Mag-log inShare
บทที่ 1097
Kaugnay na kabanata
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1098
ซ่งซีซีรู้ว่าทั้งครอบครัวอ๋องเยี่ยนจะออกจากเมืองหลวงในวันนี้ ดังนั้นนางจึงออกคำสั่งเป็นพิเศษให้ค่ายลาดตระเวนจับตาดูพวกเขาเอาไว้ และรให้พวกเขาออกจากเมืองค่อยรายงานอีกทีลู่เจินพาผู้คนไปจัดการเอง มองดูรถม้าหลายคันของจวนอ๋องเยี่ยนขับออกจากประตูเมืองอย่างยิ่งใหญ่ เนื่องจากสถานะของอ๋องเยี่ยน เขาจึงไม่จำเป็นต้องตรวจสอบเวลาออกจากเมืองหลวง แต่อ๋องเยี่ยนยังคงเปิดม่านรถให้พร้อมพยักหน้าทักทายเล็กน้อย เซียวเฉิน ผู้เฝ้าประตูเมืองก็ยกมือเพื่อทักทายให้หากไม่มีคำสั่งให้สอบสวน ย่อมไม่กล้าสอบสวน และท่านอ๋องแค่ออกป้ายให้เมื่อออกจากเมือง โดยไม่ต้องให้เห็นหน้าก็สามารถให้ผ่านได้หลังจากที่ลู่เจินมองเห็นพวกเขาจากนั้น เขาก็กลับไปที่สำนักกองกำลังเมืองหลวงเพื่อรายงานให้ซ่งซีซีซ่งซีซี รู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินว่าพวกเขาจากไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ ค่ายลาดตระเวนกำลังอยู่ระหว่างการทดสอบสมรรถภาพทางกาย หลังจากจัดการคนกลุ่มหนึ่งออกไปแล้ว ค่ายลาดตระเวนยังไม่ถือว่ามีแต่ทหารแข็งแกร่ง อย่างน้อยมันไม่มากพอที่พวกเขาเป็นคนจากกองทัพซวนเจียหลังจากปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปหลายปี คนที่ทำตัวไม่ดีนั้นทำเอาคนที่มีวินัยเสียคนไปเลย แต่และ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1099
ประมาณครึ่งชั่วยามต่อมา คนที่ถูกส่งไปถามนั้นก็กลับมาและรายงานว่า "คุณหนูเสิ่นไม่ได้อยู่ในจวน ได้ถามคนในจวนอ๋องแล้ว แต่บอกว่านางไปโรงงานปักเย็บซู่เจิน ข้าน้อยจึงไปโรงงานปักเย็บซู่เจินด้วย แต่คนของโรงงานปักเย็บซู่เจินก็บอกว่าไม่ได้เจอนาง แต่บอกว่าวันนี้มีข้าวของจากทางจวนอ๋องเยี่ยนมาส่ง คุณหนูเสิ่นยังไม่ได้รับเอง บัดนี้มีข้าวของกองอยู่ข้างนอก ไม่ได้ตรวจสอบเลยไม่กล้ารับ"ซ่งซีซีรู้สึกอึ้งไป ทางจวนอ๋องเยี่ยนส่งข้าวของให้กับโรงงานปักเย็บซู่เจินงั้นเหรอแล้วหงเซียวและคนอื่นๆ ล่ะ? ได้ติดตามเสิ่นว่านจือไปหรือไม่นางรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปเรียกเฟินหวาน หลังจากรออยู่สักพักก็ไม่เห็นเฟินหวาน วันนี้เฟินหวานก็ติดตามนางตลอดนี่ ทำไมหายตัวไปแปลก มันแปลกมาก"ใต้เท้าซ่ง เกิดอะไรขึ้น?" ลู่เจินวิ่งออกไปพลางถามว่า "ท่านกำลังตามหาเฟินหวานหรือ ตอนที่ข้ากลับมาได้เจอกับแม่นางเฟินหวาน ดูท่านางรีบร้อนที่จะออกไป""พบกันที่ไหน" ซ่งซีซีถามอย่างรวดเร็ว"ถนนด้านนอกสำนักกองกำลังเมืองหลวง ตอนที่ข้ากลับจากประตูเมือง""นั่นก็เวลาที่อ๋องเยี่ยนออกจากเมืองหลวงนี่?" ซ่งซีซีใจเต้นแรงขึ้น นางรีบไปที่คอกม้า ขณะที่วิ่งนั้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1100
ซ่งซีซีคิดตามคำพูดของนางและรีบรวบรวมทุกอย่าง ตอนนี้นางสับสนมากแต่ก็ต้องบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และถามอีกครั้ง "ตอนนี้มีหงเซียวคนเดียวที่ไล่ล่าพวกเขาอยู่หรือ""หงเซียวและเฟิยอวิ๋นกำลังไล่ตามอยู่ แต่ถ้าคุณหนูเสิ่นถูกอ๋องเยี่ยนพาตัวไปจริงๆ มีนักรบแข็งแกร่งอยู่รอบตัวอ๋องเยี่ยน พวกนางสองคนย่อมสู้ไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงกลับมาเพื่อนำกำลังเสริมไปช่วย แต่ตอนนี้ก็ไม่มีสามารถรู้ได้ว่าคุณหนูเสิ่นถูกพวกเขาพาตัวไปจริงๆ หรือเปล่า"ซ่งซีซีรู้ว่าจะรอช้าไม่ได้ สายฟ้าน่าจะตามทันได้ หากเสิ่นว่านจืออยู่ในเมืองหลวง นางคงไม่ตกอยู่ในอันตราย จะอันตรายก็ต่อเมื่อนาถูกอ๋องเยี่ยนพาตัวไปนางบอกกับชิงเหลิงว่า "เจ้ารีบกลับไปบอกปี้หมิง ให้ค้นหาในเมืองหลวง จากนั้นกลับจวนเป่ยหมิงอ๋องเพื่อตามหาหัวหน้าเหมิง และให้เขาพาคนตามข้ามา ข้าจะทิ้งรอยไว้ให้เขาในระหว่างทาง"หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็ยกแส้ขึ้นแล้ววิ่งออกไปหงเซียวติดตามเสิ่นว่านจือโดยตลอด แต่เสิ่นว่านจือมาหายตัวต่อหน้านาง นี่ย่อมไม่ธรรมดา นางจะประมาทไม่ได้ ต้องไล่ตามอ๋องเยี่ยนให้ทันชิงเหลิงขี่ม้ากลับเมืองหลวง ทั้งกองกำลังเมืองหลวงและค่ายลาดตระเวนกำลังตามหาอยู่ ห
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1101
ระฆังลาดังขึ้นบนถนนหลวง กระดิ่งกริ๊ง กระดิ่งกริ๊ง และชายคนนั้นก็ร้องเพลงโดยกัดหญ้าอยู่ในปากเขาชอบเดินทางในความมืดมากที่สุดคืนที่มืดมนนำความรู้สึกลึกลับมาสู่ผู้คนเสมอ ราวกับว่ามีอะไรเกิดขึ้นในคืนที่มืดมนนี้ ทำให้ผู้คนตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบมิได้เขากำลังคิดอว่าเป็นการดีที่สุดหากได้พบปีศาจสักสองตัว แล้วมาดื่มกับเขาสักแก้ว ถุงที่ห้อยอยู่บนเอวของเขายังใส่สุราของศิษย์อาอยู่เลย เพื่อขโมยสุรา เขาไม่กล้าขี้ม้าด้วย ได้แต่ไปขอยืมม้าจากนิกายกู่เยว่แต่นิกายกู่เยว่มีม้าที่ไหนกัน เจ้านิกายลังเลอยู่ตั้งนาน สุดท้ายพาลาตัวหนึ่งออกมาให้ อีกฝ่ายได้กำชับซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าทางที่ดีให้จูงไว้ ห้าขี่มัน ลาตัวแก่นั้นทนน้ำหนักของเขาไม่ไหว อาจจะทนไม่ไหวจนตายได้ ให้เขาแบกรับข้าวของยังพอได้จริงๆ เลย ต้องจูงมันออกจากภูเขา สู้ไม่ได้ให้เขาแบกรับของออกจากภูเขาจะดีกว่า ทำไมต้องจูงลาด้วยล่ะต้องยอมรับว่า บางครั้งมาดูถูกของแก่ๆ ไม่ได้เลย แม้ว่าลาจะแก่แล้ว แต่ก็ยังวิ่งได้เร็วกว่าคนเสียอีก และมีความอดทนสูง ตลอดทางจากภูเขาเหม่ยชานถึงเหอโจว ไม่เห็นมันหายใจเฮือกใหญ่แต่อย่างใดเดินต่อไปอีกประมาณหนึ่งชั่วยามก็ถึงเหอโจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1102
