LOGINShare
บทที่ 328
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 329
ซ่งซีซีเดินไปจับมือของอาจารย์โดยไม่รู้ตัว แต่กลับพบว่ามีมือข้างนึงยื่นมาหานางมือทั้งใหญ่และยาว มีฝ่ามือหนา นิ้วยาว และเล็บที่ถูกตัดอย่างเรียบร้อยดีสิ่งที่สำคัญที่สุดคือข้างบนฝ่ามือเล็กน้อยจะมีชุดแต่งงานปักลายมังกรชุดแต่งงานของพระราชวงค์สามารถใช้ลายมังกร ชุดเครื่องแบบก็ใช้ได้เช่นกัน เพียงแต่ไม่สามารถใช้ลายมังกรห้าเล็บได้เซี่ยหลูโม่ เป็นสามีของนางหลังจากฟื้นคืนสติได้สักพัก นางวางมือของตนเองลงบนฝ่ามือของเขา ดูเหมือนว่าเขาไม่มีประสบการณ์ในการจับมือกัน ตอนแรกเขาปิดฝ่ามือเพื่อจับมือนาง จากนั้นจึงหมุนมือแบบสุ่มสองสามครั้งเพื่อหาท่าที่จับอย่างสบาย และในที่สุดก็ประสานมือกับนางหัวใจของซ่งซีซีเต้นรัวเหมือนตีกลอง และมันแสบแก้วหูของตนเองเลยแต่ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น นางจะได้ยินเสียงหัวใจของคนที่จับมือนางก็เต้นเร็วเหมือนกัน และถึงกับรู้สึกเวียนหัวเซี่ยหลูโม่จับมือนาง แล้วเดินไปที่เกี้ยวเจ้าสาว ดูเหมือนมีคนบอกว่าการกระทำเช่นนี้ขัดต่อกฎ และควรจะให้เจ้าสาวขี่หลังแม่สื่อแล้วเข้าไปในเกี้ยวแต่กฎอะไรก็ไปให้พ้นเลย พระชายาของเขา เขาจะจับเอง และพวกเขาจะเดินเคียงข้างกันไปสู่อนาคตที่มีความสุขที่เขา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 330
ขบวนรับเจ้าสาวสองขบวนได้เจอกันจ้านเป่ยว่างมองไปที่เซี่ยหลูโม่ และเซี่ยหลูโม่ก็มองไปที่จ้านเป่ยว่างด้วยพวกเขาสบตากัน ในใจของเซี่ยหลูโม่มีแต่ความรู้สึกขอบคุณ ขอบคุณที่เขาละทิ้งซ่งซีซี แน่นอนว่าการรู้สึกขอบคุณเป็นเรื่องหนึ่ง แต่เเรื่องที่ชายคนนี้ทำผิดกับซีซีก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งดวงตาของจ้านเป่ยว่างซับซ้อน ครั้งหนึ่ง เขาเคยสู่ขอซ่งซีซีกลับจวนของเขาด้วยท่าทีอันสูงส่งเช่นนี้ในเวลานั้นเขารู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลกนี้แต่พระเจ้าชอบเล่นตลกกับมนุษย์ บัดนี้ซ่งซีซีกลายเป็นพระชายาเป่ยหมิงอ๋อง ส่วนเขาแต่งงานครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ยังรู้สึกขาดอะไรไปดังนั้น เมื่อเขามองไปที่เซี่ยหลูโม่ ดวงตาที่ซับซ้อนของเขาไม่เพียงแต่ความอิจฉา ความริษยา ความขุ่นเคือง ความไม่ยอม ความหงุดหงิด ความโศกเศร้า...ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะตระหนักได้อย่างแท้จริงว่าเขาและซ่งซีซีไม่สามารถกลับไปได้แล้ว และพวกเขาจะไม่เกี่ยวข้องกันอีกเลยด้วยจิตสำนึกที่ชัดเจนนี้ ตอนที่พวกเขาสวนหน้ากัน ทำให้เขาพูดขึ้นมาว่า "ขอแสดงความยินดีกับท่านท่านอ๋อง ที่แต่งงานกับผู้หญิงที่ถูกจวนแม่ทัพของข้าทอดทิ้ง"เขารู้ว่าเขาไม่ม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 331
