แชร์
บทที่ 608
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 609
เซี่ยหลูโม่และซ่งซีซียืนขึ้นเดินออกไปเกือบจะพร้อมกัน พวกเขาเห็นผมของหวังชิงหลูยุ่งเหยิง และถือมีดสั้นไว้ที่คอของนาง เนื่องจากใช้แรงมากไปหน่อยเลยมีเลือดออกหงเอ๋อร์ สาวใช้ของนางเดินตามนาง ใบหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว เมื่อกี้ฮูหยินบอกว่าต้องไปจวนเป่ยหมิงอ๋อง ระหว่างทางก็ซื้อกริชเล่มหนึ่ง นางห้ามไม่ได้เมื่อเห็นซ่งซีซี ดวงตาของหวังชิงหลูก็แดงก่ำ และเขาตะโกนด้วยความโกรธ "ซ่งซีซี ข้ามีความแค้นอะไรกับเจ้า? ทำไมเจ้าต้องทำร้ายข้าแบบนั้น?"ซ่งซีซีสั่งหัวหน้าลู่อย่างใจเย็น "ส่งคนไปที่จวนป๋อผิงซีและจวนแม่ทัพเพื่อให้พวกเขาพาจ้านฮูหยินกลับไป"หัวหน้าลู่ตอบรับและรีบออกไปทำซ่งซีซีพูดกับเซี่ยหลูโม่ว่า "ท่านกลับไป ข้ามาจัดการเอง"เซี่ยหลูโม่เหลือบมองที่หวังชิงหลู และเห็นนางดูบ้าคลั่ง ยังถือมีดสั้นอยู่ "ระวังด้วย อย่าทำร้ายตัวเองเข้า"หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เดินกลับไปและเห็นอ๋องเยี่ยนเดินออกไป เขาเหยียดแขนยาวออกแล้วหยุดเขา "เสด็จอา ดื่มชาต่อ เมื่อกี้พูดถึงไหนแล้ว""เกิดอะไรขึ้น? ใครกล้าบุกเข้ามาจวนเป่ยหมิงอ๋อง?" อ๋องเยี่ยนถามเสียงดังด้วยน้ำเสียงเคร่งครัด "ควรถูกตั้งมาตรฐาอีกครั้ง หาใช่ว่าใ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 610
ในห้องโถงด้านข้าง มีคนสองคนนั่งตรงข้ามกันซ่งซีซีมองที่คอของนางและขมวดคิ้ว "เจ้ายังจะใช้กริชแทงที่คออีกไหม? หากต้องการตายจริงๆ เพียงแค่ชนหัวเข้ากับประตูจวนเป่ยหมิงอ๋องก็ตายได้เลย มาเล่นโวยวายแบบนี้ คนที่เสียหน้าคือเจ้าเอง"หวังชิงหลูปาดน้ำตาด้วยหลังมือเผยให้เห็นใบหน้าที่ซีดเซียวและดื้อรั้น "ซ่งซีซี การทำลายชีวิตแต่งงานของคนอื่นมันจบไม่สวย เจ้าร้ายกาจจริงๆ"ซ่งซีซียืดหลังตรง ซึ่งเป็นท่านั่งประจำของนาง "ข้าทำลายชีวิตแต่งงานของเจ้าอะไรกัน เจ้ากับจ้านเป่ยว่างเป็นยังไงมันเป็นเรื่องของพวกเจ้า ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า เจ้านี่ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีจริงๆ ตอนที่จวนแม่ทัพถูกลอบสังหาร ข้าเป็นคนช่วยชีวิตพวกเจ้านะ"หวังชิงหลูพูดอย่างเย็นชา "คนละเรื่องกัน ที่จวนแม่ทัพถูกลอบสังหารที่เจ้ามาช่วยก็ไม่ได้มาเพื่อข้า ข้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณเจ้า"ซ่งซีซีโกรธจนหัวเราะออกมากับคำพูดของนาง "ข้าก็ไม่ต้องการให้เจ้าขอบคุณหรอก ว่ามา ข้าทำอะไรไปทำลายชีวิตแต่งงานของเจ้าล่ะ"หวังชิงหลูกัดฟันกรอด "อย่าแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา เจ้าไม่รู้ว่าเจ้าได้พูดอะไรกับเจ้าสิบเอ็ดฝางเหรอ? เจ้าแค่ไม่อยากให้ข้ามีชีวิตที่ดี เมื่อรู้ว่าข้ากับเจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 611