เขาเพิ่งนอนลงได้สักพักก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากฝั่งนั้น เสียงฝีเท้าเบาๆ ผสมกับคำสาปด้วยเขาลุกขึ้นยืนทันทีและเบิกตากว้าง จากนั้นก็เห็นกลุ่มคนลงมาจากภูเขาฝั่งตรงข้าม เขาแทบไม่เห็นเลยเพราะทุกคนในกลุ่มนั้นสวมชุดสีดำ มีเพียงคนเดียวไม่ได้ใส่ แต่เขาไม่สามารถบอกได้ว่าคนๆ นั้นเใส่สีอะไร อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่ชุดสีดำคำสาปหายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าถูกปิดปากไว้เนื่องจากระยะทางค่อนข้างไกล ไกลกว่ากลุ่มคนที่ตั้งที่พักเสียอีก ดังนั้นต่อให้สายตาของเขาจะดีแค่ไหน เขาก็มองเห็นได้ไม่ชัดนัก แค่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของพวกเขาเร็วมาก ดูเหมือนกำลังไปรวมตัวกับกลุ่มคนที่อยู่ที่พักนั้นหวังเยว่จางยืนขึ้น สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมเล็กน้อย ดูเหมือนว่าไม่มีปีศาจ แต่เจ้าแผนการมาแล้ว รวมตัวกันในความมืด ยังนำตัวผู้หญิงที่กำลังสาปแช่งมาเขาหยิบอาวุธวิเศษที่อาจารย์มอบให้เขาจากหลังลาแล้วเช็ดมัน จริงๆ แล้วเขายังไม่เชี่ยวชาญในการใช้งานกับอาวุธนี้มากนัก เขารู้แค่ว่าเมื่ออาจารย์ผลิตมันออกมานั้น ได้หัวเราะอย่างภูมิใจอยู่ด้านบนภูเขาเป็นเวลาหนึ่งชั่วยาม ทำเอางู แมลง หนู และมดทั่วภูเขาต่างตกใจกลัวจนรีบวิ่งหนีเขาเดินล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1103
เขาไม่จำเป็นต้องนับหัวอีกฝ่ายด้วยซ้ำ "พวกเจ้ามีกี่คน""มีเพียงข้าและเฟิยอวิ๋น เฟิยอวิ๋นอยู่ตรงนั้น" หงเซียวชี้ออกไปและเห็นต้นไม้หนาทึบอยู่อีกฝั่งของถนนหลวงมีคนหนึ่งกำลังเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างช้าๆ"ตายแน่ๆ พวกเจ้าสองคน รวมข้าเป็นสามคน อีกฝ่ายเป็นร้อยคน แถมยังมีนักรบสิ้นหวังด้วย" ใบหน้าของหวังเยว่จางเปลี่ยนไปทันที ทำไมเขาถึงประสบปัญหาใหญ่เช่นนี้ทันทีที่เขาลงจากภูเขาล่ะใบหน้าที่หล่อเหลานั้นก็ขมวดคิ้ว และเขาก็รีบวางแผนในใจ เยี่ยม โอกาสในการชนะเป็นศูนย์ แต่ไม่ช่วยไม่ได้เสิ่นว่านจือถูกลากเข้าไปในที่พัก ดูเหมือนว่านางจะถูกควบคุมหรือวางยา สติที่หลงเหลืออยู่ตอนนี้กลายเป็นคำสาปเมื่อกี้ จากนั้นก็ไม่มีเสียงอีกเลยตอนนี้ถูกลากเข้าไป ร่างกายของนางก็ไม่มีแรงคนเหล่านั้นหลีกออกจากที่พัก และอ๋องเยี่ยนเดินเข้าไปแล้ว หวังเยว่จางรู้สึกว่าเลือดทั้งหมดในร่างกายของเขากำลังพุ่งไปที่ศีรษะทันทีเมื่อกี้เขาเพิ่งสรุปได้ว่าไม่มีโอกาสที่จะชนะได้ ดังนั้นเขาจึงต้องการหยุดหงเซียวไม่ให้ลงมือ แต่ตอนนี้เขาบินออกไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงแม้ว่าไม่มีโอกาสที่จะชนะได้ แต่เขาทนไม่ได้ที่ดูเสิ่นร่ำรวยโดนเอาเปรียบ เสิ่นร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1104
