวดเหมือนหนามที่ฝังแน่นในกระดูก ทรมานนางทุกลมหายใจ กระทั่งคืนหนึ่งที่เหน็บหนาว นางก็จากไปอย่างเงียบงันไทเฮาออกคำสั่งด้วยตนเอง จัดการส่งข้ารับใช้ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมดออกจากวัง ส่วนจัดการอย่างไร ซ่งซีซีและผู้อื่นก็ไม่มีใครล่วงรู้ได้ในวังหลัง... ชั่วพริบตาเดียว ฮองเฮากับสองพระสนมผู้มีอำนาจต่างสิ้นชีพ ไทเฮาเองก็สุขภาพไม่ดี จึงให้พระสนมกงเฟยรับหน้าที่ดูแลวังหลังชั่วคราวจักรพรรดิ์ซูชิงไม่คิดจะตั้งฮองเฮาขึ้นใหม่อีก วังหลังเรียบง่ายหน่อย ย่อมลดปัญหาตามมาได้แต่พระสนมกงเฟยกลับไร้ความสามารถ ทำให้เกิดปัญหาขึ้นแทบทุกสามวัน สองวัน แค่เรื่องจัดสรรเบี้ยหวัดค่าอาหารเครื่องนุ่งห่มของพระสนมฝ่ายใน รวมถึงเงินเดือนของข้าราชบริพารในวัง ก็ทำให้เกิดความวุ่นวายกันทั้งตำหนักนางต้องการชื่อเสียงว่าเป็นหญิงผู้รู้จักประหยัดมัธยัสถ์ ลดค่าใช้จ่ายในวัง จึงลดเงินเดือน ลดเครื่องแต่งกายฤดูใบไม้ผลิของฝ่ายใน ให้ตัดเพียงชุดเดียว ประหยัดเงินไปได้ไม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1561
กล้ามเนื้อทั่วร่างของฮองเฮาเกร็งตึง เหงื่อไหลชุ่มนางมองผ้าขาวที่กำลังจะคล้องคอลงมา พลางตะโกนอย่างลนลาน “ไม่... ยังไม่สาย! ฝ่าบาททรงรักองค์ชายใหญ่ จะปล่อยให้เขาไร้มารดาได้อย่างไร? ข้าต้องไปดูแลเขาด้วยตัวเอง! พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์แย่งสิทธิ์ของข้าในฐานะมารดา!”“อีกอย่าง ซ่งซีซีเคยกล่าวไว้ นางว่าองค์ชายใหญ่รักข้ามาก เป็นเขาพูดด้วยปากของเขาเอง! ตอนนี้เขาบาดเจ็บสาหัส โดดเดี่ยวไร้คนดูแล จะปล่อยให้เขาไปสำนักเทพโอสถเพียงลำพังได้อย่างไร? ข้าต้องอยู่ข้างเขา... ข้าต้องไปอยู่กับเขา!”ผ้าขาวคล้องคอเข้าพอดี ฮองเฮากรีดร้องเสียงแหลม “ฝ่าบาท! ฝ่าบาท พระองค์จะใจร้ายปานนี้ไม่ได้! หม่อมฉันผิดอะไร? พระสนมเต๋อเฟยวางแผนฆ่าองค์ชายใหญ่ยังไม่ถูกประหาร แต่พระองค์กลับจะฆ่าหม่อมฉัน! หม่อมฉันก็แค่เอาแต่ใจ ไม่เคยฆ่าใครสักคน!”อู๋ต้าปั้นหยุดมือลง คำบางคำ เขาไม่ควรพูด แต่เมื่อนึกถึงองค์ชายใหญ่ที่บาดเจ็บสาหัส เขาก็อดไม่ได้ เอ่ยเสียงเย็นชา “ฮองเฮาจะบอกว่าตนไม่เคยทำร้ายใครหรือ? เรื่องของฝูเจาอี๋ กระหม่อมจะยังไม่พูดถึง แต่กับองค์ชายใหญ่ที่ตกม้าเช่นนั้น ฮองเฮาก็มีส่วนไม่น้อยเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”ฉีฮองเฮาเบิกตากว้าง มือกำผ้าขาวแน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1560