หลังจากเข้าไปในจวนอ๋องแล้ว ซ่งซีซีก็ได้ยินเสียงดังวุ่นวายมากมายผสมกับคำอวยพรด้วย บางเสียงก็คุ้นหูและบางเสียงก็ไม่คุ้นเคยนอกจากนี้ยังมีเสียงที่น่ารำคาญขององค์หญิงใหญ่ โอ้ ท่านหญิงเจียอี้ที่น่ารำคาญคนนั้นก็อยู่ด้วย มีแต่ทำเอางานแต่งงานของนางสกปรกได้ศิษย์พี่เป็นคนที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในหมู่แขก และบดบังนางที่เป็นเจ้าสาวอีกด้วย แต่ก็ไม่สำคัญเพราะเสิ่นว่านจือแอบเข้ามาอย่างเงียบๆ และจับมือนาง "เดาสิว่าข้าเป็นใคร?""ทำตัวเป็นเด็กเลย!" ซ่งซีซีพูดด้วยรอยยิ้ม "เจ้าคือกุ้นเอ๋อร์""กุ้นเอ๋อร์อะไร" เสิ่นว่านจือหัวเราะเบาๆ "กุ้นเอ๋อร์ในยามนี้น่าจะถูกแสดงอยู่ในห้องโถงด้านข้างนี่น่ะ เขาเป็นสินเดิม"ซ่งซีซีก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา รู้สึกหายเครียดไม่น้อยเลยไม่รู้ว่าพวกเขากำลังทำขั้นตอนอะไรอยู่ แต่ซ่งซีซีก็ยืนอยู่ที่นี่และดูเหมือนว่ากำลังจัดชุดสำหรับการไหว้ นางกำลังคิดแบบสุ่มอยู่ในใจ จัดชุดสำหรับการไหว้งั้นเหรอ? นางกับเซี่ยหลูโม่ไหว้เป็นสหายแล้วหรือ?ฮ่าๆ น่าตลกจังเลยก็ได้ อันที่จริงมันไม่ตลกเลย แต่จิตใจของนางอดไม่ได้ที่จะคิดฟุ้งซ่าน เพราะนางมองไม่เห็นอะไรเลยทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงคนใค
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 332
หลังจากยกผ้าคลุมหัวสีแดงขึ้นแล้ว แม่สื่อก็เดินเข้าไปถอดผ้าออกโดยตรงดวงตาของพวกเขาสบกัน และดวงตาของกันและกันเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ในขณะนั้น ทั้งคู่กลั้นหายใจหัวใจของเซี่ยหลูโม่เต้นเร็วขึ้น และเขาไม่อาจจะละสายตาจากใบหน้าของนางได้แม้แต่น้อย วันนี้ นางสวยมาก เขาไม่เคยเห็นความงามเช่นนี้มาก่อน เหมือนนางฟ้าดอกทอที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ต้นทอซ่งซีซีมองเขาที่กำลังเหม่อลอย เขาหล่อเหล่าและดูสดใสมากกว่าที่นางเห็นในก่อนหน้านี้ ลายมังกรบนชุดแต่งงานของเขาแสดงให้เห็นสถานะของเขา ไม่มีความเย็นชาในรัศมีของชนชั้นสูง มีเพียงแววความอ่อนโยนฉายผ้่นดวงตาของเขา และพระวรกายอันสูงและสง่าราวกับเทพเจ้าเสด็จมาทั้งสองมองหน้ากันด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ แต่ก็ยังไม่อยากละสายตาออกไปบางสิ่งบางอย่างมันบอกไม่ถูก เมื่อสบตากันนั้น ต่างก็รู้สึกถึงจนกระทั่งแม่สื่อพูดจากด้านข้างว่า "ท่านอ๋อง ท่านพระชายา พวกฮูหยินและคุณหนูที่อยู่ข้างนอกอยากเข้ามาขอเงินนำโชคเพื่อร่วมสุขด้วยเจ้าคะ"ซ่งซีซีถึงกับสะดุ้ง ไม่ใช่ว่าต้องดื่มสุหราร่วมกันก่อนหรือก่อนที่นางจะถามออกมา ก็เห็นคนจำนวนมากวิ่งเข้ามาในเรือนหอสิ่งที่ทำให้ซ่งซีซีประทับใจมากก็
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 333