หวังเยว่จางกล้าดีอย่างไรถึงทิ้งศิษย์น้องหญิงไว้ แม้เขาจะอุ้มเสิ่นว่านจื่อไว้ก็ยังสู้ได้นี่ ทว่าทันทีที่เหลียวกลับมาก็เห็นแส้ของซ่งซีซีรัดคอของอ๋องเยี่ยนไว้แล้ว นางกระชากตัวเขามาข้างหน้าก่อนจะตบหน้าเขาไปมา ดี จับโจรเอาหัวโจก จับเจ้าหมอนี่ไว้อย่างน้อยก็หนีไปได้ เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง อุ้มเสิ่นว่านจื่อจากไปทันที ดูจากพฤติกรรมและใบหน้าที่แดงระเรื่อของเสิ่นว่านจื่อแล้ว นางคงตกหลุมพราง เขาต้องหาทางฝังเข็มระบายเลือดให้นาง ถึงจะรักษานางได้ ซ่งซีซีจับอ๋องเยี่ยนไว้ แต่หงเซียวและเฟิยอวิ๋นก็ตกอยู่ในมือขององครักษ์เช่นกัน ซ้ำร้ายทั้งสองถูกดาบจ่อที่คอ คมดาบแทบจะจมเข้าไปในเนื้อแล้ว ในที่สุดอ๋องเยี่ยนก็เลิกเสแสร้ง เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เก่งจริงก็ฆ่าข้าและท่านลุงสิ ข้าจะดูว่าเซี่ยหลูโม่จะอธิบายต่อคนใต้หล้าอย่างไร”ซ่งซีซีออกแรงดึงแส้ นัยน์ตาลุกโชนเป็นไฟ “เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้ารึ”อ๋องเยี่ยนถูกรัดจนตาเหลือก อาการขาดอากาศหายใจทำให้เขารู้สึกเวียนศีรษะ เขาเงยหน้าขึ้นและพยายามหายใจอย่างยากลำบาก ทว่าคอของเขาถูกรัดแน่นมากจนทำให้เขาไม่สามารถหายใจได้ชายารองจินเดินสาวเท้าเข้ามา กล่าวด้วยน้ำเสียง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1105
อู๋เซียงรู้สึกปวดศีรษะ อดไม่ได้ที่จะตำหนิตัณหาของท่านอ๋อง เดิมเขาคิดว่าเรื่องนี้จบไปแล้ว แต่เขาไม่รู้ว่าท่านอ๋องเตรียมการไว้ตั้งแต่ก่อนออกจากเมืองหลวง ท่านยังส่งทหารไร้ชีพส่วนหนึ่งไปทำเรื่องนี้ ตามแผนการเดิม ทหารไร้ชีพต้องอยู่ในเมืองหลวง บัดนี้แผนการต้องหยุดชะงัก เนื่องจากเสิ่นว่านจื่อเพียงผู้เดียว ร่องรอยของความโมโหแวบผ่านดวงตาของเขา เดิมทีหากคืนนี้ซ่งซีซีถูกฆ่าและถูกฝังไปจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ แต่กลับมีสองคนหนีไปได้ และซ่งซีซีก็จับท่านอ๋องเป็นตัวประกัน นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือโชคดีที่เขาคิดถึงความเป็นไปได้ทุกทางไว้ตั้งแต่แรกแล้ว และเตรียมมาตรการป้องกันไว้แล้ว เดิมจะอธิบายให้ตระกูลเสิ่นฟังหลังจากภารกิจสำเร็จ ทว่าตอนนี้... ไม่ว่าเรื่องนี้จะสร้างปัญหามากเพียงใด มันก็จะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรอีก แต่จากนี้ไปก็คงต้องแตกหักกับตระกูลเสิ่นซ่งซีซีรู้สึกเศร้าโศกและขุ่นเคืองใจอย่างยิ่ง นางมองไปที่เสี้ยนจู่สองคนที่ซ่อนตัวอยู่ในรถม้า ตาแก่สองคนนี้ไม่สนใจแม้แต่บุตรสาวของตนเอง คิดจะปล่อยเลยตามเลยให้ข้าวสารหุงเป็นข้าวสุกเสิ่นว่านหงก็เลวไม่แพ้กัน ยิ่งมิต้องพูดถึงชายารองจิน เศษสวะทั้งน
Pinakabagong kabanata
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1480
