เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 872
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 873
จ้านเป่ยว่างออกจากร้านขายยาเย่าหวังด้วยความสิ้นหวังหงเชวี่ยเข้ามาถามว่า "อาจารย์ เหตุใดท่านจึงต้องพูดกับเขามากขนาดนี้?"หงเชวี่ยไม่เข้าใจ อาจารย์รำคาญกับคนในจวนแม่ทัพมากที่สุด เขามักจะปฏิเสธที่จะพูดอะไรกับพวกเขาด้วยซ้ำ แต่วันนี้กลับสละเวลาที่พักผ่อนเพื่อพูดตักเตือนเขาหมอมหัศจรรย์ดันถอนหายใจเบาๆ "ไม่ต้องการให้คนในโลกคิดว่าซ่งฮูหยินไม่เพียงแต่ตาบอดและยังซื่อไป แม้ว่าจะเป็นเรื่องจริง อาจารย์ก็ไม่ชอบได้ยินคนอื่นต่อว่านางแบบนี้"เขาลุกขึ้นยืนวางถ่านไฟชิ้นหนึ่งลงในเตาถ่านแล้วเอามือไปเข้าใกล้เพื่อทำให้อุ่น "นอกจากนี้ เขาไม่ใช่คนชั่วร้ายถึงขั้นร้ายแรงจริงๆ เขาสามารถแยกแยะระหว่างสิ่งถูกและผิดได้ด้วย คุณชายสามของตระกูลเซียวเพื่อช่วยเขาต้องเสียแขนไปข้างหนึ่ง หากไม่ตักเตือนเขา ให้ถูกหลอกไปต้องทำผิดตลอดไป งั้นแขนที่คุณชายสามเสียไปนั้นก็เท่ากับเสียเปล่า""อาจารย์ ยังมีเรื่องอย่างอื่นหรือเปล่า?" หงเชวี่ยมักรู้สึกว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น เนื่องจากหากอาจารย์เกลียดบุคคลใดบุคคลหนึ่ง เขาจึงจะไม่มีทางพูดอะไรกับคนๆ นั้นมากนักหมอมหัศจรรย์ดันมีดวงตาสีเข้ม "อย่าถามเลย หวังว่าจะใช้งานไม่ได้"จ้านเป่ยว่าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 874
ในคืนแรม ๑๐ ค่ำเดือนสิบสอง ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านก็มองเห็นภาพหลอนขึ้นจริงๆ ร่างกายของนางดูเหมือนจะหายแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังสามารถลุกขึ้นนั่งชี้ด่าอากาศ "ไสหัวออกไป ไสหัวออกไป พวกสวะไร้ประโยชน์ พวกเจ้าต่างเป็นสวะไร้ประโยชน์""นางหมิน เจ้ากล้ามาก เจ้ากล้าบีบคอข้า? เจ้ามันอกตัญญู..."มือทั้งสองข้างของนางจับคอ เหมือนกับกำลังดิ้นรนอย่างนั้น อึดอัดจนหน้าแดงก่ำแต่เพราะท่านหมอได้บอกอาการของนางไว้ก่อนแล้ว ดังนั้นทุกคนเลยไม่คิดว่านางจะเห็นผี จากนั้นจ้านเป่ยว่างก็ไปเอามือของนางออก และเรียกขึ้นเสียงดัง "ท่านแม่ ไม่มีใครขอรับ พี่สะใภ้ใหญ่ก็ไม่ได้มาที่นี่ขอรับ""นางมาแก้แค้นข้า นางแค้นข้า" ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านจับแขนเสื้อของจ้านเป่ยว่าง และความดุร้ายบนใบหน้าของนางก็กลายเป็นความหวาดกลัว "เจ้าบอกกับนาง ข้าแค่จะให้นางรู้กฎเกณฑ์เท่านั้น ข้าต้องการสั่งสอนนาง อ้า... ไปให้พ้น นางหมิน เจ้ากล้ามาก"มือของนางยังคงปัดไปมาไม่หยุด และตบลงไปบนหน้าของจ้านเป่ยว่าง จ้านเปยว่างเองก็ไม่ขยับ ปล่อยให้นางตบอย่างนั้นหลังจากดิ้นอยู่ครึ่งชั่วยาม ในที่สุดถึงจะสงบลง แต่ลมหายใจของนางกลับแผ่วเบาแล้วบางครั้งนางก็มีสติ ลืมตามองผ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 875