การนินทาอาจารย์ของตนเองกับอาจารย์ของคนอื่น เป็นเรื่องสบายมากซ่งซีซีสะบัดมือขึ้น แล้วให้สาวใช้พวกนางออกไปเฝ้าประตูเสิ่นว่านจือกล้าพูดทุกเรื่อง นางพูดว่า "เราอยู่ที่นี่มาสองวันแล้ว แต่เราไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเมือง อาจารย์ของเจ้าเป็นคนสั่ง ให้เราอยู่ในโรงเตี้ยมในอำเภอเล็กๆ ที่นอกเมือง ขโมยที่นั่นก็มีไม่น้อย ดีที่เรามีคนต่อศู้เก่งๆ มากมาย ถึงไม่ได้ทำให้สินเดิมหาย"เมื่อสองวันก่อน นั่นก็คือวันเวลาที่ที่ศิษย์พี่ใหญ่จากไป อาจจะออกจากเมืองเพื่อไปพบกับอาจารย์"แต่ อาจารย์ของเจ้าจะพาศิษย์พี่สาวรองของเจ้าเข้าเมืองหลวงทุกวัน มาตั้งแต่เช้ากลับเย็น ไม่รู้ว่าเขาสอบถามข่าวอะไร วันนี้พวกเรารออยู่นอกเมืองตอนเที่ยง เมื่อถึงเวลาสินเดิมของเจ้ากำลังจะออกเดินทางแล้ว เราก็วิ่งเข้าเมืองอย่างรวดเร็ว"เสิ่นว่านจือบ่นว่า "ข้าไม่เคยตกอยู่ในสภาพน่าอนาถเช่นนี้ แต่ก็มีความสุขมาก รู้สึกเหมือนคนทั้งเมืองกำลังให้ความสนใจเรา"เฉินเฉินก็รู้สึกตื่นเต้นมาก "ข้าไม่เคยเห็นฉากนี้มาก่อน ว้าว มันครึกครื้นมากจริงๆ นิกายจิ้งฮัวของเราเป็นศิษย์พี่รายงาน เสียงของศิษย์ได้ดังก้องมาก ข้าว่าทุกคนในเมืองหลวงจะได้ยินมันหมดเลย"ซ่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 334
วันนี้ จวนอ๋องคึกคักมากเป็นพิเศษขุนนางต่างๆ ตราบใดที่มีระดับชั้นสี่ขึ้นไป ส่วนมากก็มาแล้ว ส่วนที่ไม่มานั้น หากไม่ได้ไปงานเลี้ยงออกเรือนของจวนป๋อผิงซี ไม่ก็ไปงานเลี้ยงแต่งงานของฝ่ายจ้านเป่ยว่างอย่างไรก็ตาม หัวข้อที่ทุกคนกล่าวถึงมากสุด กลับไม่ใช่ซ่งซีซีผู้เป็นพระชายาท่านอ๋อง กลับเป็นเหรินหยางอวิ๋นนำกลุ่มผู้ต่อสู้จากแวดวงการต่อสู้เพียงหัวข้อเรื่องเหรินหยางอวิ๋นอย่างเดียวก็มากเพียงพอที่ทุกคนแอบกระซิบลับหลังแล้วเหรินหยางอวิ๋นคือใครกัน? ตระกูลเหรินเป็นตระกูลที่ทรงอิทธิพลในเมืองหลวงในสมัยก่อน เพียงแต่สุดท้ายพวกเขาก็ถอนตัวออกจากกลุ่มชนชั้นสูง และก่อตั้งสถาบันขึ้น ผู้ที่รู้ความบางคนกล่าวว่าแม้ว่าจะไม่มีผู้นำในแวดวงการต่อสู้ แต่ด้วยสถานะของเหรินหยางอวิ๋นนั้น โดยหลักแล้วก็เท่ากับผู้นำแวดวงการต่อสู้ไม่มีอะไรมากไปกว่าต่อสู้เก่งมีเงินเยอะต่อสู้เก่ง มีทักษการต่อสู้เก่งจนน่าทึ่ง ไม่รู้ว่าบุคคลนี้ได้เจออะไรมา กลับสามารถฝึกฝนทักษการต่อสู้อย่างเหลือเชื่อจริงๆมีเงินเยอะ นี่คงไม่ต้องอธิบาย ทรัพย์สินสมบัติที่ตระกูลเหรินสะสมมาหลายชั่วอายุคน และคาดว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่สามารถนับจำนวนเนินเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 335