หลังจากพูดอย่างนั้นซ่งซีซีก็ปล่อยแขนของนาง นางทรุดตัวลงบนเก้าอี้แล้วเอามือปิดหน้า "ถ้าไม่ใช่เจ้า ถ้าไม่ใช่เจ้าแล้วใครจะทำร้ายข้า ใครจะทำร้ายข้าล่ะ นอกจากเจ้าแล้วยังเป็นผู้ใดได้อีกล่ะ?"ซ่งซีซีพูดไม่ออกและจนใจกับคนแบบนี้จริงๆ นางไม่โกรธเพราะไม่มากพอที่จะให้โกร เห็นๆ อยู่ว่าหวังชิงหลูได้รับการดูแลและการปกป้องอย่างดีจากครอบครัวพ่อแม่ของนางและตระกูลฝาง ดังนั้นนางจึงขาดความสามารถในการคิดขั้นพื้นฐานที่สุดพูดตรงๆ คือเห็นแก่ตัวและโง่เขลานางนั่งลงและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มันไม่มีประโยชน์ที่จะโกรธกับคนแบบนี้ ใช้เหตุผลอาจไม่ได้ผลด้วย แต่จำเป็นต้องพูด "ข้าถามเจ้าหน่อย ข้ามีความแค้นอะไรกับเจ้าหรือไม่"หวังชิงหลูหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาปาดน้ำตา ดวงตาของนางทั้งแดงก่ำและบวมมาก "ไม่มีความแค้นเหรอ? เจ้าเป็นอดีตภรรยาของจ้านเป่ยว่าง และเราออกเรือนกันในวันเดียวกัน เรื่องสินเดิมเจ้ามีมากกว่าข้าตั้งเยอะ ทำให้ข้าเข้าจวนแม่ทัพนั้นโดนคนอื่นดูถูก"ซ่งซีซีคว้าที่วางแขนของเก้าอี้ หายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง และคลายออกช้าๆ ซึ่งทำให้นางจะเป็นบ้าจริงๆ "สินเดิมหรือ? ข้าจะไปแข่งสินเดิมกับเจ้าเมื่อไร คือเจ้าอยากแข่งกับข้า เจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 612
นางจีจากจวนป๋อผิงซีมาถึงพร้อมกับสาวใช้มาก่อนผู้คนจากจวนแม่ทัพนางจีเดินเข้าจวน และคารวะต่อไทเฟยก่อน เมื่อเห็นว่าครอบครัวอ๋องเยี่ยนก็อยู่ด้วย ใบหน้าของนางก็ซีดเผือดลงทันที เสียหน้าครั้งใหญ่จริงๆภายใต้การนำทางของเป่าจู นางจีมาที่ห้องโถงด้านข้าง ทันทีที่เข้าไปในห้อง ก็ขอโทษต่อซ่งซีซีก่อน "ท่านพระชายาโปรดยกโทษให้ข้าด้วย คือคุณหนูสามของเราทำมากเกินไป ไปล่วงเกินไทเฟยและพระชายา ข้ากล่าวขอโทษท่านพระชายาเจ้าค่ะ"ซ่งซีซีพยุงนาง และพูดว่า "ฮูหยินมาทันเวลาเลย นำคุณหนูสามของพวกเจ้ากลับไปเถอะ ข้ายังส่งคนไปที่จวนแม่ทัพด้วย แต่ข้าคิดว่าที่จวนแม่ทัพคงไม่มีใครมาจวนอ๋อง งั้นฮูหยินพานางกลับดีกว่า"หวังชิงหลูเงยหน้าขึ้นใช้ดวงตาที่บวมจากการร้องไห้มองดูนางจี นางจีจ้องมองนางอย่างเย็นชา แล้วพูดกับซ่งซีซีว่า "เจ้าค่ะ ข้าจะพานางกลับ แล้วค่อยหาเวลามากล่าวขอโทษอีกที"นางเดินไปหาหวังชิงหลู และพูดด้วยใบหน้าไม่แยแส "เจ้าอยากจะเดินด้วยตนเอง หรือว่าให้ข้าเรียกคนมาจับเจ้าไป?"หวังชิงหลูมองไปที่คนรับใช้อ้วนท้วนที่อยู่ข้างหลัง ไม่ว่านางจะรู้สึกกลุ้มใจหรือโกรธแค่ไหน ก็ได้แต่ยืนขึ้นและเดินจากไปซ่งซีซีพูดอย่างใจเย็น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 613