เสิ่นว่านจือไม่มีความรู้สึกเห็นใจจ้านเป่ยว่างอยู่แล้ว นางพูดขึ้น "ได้ยินหงเซียวบอกว่า จ้านเส้าฮวนไม่ได้กลับไปร่วมงานศพ แต่ยี่ฝางออกมาจากเรืองมงคลเพื่อไว้ทุกข์ให้กับยายแก่นั่น"หลังจากถูกลอบสังหาร ยี่ฝางก็แทบจะไม่ออกจากเรืองมงคลเลย ตอนที่ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านใกล้สิ้นใจ นางก็ไม่ออกมาดูแม้แต่นิดเดียว แต่ตอนนี้กลับมาไว้ทุกข์ มันไม่แปลกหรือ?ถ้ามีคนคิดจะฆ่านางอีกครั้ง ถือโอกาสตอนที่ในจวนกำลังจัดพิธีศพ ฉวยโอกาสลอบเข้าไปก็ไม่ใช่เรื่องยากทว่ายี่ฝางก็ยังคงมีสมองอยู่บ้าง เพิ่งจะสืบคดีกบฏ คดีนี้ยังไม่ปิด ใครจะกล้าทำอะไรบุ่มบ่ามในเวลานี้"พิธีศพใครเป็นคนช่วยจัดหรือ? " ซ่งซีซีถามขึ้นประโยคหนึ่ง หลังจากหวังชิงหลูคลอดก่อนกำหนดร่างกายก็รักษาไม่หายมาโดยตลอด นางไม่มีทางเป็นคนจัดแน่นอน ยี่ฝางเองก็ไม่น่าจะออกหน้าจัดพิธีศพ" ฮูหยินผู้เฒ่ารอง " เสิ่นว่านจือ กล่าว "ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีความเกลียดชังระหว่างพี่น้องสะใภ้ และไม่มีการแยกครอบครัวอย่างแท้จริง นางยังคงต้องทำสิ่งที่ต้องทำ""อันที่จริงฮูหยินผู้เฒ่ารองก็จิตใจดีมีความยุติธรรม" ซ่งซีซีกล่าวขึ้นประโยคหนึ่ง "ก็หายากมากแล้ว"ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วย ชื่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 876
วันขึ้นปีใหม่ ก็ค่อนข้างน่าเบื่องานเลี้ยงในวัง เชื้อพระวงศ์บางคนที่พบเห็นกันปีละครั้งก็พาครอบครัวออกมาเข้าร่วมงานผู้ชายก็มีกลุ่มใหญ่ ผู้หญิงก็มีกลุ่มใหญ่เช่นกันซ่งซีซีอก็ตามฮองเฮากับพระสนมไปเข้าเฝ้าคารวะไทเฮาพร้อมกับเหล่าพระชายาและองค์หญิงเหล่าไทเฟยก็อยู่ด้วยกัน แน่นอนก็มีสนมฮุ่ยไทเฟยอยู่ในนั้นด้วยส่วนพระชายาอ๋องเยี่ยนนางเสิ่นกับชายารองจินก็อยู่ในตำหนักของหรงไทเฟย อยู่พูดคุยกับนาง ดังนั้นพวกนางจึงไม่ได้มาทุกคนพูดคุยเรื่องไร้สาระด้วยกัน ไม่ก็ชื่นชมกันไปมา ไม่ก็แข่งกันว่าใครงามกว่ากัน ไม่ก็โอ้อวดเครื่องประดับกันพระสนมของฮ่องเต้ก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา นางมองจนตาลาย ก็รู้จักเพียงฮองเฮา พระสนมซูเฟย พระสนมกง และพระสนมเต๋อ ส่วนสนมคนอื่นๆ ก็ไม่รู้จักสักคนเดียวสำหรับคนอื่นๆ ที่สถานะต่ำต้อย ก็ก้มหน้าต่ำตลอดเวลา บางครั้งก็ยิ้มให้ บางครั้งก็เงยหน้าขึ้นมองพระโอรสของฮองเฮาเป็นโอรสคนโต ดูเป็นคนเยือกเย็น อายุยังน้อย แต่ท่าทางการเดินเหมือนกับจักรพรรดิ์ซูชิง เอามือไขว้หลัง ยืดตัวตรง ถ้ารูปร่างไม่ผอมบาง ก็ยังคิดว่าเขาเป็นผู้ใหญ่พระสนมซูเฟยมีธิดาและโอรสหนึ่งคน โอรสนางเป็นคนเลี้ยงดู แ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 877