หลังจากดื่มไปสักพักแล้ว เหรินหยางอวิ๋นก็นำลูกศิษย์ของสถาบันว่านซงเหมินออกไปดื่มอวยพรอย่าว่าแต่เหรินหยางอวิ๋น แม้ว่ามีเสิ่นชิงเหอจะอยู่ด้วย เมื่อพวกเขาก็มาดื่มอวยพร แล้วเสนาบดีก็ต้องยืนขึ้นและตอบสนองเดิมทีการแต่งงานครั้งนี้รับประกันโดยหยานไท่ฟู่ ดังนั้นเหรินหยางอวิ๋นจึงเสนอดื่มให้หยานไท่ฟู่สามแก้ว และเขาจะดื่มหมดแก้ว ส่วนหยานไท่ฟู่เพียงจิบสักหน่อยก็พอ ถือว่าให้เกียรติไท่ฟู่มากแล้ว และคำนึกถึงสุขภาพของเขาไม่เหมาะที่ดื่มมากด้วยทันใดนั้นดวงตาของซ่งซีซีก็แดงขึ้นขณะที่นางมองดูผู้คนจากสถาบันว่านซงเหมินยืนขึ้นเพื่อดื่มอวยพรให้แขกต่างๆไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขากำลังสร้างหน้าตาให้นาง แม้ว่าสถานที่จัดงานในวันนี้จะอยู่ที่จวนเป่ยหมิงอ๋อง ทว่าพวกเขาก็ต้องบอกทุกคนว่าสถานที่นี้จะเป็นของนาง ซ่งซีซีจากนี้ไปเช่นกันแม้ว่าการแต่งงานในตระกูลชั้นสูงจะไม่มีกฎเกณฑ์ดังกล่าวเช่นนี้ แต่พวกเขาก็มาจากแวดวงการต่อสู้ ใครจะไปถือสาพวกเขาล่ะ? นอกจากนี้ เหรินหยางอวิ๋นก็เกิดมาในครอบครัวชั้นสูงด้วย และยังมีเสิ่นชิงเหออยู่ด้วย ผู้ใดที่ไม่เห็นแก่หน้าเขาบ้าง?ใครกล้าว่าพวกเขาทำผิด?ส่วนองค์หญิงใหญ่และท่านหญิงเจียอี้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 336
ท่านหญิงเจียอี้หัวเราะอยู่ข้างๆ ว่า "ท่านแม่ ไม่ได้เลยนะ ถ้าซ่งซีซีถามขึ้นมาในภายหลัง และโทษไทเฟย จะไม่... โอ้ อย่าพูดเลย ไทเฟยไม่กล้าหรอก"บอกตรงๆ ว่า แม่ลูกสองคนพวกนางรู้วิธีจัดการสนมฮุ่ยไทเฟย นางอย่างง่ายดาย นาง "ไร้เดียงสา" มากจนน่ากลัว และยิ่งรับมือกับลูกไม้ที่คนอื่นมายั่วยุนางไม่ได้มากที่สุดนางพูดทันที "ก็แค่ไข่มุกตงจูไม่กี่เม็ดนี่เอง หากข้าหยิบแล้ว นางกล้าโกรธจริงๆ หรือ"เห็นๆ อยู่ว่าเมื่อกี้นางยังกังวลว่า ซ่งซีซีมีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง นางที่เป็นแม่สามีจะสร้างอำนาจไม่ได้ แต่พอคำพูดไม่กี่คำในตอนนี้ นางก็ทำได้แล้ว มีความมั่นใจมากด้วยนางออกจากโต๊ะทันที ยกคางขึ้นแล้วพาแม่นมเกาไปที่ห้องโถงด้านข้างในขณะนี้ มีกินเลี้ยงบ้าง ดื่มอวยพรบ้าง คนที่เฝ้าสินเดิมนั้นมีแค่สองสามตน เพราะแขกรับเชิญในจวนต่างเป็นผู้มีอำนาจ ไม่มีใครจะทำต่ำช้าแบบนี้คนที่ดูแลสินเดิมนั้นคือองครักษ์ที่อาจารย์หยูจินจัดให้ เมื่อพวกเขาเห็นสนมฮุ่ยไทเฟยมา ก็ไม่ได้สงสัยอะไร ดังนั้นจึงโค้งคำนับและปล่อยให้นางเข้าไปสนมฮุ่ยไทเฟยประสานมือไว้ด้านหลัง แล้วเดินไปรอบๆ ห้องที่เต็มไปด้วยสินเดิม เป็นเรื่องยากมากที่จะเดินทาง พื้
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1600
แต่จะว่าไปแล้ว สตรีเช่นข้า ก็เป็นที่โปรดปรานของบุรุษไม่น้อยที่ภูเขาเหม่ยชาน มีบุรุษมากมายชื่นชอบข้า เด็กหนุ่มวัยกำลังขึ้นหนวดอ่อนส่งจดหมายรักให้ข้าเขินๆ อายๆ ส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่าข้าก็ไม่เคยเปิดดู ต่อหน้าพวกเขาก็ฉีกมันทิ้งเสียเลยในเมื่อยามนั้น ข้ายังไม่ได้เข้าใจตรรกะของคำปฏิญาณที่ตนตั้งไว้ดีนัก ในใจก็ยังมีคำว่า "ไม่แต่ง" ขวางอยู่เต็มอกข้าฉีกจดหมายรักต่อหน้าพวกเขา ข้ารู้ว่าตนโหดร้าย แต่ขอโทษเถิด