เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 801
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 802
หลังจากที่หวังเจิงอดทนต่อความเจ็บปวดที่รุนแรง เขาก็เกิดความโกรธจัดขึ้นมาและรีบพุ่งเข้าไปยังซ่งซีซีโดยไม่คำนึงถึงฐานะแต่อย่างใดแต่แล้วก็ถูกต่อยที่หน้าซ้ายและขวาอย่างละฉาด แต่เขาก็ไม่ทันได้เห็นซ่งซีซีต่อยตนเองได้อย่างไรให้ชัดเจนหลังจากกลับมาถึงเมืองหลวง ซ่งซีซีก็กลายเป็นคนมีน้ำใจและเอาใจคนอื่นมาก เพื่อให้เขาได้มองเห็นอย่างชัดเจน นางจึงคว้าเสื้อผ้าที่หน้าอกของเขาแล้วยกกำปั้นขึ้น เมื่อเขายกมือขึ้นเพื่อต่อต้าน นางก็ต่อยหน้าเขาโดยหลีกเลี่ยงมือของเขาได้ในขณะที่เขาตกตะลึงนั้นก็ยกเท้าเตะเขา แล้วเขาบินออกไปชนกับกำแพงอีกครั้งคราวนี้การเขาได้เห็นเคลื่อนไหวชัดเจน แต่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ตอนนางเริ่มยกเท้าขึ้นนั้นมันก็ช้ามาก และเตะออกไปไม่เร็ว ทว่าจู่ๆ ก็เร่งความขึ้น และคาดเดาทิศทางของการหลีกเลี่ยงของเขา เขาทำได้เพียงถูกซัดคนและเตะอีกครั้งอย่างทำอะไรไม่ได้ใบหน้าของหวังเจิงเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ แต่อาจเป็นเพราะความเจ็บปวด เพราะการเตะสองครั้งนั้นหนักมากจนเขาไม่สามารถมีพลังงานในตันเถียนได้ชั่วขณะหนึ่งซ่งซีซีปัดแขนเสื้อของนาง มองดวงตาที่ประหลาดใจของหลิวอินแล้วพูดว่า "มาเริ่มกันเลย ข้าจะเฝ้าด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 803
พอองค์หญิงใหญ่เสร็จก็ถึงตาฝู้หม่ากู้เมื่อมีการส่งพระราชโองการมาได้ประกาศว่าข้อหาของเขามี: การข่มขืน การลักพาตัวคน และการฆาตกรรม ทำเรื่องผิดกฏหมายมากมายฝู้หม่ากู้รู้ว่าเขาไม่สามารถรอดชีวิตได้ ดังนั้นเขาจึงขอข้อแม้ข้อหนึ่งว่าอยากจะพบพวกอนุภรรยาของเขาเขาขอร้องเซี่ยหลูโม่ "ถึงยังไงข้ากับพวกนางเป็นสามีภรรยากันและมีลูกด้วยกัน ข้าแค่ขอให้พวกนางอย่าเกลียดข้ามากเกินไป พวกนางรู้ดีว่าข้าไม่มีทางเลือกอื่น ที่ข้าอยู่อย่างยากลำบากเพียงเพื่อที่พวกนางจะได้มีชีวิตอยู่ต่อและไม่ถูกเซี่ยอวี้นฆ่าตาย แต่ข้ายังรู้สึกว่าเป็นข้าที่ทำผิดกับพวกนาง ขอเจ้าช่วยรายงานกับฝ่าบาทให้ ให้ข้าคุกเข่ากล่าวขอโทษพวกนาง"ทุกๆ คำพูดมีแต่โยนความผิดให้ตนอื่น ไม่มีความรับผิดชอบแต่อย่างใดเลยเขาไม่เคยเอ่ยถึงจวนโหวกู้เลย นี่เขารู้จักปกป้องจวนโหวกู้เลยจริงๆ แม้ว่าจวนโหวกู้จะไม่มีตำแหน่งยศถาบรรดาศักดิ์แล้ว แต่ฝ่าบาทก็ไม่ได้ยึดทรัพย์สินพวกเขาและลงโทษสมาชิกในครอบครัวเขา รากฐานยังอยู่ ดังนั้นชีวิตก็คงไม่ยากเกินไปเซี่ยหลูโม่มองไปที่เขา อดีตอาเขยของตนเองกำลังโค้งคำบับหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า "เลิกเสแสร้งได้เลย แม้แต่หลินเฟิ้งเอ๋อ ค