ต่อมาก็เป็นงานเลี้ยงอาหารค่ำ อ๋องเยี่ยนก็พาพระชายาเอกและชายารองมาถึงงานแล้ว หลังจากเขาคารวะไทเฮา ฮ่องเต้ ฮองเฮาแล้ว ก็กล่าวทักทายกับเชื้อพระวงศ์สำหรับทางจวนอ๋องฮวย มีเพียงพระชายาอ๋องฮวยเสด็จมาเท่านั้น นางกล่าวว่าอ๋องฮวยทรงเป็นหวัดคืนวันแรมสิบสองค่ำ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หาย ไทเฮาก็ทรงตรัสถามด้วยความเป็นห่วงหลายประโยค และสั่งให้คนนำยาบำรุงกำลังล้ำค่าหลายอย่างพระราชทานให้อาหารในงานเลี้ยงวันขึ้นปีใหม่ก็หลากหลายมาก เซี่ยหลูโม่กับซ่งซีซีนั่งด้วยกัน สิ่งที่ซ่งซีซีชอบกิน เซี่ยหลูโม่ก็เลือกให้นาง สิ่งที่นางไม่ชอบ เซี่ยหลูโม่ก็กินเองทั้งหมดเมื่อเห็นภาพนี้ ฮองเฮาก็ทรงยิ้มออกมา "ท่านอ๋องกับพระชายาก็รักกันจริงๆ "ฉินอ๋องกับพระชายาฉินอ๋องเงยหน้าขึ้น คิดว่าหมายถึงพวกเขา แต่กลับพบว่าฮองเฮาทอดพระเนตรไปที่เซี่ยหลูโม่กับซ่งซีซีแล้วตรัสขึ้น พวกเขาเลยชำเลืองมองแวบหนึ่งด้วยจักรพรรดิ์ซูชิงเหลือบมองอย่างเฉยเมยแวบหนึ่ง ก็ไม่ตรัสอะไร แต่ตอนที่ยกแก้วเหล้าขึ้น ก็ทอดพระเนตรมองฮองเฮาอย่างเย็นชาแวบหนึ่งซ่งซีซีรู้ว่าฮองเฮาทรงมีความคิดบางอย่าง ดังนั้นนางจึงพูดขึ้นประโยคหนึ่ง "ฝ่าบาทกับฮองเฮาทรงรักกันอย่างลึกซ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 878
แม้แต่ซ่งซีซีเองก็เหลือบมองท่านอ๋องฮุยแวบหนึ่ง ตอนนี้ถึงจะรู้ว่าเขาก็เป็นคนกตัญญู ก็คือหมายความว่าเมื่อก่อนเขาไม่ค่อยกตัญญูมากนักอย่างน้อยก็ให้ความรู้สึกว่าเขาไม่ค่อยกตัญญูนักเพียงแต่เมื่อเชื้อพระวงศ์ได้ยินแล้ว กลับรู้สึกงุนงงมาก ตามหลักแล้ว อ๋องเยี่ยนก็กตัญญูมาโดยตลอด ทุกปีก็กลับมาเมืองหลวงในนามของการมาเยี่ยมเสด็จแม่ บางครั้งสามารถกลับเมืองหลวงได้อย่างราบรื่น บางครั้งก็ถูกปฏิเสธ แม้ตอนที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนยังมีพระชนม์ชีพอยู่เขาก็ทำแบบนี้ ความกตัญญูนี้ของเขา จะไม่ทำให้คนซาบซึ้งใจได้ยังไง?แต่วันนี้ทุกคนต่างมีความสุข ก็ไม่มีคนสนใจคำพูดนี้มากนักในทางกลับกัน จักรพรรดิ์ซูชิงกลับทอดพระเนตรมองอ๋องเยี่ยนอย่างมีความหมายลึกซึ้งแวบหนึ่ง หลังจากสีหน้าของอ๋องเยี่ยนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก็ทรงยิ้มเหมือนดั่งปกติ "บรรพบุรุษของเราปกครองประเทศด้วยความเมตตาและกตัญญู ลูกหลานจะกล้าอกตัญญูได้ยังไง? "เซี่ยหลูโม่เหลือบมองท่านอ๋องฮุยแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่พูดอะไร เสวยอาหารต่อกับซ่งซีซีหลังจากเสวยอาหารเสร็จแล้ว เหล่าฮูหยินก็ไปดูงิ้ว ช่วงวันขึ้นปีใหม่แบบนี้คณะงิ้วก็ไม่มีวันหยุด จะเล่นไปถึงวันเปิดราชสำนักขึ้นแปด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 879