เสียงร่ำไห้ของฉีฮองเฮาชะงักทันที นางชะงักนิ่งไป ก่อนเอ่ยถามเสียงสั่น “ฝ่าบาทตรัสว่าอะไรนะ? เจิ้งเอ่อร์ยังไม่ตายหรือ?”เป็นไปได้อย่างไร? มิใช่ว่าจัดพิธีศพแล้วหรือ? ขุนนางทั่วทั้งราชสำนักล้วนรู้กันทั้งนั้นจักรพรรดิ์ซูชิงมองนาง พลางกล่าวว่า “เขายังไม่ตาย แต่บาดเจ็บสาหัส ขาทั้งสองหัก ต่อให้รักษาหาย ก็ไม่มีทางยืนขึ้นได้อีก หมอมหัศจรรย์ดันส่งเขาไปยังสำนักเทพโอสถ ถ้ารักษาหาย เขาก็จะใช้ชีวิตอย่างไม่เปิดเผยนาม ถ้ารักษาไม่หาย สำนักเทพโอสถ ก็ถือเป็นที่พำนักที่ดีอยู่แล้ว”ฮองเฮามองดูพระองค์ ไม่เหมือนตรัสล้อเล่น ความหวังและความยินดีพุ่งพล่านขึ้นในใจ แต่แล้วก็ตามมาด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ “หากเขายังไม่ตาย เหตุใดต้องจัดพิธีศพ? เหตุใดไม่รักษาที่เมืองหลวง? บางทีบาดแผลของเขาอาจไม่ร้ายแรงถึงเพียงนั้น ฝ่าบาททรงถูกหมอมหัศจรรย์ดันหลอกก็เป็นได้ หมอผู้นี้เป็นลุงของซ่งซีซี ซ่งซีซีอยากผลักดันองค์ชายสามขึ้นเป็นรัชทายาทมาโดยตลอด!”จักรพรรดิ์ซูชิงถามกลับทันควัน “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าซ่งซีซีต้องการผลักดันองค์ชายสามขึ้นเป็นรัชทายาท?”ฉีฮองเฮารีบพูดเสียงร้อนรน “ตอนก่อตั้งโรงงานทอผ้า มารดาของหม่อมฉันให้หม่อมฉันอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1559
จักรพรรดิ์ซูชิงไม่ได้สั่งประหารพระสนมเต๋อเฟยในทันที แต่กลับให้คนลงโทษด้วยการทุบกระดูกขาทั้งสองทีละท่อน จนเนื้อหนังฉีกขาด เลือดแดงฉานเผยให้เห็นกระดูกขาวโพลน นางเจ็บปวดจนหมดสติไปหลายครั้ง แล้วจึงถูกโยนเข้าไปในตำหนักเย็นพระองค์ทรงนำองค์ชายรองไปที่ตำหนักเย็นด้วยพระองค์เอง ชี้ไปยังพระสนมเต๋อเฟยที่ขดร่างทรมานอยู่กับพื้น ส่งเสียงโหยหวนไม่หยุด ตรัสเย็นชา “หลังจากพี่ใหญ่ของเจ้าตกม้า เขาเจ็บปวดยิ่งกว่านางเสียอีก... เขาต้องทรมานจนตายทั้งเป็น”ใบหน้าองค์ชายรองเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาและความเสียใจ เขาทรุดตัวลงกับพื้น ปิดหูแน่น ไม่กล้าฟังเสียงร้องครวญของมารดาจักรพรรดิ์ซูชิงยังให้โบยชิงหลัน แล้วส่งนางเข้าไปอยู่ด้วย ให้ดูแลพระสนมเต๋อเฟยไม่ให้ตาย หากนางตาย ชิงหลันก็ต้องตายตามต่อให้ชิงหลันเคยติดตามพระสนมเต๋อเฟยแล้ววางแผนร้าย ลอบทำเรื่องดำมืดมาไม่น้อย แต่ฉากนองเลือดเช่นนี้ นางก็เคยเห็นเพียงครั้งเดียวในอุปทยานบุปผาหลวง นั่นคือตอนที่องค์ชายใหญ่ตกม้าครั้งนั้นรู้สึกสะใจ ทว่าตอนนี้... เหลือเพียงความเจ็บปวดที่ตำหนักฉางชุน ฮองเฮาฉีแทบตกใจไปทั้งร่างเป็นพระสนมเต๋อเฟย?เป็นพระสนมเต๋อเฟย!นางยังไม่ทันได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1558
ในดวงตาขององค์ชายรองฉายชัดด้วยความตื่นตระหนกหวาดกลัว ราวกับเพิ่งตื่นจากฝันร้าย เขาหายใจหอบถี่ ปิดหูแล้วร้องตะโกนออกมา “ไม่... เสด็จแม่ ข้าไม่เอา! ข้าไม่อยากให้พี่ใหญ่ตาย ข้าไม่เอา...”พระสนมเต๋อเฟยทรุดลงคุกเข่าอย่างหมดแรง ตั้งแต่วินาทีที่ฮ่องเต้หยิบหนามเหล็กออกมา นางก็รู้สึกเหมือนแรงทั้งหมดในร่างถูกดูดไปจนสิ้นแต่จักรพรรดิ์ซูชิงหาได้ทรงสนใจนางไม่ สายพระเนตรยังจับจ้ององค์ชายรอง น้ำเสียงเย็นเฉียบ “สายไปแล้ว... พี่ใหญ่ของเจ้า... ตายแล้ว เจ้าเป็นคนฆ่าเขา”องค์ชายรองพลันหันกลับมาชนเข้าไปที่หน้าท้องของพระสนมเต๋อเฟยอย่างแรง ปากก็ร้องตะโกนเสียงโหยหวน “ท่านหลอกข้า! ท่านบอกว่าพี่ใหญ่ไม่ตาย แค่ขาหัก ท่านหลอกข้า! หลอกข้า! อ๊า ท่านหลอกข้า! ข้าฆ่าพี่ใหญ่ไปแล้ว...”พระสนมเต๋อเฟยถูกชนจนเครื่องในแทบเคลื่อนที่ นางอดทนต่อความเจ็บ รีบโผเข้าไปหมายจะปิดปากองค์ชายรอง แต่เขาราวกับเสียสติ กระโดดชนผนัง ตะโกนเสียงหลงไม่หยุดเขากระแทกจนเลือดอาบศีรษะ อู๋ต้าปั้นจึงเข้าจับไว้ ใช้สันมือฟาดจนหมดสติ แล้วเรียกคนมาพาตัวไปพันแผลเมื่อประตูตำหนักปิดลง อู๋ต้าปั้นมายืนข้างกายจักรพรรดิ์ซูชิง ด้านล่างคือพระสนมเต๋อเฟยกับช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1557