ฉีฮูหยินใหญ่เข้าเฝ้าในวัง ครานี้นางมาโดยได้รับคำสั่งจากเจ้ากรมฉี เพื่อแสดงจุดยืนให้ชัดเจน เมื่อฮองเฮาทรงได้ยินว่าบิดาทรงตัดสินใจจะวางตัวเป็นกลาง ก็มิอาจระงับโทสะได้ ตรัสเย็นชา “แต่ก่อนให้ข้าช่วยสนับสนุนตระกูลฉี ข้าก็มิเคยปฏิเสธ บัดนี้เมื่อข้าต้องการให้พวกท่านช่วยบ้าง กลับถอยหนีไปหมดสิ้น ข้าช่างไม่เข้าใจเลยจริงๆ หากองค์ชายใหญ่ขึ้นครองบัลลังก์ ตระกูลฉีจะไม่ได้รับผลดีเลยหรือ? หรือบิดามั่นใจว่าต่อจากนี้ตระกูลฉีจะราบรื่นไร้ปัญหา?” ฉีฮูหยินใหญ่กล่าวอย่างใจเย็น “ความหมายของบิดา คือเพียงอยากเป็นขุนนางผู้ภักดี มิอาจข้องเกี่ยวเรื่องนี้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพระประสงค์ของฮ่องเต้” “ช่างน่าขันนัก!” ฮองเฮาทรงหัวร่อเยาะ “เปรอะเปื้อนมลทินไปทั้งตัว บัดนี้ยังมีหน้ามาอ้างตนว่าเป็นขุนนางผู้ซื่อสัตย์? เหตุใดจึงไม่พูดเช่นนี้ให้เร็วกว่านี้เล่า? เช่นนั้นข้าจะได้ไม่ต้องแต่งเข้าวังมา ปล่อยให้ข้าดิ้นรนต่อสู้เพียงลำพัง” ฉีฮูหยินใหญ่กล่าว “แม้บิดาจะมีความผิดพลาดในเรื่องส่วนตัว แต่ตลอดเวลาที่อยู่ในกรมขุนนาง ก็รับใช้แผ่นดินและฮ่องเต้โดยซื่อสัตย์ ไม่เคยขายตำแหน่งขุนนางหรือรับสินบน” ฮองเฮาทรงแค่นเสียง “ทำหรือไม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1479
ฮองเฮาเคยได้รับความอัปยศเช่นนี้เสียเมื่อไร? แม้แต่ฮ่องเต้ทรงกริ้วพระนางอย่างที่สุด ก็เพียงแค่ทรงตำหนิเล็กน้อย หรือไม่ก็ทรงมีรับสั่งกักบริเวณพระนางเท่านั้น “เซี่ยหลูโม่เป็นตัวอะไร? เขาถึงได้กล้าถึงเพียงนี้! บังอาจมาทำอวดดีต่อหน้าข้า! ข้าเห็นว่าเขาสร้างผลงานไว้ จึงเป็นห่วงเรื่องเชื้อสายของเขา เขาคิดว่าข้าไม่มีเรื่องใดให้ทำ นอกจากยุ่งเรื่องของเขารึ? เขาไม่ชอบก็แล้วไป ยังมีคนที่ชอบอีกมาก!” ฮองเฮาทรงกริ้วจนปวดพระเศียร ไม่เคยพบผู้ใดที่ไม่รู้คุณคนเช่นนี้มาก่อน ความน้อยพระทัยของพระนางทำให้หลานเจี่ยนกูกูงุนงงนัก เดิมทีเรื่องนี้ก็แค่หาข้ออ้างเพื่อบีบให้พระชายาอ๋องต้องยอมเข้าวังมิใช่หรือ? เหตุใดถึงกลายเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเชื้อสายของจวนอ๋องจริงๆ แล้วล่ะ? หลานเจี่ยนกูกูคิดว่าฮองเฮาทรงหาข้อแก้ตัวให้พระองค์เองเพราะทรงโกรธ แต่ข้อแก้ตัวเช่นนี้ดูจะไร้ความจำเป็นไปมาก เพียงทำให้พระองค์เองขุ่นเคืองยิ่งขึ้นเท่านั้น นางจึงเอ่ยปลอบ “พระนางอย่าได้กริ้วไปเพคะ เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นการหาพระชายารองให้เขาจริงๆ นี่เพคะ” ฮองเฮาทรงตวัดพระเนตรมองนางด้วยความไม่พอพระทัย ก่อนตรัสด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1478
เซี่ยหลูโม่เห็นเขามีท่าทางอิดโรย ประกอบกับอู๋ต้าปั้นก็ได้นำฎีกากลับไปแล้ว จึงกล่าวว่า “น้องมีเรื่องหนึ่งขอให้ฝ่าบาททรงอนุญาตพ่ะย่ะค่ะ” จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสถาม “เรื่องอันใด?” เซี่ยหลูโม่ดวงตาสงบนิ่งเย็นชา “น้องอยากไปตำหนักฉางชุนสักคราพ่ะย่ะค่ะ” จักรพรรดิ์ซูชิงทรงเข้าใจทันทีว่าเป็นเรื่องอันใด เรื่องนี้ก่อให้เกิดผลกระทบใหญ่หลวง ถึงขั้นเกือบทำให้ผู้ตรวจการสวี่ต้องสิ้นชีพ จักรพรรดิ์ซูชิงไม่ต้องการเผชิญหน้า จึงรับสั่งให้เขาไปตามต้องการ เซี่ยหลูโม่ถวายบังคมลา