ในเมื่อข้าคือสตรีที่ตั้งใจว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องรักใคร่ชั่วชีวิต ข้าย่อมต้องใจแข็ง ไม่ปล่อยให้พวกเขามีแม้แต่นิดเดียวของความหวังร้องไห้เสียในตอนนี้ ยังดีกว่าติดบ่วงในวันหน้า จนเจ็บปวดปานฉีกหัวใจแม้พวกเขาจะบอกหน้าตาเศร้าว่าให้ข้าช่วยส่งจดหมายรักให้ซ่งซีซีก็ตาม ข้าก็ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อยหึๆ ยังไม่ทันได้เป็นบุรุษเต็มตัว ก็รู้จักใช้เล่ห์กลยั่วยวนหญิงเสียแล้วที่ภูเขาเหม่ยชาน เพื่อนเล่นที่ดีที่สุดของข้าก็คือพวกซีซี หมั่นโถว เฉินเฉิน และกุ้นเอ๋อร์อ้อ เคยมีอยู่ช่วงหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่ของเฉินเฉินก็มาเล่นกับพวกเราด้วย แต่น่าเสียดาย ต่อมาเขาก็ลงเขาไปผดุงคุณธรรมเสียแล้ว แต่เฉินเฉินบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1599
ข้า...เสิ่นว่านจือคนดีคนเดิม ยังคงอยากจะบ่นอยู่ บ่นถึงบุรุษของข้าหวังเยว่จาง เจ้านี่ช่างสมกับเป็นบุตรของท่านฮูหยินผู้เฒ่าหวังเสียจริงก่อนแต่งงานเราก็ตกลงกันไว้ชัดเจนแล้วว่า ต่อแต่นี้ไปไม่ว่าข้าจะทำสิ่งใด เขาห้ามแทรกแซง ห้ามห้ามปราม และห้ามเข้าร่วมโดยเด็ดขาดผลสุดท้าย เพิ่งแต่งได้ปีเดียว เขาก็ฉีกสัญญาทิ้งหมดสิ้น จะทำด้วยทุกเรื่องตามข้าสิ่งที่ข้าทำนั้น เขาเกี่ยวข้องได้หรือ? ย่อมไม่ได้ สำนักว่านซงมีกฎเข้มงวด อีกทั้งยังมีอาจารย์อาผู้เหี้ยมโหดนั่งประจำอยู่ หากรู้ว่าข้าพาหวังเยว่จางไปตัดหัวคน เกรงว่าจะบดกระดูกข้าเป็นผุยผงไปแล้วแต่เขาว่า เดิมเขาก็เป็นคนในยุทธภพ คนในยุทธภพล้วนถือความสะใจเป็นใหญ่ ทั้งบุญคุณและความแค้น ไม่ว่าเป็นของผู้ใด ก็ล้วนต้องตอบแทนอีกทั้งเราทำอย่างลับๆ สถาบันว่านซงเหมินย่อมไม่รู้เรื่องแต่พี่ห้า ท่านเข้าสังกัดกรมกลาโหมไปแล้วนะ ท่านก็เป็นขุนนางแล้ว จะยังพูดเรื่องยุทธภพสะใจล้างแค้นอะไรอีกเล่า?สิ่งที่ข้าทำ แม้แต่ซ่งซีซีก็ยังไม่รู้ทั้งหมด หรือหากนางรู้ นางก็คงเลือกที่จะปิดหูปิดตาเสีย เพราะว่ามันขัดแย้งกับสถานะ เข้าใจหรือไม่?ข้า...เสิ่นว่านจือ ไม่ย่างกรายเข้าสู่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1598
บางครั้งข้าก็สอนศิษย์ทั้งหลายให้กล้าเผชิญหน้ากับชีวิต กล้าเผชิญหน้ากับความผิดพลาด แต่ตัวข้าเองกลับมิอาจกระทำได้เช่นนั้นหลายปีมานี้ ข้าแทบไม่ได้พบหน้าเขาเลย หากรู้ว่าเขาจะไปที่ใด ข้าย่อมหลีกเลี่ยงไม่ไปเมื่อครั้งที่ข้ายังดื้อดึงอยู่ เคยถูกพี่สะใภ้ตำหนิว่าข้ายังติดหนี้เจ้าสิบเอ็ดฝางอยู่ แต่ในใจข้ากลับไม่ยอมรับนัก ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างแต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป ข้าน้อยใจไปเพื่ออะไรเล่า? ใครเป็นคนที่ติดหนี้ข้ากัน? ฟ้าดินเมตตาข้าไม่มากพอแล้วหรือ? ทุกสิ่งล้วนเป็นผลจากการกระทำของข้าเองทั้งสิ้นหลายครา ข้าเปิดกระดาษเขียนจดหมาย