หลังจากส่งท้ายปีเก่าและออกจากวังแล้ว ซ่งซีซีก็บอกเรื่องนี้กับเซี่ยหลูโม่บนรถม้าเซี่ยหลูโม่ก็นึกเรื่องที่อาจารย์หยูได้รายงานขึ้นได้ หลังจากคดีสมรู้ร่วมคิด จวนอ๋องฮวยก็เงียบสงบมาก อ๋องฮวยเองก็ไม่ค่อยออกไปไหนเลยอาจารย์หยูได้ส่งคนไปจับตาดูจวนอ๋องเยี่ยนกับจวนอ๋องฮวย อ๋องฮวยเคยออกไปข้างนอกสองสามครั้ง แต่ก็ต่างไปหาคนดื่มเหล้า ไปมาสองสามครั้งก็ไม่ไปอีกเลย"เป็นไปได้ว่าอ๋องฮวยไม่ได้ประชวร แต่ออกจากเมืองหลวงไปแล้ว" เซี่ยหลูโม่ขมวดคิ้ว "แม้คนของเราจะคอยจับตามองจวนอ๋องฮวย แต่จับตามานาน ก็ต้องมีบางครั้งที่หย่อนยาน ถ้าอ๋องฮวยปลอมตัว พวกเขาก็อาจจะจำไม่ได้""เขาออกไปจากเมืองหลวงในเวลานี้ จะไปที่ไหนหรือ? " ซ่งซีซีถามขึ้น"กลับถึงจวนแล้วค่อยว่ากัน" เซี่ยหลูโม่นึกถึงสถานการณ์ปัจจุบันในใจอยู่ครู่หนึ่ง ก็มีความคิดหนึ่งในใจคืนนี้จวนอ๋องก็ครึกครื้นมาก คนของทางจวนเสนาบดีกั๋วกงก็มาร่วมกินอาหารส่งท้ายปีเก่าด้วยกัน แต่ตระกูลข่งไม่ได้ส่งรุ่ยเอ๋อร์กลับมา บอกว่ารู้ว่าพวกเขาต้องเข้าวังไปร่วมงานเลี้ยง ปล่อยให้เขาอยู่ที่จวนอ๋อง ก็อยู่ฉลองปีใหม่ที่ตระกูลขงดีกว่าดังนั้นเมื่อกลับมาถึงจวนอ๋อง พวกเขาก็สนุกสนานกั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 880
ในห้องหนังสือ ชายทั้งสามหารือกันกว่าหนึ่งชั่วยามถ้าอ๋องฮวยไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงจริงๆ เขาอาจจะไปสามสถานที่นี้สถานที่แรก ชายแดนเฉิงหลิง พวกเขาน่าจะมีไส้ศึกแอบแฝงอยู่ที่ชายแดนเฉิงหลิงสถานที่ที่สอง อำเภอหยง ทหารของพวกเขาอยู่ในอำเภอหยงสถานที่ที่สาม กองกำลังทหารรักษาการณ์นอกเมืองหลวง คาดว่าหลายปีมานี้อ๋องฮวยได้แอบแฝงไส้ศึกไว้ในกองกำลังไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหน ก็หมายความว่าพวกเขาได้เคลื่อนไหวแล้วแต่พวกเขาคิดเสมอว่า อ๋องฮวยเป็นคนที่เยือกเย็นที่สุด แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงเป็นคนแรกที่ลงมือล่ะ?อาจารย์หยูพูดขึ้นว่า : "บางทีคือทุ่มหมดตัวแล้ว เพราะยังไงเซี่ยอวี้นก็ยังไม่ตาย แทนที่พวกเขาจะหวาดกลัว ก็ลองลงมือสักตั้งดีกว่า"เซี่ยหลูโม่ส่ายหน้า "ข้าคิดว่าไม่มีทางทุ่มหมดตัว พวกเขาวางแผนมานาน ตอนที่โจมตีเขตหนานเจียงก็เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของพวกเขา พวกเขาก็ไม่ได้เคลื่อนทัพ ตอนนี้ก็ไม่มีทางก่อกบฏ จำเป็นต้องหาเหตุผลที่น่าเชื่อถือในการก่อกบฏ ตอนนี้ข้าก็ค่อนข้างเป็นห่วงผู้บัญชาเซียวทางชายแดนเฉิงหลิงจะเกิดสถานการณ์ขึ้น""เมืองซีจิง! " ดวงตาของอาจารย์หยูมืดมนลงทันทีตัวแปรที่สำคัญที่สุดของชายแดนเฉิงหล
บทล่าสุด