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 804
ตระกูลกู้ส่งเงินจำนวนห้าหมื่นตำลึงโดยบอกว่าใช้เพื่อชำระหนี้ให้กับผู้หญิงเหล่านั้น กู้ฮูหยินเอาแต่บอกว่าตนเองยากจน บอกว่าพวกเขามีเงินไม่มากนักอยู่แล้ว เงินจำนวนห้าหมื่นตำลึงนั้นถือว่าทำให้คระกูลหมดตัวไปเลยซ่งซีซีหยุดไม่ให้นางบ่นต่อไป "ฝ่าบาททรงสั่งให้พวกเจ้าออกเงินหนึ่งแสนตำลึง ขาดเบี้ยเดียวก็มิได้ อีกสามวันข้างหน้า บุตรชายของเจ้าจะถูกประหารชีวิต คนตระกูลกู้สามารถเข้าไปพบเขาเป็นครั้งสุดท้ายได้"แน่นอนว่ากู้ฮูหยินต้องการไปพบ บุตรชายที่นางเลี้ยงดูอย่างยากบาก ทว่าเมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาของคุณท่านกู้ นางก็ยังคงร้องห่มร้องไห้ว่า "ไม่เจอแล้ว เจอแล้วมันจะได้อะไร มีแต่เพิ่มความเจ็บ...ความโกรธไปเปล่าๆ เท่านั้น เขาทำเรื่องแบบนั้นไป และตระกูลกู้ของเรารับไม่ได้""ใช่ เขามีโทษร้ายแรง ไม่เจอดีกว่า" คุณท่านกู้ก็พูดเช่นเดียวกันตอนนี้พวกเขาอยากจะขีดเส้นแบ่งที่ชัดเจนกับฝู้หม่ากู้มากกว่า ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่สงสารลูก แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องตาย ดังนั้นอย่าเอาครอบครัวไปพัวพันจะดีกว่าซ่งซีซีแค่มีหน้าที่มาแจ้งให้พวกเขาทราบ มันขึ้นอยู่กับพวกเขาที่จะตัดสินใจว่าจะพบหรือไม่ ในเมื่อไม่อยากเจอ งั้นรับเงินเสร็จ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 805
ซ่งซีซีมองเขาอย่างเย็นชา "ข้านึกว่าใต้เท้าฉีเป็นคนมีเหตุผลและรู้ความ แต่ข้าคิดผิดไปเอง คำว่ามิใช่เหยื่อที่พูดออกมาจากปากของเจ้าอย่างสบายๆ นั้น เจ้ารู้ไหมว่าจะส่งผลกระทบร้ายแรงต่อคนมากเท่าไร ไม่เพียงแต่ผู้หญิงเหล่านี้ แต่ยังรวมถึงตระกูลขุนนางก็พวกนางเคยอาศัยอยู่ด้วยก็ต้องเดือดร้อนไป"ไม่ใช่ว่าซ่งซีซีต้องการมีปัญหากับเขา และไม่ใช่อยากดุเขาเพื่อระบายความโกรธ แต่เป็นเพราะว่าตอนนี้เขาเป็นคนสำคัญที่ได้รับความไว้วางใจจากฝ่าบาท คำพูดเหล่านี้เขาสามารถพูดกับนางได้ ก็หมายความว่าเขาอาจจะพูดกับฝ่าบาทเช่นกันตอนนี้ฝ่าบาทกำลังคิดที่จะสร้างชื่อเสียงที่ดี พอผ่านไปอีกสองปีเมื่อตั้งรากฐานมั่นคง หากเขาคิดถึงคำพูดของเขา ไม่อาจรับประกันว่าเขาจะไม่เกิดความคิดกำจัดอันตรายที่แอบแฝงให้สิ้นซาก งั้นพวกนางก็จะไม่มีทางอยู่รอดได้ฉีหลิงซีรู้ด้วยว่าเมื่อกี้เขาพูดผิดไป ไม่กล้าที่จะพูดเกี่ยวกับหัวข้อนี้อีก "ถ้าอย่างนั้นใต้เท้าซ่งตกลงที่จะช่วยข้าคุยกับเจ้าอาวาสและปล่อยให้เด็กอาศัยอยู่ในสำนักแม่ชีในฐานะเด็กกำพร้าได้หรือไม่? อันที่จริงทำแบบนี้ก็หวังดีกับนางด้วย อย่างน้อยแม่ลูกสองคนก็สามารถอยู่ด้วยกันได้""ถ้านี่เป็นกา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 806