ตั้งใจจะเขียนถึงเขาเพื่อขอขมาจากใจจริงแต่ยามจับพู่กันลงหมึก พอหมึกหยดลงกระดาษกลับเขียนไม่ออกแม้แต่คำเดียวข้ากลัวว่าจดหมายขอขมานั้นจะดูแปลกประหลาดเกินไป ทำให้ภรรยาของเขาระแวง หรือแม้แต่ทำให้จ้านเป่ยว่างคิดมากแม้ว่าตอนนี้ ข้ากับจ้านเป่ยว่างจะมิได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วก็ตาม แต่ข้าก็ไม่ต้องการทำลายความสงบเช่นนี้ระหว่างนั้น จ้านเป่ยว่างเคยกลับมาสองสามครั้ง อาจเพราะเห็นกองกระดาษที่ถูกขยำทิ้งในห้องหนังสือของข้า เขาจึงสั่งให้เตรียมเหล้าหนึ่งเหยือก กับกับข้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1597
ข้ามาอยู่ชายแดนเฉิงหลิงได้หนึ่งเดือนแล้ว ก็กำลังครุ่นคิดว่าจะทำสิ่งใดดีในนามแล้ว ข้าคือภรรยาของจ้านเป่ยว่าง ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากลับมีน้อยนัก เขามักพำนักอยู่ในค่ายทหาร มีเพียงบางครั้งที่กลับมามองข้าสองสามตาด้วยเหตุนี้ ข้าจึงมีเวลาว่างมากมาย พอจะทำกิจการเล็กๆ ได้ชายแดนเฉิงหลิงนั้นต่างจากที่ข้าคาดไว้เล็กน้อย เดิมทีข้าคิดว่าดินแดนชายขอบย่อมแร้นแค้น ขาดแคลนสิ่งของ แต่เหนือความคาดหมาย ที่นี่แทบจะมีทุกอย่างขาย ยกเว้นเพียงเครื่องประดับล้ำค่าและผ้าไหมชั้นดีจากแคว้นสู่เท่านั้นสิ่งเหล่านี้ก็หาใช่ว่าไม่มีไม่ เพียงแต่ว่าหลังจากพ่อค้าเดินทางนำมาถึงแล้ว ก็มักเก็บไว้รอส่งไปขายแก่พวกขุนนางมั่งคั่งในซีจิงชาวบ้านที่ชายแดนเฉิงหลิงซื้อเครื่องประดับเพียงเพื่อความสวยงาม ไม่ได้ใส่ใจว่าล้ำค่าหรือไม่ข้ากำลังตรองว่าจะค้าขายสิ่งใดดี เพียงแต่ไม่ว่าคิดจะค้าขายอะไร สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือต้องซื้อร้านก่อนมิใช่หรือ?ดังนั้น ข้าจึงพาบ่าวชายและสาวใช้เดินไปตามตรอกซอกซอย ค้นหาร้านค้าที่เหมาะสมการมาครั้งนี้ พี่สะใภ้ใหญ่ให้เงินติดตัวข้ามาด้วย พี่สะใภ้รองกับว่านจือก็ให้มาบ้าง รวมกับเงินที่ข้าเก็บไว้เอง ที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1596
นายท่านป๋ออันถูกหวังเยว่จางเหน็บแนมอยู่ไม่น้อย ท้ายที่สุดก็ยอมปล่อยเส้าหมิ่นออกมา ให้เส้าหมิ่นไปขอความเห็นใจ ถึงได้ช่วยชีวิตคุณชายเส้าเอาไว้เรื่องราวคลี่คลาย พวกเขาก็กล่าวขอบคุณหวังเยว่จางอย่างสุดซึ้ง แม้จะรู้ว่าถูกจงใจบีบไว้ แต่จะทำเช่นไรได้เล่า ใครใช้ให้บุตรชายของตนประพฤติผิด ไร้คุณธรรม ถูกจับได้คาหนังคาเขาเล่า?เส้าหมิ่นรู้ว่ามารดาของตนเคยกลั่นแกล้งเสี่ยวอวี่ เขาจึงอดทนไว้ก่อน รอจนแต่งงานแล้วจึงกล่าวขอแยกเรือนทันทีเขามิได้ทะเลาะกับทางบ้าน เพราะราชสำนักแคว้นซางสอบคุณธรรมข้าราชการเป็นสำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณธรรมแห่งความกตัญญู หากมีตราบาปว่าอกตัญญู วันหน้าอย่าหวังจะยืนหยัดในวงราชการเหตุผลที่เขาขอแยกเรือนก็สมเหตุสมผล กล่าวว่าสำคัญต่ออนาคต การสอบใกล้เข้ามาแล้ว