ทันทีที่นางจีจากไป เสิ่นว่านจือก็เข้ามาซ่งซีซีนวดขมับ "เจ้าไม่ได้พาชายารองจินไปเดินเล่นสวนเหรอ?""ไม่อยากสนใจนาง เลยให้แม่นมเหลียงและเด็กผู้หญิงอีกสองสามคนคอยติดตามนาง นางหนีจากกำมือของแม่นมเหลียงไม่ได้หรอก" เสิ่นว่านจือนั่งลงแล้วมองไปที่ซ่งซีซี "เพราะงั้นนังบ้านั้นมาทำอะไร"ซ่งซีซีเห็นข้างนอกไม่มีคน และเล่าเรื่องไร้สาระของหวังชิงหลูให้ฟังหลังจากได้ยินเช่นนี้ เสิ่นว่านจือก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ "นาง กำลังตั้งท้องลูกของจ้านเป่ยว่าง และยังอยากไปเกาะท่านพี่ชายของข้า นางหน้าด้านเกินไปหน่อยไหม โชคดีที่พี่สะใภ้ของนางเป็นคนรู้ถูกผิด ไม่เช่นนั้นพี่ชายของข้าจะยอมรับนางเพราะสำนึกผิดจริงๆ""เอาล่ะ เจ้าเลิกด่าได้แล้ว พี่ชายเจ้ารู้ความจริงแล้ว ก็จะอยู่ห่างจากหวังชิงหลู""ไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อนเลย" เสิ่นว่านจือพูดด้วยความโกรธ "ยังมีคนไร้ยางอายอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างนอกสิ ข้าไม่อยากเห็นหน้านางด้วยซ้ำ"ซ่งซีซีรู้ว่านางกำลังพูดถึงนางเสิ่นพระชายาอ๋องเยี่ยน "นางเลือกเอง เจ้าก็อย่าไปโกรธเลย ใช้ชีวิตของตนเองให้ดีก็พอ""พี่สาวข้าไม่ได้โง่ นางไม่เห็นเจตนาของอ๋องเยี่ยนหรือ""อาจเป็นเพราะมองอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 614
วันหยุดของเซี่ยหลูโม่ถือว่าถูกอ๋องเยี่ยนทำลายไปครึ่งวันแล้ว สนมฮุ่ยไทเฟยก็ไม่พอใจเช่นกันโดยบอกว่ารังเกียจครอบครัวของอ๋องเยี่ยน แต่ยังต้องการให้นางออกมาสังสรรค์"ข้าเกลียดชายที่ไร้หัวใจและไม่ชอบธรรมเช่นนี้มากที่สุด แม้ว่าเขาเป็นน้องน้องชายกับฮ่องเต้องค์ก่อน แต่ไม่เหมือนฮ่องเต้องค์ก่อนแม้แต่นิดเลย ทรมานภรรยาของตนเองให้คน ไอ้สารเลวจริงๆ"แม่นมเกาชักชวนว่า "พวกเขายืนยันมาหา มีท่านคนเดียวเท่านั้นที่สามารถควบคุมพวกเขาได้เนื่องจากความอาวุโสของท่าน จะให้ท่านอ๋องและพระชายาไปรับมือกับพวกเขาก็คงไม่ได้ เพราะถึงยังไงท่านอ๋องและพระชายาก็เป็นรุ่นน้องของพวกเขา จะให้ผู้ใหญ่มาเยี่ยมรุ่นน้องได้ที่ไหน ให้ท่านออกหน้าทุกอย่างก็สมเหตุสมผลแล้วนี่ ท่านได้ช่วยท่านอ๋องและพระชายาไว้นะ""ข้ารู้ดีว่า ข้าแค่โกรธอยู่ในใจ และต้องการตบหน้าอ๋องเยี่ยนสองที" สนมฮุ่ยไทเฟยมีสีหน้าบึ้งตึง "ในโลกนี้มีผู้ชายที่ไร้หัวใจไม่น้อย แต่ทั้งไร้หัวใจและร้ายกาจแบบนี้ มันน้อยจริงๆ"แม่นมเกาคิดในใจว่าท่าก็ไม่ได้เจอผู้ชายมากนักเซี่ยหลูโม่พาซ่งซีซีกลับไปที่เรือนดอกบ๊วย และพูดว่า "เราเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน ไปเดินเล่นสักหน่อย และคืนนี้ก็กิน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 615