เสิ่นว่านจือเดินออกมาและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"ซ่งซีซีเล่าให้ฟังอย่างคร่าวๆ ด้วยน้ำเสียงไม่ดีเท่าไร "เจ้ากรมฉีเคยบอกว่าข้างกายเขามีเด็กไม่ได้ ตอนนี้จะส่งเด็กมาที่นี่ การเป็นเจ้ากรมกลับกลับคำพูด ไม่สามารถจัดที่อยุ่ให้เด็กของตนเองด้วยซ้ำ ทำไมให้เด็กมาโลกนี้ล่ะ เด็กไม่รู้เรื่องอะไรเลย"เสิ่นว่านจือก็โมโหกับคนแบบนี้เช่นกัน "คาดว่าที่บอกว่าตนเองจะจัดการเองคงพูดด้วยอารมณ์ หลังจากกลับไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วถึงพบวว่ามันใช้ไม่ได้ ดังนั้นจึงมาขอเจ้าถึงสำนักแม่ชี แต่ส่งมาให้แล้วกลับให้แม่ลูกอยู่ด้วยกันไม่ได้ ใช้ตัวตนเป็นเด็กกำพร้าให้เจ้าอาวาสเลี้ยงดู บ้าจริงๆ มีพ่อแม่ชัดๆ กลับให้เป็นเด็กกำพร้า เจ้ากรมฉีนี่กำลังแช่งตัวเองเหรอ?"ซ่งซีซีกล่าวว่า "ช่างเถอะ เราแค่ทำหน้าที่ให้จัดการกับคนที่ต้องจัดการให้ดี หากตระกูลฉีไม่อยากเลี้ยงเด็กคนนั้น งั้นก็เลี้ยงไว้ที่สำนักแม่ชีแทน จริงๆ แล้วสำหรับฮูหยินเจ้ากรม ไม่ว่าจะเป็นกู้ชิงเมี่ยวหรือเด็กคนนี้ พวกเขาทั้งคู่มันอย่างกับสิ่งแทงใจ""จริงด้วย ความสุขที่พังไปแล้วยังเรียกว่ามีความสุขอยู่หรือเปล่า นางไม่รู้อะไรเลยจริงๆ เหรอ?""มีแต่นางเองที่รู้""จริงสิ" เ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 807
ในขณะนี้ซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือต่างก็รู้สึกอึดอัดใจมาก"หยงโน่ เราจะไปอยู่ที่อื่นแล้ว หนูจะไปกับน้าหรือเปล่า" เสิ่นว่านจือสงบลงและถามเด็กหญิงตัวเล็กๆ เบาๆเด็กหญิงวัยหนึ่งขวบยังพูดไม่คล่องนัก เอาแต่พูดว่าจะตามหาแม่เสิ่นว่านจือตอบด้วยรอยยิ้ม "ได้ ไปหาแม่นะ"นางและซ่งซีซีมองหน้ากัน ทั้งคู่หนักใจเล็กน้อย เพราะแม้ว่าจะไป นางก็จะอยู่กับเจ้าอาวาสหรือมีคนอื่นดูแลนาง และไม่สามารถอยู่ข้างกายกู้ชิงเมี่ยวได้พี่เลี้ยงเด็กหาสายรัดมาให้เด็กขี่หลังเสิ่นว่านจือไว้ พี่เลี้ยงเด็กไม่ได้ไปด้วย หยงโน่ร้องไห้อยู่นาง หลังจากถูกเสิ่นว่านจือกล่อมให้หยุด จากนั้นเสิ่นว่านจือถึงนำม้าออกมาทันทีที่มาถึงด้านนอกหมู่บ้านจาว ก็เห็นรถม้าจอดอยู่ข้างนอก ซ่งซีซีเหลือบมองตราสัญลักษณ์บนรถม้าซึ่งเป็นของจวนเจ้ากรมฉีนางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นั่นคือเจ้ากรมฉีหรือฉีหลิงซี? หรือว่าจะเป็น?เสิ่นว่านจือก็เห็นมันเช่นกัน นางทำกำลังจูงม้า ฝีเท้าหยุดลง จากนั้นเอื้อมมือไปตบก้นของหยงโน่เพื่อไม่ให้นางเคลื่อนไหวตลอดม่านรถม้าเปิดออกในเวลาต่อมา เผยให้เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่ซีดเซียวนางสวมชุดผ้าสีฟ้า และมวยของนางก็ตกแต่งด้วยไข่มุกอย่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 808