คนในเรือนมากเกินไปย่อมรบกวนสมาธิ หากแยกเรือนไปจะได้เตรียมสอบอย่างสงบเพราะเขาเป็นบุตรที่กตัญญูมาโดยตลอด อีกทั้งฮูหยินเส้าเพิ่งก่อเรื่องใหญ่ขึ้นมา รู้ดีว่าเบื้องหลังของหวังจืออวี่มั่นคงนัก จึงมิได้ขัดขวางมากนัก อนุญาตให้พวกเขาแยกเรือนไปเรื่องนี้ถูกจัดการอย่างเงียบเชียบ มิได้ก่อผลกระทบอันใด ไม่มีผู้ใดเอ่ยคำซุบซิบนินทาเด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1595
ตอนนี้เองที่ข้าพึ่งเข้าใจเจตนาของซีซี เส้าฮูหยินนำคนไปก่อเรื่องถึงตระกูลหวังจนเสียหน้า เช่นนั้นก็ต้องไปขอขมาถึงที่นั่นด้วย และใช้เรื่องที่เส้าซื่อจื่อประพฤติตัวต่ำทรามมาจับจุดอ่อนตระกูลเส้า ต่อจากนี้ ต่อให้จืออวี่แต่งเข้ามา พวกเขาก็จะไม่กล้ารังแกอีกทั้งมีคนหนุนหลัง ทั้งมีเรื่องให้ถือไพ่เหนือกว่าแต่วันนี้ข้ามาเพื่อระบายความโกรธ เป้าหมายก็เส้าฮูหยิน ข้าย่อมไม่ยอมจากไปง่ายๆข้ารอจนปี้หมิงกับคนของเขาออกไปหมด จึงกล่าวกับเส้าฮูหยินว่า “เมื่อครู่ได้ยินท่านพูดว่าจวนป๋อเจวี๋ยของพวกท่านเป็นตระกูลขุนนางผู้ดีฟังแล้วช่างน่าขัน ตระกูลขุนนางผู้ดีที่ไหนจะทำเรื่องล่อลวงภรรยาน้อย บุกบ้านผู้อื่นอาละวาดไร้เหตุผล? วันนี้ข้าตั้งใจจะฉีกหน้าตระกูลเส้าให้ขาดเป็นชิ้นๆ อยู่แล้ว แต่เพราะเห็นว่าเส้าหมิ่นรักเสี่ยวอวี่ด้วยใจจริง ข้าจึงไม่อยากทำให้เรื่องเลวร้ายจนเด็กทั้งสองต้องอับอาย แต่เรื่องที่เสี่ยวอวี่ถูกกดขี่ ข้าไม่อาจปล่อยผ่านได้ เด็กคนนี้ข้าเสิ่นว่านจือเลี้ยงดูมาเองกับมือ จะยอมให้ใครรังแกไม่ได้ เจ้าอาศัยว่าตัวเองเป็นจวนป๋อเจวี๋ย ก็เลยกล้ารังแกตระกูลหวังที่ไร้บรรดาศักดิ์ ตอนเจ้ารังแกผู้อื่นก็อย่ามาโทษคนอื่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1594
ดูสีหน้าของคนตระกูลเส้าหลังจากข้าพูดจบแต่ละคำ…แต่ละคนเหมือนถูกสาปกลายเป็นท่อนไม้ ยืนนิ่งไม่ไหวติง ก็รู้แล้วว่าเหล่าขุนนางใหญ่โตในเมืองหลวงล้วนไม่ให้ตระกูลเส้าเข้าสมาคมด้วย แม้แต่เรื่องนี้ก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำข้าฉวยจังหวะที่เส้าฮูหยินยังตกตะลึง กล่าวเย็นชาต่อว่า “ใครไม่รู้ว่านายท่านสามบ้านข้ารักเสี่ยวอวี่ที่สุด? นางถูกทำให้เจ็บช้ำน้ำใจถึงเพียงนี้ นายท่านสามของข้าก็เสียใจแทบคลั่ง ข้าต้องพูดทั้งปลอบทั้งเตือน จึงห้ามเขาไว้ได้ ไม่เช่นนั้น วันนี้เขาคงไปฟ้องไทเฮาไปแล้ว ในเมื่อข้ามาแล้ว เช่นนั้นใครเป็นคนลงมือ ก็ออกมายอมรับโทษเสีย”หวังเยว่จางมีหลายสถานะในเมืองหลวง แต่ที่ผู้คนรู้จักมากที่สุด ก็คือสามีของข้าเสิ่นว่านจือ ศิษย์แห่งสถาบันว่านซงเหมิน เจ้าหน้าที่ฝ่ายคลังยุทโธปกรณ์แห่งกรมทหาร อีกทั้งยังเป็นเจ้าของกิจการหลายแห่งของว่านซงเหมินในเมืองหลวงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตระกูลหวัง ถูกจงใจทำให้ดูเลือนราง แต่ในยามจำเป็น ก็ย่อมนำมาใช้งานได้ในบรรดาสถานะทั้งจริงทั้งเท็จเหล่านี้ ต่อให้มีผู้สงสัยว่ามีความเกี่ยวพันกับไทเฮา ก็ย่อมไม่มีใครกล้าปฏิเสธ เพราะไทเฮานั้นเคารพอาจารย์เหรินแห่งว่านซงเหมินอย่างย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1593