มุ่งหน้าสู่ตำหนักฉางชุนทันที ฮองเฮาทรงทราบถึงเจตนาของเขา จึงให้คนไปเชิญเข้ามา นางเห็นว่าซ่งซีซีปฏิเสธการแต่งตั้งพระชายารองให้เซี่ยหลูโม่ เป็นเพราะซ่งซีซีขี้หึงและเห็นแก่ตัว ทว่าชายใดเล่าจะคิดเช่นนั้น แม้จะกล่าวคำโตเพียงใด ก็ไม่อาจกลบซ่อนสันดานดิบของบุรุษได้ แม้ฮ่องเต้จะทรงอุทิศพระองค์เพื่อราชกิจ ไม่เสด็จเยือนฝ่ายในบ่อยนัก แต่ก็ยังมีสนมมากมายถึงสามวังหกตำหนัก เมื่อเจอคนถูกพระทัย ก็ยังทรงพลิกป้ายให้เข้าพบเดือนละสามสี่ครั้ง ฉีฮองเฮาทรงเห็นว่าไม่มีแมวตัวใดไม่ชอบกินปลา รวมถึงเซี่ยหลูโม่เองก็เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น นางยัง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1477
เซี่ยหลูโม่เอ่ยขึ้น "แล้วเสด็จพี่มีแผนการอย่างไร?" จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสตอบ "เดิมที หากข้ามีชีวิตอยู่ได้เพียงสามเดือน ข้าจะตั้งองค์ชายใหญ่เป็นรัชทายาท และให้เจ้าเป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน พร้อมตั้งขุนนางที่ไว้ใจได้อีกสองสามคนเป็นผู้ช่วยว่าราชการ ส่วนองค์ชายรอง จะถูกส่งไปประจำอยู่ที่หนานเจียง และปลดฮองเฮาออกจากตำแหน่ง เช่นนี้จะช่วยลดอำนาจของตระกูลฉีลงได้" เซี่ยหลูโม่เอ่ยเสียงเรียบ “เกรงว่าน้องจะไม่อาจรับตำแหน่งสำคัญนี้" เขาเข้าใจดีว่า หากเขาเป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน ย่อมต้องแลกเปลี่ยนบางสิ่งกับจักรพรรดิ์ซูชิง และสิ่งที่เขาคิดถึงเป็นอย่างแรกก็คือ คำสั่งห้ามให้เขามีทายาท เช่นนั้น แม้เขาจะขึ้นครองบัลลังก์ สุดท้ายก็ต้องคืนตำแหน่งจักรพรรดิ์ให้กับราชวงศ์ จักรพรรดิ์ซูชิงมองลึกเข้าไปในแววตาของเขาแล้วถอนพระปัสสาสะเบาๆ "เรื่องมากมายก็มิอาจปิดบังไปจากเจ้าได้ ข้าเคยคิดจะให้เจ้าสาบานว่า เจ้าจะไม่มีบุตร ไม่มีทายาท ข้าเห็นแก่ตัว แต่ข้าทำได้เพียงเท่านี้" เซี่ยหลูโม่เข้าใจความหมายของจักรพรรดิ์ซูชิง แต่เขาไม่อาจยอมรับได้ การมีหรือไม่มีบุตร ไม่ใช่เรื่องที่เขาตัดสินใจเพียงลำพัง ซีซีมีสิทธิ์ที่จะ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1476
จักรพรรดิ์ซูชิงทรงนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนสีพระพักตร์จะค่อยๆ เคร่งขรึมขึ้น "หมอมหัศจรรย์ดันบอกว่า ข้ายังมีชีวิตอยู่ได้อีกสามปี แต่ก่อนหน้านี้ หมอหลวงเคยบอกว่า ข้าน่าจะอยู่ได้หนึ่งปี ทว่าผ่านไปไม่นาน กลับเหลือเพียงแค่หกเดือน ข้าคิดว่า คำของหมอทั้งหลาย เมื่อมาถึงตัวข้า ก็ควรจะต้องลดลงครึ่งหนึ่งเสมอ เช่นนั้น หนึ่งปีครึ่งที่เหลือ อาจจะไม่ได้มีจริงด้วยซ้ำ" "เสด็จพี่ อย่าทรงคิดในแง่ร้าย..." จักรพรรดิ์ซูชิงยกพระหัตถ์ขึ้นปราม "เจ้าฟังข้าก่อน บัดนี้ ข้ามีสติแจ่มชัด มิได้เลอะเลือน เรื่องแต่งตั้งรัชทายาท ต้องรีบจัดการ แต่ปัญหาคือ ข้าไม่กล้าตั้งใคร ยังเหลือเวลาอีกหลายปีกว่าพระจักรพรรดิ์องค์ใหม่จะเติบโตขึ้นปกครองแผ่นดิน