ซ่งซีซีตกตะลึงและแทบไม่น่าเชื่อ "เอากลับไป ฮูหยิน เด็กคนนี้ไม่ใช่... ทำไมเจ้าถึงอยากพาเด็กกลับไป?"นางอยากจะบอกว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กของเจ้ากรมฉี แต่โกหกไม่ลงคอจริงๆ และฉีฮูหยินใหญ่สามารถมาที่นี่ได้คงจะรู้หมดแล้วไม่มีประโยชน์ที่จะพูดโกหกนาง"แน่นอนว่าพานางกลับไปเลี้ยงดู เด็กน้อยเช่นนี้ถูกส่งไปสำนักแม่ชีจะทนความยากลำบากเช่นนี้ได้อย่างไร" นางยิ้มอย่างน่าสมเพช "เด็กไม่ได้ทำผิดอะไร นางเลือกพ่อแม่ไม่ได้ เลือกตัวต้นไม่ได้ คนที่ทำผิดคือผู้ใหญ่ เป็นคนทำผิดก็ต้องรับผิดชอบผที่ตามมา"ซ่งซีซีเห็นด้วยกับคำพูดของนางและชื่นชมนางมาก "เจ้ากรมฉีรู้ไหมว่าเจ้ามาที่นี่ เขา... รู้ว่าเจ้าได้รู้เรื่องนี้ไหม"ฉีฮูหยินใหญ่น้ำตาคลอเบ้า แต่ก็ไม่ได้ไหลออกมา "เขาคิดว่าเขาหลอกข้าได้สำเร็จ และตอนแรกๆ ข้าก็เชื่อเขา แต่หลังจากคิดเรื่องนี้อย่างดีๆ แล้ว ก็เข้าใจทุกอย่าง เข้าใจได้ไม่ยากเลยหรอก ใช่ไหม""ถ้าเจ้าเอาเด็กกลับไป เขาอาจจะไม่รู้สึกซาบซึ้งใจก็ได้นะ พานางกลับบ้านหมายความว่าเรื่องนี้ไม่สามารถปกปิดได้อีก""ข้าได้เตรียมตัวมาอย่างดีแล้วถึงมา ถ้าอยากจะซ่อนก็มีวิธีซ่อนได้แหละ ก็บอกว่าเป็นลูกของอนุเฉินแล้วกัน ถึงย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 809
ในเวลาพลบค่ำ พระอาทิตย์สีทองค่อยๆ ลับขอบฟ้า ทำให้ท้องฟ้ามีสีสันซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือขี่ม้าลงมาจากภูเขา แม้ว่าคดีจะยังไม่จบ แต่ก็ถือยุติลงในชั่วคราวและสามารถผ่อนคลายได้เล็กน้อย"ฝู้หม่ากู้จะถูกประหารชีวิตในวันพรุ่งนี้ เจ้าคิดว่าตระกูลกู้จะมาเก็บศพของเขาหรือไม่" เสิ่นว่านจือถาม"ก็ไม่รู้นี่" ซ่งซีซีกำลังคิดถึงเรื่องที่ฉีฮูหยินใหญ่จะพาเด็กกลับบ้านเสิ่นว่านจือรู้จักนางเป็นอย่างดี "ฉีฮูหยินใหญ่คนนั้นต้องการรับเด็กกลับจริงๆ หรือ?""นางพูดไปอย่างนั้น แต่ไม่รู้ว่ามันเกิดจะอารมณ์ชั่ววูบหรือไม่"เสิ่นว่านจือกล่าวว่า "แม้ว่าเด็กๆ จะเป็นเหยื่อที่ถูกเซี่ยอวี้นทำร้าย และไม่ใช่ฝ่ายผิด แต่ทำไมต้องให้ฉีฮูหยินใหญ่ทนกับผลที่ตามมาทั้งหมดนี้ สำหรับฉีฮูหยินใหญ่ การปรากฏตัวของเด็กคนนี้ทำให้ชีวิตของนางตกอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดใจมาก ความงดงามแห่งอดีตกลายเป็นภาพหลอนอันน่าเศร้ายิ่งนัก""นางถามในรถม้าว่าหากข้าเป็นนางข้าจะทำอย่างไร" ซ่งซีซีปล่อยให้ม้าเดินต่อไปอย่างสบายๆ สายฟ้าเดินบนถนนบนภูเขาค่อนข้างคงที่ "เจ้าคิดว่าถ้าศิษย์น้องมีบ้านเล็กอยู่ข้างนอกแล้วมีลูกด้วย ข้าจะทำอย่างไร?"เสิ่นว่านจือพูดโดยไม่ต้
บทล่าสุด