ข้าชื่อเสิ่นว่านจือ เรื่องอื่นไว้ทีหลัง ข้าขอระบายเรื่องหนึ่งก่อนเถิดมันช่างเกินจะทนได้แล้ว!ตระกูลเส้าเป็นเพียงจวนป๋อเจวี๋ยเล็กๆ เท่านั้น ฮูหยินตระกูลเส้ากลับกล้าโอหังถึงเพียงนี้ ข้าเสิ่นว่านจือมีชีวิตอยู่มานาน ปากมากปากจัดก็เห็นมาหลายคน แต่พวกสตรีที่ปากมากในหมู่ผู้มีอำนาจ ข้ายังได้พบเพียงไม่กี่คนพอรู้ว่าเสี่ยวอวี่ถูกลากออกไปตบหน้า แล้วถูกกล่าวหาว่าไร้ยางอายไปยั่วยวนบุรุษ ข้าก็แทบอยากจะพังประตูตระกูลเส้าไปเตะใครสักคน ลากคนออกมาแล้วตบกลับให้สาสมใจซีซีเองก็โกรธ แต่เตือนข้าว่าเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว อย่าเพิ่งเอาแต่ระบายอารมณ์ ให้รีบไปดูเสี่ยวอวี่กับหวังชิงหรูก่อน เผื่อว่าทั้งสองจะทำเรื่องไม่คาดฝันต้องยอมรับว่าซีซีเป็นขุนนางมาหลายปี ย่อมมีวิจารณญาณในการแยกแยะเรื่องเร่งด่วนกับเรื่องสำคัญข้าจึงรีบเร่งไปยังตระกูลหวัง แล้วก็ได้รู้ว่าเสี่ยวอวี่กรีดข้อมือ ส่วนหวังชิงหรูก็ไล่สาวใช้ในเรือนออก ข้าจึงรู้สึกทันทีว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่จริงอย่างที่คาด หิมะยังไม่ทันตก หวังชิงหรูก็คิดจะแขวนคอตัวเองให้เป็นหมูตากแห้ง ข้าโกรธจนฟาดหน้านางไปหนึ่งฉาดที่จริงช่วงหลังมานี้ข้าเป็นคนอารมณ์ดีมาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1592
ข้ารู้ตัวอย่างแท้จริงว่าตนเองผิดมหันต์นั้น...เกิดขึ้นเมื่อใดกันนะ?มิใช่ตอนที่เจ้าสิบเอ็ดฝางกลับมา มิใช่ตอนที่หย่าขาดกับจ้านเป่ยว่าง และก็ไม่ใช่ตอนที่ตระกูลหวังประสบเคราะห์กรรมแต่เป็นตอนที่อวี่เจี่ยเอ่อร์กำลังจะออกเรือนตอนที่ตระกูลหวังตกอับ ข้าอยู่ในคุก เกือบเอาชีวิตไม่รอด เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวในอดีต ข้าก็รู้ว่าตัวเองมีเรื่องผิด ข้ายินดีจะขัดเกลาความแข็งกร้าว เปลี่ยนแปลงตนเองแต่ในตอนนั้น ข้ายังไม่อาจเรียกได้ว่าได้สำนึกอย่างแท้จริง เพราะข้ายังคิดว่าทั้งหมดคือเรื่องของตนเอง ต่อให้ต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใด ก็เป็นข้าเองที่รับกรรม ใครอื่นล้วนไม่มีสิทธิ์มาตัดสินข้ารู้ดีว่าพี่สะใภ้ใหญ่ต้องลำบากวุ่นวายเพราะความเอาแต่ใจของข้า ต้องวิ่งวุ่นไปทั่ว ข้าอาจเคยชินกับการที่นางดูแลข้าเช่นนี้ จึงมีทั้งความรู้สึกขอบคุณและเคารพนางแต่เรื่องราวในอดีตของข้า ข้ามิเคยอยากย้อนกลับไปคิด เพราะนั่นคือการทำร้ายตนเอง เป็นความทุกข์ทรมานกระทั่งวันที่อวี่เจี่ยเอ่อร์กำลังจะหมั้นหมาย ข้าจึงเริ่มพลิกดูตัวเองทุกแง่ทุกมุม ให้ความเสียใจแทรกซึมกัดกินหัวใจทุกลมหายใจอวี่เจี่ยเอ่อร์กับคุณชายเส้าหมิ่นแห่งจวนป