มหาเสนาบดีแก่ชราลงแล้ว ข้าไม่รู้ว่าจะฝากบ้านเมืองไว้ในมือใครได้ นอกจากเจ้า" เซี่ยหลูโม่มิได้เอ่ยสิ่งใด เพราะเขารู้ดีว่า ความไว้วางใจและความระแวงของเสด็จพี่ล้วนเกิดขึ้นโดยไร้หลักการ มันมักมาเป็นระยะๆ "ข้า มีพระโอรสสามองค์ เดิมทีมีองค์ชายใหญ่เป็นรัชทายาทโดยธรรมชาติ ตำแหน่งรัชทายาทจึงไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่องค์ชายใหญ่ เขาธรรมดาเกินไป ธรรมดาก็ไม่เป็นไรนัก แต่เขา ขี้เกียจ หยิ่งยะโส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1475
ขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นกลับต้องพบว่า ดูหรือไม่ดู ก็ไม่ต่างกันเลย เพียงเห็นว่าหมอมหัศจรรย์ดันคีบเข็มไว้ในซอกนิ้วทั้งห้า แล้วในพริบตาเดียว เข็มสี่เล่ม ก็ปักลงจุดได้อย่างแม่นยำ พวกเขาแทบมองเห็นเพียงแค่ภาพลวงตาของมือหนึ่งข้างเท่านั้น แต่ผลลัพธ์กลับแม่นยำและมั่นคง ราวกับว่าทุกอย่างจบลงในพริบตาเดียว ทั้งสี่จุด แม้จะอยู่ไม่ไกลกันนัก แต่การจะหา จุดฝังเข็ม ให้ถูกต้อง และปักเข็มลงไปอย่างแม่นยำโดยไม่ลังเลนั้น ต่อให้เป็นผู้เชี่ยวชาญ ก็ต้องใช้เวลาไม่น้อย แต่หมอมหัศจรรย์ดันกลับทำได้ในพริบตาเดียว หลังจากฝังเข็มแล้ว เขาจึงให้จักรพรรดิ์ซูชิงเสวยซูซื่อตันเพื่อบรรเทาอาการปวด ผลของยาระงับปวดชัดเจนมาก สีพระพักตร์ของจักรพรรดิ์ซูชิงดีขึ้นทันตา ไม่ซีดเผือดเหมือนก่อนหน้านี้ หมอมหัศจรรย์ดันถอนเข็มออก ก่อนจะเขียนตำรับยา จากนั้นจึงหยิบยาดันเสวี่ยออกมาจากหีบยา แล้วกล่าวว่า "ทุกคนต่างคิดว่ายาดันเสวี่ย ใช้เพียงเพื่อบำรุงชีพจร แต่แท้จริงแล้ว มันช่วยฟื้นฟูร่างกายและบำรุงอวัยวะทั้งห้า ได้ด้วย ต่อไป ฮ่องเต้ต้องใช้ยาที่แรงขึ้น ยานี้จึงจำเป็นต้องช่วยคุ้มครอง ตับและไต โดยปกติ ควรเสวยทุกเจ็ดวันหนึ่งเม็ด แต่บัดน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1474
จักรพรรดิ์ซูชิง ทรงเงียบอยู่ชั่วขณะ ก่อนมีพระบัญชาให้จัดเตรียมห้องพักในตำหนักข้างเคียงของตำหนักเฉียนหยาง พร้อมทั้งส่งแพทย์จากสำนักหมอหลวงมาคอยดูแลหมอมหัศจรรย์ดัน พร้อมกันนั้น ทรงมีพระบัญชาให้จางฉีเหวินและฉีกุ้ยเป็นองครักษ์ส่วนตัวของหมอมหัศจรรย์ดัน คอยติดตามดูแลเขาตลอดเวลา พระองค์ทรงทราบดีว่าจางฉีเหวินเป็นศิษย์ของเสิ่นว่านจือ การให้เขาคุ้มครองหมอมหัศจรรย์ดัน ก็เพื่อให้หมอมหัศจรรย์ดันรู้สึกวางใจ แต่เพื่อให้พระองค์เองก็วางใจได้เช่นกัน จึงทรงส่งฉีกุ้ยไปด้วยอีกคน ยิ่งไปกว่านั้น พระองค์ยังมีพระบัญชาให้สำนักหมอหลวงปฏิบัติตามคำสั่งของหมอมหัศจรรย์ดันเป็นอันดับแรก อำนาจนี้ยิ่งใหญ่ไม่น้อย แต่แท้จริงแล้ว พระองค์หวังให้สำนักหมอหลวงเป็นฝ่ายจัดหายา หมอมหัศจรรย์ดันมิได้ใส่ใจเรื่องนี้ ขอเพียงมีคนทำตามคำสั่งก็เพียงพอแล้ว แต่จากการที่จักรพรรดิ์ซูชิงทรงส่งจางฉีเหวินและฉีกุ้ยไป อาจมองออกได้ว่า พระองค์มิได้ไว้วางพระทัยผู้คนจากฝ่ายใน บัดนี้ พระองค์และหมอมหัศจรรย์ดัน มีชะตาเดียวกัน หากหมอมหัศจรรย์ดันตาย พระองค์ก็ตาย หากหมอมหัศจรรย์ดันมีชีวิตอยู่ พระองค์ก็อาจอยู่ได้อีกอย่างน้อยสามปี สามปีไม่ยาว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1473