สำหรับการเสด็จมาถึงของจักรพรรดิ์ซูชิง พระสนมเต๋อเฟยราวกับตกอยู่ในภาวะเผชิญหน้ากับศัตรูช่วงนี้ นับแต่ซ่งซีซีขุดคุ้ยลึกขึ้นเรื่อยๆ นางก็หวาดกลัวจนสุดใจแต่ในใจยังมีความหวังริบหรี่... องค์ชายใหญ่ตายไปแล้ว องค์ชายสามยังเยาว์วัย สุขภาพก็ไม่แข็งแรง ที่เหลือมีเพียงองค์ชายรองที่เฉลียวฉลาด พรสวรรค์เลิศล้ำ ทั้งบุ๋นและบู๊ก็เริ่มแสดงฝีมือให้เห็น เขาเหมาะสมที่สุดที่จะเป็นองค์รัชทายาทหากไม่ใช่เขา จะเป็นองค์ชายสามหรือ?หากสุดท้ายเลือกองค์ชายรองขึ้นมา นางก็จะไม่ต้องถูกลงโทษ ฮ่องเต้ไม่มีทางแต่งตั้งพระมารดาขององค์รัชทายาทโดยมีมลทินได้บัดนี้ฮ่องเต้เสด็จมายังตำหนักไฉหลิง หัวใจนางเต้นระรัว ด้วยเหตุที่ฮ่องเต้เสด็จมาด้วยพระองค์เอง มีเพียงสองความเป็นไปได้หนึ่ง คือมาดูอาการขององค์ชายรอง เพื่อจะยืนยันสถานะองค์รัชทายาทสอง คือหลักฐานปรากฏชัดแล้ว และพระองค์มาเอาความไม่ว่าจะเป็นอย่างไร วันนี้ย่อมต้องมีผลลัพธ์แน่นอนนางนำข้าราชบริพารออกมากราบทูลต้อนรับ ก้มหน้าก้มตา สายตามองเห็นเพียงรองพระบาทแพรไหมสีเหลืองปักมังกรเลื้อยของฮ่องเต้แล้วนางก็เห็นฝ่าพระหัตถ์ที่ยื่นมาตรงหน้า พร้อมเสียงอันอ่อนโยนดังขึ้นว่า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1556
ระหว่างที่ซ่งซีซีทำการสืบสวน นางได้รับเบาะแสจากขันทีน้อยคนหนึ่งว่า หนามเหล็กขององค์ชายสามที่หายไปนั้น แท้จริงแล้วมีนางกำนัลคนหนึ่งเก็บไปขันทีน้อยผู้นั้นเป็นผู้เห็นกับตา ว่าหนามเหล็กถูกเก็บไปโดยนางกำนัลชื่อจู๋อวิ๋น ซึ่งรับใช้ใกล้ชิดอยู่ข้างกายพระสนมกงเฟยพระสนมกงเฟยไม่ได้มีเหตุใดที่จะปองร้ายองค์ชายใหญ่ ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับพระสนมเต๋อเฟยและพระสนมซูเฟยก็เพียงธรรมดาเท่านั้น ดังนั้นซ่งซีซีจึงทูลขออนุญาตไทเฮา เพื่อตรวจสอบวังหลัง ว่าจู๋อวิ๋นนั้นแท้จริงแล้วอยู่ข้างใครผลปรากฏว่า เมื่อตรวจสอบประวัติ จู๋อวิ๋นตอนเข้าวังครั้งแรก เป็นเพียงนางกำนัลล้างผ้าในฝ่ายซักรีด ชีวิตลำบากยากเข็ญนางเป็นคนบ้านเดียวกับชิงหลัน นางกำนัลคนสนิทของพระสนมเต๋อเฟย ชิงหลันจึงช่วยเจรจากับหมัวมัวผู้ดูแล ให้จู๋อวิ๋นได้ไปอยู่ตำหนักพระสนมกงเฟย เป็นเพียงสาวรับใช้ทำความสะอาดจู๋อวิ๋นเป็นคนหัวไว ฉลาดปราดเปรียว เพียงไม่กี่ปีก็ได้รับความไว้วางใจจากพระสนมกงเฟย กลายเป็นคนใกล้ชิดที่พระสนมกงเฟยพึ่งพามากที่สุดส่วนสมุดทะเบียนของนางกำนัลในกรมมหาดเล็ก เมื่อตรวจสอบพบว่า ตอนจู๋อวิ๋นถูกส่งไปตำหนักพระสนมกงเฟยนั้น ได้เปลี่ยนถิ่นกำเ