"อ๊า?""อ๊า?"ณ ห้องโถงหลัก เซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีต่างตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ฮูหยินไท่ฟู่พูด พวกเขามองหน้ากันและไม่รู้ว่าจะพูดอะไร"ต้องฝากเรื่องนี้ไว้กับท่านอ๋องและพระชายาจริงๆ เฮ้!" ฮูหยินไทฟูถอนหายใจ รอยย่นกลายเป็นพัดเล็กๆ ที่มุมตาของนางซ่งซีซีพูดด้วยความลำบากใจ "แต่สำหรับเรื่องจับคู่ ไม่ควรไปหาแม่สื่อหรือ หรือว่าผู้ใหญ่ที่น่านับถือหน่อย ข้าอายุยังน้อย จะทำงานสำคัญนี้ไม่ได้จริงๆ"ฮูหยินไทฟู่ถอนหายใจอีกครั้ง "ไม่กลัวทำให้ท่านอ๋องและพระชายาต้องหัวเราะ หลานสาวคนนี้ประพฤติตัวดีและมีเหตุผลมาโดยตลอด แค่จู้จี้จุกจิกเกี่ยวกับการแต่งงาน ในอดีตแอบมองหาคนจำนวนมากให้นาง แต่นางล้วนไม่ชอบ มีใจให้เขาเท่านั้น ทางครอบครัวพยายามทยอยเกลี้ยกล่อมนาง แต่นางปฏิเสธที่จะฟัง และบอกว่าแต่งงานกับเขาเท่านั้น เพื่อเรื่องนี้ยังโกรธกับพวกเราสองคนอยู่เลย คำพูดของท่านแม่นาง นางก็ไม่ฟัง เราเห็นนางยืนยันแบบนั้น คิดดูว่าเขาก็เป็นผู้ชายที่ดี จะแต่งก็แต่งเลย ขอแค่นางชอบก็พอ แต่แล้วเมื่อเราหาเมื่อสื่อไปขอพบ เขาไม่ตอบตกลง โดยบอกว่ากลัวทำให้หลานสาวของเราเสียเปรียบ เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมาขอความช่วยเหลือจากท่านอ๋
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 616
เขาเหลือบมองซีซีอย่างลับๆ และโล่งใจเมื่อเห็นว่านางไม่ได้โกรธ เดี๋ยวเขาต้องตบหน้าตนเองให้แรงสักหน่อยเห็นได้ชัดว่าไทฟู่ชื่นชอบหลานสาวคนนี้จริงๆหยานหรูอวี้ดูเหมือนจะเป็นหลานสาวคนเล็กของไทฟู่ และคนที่อายุน้อยที่สุดจะต้องเป็นคนที่ได้รับความรักใคร่มากที่สุด"ทั้งสองคนรีบร้อนไหม? วันนี้เรา...""รีบร้อน ยัยเด็กน้อยนั้นหลั่งน้ำตาแล้ว" ไทฟู่ร้อนใจมากจนเขาเอามือถูหัวเข่าไปมา และอยากจะให้พวกเขาไปตามหาเจ้าสิบเอ็ดทันที "แม้ว่านางจะดื้อรั้น แต่หากคำตอบจากตระกูลฝางสามารถทำให้นางเชื่อใจได้ นางก็สามารถยอมรับมัน และปล่อยมันไป นางจะไม่มีวันยืดเยื้อไม่ยอมเลิก"ฮูหยินไทฟู่ก็ว่า "ใช่ บัดนี้แค่บอกว่าไม่อยากให้เสียเปรียบ ยัยเด็กน้อยคิดว่ามันพูดส่งเดช ถ้าไม่ชอบก็แค่บอกว่าไม่ชอบ ยัยเด็กน้อยอยากฟังความจริง นางคนนี้ ชอบเอาจริงเอาจังมาก"เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทำให้เซี่ยหลูโม่รู้สึกสิ้นหวังไปเลย วันนี้เขาไม่สามารถพาภรรยาไปดูพระอาทิตย์ตกที่ภูเขาว่านจินได้เขาปกปิดความผิดหวังและพูดว่า "เอาล่ะ ข้าจะส่งคนให้เจ้าสิบเอ็ดมาที่นี่ ทั้งสองท่านอยากจะอยู่ด้วยหรือไม่?""เราสองก็ไม่อยู่ที่นี่แล้วแหละ รบกวนท่านอ๋องและพระช
บทล่าสุด