ณ ตำหนักเฉียนหยาง อู๋ย่วนเจิ้งและหมอหลวงหลินยืนอยู่ด้านข้างเซี่ยหลูโม่กับอู๋ต้าปั้นก็อยู่ข้างเตียง ต่างเฝ้ารอให้หมอมหัศจรรย์ดันตรวจชีพจร หลังจากตรวจชีพจรแล้วหมอมหัศจรรย์ดันถามถึงบันทึกชีพจรในอดีตและสูตรยาที่ใช้รักษาก่อนหน้านี้ หมอหลวงหลิน นำบันทึกมาให้เขา พลางกล่าวด้วยท่าทีเคารพ “หมอดัน โปรดตรวจดูเถิด” ในวังหลวงแห่งนี้ ไม่มีผู้ใดกล้าเรียกเขาว่าหมอมหัศจรรย์อีกแล้ว เพราะสำนักหมอหลวงก็เคยผ่านการกวาดล้างครั้งใหญ่เช่นกัน หมอมหัศจรรย์ดันรับบันทึกมา เปิดดูทีละหน้า ภายในตำหนักเงียบสนิท มีเพียงเสียงกระดาษที่เขาพลิกเท่านั้นที่ดังขึ้น ทุกคนกลั้นหายใจ นี่คือความหวังสุดท้าย หากหมอมหัศจรรย์ดันบอกว่าพระอาการมีเวลาเพียงสามเดือน เช่นนั้นก็เหลือเวลาเพียงสามเดือนจริงๆ จักรพรรดิ์ซูชิงดูเหมือนสงบนิ่ง แต่ดวงตาหดเล็กลง ฝ่าพระหัตถ์ชื้นไปด้วยเหงื่อ พระองค์กำลังรอคอยคำพิพากษาครั้งสุดท้าย หมอมหัศจรรย์ดัน ไม่พลาดแม้แต่คำเดียว อ่านจนครบทุกหน้า จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นเอ่ยถาม “บันทึกชีพจรระบุว่ามีอาการปวดต่อเนื่องกว่าหนึ่งเดือน กลางคืนมิอาจข่มพระเนตร และแทบไม่อาจเสวยได้เลย” นี่เป็นเพียงการกล่าวยืนย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1472
ซ่งซีซีกล่าว “หากหมอมหัศจรรย์ดันยอมเข้าวังมา ก็ย่อมจะทำเต็มกำลังแน่นอนเพคะ” ไทเฮาทรงนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นน้ำพระเนตรก็ร่วงเงียบๆ “แม้จะทำสุดความสามารถ แต่ก็ยากจะรักษาชีวิตไว้ได้ ขอเพียงสามารถยืดเวลาออกไปอีกหน่อย ให้จัดการเรื่องรากฐานแผ่นดินให้เรียบร้อย” เห็นพระนางหลั่งน้ำตาซ่งซีซีก็พลอยรู้สึกหดหู่ไปด้วย ก่อนหน้านี้เคยได้ยินเสด็จแม่กล่าวว่า ไทเฮาเป็นสตรีที่มีจิตใจเข้มแข็งนัก หยาดน้ำตาของพระองค์มีค่ามาก ต่อให้เป็นเรื่องใหญ่เพียงใด ก็ไม่เคยยอมหลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว นางไม่รู้ว่าควรปลอบพระทัยอย่างไร และก็นึกได้ว่า สิ่งที่ไทเฮาต้องการตอนนี้ คงไม่ใช่คำปลอบโยน นางจึงทำได้เพียงเฝ้าอยู่เคียงข้างอย่างเงียบๆ เซี่ยหลูโม่เดินทางไปยังร้านขายยาเย่าหวัง และได้พบกับหมอมหัศจรรย์ดัน วันนี้หลังจากมีพระบัญชาเรียกเข้าวัง อาจารย์หยูก็มาที่ร้านขายยาเย่าหวังเพื่อแจ้งข่าว ดังนั้นหมอมหัศจรรย์ดันจึงเตรียมตัวไว้ล่วงหน้าแล้ว ครั้งนี้ เขาไม่ได้พาศิษย์ไปด้วย แต่เดินทางกับเซี่ยหลูโม่เพียงลำพัง ชิงเชวี่ยและหงเชวี่ยอยากตามไปด้วย แต่ถูกเขาดุไล่ให้กลับไป บนรถม้าเซี่ยหลูโม่รับปากกับเขาว่าจะปกป้องท่านให้ปลอด
